บทที่ 1537 ของขวัญมูลค่าสูง
ถ้าซูหมิ่นยืนกรานที่จะรับจี้หยกนั้น คนอื่นจะกล่าวหาว่านางแย่งชิงของรักของเขา
ของส่วนตัวของผู้ชาย หากไม่มีใครมอบให้ ทว่านางยังยืนยันที่เอามาครอบครอง แล้วคนอื่นจะคิดอย่างไรกับนางที่มีฐานะเป็นจวิ้นจู่ผู้สูงศักดิ์
คนอื่นต้องคิดว่านางหน้าด้านและต้องการของของผู้อื่น
“พี่จือเยว่ล้อเล่นแล้ว พี่จือเยว่สามารถให้หมิ่นเอ๋อร์ได้ทุกอย่างที่หมิ่นเอ๋อร์ชอบ” ซูหมิ่นใบหน้าขึ้นสีแดงก่ำ ไม่รู้ว่ามาจากความโกรธหรือความเขินอาย
สายตาของนางจับจ้องไปที่จี้หยกเขียวของซูจือเยว่ จี้หยกนั้นอยู่กับเขามาเกือบยี่สิบปีและได้เป็นส่วนหนึ่งกับเขาแล้ว
วันนี้ของที่ซูเฉี่ยนเยว่ขอก็แสดงว่านางต้องการเป็นส่วนหนึ่งของเขา
แต่ความจริงแล้วนางก็แค่หยั่งเชิงเท่านั้นเอง แต่การหยั่งเชิงนี้เป็นเช่นนั้นจริง ๆ
ในใจของเขาไม่มีนางอยู่เลยแม้แต่น้อย
ซูหมิ่นก้มลงหยิบถ้วยชาขึ้นมาคล้ายกำลังจะดื่มชา แต่ใครเล่าจะรู้ว่าสายตาที่จ้องมองถ้วยชานั้นเต็มไปด้วยความอาฆาตแค้น
ถ้านางไม่ได้ คนอื่นก็อย่าแม้แต่จะคิด
นางปัดใบชากับฝาถ้วยเบา ๆ และตอนที่วางลงอีกครั้ง ดวงตาก็แสดงความรักใคร่ออกมา ไม่มีสายตาดุร้ายอีกต่อไป
ของขวัญชิ้นนั้นใกล้จะมาถึงแล้ว ซูจือเยว่รับกล่องนั้นมาแล้วเปิดดู และมอบให้ซูหมิ่นด้วยความเคารพ “หมิงตูจวิ้นจู่ มันคือหยกเนื้ออ่อน หวังว่าจวิ้นจู่จะไม่รังเกียจ”
ซูหมิ่นหยิบหยกออกมาถือไว้ในมือ ฝ่ามือสัมผัสได้ถึงความอุ่นราวกระแสน้ำอุ่นกำลัง ไหลเวียนอยู่ในมือ มีร่องน้ำตื้น และร่องลึกชัดเจน หยกชิ้นนี้ดีกว่าหยกของซูจือเยว่มาก
และเขาก็มอบของที่ดีที่สุดให้นาง แต่ไม่ได้ให้ของที่อยู่บนร่างกายของตัวเอง
ซูหมิ่นจับมันแน่นจนอยากจะทุบมันให้แตกเป็นเสี่ยง ๆ แต่อีกใจก็รู้สึกดี “ขอบคุณพี่จือเยว่ หมิ่นเอ๋อร์จะรักษามันอย่างดี และจะพกมันติดตัวตลอดไปแน่นอน”
ซูหมิ่นพูดคำว่าตลอดไปและมองไปที่ซูจือเยว่ หากแต่เขาไม่แม้แต่จะชายตามองนาง และรีบก้มศีรษะลง หลังจากทำความเคารพแล้วก็กลับมาที่นั่งของตัวเอง
ซูหมิ่นมองตามแผ่นหลังของซูจือเยว่ไป แต่เมื่อเห็นเขาไม่ได้มองมาที่ตัวเองก็รู้สึกเสียใจเกินจะเอ่ยออกมา แต่ยังแสร้งทำเป็นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ซูเฉี่ยนเยว่เห็นพี่ชายปฏิเสธที่จะให้หยกกับพี่หมิ่นจริง ๆ ก็เดือดดาลขึ้นมา แต่ต่อหน้าผู้คนมากมาย นางไม่สามารถพูดอะไรได้ ดังนั้นจึงได้แต่ถามฮูหยินซูอีกครั้ง “ท่านแม่ ของขวัญทำไมยังไม่มาเจ้าคะ”
ใช่แล้ว สาวใช้ของฮูหยินซูไปก่อน แต่ตอนนี้ก็ยังไม่กลับมา ทุกคนจึงอดสงสัยไม่ได้ว่าฮูหยินซูจะมอบสิ่งใดให้จวิ้นจู่
ฮูหยินซูไม่รู้จะอธิบายอย่างไร และก็ไม่รู้ว่าทำไมนางยังไม่กลับมา
เมื่อครู่นางสั่งสาวใช้ให้เปลี่ยนของขวัญมาใหม่
เดิมทีนางต้องการจะมอบบางอย่างให้อีกฝ่าย แต่เมื่อมองของขวัญของซูจือเยว่ นางไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากสั่งให้คนเอาไปเปลี่ยน
