“พระสนมฉินเพค่ะ แผลของพระสนมยังไม่หายดีการเคลื่อนไหวพระวรกายยังทําไม่ได้เพค่ะ”
ซูจิงเหวินวางเบาะหลังเอวของสนมฉินอย่างประหม่า
“พระสนมฉิน คุณหนูใหญ่ซูมาถึงแล้ว เพค่ะ”
ด้วยความเกลียดชังในดวงตาของนาง สนมฉินก็กลับสู่สภาวะปกติทันที “ให้นางเข้ามา”
*เพคะ”
เมื่อได้ยินว่าซูมู่เกืออยู่ที่นี่ ซูจิงเหวินก็เบิกตากว้างและยืนอยู่ข้างๆ อย่างไม่พอใจ
ซมู่เกือเดินเข้าไปในห้องอย่างมั่นคงและโค้งคํานับเพื่อแสดงความเคารพ “ขอถวายบังคมเพค่ะ พระสนมฉิน”
“ลุกขึ้น”
ซูมู่เกือลุกขึ้น
นางสนมฉินพิงขอบเตียงด้วยใบหน้าซีดเซียวและจิตวิญญาณที่ไม่ดี ดวงตาฟีนิกซ์ของนางไม่ดุร้ายและแหลมคมอีกต่อไป แต่อ่อนแอและบอบบาง
“ข้าได้ยินมาว่าองค์ชายสองฟื้นแล้ว ซูมู่เกือเป็นความดีความชอบของเจ้า”
ซูมู่เก่อตอบอย่างว่างเปล่า “ต้องขอบพระทัยสําหรับเลือดของพระสนมเพคะ ที่ทําให้องค์ชายสองสามารถฟื้นขึ้นมาได้อย่างรวดเร็วเช่นนี้”
เมื่อมองไปที่รูปลักษณ์ที่ไม่แยแสของซูมู่เกือ และปานที่เข้มแรงที่มุมดวงตาของนาง สนมฉินรู้สึกว่าหน้าอกของนางเริ่มเจ็บอีกครั้ง
“เจ้ามีทักษะทางการแพทย์ที่ยอดเยี่ยม นี่คือความดีความชอบของเจ้า อย่าถ่อมตัวเลย”
เมื่อเห็นสนมฉันยังคงยกย่องซูมู่เกือและลืมเรื่องการดํารงอยู่ของนางไปโดยสิ้นเชิง ซูจิงเหวินก็อดไม่ได้ที่จะอิจฉาและโกรธในใจ
“พระสนมฉิน พระนางพูดถูกเพคะ ทักษะทางการแพทย์ของพี่สาวคน โตของหม่อมฉันยอดเยี่ยมมากจนสามารถทําให้คนตายกลับมามีชีวิตได้อีกครั้งเพคะ”
ซูมู่เก๋อตากระตุกโดยคิดว่าซูจิงเหวินกระตือรือร้นที่จะแสวงหาชื่อเสียง “น้องสาว เจ้า กําลังประจบข้าเกินไปข้าไม่ใช่เทพเจ้าที่สามารถควบคุมชีวิตและความตายได้”
“องค์ชายสองและข้าทั้งคู่ต่างต้องการการพักผ่อนที่เงียบสงบและไม่ควรเคลื่อนไหว ข้าคิดเสมอว่าเจ้าเป็นเด็กขี้เกรงใจ อยู่ในที่พักเพื่อดูแลข้าและองค์ชายสองในวันนี้” นางสนมฉันพูดอย่างเงียบ ๆ
ซูมู่เกือชะงักไป ทันใดก็ตระหนักถึงจุดประสงค์ของนาง
ถ้านางอยู่ที่นี่ นางคงมีปัญหาแน่ นางไม่ได้โง่ขนาดนั้น
“พระสนมฉินเพค่ะ โปรดอภัยแก่หม่อมฉันด้วย หม่อมฉันเกรงว่าจะอยู่ที่นี่ตลอดไม่ได้”
นางสนมฉินหรี่ตาและพูดด้วยน้ําเสียงเย็นชาและไม่พอใจ “ทําไม? เจ้ารู้สึกผิดที่รับ ใช้ข้าและองค์ชายที่สองงั้นหรือ?”
