บทที่ 582 ไป ไปเดินเล่นหอแดง
นางเหลือบมองเขาแวบหนึ่ง กลับพบว่าเย่แจ๋หยิ่งยังคงกอดนางไว้ในอ้อมอก ไม่มีแววว่าต้องการจะวางนางลงสักนิด
หูนางค่อนข้างร้อนเล็กน้อย กระแอมเบาๆเสียงหนึ่ง :
“ยังไม่ปล่อยข้าลงอีก ผู้ชายสองคนกอดเป็นประเพณีอย่างไร? ไม่กลัวคนอื่นจะว่าอ๋องเย่ผู้สูงส่งชอบผู้ชาย”
“ข้าไม่สนใจ ชอบก็พอแล้ว”
พูดเช่นนี้ แต่เย่แจ๋หยิ่งก็ค่อยๆวางหลานเยาเยาลงแล้ว
ทั้งๆเป็นเพียงแค่การกระทำที่ธรรมดา เย่แจ๋หยิ่งกลับทำออกมาเป็นการกระทำช้าๆยาวนาน รู้ เพราะเขากลัวนางล้ม จึงค่อยๆวางนางลง ไม่รู้ ยังคิดว่าเขาเอวไม่ดี
ในที่สุดสองขาก็ถึงพื้น
หลานเยาเยาก็ไม่ลืมเป้าหมายที่ออกมา
ด้วยเหตุนี้ ยกเท้าก็เดินไปทางหอแดง ยังไม่ลืมหันกลับไปบอกกับเย่แจ๋หยิ่ง “เร็วหน่อย ห่างจากที่นี่ไม่ไกล”
เย่แจ๋หยิ่งทำได้เพียงยิ้มเจื่อน ส่ายหน้าอย่างจนปัญญา
นางไปเดินเล่นที่หอแดง ยังเดินเล่นอย่างเป็นธรรมชาติ นางรู้หรือไม่ว่าตัวเองเคยเข้าหอแล้ว? แล้วรู้หรือไม่ว่าการไปเดินเล่นหอแดงต่อหน้าสามีของตัวเองมีแนวคิดอะไร?
ที่ยิ่งจนปัญญาก็คือ เดิมทีเขาควรจับนางกลับไป ขังไว้ แต่ตอนนี้เขาสีหน้ากลับพอใจที่จะนัดแนะเดินเล่นหอแดงกับนาง…….
เขาปล่อยตามใจนางเกินไปใช่หรือไม่?
เย่แจ๋หยิ่งกำลังไตร่ตรองชีวิตของคนเรา หลานเยาเยาที่การตอบสนองค่อนข้างช้านั่น เดินแล้วสองสามก้าว ในที่สุดหยุดฝีเท้าลง หันกลับมาด้วยสีหน้าเหลือเชื่อ ถามอย่างครุ่นคิด :
“ท่านรู้ได้อย่างไรว่าผู้ชายอัดอั้นจนสุดแล้วจะมาเที่ยวเล่นที่หอแดง?”
การสอบปากคำที่มาจากจิตวิญญาณ สีหน้าเย่แจ๋หยิ่งแข็งทื่อ มองดูนางนิ่งๆเช่นนี้ ในสมองกำลังพยายามประกอบคำอธิบายอย่างที่สุด
แต่ในตาของหลานเยาเยา เขาก็คือทำผิดแล้วละอายใจ นางโกรธจนไฟลุกโชน ถลกแขนเสื้อเท้าสะเอวแล้วเดินไปทางเย่แจ๋หยิ่ง
“ได้สิ! ท่านยังจะเดินเล่นที่หอแดงจริงๆด้วย?”
“เจ้าต้องการจะทำอะไรกับข้า?” เย่แจ๋หยิ่งถอยหลังไปเล็กน้อยก้าวหนึ่ง
“ท่านว่าไงล่ะ?” หลานเยาเยาสาวเท้าก้าวใหญ่ดวงตาสองข้างลุกเป็นไฟ
“ภายในที่สาธารณะ เจ้าไม่ต้องการท่าทางของสุภาพบุรุษแล้วหรือ?” เย่แจ๋หยิ่งถอยหลังอีกก้าวแล้วถาม มุมปากกลับผุดรอยยิ้มออกมา
“ท่าทางอะไร ก็ล้วนช่างมันเถอะ!”
เขากำลังยิ้ม? !
