“เจ้าพูดอะไร?” ชายคนนั้นเหล่มองนางอย่างตกใจ
ซูมู่เก๋อถูนิ้วระหว่างคิ้วและสวมเสื้อชั้นนอกของนาง นางเป็นไข้และรู้สึกหนาว จึงทำให้ร้อนขึ้น
“ท่านได้รับบาดเจ็บที่เอว ถ้าท่านไม่ถอดเสื้อข้าก็จัดการมันไม่ได้”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น ชายคนนั้นก็จ้องมองมาที่นางและสังเกตนางอย่างระมัดระวัง
นางเอาผ้าเช็ดหน้าปิดตาข้างหนึ่ง นางดูเหมือนจะอายุเพีงสิบสี่หรือสิบห้าปี แต่นางกล้าหาญและสงบ เมื่อเผชิญหน้ากับเขา
เขาดึงเสื้อของเขาออก มู่เก๋อเห็นกล้ามเนื้อหน้าอกของเขา
นางเกลียดที่จะยอมรับมัน แต่เขามีรูปร่างที่ดีจริงๆ และร่างกายของเขาก็ไม่มีที่ติเลย
“หยุดจ้องฉันซะที” เสียงของเขายังคงเย็นชา
ซูมู่เก๋อเข้าใกล้เขามากขึ้น และจ้องมองร่างของเขาอย่างระมัดระวังมากขึ้น “ถ้าข้าไม่สังเกตอย่างละเอียด ข้าจะรู้ได้อย่างไรว่าบาดแผลของท่านอยู่ที่ใด?”
นางย่อตัวลงเพื่อตรวจสอบเองของชายคนนั้น บาดแผลที่เอวน่าจะมาจากของมีคมเพราะมันเรียบ แต่ลึกมากนางมีเพียงยาบางชนิดสำหรับห้ามเลือดและต้านการอักเสบ ซึ่งไม่เพียงพอที่จะจัดการกับบาดแผลดังกล่าว
“เจ้ากลัว?” ชายคนนั้นยิ้มเยาะเมื่อเห็นมู่เก๋อนิ่งก่อนที่จะทำแผล
นางไม่สนใจเขาและเอายามาราดที่แผลของเขา ซึ่งทำให้เขาปวด ตึงแผล
“มันเหมือนกับเนื้อวัวถูกเฉือนออกจากกัน”
ชายคนนี้เจ็บปวดมากจนยาโป๊ไม่ได้ผลในขณะนี้ เหงื่อเย็นปรากฏบนหน้าผากของเขา
ผู้หญิงคนนี้กล้ามากที่เปรียบเทียบเขากับวัวควาย!
เป็นไปตามที่ซูมู่เก๋อคาดไว้ยาเหล่านี้ไม่สามารถห้ามเลือดเขาได้ นางขมวดคิ้วและลังเลว่าควรจัดการกับบาดแผลของเขาด้วยมือวิเศษของนางหรือไม่ แต่มือของนางกดลงบนบาดแผลโดยสัญชาตญาณ
กระแสความร้อนไหลเวียนอยู่ในฝ่ามือของนางและร้อนขึ้นเรื่อย ๆ นางตกใจมากและตั้งใจจะชักมือกลับ แต่ก็สายเกินไป
หลังจากนั้นไม่นาน เลือดก็หยุดไหลออกมาจากบาดแผล เพื่อป้องกันไม่ให้เขาสังเกตเห็นความลับของนาง นางขยับมือออกทันที อย่างไรก็ตาม นางรู้สึกเหนื่อยล้ามาก
นางคิดว่าความสามารถในการรักษาอาการบาดเจ็บของนางไม่สม่ำเสมอ แต่ต่อมานางพบว่าสามารถใช้ได้วันละครั้งเท่านั้น ยิ่งบาดแผลใหญ่เท่าไหร่นางก็จะสูญเสียพลังงานมากขึ้นเท่านั้น
เมื่อพันบาดแผลเสร็จ ซูมู่เก๋อเลือกสถานที่ที่อยู่ไกลที่สุดจากชายคนนั้น นางคิดว่าชายผู้นั้นค่อนข้างอันตราย ดังนั้นควรอยู่ห่างจากเขาดีกว่า
ชายคนนั้นรู้ดีว่าบาดแผลของเขาลึกแค่ไหน เขาปล่อยให้นางได้ลอง ไม่คาดคิดเลยว่าซูมู่เก๋อทำมันได้และบรรเทาความเจ็บปวดได้ แม้แต่ยาโป๊ในร่างกายของเขาก็ค่อยๆลดลง
แม้ว่าจะนั่งอยู่หน้ากองไฟ ในตอนนี้ซูมู่เก๋ออ่อนแอเพราะนางเป็นไข้และใช้พลังพิเศษของนาง จากนั้นดวงตาของนางก็หนักเกินกว่าจะเปิดไว้ได้
“หนาว ข้าหนาวมาก….” ซูมู่เก๋อขดตัว ตัวสั่นเนื่องจากความเย็นทั้งภายในภายนอก
ชายคนนั้นเหลือบมองนางและพบว่ามู่เก๋กำลังขดตัวสั่นอยุ่
ตอนนี้นางกล้าหาญมากเหมือนเสือชีต้า แต่ตอนนี้นางเงียบมาก
“ หนาว…” ซูมู่เก๋อตัวสั่นมากขึ้น
ชายคนนั้นสังเกตเห็นว่านางหน้าแดงผิดปกติ เขาขมวดคิ้วบนหน้าผากอันหล่อเหลาและพูดว่า “ผู้หญิงช่างลำบากนัก”
จากนั้นเขาก็ดึงเสื้อผ้าชั้นนอกของเขาที่แห้งแล้วโยนไปคลุมซูมู่เก๋อ
ซูมู่เก๋อต่อต้านกลิ่นแปลก ๆ โดยไม่รู้ตัว แต่นางหนาวมากจนรีบม้วนตัวในผ้าผืนใหญ่
ซูมู่เก๋อรู้สึกราวกับว่านางกำลังเดินอยู่บนถนนที่ร้อนถึง 40 ℃ ร้อนมากจนเหงื่อออกอย่างหนักและต้องการหาที่เย็นและร่มรื่น แต่นางตื่นขึ้นมาพร้อมกับการเริ่มต้นวันใหม่
แสงแดดยามเข้าสาดส่งวัดโทรมผ่านผ้าต่าง ซูมู่เก๋อรู้สึกตัวและตระหนักว่านางฝัน ตอนนี้ฝนหยุดตกแล้วและข้างนอกก็สว่างแล้ว
นางเหงื่อออกจนหมดไข้ หายเองแล้ว แต่นางก็ยังค่อนข้างอ่อนเพลีย
นางมองไปรอบๆ ไม่มีใครอื่นนอกจากตัวนางเอง แต่สำหรับยานั้นหายไป นางอาจจะคิดว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนเป็นแค่ฝันร้าย
ผู้ชายคนนั้นไปแล้ว นางหวังว่าพวกเขาจะไม่ได้พบกันอีก!
