Gate of God

　　เป็นเด็กหนุ่มในชุดสีเทาที่ดูธรรมดาๆไม่ได้แตกต่างจากคนทั่วไป

　　นอกจากนี้เขายังมีแผลเป็นบนใบหน้าที่เพิ่มความหน้าน่าเกลียดน่ากลัวให้กับเขา

　　โจวฉีหรี่ตา

　　นี่เป็นมนุษย์คนแรกที่เขาได้เห็นในวันนี้ที่ไม่มีหน้ากากสีดำปกปิดใบหน้ามันทำให้เขารู้สึกแปลกเล็กน้อย

　　เขาไม่โง่พอที่จะถามว่าเด็กหนุ่มตรงหน้าเป็นใครเพราะไม่นานเด็กหนุ่มคนนี้ต้องตายอยู่แล้ว

　　ร่างตรงหน้าเดินเข้ามาหาโจวฉีด้วยความเร็วธรรมดาๆ

　　ฟุ้บดาบแห่งความตายในมือของโจวฉีถูกเขวี้ยงออกไป มันเร็วมากจนไม่สามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า

　　ต้นไม้ขนาดยักษ์ด้านหลังเด็กหนุ่มแยกออกเป็นสองส่วนทันทีควันสีเทาเข้าปกคลุม ต้นไม้พลันเหี่ยวแห้งในฉับพลัน

　　มันเป็นการโจมตีที่ทรงพลัง

　　อย่างไรก็ตามสีหน้าของโจวฉีกลับเปลี่ยนไป

　　เพราะการที่ต้นไม้เหี่ยวแห้งนั้นหมายความว่าดาบแห่งความตายของเขาพลาดเป้า

　　คมดาบที่เคยสังหารตัวตนระดับเทพเจ้ามานับไม่ถ้วนกลับถูกมนุษย์สองคนหลบเลี่ยงสองครั้งติดต่อกันมันเป็นสิ่งที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน

　　ยิ่งไปกว่านั้นเด็กหนุ่มตรงหน้าเขาดูอายุไม่ถึงยี่สิบปีด้วยซ้ำ

　　โจวฉีก้าวถอยหลังเหงื่ออันเย็นเยียบไหลออกมาจากหน้าผากของราวกับเขากำลังเจอเทพแห่งความตาย

　　แน่นอนว่าดวงตาคู่นั่นที่จ้องมองเขาเป็นสีแดงที่เต็มไปด้วยความสลับซับซ้อน　　อักขระสีแดงเลือดแปดตัวส่องแสงจางๆมันเป็นสัญลักษณ์โบราณ

　　วิชาสังเวยเลือด!

　　 เจ้า…เจ้าคือหนานกงเฮา?!ไม่มีทาง หนานกงเฮาได้ตายไปแล้ว ไม่มีทางที่เจ้าจะมีชีวิตอยู่?! โจวฉีเต็มไปด้วยความหวาดกลัวเมื่อได้เห็นสัญลักษณ์ของวิชาสังเวยเลือดในดวงตาของเด็กหนุ่มตรงหน้า

　　แม้เขาจะมาจากอีกยุคหนึ่งแต่ก็รู้เรื่องเหตุการณ์ที่ได้เกิดขึ้นไปแล้วในยุคปัจจุบัน

　　วิชาสังเวยเลือดหนานกงเฮา ลูกหลานของจักรพรรดิหยาน เขาจะไม่รู้เรื่องสำคัญเช่นนี้ได้ยังไง?

　　 ข้าชื่อหนานกงมู่! ขณะที่เด็กหนุ่มพูด วงแหวนสีแดงขนาดใหญ่ปรากฎขึ้นเหนือหัวของเขา จากนั้นโซ่เปื้อนเลือดสองเส้นก็พุ่งมาหาโจวฉี

　　 หนานกงมู่?!น้องชายที่ไร้ประโยชน์ของหนานกงเฮา… 　　…

　　บนหน้าผาด้านหน้าศาลาเต๋าสวรรค์ปิงหยางกำลังอุ้มฟางเจิ้งจือขณะที่นางพยายามคลานลงจากหน้าผาไป หลังจากลองยาหลายชนิดนางได้ตัดสินใจตามหาคนที่สามารถรักษาฟางเจิ้งจือได้ต่อให้ต้องเปิดเผยตัวตนของตัวเองก็ตาม

　　 เจ้าไร้ยางอายเจ้าจะตายไม่ได้…

　　 เจ้ายังเด็กอยู่เลย!เจ้าอายุแค่สิบแปดปีเท่านั้น อนาคตที่สดใสกำลังรอเจ้าอยู่…

　　 ใช่แล้วเจ้ายังมีข้ากับพี่เหยียนอยู่ เจ้าต้องเข้มแข็ง ไม่มีทางที่จะเกิดเรื่องแย่ๆกับเจ้า!

