Gate of God – ตอนที่ 867 เป็นหนี้ชีวิต

　　ชิวจิ้งเฟิงเบิกตากว้างเขาเข้าร่วมกับศาลาเต๋าสวรรค์มานานมากแล้ว ทั้งยังเป็นศิษย์พี่ของศิษย์ส่วนมาก

　　อย่างไรก็ตามเขาไม่ได้เป็นที่สนใจมากนัก จนเมื่อไม่นานมานี้จู่ๆมู่ฉิงเฟิงก็เรียกเหล่าศิษย์ที่มีอายุน้อยกว่า 30 มารวมกัน

　　ตอนนั้นเองที่ชิวจิ้งเฟิงรู้ว่าโอกาสที่เขารอคอยได้มาถึงแล้ว

　　ได้เวลาที่เขาจะส่องประกาย

　　ไม่ใช่ทุกคนที่จะทำได้แม้พวกเขาจะได้รับโอกาสนั้นก็ตาม มันต้องใช้เวลาในทุกๆวันฝึกอย่างหนัก จนชิวจิ้งเฟิงทำได้ในที่สุด

　　แม้เขาจะไม่เป็นที่รู้จักมาก่อนแต่เขาก็ไม่คิดยอมแพ้เพื่อที่จะเข้าสู่ระดับเซียน

　　ในวันที่การฝึกฝนอย่างเอาเป็นเอาตายจบลงมู่ฉิงเฟิงได้เลือกเขา

　　เขาได้รับเลือกจากศิษย์นับร้อยและจะไม่ทำให้มู่ฉิงเฟิงต้องผิดหวัง ในที่สุดเขาก็เข้าสู่ระดับเซียนได้

　　อย่างน้อยเขาก็ภูมิใจในตัวเองอย่างมากที่กลายเป็นเซียนได้

　　อย่างไรก็ตามตอนนี้…

　　เมื่อเขาจ้องมองดาบยาวที่อยู่ตรงหน้าเขาไม่ได้ยินอะไรอีกเลย แม้แต่เสียงลมหรือหิมะที่ตกลงมา แม้แต่มู่ฉิงเฟิงที่ตะโกนเรียกเขา

　　เขาได้ยินเพียงเสียงเต้นของหัวใจเท่านั้น

　　ตึกตึก…ตึกตึก

　　มันเป็นเสียงของหัวใจที่เต้นรัวและหวาดกลัวเล็กน้อย ความกลัว ความสิ้นหวัง และไม่เต็มใจที่จะยอมรับชะตากรรมของตนเองได้ปะทุขึ้น

　　 อ้าก!! ชิวจิ้งเฟิงใช้ดาบสั้นแทงไปที่หนานกงมู่ด้วยมือซ้าย

　　นี่ใช่ไม่การเคลื่อนไหวของชายที่เยือกเย็นแต่เป็นวิธีปลดปล่อยอารมณ์ความรู้สึกที่อัดแน่นออกมา

　　ฟุ่บ!เลือดพุ่งออกมาในขณะที่ดาบของหนานกงมู่แทงมาที่หน้าอกของเขา

　　เวลาดูเหมือนจะหยุดลงชั่วขณะ

　　ชิวจิ้งเฟิงยืนอยู่เงียบๆดาบปักอยู่บนหน้าอกของเขา และส่องแสงสีขาวออกมา

　　มันให้ความรู้สึกที่หนาวเย็น

　　มันเย็นมากจนมือของเขาแข็งตัว

　　แคล้ง!ดาบในมือของเขาตกลงสู่พื้น

　　ดาบสั้นหยุดอยู่กลางอากาศไม่พุ่งต่อไปด้านหน้า มันถูกหยุดไว้โดยดอกไม้น้ำแข็ง

　　 เจ้าแพ้แล้ว! เสียงของหนานกงมู่ดังขึ้นมา จากนั้นชิวจิ้งเฟิงก็รู้สึกว่าดาบค่อยๆถูกดึงออกจากหน้าอกอย่างรวดเร็ว พร้อมกับความเจ็บปวดที่แสนสาหัส

　　 ใช่ข้าแพ้แล้ว…  ชิวจิ้งเฟิง ตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา และล้มลงบนพื้น

　　 ดาบของข้าแทงอยู่เหนือหัวใจของเจ้าไปครึ่งนิ้วมิติพิเศษของเจ้าจะถูกผนึกไว้เป็นเวลา 7 วัน!  หนานกงมู่พูดอีกครั้ง น้ำเสียงของเขายังคงไร้อารมณ์เหมือนเมื่อก่อน

