บทที่ 475 ทำพินัยกรรม
เทพธิดาซ่อนตัวขึ้นมาก็ยากที่จะหาเจอ แต่หากสามารถหาท่านชายหยิ่งที่อาการร่อแร่พบ บางทีจะสามารถหาเทพธิดาพบ
เย่หลีเฉินส่ายหน้า เปิดปากกล่าว :
“เมื่อวานขณะที่ลูกไปที่บวงสรวงเทพอีกครั้ง นอกจากขุนนางมากมายที่เป็นลมสลบไป และคนที่ตาย ก็ไม่เห็นท่านชายหยิ่งและผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาทั้งหมดแล้ว แต่จับกุมเงาปีศาจที่บาดเจ็บสาหัสได้สองสามคนพ่ะย่ะค่ะ”
“ยู่หลิวซูชายนักแสดงผู้นั้นกับถิงเมี่ยนนักเลงหัวไม้ของตลาดดำล่ะ? พวกเขาไม่ใช่คนของเทพธิดาหรือ? ไปหาพวกเขาดู”
ฮ่องเต้โมโหในทันที จ้องมองเย่หลีเฉินอย่างโหดเหี้ยม :
“ที่ข้าต้องการไม่ใช่เงาปีศาจสองสามคนนั้นที่อาการร่อแร่ ที่ข้าต้องการคือเทพธิดา ที่ข้าต้องการคือยาฉางตาน ไม่ใช่ว่าเจ้ามีความสัมพันธ์ที่ดีกับท่านชายหยิ่งหรือ? ไม่ใช่ว่าเจ้าสนิทชิดใกล้กับเทพธิดาไม่มีช่องว่างแล้วหรือ?
“พวกเขาล่ะ? เจ้าก็หาออกมาสิ!”
ภายใต้ความพิโรตอย่างหนัก ฮ่องเต้ผลักเย่หลีเฉินออกไป กล่าวด้วยความพูดที่รุนแรง :
“เจ้าไม่มีอะไรที่ใช้ได้จริงๆ อะไรก็ล้วนหาไม่พบ ข้าจะต้องการเจ้าองค์ชายรัชทายาทผู้นี้ไปทำอะไร? ให้เวลาเจ้าอีกสามวัน หากว่ายังหาไม่พบ ข้าจะปลดตำแหน่งของเจ้า”
พูดจบ!
ฮ่องเต้เปล่งเสียงหึไม่พอใจอย่างเย็นชาเสียงหนึ่ง สะบัดแขนเสื้อจากไป
พระตำหนักกระดิ่งทองที่ว่างเปล่า เย่หลีเฉินยืนอยู่ที่นั่นผู้เดียวนิ่งๆ กำหมัดแน่น ดวงตาแดงก่ำ ลูกกระเดือกขยับแล้ว
หลังจากนั้นครู่หนึ่ง หมัดที่กำแน่นค่อยๆ ผ่อนคลาย เย่หลีเฉินพึมพำประโยคหนึ่ง :
“หลานเยาเยา เจ้าจะอยู่ที่ไหน?”
……
จวนอ๋องเย่ ในห้องบรรทม
องครักษ์ลับที่แข็งแกร่งผู้หนึ่งเหาะเข้ามา คุกเข่าทำความเคารพต่ออ๋องเย่ที่ยืนอยู่ด้านหน้าหน้าต่าง ทำมือเคารพและกล่าว :
“เจ้านาย ตอนนี้จวนราชครูได้ถูกตรวจสอบเพื่ออายัด องครักษ์วังหลวง สิงปู้และศาลต้าหลี่ร่วมมือกันจับกุมราชครูทั้งเมือง ล้วนไร้ร่องรอย ราชครูจะออกนอกเมืองหลวงไปที่ทะเลทรายแล้วหรือไม่ขอรับ?”
ตอนนี้ทั้งเมืองใช้กฎอัยการศึก ทหารสืบค้นหาแทบจะทุกบ้าน แม้กระทั่งจวนของเหล่าขุนนางทหารล้วนเป็นองค์ชายรัชทายาทนำคนไปตรวจหาด้วยตัวเอง แต่ยังคงไม่พบเบาะแสของราชครู
นอกจากราชครูจะเหินฟ้าดำดินได้ ไม่เช่นนั้นก็สืบหาคนออกมาได้นานแล้ว
“ไม่! ค้นหาต่อไป”
เยาเยาไม่ไป ราชครูจะไปได้อย่างไร?
องครักษ์ลับแฉลบตัวจากไป เย่แจ๋หยิ่งหันกลับมา มองดูเงาร่างที่เลือนรางด้านหลังฉากกั้น ในดวงตามีรอยยิ้มฉายผ่าน
“นี่ก็จะจากไปแล้ว?”
เมื่อคืนไม่ได้นอน พอเช้าตรู่ก็ปรากฏตัวที่ห้องบรรทม มองดูนางด้วยสีหน้าเหนื่อยล้า เขาถามนางเป็นอย่างไร?