“นี่เจ้า! เจ้าเป็นเกียรติเพียงไรที่ได้มีโอกาสรับใช้พระสนมฉินและองค์ชายรอง! ทําไมเจ้าไม่สํานึกขนาดนี้ได้ยังไง?!”
“พระสนมฉินเพค่ะ หม่อมฉันยังต้องให้การรักษาต่อจากองค์จักรพรรดิ์ เกรงว่าจะไม่เห มาะสมที่จะพักอยู่ที่นี้”
นางสนมฉินก็สะอึก นางลืมมันไปแล้วจริงๆ!
“ยังมีรองผู้อํานวยการเฉินอยู่ข้างๆ องค์จักรพรรดิ
“พระสนมฉินเพค่ะ พระนางอาจไม่ทรงทราบว่ารองผู้อํานวยการเฉินไม่สบายเมื่อเร็ว ๆ นี้และหม่อมฉันได้รับมอบหมายให้ทําการรักษาองค์จักรพรรดิ”
หลังจากรองผู้อํานวยการเฉินปวดท้องในวันนั้น องค์จักรพรรดิก็ไม่เคยขอให้หมอเฉินรักษาพระองค์เลย ตอนนี้แพทย์ที่เข้ารักษาขององค์จักรพรรดิคือซูมู่เกื้อ
“ในเมื่อเป็นเช่นนั้น จงลืมมันไปซะ เข้ามา! นําสิ่งของขึ้นมา”
เมื่อได้ยินดังนั้น นางกํานัลสองคนก็ถือกล่องเข้ามาในห้อง
“เจ้าได้ช่วยองค์ชายสอง สิ่งเหล่านี้เป็นรางวัลแก่เจ้า จากข้า”
ซูมู่เก่อเหลือบมองและพบกล่องผ้าไหมและผ้าซาติน ที่ดูสบายตา แต่ไร้ประโยชน์
“ขอบพระทัยเพค่ะ สําหรับรางวัลของพระนาง พระสนมฉิน”
“อืม ข้าเหนื่อย เจ้าออกไปได้”
ซูมู่เกือเลิกคิ้วอย่างสงสัย นางสนมฉินจะปล่อยนางไปอย่างง่ายดายได้อย่างไร
ถึงกระนั้นนางก็ไม่ได้ตั้งใจที่จะปล่อยให้นางพักผ่อนง่ายๆ!
“ พระสนมฉินเพค่ะ เมื่อคืนข้านอนไม่หลับทั้งคืนและทําขี้ผึ้งที่จะทําให้แผลของพระนางหายเร็วขึ้นโดยไม่ทิ้งรอยแผลเป็น
นางสนมฉินก็ลืมตาขึ้นทันที
“จริงรึ?” ไม่มีผู้หญิงคนไหนในโลกนี้ที่ไม่ใฝ่หาความงาม โดยเฉพาะผู้หญิงที่รับใช้จักรพรรดิแม้ว่านางจะอายุมากแล้ว แต่นางก็ไม่ต้องการมีข้อบกพร่องใด ๆ ในร่างกายของนาง
“หม่อมฉันไม่กล้าโกหกเพค่ะ พระสนมฉิน พระนางสามารถลองได้”
ในสายตานางมีความไม่เชื่อ แต่นางสนมฉันเชื่อว่าซูมู่เกือไม่กล้าทําร้ายนาง “ตกลง ข้า จะลองดู”
ซูมู่เกือเพิกเฉยต่อสายตาที่มุ่งร้ายของซูจิงเหวินและหยิบตลับขี้ผึ้งออกมา นางฆ่าเชื้อ บาดแผลของนางสนมฉินแล้วทาขี้ผึ้งสีดําลงไป
เมื่อทาขี้ผึ้งแล้ว รู้สึกสดชื่นมาก ทําให้นางรู้สึกสบายใจกว่าเมื่อก่อนมาก
หลังจากทาขี้ผึ้งแล้ว ซูมู่เกือก็พันแผลของนาง
“พระสนมฉินเพค่ะ พระนางต้องป้องกันไม่ให้ขี้ผึ้งนี้โดนน้ํา ไม่เช่นนั้นแผลจะติดเชื้อและอาจทําให้แผลลุกลามได้เพคะ”
“ข้ารู้”
ในไม่ช้า ซูมู่เก๋อก็เดินออกจากห้องไป
“ซูมู่เก๋อ หยุดนะ!”