　　 ครึ่งนิ้ว?7 …7 วัน …  ชิวจิ้งเฟิงตกใจก่อนที่เขาจะรู้สึกประหลาดใจ อย่างไรก็ตามมันถูกแทนที่ด้วยความไม่เชื่อ

　　ถูกต้องแล้วเขาไม่อยากจะเชื่อแม้แต่น้อย

　　ไม่ใช่เพราะว่าเขาไม่ไว้ใจหนานกงมู่

　　เขาไม่คิดว่าหนานกงมู่จะสามารถควบคุมตำแหน่งของดาบได้อย่างแม่นยำทั้งๆที่อยู่ในการต่อสู้ที่ดุเดือด

　　เว้นแต่ว่าหนานกงมู่จะแข็งแกร่งกว่าเขามากจนเขาไม่สามารถเอาชนะได้

　　 ทำไม? ชิวจิ้งเฟิงไม่เข้าใจว่าทำไมหนานกงมู่ถึงไว้ชีวิตเขา เพราะเขาไม่คิดว่าตัวเองนั้นมีค่าพอขนาดนั้น

　　 ข้าคิดว่าเจ้าคงรู้จักกับคนๆหนึ่ง หนานกงมู่เงยหน้าขึ้นเล็กน้อย　　 ใครกัน? ชิวจิ้งเฟิงถามโดยไม่คิด

　　 ฟางเจิ้งจือ 

　　 ฟางเจิ้งจือ?!ใช่ …ข้ารู้จักเขา แต่พวกเราไม่ได้สนิทกัน และข้าไม่เคยพูดคุยกับเขามาก่อน … 

　　 เขาเป็นเพื่อนของข้า หนานกงมู่ไม่ได้รอจนชิวจิ้งเฟิงพูดจบ

　　 เพื่อน?! 

　　 ใช่เขาพูดเสมอว่าเขาไม่ใช่นักฆ่า โดยเฉพาะถ้านั้นเป็นในการแข่งขันแล้วด้วย เพราะเขาเชื่อว่าการแข่งขันไม่ใช่แค่การแข่งขัน ทุกคนต่างสู้เพื่อตัวเอง เจ้าแค่ต้องเอาชนะคู่ต่อสู้ ไม่จำเป็นต้องเอาชีวิต ไม่ได้คิดอย่างนั้นหรอกหรือ? 

　　 … ชิวจิ้งเฟิงงุนงงก่อนจะเผยยิ้มอย่างขมขื่น

　　ถ้ามีคนพูดกับเขาแบบนี้ตั้งแต่เมื่อ15 นาทีก่อน เขาจะเย้ยหยันในความไร้เดียงสาเช่นนั้น　　ในโลกที่ซึ่งความแข็งแกร่งจะได้รับความเคารพคนแข็งแกร่งสามารถควบคุมได้ทุกอย่าง

　　ในทางกลับกันผู้ที่อ่อนแอ…

　　ชะตากรรมของพวกเขาตกอยู่ในมือของผู้มีอำนาจ

　　อย่างไรก็ตามเขาเป็นแค่ชายที่ไร้เดียงสาเมื่ออยู่ต่อหน้าหนานกงมู่

　　 ข้าเป็นหนี้ชีวิตเขา…  ชิวจิ้งเฟิงกำมือแน่นและด้วยเหตุผลบางอย่างทำให้ดวงตาของเขาส่องสว่าง มันซับซ้อนเกินกว่าจะอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้

　　 ใช่จริงๆแล้วข้าก็เป็นหนี้ชีวิตเขาเหมือนกัน เขาทำให้ข้ารู้จักบางอย่างที่ข้ารู้สึกว่ามีค่ามากกว่าชีวิต  หนานกงมู่พยักหน้าและก้าวถอยไปห้าก้าวก่อนที่จะเงียบลงอีกครั้งแล้วยืนรอนิ่ง

　　ในที่สุดศิษย์ศาลาเต๋าสวรรค์ก็ตอบสนองต่อสิ่งที่เกิดขึ้นและช่วยชิวจิ้งเฟิงอย่างระมัดระวัง

　　 ศิษย์พี่จิ้งเฟิงเขา… 

　　 ข้าไม่เป็นไรข้าแค่สูญเสียพลังเพียงเจ็ดวันเท่านั้น… 

　　 เจ็ดวัน? ศิษย์คนนั้นงงงวยเล็กน้อย แต่เขาก็ได้สติอย่างรวดเร็ว เขามองหนานกงมู่ด้วยท่าทีอันซับซ้อน ก่อนที่เขาจะห้มหัวให้หนานกงมู่อย่างรวดเร็ว  ขอบคุณ 