นางก็บอกว่าอยากมานอนที่ห้องบรรทมของเขาสักตื่น
นอนแล้วทั้งช่วงเช้า เมื่อครู่เพิ่งจะตื่นอย่างสบาย ตอนนี้ก็รีบเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างรีบร้อนต้องการจะจากไป
“ข้าไม่ไป ท่านก็จะอยู่ที่นี่ตลอด ความจริงท่านยุ่งกว่าข้า เพียงแค่เพราะข้ามาแล้ว จึงได้อยู่ในห้องบรรทมเป็นเพื่อนข้า แน่นอนว่าข้าไม่สามารถที่จะทำให้ท่านเสียเวลาได้”
เหล่านี้หลานเยาเยารู้ทั้งหมด
พิธีเซ่นไหว้ใหญ่วันนั้น แม้ว่าผิวเผินเขาจะไม่ได้ปรากฏตัว แต่แอบซ่อนอยู่ในที่ลับมาตลอด ใช้โอกาสช่วงที่ระเบิดพานางไป ทั้งยังช่วยหานแสพวกเขาจากไปด้วย
ยังต้องแอบหยุดยั้งไม่ให้เงาปีศาจส่วนหนึ่งเข้าไปที่บวงสรวงเทพ
ไม่เช่นนั้น!
จากนิสัยขี้สงสัยของราชครูเทียนเวิง รวมถึงเป้าหมายวันนั้นก็เป็นนาง นางจะสามารถหนีไปได้อย่างง่ายดายได้อย่างไรล่ะ?
หลานเยาเยาเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จเดินออกมาจากหลังฉากกั้น อ้อมฉากกั้น ก็ชนเข้ากับกำแพงเนื้อที่แน่นหนา กลิ่นหอมอ่อนๆของยาพรั่งพรูเข้าจมูก
นางรีบสูดหายใจเข้าลึกๆทันที ยื่นมือไปโอบเอวเขา ศีรษะซบอยู่ที่หน้าอก ฟังเสียงหัวใจที่เต้นอย่างแข็งแรงของเขา รู้สึกได้ถึงความสงบปลอดภัยเป็นพิเศษ
“อยากกอดท่านแบบนี้ไปตลอดจริงๆ”
“เจ้าเนี๊ย พูดคำที่ข้าอยากพูดออกมาหมดแล้ว ตอนนี้ทำได้เพียงกอดเจ้าอีกสักพักแล้ว”
จากนั้นทั้งสองก็กอดกันแน่นๆ ครู่หนึ่ง หลานเยาเยาจึงจากไป
หลานเยาเยาที่สวมใส่ชุดผ้าป่านเรียบๆ หลังจากเลี้ยวเจ็บแปดรอบ เดินเข้าไปในสลัมแล้ว ก็มาถึงในบ้านก่อนหน้านี้ที่สะกดรอยตามพวกผู้เฒ่ามาอย่างรวดเร็ว
นางเพิ่งถึงได้ไม่นาน ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าที่เป็นระเบียบเป็นแถวๆ จากนั้นก็มีเสียงทหารตรวจค้นบ้านดังมา
หลังจากที่หลานเยาเยาเข้าไปที่ลานด้านหลังอย่างรวดเร็ว ก็เปิดฝาอ่างน้ำใบใหญ่ใบหนึ่ง ด้านในอ่างน้ำว่างเปล่า อีกทั้งด้านล่างสุดยังมีโพรงโพรงหนึ่ง นางเข้าไปในอ่างน้ำอย่างชำนาญทาง ปิดฝา แล้วกระโดดลงไปในโพรง
โพรงด้านล่างอ่างน้ำมีห้องโถงขนาดใหญ่ของบ้าน ด้านในมีฟางแห้งมากมายปูเป็นแถวหนึ่ง ด้านบนมีคนบาดเจ็บห้าคนนอนอยู่ ด้านข้างมีผู้เฒ่าสามคนดูแลพวกเขา
หลานเยาเยายังไม่ได้พูดจา ตาแก่ก็พูดก่อนแล้ว
“มาค้นอีกแล้ว มาค้นอีกแล้ว วันนี้เป็นคนกลุ่มที่สามแล้ว เมืองหลวงในวันนี้น้า วุ่นวาย!”
