” เมื่อกี้…เจ้าพูดว่ายังไงนะหลิงหลุน ” ไป๋หลงกล่าวถามขึั้นอีกครั้งด้วยใบหน้าที่สลับซับซ้อน
หลิงหลุนได้ยินเช่นนั้นก็กล่าวอธิบายให้ไป๋หลงได้รับรู้….
” เรียนนายท่าน คนผู้นั้น อดีตแม่ทัพสวรรค์ ฝีมือฉกาจไร้พ่าย…แต่ได้ข่าวมาว่า แม่ทัพผู้นั้นได้ละเมิดกฏของสวรรค์ทำให้ถูกลงโทษ…เรื่องหลังจากนั้นข้าก็ไม่แน่ใจ ท่านถามเขาเอาเองก็แล้วกัน… ”
ไป๋หลงได้ยินเช่นนั้นก็ทำสีหน้าครุ่นคิดบางอย่าง…
” นายท่านในเมื่อไม่มีอันตรายแล้ว ข้าขอตัวกลับเข้าไปในร่างของท่านตามเดิมก็แล้วกันยิ่งข้าอยู่ข้างนอกเป็นเวลานานท่านก็จะเสียพลัง ที่ทำ ให้ข้าคงสภาพอยู่ไปเรื่อย มันจะส่งผลเสียต่อตัวท่านเอง.. ”
” อืม.. ”
หลิงหลุนกลายเป็นแสงสีขาวสว่างก่อนจะกลับเข้าไปสถิตอยู่ในร่างของไป๋หลงตามเดิม..
ทีนี้ก็เหลือแต่เด็กหนุ่มกับเฒ่าชราที่อยู่ในที่แห่งนี้..
” ก็ได้ข้าจะช่วยท่านแต่หลังจากข้าช่วยท่านแล้ว..โปรดตอบคำถามที่ข้าถามทุกข้อได้หรือไม่? ”
” ย่อมได้….แต่ว่าข้าบอกไว้ก่อนนะ หลังจากที่ท่านช่วยปลดผนึกข้าได้เบื้องบนจะรับรู้ได้ในทันที และรีบมุ่งหน้ามาที่นี่ เพราะฉะนั้นท่านต้องเข้ามาหลบหลังซอกหินด้านหลังของข้า…การที่ท่านต้องพบเจอผู้คนจากด้านบนยังไม่สมควรและอีกอย่างด่านยังอ่อนแอเกินไป!! ”
ไป๋หลงได้ยินเช่นนั้นก็หาได้โกรธเคืองไม่เพียงนิ่งเงียบเท่านั้นก่อนจะตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่นิ่งสงบ..จนเฒ่า
” ได้..ข้าจะทำตามที่ท่านบอกแล้วท่านจะทำยังไงกับพวกที่มาหาท่าน ”
ในจุดนี้นั้นไป๋หลงสงสัยเล็กน้อยจึงกล่าวถามออกมา..
” ก็ขึ้นอยู่กับการกระทำของอีกฝ่าย ” ชายชรากล่าวตอบ
ไป๋หลงได้ยินเช่นนั้นก็ไม่ได้กล่าวถามอะไรต่อ..
” ข้าต้องทำยังไงถึงจะช่วยท่านได้ ”
” ไม่ยาก..หยดเลือดของเจ้าลงบนพื้นหลังจากนั้น..เจ้าก็รีบมาซ่อนตัวหลังสอกหินตรงนั้นทันที…เพื่อไม่ให้เกิดข้อผิดพราด!! ปิดกั้นพลังของท่านให้มิดชิดด้วย..”
” ได้ ”
ไป๋หลงกล่าวจบก็นำมีดธรรมดาสีเงินออกมาจากแหวนมิติ..แล้วทำการกรีดลงไปบนฝ่ามือ เลือดสีทองบริสุทธิ์ก็หลั่งไหลออกมาสร้างความตกตะลึงเป็นอย่างมากให้กับไป๋หลง..ไม่เพียงเท่านั้นยังมีเลือดสีแดงเข้มข้นผสมอยู่ในนั้นด้วย ..
เลือดผสม!!
ชายชรากล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมแต่มิได้แสดงอาการตกตะลึงอะไรออกมา…ไป๋หลงได้ยินสิ่งที่เฒ่าชรากล่าวออกมาอย่างชัดเจน..
” ท่านรู้ เกี่ยวกับสายเลือดของข้าทำไมเลือดข้าถึงเป็นเช่นนี้ ”
ไป๋หลงกล่าวถามออกมาด้วยความสงสัย..
” เวลามีไม่มากออกจากที่นี้ให้ได้ก่อน..แล้วข้าจะอธิบายให้ท่านฟัง..ดูที่พื้นหยดเลือดของท่านกำลังแสดงผล.. ”
ไป๋หลงได้ยินเช่นนั้นก็เริ่มสังเกตุเห็นถึงการเปลี่ยนแปลงผลึกสีฟ้าใสทั้งหมดเกิดรอยร้าว…ออกสีทองขนาดใหญ่เริ่มขยับอีกครั้งในรอบหนึ่งพันปี!!