　　หนานกงมู่ไม่ได้ตอบอะไร เขาเพียงยืนเงียบเท่านั้น

　　 ชัยชนะรอบแรกเป็นของตระกูลหนานกง…หนานกงมู่! ผลลัพธ์ถูกประกาศอย่างรวดเร็ว

　　อย่างไรก็ตามผู้คนจากสำนักอื่นๆต่างตกตะลึง

　　’ทำไมถึงเร็วขนาดนี้?’

　　’ทำไมหนานกงมู่เด็กหนุ่มที่ไม่มีใครรู้จักถึงแข็งแกร่งขนาดนี้?’

　　’เขาอยู่ในระดับไหนกันแน่?พลังอะไรกัน?’

　　คำถามเหล่านี้เกิดขึ้นในใจของพวกเขาแม้แต่โม่ฉานฉือ มู่ฉิงเฟิงเองก็ตกอยู่ในความเงียบเช่นกัน

　　ทันใดนั้นมีร่างหนึ่งเดินออกมาจากฝั่งศาลาเต๋าสวรรค์นางสวมชุดสีชมพูราวกับดอกไม้ขับรูปร่างของนาง นางค่อยๆเดินเข้าไปในลานประลองและหยุดต่อหน้า

　　หนานกงมู่ก่อนจะค่อยๆรวบผมขึ้น

　　มันเป็นการเคลื่อนไหวที่ธรรมดา…

　　อย่างไรก็ตามมันทำให้ศิษย์ศาลาเต๋าสวรรค์ตกตะลึงเพราะมีแค่เวลาฉือกูเหยียนจริงจังเท่านั้นที่นางจะมัดผม

　　 ฉือกูเหยียนนั่นฉือกูเหยียน! 

　　 ในที่สุดศาลาเต๋าสวรรค์ก็ส่งฉือกูเหยียนออกมาแล้ว? 

　　 ข้าไม่คิดแบบนั้น…ข้าคิดเพราะว่าพวกเขาไม่มีทางเลือกหนานกงมู่นั้นแข็งแกร่งเกินไป ศาลาเต๋าสวรรค์คงไม่มีเซียนที่อายุต่ำกว่าสามสิบปี 

　　 แต่ที่ข้ารู้ฉือกูเหยียนอายุเพียง17ปีและยังไม่ได้เข้าสู๋ระดับเซียนนางจะสู้ได้งั้นหรือ? 

　　ผู้คนจากสำนักอื่นๆต่างถกเถียงกัน

　　มูฉิงเฟิงกัดฟันแน่น

　　อย่างที่คนอื่นบอกเขาไม่อยากส่งฉือกูเหยียนออกไปในรอบแรก แต่ตอนนี้เขาไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว

　　ตอนที่ฉือกูเหยียนเดินออกไปนางไม่ได้ถามความเห็นของเขา นั่นเพราะฉือกูเหยียนรู้คำตอบดีอยู่แล้ว

　　 กูเหยียนระวังตัวด้วย.. มู่ฉิงเฟิงเตือนนางเบาๆ

　　บรรยากาศรอบๆตกอยู่ในความเงียบทันทีอย่างไรก็ตาม ไม่นานความเงียบก็ถูกทำลายลงในทันที เสียงใสๆดังขึ้น

　　 สู้เขาพี่เหยียน!จัดการเจ้าโง่นั่นเลย หนานกงมู่ถ้าเจ้ากล้าทำอะไรพี่เหยียน..ข้าจะ…ข้าจะ..เอ่อใช่ หนานกงมู่เมื่อไรเจ้าจะคืนเงินที่ยืมข้าไป? 

　　 … 

　　 … 

　　ทุกคนรู้สึกราวกับถูกปลุกให้ตื่นขึ้นในโลกที่แปลกไป

　　’คืนเงิน?’

　　’มันเป็นเวลาที่ต้องสนใจเรื่องพวกนั้นหรือไง?’

