ลูกเขยมังกร – ตอนที่ 7

บทที่ 7 เสื้อคลุมสีเหลืองบนร่างกาย

“นายน้อยเฉิน ดูเหมือนว่าคุณจะไม่เข้าใจ สถานการณ์ของยู่ฉวนซาน”เสิ่นหงส์ขังยิ้มอย่างขมขื่น และพูดว่า : “จริงๆแล้วผมอยากจะพัฒนายู่ฉวนซาน มากกว่าใครๆ เพราะยังไงผมก็ใช้ยู่ฉวนซานมาถึงจุดที่ ที่ผมอยู่ในตอนนี้ ไม่ใช่เรื่องเกินจริงที่จะบอกว่ายู่ฉวน ซานคือพ่อแม่เลี้ยงชีพของผม”

“แต่อย่างไรก็ตามยู่ฉวนซานใหญ่เกินไป และ ภูเขาก็สูงและอันตราย ผมใช้เวลาสิบปีกับครอบครัวเสิ่ นทั้งหมด และพัฒนาได้เพียงหนึ่งในสี่ส่วนของมัน เท่านั้น ในระยะต่อมาโซ่การเงินเกือบขาดตอน และ บริษัท ก็ล้มละลาย ดังนั้นส่วนที่เหลือคือ สามในสี่ส่วน ตอนนี้ ผมไม่กล้าแม้แต่จะคิดเรื่องนี้ได้เลย”

เฉินเฟิงยิ้มและไม่พูดอะไร จากคำพูดของเสิ่นหง ชัง เขาสามารถฟังออกได้ว่า เสิ่นหงชังอยากจะพัฒนา ยู่ฉวนซานมาก แต่เพียงแค่เขาคนเดียวไม่มีพลังมาก พอขนาดนี้

ประธานเสิ่น ถ้ารวมผมด้วยหล่ะ?” เฉินเฟิงยิ้ม และพูด เฟิ่นหงยังไม่ได้มีพลังมากพอขนาดนี้ แต่เขามี! กล่าวอีกนัยหนึ่งคือ ตระกูลเฉินที่อยู่เบื้องหลังเขา

มี!
เฉินเฟิงก็ได้เสนอจุดประสงค์ที่แท้จริงของเขา การพัฒนายู่ฉวนซานนั้น เป็นเพียงด้านเดียวเท่านั้น สิ่ง ที่สำคัญกว่านั้นคือ เฉินเฟิงอยากจะใช้โอกาสนี้ ทดสอบผลกำไรของตระกูลเฉินดู

ยู่ฉวนซาน ก็เป็นโอกาสที่ดีเยี่ยมครั้งหนึ่ง หลายหมื่นล้าน ไม่เป็นอะไรสำหรับตระกูลเฉิน แต่

ก็มีจำนวนมากนัก เขาอยากจะลองดูว่า ตระกูลเฉินเต็มใจจะออกให้

เขามากแค่ไหน

การแสดงออกของเสิ่นหงชังเปลี่ยนไป เขาไม่คาด คิดว่า เฉินเฟิงจะกล้าหาญมากถึงขนาดที่เขาจะกล้า สัมผัสหลุมลึกอย่างยู่ฉวนซานนี้ .ทั้งๆที่เขาพึ่งมาถึงได้ ไม่นาน

โดยธรรมชาติแล้ว เสิ่นหงชังไม่รู้ถึงความสัมพันธ์ ที่ลึกซึ้งระหว่างเฉินเฟิงและตระกูลเฉิน ถ้าเขารู้ว่า เฉินเฟิงลงทุนในยู่ฉวนซาน โดยไม่เคยคิดที่จะหวังผล กำไรเลย เขาก็คงจะร้องไห้ออกมาทันที

“นายน้อยเฉิน…ถ้าหากนายน้อยเฉิน เต็มใจที่ %3D จะลงทุน สิ่งนี้จะเกิดขึ้นตามธรรมชาติเอง” เสิ่นหงชัง กล่าวด้วยความยินดี และรีบเอ่ยปากพูดทันที