ตาแก่พูดไปพลางขมวดคิ้วไปพลาง มือจัดระเบียบขวดและกระปุกไม่หยุดมือ
“ไม่วุ่นวายได้หรือ? เพื่อความอยู่ยงคงกระพัน ฮ่องเต้เอ้ย คิดว่าสิ่งของได้มาอย่างง่ายดาย แค่แวบเดียวเป็นอยู่ไกลถึงขอบฟ้าแล้ว คาดว่ากำลังจับกุมราชครูเทียนเวิงและหาเบาะแสของข้า ที่เขาอยากหาพบเป็นที่สุดยังเป็นข้า”
ขณะที่คนโดนมนต์ดำปรากฏตัวที่สวนว่างฮัว ก็ไม่ได้โกลาหลขนาดนี้เหมือนตอนนี้
ตอนนี้ราชครูของราชวงศ์เก่าปรากฏตัวขึ้น อีกทั้งฮ่องเต้เพิ่งจะพบว่า ราชครูที่ติดตามข้างกายตัวเองสามปี จะมีความน่าเกรงกลัวขนาดนี้อย่างคาดไม่ถึง คาดว่าเขาคงจะเดาจุดประสงค์ที่แท้จริงของราชครูออกแล้ว
“นังหนู ประเทศก่วงส้าวุ่นวายแล้ว ประสบกับความหายนะก็ยังเป็นราษฎร เรื่องนี้เจ้าก่อขึ้นมา ไม่อยากให้รุ่นหลังกล่าวว่าเป็นคนนำเคราะห์ภัยมาให้ประเทศ ก็รีบทำให้เรื่องนี้สงบลง”
ตาแก่หลับไม่ได้กล่าวโทษ เพียงแต่คิดแทนราษฎรเท่านั้น
แน่นอน เขาก็รู้ เรื่องนี้ไม่สามารถที่จะโทษผู้ได้ผู้หนึ่งได้ทั้งหมด ตัวการหายนะที่สำคัญยังเป็นราชครูและฮ่องเต้
เวลานี้!
หลานเยาเยามองไปทางคนห้าคนที่นอนอยู่บนหญ้า กล่าวด้วยน้ำเสียงต่ำเล็กน้อย
“วางใจเถอะ! ข้าได้จัดเตรียมหมดแล้ว วันนี้ตอนเย็นก็จะจัดเตรียมให้พวกเขาออกจากเมือง วันหลังก็จะเดินทางออกไปที่ทะเลทรายได้อย่างยิ่งใหญ่ ถึงเวลานั้นเมืองหลวงก็จะสงบลงมาแล้ว”
“เส้นทางการเดินทางนี้อันตรายมาก พวกข้าไปกับเจ้าเถอะ! มากขึ้นขึ้นคนแรงเยอะขึ้นอีกหนึ่งแรง”
ยาฉางตานเป็นเรื่องจริงเท็จมีเพียงหลานเยาเยาผู้เดียวที่รู้ แต่ไม่ว่าจะเป็นจริง เขาก็รู้ จุดประสงค์สุดท้ายของหลานเยาเยาก็คือกำจัดราชครูเทียนเวิง
แต่นั่นเป็นถึงราชครูเทียนเวิงนะ!
คนที่ทำให้ราชวงศ์เก่าอยู่ในกำมือ
นางไปผู้เดียว จะให้เขาวางใจได้อย่างไร?
“วางใจเถอะ ตาแก่ ข้ายังมีพันธมิตร”
สองคนพูดไปพูดมา หลานเยาเยาก็เดินไปตรวจชีพจรให้ห้าคนที่นอนบาดเจ็บอยู่บนหญ้าทีละคน
“สถานการณ์คนอื่นสามคนมั่นคงแล้ว เพียงรอให้ฟื้นขึ้นมาก็ปลอดภัยหายห่วงแล้ว มีเพียงหานแสแล้ว ตอนนี้เขายังไม่พ้นจากอันตราย จะฟื้นหรือไม่ฟื้นขึ้นมายังเป็นอีกเรื่องหนึ่ง หลังจากข้าไปแล้ว ให้หมอของสำนักหงอีดูแลดีๆ
จำไว้ อย่าให้ฮัวหยู่อันรู้ว่าพวกเขาเป็นใคร ไม่เช่นนั้น พวกเขาจะมีอันตรายต่อชีวิต ยังมีอีก หากว่าพวกเขาฟื้นมาหมดแล้ว ความลับแกนกลางของสำนักหงอีก็ล้วนไม่สามารถให้พวกเขาสัมผัสได้
หากข้า ข้ากลับมาไม่ได้ ก็ฝึกอบรมให้ยู่หลิวซูเป็นเจ้าสำนักรุ่นต่อไป เขามีความสามารถนั้น”
ไปครานี้ ถนนหนทางอันตราย เพื่อสังหารราชครูเทียนเวิง เดิมทีนางก็ไม่ได้คิดว่าจะมีชีวิตกลับมา
ดังนั้น ต้องเตรียมการล่วงหน้าทั้งหมดให้ดี
“นังหนู เจ้าไม่มีจิตสำนึก พวกข้าผู้เฒ่าสิบคนสร้างสำนักหงอีแทนเจ้า กำลังทำไปได้ดีมาก เจ้าก็พูดคำที่ไม่เป็นมงคลเหล่านี้ ชั่งทำให้คนโมโหนัก
ยิ่งไปกว่านั้น ทำไมจะต้องฝึกอบรมคนใหม่ผู้หนึ่งให้เป็นเจ้าสำนัก? พวกข้าตาแก่เหล่านี้ไม่ได้หรืออย่างไร?”
