ตอนที่ 396 – ค้นพบข้อผิดพลาดอีกครั้ง
คทากล่าวต่อ “การที่พนักงานระดับที่สองมีโอกาสใช้บัตรมหาเศรษฐีอีกหนึ่งครั้ง และเวลาในการโอนย้ายสมาชิกไปยังพนักงานระดับที่สองจะถูกตัดสินใจโดยตัวพนักงานระดับที่สองเอง อย่างไรก็ตาม ในทันทีที่การโอนย้ายได้รับการยืนยัน บัตรมหาเศรษฐีจะไม่สามารถใช้งานได้โดยอัตโนมัติ และมันจะถูกลบออกไปจากกระดานรางวัล นั่นหมายความว่าพนักงานระดับที่สองจะไม่สามารถจับมันได้อีก”
สำหรับการเป็นสมาชิกของดวงตาแห่งรัตติกาลนั้น สือเหล่ยสามารถติดต่อพวกเขาได้โดยตรง และเขาสามารถโต้ตอบกลบกลุ่มลึกลับได้โดยตรงมากยิ่งขึ้น
แม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่าราคาแบบไหนที่เขาต้องจ่ายเพื่อขอความช่วยเหลือจากดวงตาแห่งรัตติกาล แต่เขาก็จะมีบัตรมหาเศรษฐีแบบไม่มีจำกัดแม้ว่าระดับสมาชิกจะถูกลดลงก็ตาม อย่างไรก็ตาม ฟังก์ชั่นของบัตรมหาเศรษฐีแบบนี้ก็ไม่ได้ดีเท่ากับสิ่งที่บัตรสีดำสร้างขึ้น
สือเหล่ยถามอย่างระมัดระวัง “แกสามารถบอกฉันเกี่ยวกับดวงตาแห่งรัตติกาลในตอนนี้ได้ไหม?”
“ไม่ ถ้าพนักงานระดับที่สองอยากรู้ทุกสิ่งทุกอย่างเกี่ยวกับดวงตาแห่งรัตติกาล เจ้าจะต้องรอหลังจากที่การโอนย้ายสมาชิกเสร็จสิ้น”
สือเหล่ยกระทืบเท้า เขาเดาไว้แล้ว แต่เขาก็ไม่อยากจะยืนยันกับคทา
“งั้นถ้าฉันบอกให้ดวงตาแห่งรัตติกาลทำบางสิ่งให้กับฉันและถ้าฉันต้องจ่ายเงิน ฉันสามารถใช้เงินของบัตรสีดำจ่ายได้ไหม?”
คทาตอบอย่างรวดเร็ว “เจ้าทำได้ เงินที่จ่ายให้กับดวงตาแห่งรัตติกาลจะถือว่าเป็นวิธีการใช้จ่ายที่ถูกต้อง”
มันค่อนข้างทำให้สือเหล่ยประหลาดใจ เดิมทีสือเหล่ยคิดว่าคทาจะว่าอะไรเขา อย่างไรก็ตาม คทาก็ตอบอย่างตรงไปตรงมามากกว่าที่เขาคาดไว้
แต่ในเวลาเดียวกัน ทำก็ทำให้สือเหล่ยรู้สึกเหมือนเป็นกับดัก
โดยไม่รู้ว่ามันเริ่มต้นขึ้นเมื่อใด เมื่อไหร่ก็ตามที่สือเหล่ยมีปฏิสัมพันธ์กับคทา เขาจะคิดว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่คทาพูดคือกับดัก ดังนั้นเขาจึงพยายามทำให้ทุกอย่างแน่ใจ สือเหล่ยเกือบจะยืนยันได้แล้วว่าสิ่งที่มันเพิ่งพูดมาเป็นกับดัก
“การใช้จ่ายที่ถูกต้องนี้จะมีเงื่อนไขพิเศษหรือไม่” สือเหล่ยตรวจสอบ
คทาตอบกลับอย่างรวดเร็วอีกครั้ง “ไม่มีเงื่อนไขพิเศษ จากวันแรกที่พนักงานระดับที่สองเป็นสมาชิก เจ้าสามารถใช้เงินของบัตรสีดำเพื่อจ่ายได้โดยไม่มีเงื่อนไขใดๆ”
สิ่งที่มันกล่าวมาไม่มีช่องโหว่และสือเหล่ยก็ไม่สามารถนึกถึงปัญหาใดๆได้ในตอนนี้ อย่างไรก็ตาม เขายังกล่าวเสริมอีกว่า “มันหายากไหมที่ดวงตาแห่งรัตติกาลจะรับเงินเป็นข้อตกลง?”
