แม่ทัพมู่ไม่ได้แข็งแกร่งที่สุดในกองทัพเพราะความสามารถของเขาเพียงอย่างเดียวเท่านั้น ยิ่งไปกว่านั้น หัวที่ล้านของเขายิ่งส่งเสริมบรรยากาศอันป่าเถื่อนให้มากขึ้น
เขาเคยเป็นหนึ่งในที่ปรึกษาให้กับองค์หญิง ฉาน ยู่ เขาสามารถรักษาความนิ่งสงบได้เสมอ
แต่ตอนนี้…
เมื่อได้ยินว่าหมาป่าเขาเงินเหลือเพียงหนึ่งพันสองร้อยตัว และอีกห้าร้อยนายบาดเจ็บ
มันไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนในดินแดนภูเขาทางใต้
หมาป่าเขาเงิน…
บรรพบุรุษของพวกเขาได้ทำการทดลอง
พวกเขารวบรวมสัตว์มาหลายชนิดเพื่อทดสอบความสามารถและพลังของพวกมัน อย่างไรก็ตามพวกเขาพบว่าไม่มีสัตว์ชนิดไหนสู้กับหมาป่าเขาเงินได้
ถ้าสิงโตอัศนีย์ม่วงสิบตัวสู้กับหมาป่าเขาเงินสิบตัวความแตกต่างอาจจะไม่มากนัก แต่ถ้ากลายเป็น ร้อยต่อร้อย
ความแตกต่างนั้นจะเห็นได้อย่างชัดเจน
หมาป่าเขาเงินนั้นรวดเร็ว ดุร้าย และคล่องตัวกว่า เมื่อพวกมันงับศัตรูได้ พวกมันจะไม่มีทางปล่อยเด็ดขาด ที่สำคัญพวกมันสามารถร่วมมือกันทำงานได้
พวกมันล่าร่วมกันได้อย่างมีประสิทธิภาพ รวมถึงการที่ฝึกพวกมันมาอย่างดีทำให้พวกมันเก่งกาจเป็นอย่างมากในสงคราม
มันเป็นสิ่งที่สัตว์ชนิดอื่นไม่มี
สุดท้ายดินแดนภูเขาทางใต้ก็สรางหน่วยหมาป่าเขาเงินที่ร้ายกาจขึ้นมาได้
แต่วันนี้…
ความภาคภูมิใจของกองทัพภาคใต้เพิ่งถูกโจมตีอย่างหนักหน่วง น้อยกว่าครึ่งหนึ่งที่รอดชีวิต
เกิดอะไรขึ้น?
แม่ทัพมู่ไม่เข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้น คำสั่งคือให้ทำการต่อสู้แบบกองโจรและรอโอกาสโจมตีโดยอาศัยความเร็วให้เป็นประโยชน์
ทำไมพวกเขาถึงเจอกับการสูญเสียที่น่ากลัวขนาดนี้?
“เป็นไปได้ไหมว่าการต่อสู้ครั้งใหญ่อาจกำลังจะเกิดขึ้น?” แม่ทัพมู่ ขมวดคิ้ว มันคือความเป็นไปได้เพียงอย่างเดียว
แม่ทัพมู่ รู้ถึงความสามารถของ เถิง ซือเซิง ดี
ว่าตัวเขาไม่มีทางทำอะไรผิดพลาดแน่นอน
ดังนั้น…
ความเป็นไปได้เดียวคือหน่วยหมาป่าเขาเงินถูกเปิดเผยตัว จากนั้นก็ถูกปีศาจบุกเข้าโจมตี เป็นผลให้พวกเขาต้องต่อสู้เพื่อหาทางหนี
แม่ทัพมู่กำหมัดแน่น
ความสูญเสียเกิดขึ้นโดยที่เขาไม่สามารถทำอะไรได้
แต่อย่างน้อยก็มีเรื่องดี…ปีศาจน่าจะชะลอการเคลื่อนทัพหลังจากได้เข้าปะทะกับหน่วยหมาป่าเขาเงิน
“ท่านแม่ทัพ พวกปีศาจ…มาถึงที่นี่แล้ว!“ เมื่อแม่ทัพมู่ เริ่มผ่อนคลายก็มีเสียงดังขึ้นมา มันทำให้เขาตกใจเป็นอย่างมาก
“เร็วมาก ทำไมกัน?!“แม่ทัพมู่ร้อนรนเป็นอย่างมาก
พวกมันจะมาถึงที่นี่ได้เร็วขนาดนี้ได้ยังไง?
