หวางเฟยเสด็จ ท่านอ๋องหลีกไป – บทที่152 คำวิพากษ์วิจารณ์อย่างรุนแรง

บทที่152 คำวิพากษ์วิจารณ์อย่างรุนแรง

บทที่152 คำวิพากษ์วิจารณ์อย่างรุนแรง

“อ๊ะ······เจ้า·····”

ตอนที่นางกำลังคิดอยู่ว่าทำไมวันนี้เย่แจ๋หยิ่งถึงแปลกไปนั้นทั้งร่างก็ถูกโยนลงไปบนเตียง“เย่แจ๋หยิ่ง เจ้าคนบ้าไม่รู้จักทะนุถนอมสตรีเลยสักนิด ตรงที่เจ้าเจ็บข้าดูแล้ว แล้วข้ารู้ไหม?”

แม้จะตกลงมาบนเตียงแต่ใครบอกหล่ะว่าตกลงมาบนเตียงแล้วมันไม่เจ็บ?

ก็เจ็บเหมือนกันนั่นแหล่ะเข้าใจไหม?

ขนมที่เพิ่งกินเข้าไปก็แทบจะออกมา

ใครจะรู้······

เย่แจ๋หยิ่งก้มตัวลงมา สองมือกดไหล่นางไว้จ้องนางนิ่ง

“เจ็บตรงไหน?”

เมื่อเห็นสีหน้าของเขาที่ดูจะเหมือนปกติหลานเยาเยาก็วางใจ

“เอ๋? อ้อ เจ็บตรงนี้ ตรงนั้น เจ็บไปทั้งตัวเลย”ทันใดนั้นก็ถูกใบหน้าหล่อเหลาราวเทพบุตรที่อยู่ตรงหน้าสะกดไว้ คำพูดของหลานเยาเยาจึงตะกุกตะกัก

“งั้นหรือ?”

เมื่อเห็นท่าทางนาง นัยน์ตาของเย่แจ๋หยิ่งก็ปรากฏรอยยิ้มขึ้นจากนั้นก็ก้มหัวลงไปจูบหน้าผากนาง “แบบนี้ดีขึ้นไหม?”

“ดีขึ้นแค่นิดเดียว”

บนหน้าผากที่เขาเพิ่งจูบนางไปนั้นยังคงทิ้งร่องรอยของความอบอุ่นเอาไว้อยู่ หลังจากพูดจบมุมปากก็กระดกขึ้นเล็กน้อย รอให้เขาเข้ามาใกล้ๆ

ตอนนี้ สองมือของเย่แจ๋หยิ่งปล่อยนางออกจากนั้นก็เริ่มถอดเสื้อผ้า

หลานเยาเยาตกใจ

“เย่แจ๋หยิ่ง เจ้าทำอะไร? อย่าถอดเสื้อผ้า แค่จูบก็พอแล้วอย่าเกินเลยมากกว่านี้ มันจะเกินเรื่องเอานะ······”

ตอนที่พูดตัวสุดท้ายก็เห็นแผงอกที่เปลือยเปล่าของเย่แจ๋หยิ่งแล้วลิ้นก็พันทันที

ผิวขาวเนียน ร่างกายกำยำ ซิกแพคที่แสนสมบูรณ์ ถ้าเป็นยุคปัจจุบันก็ต้องใช้ Photoshopทำออกมาเท่านั้น!

แม้นี่จะไม่ใช่ครั้งแรกที่นางเห็นแผงอกเขา แต่ครั้งนี้ความรู้สึกมันไม่เหมือนกับสองสามครั้งก่อน หลังจากนั้นก็อดไม่ได้ที่จะเลื่อนสายตาลงไปช้าๆจนมาหยุดอยู่ที่ส่วนล่างของเขา

“กางเกงนี้มันดูเกะกะตานะ!”ตอนแรกมันก็เป็นแค่ความคิดเท่านั้นคิดไม่ถึงเลยว่าจะโพล่งออกไป

หน้าของหลานเยาเยาแดงขึ้นทันที

“รอไม่ได้ขนาดนั้นเลยหรือ?”