ซูจึงเหวินวิ่งเหยาะๆ ไปที่ซูมู่เกือและขวางทางของนาง
ในที่สุด นางก็มีโอกาสปรากฏตัวต่อหน้านางสนมฉินในวันนี้ แต่ถูกซูมู่เก้อทําลายลงอย่างสม บูรณ์
“นังสัตว์ประหลาดหน้าตาน่าเกลียด เจ้าเล่ห์ เจ้าคิดว่าจะได้รับการปฏิบัติที่แตกต่างออกไปจากพระสนมฉินหากเจ้ามีทักษะทางการแพทย์งั้นหรือ? ข้าบอกเจ้า อย่าแม้แต่จะคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้องค์ชายสองจะไม่มีวันชอบเจ้า!”
ซูมู่เกือทําหน้าทิ้งตึง นางไม่สนใจปานบนใบหน้าของนาง แต่นางไม่ยอมให้ใครมาทําร้ายนางเพราะมัน
“ โอ้? เขาจะไม่มีวันชอบข้างั้นหรือ? เขาชอบเจ้าหรือไม่เล่า?”
“แก! ข้า ข้า”
ซูมู่เกือไม่ยอมให้นางพูดจบ “เจ้าคิดว่าพระสนมฉินจะให้องค์ชายสองแต่งงานกับเจ้าหรืออ ย่างไร?”
” ทําไมจะไม่ล่ะ?!”
ซูมู่เกือพ่นลมหายใจอย่างเอือมระอา “เจ้าพอที่จะเป็นได้แค่นางบําเรอ”
หลังจากพูดจบ ซูมู่เกือก็เดินผ่านนางไป
ซูจิงเหวินตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งและโกรธขึ้นมาทันที “ ซูมู่เกือ หยุด!”
ในตอนเช้าของวันที่สามของงานชุมนุมล่าสัตว์ ทุกคนยกเว้นพระสนมฉินและเซี่ยโฮวคุณที่พักฟื้นจะต้องกลับบ้าน
ขณะที่ซินเอื้อพยุงชูมู่เกือขึ้นรถม้า เสียงเกือกม้าก็ดังมาจากด้านหลัง
“คุณหนูซู โปรดรอสักครู่”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ซูมู่เก๋อจึงหยุดมองย้อนกลับไปและพบว่าเป็นตงหลินกําลังขี่ม้าเข้ามา
ตงหลินลงจากหลังม้าอย่างชํานาญและถอดกระเป๋าที่ห้อยอยู่บนตัวของเขาออก
“สิ่งนี้ส่งมาจากองค์ชายเพื่อช่วยให้คุณหนูซูหายจากอาการตกใจ”
เซี่ยโฮวโม่เป็นผู้บัญชาการทหารสูงสุดขององครักษ์ของจักรวรรดิ และอุบัติเหตุของซูม่เกือในสนามล่าสัตว์ก็อาจกล่าวได้ว่าเป็นการละทิ้งหน้าที่ของทหารองครักษ์ ดังนั้นจึงเป็นเรื่องสมควรที่เขาจะส่งของขวัญขอโทษให้นาง ยิ่งไปกว่านั้นต่อหน้าผู้คนมากมาย พวกเขาไม่ได้ส่งผ่านสิ่งต่างๆ ระหว่างบุคคลอย่างผิดกฎและอย่างลับๆ
ซูมู่เกือรับกระเป๋าขึ้นมาถือไว้ “ข้าขอขอบคุณในน้ําพระทัยจากองค์ชายของท่านด้วยเจ้าค่ะ”
“ข้ามีอย่างอื่นที่ต้องทํา อภัยให้ข้าด้วย ข้าขอลา”
”รักษาตัวด้วย”
ตงหลินขี่ม้าและจากไปเหมือนลมกระโชกแรงทางเดิมที่เขามา
ซูมู่เก่อส่งกระเป๋าให้ซินหลันและซินหลันกระซิบ
“คุณหนู นี่คืออะไรเจ้าค่ะ? มันหนักมาก”
ซูมู่เกือเลิกคิ้วและไม่เปิดกระเป๋าจนกว่านางจะขึ้นรถม้า
ข้างในมีอุ้งเท้าหมีน่ากลัวสองตัว!