พวกมันพึ่งปะทะกับหน่วยหมาป่าเขาเงินมาไม่ใช่หรือ?พวกเขาควรจะเดินทางช้าลง! แต่พวกมันกลับใช้เวลาไม่นานหลังจากที่หน่วยหมาป่าเขาเงินเข้าเมืองมาเถิง ซือเซิง ไม่มีเวลารายงานสถานการณ์ในตอนนี้ด้วยซ้ำ..
และปีศาจมาอยู่ที่นี่แล้ว?
เกิดอะไรขึ้นกัน?!
แม่ทัพมู่รู้สึกทำอะไรไม่ถูก
…
“ตูม!” เสียงดังสนั่นดังขึ้น พร้อมกับคลื่นสีดำที่โผล่ขึ้นมา ณ ขอบฟ้า
มันเป็นกองทัพที่ถูกจัดมาเป็นอย่างดี
เกราะสีดำปกคลุมตั้งแต่หัวจรดเท้าของพวกเขา กองทัพแบ่งออกเป็นสองส่วน
ด้านซ้ายประกอบด้วยพลธนูแต่ละคนแบกธนูโลหะสีดำไว้ด้านหลัง
พวกมันสะท้อนแสงอาทิตย์อย่างเห็นได้ชัด
มือซ้ายของพวกเขาถือโล่สูงกว่าครึ่งเมตร
มือขวาถือดาบยาว
ส่วนด้านขวาเป็นหทารม้า
พวกเขายังแบกคันธนูอยู่ที่หลัง แต่มือของพวกเขาถือหอกยาวอยู่
กองทัพปีศาจ
พวกเขาเป็นกองทัพที่ทรงพลังที่สุดในดินแดนนี้
แม่ทัพมู่ หน้าซีด เขารู้เสมอว่ากองทัพปีศาจนั้นแข็งแกร่ง แต่เขาไม่คิดว่าจะขนาดนี้
สิบปีที่ผ่านมา …
แม่ทัพมู่เป็นแม่ทัพระดับล่างๆอยู่เมืองชายแดน
เขาเคยปะทะกับพวกปีศาจมาบ้าง ต่อให้พวกเขาจะได้รับความเสียหายอย่างมาก แต่ก็สามารถเอาชนะมาได้
ณ ตอนนั้น…
ปีศาจแข็งแกร่ง แต่พวกเขาหยิ่งยโสเกินไป พวกเขาแค่ไม่เต็มใจที่จะทำตามคำสั่ง
สนแต่จะแสดงถึงความสามารถของตัวเองออกมา พวกเขาจึงต่อสู้ร่วมกันไม่ได้ดีเท่าไร
ดังนั้น… มันจึงไม่ใช่เรื่องยากที่จะเอาชนะ
แต่ตอนนี้ … กองทัพปีศาจที่เขาเห็นทำให้เขาหนาวสั่นไปถึงกระดูก การจัดทัพของพวกเขานั้นเป็นระเบียบอย่างมาก..