ซูจือเยว่ได้กำหนดตำแหน่งของตัวเองไว้อย่างชัดเจน ดังนั้นตัวเองจึงทำได้เพียงฟังลูกชายเท่านั้น
ซูจือเยว่เป็นคนที่มีความคิดเป็นของตัวเอง ไม่ว่าเขาจะทำอะไร ฮูหยินซูล้วนสนับสนุนโดยไม่มีเงื่อนไข
ก็เท่านั้นเอง…
เมื่อเห็นว่ารอยยิ้มของหมิงตูจวิ้นจู่ส่งไปไม่ถึงดวงตา ฮูหยินซูก็รู้สึกเสียวสันหลังวาบ
สิ่งที่เลวร้ายที่สุดยังเกิดขึ้นแล้ว
ถ้าเขาไม่ชอบใคร ใครก็บังคับไม่ได้
เมื่อนึกถึงความเย่อหยิ่งและความโหดร้ายของหมิงตูจวิ้นจู่ ฮูหยินซูรู้สึกว่าครั้งนี้อาจจบลงไม่สวยงาม
เมื่อเห็นคนข้างกายที่คุ้นเคยอยู่หน้าประตู ฮูหยินซูจึงคลี่ยิ้มจาง ๆ “ของขวัญยังไม่มาอีกหรือ”
เมื่อเห็นพี่เลี้ยงซ่งกับหน่วนชิวคนข้างกายของฮูหยินซูถือกล่องใบหนึ่งมา อีกทั้งบนกล่องยังถูกคลุมไว้ด้วยผ้าสีแดง ไม่รู้ว่าข้างในคืออะไรกันแน่
เมื่อของขวัญมาถึง ฮูหยินซูเปิดผ้าสีแดงออกก็พบว่ากล่องแต่ละใบมีเอกลักษณ์เป็นของตนเองและงดงามมาก ทำให้ผู้คนอยากรู้ว่าข้างในคืออะไร
ในมือของหน่วนชิวก็เหมือนกัน เป็นกล่องผ้าที่งดงาม ฮูหยินหยิบกล่องหนึ่งขึ้นมาด้วยท่าทีสบาย ๆ ก่อนจะเปิดมันแล้วส่งให้หมิงตูจวิ้นจู่ที่อยู่ข้าง ๆ และพูดด้วยรอยยิ้มว่า “จวิ้นจู่ สิ่งของเหล่านี้ แม้ว่าจะไม่ได้มีราคาสูง แต่ก็ถือว่าเป็นกำไลทอง ถือว่าเป็นของขวัญที่จวนซูมอบให้จวิ้นจู่ในวันนี้ ในฐานะที่เป็นผู้มีความรู้และความสามารถ”
สิ่งของที่อยู่ในกล่องถูกหยิบออกมา เป็นผ้าไหมสีทองฝังหยกขาวอวี๋หลานกวนหยิน เปิดอีกอันเป็นปิ่นที่ถูกแกะสลักเป็นลวดลายดอกโบตั๋นและลายหงส์
กล่องผ้าทั้งเล็กและใหญ่เต็มไปด้วยเครื่องประดับที่ทำจากผ้าไหมสีทอง แต่ละชิ้นมีความวิจิตรงดงามเป็นพิเศษ
ผ้าสีไหมทองเหล่านี้ทำขึ้นอย่างประณีต เรียกอีกอย่างว่า ‘งานดอกไม้’ หรือ “ลายประดับ” เป็นงานโลหะที่ประณีตที่สุด ถักเป็นเปียหรือตาข่ายมาเชื่อมติดกันเป็นลวดลาย
งานฝีมือที่ซับซ้อน ดึงไหมยาวก็ไม่ได้ ดึงสั้นก็ไม่ได้ ดึงบางก็ไม่ได้ ดึงหนาก็ไม่ได้
ขั้นตอนที่ยุ่งยากและงานที่ประณีตเป็นการทดสอบฝีมือและความอดทนของช่าง
เมื่อมองกล่องขนาดเล็กใหญ่ที่อยู่ในมือของพี่เลี้ยงซ่งกับหน่วนชิว ในกล่องที่เต็มไปด้วยสิ่งของมากมาย ซูเฉี่ยนเยว่จึงร้องออกมาด้วยความประหลาดใจ จากนั้นก็ลุกขึ้นถือเครื่องประดับข้างหน้าแล้วอุทานด้วยความตกใจ “ท่านพี่หมิ่น นี่คือของสะสมส่วนตัวของท่านแม่ ทั้งหมดนี้เป็นฝีมือของผู้เชี่ยวชาญด้านทอง นี่คือเครื่องประดับชิ้นสุดท้ายก่อนที่เขาจะวางมือ ข้าขอท่านแม่มานานแล้ว แต่ขออย่างไรท่านแม่ก็ไม่ให้ข้า วันนี้นางกลับมอบทั้งหมดให้แก่ท่าน”
ซูเฉี่ยนเยว่ทำหน้าบึ้งและร้องออกมาอย่างน้อยใจ “ท่านแม่ ท่านลำเอียง ข้าก็อยากได้เหมือนกันนะเจ้าคะ ท่านไม่ให้ข้าสักชิ้น แต่กลับให้ท่านพี่หมิ่นทั้งหมด ท่านแม่ ข้าใช่ลูกของท่านหรือเปล่า ทำไมท่านปฏิบัติกับท่านพี่หมิ่นดีกว่าข้าที่เป็นลูกของท่าน”
ไม่รู้ว่าคำพูดของซูเฉี่ยนเยว่หมายความอย่างนั้นจริง ๆ หรือแฝงอะไรบางอย่างในคำพูด แก้มและสีหน้าของนางขึ้นสีแดงก่ำ
