ตอนที่ 183 กางเกงบ็อกเซอร์ลายดอกไม้
“ถ้าหากเธอตกลงที่จะร่วมงานกับฉัน เธอสามารถขออะไรก็ได้ ฉันสามารถทําให้ คําขอของเธอเป็นจริงได้…” เสียงของหน้ากากผีดิบดังออกมาจากกลุ่มควันสีดํา
เจียงหลิวเขมวดคิ้ว แม้ว่าเธอจะเชื่อใจจอมมารกัวผี แต่เธอก็ยังคงสงสัยใน “การร่วมมือ”ครั้งนี้อยู่ดี ใครจะไปรู้ หลังจากที่โดนผนึกไปกว่าพันปี เขาอาจจะกลายเป็นจอมมารกัวผีจอมลามกไปแล้วก็ได้?
แต่ทว่าตอนนี้เธอมีเพียงทางเลือกเดียวคือต้องเชื่อใจจอมมารคนนี้ และเธอจะถือโอกาสนี้ในการสืบหาความจริงในตัวจอมมารกัวผีอีกด้วย
เพราะเขาเคยเป็นถึงภัยคุกความอันร้ายแรงของมนุษยชาติที่รัฐบาลต้องใช้ทุกวิถีทางในการกําจัดเขา
“อะไรก็ได้งั้นหรอ?” เจียงหลิวเยถามกลับและจ้องไปยังกลุ่มควันสีดําตรงหน้าของเธอ
“แน่นอน” มีเสียงหัวเราะดังออกมาจากกลุ่มควัน “ไม่มีอะไรที่ฉันคนนี้ทําไม่ได้”
“ถ้าอย่างงั้นคุณสามารถช่วยฉันฟื้นคืนพลังได้หรือเปล่า? มีใครบางคนทําลายร่างโคลนปั้นของฉัน ซึ่งมันมีมูลค่าเทียบเท่าการฝึกวิชาหกร้อยปี…”
“ตราบใดที่พลังของเธอไม่ได้ถดถอยจากภายใน เธอสามารถที่จะฟื้นมันกลับมาได้เสมอถ้าหากเป็นกรณีนั้นแล้วหล่ะก็ต่อให้เป็นฉันก็คงทําอะไรไม่ได้ แต่ในกรณีของเธอมันเกิดจากภายนอกฉันมีหนทางที่จะช่วยเหลืออยู่แล้ว เพียงแต่ว่ามันอาจจะต้องใช้เวลาในการที่จะฟื้นคืนพลังหกร้อยปีอย่างต่ําคงใช้ราวหนึ่งปีเห็นจะได้”
“หนึ่งปี?” เจียงหลิวเยตัวสั่นด้วยความตื่นเต้น ในการบีบอัดการฝึกพลังหกร้อยปีให้เหลือเพีย งหนึ่งปี มันช่วยร่นระยะเวลาให้เธอเยอะเลยทีเดียว!
“การฟื้นคืนพลังนี้ไม่จําเป็นต้องเก็บตัวฝึกวิชาเลยแม้แต่นิดเดียว เธอสามารถฝึกมันที่ไหนก็ได้ตามที่เธอสะดวก เดี๋ยวฉันจะถ่ายทอดวิชานี้ให้ เธอสามารถลองใช้วิชานี้ไปก่อนเดือนนึ่งหลังจากนั้นเธอสามารถขออะไรก็ได้จากฉันอีกข้อนึง” เมื่อสิ้นเสียงเจียงหลิวเยู่ก็ได้ยินเสียงหัวเราะดังมาจากในกลุ่มควันสีดํานั่นอีกครั้ง
“คุณจอมมารอาจจะรู้อยู่แล้วว่าฉันยอมรับข้อตกลงในการร่วมมือ ฉันจะไม่สามารถหันหลังกลับไปได้อีกแล้ว ระหว่างนี้ฉันจะฝึกตามที่คุณจอมมารแนะนํา ส่วนคําขอที่สองของฉันก็คือ…ฉันต้องการล้างแค้น!”
