“จะหาพวกเขาเจอได้ที่ไหน… ” องค์หญิง ฉาน ยู่ ถามอย่างลังเลขณะลูบลำคอ
อย่างไรก็ตาม …
เมื่อนางนึกถึงสิ่งที่ ฟาง เจิ้งจือ พูดได้
“ไร้ยางอาย!“
…
ในที่สุด ฟาง เจิ้งจือ ก็เข้าใจว่าทำไมเขาไม่ควรพูดตรงๆกับผู้หญิง ผลที่ตามเกินจะคาดคิด
เขาใกล้ชิดกับองค์หญิงแค่ไหนกัน?
เขาอยู่ด้านข้างนาง! หัวไหล่ของพวกเขาเกือบจะชิดกันได้แล้ว!
องค์หญิง ฉาน ยู่ นั้นน่ากลัวแค่ไหนในการต่อสู้ระยะประชิด?
ฟาง เจิ้งจือ ทำได้แต่นึกถึงเรื่องก่อนหน้านี้ ทันใดสองนิ้วของนางนั้นก็หยิกเข้าที่ต้นขาของ ฟาง เจิ้งจือ อย่างแรง
“โอ๊ย!!!” ฟาง เจิ้งจือ ร้องออกมา
ทำไมเขาถึงต้องโดนแบบนี้ด้วย…
หลังจากที่พูดสิ่งนั้น ฟาง เจิ้งจือ รู้สึกว่ามันไม่เหมาะสมนัก เขาจึงควรอธิบายตัวเองหน่อย
เขาพยายามนึกถึงคำอธิบายที่เหมาะสมที่สุด
เช่น เขาคิดจะพูดว่า เขาไม่ได้ตั้งใจจะเยาะเย้ยนาง เขาเพียงแค่ต้องการทำให้นางผ่อนคลายด้วยเรื่องตลกเท่านั้น
อย่างไรก็ตามก่อนที่เขาจะได้พูดอะไร เขาก็เห็นการโจมตีพุ่งเข้ามาหา
“ลอบโจมตี?” ฟาง เจิ้งจือ ไม่คิดเลยว่าองค์หญิง ฉาน ยู่ จะโจมตีเข้ามาอย่างไม่มีสัญญาณเตือนเช่นนี้
เขาต้องยอมรับว่าการลอบโจมตีในระยะใกล้นั้นเป็นวิธีที่ดี อย่างไรก็ตามมันใช้ไม่ได้กับตัว ฟาง เจิ้งจือ
เขาก้มต่ำลง
อย่างไรก็ตาม …
ฟาง เจิ้งจือ ไม่ได้คิดว่ามันจะเป็นการโจมตีสองครั้งเขาหลบการโจมตีจากด้านบน แต่เขาไม่ทันสังเกตุเห็นการโจมตีจากด้านล่างทันทีที่เขาหลบ เขารู้สึกถึงความเจ็บปวดที่ต้นขา
เขารู้สึกได้ว่ามีอาไรกระแทกเข้ากับขาเขาอย่างแรง
แม้แต่คนที่แข็งแรงที่สุดยังต้องกรีดร้องอย่างเจ็บปวด
“การโจมตีหลอก! กลลวงที่ดี!“
ฟาง เจิ้งจือ คิดในใจขณะที่กรีดร้ององค์หญิง ฉาน ยู่ มีประสบการณ์และชำนาญการต่อสู้โดยเฉพาะการต่อสู้ระยะประชิด
ฟาง เจิ้งจือ ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่
เขาตัดสินใจจะเลียนแบบวิชานั้น
เขาไม่คิดว่ามันจะเป็นวิชาที่ซับซ้อนมากนัก
ขณะที่เขาร้องด้วยความเจ็บปวด มืองของเขาก็เริ่มเคลื่อนไหวมือขวาของเขาพุ่งไปด้านหน้าขององค์หญิง ฉาน ยู่ ด้วยความรวดเร็วราวกับฟ้าผ่า
มือซ้ายเลียนแบบวิชาขององค์หญิง ฉาน ยู่ และพุ่งไปที่ต้นขาของนาง
องค์หญิง ฉาน ยู่ ที่ชำนาญการต่อสู้ระยะประชิด นางจะได้ยินเสียงของการโจมตีที่ใกล้เข้ามาและหลบเลี่ยงมัน