เดินเล่นหอแดง คิดไม่ถึงว่าเขายังจะกล้ายิ้มอีก?
เมื่อมาถึงด้านหน้าเย่แจ๋หยิ่ง นางยกหมัดขึ้นแล้วเตรียมทุบลงไป เย่แจ๋หยิ่งเลิกคิ้ว ยกมุมปาก มองดูนางด้วยแววตาเปล่งปลั่ง
“ข้าเดินเล่นหอแดง ทำไมเจ้าต้องโกรธเช่นนี้? ซ่างกวนหนานซู่!”
ซ่างกวนหนานซู่!
ซ่างกวนหนานซู่!!
ซ่างกวนหนานซู่!!!
ชื่อนี้ดังสะท้อนไปมาในสมองของหลานเยาเยาในพริบตา ยิ่งสะท้อนยิ่งทำให้นางเบิกตาโพลง
ถูกแล้ว!
ตอนนี้นางคือซ่างกวนหนานซู่ อิสระสง่างาม บุคลิกภาพสุภาพ ซ่างกวนหนานซู่ที่สง่างามและสุภาพ ไม่ใช่หลานเยาเยาที่เขาแต่งงานด้วยอย่างเปิดเผย
นางจะยอมรับไม่ได้
หึงหวงไม่ได้
ยิ่งไม่สามารถทุบตีคนอย่างไร้เหตุผลได้……
แต่ว่า หมัดของนางกำแน่นจนมีเสียงดัง รู้สึกว่าไม่ต่อยเย่แจ๋หยิ่งสักที นางจะต้องอัดอั้นจนเป็นบ้า
พริบตานั้น เย่แจ๋หยิ่งบีบคางของนางไว้ ค่อยๆประชิดเข้าใกล้นาง ดวงตาที่ลึกล้ำดั่งระลอกคลื่นเหมือนต้องการจะดูดนางเข้าไป
“ทำไมต้องโกรธขนาดนี้? หืม?”
“เจ้าใช่หรือไม่…….”
หลานเยาเยาสะดุ้งโหยงฉับพลัน ถอยหลังไปสองสามก้าวทันที “ไม่ใช่ไม่ใช่ ข้าไม่ใช่แน่นอน”
บนมือว่างเปล่าทันที เย่แจ๋หยิ่งแอบเสียดาย แต่ว่า เห็นการตอบสนองขนาดนั้นเมื่อครู่ของนาง ก็พอใจแล้ว เดินเหินขึ้นมา ล้วนรู้สึกเดินเร็วขึ้น
“ข้ายังไม่ได้พูดอะไรเลยนะ?”
หลานเยาเยามองตากลมดิก ยืดคอยาว เพิ่มความหนักแน่นของน้ำเสียง พยายามแก้ตัว : “ไม่ว่าท่านอยากพูดอะไร ยังไงซะไม่ใช่อย่างนั้นที่ท่านคิด”
“อ๋อ? ไม่ใช่หรอ! ข้ายังอยากพูดว่าเจ้าเกลียดข้าน่ะ! เดิมทีไม่ใช่ ดูท่าคือชอบข้ามากแล้ว อืม! ข้าฝืนใจยอมรับละกัน!”
“……” หลานเยาเยาสำลัก คำด่าประโยคหนึ่งไม่รู้ว่าควรพูดหรือไม่ควรพูด
“ไป ไปเดินเล่นที่หอแดง”
เย่แจ๋หยิ่งยิ้มอย่างสบายใจ เดินไปถึงข้างกายหลานเยาเยา ยื่นมือ คล้องไหลของนาง ชายที่รู้ใจกันสองคนเดินไปทางหอแดง
หลังจากนั้นครู่หนึ่ง ยังเดินไม่ถึงหอแดง
หลานเยาเยาจงใจเดินช้าลง ตัดสินใจให้การสั่งสอนด้านความคิดกับเย่แจ๋หยิ่ง : “ท่านอ๋องเทพสงครามที่สูงส่งผู้หนึ่ง ทำศึกไม่เคยแพ้ รบไม่มีไม่สามารถพิชิตได้ งดงามเช่นเทพเซียน ราษฎรนับถือท่านดั่งเทพ ท่านจะสามารถไปเดินเล่นที่หอแดงได้อย่างไร ทำให้ราษฎรมากมายผิดหวัง ใจหาย เจ็บปวดใจเป็นที่สุด?”