“แน่นอน อันที่จริงการกระทําแบบนี้มันก็ช่วยร่นระยะเวลาของฉันเช่นกัน แต่ในตอนนี้ฉันทําอะไรไม่ได้มากเพราะยังคงติดอยู่ในหน้ากาก แล้วแผนการล้างแค้นของเธอคืออะไรหล่ะ?” จอมมารกัวผีถาม
“ฉันแค่อยากให้จอมมารกัวผีช่วย “โน้มน้าว” คนจํานวนหนึ่ง” เจียงหลิวเย่ยกกําปั้นขึ้นทําความเคารพควันสีดํา “ในตอนนี้บรรดานักฆ่าที่ติดอันดับนักฆ่าโลกนั้นกําลังตามล่าตัวฉันหนึ่งนิ้วสีเทาอันดับเจ็ด ซาลาเปาผู้ย่ํายีอันดับแปด นักฆ่ามือเย็นอันดับเก้า และไตวายแห่งสายฝนยามค่ําคืนอันดับ10.”
“ฮ่ๆ เธออยากจะยืมมือคนอื่นในการฆ่าพวกเขางั้นหรือ?” จอมมารกัวผีส่งเสียงหัวเราะผ่านกลุ่มควันออกมา “ฉันไม่นึกเลยนะว่าในตอนนี้จะมีการจัดอันดับให้กับนักฆ่าแล้วแต่ว่า ทําไมเธอถึงไม่ขอความช่วยเหลือจากพวกที่อยู่อันดับสูงกว่าหล่ะ?”
เจียงหลิวเยส่ายหัว “คนพวกนั้นไม่ยอมทิ้งเบาะแสให้ตามตัวเจอง่ายๆ ดังนั้นฉันจึงไม่รู้ว่าพวกเขาเหล่านั้นอยู่ที่ไหน แต่ฉันพนันได้เลยว่าไอเจ้าสี่คนนั้นพวกมันจะต้องใช้ทุกวิถีทางในการตามหาตัวฉัน ขอแค่เพียงฆ่าฉันได้อันดับพวกมันก็จะเพิ่มขึ้น”
จอมมารกัวผีส่งเสียงกลับมา “อ้ออย่างงี้นี่เอง ฮ่ๆ ถ้าอย่างนั้นเธอก็แค่เพียงส่งข้อความออก ไปว่าอยู่ที่ไหน เธอก็ไม่ต้องลําบากตามหาตัวพวกนั้นอีกแล้ว”
“โน้มน้าวจิตใจของคนเพื่อให้พวกเขาทํางานให้ คุณมีความมั่นใจมากแค่ไหนว่าจะทําสําเร็จ”
“พวกเขาก็แค่เด็กน้อย ย้อนกลับไปยังตอนที่สิบผู้ก่อตั้ง ก่อตั้งประเทศนี้ขึ้นมา คนเหล่านั้นน่าจะยังคงกินนมแม่อยู่เลย เธอแค่ล่อพวกมันมาที่นี้ให้ได้ก็พอ ที่เหลือฉันจัดการเอง” เมื่อพูดจบจอมมารกัวผีก็ระเบิดเสียงหัวเราะอันน่ากลัวออกมา
“ถ้างั้นก็ฝากด้วยละกันคุณจอมมาร” เจียงหลิวเยยกมือขึ้นคํานับ
“เธอจะขอบคุณฉันทําไม มันก็แค่ข้อตกลงที่เราคุยกันไว้” เมื่อพูดจบควันสีดําที่อยู่ล้อ มรอบหน้ากากก็บินกลับเข้าไปยังในหน้ากากและลอยเข้าสู่มือของเจียงหลิวเย่
“ว่าแต่เธอจะให้ฉันไปล้างแค้นกับใคร?”