พอได้ยินประโยคนั้นหลานเยาเยาก็ไม่พอใจ อะไรที่เรียกว่ารอไม่ได้? นางเป็นคนแบบนั้นรึยังไง?

เพียงแค่ว่ามีชีวิตมาสองชั่วชีวิตแล้วก็ยังไม่เคยพบผู้ชายที่หล่อแบบนี้ อีกอย่างการจูบสองสามครั้งก่อนก็ทำให้นางคิดถึงมาก ไม่รู้ว่าการมีอะไรกันครั้งแรกมันจะเป็นประสบการณ์อย่างไร?

แต่ตอนนี้เมื่อได้ยินคำพูดของเย่แจ๋หยิ่ง อารมณ์ที่สั่นไหวในตอนแรกก็หายวับไป

“ใช่ ข้ารอไม่ได้ขนาดนั้นแหล่ะ แล้วยังไง? ไม่พอใจเหรอ! ไม่พอใจก็ออกไป”

พูดจบหลานเยาเยาก็ไล่ไป

แทบจะลืมไปเลยว่านางจะไปจากที่นี่คืนนี้ การมาอย่างกะทันหันของเย่แจ๋หยิ่งแทบจะทำให้ทำอะไรไม่ถูกเลย

ใครจะรู้ เย่แจ๋หยิ่งไม่ขยับเลยสักนิด

หลังจากเงียบไปสักพักก็เหมือนกับว่าเขาตัดสินใจอะไรได้อย่างงั้น

“ถ้าให้เจ้าสมปรารถนา วันหลังเจ้าต้องฟังข้า ได้ไหม?”สีหน้าของเขาจริงจัง จริงจังมากๆ

เอ่อ······

หลานเยาเยาสับสนไปหมดแล้ว

มีความรู้สึกว่าเย่แจ๋หยิ่งใช้ความหล่อมาดึงดูดนาง!

อะไรที่เรียกว่าให้นางสมปรารถนา นางเป็นคนที่ถูกสะกดด้วยความหล่อได้รึไง?

“ไม่ได้ ข้าไม่อยากยุ่งกับเจ้าแล้ว เจ้าไม่จำเป็นต้องเป็นแบบนี้ เรื่องแบบนี้คนที่เสียเปรียบไม่ใช่เจ้า”

หลายเยาเยาเบะปาก นางไม่ต้องการให้เขามาจำกัดอิสระของนาง

ดังนั้น!

นางจึงขยับไปด้านข้างช้าๆจากนั้นก็มุดผ้าห่มและนอนกรนขึ้นมา

ทิ้งเย่แจ๋หยิ่งที่มีสีหน้าแปลกประหลาดไว้ เขามองๆร่างกายตนเอง

ทำไมครั้งนี้ใช้ไม่ได้?

แต่ก่อนไม่ใช่ว่าแค่นางเห็นแผงอกเขาก็ถูกสะกดแล้วหรือ?

หรือไม่มีเสน่ห์แบบเมื่อก่อน?

เขาคิดอยู่นานสุดท้ายก็ถอนหายใจออกมาเบาๆแล้วเอนตัวลงบนเตียง

มองหลานเยาเยาที่หันหลังให้เขา จู่ๆเขาก็คิดอยากยื่นมือไปกอดเอวนางไว้ แต่ยื่นมือไปได้เพียงครึ่งก็ต้องหยุด

เขามองไม่เห็นนาง ตอนนี้ก็ยิ่งมองไม่ชัด······

เช้าวันรุ่งขึ้น หลานเยาเยาพลิกตัวนอนหงายตื่นนอนด้วยใจที่กลัดกลุ้ม

ตอนแรกคิดว่าเมื่อคืนก็จะสามารถจากไปได้ คิดไม่ถึงว่าเย่แจ๋หยิ่งจะอยู่ในห้องนางตลอดเวลาทำให้นางนอนไม่หลับทั้งคืน

ถึงอย่างไรเสีย!