นางจ้าวหน้าซีดด้วยความตกใจ “นี่ นี่คือสิ่งที่ราชาแห่งจินมอบให้เจ้าหรือ?”
ซูมู่เกือบิดตาของนางในขณะที่มองไปที่อุ้งเท้าซึ่งใหญ่กว่าใบหน้าของนางด้วยซ้ํา
เพื่อช่วยให้นางหายตกใจด้วยการส่งสิ่งที่น่ากลัวนี้มา ….
“อืม ข้าจะทําอุ้งตีนหมีย่างให้ทานหลังจากกลับบ้านนะเจ้าค่ะ ท่านแม่”
ในขณะที่พูด นางปล่อยให้ซินหลันวางกระเป๋าไปห่างๆ
เป็นเวลาบ่ายแล้วเมื่อซูมู่เก้อกลับไปที่จวนตระกูลซู
“คุณหนู ฮูหยิน ในที่สุดท่านก็กลับมาแล้ว” เหมยฮัวและเยารูรออยู่นอกประตูเพื่อรับข่าว
“ใช่ เรากลับมาแล้ว”
หลังจากการเดินทางอันยาวนานและเป็นหลุมเป็นบ่อ ทุกคนก็เหนื่อยล้า ซูมู่เกือกลับไปที่ลานดอกท้อ และอาบน้ําก่อนที่จะไปที่ห้องของนางจ้าว
ไม่ได้เห็นลูกชายของนางมาหลายวันแล้ว นางจ้าวเปลี่ยนเสื้อผ้าและขอให้พี่เลี้ยงช่วยอุ้มเหวินโม่ตัวน้อยมาให้นาง
ซูมู่เกือมองไปที่ใบหน้าที่ดูค่อนข้างดีขึ้นมากของเหวินโม่และยิ้ม “ท่านแม่ น้องชายของข้าเหมือนท่านจริงๆ”
รูปลักษณ์ของนางจ้าวค่อนข้างเรียบร้อย นอกเหนือจากการดูแลเอาใจใส่อย่างดีในปัจจุบันนางยังดูอ่อนกว่าวัยมาก
“ข้ามักจะดูตัวเองในกระจกและมักจะรู้สึกว่าตัวเองดูไม่เหมือนท่านแม่หรือท่านพ่อ บางทีคนแปลกหน้าจะไม่เชื่อว่าข้าเป็นลูกของท่าน”
“ปัง!”
ถ้วยกระเบื้องในมือของนางจ้าวตกลงที่พื้น ทําให้คนในห้องทั้งหมดตกใจ
ซูมู่เกือมองไปที่นางจ้าวที่ตกตะลึงและสงสัย “ท่านแม่ ท่านเป็นอะไรหรือไม่เจ้าค่ะ?”
นางจ้าวรู้สึกตัวและหันไปกอดเหวินโม่ตัวน้อย “ไม่มีอะไร มันเป็นเพียงแค่มือของข้าเท่านั้นเจ้าสบายดีหรือไม่?”