“ซู่เอ๋อ พูดถูก ข้าผิดไปแล้ว” เย่แจ๋หยิ่งขอโทษอย่างจริงใจมาก
หืม?
มักจะรู้สึกผิดปกติเสมอ หลานเยาเยาคิดไปคิดมาก็ลืมคิดถึงการเรียกชื่อ
ตอนนี้ที่สำคัญที่สุดคือการทำงานที่มีอุดมการณ์
ด้วยเหตุนี้ กล่าวอีก :
“รู้ว่าผิดสามารถแก้ไขได้ ไม่มีเรื่องที่ดีกว่านี้แล้ว นี่ถึงเป็นอ๋องเทพสงครามที่ดีที่สุดของราษฎรมากมาย
เพื่อปกป้องเกียรติยศอันเกรียงไกร ภาพลักษณ์ที่ศักดิ์สิทธิ์และบริสุทธิ์ของอ๋องเย่ อีกครู่ท่านก็รออยู่ที่ประตูหอแดง ไม่ต้องเข้าไป ข้าไปจับกุมคนออกมา”
“ไม่ได้!” เย่แจ๋หยิ่งขมวดคิ้ว
ทิ้งเขาไว้ เข้าไปผู้เดียว? คงไม่ได้ต้องการไปหลอกถามข่าวสารจากชายขายบริการอีกหรอกนะ?
ให้นางไปติดต่อกับชายอื่นผู้เดียว เขาไม่ได้ใจกว้างถึงขนาดนั้น นี่พูดอะไรก็ไม่ได้โดยสิ้นเชิง
“ทำไม?” หลานเยาเยาระมัดระวังในพริบตา
คนนี้ หรือว่ายังมีใยสัมพันธ์ที่ตัดไม่ขาดกับโสเภณีในหอแดง?
“หอแดงคนมากหน้าหลายตา เจ้าเข้าไปคนเดียว ข้าไม่วางใจ”
“ท่านไม่วางใจข้า? ข้ายังไม่วางใจท่านแหน่ะ! ให้ท่านเข้าไป พบเจอหญิงขายบริการที่คุ้นเคย ไม่แน่ท่านอาจจะต้องไปมีความสุขเป็นเพื่อนคนอื่น ทำลายภาพลักษณ์ที่องอาจห้าวหาญของท่าน ฐานะ……เป็นผู้ถือสัญญาขายตัวของท่าน ข้ายืนยันไม่เห็นด้วย”
เมื่อคิดถึงตัวเองมีสัญญาขายตัวของเย่แจ๋หยิ่งติดตัวตลอดเวลา น้ำเสียงก็สูงขึ้นมามาก
“……” สมควรตาย เพื่อไม่ให้เขาเข้าหอแดง ก็เอาสัญญาขายตัวมากดดันเขา “ข้าไม่มีหญิงขายตัวที่คุ้นเคย ข้าซื่อสัตย์ภักดีต่อพระชายาของข้า มาถึงหอแดงมีเพียงความเข้าใจผิด”
เมื่อได้ยินว่าซื่อสัตย์ภักดี หลานเยาเยาก็รู้สึกสบายใจแล้ว
ได้ยินคำว่าเข้าใจผิดอีก นางก็เลิกคิ้วขึ้นมา
“เข้าใจผิด? เข้าใจผิดอะไร?”