เย่แจ๋หยิ่งดูเหมือนยังไม่ตื่นนอน หลังจากมองเขาก็เดินออกจากห้องไป

“หู้ว······”

มองน้ำค้างที่ตกลงมาบนหลังคา หลานเยาเยาก็พ่นหมอกขาวๆออกมา

น้ำค้างลงแล้ว!

อีกหน่อยก็หิมะตกแล้วสิ?

“ชอบหิมะไหม?”จู่ๆเสียงของเย่แจ๋หยิ่งดังขึ้นจากด้านหลัง

หลานเยาเยาหันกลับไปมองชายหนุ่มรูปงามที่ยืนอยู่ตรงประตู เขายังดูงัวเงียเหมือนเมื่อคืนนอนหลับไม่สนิท แต่ว่าท่าทางตอนนี้ก็ยิ่งเพิ่มความขี้เกียจขึ้นไปอีก

“ไม่ชอบ หนาว”

ตอนแรกก็ค่อนข้างชอบหิมะแต่นางรู้ว่าร่างกายนี้ค่อนข้างอ่อนแอไม่สามารถทนต่อความหนาวเย็นได้

“หนาวก็เข้ามาในบ้านอย่าไปวิ่งเล่นด้านนอก ข้าสั่งให้คนไปเตรียมถ่านไฟให้แล้ว”

ประโยคนี้มันปกติมาก หลานเยาเยาก็ไม่ได้คิดอะไรมาก

ดังนั้น นางจึงไม่ฟังเขาพูดและยังคงยืนอยู่ด้านนอกมองไปรอบๆ

“มีไฟเผาแม้จะดี แต่พอนานไปร่างกายก็จะไม่สามารถทนต่อความหนาวของด้านนอกได้อีก”

ได้ยินดังนั้น!

เย่แจ๋หยิ่งอดไม่ได้ที่จะอึ้งไป เขาเม้มปากแน่นไม่พูดอะไร

จนกระทั่งพวกเขากินข้าวเช้า พ่อบ้านเหมยก็รีบร้อนเดินเข้ามา: “ท่านอ๋อง พระชายา เช้าวันนี้มีเรื่องที่พระชายามีความสามารถด้านวิชาการรักษาแพร่สะพัดไปทั่วเมืองหลวง อีกทั้งยังชมวิชาการรักษาของพระชายาว่าลึกลับแปลกประหลาดที่สุด ไม่รู้ว่ามีเจตนาอะไร?”

แม้วิชาการรักษาของพระชายาจะเก่งมาก

แต่ชมพระชายาว่าไม่มีอะไรที่ทำไม่ได้ขนาดที่ว่าสามารถฟื้นคืนชีพคนตายได้ก็ทำให้เขารู้สึกแปลกๆ

ด้วยเหตุนี้ พ่อบ้านเหมยจึงมีความกังวล!

“ไม่ต้องสนใจเรื่องนี้”เย่แจ๋หยิ่งพูดนิ่งๆ

นี่ทำให้หลานเยาเยาและพ่อบ้านเหมยพากันตกตะลึง หลานเยาเยารีบวางตะเกียบพูดแย้งว่า:

“เย่แจ๋หยิ่ง เรื่องนี้ดูก็รู้แล้วว่ามันผิดปกติไม่สามารถปล่อยมันไปได้ ไม่งั้นไม่เพียงแต่ข้าเท่านั้นแม้แต่จวนอ๋องเย่ก็จะต้องเดือดร้อน”

ยิ่งไปกว่านั้น!

ถ้าตอนนี้ถูกคนวิพากษ์วิจารณ์อย่างรุนแรง นางจะไปหมูบ้านหยินไห่ได้อย่างไร?