ณ ที่ห่างไกลจากโลกมนุษย์ เป็นสถานที่ ที่เต็มไปด้วยกลิ่นอายบริสุทธิ์และความศักดิ์สิทธิ์…
ทหารรูปร่างสูงใหญ่ใส่เกราะสีเงินมันวาวถือหอกสีม่วงกำลังเพ่งพินิจสิ่งที่เกิดขึ้นภายในลูกแก้ว…
” เจ้า5คนติดตามข้าไปยังโลกเบื้องล่างเดี๋ยวนี้ ลิ่วหลงกุน !! มันหลุดจากการจองจำแล้ว!! ”
ทหารทั้ง5นายที่ไ้ยินเช่นนั้นต่างก็สั่นสะท้านในทันที…
” มะ..ไม่มีทาง ลิ่วหลงกุน มันจะหลุดออกมาได้อย่างไร มันถูกผนึกเอาไว้กว่า1000ปี เหตุใดมันถึงหลุดออกมาได้ ”
เสียงของทหารนายหนึ่งที่รูปร่างสมส่วนใบหน้าคมคาย…
” ถึงมันหลุดออกมาได้ยังไงข้าไม่รู้แต่…หอกที่เสียบทะลุอกของมันนั้นไม่มีทางเอาออกได้คนเดียวที่เอาออกได้คือ ท่านมหาเทพเท่านั้น!! ทำให้มันใช้พลังไม่ได้ เรารีบใช้โอกาศนี้จัดการมัน..ขืนปล่อยไว้มันต้องเป็นเสี้ยนหนามของท่านผู้นั้น…ถ้าเราทำสำเร็จเผลอๆ เราอาจจะได้รับรางวัลก็ได้ใครจะไปรู้จริงไหม ฮ่าๆๆๆ!! ”
ทหารที่เหลือเมื่อได้ยินเช่นนั้นก็ต่างเกิดความโลภขึ้นมาในจิตใจทันที…ถึงแม้จะเป็นเทพก็ยังมีกิเลศในใจที่ไม่มีวันลบให้หายไปได้ถึงแม้จะเป็น มหาเทพ!! ที่ขึ้นชื่อว่า รู้แจ้งทุกอย่างบนโลกมนุษย์ก็ตามที…
” เอาละไปกันได้แล้ว!! ”
” ขอรับ ”
เทพทั้ง6ตนก็กางปีกสีขาวนวลออกมา1คู่ก่อนจะกระโดดลงจากท้องฟ้ามุ่งหน้าไปยังสถานที่ ที่ไป๋หลงอยู่ทันที..
กลับมาทางด้านไป๋หลง…
” เอาละท่าน พันธนาการทุกอย่างก็หลุดออกหมดแล้วเหลือก็แต่เพียงหอกสีทองที่ปักทะลุอกของท่าน จะให้ข้าทำยังไง… ข้าละสงสัยจิงๆ หอกเสียบทะลุอกเหตุใดท่านถึงยังมีชีวิตอยู่ได้ ”
ไป๋หลงกล่าวออกมาด้วยความใคร่รู้ ชายชราได้ยินเช่นนั้นเพียงแค่ยกยิ้มขึ้นเท่านั้น..
” หอกเล่มนี้นั้นมันเป็นของ มหาเทพองค์นึงที่อยู่บนสวรรค์ไม่สามารถเอามันออกได้หรอกเว้นก็แต่เพียงมีเลือดเนื้อเชื้อไขเดียวกันเท่านั้น…ถึงจะเอาหอกเล่มนี้ออกมาได้ ”
ไป๋หลงได้ยินเช่นนั้นก็ครุ่นคิดเล็กน้อยก่อนจะกล่าวสิ่งหนึ่งออกมา..
” ให้ข้าลองเอามันออกได้หรือไม่? ”
ชายชราที่ได้ยินเช่นนั้นก็คิ้วขมวดในทันที..
” ข้าขอเตือนไว้ดีกว่าถึงแม้ท่านจะเป็นว่าที่ จอมราชันย์!! แต่พลังของท่านยังตื่นไม่เต็มที่ ใครที่จับหอกเล่มนี้จะต้องมอดไหม้เป็นเธ้าธุลี..เพราะฉะนั้นอย่าดีกว่าถึงข้าจะมีหอกเล่มนี้สะกดพลังอยู่แต่ข้าก็มีฝีมืออยู่พอตัว ”
ไป๋หลงหันมามองพิจรณาตั้งแต่หัวจรดเท้าก่อนจะเอ่ยขึ้น…
” ข้าก็ไม่ได้อยากจะว่าท่านหรอกนะ แต่ร่างหนังหุ้มกระดูกเช่นท่านเกรงว่าเพียงลมพัดท่านก็สามารถปลิวไปได้เฉกเช่นใบไม้… ”
ชายชราที่ได้ยินเช่นนั้นก็เหมือนมีเส้นเลือดผุดขึ้นมาทันที
” นี้เจ้า… ”
” ให้ข้าลองเถอะยังไงข้าก็มีเรื่องจำเป็นที่ต้องยืมพลังของท่านในภายภาคหน้า ”
ชายชราได้ยินเช่นนั้นก็คลายอารมณ์ลงก่อนจะกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงที่แฝงความคาดหวังเอาไว้..
” แล้วแต่ท่านก็แล้ว… ”
ไป๋หลงไม่รอช้านำมือขวามาแตะตรงปลายหอก ทำให้เลือดของไป๋หลงไหลออกมาทันใดนั้นก็มีเสียงที่ดังสนั่นหวันไหวเกิดขึ้น..
ตึงงง!!
ไป๋หลงรู้สึกเหมือนมีเข็มนับแสนเล่มพุ่งเข้ามาที่มือขวาแต่น่าแปลกที่ไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดแม้แต่น้อยก่อนจะสังเกตุเห็นบางอย่างแล้วกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่ตื่นเต้น…
มันหลุดออกมาแล้วแล้ว!!
จบ.