นอกจากนี้…
ที่นี่คือดินแดนภูเขาทางใต้
ดินแดนที่เต็มไปด้วยต้นไม้และหิน
แม่ทัพมู่เห็นปีศาจปีนป่ายหิน ต้นไม้ แต่สามารถกับมาตั้งแถวได้เหมือนเดิม
เรื่องนี้คงเป็นไปไม่ได้เมื่อสิบปีก่อน
อะไรกันที่ปลูกฝังความมีวินัยให้พวกปีศาจ!
แค่นี้ยังไม่หมด …
เขาเห็นกองทัพหนึ่งที่สวมชุดคลุมสีดำยืนอยู่หน้าสุด
กองทัพี่เต็มไปดวยทหารผู้แข็งแกร่งห้าร้อยนาย
เสื้อคลุมสีดำคลุมร่างกายของพวกเขา แต่ไม่สามารถซ่อนบรรยากาศอันน่ากลัวที่แผ่ออกมาได้
ในที่สุดแม่ทัพมู่ก็เข้าใจ ทำไมหน่วยหมาป่าเขาเงินถึงประสบความสูญเสียอย่างมาก
ไม่ว่าพวกเขาจะแข็งแกร่งแค่ไหนพวกเขาไม่สามารถเอาชนะได้ ไม่ว่าจะเร็วแค่ไหนก็ไม่มีทางชนะพวกปีศาจ
แสงสีแดงจางๆบนหน้าผากของพวกเขา เปิดเผยระดับพลังของพวกเขาเป็นอย่างดี
หัวหน้าดินแดน รองหัวหน้า ทหารชั้นยอด…
พวกเขาทั้งหมดอยู่ที่นี่!
“ทำไมกัน? เกิดอะไร ขึ้น?” แม่ทัพมู่ คิดว่าเขารู้จักปีศาจดี ดังนั้น เขาจึงไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เกิดขึ้น
ปีศาจต่างจากมนุษย์
พวกเขามีจำนวนน้อย ใครที่แข็งแกร่งล้วนเป็นบุคคลที่สำคัญ
ดังนั้น…
พวกเขาจึงมักหลีกเลี่ยงความเสี่ยง
ในใจของพวกเขา …
คือให้ปีศาจที่อ่อนแอออกมาสู้ย่อมดีกว่า มันเป็นสิ่งที่พวกเขาทำมาเสมอ
ดังนั้นพวกผู้นำจึงมาปรากฎตัวที่แนวหน้าน้อยมาก
อย่างน้อยที่สุด …
พวกเขาจะไม่อยู่ในแนวหน้าทั้งหมด ตอนนี้ไม่ใช่แค่ตนหรือสองตน
แม่ทัพมู่ถึงกับตัวสั่น
เขาสามารถจินตนาการได้ว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อ เถิง ซือเซิง ปะทะเข้ากับปีศาจชั้นยอดห้าร้อยตน
มันเป็นการสังหารหมู่
เป็นเรื่องเหลือเชื่อแล้วที่ เถิง ซือเซิง พาทหารรอดมาได้ขนาดนี้
“เกิดอะไรขึ้น?เกิดอะไรขึ้นกับพวกปีศาจกันแน่?!” แม่ทัพมู่ ไม่เคยรู้สึกหวาดกลัวเช่นนี้
ในความเป็นจริงภาพนี้เคยเกิดขึ้นเมื่อสิบปีก่อน แต่ตอนนั้นผู้ที่ต้องหวาดกลัวเป็นพวกปีศาจ
ตอนนี้แม่ทัพมู่ ทำอะไรไม่ถูกแล้วจริง
“ตึง!“
เสียงดังก้อง
ในที่สุดปีศาจก็หยุด หอกของพวกเขากระแทกลงบนพื้น
“ตึง!“โล่ของพวกเขาปะทะกับพื้นดินเกิดเสียงดังสนั่น
ดวงอาทิตย์อันเจิดจ้าทำให้ผู้คนมองเห็นดวงตาปีศาจที่น่ากลัวของพวกเขาชัดเจน
แม่ทัพหมู่จับดาบคู่ที่ด้านหลังของเขาแน่น มันเป็นวิธีเดียวที่ทำให้เขาหายตัวสั่นได้
“ปีศาจคงยกทัพมาทั้งเมืองเพื่อการโจมตีในครั้งนี้!” แม่ทัพมู่ ถอนหายใจออกมา
เขาจำฉากที่เกิดขึ้นที่กระโจมขององค์หญิง ฉาน ยู่ ได้
ถ้า ฟาง เจิ้งจือ ไม่ได้อยู่ที่นั่น…
ทหาร 80,000 นายจะอยู่ที่เมืองภูเขาเซียน?