“ไม่เห็นเป็นไร เจ้าไม่ใช่บอกหรือว่าแม้มีถ่านไฟมันจะดี แต่พอนานไปร่างกายก็จะไม่สามารถทนความหนาวได้? ตอนนี้ข้าก็ทำเพื่อให้เจ้าไม่ต้องอยู่อย่างสุขสบายเกินไป ได้รับความหนาวอย่างเหมาะสมถึงจะดี”

เย่แจ๋หยิ่งพูดดูเหมือนไม่มีความผิดพลาดอะไรสักนิด แต่หลานเยาเยารู้ว่าเขาตั้งใจ

“เย่แจ๋หยิ่ง เจ้าก็เห็นอยู่ว่ามีคนคิดจะจัดการข้ายังจะปล่อยมันไปอีกหรือ? นี่ เจ้าจะไปไหน? เจ้าอย่าไปนะ!”

นางยังไม่ทันพูดจบ เย่แจ๋หยิ่งก็สะบัดแขนเสื้อจากไปแล้ว

เย่แจ๋หยิ่งเพิ่งไป ฮัวหยู่อันก็รีบเดินมาพูดด้วยสีหน้าจนใจว่า: “เยาเยา ด้านนอกมีคุณชาย คุณหนูของครอบครัวตระกูลขุนนางมากันเต็มไปหมด ต่างมาเพื่อพบท่าน ทำไมเพียงแปปเดียวท่านถึงได้รับความนิยมขนาดนี้?”

พูดไปยังนะยิ่งหลานเยาเยามีเพื่อนมากเท่าไหร่ วันหลังอาหารเลิศรสก็ยิ่งต้องแบ่งน้อยลงเรื่อยๆ?

ไม่เอานะ!

“ได้รับความนิยม?ไม่จำเป็น”คาดว่าจะเป็นการหาความวุ่นวายมาให้

หรืออาจจะได้รับคำยุยงมาจากใครสักคนให้มาทดสอบการรักษาของนาง

เห้อ!

ก็รู้อยู่แล้วว่าจะเป็นแบบนี้

แต่ก็คิดไม่ถึงว่าจะเร็วขนาดนี้ ถ้าเมื่อคืนไปได้ก็ดี เรื่องทุกอย่างก็จะให้เย่แจ๋หยิ่งเป็นคนจัดการเอง

ตอนนี้กลับดี พวกกเฬวรากเหล่านี้ก็ต้องให้นางมาจัดการ

ดังนั้น!

นัยน์ตาของหลานเยาเยาเป็นประกาย ประกายความเจ้าเล่ห์ออกมา รีบเอ่ยขึ้นมาว่า: “เสี่ยวฮัว เจ้าชอบดูการแสดงใช่หรือไม่? งั้นช่วยไปเตรียมของพวกนี้ให้ข้าหน่อย อีกครู่จะมีการแสดงดีๆให้ดูแล้ว”

