บทที่ 336 บรรพบุรุษโกรธแล้วหรือ?
หินวิญญาณเพลิงระดับสูงที่ปรากฏขึ้น ทำให้ใจของหลิงเยว่ร้อนรุ่มยิ่งนัก
“ข้ามีเพียงอันเดียว”
คำพูดต่อมาของปุโรหิตน้อย ทำให้ใจที่ร้อนรุ่มของหลิงเยว่เย็นลงในพริบตา
ตอนนี้ระดับการบำเพ็ญของนางอยู่ในขอบเขตทะยานเซียนขั้นต้น แล้วยังมีแก่นปราณเบญจธาตุด้วย อย่างมากที่สุดนางก็ฟื้นฟูพลังวิญญาณได้เก้าส่วน หากจะให้โม่จวินเจ๋อใช้ เขาก็ไม่รู้วิธีใช้เช่นกัน และแก่นปราณของเขาก็ไม่ได้เกี่ยวข้องกับไฟเลย เว้นแต่ว่าเขาจะปราบเพลิงพิสดาร…
“แต่ข้ารู้ว่าผู้ใดมีหินเช่นนี้อยู่”
นี่มันพูดโดยไม่เว้นช่องว่างให้หายใจเอาเสียเลย อารมณ์ของหลิงเยว่เหมือนขึ้นรถไฟเหาะ จนนางอยากจะมอบฝ่ามือแห่งความรักให้กับปลาที่อยู่ตรงหน้าเสียจริง!
“ข้ารู้ ข้ารู้! ที่อยู่ของฝูงนกปีศาจจระเข้!”
ปลาพี่ใหญ่มองหลิงเยว่ “เผ่าพันธุ์ของพวกมันชอบความร้อน พวกมันจึงชอบเก็บหินวิญญาณเพลิงไว้ เพื่อให้ที่อยู่อาศัยอบอุ่น”
วัตถุดิบใหม่ปรากฏขึ้นอีกแล้ว นี่มันจะให้นางไปล้างบางฝูงนกปีศาจจระเข้จนเกลี้ยงเลยหรืออย่างไร?
หลิงเยว่แสดงท่าทีปลื้มปีติ
เห็นหรือไม่ ว่าสหายตัวแรกของนางมีประโยชน์ขนาดไหน!
ยามนี้หัวใจของปุโรหิตน้อยแทบจะระเบิดด้วยโทสะ มันปรารถนาจะฉีกเจ้าปลานักโทษผู้นั้นเป็นชิ้น ๆ! เดิมทีมันตั้งใจจะใช้หินพวกนี้มาแลกเปลี่ยนกับมนุษย์ตรงหน้า แต่บัดนี้แผนการทั้งหมดกลับถูกทรยศโดยเจ้าปลานักโทษนั่น!
“ตอนนี้เจ้าก็สมปรารถนาแล้ว…”
ปุโรหิตน้อยมิได้กล่าวคำใดต่อ แต่หลิงเยว่เข้าใจความหมายนั้นดี
เรื่องหินวิญญาณยังมิต้องรีบร้อน สิ่งสำคัญในตอนนี้คือการจัดการกับปุโรหิตน้อยและเหล่านักรบปลาเสียก่อน
ทันใดนั้น หม้อหินสามใบที่หายไปก็ปรากฏขึ้นอีกครั้ง กลิ่นหอมเย้ายวนฟุ้งกระจายไปทั่วทั้งสุสาน พื้นดินที่สะอาดสะอ้านถูกของเหลวบางอย่างหยดจนเปียกเป็นวงกว้าง ดวงตาของเหล่าปลาที่ไร้ชีวิตชีวาต่างจับจ้องไปที่อาหารภายในหม้อราวกับต้องมนต์สะกด
หลิงเยว่ตักน้ำแกงสามชามให้ปุโรหิตน้อย โดยปราศจากเนื้อปลาแม้แต่ชิ้นเดียว ทั้งที่ในหม้อยังมีเนื้อปลาจำนวนมาก
“เหตุใดจึงไม่มี… เนื้อปลา?” นักรบปลาเอ่ยถามแทนปุโรหิตน้อย ขณะที่มันยืนน้ำลายไหลยืดอยู่ข้าง ๆ
“นั่นเป็นของพวกข้า!” เหล่าปลาอิสระที่ได้รับบาดเจ็บและถูกปลดปล่อยเป็นอิสระแล้วต่างคำรามด้วยแววตาดุร้าย พวกมันแหวกว่ายอย่างเป็นระเบียบเข้าล้อมหม้อทั้งสามใบเอาไว้
“การให้เขาดื่มน้ำแกงรสเนื้อก็พอแล้ว!”
“ใช่แล้ว อีกทั้งการดื่มพร้อมกันทั้งสามถ้วย ยังมีผลต่อการเรียกวิญญาณบรรพบุรุษอีกด้วย แม้แต่พวกข้ายังไม่เคยลองเลย!”
