ท่ามกลางท้องฟ้าอันมืดมิดเเละยามค่ำคืนอันหนาวเหน็บจับใจ กู้จวิน ไช่ฉีซวน เเละหม่าเจียหัวต่างก็ลากกระเป๋าเดินทางจำนวนมากเเละใบใหญ่โตไปยังรถบัสคันใหญ่ที่ถูกจัดมารับพวกเขาอย่างสมเกียรติ
จากนั้นพวกเขาก็มุ่งหน้าไปที่แผนกการศึกษาความลึกลับเฟคต้า สาขาจังหวัดภาคตะวันออก…กรมการแพทย์อย่างเต็มตัว
รถบัสคันนี้กำลังมุ่งหน้าไปทางทิศตะวันออก โดยขับผ่านเขตชิงหยุนที่คึกคักเเม้จะเป็นยามค่ำคืน รถบัสคันใหญ่ขับผ่านชุมชน ตลาด เเละสถานที่ท่องเที่ยวอย่างว่องไวและทิ้งเมืองที่สดใสและมีชีวิตชีวาไว้เบื้องหลัง
พวกเขามุ่งหน้าไปยังชานเมืองห่างไกล จากนั้นก็เดินทางต่อไปจนถึงเชิงเขา และทะลุไปตามถนนที่ทหารของประเทศกำลังควบคุม หลังจากใช้เวลานานมากจนก้นของนักศึกษาทั้งสี่ต่างด้านชา…ในที่สุดพวกเขาก็ได้เห็นเสียทีว่าเเผนกลึกลับที่พวกเขาเฝ้าฝันเเละต้องอาศัยอยู่ตลอดทั้ง 3 เดือนมีสภาพหน้าตาเป็นอย่างไร
แผนกการศึกษาความลึกลับเฟคต้านั้นมีอาคารมากมายทั้งใหญ่เล็ก อาคารเหล่านั้นราวกับแผ่กิ่งก้านสาขาไปบนผืนดินผืนใหญ่ สถานที่นั้นไม่เล็กไปกว่ามหาวิทยาลัยอีสเทิร์นเลย ไม่เเน่ว่าบางทีมันอาจใหญ่กว่าที่เขาคาดเขาอีก อาคารสูงถูกสร้างขึ้นเคียงข้างกันและส่วนใหญ่ยังคงสว่างไสวแม้จะเป็นเวลาค่ำคืนที่มืดมิด
กลับมาที่รถบัสคันใหญ่ที่กำลังวิ่งอยู่บนถนนท่ามกลางม่านหมอกอันมืดมิด รอบๆของถนนมีเสาไฟที่ส่องสว่างตลอดทั้งเส้นทาง ทำให้นักศึกษาทุกคนที่นั่งอยู่บนรถสามารถบอกเห็นบรรยากาศภายนอกได้อย่างชัดเจน
กู้จวินนั่งเอนหลังพิงกับเบาะ และลดหน้าต่างรถลงครึ่งหนึ่ง สายลมยามค่ำคืนที่เย็นยะเยือกพุ่งตรงผ่านช่องว่างมาลูบไล้แก้มของเขาในขณะที่ตัวเขาใช้สายตาทิวทัศน์ที่รถกำลังพุ่งตรงผ่านไปอย่างเงียบๆ
แม้อากาศจะหนาวเย็นจับจิต แต่หัวใจและความคิดของกู้จวินก็ร้อนรุ่มไปด้วยอะดรีนาลีนที่พุ่งพล่านเกินจะระงับ
ภาพในตอนนั้นหวนกลับมา กู้จวินปฏิญาณกับตนเองในตอนนั้น…ว่าเขาจะใช้ชีวิตใหม่ให้ดีที่สุด เเละสืบหาความจริงเกี่ยวกับพ่อเเม่ จากนั้นก็ตามหาโลกลึกลับที่พรากพ่อเเม่ของเขาไป
เเละในที่สุดเขาก็กำลังจะก้าวเข้ามาในโลกลึกลับเเห่งนี้เเล้ว เเละถ้าเขาพยายามเเละเทพธิดาเเห่งโชคอวยพรเขา เขาอาจจะมีโอกาสที่จะคลี่คลายความจริงทั้งหมด เเละได้พบเเม่กับพ่อที่หายสาปสูญ….