　　 …

　　ปิงหยางยังคงพูดไปเรื่อยๆขณะที่พยายามคลานลงจากผานางหวังว่าฟางเจิ้งจือจะตื่นหลังจากได้ยินเสียงของนาง

　　อย่างไรก็ตามน่าเศร้าที่ไม่ว่านางจะพูดอะไรฟางเจิ้งจือก็ไม่มีท่าทีจะฟื้นขึ้นมาแม้แต่น้อย

　　ท้องฟ้าเริ่มสว่างขึ้น

　　นั่นหมายความว่าค่ำคืนได้ผ่านไปแล้วอีกเพียงสองชั่วโมงจะถึงเวลาเที่ยงวัน

　　นางควรทำเช่นไรดี?

　　ปิงหยางถามตัวเองซ้ำๆนางพลันนึกถึงความไร้ประโยชน์ของตัวเองและรู้ถึงความน่ากลัวเมื่อไม่มีฟางเจิ้งจืออยู่ด้วย

　　แต่ปิงหยางไม่ได้รูเลยว่าฟางเจิ้งจือได้เข้าไปอยู่ในอีกโลกหนึ่งเขากำลังจ้องมองหญิงสาวในชุดสีขาวที่ยืนอยู่ตรงหน้า

　　นานแล้วที่เขาไม่ได้พบกับหญิงสาวในชุดสีขาวเขาไม่รู้ว่ามันเป็นเรื่องดีหรือไม่ที่ได้พบนางอีกครั้ง นางยืนอยู่ห่างจากเขาประมาณหนึ่งเมตร มันเพียงพอให้เขาเห็นรูปลักษณ์ของนางได้ชัดเจน

　　การที่เห็นนางเข้ามาใกล้ขนาดนี้เป็นครั้งแรกทำให้ฟางเจิ้งจือกตกตะลึงกับใบหน้าของนาง　　มันดูคล้ายกับฉือกูเหยียนมากแต่บรรยากาศรอบๆตัวของนางเหมือนกับดอกบัวที่เพิ่งงอกขึ้นมาจากโคลนตม

　　หยุนชิงวู?

　　ฉือกูเหยียน?

　　ฟางเจิ้งจือไม่รู้จะอธิบายหญิงสาวตรงหน้าออกมาเช่นไร

　　อย่างไรก็ตามสิ่งสำคัญที่สุดคือมีดวงตาราวกับอัญมณีอยู่บนหน้าผากของนาง

　　ปีศาจ?!

　　หญิงสาวตรงหน้าเขาเป็นปีศาจ?!

　　นี่เป็นความคิดแรกหลังจากที่เขาเห็นอย่างไรก็ตามเขาปฏิเสธความเป็นไปได้นี้อย่างรวดเร็ว ดวงตาดวงนั้นต่างกับของปีศาจ

　　มันไม่เหมือนดวงตาปีศาจทั่วไปหรือรอยแผลเป็นบนหน้าผากของโจวฉี

　　 ท่านเป็นใครกันแน่? นี่เป็นครั้งแรกที่ฟางเจิ้งจือถามคำถามนี้ออกไป　　 เจ้าควรกังวลเรื่องความเป็นความตายของตัวเองมากกว่า หญิงสาวในชุดสีขาวกล่าวออกมาเรียบๆ

　　 ความเป็นความตาย?

　　 ถูกต้องตามข้ามา หญิงสาวในชุดสีขาวเดินไปด้านหน้า เท้าเปลือยเปล่าของนางเหยียบย่ำลงบนผืนหญ้าเขียวขจี

　　โลกข้างหน้าของเขาเป็นโลกที่ผืนหญ้าทอดยาวออกไปพร้อมกับดอกไม้สีม่วงที่บานอยู่ข้างๆ

　　กลีบดอกไม้ที่เปล่งประกายราวกับถูกสร้างขึ้นด้วยหยกเกสรที่อยู่ด้านในราวกับถูกสร้างขึ้นด้วยเพชร

　　 มันคือดอกไม้อะไรกันแน่? ฟางเจิ้งจือเคยเห็นดอกไม้แปลกๆมามากมายโดยเฉพาะที่หอคอยหลิงหยุน

　　 เจ้าเคยได้ยินเรื่องดอกไม้แห่งพรมแดนไหม?