เวลานี้ เย่แจ๋หยิ่งมองทางหลานเยาเยา แววตาเปล่งประกาย กล่าวอย่างชัดถ้อยชัดคำ :
“ความรักของข้ากับพระชายาแข็งแกร่งกว่าทอง ทำอะไรไม่ได้นางทอดทิ้งข้า ข้าหมดแรงกำลังใจ ภายใต้ความระทมของความเจ็บป่วยทุกข์ทรมานและความคิดถึงที่ถาโถม ข้าทำได้เพียงกินเหล้าให้เมายามค่ำคืน ให้ตัวเองชินชา คลายความเจ็บปวด
แต่มีวันหนึ่ง ดื่มเหล้ามากแล้ว แทบจะหมดสติ ถึงหลงเข้าหอแดงโดยไม่ได้ตั้งใจ แต่ว่า ข้าไม่ได้ทำอะไร และหญิงขายบริการอะไรก็ไม่ได้แตะต้อง เมื่อมีสติเล็กน้อย ข้าก็จากไปแล้ว จุดนี้ข้าสามารถรับรองได้”
มองดูสีหน้าท่าทางของเขา
หลานเยาเยาลดสายตาลง ในแววตามีความเจ็บปวดแวบผ่าน จากนั้นก็เงยหน้าขึ้น ยิ้มให้เขา ยื่นมือพาดบนช่วงเอวของเขา
“ไป ไปเดินเล่นหอแดง”
ด้วยเหตุนี้ เพื่อนชายที่ดีต่อกันทั้งสองก็ไปหอแดงแล้ว คราวนี้ด้วยความรวดเร็ว ไม่นาน ก็เดินถึงประตูหอแดงแล้ว
พวกเขาเพิ่งจะเหยียบเข้าประตูหอแดง พวกผู้หญิง พวกชายขายบริการเสียงแหลมๆ ดังก้องทั้งหอแดง จากนั้นฝูงชนก็มาเป็นฝูงผึ้ง
ประโยคนั้นของแม่เล้า “ไม่ได้เจอกันนาน” ยังไม่ได้ออกจากปาก ก็ถูกเสียงแหลมกลบ แต่ละคนเจ้าดันข้าลาก แม่เล้าถูกม้วนไปอยู่ใต้เท้าโดยตรง เรื่องถูกเหยียบย่ำก็เกิดขึ้นเช่นนี้
แม่เล้าตาย
เอ่อ ไม่ถูก แม่เล้าเกือบตาย
เมื่อเห็นชายขายบริการ
ดวงตาทั้งสองข้างของเย่แจ๋หยิ่งเย็นชา แผ่รัศมี บรรยากาศความสัมพันธ์ที่คลุมเครือของเหล่าชายขายบริการหยุดลงทันที แม้แต่หญิงขายบริการที่ก็หยุดฝีเท้าลงอย่างกะทันหัน
บรรยากาศเงียบสงบในพริบตา ไม่มีผู้ใดกล้าขยับสักนิด
ยังเป็นแม่เล้าที่ปีนลุกขึ้นมาด้วยความยากลำบาก พร้อมผมเผ้ารุงรัง กุมใบหน้าที่โดนเหยียบจนเขียวช้ำ เดิมอยากจะโมโหใส่เหล่าหญิงชายขายบริการ แต่กลับฝืนเผชิญหน้าทางพวกหลานเยาเยาเขา บีบรอยยิ้มที่สดใสออกมาอย่างเจ็บปวด
“ลูกค้าที่นานๆมาทีลูกค้าที่นานๆมาที! คุณชายทั้งสอง ไม่เจอตั้งนาน เสี่ยวยู่ เสี่ยวจิ่ง แขกพิเศษของพวกเจ้ามาแล้ว”
เย่แจ๋หยิ่ง : แขกพิเศษ?
หลานเยาเยา : แขกพิเศษ?
สีหน้าทั้งสองอึ้งทันที!
เสี่ยวยู่มองทางเย่แจ๋หยิ่ง บิดเอวเหมือนงูน้ำ : “ท่านอ๋อง หลังจากคืนนั้น ข้าน้อยคิดถึงท่านเป็นอย่างมากเจ้าคะ คิดถึงทั้งวัน คิดถึงทุกคืน ในที่สุดก็รอจนท่านมาแล้ว วันนี้ท่านจะต้องทำให้ข้าน้อยพอใจนะเจ้าคะ”
เสี่ยวจิ่งมองหลานเยาเยา สายตาส่อความรู้สึก : “คุณชายซ่างกวน ท่านไม่ได้มาบิดหน้าข้าตั้งนานแล้ว ต่อสู้ แสดงความรักกันดีๆ ลืมเสี่ยวจิ่งแล้วใช่หรือไม่ขอรับ ท่านบอกว่าครั้งหน้าจะต้องสนุกให้สุดๆ หากว่าวันนี้สนุกไม่ถึงที่สุด ข้าจะไม่ยอมนะขอรับ”
“……” เย่แจ๋หยิ่งลนลาน อะไรก็ไม่เคยได้ทำ
“……” หลานเยาเยาตะลึงตาค้าง นี่อะไรกับอะไร?
หลังจากดึงสติกลับมา พวกเขามองกันและกัน คนหนึ่งกัดฟัน คนหนึ่งกำหมัด….