การพัฒนายู่ฉวนซาน ไม่ใช่แค่เรื่องของทางการ เงินอย่างเดียว ยังมีทางเทคโนโลยี ทรัพยากร และ ปัญหาทุกประเภทที่คนรวยที่สุดในชางโจวอย่างเขายังไม่สามารถทำอะไรได้ แต่ถ้ามีการเข้าร่วมของเฉินเฟิง ปัญหามากมายก็จะได้รับการแก้ไข

ยังไง เบื้องหลังของเฉินเฟิงนั้น คือตระกูลเฉินใน เมืองหลวง มีตระกูลเฉินอยู่ ไม่ต้องพูดถึงยู่ฉวนซาน แห่งเดียว แม้จะสิบแห่งก็กลัวว่าพวกเขาจะเอาชนะได้

เพราะครอบครัวใหญ่แบบนั้น ไม่เพียงแต่แสดงถึง ความมั่งคั่งเท่านั้น แต่ยังมีอำนาจอีกด้วย! เมื่อเห็นการเคลื่อนไหวของเฉิน หลง ชัง เฉินจงก็ดู

สงบลง แต่ในหัวใจของเขากลับแย่มาก เขาอยากจะ

บอกเสิ่นหงชังดังๆว่า เด็กคนนี้เฉินเฟิงกำลังขุดหลุมให้

คุณอยู่ อย่ากระโดดเข้าไปเด็ดขาด!

แต่เขาไม่กล้าพูดแบบนั้น เพราะเฉินเจิ้นหนานเคย สั่งเขาไว้ว่า ไม่ว่าในกรณีใด ก็จะไม่ให้คนนอกรู้ความ สัมพันธ์ที่แท้จริงระหว่างเฉินเฟิงและตระกูลเฉิน!

เห็นได้ชัดว่า เฉินเฟิงก็เห็นเช่นนี้ ดังนั้นเขาจึง มั่นใจ

เฉินจงยิ้มอย่างขมขื่น เมื่อคืนเขาเพิ่งใช้ค่าผ่าตัด ห้าล้าน เพื่อทำให้เฉินเฟิงต้องขาดดุลอย่างลับๆ เช้านี้ เฉินเฟิงก็คืนให้เขาด้วยแผนชั่วร้าย และยัง เป็นแผนชั่วร้ายที่มีมูลค่าเกือบห้าหมื่นล้าน!

นี่คือการสั่งสอนที่เฉินเฟิงมอบให้กับเขา!

ในสายตาของเฉินจงนั้นซับซ้อนยิ่งขึ้น ทันใดนั้น เขาก็รู้สึกว่าเขาไม่สามารถเข้าใจนายน้อยถูกทิ้งคนนี้ที่อยู่ตรงหน้าได้

“แล้วนายเสิ่นล่ะร่วมมือกับฉันไหม” เฉินเฟิง ถามด้วยรอยยิ้มเหมือนจิ้งจอกเฒ่า

“ฮ่าฮ่า เป็นเกียรติสำหรับผมที่ได้ร่วมมือกับนาย น้อยเฉิน” เสิ่นหงส์ขังหัวเราะ ก่อนหน้านี้เขายังคิดว่าจะ %3D

สร้างความสัมพันธ์กับเฉินเฟิงและกอดต้นขาของตระ

กูลเฉินได้อย่างไร

ในพริบตา เฉินเฟิงก็โยนกิ่งมะกอกมาให้เขาอย่าง ไม่คาดคิด และเสิ่นหงชังก็ไม่มีเหตุผลที่จะปฏิเสธ

“ถ้าอย่างนั้น… ขอความร่วมมือ! ” เฉินเฟิงเหล่ ตา และยื่นมือออกมาพร้อมรอยยิ้ม

ด้วยสองมือใหญ่ที่จับกันแน่น โครงการลงทุนที่ ใหญ่ที่สุดในประวัติศาสตร์ของเมืองชางโจว จึงถือ กำเนิดขึ้น…