　　 ดอกไม้แห่งพรมแดน? 　　 ใช่แล้วดอกไม้ที่บานสะพรั่งที่พรมแดนระหว่างโลกแห่งความเป็นและตาย หญิงสาวในชุดขาวพยักหน้า

　　 งั้นนี้ก็คือพรมแดนระหว่างโลกของคนเป็นและโลกแห่งความตาย? ฟางเจิ้งจือเหยียดมือไปใกล้ดอกไม้อย่างระมัดระวัง

　　หญิงสาวในชุดขาวไม่ได้หยุดฟางเจิ้งจือ

　　แกร้ง!

　　ดอกไม้ด้านหน้าฟางเจิ้งจือแตกออกเป็นเศษเล็กเศษน้อยทันที

　　สายลมอันอ่อนโยนเพียงพัดผ่านเศษฝุ่นสีม่วงก็ปลิวไป

　　 ไปกันเถอะ หญิงสาวในชุดขาวไม่ได้สนใจสิ่งที่เกิดขึ้น นางหันหลังและเริ่มเดินออกไป

　　 พวกเราจะไปไหนอีกงั้นหรือ? ฟางเจิ้งจือเพิ่มคำว่า’อีกครั้ง’ เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ฟางเจิ้งจือเดินไปกับนาง

　　 ไปยังสถานที่ที่เจ้าต้องการจะไป 　　 สถานที่ที่ข้าต้องการจะไป? ฟางเจิ้งจืออยากจะถามว่านางรู้ได้ยังไงว่าเขาอยากไปที่ไหน แต่หลังพิจารณาบางอย่างเขาตัดสินใจไม่พูดออกไป

　　 แน่นอนข้ารู้ว่าเจ้าอยากไปที่ใด ขณะที่ฟางเจิ้งจือกำลังจะก้าวเท้า เสียงของนางก็ดังขึ้น

　　 … ฟางเจิ้งจือตกตะลึง เขามองหญิงสาวในชุดขาวราวกับเขามองเห็นสัตว์ประหลาด

　　 ข้าเป็นสัตว์ประหลาด

　　 หา?

　　 แต่ข้าไม่ใช่สัตว์ประหลาดที่เจ้ารู้จัก

　　 แล้วท่านเป็นสัตว์ประหลาดอะไรเหมือนพวกสัตว์ประหลาดในตำนานหรือเปล่า? ฟางเจิ้งจือรู้ว่านางอ่านใจเขาได้ เขาจึงไม่สนใจอะไรอีกแล้วพูดออกมาดังๆ

　　 บุคลิกของเจ้าคล้ายกับเขาจริงๆ

　　 เขา?ใครงั้นรึ?

　　 คนที่เจ้ายังไม่รู้จัก หลังจากพูดจบหญิงสาวก็เดินไปข้างหน้าต่อทันที

　　 คนที่ข้ายังไม่รู้จัก?งั้นข้าจะได้รู้จักเขาในอนาคตงั้นหรือ? ฟางเจิ้งจือสับสนมาก แต่เขาก็รีบตามหญิงสาวไป

　　 บางที หญิงสาวในชุดขาวยังคงเดินต่อไปโดยไม่หันหลังกลับมามอง

　　 ท่านเป็นสัตว์ประหลาดที่ถูกขังอยู่งั้นหรือ? ฟางเจิ้งจือถามขึ้นมาอีกครั้ง

　　 … หญิงสาวในชุดขาวไม่ตอบ

　　 ถ้าเป็นแบบนั้นข้าอาจจะช่วยปล่อยท่านได้ ท่านได้ช่วยข้าไว้หลายครา เพียงท่านบอกมาว่าท่านถูกขังอยู่ที่ไหน?

　　 … หญิงในชุดขาวยังคงเงียบ

　　 ท่านไม่รู้งั้นหรือ?เดี๋ยวก่อน หรือท่านกำลังรอร่างเพื่อจุติ? ข้าเป็นผู้ชายร่างของข้าคงไม่เหมาะสมเท่าไรนัก ใช่แล้ว เต๋าซิงจากศาลาหยินหยาง นางเป็นตัวเลือกที่ดี นางให้ความรู้สึกคล้ายๆกับท่าน พอข้าฆ่านางแล้วท่านก็เอาศพของนางไป ฟางเจิ้งจือกล่าวหลังจากหยุดคิดชั่วครู่

　　 ข้าไม่จำเป็นต้องการรับช่วงต่อร่างกายของนาง ในที่สุดหญิงในชุดขาวก็กล่าวออกมา

　　 ท่านไม่ต้องการงั้นหรือ? ฟางเจิ้งจือยังคงเต็มไปด้วยความสงสัย

　　เดี๋ยวก่อน!