หวางเฟยเสด็จ ท่านอ๋องหลีกไป

หวางเฟยเสด็จ ท่านอ๋องหลีกไป

อ่านนิยาย เรื่อง หวางเฟยเสด็จ ท่านอ๋องหลีกไป ฟรี ได้ที่ novel-fast 


บทนำ
โดยนำเนื้อเรื่องมาจากบางส่วนของ หวางเฟยเสด็จ ท่านอ๋องหลีกไป
ได้ยินมาว่าท่านอ๋องเป็นคนโหดร้าย เขาไม่ชอบเข้าใกล้ผู้หญิง?ไม่ใช่เลย ตั้งแต่เขาแต่งงานกับคุณหนูหกของจวนแม่ทัพก็เปลี่ยนไปแล้ว “เยาเยาร่างกายอ่อนแอ ไม่ชอบพูดคุย ข้าไม่วางใจให้เขาไปคนเดียว”รู้สึกอับอายนัก!พระชายาใช้ไม้ตีรัชทายาท นังเสแสร้ง ปากนั้นสามารถทำให้คนตายกลับมามีชีวิตได้ ยังไม่วางใจอีกหรือ?“เยาเยา นางไม่มีความรู้ที่เกี่ยวกับสงคราม ฝีมือทางการแพทย์ก็ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ พวกเจ้าอย่ารังแกนาง”ทหารของฝ่ายศัตรูกระอักเลือดออกมาเป็นจำนวนมาก ตอนนี้ทหารสิบหมื่นที่ถูกพระชายาวางแผนมาเป็นเชลยศึกกำลังรอการถอนพิษอยู่ นี่ไม่ใช่กลยุทธ์ของพระชายาเย่ หรอ?“ เยาเยานางไร้เดียงสา ไม่เคยยุ่งกับคนอื่น” ทหารทั้งหลายเหลือบมองเจ้านายที่กำลังหลีกเลี่ยงเพื่อความรัก เจ้านาย จริยธรรมของท่านที่อยู่ไหน?

เรื่องย่อ

“อูว์……”

เสียงหมาป่าเห่าหอนยาวอย่างน่าสยดสยองข้างหู หลานเยาเยาที่ค่อยๆ ได้สติงงเล็กน้อยอย่างช่วยไม่ได้

เสียงหมาป่าเหรอ?

มีองค์กรผู้ก่อการร้ายปฏิบัติภารกิจช่วยเหลือลับในใจกลางเมือง รอบทิศเต็มไปด้วยตึกอาคารสูง

จะมีหมาป่าได้อย่างไร?

หลานเยาเยาต้องการลืมตาเพื่อสำรวจ แต่พบว่าเปลือกตาหนักราวกับพันกิโลเปิดยาก

ทั่วร่างกายเหมือนถูกแทงด้วยมีดร้อนนับหมื่นเล่ม เจ็บปวดเหมือนใจจะขาด

ทันใดนั้น!

“กรุ๊บๆ……”

ราวกับเสียงกระดูกที่ถูกเคี้ยวละเอียดทีละนิด ตามด้วยกลิ่นคาวเลือดคลุ้งแตะเข้าไปที่จมูก

หลายเยาเยารู้สึกไม่ดี……

เธอพยายามลืมตาทันที หลังจากที่เธอดิ้นรนนับครั้งไม่ถ้วน ในที่สุดดวงตาของเธอก็เปิดออก

เธอค่อยๆ ลืมตาขึ้นหลังจากที่สายตาปรับแสงได้

ภาพที่เห็น ทำให้หลานเยาเยาเสียวสันหลังในทันที

หมาป่าผอมหนังติดกระดูกที่หิวโหยตัวหนึ่ง กำลังกัดกินศพหญิงในชุดโบราณอย่างบ้าคลั่ง

หลานเยาเยารีบพยุงร่างกายที่เจ็บปวดสุดจะทนถอยหลังอย่างช้าๆ ……

“ฉับ……”

หินแหลมคมแทงบาดแผลของเธอ ทำให้เธอคร่ำครวญอย่างช่วยไม่ได้

ทันใดนั้นหมาป่าผู้หิวโหยก็หันมามอง พบว่าเธอยังมีชีวิตอยู่ ขนบนร่างกายลุกซู่ทันที เขี้ยวเต็มไปด้วยเลือด

กระโจนเข้ามาทันที

เขี้ยวอันแหลมคมของหมาป่าผู้หิวโหยเล็งไปที่คอหลานเยาเยา ก่อนที่จะถูกหมาป่าผู้หิวโหยกระโจนเข้าใส่ หลานเยาเยาบิดตัว

หมาป่าผู้หิวโหยพลาดท่า เมื่อหันตัวกลับมาก็ถูกหลานเยาเยาใช้มือทั้งสองบีบคอมันอย่างดิ้นไม่หลุด