อาคารใหญ่โตเหล่านี้ไม่มีอะไรพิเศษ ทุกอาคารเป็นเพียงโครงสร้างคอนกรีตและโลหะที่เรียบง่าย รูปเเบบการออกเเบบเเละก่อสร้างมีลักษษณะที่ตรงไปตรงมาคล้ายกับโครงสร้างของอาคารในมหาวิทยาลัยอีสเทิร์น
อาคารในมหาวิทยาลัยอีสเทิร์นเเละอาคารในที่เเห่งนี้ล้วนเหมือนกันก็คือไม่มีการออกแบบที่เพ้อฝันสวยงามสะดุดตา เเต่อย่างน้อยอาคารพวกนี้ก็ขนาดที่สูงตระหง่านและโดดเด่นเกินอาคารเรียนที่มหาวิทยาลัยอีสเทิร์นมากนัก
อาคารที่มีโครงสร้างที่สูงที่สุดในนี้มีความสูง 10 ถึง 20 ชั้น อย่างไรก็ตามกู้จวินรู้สึกตื่นเต้น เขากวาดสายตามองไปทุกที่ไม่ว่าจะน่าสนใจหรือไม่ก็ตาม เพราะทุกอย่างสำหรับกู้จวินล้วนเเปลกใหม่และน่าสนใจทั้งสิ้น
ใช่! มันต้องน่าสนใจสิ มีอะไรจะมีความสุขไปกว่าการที่ได้นั่งรถเข้าไปในโลกลึกลับที่เเอบซ่อนจากโลกใบนี้มาถึงกว่า 10 ปี
มันเป็นโลกที่เข้าเฝ้าฝันมาตลอดว่าจะได้เข้ามา…เขาได้กลิ่นของปริศนาที่ลอยมาจากโลกเเห่งนี้
คนข้างๆเขาไช่ฉีซวนเเละรุ่นพี่หม่าเจียหัวก็เต็มไปความตื่นเต้นจนเเทบระเบิดเช่นกัน พวกเขามองไปยังทิวทัศน์ที่อยู่ด้านนอก จากนั้นก็หัวเราะเเละส่งเสียงร้องด้วยความสุขที่เปี่ยมไปด้วยความตื่นเต้น พวกเขาตื่นเต้นเเละสงใจที่นี่จนเเทบจะเเย่งกันเอาหัวเอามานอกหน้าต่างด้วยซ้ำ!
ในหมู่พวกเขามีเพียงหวังรั่วเซียงเท่านั้นที่ทำตัวสงบเสงี่ยมที่สุด ตรงกันข้ามกับความตื่นเต้นที่กำลังปะทุของเด็กผู้ชาย ความผิดหวังเล็กน้อยกำลังหลั่งไหลออกมาจากใบหน้าของเธอเเบบปิดเเทบไม่มิด
ในความคิดของเธอ เธออุตส่าห์วาดฝันจินตนาการว่า ‘เฟคต้า’ เป็นกลุ่มอาคารแบบคลาสสิกและแบบดั้งเดิมอันสวยสง่า ซึ่งแสดงวัฒนธรรมที่หนาแน่นและเข้มข้นซึ่งเชื่อมโยงระหว่างหลายศตวรรษที่ผ่านมา…เเต่ที่ไหนได้ ภาพหมู่ตึกจืดชืดประดุจตึกเก็บศพทำให้เธอเปี่ยมไปด้วยความเบื่อหน่ายอย่างสุดหัวใจ
“ แผนกการศึกษาความลึกลับเฟคต้า…” เมื่อนึกถึงว่าอาคารธรรมดาที่ดูจืดๆ เหล่านั้นคือ ‘เฟคต้า’ ไช่ฉีซวนก็เริิ่มเอ่ยปากคร่ำครวญออกมาพร้อมกับถอนหายใจเบาๆ “ อย่าถามความลับของสวรรค์…หากคุณยังไม่รอดพ้นจากโซ่ที่รัดเบื้องหลังคุณอยู่”
“ นั่นคือบทกวีอะไร?” รุ่นพี่หม่าเจียหัวถามด้วยความงงงวย “ นายเเต่งเองเหรอ?”