ซูมู่เกือมองไม่เห็นการแสดงออกของนางและคิดว่านางก็กลัวเช่นกัน จากนั้นนางก็พูดอย่างไม่ใส่ใจว่า “ข้าจะเจ็บง่ายขนาดนี้ได้ยังไง? ข้าไม่ได้บอบบางขนาดนั้น”
“ฮะ-ฮือ-โฮ…”
นางจ้าวอาจกอดเขาแน่นเกินไปหรือเขาอาจจะหิว เหวินโม่ตัวน้อยก็ร้องไห้ออกมา
เมื่อได้ยินเช่นนี้ นางจ้าวก็วางทุกอย่างลงและอุ้มเหวินโม่ตัวน้อยขึ้นมาเพื่อปลอบเขาอย่างนุ่มนวล
ปกติหนูน้อยจะเงียบหลังจากที่นางจ้าวปลอบ แต่วันนี้เขาร้องไห้ตลอดเวลา ทําให้นางจ้าวทําอะไรไม่ถูก
“เด็กคนนี้เป็นอะไร? เขาไม่สบายหรือเปล่า?”
ขณะที่เหวินโม่ตัวน้อยยังคงร้องไห้ ซูมู่เกือพบว่าใบหน้าของเขาแดงและแขนขาเล็ก ๆ ของเขากําลังดิ้นรน ดูเหมือนว่าเขาจะไม่สบายอย่างมาก
“ท่านแม่ วางเขาลงก่อน ให้ข้าดูว่าเขาไม่สบายหรือไม่?”
นางจ้าวพยักหน้าซ้ํา ๆ และวางเหวินโม่ลงบนเตียงอย่างระมัดระวัง
โดยไม่คาดคิดทันทีที่นางจ้าววางเขาลง เด็กชายตัวน้อยก็สํารอกนมออกมา
“ไม่เอ๋อ!” นางจ้าวประหลาดใจและหน้าซีด
ซูมู่เกือขมวดคิ้วและขอให้เหมยฮัวเช็ดนมที่สํารอกออก
หลังจากที่เหวินโม่สํารอกนมออกมาจนหมด ซูมู่เกือก็จับชีพจรของเขา
ซูมู่เกือแทบจะยังไม่ได้ปล่อยมือ เมื่อนางจ้าวถามอย่างรีบร้อน “เขาเป็นยังไงบ้าง? โม่ เอ๋อปวยหรือไม่?”
“ท่านแม่ ไม่ต้องกังวลเจ้าค่ะ พิจารณาจากชีพจรของเขา เขามีอาการท้องอืด เขาอาจกินมากเกินไปและย่อยได้ไม่ดี”
เหวินโม่น้อยได้รับการเลี้ยงดูจากนางจ้าวและพี่เลี้ยงของเขามาโดยตลอด และจํานวนครั้งในการดื่มนมได้รับการกําหนดทุกวัน
“ไปเรียกพี่เลี้ยงมา”
“เจ้าค่ะ”
พี่เลี้ยงของเหวินโม่ตัวน้อยไม่ใช่คนก่อนหน้านี้ที่มาจากเมืองชุนหยาง แต่คือนางฟางที่พวกเขาจ้างหลังจากย้ายมาที่เมืองหลวง
นางฟางเป็นคนท้องถิ่นในเมืองหลวง แต่ครอบครัวของสามีไม่ได้ร่ํารวย นางจึงออกมาเป็นพี่เลี้ยงเด็ก นางมีหน้าที่ป้อนอาหารเด็กในตอนกลางวัน ส่วนนางจ้าวเลี้ยงเขาด้วยตัวเองในตอนกลางคืน
ในช่วงสองสามวันที่ผ่านมาเมื่อนางจ้าวเข้าร่วมงานชุมนุมล่าสัตว์(คัดลอกมาจากไทยโนเวล) นางฟางจึงมีหน้าที่เลี้ยงเหวินโม่ตัวน้อยทั้งกลางวันและกลางคืน
“คุณหนู พี่เลี้ยงมาแล้วเจ้าค่ะ”
นางอาจรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น และรู้สึกประหม่าเกินไปที่จะพูดในตอนนี้
ซูมู่เกือนั่งบนเก้าอี้ ทิ้งถ้วยน้ําชาลงบนโต๊ะอย่างแรง
“ปัง!” นางฟางตกใจและตัวสั่น
“คุณหนู โปรดยกโทษให้ข้าด้วย ข้าไม่รู้อะไรเลย…”
ซูมู่เก๋อยกมุมริมฝีปากของนางอย่างเย็นชา “งั้น เจ้าได้ทําอะไรบางอย่างลงไป?”