ไม่ว่าหมาป่าผู้หิวโหยจะดิ้นรนอย่างไร และแม้เล็บเท้าทั้งสี่ของมันจะฉีกเสื้อผ้าและเลือดเนื้อของเธออย่างไร

เธอก็ไม่ยอมปล่อย

ค่อยๆ ……

แรงดิ้นรนของหมาป่าผู้หิวโหยลดลงต่อเนื่อง กระทั่งสูญเสียแรงขัดขืน หยุดหายใจในที่สุด

“เฮ้อ……”

หลานเยาเยาถอนหายใจโล่งอก

ขณะนี้!

เธอเพิ่งพบว่าตนอยู่ใต้หน้าผาสูง ล้อมรอบด้วยหินเย็บเฉียบสีเทา มีซากกระดูกที่ยุ่งเหยิงและไม่สมบูรณ์หลายชิ้นบนหิน

ใบหน้าซีดเผือดของหลานเยาเยาค่อยๆ ขยับไปที่ข้างศพหญิงชุดโบราณนั้น พอเห็นใบหน้าของเธอ

เหมือนในหัวของหลานเยาเยาเปิดออก ความทรงจำประหลาดเป็นส่วนๆ เติมเต็มเข้ามาสมอง……

“โอ๊ย……”

ความรู้สึกปวดหัวทำให้เธอทนไม่ไหวและร้องออกมา!

ผ่านไปค่อนข้างนาน

หลานเยาเยาก็ได้สติหลังจากตกใจ ตะโกนด่าออกไปอย่างอดมิได้

“แม่เอ๊ย ข้ามภพซะแล้ว!”

ใบบัตรเครดิตมีวงเงินตั้งแปดหลักเชียวนะ!

คิดถึงจุดนี้ ในใจก็โศกเศร้าอย่างบอกไม่ถูก

หลานเยาเยาขยับร่างกายราวกับร่างกายกำลังจะกระจุย ก็ดึงถูกบาดแผลที่เกิดจากตกลงมาจากหน้าผาในทันที

ทันใดนั้น มีเสียงฝีเท้าเบาๆ เดินมา และยังเข้าใกล้เรื่อยๆ แรงอาฆาตที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ……

มีคนมาแล้ว!

สายตาของหลายเยาเยาคมชัดขึ้นในทันที ดึงหินแหลมคมก้อนนั้นออก

หัว แล้วหันหลังกลับทันที ทำให้องครักษ์ที่คนเป็นๆ ทั้งสองสัมผัสเงียบๆ จากด้านหลังเธอตกใจ

องครักษ์ผอมและอ้วนทั้งสองคือคนที่บังให้เจ้าของร่างและหญิงที่นอนอยู่กับพื้นกระโดดผา……

“นางยังไม่ตายหรือ?”

คนเลวอายุยืนจริง!

แต่ดูท่าคงใกล้ตายแล้ว องครักษ์อ้วนที่ใบหน้าดุดัน เห็นสายตาที่แหลมคมหลานเยาเยา ใจสั่นอย่างไร้เหตุผล

“จะตายอยู่แล้ว งั้นรีบส่งนางไปพบยมบาลล่วงหน้า กลับไปจะได้รายงานได้”

องครักษ์ผอมจ้องหลายเยาเยาที่ที่เหลือลมหายใจแผ่วเบา ความรู้สึกกลัวเล็กน้อยในตอนนั้นหายไปหมดแล้ว

หลายเยาเยาถูกบังคับให้กระโดดผาแล้ว คุณหนูสี่ไม่เห็นศพก็ไม่วางใจ

เลยสั่งให้พวกเขาไปยืนยันความเป็นความตายใต้หน้าผา

คาดไม่ถึงว่ากระโดดจากหน้าผาสูงขนาดนั้นแต่เธอไม่ตาย……

องครักษ์ผอมตัดสินใจอย่างเด็ดเดี่ยว ดึงดาบแล้วฟันลงไปที่หลานเยาเยา

หลานเยาเยาหยีตาเล็กน้อย หลบดาบที่ฟันลงมาอย่างรวดเร็ว พลิกมือที่ถือหินทุบไปที่หน้าขององครักษ์ผอม