พูดถึงเรื่องนี้ ปลาบาดเจ็บก็รู้สึกตื่นเต้น หากพวกมันติดตามมนุษย์ตรงหน้าไป มันจะได้ดื่มน้ำแกงแปลงร่างบรรพบุรุษตลอดเวลาหรือไม่?
เช่นนั้นพลังของพวกมันจะไม่พุ่งทะยานขึ้นอย่างรวดเร็วหรอกหรือ?
พวกมันคงต่อกรกับพวกปลานักรบได้ในพริบตาเป็นแน่!
หัวใจอันเย็นเยียบของเหล่าปลาบาดเจ็บเริ่มร้อนระอุขึ้นมา พลันส่งสายตาจ้องมองหลิงเยว่จนแทบจะเผาผลาญคนได้
“ส่วนของพวกเจ้า ตักเองเถิด ทุกอย่างมีจำนวนพอดี อีกทั้งพวกเจ้าสามารถสลับกันดื่มได้ด้วย?” หลิงเยว่บอกใบ้อย่างชัดเจน พวกปลาบาดเจ็บที่โง่เขลาก็เข้าใจทันที นี่คือการให้พวกมันกินทั้งเนื้อทั้งน้ำสามรสชาติพร้อมกันเลยนี่นา!
นางต้องการให้พวกมันรวมตัวกันจัดการปลานักรบและปุโรหิตน้อยสักตั้งใช่หรือไม่?
เหล่าปลาบาดเจ็บสบตากันเล็กน้อย น่าแปลกที่ไม่มีการแย่งชิงกัน พวกมันแบ่งปลาจากหม้อใหญ่ทั้งสามใบจดหมดเกลี้ยง ทำเอาพวกปลานักรบตาเหลือก
ปุโรหิตน้อยมองดูหม้อใหญ่ทั้งสามที่ว่างเปล่าด้วยความเจ็บปวด การปล่อยให้พวกมันกินเช่นนี้ช่างสิ้นเปลืองเหลือเกิน ท้ายที่สุดแล้วเพียงดื่มน้ำแกงสามรสชาติก็สามารถเรียกวิญญาณบรรพบุรุษมาได้ หากนำไปใช้ในการต่อสู้ พลังรบโดยรวมของเผ่าปลาหมัวอินจะต้องก้าวกระโดดอย่างแน่นอน!
“เหตุใดจึงไม่กินเล่า?” หลิงเยว่เอ่ยถามปุโรหิตน้อยและเหล่าปลาที่บาดเจ็บด้วยความประหลาดใจ นางกำลังอยากเปรียบเทียบน้ำแกงแปลงร่างบรรพบุรุษที่ปรุงใหม่นี้สักหน่อย ว่ามันจะมีผลยาวนานขึ้นหรือไม่
เหล่าปลาที่บาดเจ็บต่างครุ่นคิดอย่างหนัก ในท้ายที่สุดก็ตัดสินใจทำภารกิจที่หลิงเยว่มอบหมายอย่างแนบเนียนให้สำเร็จ เพื่อพิสูจน์ความสามารถ ทำให้นางไม่เสียใจที่ได้คืนอิสรภาพให้กับพวกมัน!
แม้ปุโรหิตน้อยตั้งใจจะเก็บไว้ใช้ในยามคับขัน แต่สุดท้ายก็ยอมยกชามขึ้นดื่มจนหมด น้ำแกงหอมกรุ่น รสชาติเข้มข้นจนยากจะลืมเลือนยิ่งกว่าที่เคยลิ้มลอง
หลังจากดื่มน้ำแกงไปสามชาม ปุโรหิตน้อยก็สัมผัสได้ถึงความรู้สึกคุ้นเคยอีกครั้ง มันสยายครีบบินขึ้นไปบนท้องฟ้าเหนือทะเลสาบ ดวงตาปลาสีเทาดำคู่นั้นมีแสงสีฟ้าจาง ๆ ส่องประกาย ร่างกายของมันยืดยาวขึ้น ครีบปลาเดิมทีมีเพียงสามสีคือดำ เทาและน้ำเงิน กลับมีจุดสีฟ้าอมน้ำเงินเพิ่มขึ้นมาด้วย และยังมีเกล็ดปลาสีดำสนิทมีเกล็ดหนึ่งเปลี่ยนสีจากสีดำเป็นสีฟ้าอมน้ำเงิน ดูสะดุดตามาก
ปุโรหิตน้อยกลอกตาของตนไปมา เมื่อเห็นเกล็ดสีฟ้านั่น ทั้งตัวพลันแข็งค้าง มันกลายเป็นมหาปุโรหิตที่สามของเผ่าปลาหมัวอินอย่างแท้จริง ความทรงจำที่หายไปในสมองเริ่มชัดเจนขึ้น…
ขณะที่มันกำลังจะใช้เสียงคลื่นโจมตีมหาปุโรหิตที่สามในความทรงจำ กลับมีปลาหลายตัวใช้พลังนั้นก่อนมันถึงร้อยตัว!