“แปดสิบเปอร์เซ็นต์ของข้อตกลงจากดวงตาแห่งรัตติกาลดำเนินการโดยใช้เงิน รวมทั้งสามครั้งที่เจ้าใช้บัตรมหาเศรษฐี ทุกๆครั้งถูกทำโดยการจ่ายเงินที่มากพอ”
สือเหล่ยพยักหน้าและตัดสินใจปล่อยเรื่องนี้ไปก่อนเนื่องจากเขาไม่สามารถบอกได้ว่ามีกับดักอะไรอยู่หรือไม่
“โอเค งั้นรางวัลอย่างที่สามล่ะ?”
“รางวัลอย่างที่สามที่พนักงานระดับที่สองจะได้รับคือยา ในทางทฤษฏี ยาตัวนี้สามารถรักษาอาการเจ็บป่วยทั้งหมดที่มีอยู่บนโลกใบนี้ที่พนักงานระดับที่สองอาศัยอยู่ได้”
อะไรนะ? ยาที่สามารถรักษาได้ทุกอาการเจ็บป่วย?
“แกกำลังจะบอกว่ายานี้สามารถรักษาได้กระทั่งโรคที่ไม่หายขาดอย่างเช่นมะเร็งหรือเอดส์อย่างนั้นเหรอ?”
คทาตอบ “ใช่ รวมทั้งความเจ็บป่วยทุกอย่างบนโลกใบนี้ แน่นอนว่ารวมถึงโรคที่รักษาไม่หายขาดที่พนักงานระดับสองได้กล่าวไป มันยังสามารถรักษาไข้หวัดได้ด้วย
โอ้เชี่ย!
แม้แต่ไข้หวัดก็เป็นโรคที่รักษาไม่หายขาด แต่มันไม่ได้ฆ่าคนในยุคสมัยนี้อีกต่อไป มันจะถูกรักษาโดยอัตโนมัติและใครจะใช้ยาที่สามารถรักษาได้ทุกโรคกับไข้หวัด!
“ถ้ามีคนมือหักหรือขาหักล่ะ? หรือมีอวัยวะขาด มันจะงอกขึ้นมาใหม่ไหม?”
“การปลูกถ่ายแขนใหม่ไม่ใช่การรักษาโรค แต่เป็นการสร้าง แต่ถ้าเป็นอวัยวะภายในที่ถูกตัดออกไปเนื่องจากอาการเจ็บป่วย มันก็สามารถงอกขึ้นมาใหม่ได้ พูดง่ายๆ ยาตัวนี้สามารถกู้คืนอวัยวะใดๆก็ตามด้วยความสามารถในการฟื้นฟูขึ้นมาใหม่ ถ้าชิ้นส่วนของร่างกายไม่มีความสามารถในการฟื้นฟู งั้นมันก็ไม่สามารถทำได้”
สือเหล่ยพยักหน้าและคิดว่าโชคดี มันไม่ใช่ยาที่เป็นเหมือนดั่งเวทมนตร์ มิฉะนั้น คนที่ไม่มีขาก็สามารถมีขาแลละท่องไปทั่วโลกได้ และกระทั่งบางทีอาจจะกลายเป็นแชมป์โอลิมปิกได้เลย คนที่มียานี้จะกลายเป็นอัจฉริยะที่มีค่ามากที่สุดในโลกอย่างไม่ต้องสงสัย นักวิจัยทุกๆคนในโลกคงจะเข้าหาเข้าเพื่อสูตรยาของมัน
“หยุดคิดอะไรเรื่อยเปื่อยได้แล้ว ถ้าเจ้าได้รับการลงโทษจากข้า ยาจะไม่ได้ผล” คทาเสริม
คทากรอกตาของเขาและตำหนิ “หยุดแกล้งทำเป็นตลกกับฉันได้แล้ว แกไม่ได้ตลกเลย”
“บางสิ่งที่ผู้สูงส่งอย่างข้าขอเตือนเจ้าคือให้เจ้าใช้ยานี้ในเวลาที่เหมาะสมที่สุดเพื่อที่เจ้าจะไม่ต้องดิ้นรนอย่างไร้ประโยชน์เมื่อผู้สูงส่งอย่างข้าสังหารเจ้า”
“ไว้ใจฉันได้เลย แกไม่มีโอกาสได้ฆ่าฉันแน่!”