　　รับช่วงต่อ!

　　มันไม่ใช่คำพูดที่คนโลกนี้ใช้กัน

　　ตามความเข้าใจของฟางเจิ้งจือเขาไม่เคยได้ยินใครในโลกนี้ใช้คำว่า’รับช่วงต่อ’มาก่อน

　　มันแปลกแปลกมาก!

　　หรือหญิงสาวที่อยู่ด้านหน้าเขาจะไม่ใช่คนของโลกนี้เช่นกัน?

　　ฟางเจิ้งจือไม่แน่ใจเพราะเขาไม่มีหลักฐานที่สามารถยืนยันได้

　　แต่โลกนี้มีเรื่องลึกลับมากมายอย่างเช่นทำไมตำนานในโลกเก่าของเขาถึงปรากฎขึ้นในโลกนี้ด้วย? ยิ่งกว่านั้นตำนานเหล่านั้นยังเป็นเรื่องจริง

　　ผ่านไปสิบห้านาที…

　　ผ่านไปสามสิบนาที….

　　ฟางเจิ้งจือไม่รู้ว่าเขาตามหญิงสาวตรงหน้ามานานแค่ไหนแล้วแต่เขารู้ว่าดินแดนที่ดอกไม้สีม่วงบานได้หายไปแล้ว

　　เบื้องหน้าเขาเป็นดินแดนสีดำที่แห้งแร้งพร้อมกับดินที่แตกระแหงมีทั้งภูเขาสีดำ หินสีดำ

　　ทุกอย่างดูเหมือนจะเป็นสีดำ

　　ที่นี่คือโลกแห่งความตายหรือเปล่า?หรือที่นี่คือนรก?

　　ในไม่ช้าดินแดนสีดำได้หายไปด้านหน้าเขาเป็นพื้นที่ที่เต็มไปด้วยลาวา ราวกับพวกเขาได้ลงมาใต้ดินโดยไม่รู้ตัว อากาศอันร้อนระอุ เปลวไฟที่ลุกโชนอย่างต่อเนื่อง

　　จากนั้นหญิงสาวในชุดสีขาวก็หยุดเดินอยู่บนทางแคบๆที่อยู่ระหว่างกลางลาวา

　　 พวกเราไม่เดินต่อแล้วหรือ? ฟางเจิ้งจือถาม

　　 อืมพวกเราถึงที่แรกแล้ว หญิงสาวพยักหน้าจากนั้นก็ชี้ไปยังลาวา

　　 ที่แรก?แล้วยังไงต่อ? ฟางเจิ้งจือถามอีกครั้ง

　　 กระโดดลงไป

　　 กระโดดลงไป?!ท่านกำลังล้อข้าเล่นหรือไงกัน?!

　　 ถ้าเจ้าไม่อยากตาย หญิงสาวในชุดขาวยังคงนิ่งสงบ นางตอบกลับอย่างใจเย็น

　　 ข้าไม่อยากตายแต่ข้าคงตายแน่นอนถ้ากระโดดลงไป ยิ่งไปกว่านั้นทำไมข้าถึงจะตาย? ข้ายังมีชีวิตอยู่จะตายได้ยังไง? ฟางเจิ้งจือไม่สามารถหยุดความอยากรู้อยากเห็นได้

　　เขาเห็นหญิงสาวในชุดขาวทันทีที่เข้ามาในโลกนี้จากนั้นนางก็บอกว่าเขาตายไปแล้วหลังจากไม่ได้พบกันมานาน นางจะช่วยพูดอะไรที่เป็นมงคลกับเขาหน่อยได้ไหม?

　　 เจ้าลืมเรื่องดาบแห่งความตายที่เจ้ารับแทนปิงหยางไปแล้วงั้นหรือ? หญิงในชุดขาวกล่าวเตือน

　　 ดาบแห่งความตาย? ฟางเจิ้งจือตกตะลึง เขาจำตอนที่เขาต่อสู้กับโจวฉีได้

　　อย่างไรก็ตามหญิงสาวตรงหน้าเขารู้ได้ยังไง?นางมีตัวตนบนโลกจริงด้วยงั้นหรือ? นางรู้ได้ยังไงว่ามีสิ่งที่เรียกว่าดาบแห่งความตาย?

　　……………………………………..

　　��