และไม่มีใครรู้ว่า โครงการลงทุนนี้เป็นเพียงก้าว แรก ของเฉินเฟิงต่อต้านตระกูลเฉิน

ทางด้านเฉินจง อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ แอบ รู้สึกเป็นทุกข์แทนเจ้าของเขา

เฉินจงมีหน้าที่รับผิดชอบในเรื่องของความร่วมมือ ที่เฉพาะเจาะจง ในฐานะผู้มีอำนาจ เฉินเฟิงต้องการ เพียงแค่สรุปทิศทางทั่วไปเท่านั้น

หลังจากทานอาหารที่บ้านของตระกูลเสิ่น เฉินเฟิ งก็รีบลงจากภูเขาไป เขาจะไปรับเสี้ยเมิ่งเหยาจากที่ทำงาน นี่กลายเป็นความเคยชินของ เฉินเฟิงไปแล้ว

หลังจากที่เฉินเฟิงจากไป เสิ่นหงชังก็เหล่ตาของ เขา และก็ทำท่ามือเรียกชายที่มีรอยสักที่แขน : “อาหู่ คุณไปตรวจสอบเฉินเฟิงคนนี้ ฉันต้องการทราบข้อมูล ทั้งหมดของเขา จำไว้ ต้องปกปิดไว้ไม่ให้เขารู้

“ครับ นายท่านเสิ่น!”

อาหูพยักหน้าอย่างเคารพ แล้วจากไป

ใบหน้าของเสิ่นหงชังดูเคร่งขรึม เขากลายเป็นคน ที่ร่ำรวยที่สุดในชางโจวได้ จากนักเลงคนโกง และ ความระวังของเขาก็จะไม่น้อยนัก

ตั้งแต่แรกเห็นเฉินเฟิง เสิ่นหงชังก็พบว่า เฉินเฟิง เป็นคนไม่ง่ายนัก เขาไม่ใช่คุณชายที่หยิ่งผยอง และ เย่อหยิ่งอย่างที่เขาเคยเห็นมาก่อน ตรงกันข้าม เฉินเฟิงฉลาดมาก ดูเหมือนว่าการทำงานของเขาจะ เหลือเชื่อมาก และมีการคำนวณที่เก่งมาก

ยิ่งกว่านั้น ทำให้เสิ่นหงชังรู้สึกว่าถอดหนังจากตัว เสือ

ดังนั้น เสิ่นหยังจึงต้องตรวจสอบอย่างชัดเจนว่า เฉินเฟิงเป็นคนแบบไหนกันแน่

“อาป้าว คุณไปที่โรงจอดรถ ขับรถที่พึ่งไปรับมา เมื่อสองสามวันก่อน แล้วมอบให้กับนายน้อยเฉิน” เสิ่น หงชังออกคำสั่งอีกครั้ง เขารู้ดีว่า คนในระดับเฉินเฟิง นั้น เรื่องของหน้าตามีความสำคัญมากกว่าทุกอย่างเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่อยู่ใต้มือของเขาไม่ เพียงแต่ทำลายรถจักรยานยนต์ไฟฟ้าเท่านั้น แต่ยัง รวมถึงหน้าตาของเฉินเฟิงด้วย!

ดังนั้น แม้ว่าเฉินเฟิงจะบอกชัดเจนว่าเขาจะไม่เอา เรื่องในเมื่อกี้นี้ แต่เสิ่นหงส์ชังก็รู้สึกกังวลเล็กน้อย เขา มอบรถหรูให้เฉินเฟิงโดยตรง ซึ่งเพียงพอที่จะให้ หน้าตาแก่เฉินเฟิง และเรื่องของหวังต้าไห่ก็สามารถ ผ่านไปได้อย่างสมบูรณ์

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ เสิ่นหงส์ขังก็อดรู้สึกเจ็บปวดไม่ได้ ถ้าหวังต้าไห่คนโง่นี้ไม่เตะรถจักรยานยนต์ไฟฟ้าของ เฉินเฟิงจนพัง เขาก็คงไม่ต้องส่งรถซุปเปอร์คาร์มูลค่า ยี่สิบล้านของเขาไป เพื่อเป็นการขอโทษ