และมืออีกข้างก็คว้ามีดจากมือของเขา แทงตรงไปที่องครักษ์อ้วนที่ไม่มีการตอบสนองที่อยู่ข้างๆ

การกระทำทั้งหมดเสร็จสิ้นเพียงชั่วขณะเดียว รวดเร็ว แม่นยำ โหดเหี้ยม!

“โอ๊ย……”

“โอ๊ย……”

เสียงโอดครวญทั้งสองดังขึ้น องครักษ์อ้วนตายคาที่ องครักษ์ผอมถูกฟันเข้าที่หน้า เลือดท่วมเต็มหน้า ตาบอดไปอีกข้างหนึ่ง

ขณะนี้นอนร้องทุรนทุรายอยู่กับพื้น

เมื่อกี้เอาแรงที่มีทั้งหมดออกมาใช้ หลังฆ่าองครักษ์อ้วนตาย หลานเยาเยาก็เข่าอ่อนแทบล้มลง

เธอใช้มีดค้ำกับหิน พยุงร่างของตนเอง!

ในนามทหารแพทย์ที่มาจากกองกำลังพิเศษ เข้าใจสัจธรรมหนึ่งอย่างลึกซึ้ง ไม่จะไม่สามารถฆ่าศัตรูให้ตายได้ก็ตาม

อย่างน้อยก็ต้องทำให้เขาสูญเสียแรงต่อต้าน

ฮึๆ ……

ตอนนี้เธอไปไกลเกินมาตรฐานแล้ว!

ไม่เพียงฆ่าตายทันที ยังทำให้อีกคนสูญเสียแรงต่อต้าน

หลังจากหลานเยาเยาดีขึ้นบ้างแล้ว ค่อยๆ เดินเข้าใกล้องครักษ์ผอมพร้อมดาบ

เมื่อองครักษ์ผอมเห็นว่าองครักษ์อ้วนตายแล้ว เสียขวัญ ตอนแรกอยากลุกขึ้นและอาศัยจังหวะที่เธอเผลอฆ่าเธอให้ตาย

แต่เมื่อเขาเห็นตัวตนของหลานเยาเยา มีดก็จ่ออยู่ที่คอของเขาแล้ว……

เขาตกใจรีบร้องขอชีวิต:

“คุณหนูหกไว้ชีวิตข้าด้วย ได้โปรดไว้ชีวิตข้าเถอะ เป็นคำสั่งของคุณหนูสี่ ข้าเพียงแค่รับคำสั่ง……อ่า……”

เอ็นดูเขาเอ็นเราขาด!

จัดการกับองครักษ์ผอมเรียบร้อย หลานเยาเยาทิ้งดาบลง ล้มลงกับพื้นทันที เธออยากปิดตาแล้วหลับไป……

แต่เมื่อเห็นดวงอาทิตย์กำลังจะลับฟ้า เธอพยายามทนกับความเจ็บปวดแล้วลุกยืนขึ้น

มายืนข้างศพหญิงที่กระดูกทั้งร่างกายแทบละเอียด เธอคือเสี่ยวจู๋ หญิงรับใช้ส่วนตัวเพียงคนเดียวของเจ้าของร่าง

และเป็นเพราะตอนโดดลงผา มีเสี่ยวจู๋คอยปกป้อง เจ้าของร่างจึงไม่เป็นอะไรมาก

ลากร่างศพของเสี่ยวจู๋ขึ้นมา เดินไปยังป่าที่ไม่ลึก…….