　　แน่นอน่วาพวกเขาก็ไม่สามารถทำอะไรได้จากคิดเพราะคนที่พูดนั้นคือปิงหยาง องค์หญิงของอาณาจักรเซี่ย

　　 หนานกงมู่ตอนที่เจ้าอยู่เมืองหลวงข้าจ่ายข้าอาหารค่าที่พักให้เจ้า เมื่อไรเจ้าจะคืนหนึ่งแสนเหรียญเงินให้ข้าสักทีหา? ปิงหยางไม่สนใจว่าคนอื่นจะพูดยังไง นางยังคงพูดต่อไป

　　 … ทุกคนรู้สึกพูดไม่ออกอีกครั้ง

　　หนานกงมู่เองก็ยืนนิ่งราวกับไม่ได้ยินปิงหยาง　　 หนานกงมู่ถ้าเจ้ากล้ายืมเงินข้าเจ้าก็ควรเป็นลูกผู้ชายแล้วคืนมาให้ข้าด้วย… 

　　 ปิงหยางหยุดเถอะ  เสียงของฉือกูเหยียนขัดขึ้น นางเงยหน้ามองท้องฟ้า แสงดวงดาวปรากฎขึ้นบนตาของนาง

　　 พี่เหยียน… ดูเหมือนปิงหยางจะผิดหวังเล็กน้ยแต่นางไม่พูดอะไรออกมา นางเพียงมองหนานกงมู่อย่างโกรธเคือง แม้จะเป็นตัวนางและฟางเจิ้งจือเองก็ตามที่ชวนหนานกงมู่มาพัก มันจริงที่หนานกงมู่ไม่จำเป็นต้องเสียค่าอาหารและที่พักให้นางในฐานะเจ้าบ้าน แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องยากที่นางจะต้องเลือกระหว่างฉือกูเหยียน และหนานกงมู่

　　 เริ่มกันเถอะ ฉือกูเหยียนกล่าวขึ้นมาเรียบๆ

　　 เดี๋ยวก่อนก่อนที่จะเริ่มขึ้ามีคำถามเล็กน้อย  หนานกงมู่ส่ายหัว

　　 ได้ ฉือกูเหยียนพยักหน้า แต่ดูนางแปลกใจเล็กน้อย เพราะท่าทีอันผิดปกติของหนานกงมู่ การที่เขาจะถามอะไรออกมาถือว่าเป็นเรื่องยากมาก

　　 ทำไม่หยุดฟางเจิ้งจือไม่ให้ไปที่ศาลาหยินหยาง? ขณะที่พูดหนานกงมู่จับดาบในมือแน่น

　　 ถ้าเป็นเจ้าเจ้าจะหยุดเขาไหมล่ะ?  ฉือกูเหยียนถามกลับด้วยคำถามเช่นกัน หลังจากนางเงียบไปชั่วครู่

　　 ข้า…คงไม่ หนานกงมู่ส่ายหัว แต่เขาก็พูดออกมาอีกครั้ง  แต่ข้าจะหยุดเก้าขุนเขาจากการเอาตัวเขาไป! 

　　 เจ้าคิดว่าเขาตายแล้วหรือยัง? ฉือกูเหยียนเงียบไปชั่วครู่ก่อนถามออกมา

　　 ไม่มีใครรอดได้แม้แต่ฟางเจิ้งจือก็ตาม… 

　　 ถ้าเขาเป็นคนที่ถูกเลือกล่ะ? 

　　 คนที่ถูกเลือก? 

　　 ใช่แล้วผู้ที่ถูกเลือก! 

　　 ผู้ที่ถูกเลือก…ฮ่าฮ่าผู้ที่ถูกเลือก…ผู้ที่ชนะบนทำเนียบมังกรทั้งสองจะทำให้โลกต้องตกตะลึงและนำพาความสงบมาสู่โลก เหอะ? ฉือกูเหยียนเจ้ารู้ไหมว่าความจริงแล้วมันหมายถึงพวกเรา ตระกูลหนานกง..  หนานกงมู่พูดอะไรบางอย่างออกมา แต่ยังพูดไม่ทันจบก็มีเสียงดังขึ้น

　　 มู่เอ๋อร์! เสียงของใครบางคนขัดขึ้นมา พร้อมกับร่างของเขาที่ปล่อยพลังอันน่าสะพรึงกลัวออกมาในชั่วพริบตา

　　เป็นหนานกงเทียน

　　 หนานกงเทียนแข็งแกร่งขนาดนี้เลยงั้นหรือ? 

　　 ปิดบังพลังของตัวเองงั้นรึ?…ตระกูลหนานกงหลังจากปิดบังตัวเองมาตลอดตอนนี้กำลังจะทำอะไรกันแน่? 

　　ทุกคนต่างคาดเดาไปต่างๆนาๆ

　　……………………………………..