กลัวว่าเฉินเฟิงเป็นคนเดียวในประวัติศาสตร์ ที่ แลกซูเปอร์คาร์ด้วยรถจักรยานไฟฟ้าได้ ตอนนี้เสิ่นหงชังมีใจที่อยากจะฆ่าหวังต้าไห่เลย

หลังจากที่เฉินเฟิงจากไปแล้ว เขาไม่รู้ว่าเสิ่นหงชัง คิดมากขนาดนั้น ถ้าเขารู้ เขาอาจจะหัวเราะจนหูดับ ตับไหม้ พูดได้แค่ว่าเสิ่นหงชังระมัดระวังมากเกินไป

อาคารหยุนเส็ง ซึ่งเป็นอาคารที่สูงที่สุดทางตะวัน ตกของเมืองชางโจว เป็นสำนักงานใหญ่ของ บริษัท ตระกูลเสี้ยแห่งหนึ่ง

ตอนเที่ยง เสี้ยเมิ่งเหยายืนอยู่ที่หน้าประตูอาคาร เธอมองไปที่ประตู บริษัท หลายครั้ง แต่ก็ยังไม่เห็นเฉินเฟิงเลย

ในวันธรรมดา เฉินเฟิงเป็นคนตรงต่อเวลามาก ตราบใดที่เธอเลิกงาน เขาก็จะยืนอยู่ที่ประตูอย่างไม่ ขยับเขยื้อน เพื่อรอรับเธอ ทำไมวันนี้ถึงมาสาย?

“โอ้ย นี่ไม่ใช่คนสวยงามของตระกูลเสี้ยของเราเห รอ ทำไม รอให้เฉินเฟิงมารับคุณด้วยจักรยานไฟฟ้าอยู่ เหรอ” เสียงแปลกๆ ดังขึ้นจากข้างหลังเสี้ยเพิ่งเหยา และเสี้ยเมิ่งเหยาขมวดคิ้วเรียว โดยไม่หันกลับไปมอง เธอรู้ว่าคนที่อยู่ข้างหลังนั้น คือลูกพี่ลูกน้องของเธอ เสี้ยจื่อหลัน

เสี้ยเมิ่งเหยาไม่พูดไรเลย เธอไม่ถูกกับเสี้ยจี่อ หลันตั้งแต่ยังเด็ก เมื่อโตขึ้นแล้ว เสี้ยจื่อหลันก็หาเรื่อง เธออยู่บ่อยๆ

เสี้ยจื่อหลันใส่ชุดโบฮีเมียนสีแดง พร้อมการแต่ง หน้าที่สวยงาม ใบหน้าของเธอสวยมาก แต่ก็ด้อยกว่า ใบหน้าของเสี้ยเพิ่งเหยามาก

เมื่อเห็นว่าเสี้ยเมิ่งเหยาไม่สนใจต่อตัวเองเลย เสี้ยจื่อหลันก็ไม่ได้โกรธ แต่กลับถอนหายใจ : “เมิ่ง เหยา พี่สาวคิดว่า คำว่าโชคชะตานั้น บางครั้งก็เป็นสิ่ง ที่แปลกๆ เมื่อยังเป็นเด็ก คุณเป็นสาวที่สวยที่สุดใน ตระกูลเสี้ยของเรา พวกคุณปู่ทั้งหมดต่างก็พูดว่า ใน อนาคตคุณจะแต่งงานกับคนที่ร่ำรวย และมีอำนาจใน ชุดคลุมสีเหลือง และกลายเป็นเด็กผู้หญิงที่มีความสุข ที่สุดในตระกูลเสี้ยของเรา”
“คุณไม่ได้ทำให้คุณปู่ผิดหวังเลย คุณได้แต่งงาน กับคนที่ใส่เสื้อคลุมสีเหลืองจริงๆ แต่น่าเสียดายที่เป็น คนส่งอาหาร ฮ่าๆๆ!”