“โรงเรียน”
เจียวหลิวเย่กําหน้ากากไว้แน่น “ฉันอยากจะให้คนทุกคนในโรงเรียนตายไม่ให้เหลือเลยแม้แต่คนเดียว!”
ในตอนเย็นเลิกเรียนของวันนั้น นอกจากบรรดายามกะดึกและอาจารย์ที่กลับบ้านช้าเพราะต้องตรวจการบ้านให้เด็ก ก็มีคนที่ไม่คาดคิดว่าจะยังคงอยู่ที่โรงเรียนในเวลานี้
ดวงอาทิตย์ใกล้จะลับขอบฟ้าไปแล้ว อาจารย์ดังเดินเตาะแตะไปยังดาดฟ้าของโรงเรียนเพื่อยีนมองท้องฟ้า
โดยปกติ หากเป็นเวลานี้อาจารย์ดังคงจะกลับบ้านไปแล้ว แต่วันนี้เป็นครั้งแรกที่เขาขึ้นไปยัง ดาดฟ้าโดยที่ไม่ได้ทําตามกิจวัตรประจําวันของเขา
ทันใดนั้นเองมีเงาสีดําปรากฏตัวขึ้นข้างหลังของอาจารย์ร่างอ้วน เงาสีดํานั้นชักมีดออกมาและจ้วงแทงไปยังหัวของอาจารย์ดัง
ความเร็วนั้นมันเร็วเกินกว่าที่ใครจะมองทัน!
แต่ใบหน้าของอาจารย์ดังยังคงไม่เปลี่ยนแปลง เขาเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว ใช้มือรับใบมีดและทําลายใบมีดนั่นทิ้ง
อาจารย์ดังหันหลังกลับไปและปรบมือให้ “อืม…ความแม่นยําของเธอพัฒนาขึ้น…แต่ทว่าพลังกลับตกลงไปนะ”
ผู้ชายที่ยังคงยืนอยู่ใต้เงาตึกถอนหายใจออกมา “อาจารย์ยังคงสุดยอดเหมือนเดิม!”
อาจารย์ดังมองไปยังผู้ชายที่อยู่ในเงาดําตรงหน้า “ฉันมีลางสังหรณ์ไม่ดีบางอย่าง ราวกับว่าจะมีเรื่องใหญ่เกิดขึ้นในเร็วๆนี้”
“ใช่แล้วอาจารย์ ในหมู่นักฆ่าเมื่อไม่นานมานี้มีเรื่องวุ่นวายบางอย่างเกิดขึ้น นักฆ่าหลายคนกําลังตามหาหัวหน้าองค์เงาสายธาร” ชายในเงาตอบกลับมา
อาจารย์จังหรี่ตาลง “นักเรียนของฉันอาจจะกําลังตกอยู่ในอันตราย ฉันอยากให้เธอและศิษย์พี่ของเธอจับตาดูนักฆ่าเหล่านั้นไว้ ถ้าหากใครกล้าลงมือกับนักเรียนของฉันขอให้จัดการเก็บคนเหล่านั้นโดยเร็วที่สุด”
“รับคําสั่งครับอาจารย์”
หลังจากพูดจบก็เกิดแสงสีขาวขึ้นบนมือของอาจารย์ร่างอ้วน และของสิ่งนั้นก็บินไปหาผู้ ชายในเงามืด
ผู้ชายในเงามือรับของสิ่งนั้นอย่างตกใจ “นี่คือ…”
“มันคือกางเกงบ็อกเซอร์ลายดอกไม้ของศิษย์พี่แก ฉันเก็บมันได้ตอนที่มันมาท้าสู้กับฉันคราวก่อน” อาจารย์ดังอธิบาย
“เอามันไปแขวนไว้ที่ราวตากผ้า เดี๋ยวศิษย์พี่ของแกก็โผล่หัวออกมาเองแหละ”