“ ฮ่า ๆ ชมฉันมากไปเเล้วครับรุ่นพี่ ฉันจะมีพรสวรรค์เช่นนี้ได้อย่างไร? มันเป็นคำพูดของหยินจื่อผิง” ไช่ฉีซวนระเบิดเสียงหัวเราะดังลั่นรถ จากนั้นเขาก็อธิบายต่อ… “ ที่ฉันพูดถึงก็คือ หยินจื่อผิงในประวัติศาสตร์นั้นนั่นเเหละ”
กู้จวินทีี่นั่งอยู่ใกล้ๆ ไหนเลยจะไม่ได้ยินได้ยินบทสนทนาที่ไร้สาระของพวกเขา เเต่กู้จวินก็เลือกที่จะเมินเเละมองไปยังภาพบรรยากาศโดยรอบเฟคต้าด้วยอารมณ์ที่ตื่นตาตื่นใจดังเดิม
ในเวลาต่อมารถบัสของพวกเขาได้ไปหยุดอยู่หน้าคอนโดมิเนียมสูงหลายชั้น ซึ่งตอนนี้คอนโดที่ว่ามันคือที่พักสำหรับพนักงานของเฟคต้า เเละมันคือที่พักที่เปรียบเสมือนบ้านของพวกเขานับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป
เหล่าพนักงานฝึกหัดพร้อมกระเป๋าเดินทางของพวกเขาค่อยๆ ถูกเคลื่อนลงจากรถอย่างทุลักทุเล จากนั้นหวังรั่วเซียงก็โบกมือลาเเละมุ่งหน้าไปยังหอพักสตรี
ส่วนกู้จวินและคนอื่น ๆ ได้พบกับเพื่อนพนักงานใหม่จากมหาวิทยาลัยอื่น ๆ หลังจากพูดคุยกันสักพัก เจ้าหน้าที่ก็พาพวกเขาเข้าไปในคอนโดมิเนียมเฉพาะสำหรับผู้ชาย เพื่อที่จะได้พักผ่อนกันเสียที
สวัสดิการพนักงานของเฟคต้านั้นยอดเยี่ยมมาก แต่ละยูนิตอยู่ได้ 2 คน เเละมีสองห้องนอนและพื้นที่ส่วนกลางอีกหนึ่งห้องในยูนิตเดียวกัน นอกจากนี้ยังมีห้องน้ำที่มีอ่างล้างหน้า มีห้องครัวและระเบียงขนาดใหญ่ เเต่เดิมหอพักของมหาลัยของพวกเขามีขนาดไม่ถึงสามตารางเมตรด้วยซ้ำ! เมื่อเทียบกันแล้ว….แต่ละหน่วยต่อหัวที่นี่มีมากกว่าสามสิบตารางเมตรโดยเฉลี่ย
“ การใช้ชีวิตอย่างสะดวกสบายเป็นสิ่งสำคัญสำหรับพนักงาน เพราะความสะดวกสบายจะทำให้พนักงานทุกคนมีสภาพจิตใจที่ดีเเละมีความสุขในการทำงาน” เจ้าหน้าที่ประจำหอพักกล่าวประโยคนี้อย่างลึกซึ้ง “ เเละการจับคู่พนักงานให้อยู่ด้วยกันก็สามารถป้องกันความเหงาและโรคความเกลียดชังจากสังคมได้เช่นกัน”
เเน่นอนว่าพวกเขาได้รับอนุญาตให้เลือกเพื่อนร่วมห้องได้อย่างอิสระ ดังนั้นกู้จวินเเละไช่ฉีซวนจึงกระโดดเข้ามาเป็นบัดดี้เหมือนเก่า ส่วนซุนอี้เหิงกับหยางหมิงจากมหาวิทยาลัยชิงหยุนก็เลือกที่จะอยู่ด้วยกัน โดยทิ้งให้หม่าเจียหัวจับคู่กับเฉิงอี้เฟิงจากมหาวิทยาลัยตงหยางเเทน เเละคอนโดนี้มีอยู่สามชั้น โดยที่ทั้งหมดอยู่ในชั้นเดียว นั่นก็คือชั้นที่สาม
“ ว้าว! ใหญ่จัง ดูสิเสี่ย ที่นี่หรูหรามาก!!” ไช่ฉีซวนอุทานขึ้นมาในขณะที่เขาสำรวจที่พักใหม่ของเขา หลังจากมองไปรอบ ๆ ห้องนอนของตัวเองแล้วเขาก็เดินไปที่ประตูถัดไป
ทุกคนต่างกำลังสนุกสนานในการจัดเตรียมที่อยู่อาศัยใหม่ อย่างไรก็ตามเนื่องจากตารางการฝึกอบรมของพวกเขายังไม่ได้เริ่ม ดังนั้นพวกเขาจึงยังไม่ได้รับรหัสผ่าน WiFi และโทรศัพท์มือถือทั้งหมดก็ถูกห้ามนำมาด้วย!