เขาสามารถตอบโต้ด้วยวิธีเดียวกันได้! ตาต่อตา ฟันต่อฟัน
อย่างไรก็ตาม …
มันไม่เป็นแบบนั้น
นี่เป็นครั้งแรกที่ ฟาง เจิ้งจือ ใช้วิชาเช่นนี้ ความไม่ชำนาญทำให้เขาประมาท
เขาพลาดเพราะไม่ได้คำนึงถึงเรื่องระยะการโจมตี
เนื่องจากองค์หญิง ฉาน ยู่ อยู่ทางด้านซ้ายของเขา การโจมตีจะยิ่งรับรู้ได้ก่อน
ข้อสงสัยได้รับคำตอบอย่างรวดเร็ว
มือซ้ายของเขาโจมตีโดนก่อน นอกจากนี้ ต้นขาขององค์หญิง ฉาน ยู่ ทั้งนวลนุ่มและขาวเนียน
“นุ่มมาก!“
ในตอนนั้นเอง ฟาง เจิ้งจือ ก็เสียสมาธิทั้งหมดไปมันทำให้เขาหลงลืมจุดประสงค์ของการโจมตีไป
บางที
มันเป็นเรื่องธรรมชาติของผู้ชาย
องค์หญิง ฉาน ยู่ ไม่รู้ว่า ฟาง เจิ้งจือ กำลังคิดอะไรอยู่นางรู้สึกว่ามีคนแตะที่ต้นขาของเธอ นางตกตะลึงในความกล้าของ ฟาง เจิ้งจือ
เขากล้าแตะต้องต้นขาของข้าได้ยังไง!
นั่นเป็นจุดที่ละเอียดอ่อน องค์หญิง ฉาน ยู่ ตัวสั่นด้วยสัญชาตญาณ
ถ้า ฟาง เจิ้งจือ จิ้มด้วยนิ้วของเขา …
นางอาจไม่โกรธมากนัก อย่างไรก็ตาม ฟาง เจิ้งจือ ไม่ได้โจมตี แต่กลับเลือกที่จะสัมผัส
นี่เป็นความรู้สึกที่แตกต่างกันมาก มันให้ความรู้สึกราวกับว่ามีกระแสไฟฟ้าไหลเวียนผ่านร่างกายของนางทำให้นางไม่ทันสังเกตุการโจมตีที่เข้ามาทางด้านหน้าของนาง
ตอนนั้นนางมีเพียงความคิดเดียวในใจ
เขากล้าทำได้ยังไง!
เขากล้าดียังไง!
นางเป็นองค์หญิง!
อย่างไรก็ตาม ความคิดของนางถูกขัดอย่างรวดเร็วนางรู้สึกถึงบางอย่างที่เข้าปะทะบนใบหน้าของนาง
มันทั้งรวดเร็ว หนักหน่วง และร้อนผ่าว
“แป๊ะ!“
เสียงที่ดังขึ้นทำให้โดยรอบเงียบลง
องค์หญิง ฉาน ยู่ ถูกตบอย่างแรง ความเจ็บปวดทำให้นางเบลอ และหมดความคิดในใจ
เป็นครั้งแรกที่อง์หญิง ฉาน ยู่…
กำลังนิ่งงัน
ฟาง เจิ้งจือ เองก็นิ่งพอๆกัน
มือซ้ายของเขายังคงอยู่ที่ต้นขาขององค์หญิง ฉาน ยู่ ขณะที่มือขวายังคงร้อนผ่าวจากแรงตบ
เกิดอะไรขึ้น?
ทำไมนางไม่หลบ?
นางชำนาญในการต่อสู้ระยะประชิดนี่? นางหลบไม่พ้นแค่การตบง่ายๆได้ยังไง? เกิดอะไรขึ้นกัน?
เดี๋ยวก่อน
เขา …เขาพึ่งตบองค์หญิง!
หาได้ยากที่ ฟาง เจิ้งจือ จะนิ่งงันหลังจากโจมตีสำเร็จ เขามักจะแสดงความรังเกียจและดูถูกของเขา
แต่คราวนี้ …
เขาไม่รู้จะแสดงท่าทียังไงออกมาดี
เขาไม่รู้จะทำยังไง
แม้แต่องค์รัชทายาท ฉาน หลิง ก็พูดไม่ออก
น้องสาวของเขาพึ่งถูกตบ?
ต่อหน้าเขา?
มันเป็นการตบที่รุนแรงมากเสียด้วย!