“ฮึ่ม! มันยากที่จะพูดแบบนั้นเพราะข้าเริ่มเกลียดเจ้ามากขึ้นเรื่อยๆแล้ว!”
“น่าเสียดายที่แกเป็นแค่คนรับใช้อันต้อยต่ำ แกเป็นแค่คนรับใช้ของบัตรสีดำและกระทั่งของฉัน แกบอกว่าตัวเองสูงส่งอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน แต่มันสูงส่งกับตูดแกสิ แกเป็นแค่ทาส แกไม่มีอำนาจมาตัดสินใจว่าจะลงโทษฉันหรือไม่!”
“เจ้ามาร์มอตโง่! ข้าจะไม่ยอมให้เจ้าใส่ร้ายผู้สูงส่งอย่างข้า!”
“ได้ ได้ ได้! เอาที่แกสบายใจเถอะ สูงส่งก็สูงส่ง”
คทาสะดุ้งด้วยความโกรธและสือเหล่ยก็ไม่สนใจที่จะพูดต่อ
“เจ้ามาร์มอตโง่ เจ้าจะต้องจ่ายค่าตอบแทนที่เจ้าทำกับผู้สูงส่งอย่างข้าเช่นนี้!”
“พอแล้ว ฉันบอกแล้วไงว่าแกอยากจะสูงส่งแค่ไหนก็ตามใจแก ถัดไป แกจะบอกฉันได้ยังว่ารางวัลอันที่สี่คืออะไร!”
“ไม่มี!” คทาหยิ่งและพูดให้น้อยที่สุดเท่าที่จะทำได้
สือเหล่ยยักไหล่ “งั้นสิ่งที่เรียกว่าการอัพเกรดบัตรการลุงทุนนิ้วโป้งทองคำของฉันก็เท่ากับว่าฉันจับมันได้อีกครั้งและนั่นก็เป็นการยกเลิกโอกาสหนึ่งครั้งที่จะได้จับรางวัล การโอนสิทธิ์เป็นสมาชิกอย่างมากก็คือโอกาสหนึ่งครั้งเช่นกัน ยานี้นับอย่างหยาบๆก็คือโอกาสสองครั้งและนี่เป็นรางวัลหลังจากถูกหักออกครึ่งหนึ่ง กล่าวอีกนัยหนึ่ง รางวัลของข้อตกลงระดับห้าดาวบวกก็คือโอกาสในการจับรางวัลสี่ครั้ง แต่มันเกิดขึ้นในตอนที่ฉันยังมีสัญญารางวัลคูณสองอยู่ ดังนั้น แปดครั้งจึงถูกลดลงครึ่งหนึ่ง สิ่งที่ฉันสูญเสียไปก็อาจจะเป็นสิ่งที่ไม่สามารถเพิ่มเป็นสองเท่าได้ นี่คือสิ่งที่ฉันเข้าใจคร่าวๆในตอนนี้”
คทายังคงนิ่งเงียบและไม่ได้ให้ข้อคิดเห็นใดๆเกี่ยวกับข้อสรุปของสือเหล่ยเพื่อหลีกเลี่ยงการคาดเดาถึงรางวัลของการใช้จ่ายในระดับที่แตกต่างกันไป
อย่างไรก็ตาม คทาก็ประเมินสือเหล่นต่ำเกินไปในขณะที่เขาชี้ให้เห็นอย่างตรงไปตรงมา “แม้ว่าฉันจะจงใจสร้างดีลนี้ขึ้นมา แต่พวกแกก็ลดรางวัลจากสิ่งที่ฉันควรจะได้รับไปครึ่งหนึ่ง แต่เนื่องจากฉันสามารถทำให้เกิดดีลแบบนี้ได้ มันเห็นได้ชัดว่าเป็นเพราะกฏของพวกแกไม่รัดกุมพอ ดังนั้นถ้าพวกแกทั้งสองไม่ต้องการให้ฉันสร้างดีลเช่นนี้ขึ้นมาอีกในอนาคต พวกแกต้องยอมรับว่ามันคือบัคที่พวกแกทั้งสองต้องแก้ไข และเนื่องจากมันเป็นบัค ฮีฮี คทา คทาผู้สูงส่ง ไม่ใช่ว่าแกคิดว่าแกควรให้รางวัลที่ฉันพบบัคอีกอันเหรอ? ขอฉันคิดก่อนนะ รางวัลที่ฉันพบบัคครั้งล่าสุดคืออะไรกัน?”