ความอยู่รอดของภาคใต้กลับอยู่ในมือคนของอาณาจักรเซี่ย!
มันเป็นที่น่าอัปยศและหงุดหงิดในเวลาเดียวกกัน
แม่ทัพมู่สูดหายใจลึกๆ เกิดเสียงดังขึ้นจากรถม้าที่ถูกลากมาหน้าสุดของกองทัพ
ตัวรถม้าทำจากโลหะสลักด้วยลวดลายอันงดงามมากมาย
ประตูเปิดออก
ร่างสีขาวอันงดงามเดินออกมา ผมของนางยาวสลวยไปถึงเอว นางสวมผ้าคลุมปกปิดหน้าไว้ มีผ้าพันอยู่ที่เอวอันได้ทรวดทรงของนาง
นางแต่งตัวปกติเป็นอย่างมาก
ไม่มีเครื่องประดับหรือสิ่งของราคาแพงในตัวนาง
นางดูเหมือนดอกไม้ที่เบ่งบานกลางทะเลสีดำ เมื่อนางเดินออกมา แม่ทัพมู่เบิกตากว้าง
เขารู้ว่าผู้หญิงคนนี้เป็นใคร
หยุน ชิงวู!
นายน้อยของเหล่าปีศาจ
“นางมาจริงๆ?” แม่ทัพมู่ ไม่ได้แปลกใจมากนัก เขาพอคาดการณ์ไว้แล้ว
แต่…
เขาสงสัย
เขาอยากรู้ว่า หยุน ชิงวู ทำได้ยังไง นางสามารถผ่านการป้องกันของดินแดนภูเขาทางใต้ เข้ามาได้ยังไง?
ปีศาจนั้นแข็งแกร่ง
….แต่มันก็เป็นการป้องกันของเมืองชายแดนเท่านั้น ต่อให้ถิ่นฐานเนินเขาเหล็กจะไม่มีปราการธรรมชาติ มันก็ไม่ง่ายที่จะตีเมืองให้แตก
แม่ทัพมู่ ตกตะลึงกับสิ่งที่เขาเห็นถัดไป
หลังจาก หยุน ชิงวู ลงมาจากรถ นางดูเหมือนไม่คิดจะหยุดแม้แต่น้อย แต่นางกลับเดินตรงมาที่ประตูถิ่นฐานเนินเขาเหล็ก
“นางกำลังจะทำอะไร?” แมทัพมู่ ไม่เข้าใจแม้แต่น้อย
เจรจา?
แม่ทัพรู้ว่าเป็นไปไม่ได้
กองทัพหลักของปีศาจอยู่ที่นี่แล้ว และพวกเขาได้โจมตีเมืองภูเขาเซียนมาก่อนหน้านี้ ปีศาจไม่มีเสียเวลาทำสิ่งที่ไร้ประโยชน์
ดังนั้น…
นางกำลังทำอะไรกัน?
แม่ทัพมู่เบิกตากว้าง จนลูกตาแทบถลนออกมาจากเบ้า หยุน ชิงวู เดินเข้ามาในระยะของการยิงธนูแล้ว
กล่าวอีกอย่างคือ ถ้าเขาสั่งให้พลธนูยิง ร่างของนางต้องกลายเป็นรูพรุนแน่นอน