ท้องฟ้าค่อยๆ มืดลง เธอต้องการฝังร่างศพเสี่ยวจู๋ก่อนที่ฟ้าจะมืด มิเช่นนั้น

ศพเธอจะถูกสัตว์ป่ากิน

ในที่สุดก็ขุดหลุมตื้นและฝังร่างศพของเสี่ยวจู่เสร็จ

“ติ๊ด……”

ทันใดนั้น เสียงหุ่นยนต์ก็ดังขึ้นในหัว

หลานเยาเยาแทบจะร้องไห้ออกมาด้วยความดีใจ!

เสียงนี้เป็นเสียงที่เธอคุ้นเคยที่สุด นี่คือระบบทางการแพทย์ที่ฝังในร่างเธอในยุคปัจจุบัน

เทียบเคียงได้กับโรงพยาบาลที่มีอุปกรณ์ที่ทันสมัย สามารถเลือกเวชภัณฑ์ได้อย่างอิสระผ่านทางความคิด

คิดไม่ถึงว่าระบบการแพทย์ติดตามเธอไปด้วย……

แต่ระบบทางการแพทย์นี้จะต้องมีการอัพเกรดถึงจะสามารถเปิดใช้งานด้านเวชภัณฑ์ได้

และเธอก็เสียชีวิตหลังจากที่ปลูกฝังระบบไม่นาน ดังนั้น ในระบบสิ่งที่เปิดใช้งานได้จึงถูกจำกัด

แม้จะเป็นเช่นนั้น หลานเยาเยาก็แอบหัวเราะ……

ใช้ความคิดนำผ้าพันแผลผ้าก๊อซและยาแก้อักเสบแก้ปวดอย่างง่ายออกมาอย่างเร่งรีบ

หลังจากจัดการกับแผลบนร่างกายอย่างเรียบง่าย ก็ได้เอายาที่ขมสุดขีดทำเหมือนเป็นขนม “กรุ๊บๆ”

เคี้ยวละเอียดแล้วกลืนลงไป

ในขณะที่ตัดสินใจปีนไปหลับบนต้นไม้……

ทันใดนั้น!

“ตุ๊บ……”

วัตถุที่ไม่รู้จักตกลงมาจากต้นไม้ ทำให้ดอกไม้ป่าเหล่านั้นที่กำลังเบ่งบานบนดินตาย

“โอ้มายกอต!”

วัตถุชิ้นนั้นตกอยู่ข้างเท้าเธอ ทำให้หลานเยาเยาตกใจอดไม่ได้ที่จะตบลูบหน้าอก

ค่อยยังชั่ว!

เกือบจะหล่นใส่เธอแล้ว

กลิ่นคาวเลือดคลุ้งแตะเข้าที่จมูก……

เพ่งมองดู นั่นมันเป็นคน เป็นชายที่สวมชุดจีน เรือนร่างของเขาประกายด้วยท่าทางที่คนไม่ควรเข้าใกล้

ไม่รู้ว่าตายหรือยัง?

แค่เหลือบมองชายคนนั้นอย่างไม่ใส่ใจ หลานเยาเยาถึงกับเบิกตาสว่างอย่างช่วยไม่ได้ แม้ชายคนนั้นเส้นผมยุ่งเหยิง และใบหน้าซีดเผือดเหมือนกระดาษที่เปื้อนเลือด……


และยังมี  นิยาย อ่านนิยาย นิยาย pdf นิยายวาย อ่านนิยายฟรี นิยายออนไลน์ อีกหลายเรื่องที่รอให้คุณอ่านที่ novel-fast.com

นิยายแนะนำ

แสดงความคิดเห็น

ใส่ความเห็น

อีเมลของคุณจะไม่แสดงให้คนอื่นเห็น ช่องข้อมูลจำเป็นถูกทำเครื่องหมาย *

ปรับฟอนต์

**ถ้าปรับโหมดมืดอยู่** ให้เปลี่ยนเป็นโหมดสว่าง ก่อนจะปรับสีพื้นหลัง
รีเซ็ท