ฉาน หลิง ไม่รู้จะตอบสนองยังไง เขาไม่คิดเลยว่า ฟาง เจิ้งจือ จะกล้าทำเช่นนั้น! พวกเขาอยู่ในดินแดนภูเขาทางใต้!
เขากล้าดียังไง …
ตบน้องสาวของข้า!
เขาตบนางหลังจากที่ไปเยาะเย้ยนาง
เขาคิดว่าเขาเป็นใครกัน!
ฉาน หลิง รู้สึกถึงความโกรธเกรี้ยวที่อยู่ในใจ ในตอนนั้นเขาลืมไปแล้วว่ามีทหาร 80,000 นายที่รอความช่วยเหลืออยู่
สิ่งที่เขาคิดทั้งหมดคือ …
เขาจะต้องฆ่าเจ้าไร้ยางอายบัดซบนี่ยังไง!
“สารเลว!! ฟาง เจิ้งจือ ข้าจะฆ่าเจ้าซะ!”ดาบของ ฉาน หลิง ส่องประกายราวกับหิ่งห้อยในท้องฟ้ายามค่ำคืน มันเป็นความน่ากลัวของคลื่นที่เข้ากระทบฝั่ง
ซ่า ซ่า
ใบไม้บนต้นไม้ถูกแข่แข็ง
ฟาง เจิ้งจือ ถูกห้อมล้อมด้วยน้ำแข็ง เขาสวมเสื้อคลุมยาวสีน้ำเงินเท่านั้น ไม่มีแม้แต่เกราะห่อหุ้มร่างกาย
มันหนาวมาก…
จากนั้นความคิดที่สองในใจของ ฟาง เจิ้งจือ คือ …
วิ่ง!
ในตอนแรก ฟาง เจิ้งจือ ต้องการช่วยอาณาจักรเซี่ยและทหาร 80,000 คน แต่ตอนนี้เขาทิ้งความคิดพวกนั้นออกไปหมด
ตอนนี้ …
เขาต้องเอาชีวิตรอดให้ได้ก่อน
ฟาง เจิ้งจือ ไม่คิดเลยว่าทุกอย่างจะออกมาเป็นแบบนี้ เขารู้สึกได้ว่าเขามั่นใจว่ามันจะออกมาดีที่สุด
เขาใช้ความสามารถและความฉลาดของเขาทั้งหมดเพื่อโน้มน้าวให้องค์รัชทายาทของดินแดนภูเขาทางใต้ทำตามแผนของเขา
เขายังได้เจรจาเพื่อความเป็นพันธมิตร
แม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้ลงนามทำสัญญา …
แต่นั้นก็เป็นความคิดและความตั้งใจที่ดี
แต่ถึงตอนนี้ เขาควรจะไปหาหน่วยเกราะมังกรและกองทัพทลายภูผาได้แล้ว เมื่อเจอกันเขาต้องได้รับคำชมอย่างมาก
จากนั้นเขาจะบอกแผนของเขา
นี่เป็นแผนที่สมบูรณ์แบบ
ทุกอย่างควรจะเป็นแบบนั้น
อย่างไรก็ตาม … ทุกอย่างดูเหมือนจะผิดพลาด!
เขาควรจะอธิบายตัวเองหรือไม่?
ฟาง เจิ้งจือ ต้องการอธิบายตัวเอง แต่องค์หญิง ฉาน ยู่ ไม่คิดจะฟัง และ ฉาน หลิง ยิ่งหนักกว่า
เขาตบองค์หญิง!
ฟาง เจิ้งจือ ไม่รู้ว่าองค์หญิง ฉาน ยู่ กำลังคิดอะไรในใจ
ถ้าเขาเป็นคนหนึ่งที่ถูกตบเขาจะไม่มีวันให้อีกฝ่ายมีโอกาสได้อธิบายด้วยซ้ำ มันเป็นเรื่องของเกียรติและศักดิ์ศรี
องค์หญิงจะถูกตบโดยคนนอกได้ยังไงกัน?
การตอบรับของ ฉาน หลิง ก็เป็นที่ชัดเจน จึงไม่จำเป็นต้องลังเลอีก
วิ่งหนีเป็นตัวเลือกเดียวของเขา
เขาต้องหลบหนี …
ยิ่งเร็วยิ่งดี!