พวกมันมีขนาดใหญ่กว่าปุโรหิตน้อยเสียอีก เกล็ดสีฟ้านั้นก็เข้มกว่า อีกทั้งร่างกายยังถูกพันด้วยเปลือกไม้อย่างเป็นระเบียบ
ปลาน้อยใหญ่ในทะเลสาบต่างตอบสนอง ร่างกายของพวกมันต่างเกิดการเปลี่ยนแปลง!
ร่างกายของปลาทั้งหมดใหญ่ขึ้นกว่าสองร้อยสามสิบเท่า โดยเฉพาะเกล็ดของลูกปลาที่แข็งแรงขึ้นอย่างเห็นได้ชัด!
การเปลี่ยนแปลงเหล่านี้ทำให้ปุโรหิตน้อยตกตะลึง มนุษย์ผู้นั้นทำอะไรกับน้ำแกงแปลงร่างบรรพบุรุษ มันไม่เพียงแต่เพิ่มระยะเวลา แต่ยังเพิ่มพลังการโจมตีด้วยคลื่นเสียงอีกด้วย!
“ทำไมพวกข้ากินแล้ว แต่ไม่มีผลอะไรเลย?!”
ปลาพี่ใหญ่งุนงงพลางเลียชามตนเอง มองเพื่อนร่วมกลุ่มที่ลอยอยู่เหนือทะเลสาบด้วยความอิจฉา รอบข้างมันยังมีปลาบาดเจ็บกว่าสามร้อยตัวที่ดื่มน้ำแกงพร้อมกับเนื้อของตัวเองไม่สำเร็จ
“บรรพบุรุษท่านนี้คงไม่เห็นพวกข้าอยู่ในสายตากระมัง?”
ปลาที่ฉลาดหลักแหลมคิดถึงประเด็นสำคัญ ไม่เช่นนั้นทำไมปลาตัวอื่นถึงทำได้ แต่พวกมันทำไม่ได้เล่า?
“นี่มันเป็นไปได้หรือ?”
“เขามีสิทธิ์อะไรมาดูถูกข้า ในอดีตข้าเคยเป็นหัวหน้านักรบเชียวนะ!”
ประโยคนี้กลับเตือนให้หลิงเยว่ที่กำลังครุ่นคิดอยู่นึกขึ้นได้ ที่ปุโรหิตน้อยประสบความสำเร็จถึงสองครั้งติดต่อกัน เป็นเพราะซากบรรพบุรุษนั้นเคยเป็นปุโรหิตด้วยหรือ?
และในบรรดาปลาที่บาดเจ็บที่ทำได้นั้น เป็นผู้ที่มีศักยภาพในการเป็นปุโรหิตหรือ?
ถ้าเช่นนั้น ปลาผู้นำแม้จะเชี่ยวชาญด้านการต่อสู้ แต่สำเร็จในครั้งเดียว แสดงว่ามันมีร่างกายที่ฝึกฝนได้ทั้งสองด้าน!
หลิงเยว่เข้าใจแล้ว เป็นดังที่ปลาบาดเจ็บกล่าวไว้จริง ๆ บรรพบุรุษไม่สนใจพวกมันเลย
เผ่าปลาหมัวอินแบ่งออกเป็นสามประเภทใหญ่ ๆ คือ เหล่าปลาคลื่นเสียง ปลานักรบ และปลาปุโรหิต ซึ่งวิญญาณบรรพบุรุษนั้นจะเลือกเฉพาะประเภทเดียวกับตนเท่านั้น
เมื่อได้ยินคำอธิบายของหลิงเยว่ บรรดาปลาที่เศร้าใจก็กลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง “โครงกระดูกของบรรพบุรุษในสุสานส่วนใหญ่เป็นประเภทนักรบ เจ้าสามารถต้มน้ำแกงจากบรรพบุรุษที่เป็นปุโรหิตได้ งั้นเจ้าจะลองทำน้ำแกงบรรพบุรุษปลานักรบดูบ้างได้ไหม?”
เผ่าปลาหมัวอินยังมีปลานักรบที่พลังการต่อสู้แข็งแกร่งอีกมาก!
“เริ่มทำน้ำแกงปลาคลื่นเสียงก่อนเถิด ข้าจำได้ว่ามีกระดูกบรรพบุรุษผู้แข็งแกร่งด้านนี้อยู่”
ปลาบาดเจ็บพูดพลางวิ่งไปที่กระดูกบรรพบุรุษผู้แข็งแกร่งที่มันเอ่ยถึง มันพยายามจะยกกระดูกนั้นมาให้หลิงเยว่ด้วยท่าทางกระตือรือร้น
แต่ก่อนที่มันจะทันได้ยกขึ้น กระดูกเบื้องหน้ากลับสั่นไหว…
หรือว่าบรรพบุรุษท่านนี้กำลังโกรธมันอยู่?