หลังจากวิ่งเล่นในห้องของกันและกันแล้วสักพักหนึ่ง พวกเขาก็มุ่งหน้ากลับไปเก็บข้าวของและพักผ่อนในห้องพักของตัวเอง เพราะพวกเขารู้ว่าในเช้าวันรุ่งขึ้นการฝึกอบรมของพวกเขาจะเริ่มขึ้น ดังนั้นต้องรีบเข้านอนเเละพักผ่อน
หลังจากกล่าวราตรีสวัสดิ์กับไช่ฉีซวน กู้จวินก็มุ่งหน้าไปที่ห้องของตัวเองและปิดประตูจนสนิท กู้จวินเเสร้างทำราวกับว่าเขาอยากรู้อยากเห็นเกี่ยวกับสภาพแวดล้อมใหม่ทว่า! ความเป็นจริง กู้จวินเเกล้งตบเบา ๆ และตรวจสอบทุกซอกทุกมุมอย่างละเอียด
อืม! ไม่มีร่องรอยของกล้องวงจรปิด อุปกรณ์กรีดและอุปกรณ์ที่คล้ายกัน …
แม้เขาจะลงมือตรวจสอบอย่างถี่ถ้วน แต่เขาก็ไม่กล้าวางใจ เพราะตอนนี้เขาไม่เพียงแต่ไม่รู้เกี่ยวกับเทคนิคการสอดแนม และการเเอบฟังเท่านั้น แต่เขายังไม่แน่ใจเกี่ยวกับความสามารถของแผนกลึกลับนี้..เกิดพวกนั้นสามารถหายตัวเข้ามาในห้องของเขาได้ล่ะ…นั่นไม่ฉิบหายหรอกหรือ?
ไม่ว่าฉันจะทำอะไรที่นี่ ฉันต้องระวังเรื่องความลับ
กู้จวินเตือนตัวเองอย่างรุนแรง จากนั้นก็มองไปรอบ ๆ ห้องของเขา ที่นี่มีเตียง ตู้เสื้อผ้า โต๊ะเรียน เครื่องปรับอากาศ เเละเขาไม่พบจุดบอดแม้แต่จุดเดียว
ดูเหมือนว่าตัวเขาเมื่อจะทำอะไรก็ตามที่เป็นความลับ เขาจะต้องทำภายใต้ผ้าห่มบนเตียงเท่านั้น…นับจากนี้ …
หลังจากเสร็จสิ้นวันที่วุ่นวาย เขาก็เก็บกระเป๋าเดินทางและนอนลงบนเตียงใหญ่พร้อมฟูก มันนุ่มและฟู กู้จวินรู้สึกสุขสบายอย่างมาก มันต่างจากเตียงโหลๆที่หอพักในมหาลัยอย่างเทียบไม่ติด
การฝึกอบรมจะเริ่มในวันพรุ่งนี้ กู้จวินปล่อยให้ตัวเองพักผ่อนและรอคอยที่จะพบกับความท้าทายใหม่ ๆ นับจากนี้….
“ช้าก่อน…” ขณะที่กู้จวินหลับตาลง ความคิดที่น่ากลัวก็ดังขึ้นในสมองของเขา “ จะเกิดอะไรขึ้นถ้าแมลงอยู่บนที่นอน?”
อืม…ลืมไปเถอะ แม้ว่าจะมี…..เเต่ก็คงไม่มีใครสนใจหรอกมั้ง ช่างเถอะ!
เอาไว้ฉันจะตรวจสอบในภายหลัง …