ตอนนั้น ฟาง เจิ้งจือ จะใช้ความได้เปรียบที่สุดของเขา เขาเติบโตมาบนภูเขา
แม้ว่าภูมิประเทศจะไม่คุ้นเคย แต่ก็ไม่ทำให้เขาช้าลง
เขาจะเร็วได้แค่ไหนกัน?
วิธีเดียวที่จะอธิบายคือ …
เขาต้องกลิ้งและหมอบคลานไปพร้อมกัน!
เขาใช้มือและเท้าเพื่อวิ่งหนี คล้ายเป็นหมาตัวหนึ่ง
เขาไม่สนใจว่าจะถูกมองยังไง ถ้ามีดาบมาจ่อที่คอของเขา
ฟาง เจิ้งจือ มีความรวดเร็ว ในขณะที่เขาวิ่งเขาก็หันไปมองปฏิกิริยาขององค์หญิง ฉาน ยู่
เขาเห็นบางอย่างที่น่าตกใจ
ถ้าองค์หญิง ฉาน ยู่ เป็นดังลูกไฟก่อนหน้านี้ ตอนนี้นางดูเหมือนกับสัตว์ร้ายสีแดงที่มีไฟลุกโชน
“บรู๋ว!“
เสียงคำรามดังสะท้านอากาศ
มันเต็มไปด้วยความโกรธ
ความโกรธที่รุนแรง
ความโกรธของนางสะท้านไปทั่วท้องฟ้ายามค่ำคืนและเข้าไปในป่าทึบ
ฟาง เจิ้งจือ ไม่เชื่อสายตาของเขา
ลวดลายสีแดงบนผิวขององค์หญิง ฉาน ยู่ นั้นชัดเจนสำหรับทุกคนที่เห็น อย่างไรก็ตามมันแตกต่างไปจากที่เขาเห็นมาก่อน…
ผิวของนาง!
ก่อนหน้านี้มันเป็นลวดลายเมฆที่ปกกคลุมผิวนาง ผิวของนางก็ไม่ได้เปลี่ยนไปมากนัก มันยังคงดูเหมือนกับผิวเดิมของนาง
แต่คราวนี้ …
มันเปลี่ยนไป!
เปลี่ยนแปลงไปอย่างน่ากลัว!
ตอนนี้ผิวของเธอดำคล้ำเหมือนสีหมึก มันเป็นสีเดียวกันตั้งแต่หัวจรดเท้า
มันดูราวกับว่านางถูกย้อมด้วยหมึกสีดำ
ที่สำคัญไปกว่านั้น นัยน์ตาของนางราวกับมีลูกไฟอยู่ด้านใน
“สัตว์ประหลาด!” ฟาง เจิ้งจือ คิดกับตัวเอง
เขารู้ว่าการฝึกฝนในดินแดนภูเขาทางใต้แตกต่างกับอาณาจักรเซี่ย พวกเขาได้รับการฝึกฝนที่มาจากสายเลือด
แต่เขาก็ยังตกตะลึงกับสายตาที่น่ากลัวนี้
นางเปลี่ยนไป?
ทำไมนางถึงกลายเป็นแบบนั้น?
ข้าสงสัย…
นางยังจำข้าได้ไหม?
ฟาง เจิ้งจือ คิด ขณะที่นัยน์ตาที่น่ากลัวยังจ้องเขม็งมาที่เขา
“อ๊าก! ฟาง เจิ้งจือ ข้าจะเอาหัวของเจ้า!“องค์หญิง ฉาน ยู่ ชักมีดสั้นของนางออกมา
ในขณะเดียวกันแสงสีน้ำตาลแดงก็พุ่งเข้าหาเขา
“นางยังไม่สูญเสียความนึกคิดไป!“ฟาง เจิ้งจือ ถอนหายใจด้วยความโล่งอก
นางไม่ได้กลายเป็นสัตว์ร้าย
เดี๋ยวก่อน!
ไม่!
นางเสียสติไปแล้ว!
ฟาง เจิ้งจือ รู้สึกเสียวสันหลังของเขาขณะที่เอาแต่วิ่งไปข้างหน้า
ลืมเรื่องพันธมิตรและชีวิตของทหาร 80,000 คน ลืมเรื่องหน่วยเกราะมังกรและกองทัพทลายภูผา…ลืมทุกเรื่องไปได้เลย
ฟาง เจิ้งจือ ได้แต่สบถขณะที่วิ่ง
ที่ทำมามันไม่มีประโยชน์อะไรเลย!
