บทที่ 95 หักขามัน
“แกคือเฉินเฟิง?” ชายร่างเตี้ยนั้นไม่มีรูปถ่ายของ เฉินเฟิง และก็ไม่รู้จักหยางไท่ เห็นหยางไท่ยืนขึ้น แน่นอนต้องคิดว่าหยางไท่คือเฉินเฟิง
หยางไท่ไม่ได้ตอบกลับ แต่กลับพูดเน้นเสียงแต่ละคำ แต่ละประโยค: “ฉันถาม! ใครใช้ให้พวกแกมา! ” ที่ จริงในใจของเขาเดาได้ว่า น่าจะเป็นตระกูลไป๋ แต่ครั้ง นี้ ถึงจะรู้ ก็แกล้งทำเป็นไม่รู้
“ไอ้พวกนี้ ความตายกำลังจะมาเยือน ยังกล้าปากดี อีก! ” ชายหนุ่มเตี้ยกำยำยิ้มอย่างชั่วร้าย พูดจาบ้า คลั่ง : “อยากรู้ว่าใครใช้ให้ฉันมา ได้ มาคุกเข่าต่อหน้า ฉัน แล้วโขกหัวสามครั้ง ฉันจะบอกแกเอง!
“อยาก! ตายเหรอ! “สีหน้าหยางไท่ดูเหี้ยมโหด ออก คำสั่งอย่างเคร่งขรึม: “ตาผาง ไปหักขามัน!
“ครับ นายน้อย”
เมื่อพูดจบ เงาเหมือนผีพุ่งเข้าไปพริบตาเดียว ชาย หนุ่มเตี้ยกำยำนั้นรู้สึกแค่ว่าตรงหน้าพร่ามัว หน้าอกตึง จากนั้นคนทั้งคนก็กระเด็นออกไปทางด้านหลังอย่าง ควบคุมไม่ได้
“ปั้ง”
ชายหนุ่มเตี้ยกำยำกระแทกกับกำแพงของโรงแรม อย่างหนัก คนตกยังไม่ถึงพื้น ก็มีเสียงพูดดังออกมา เสียงกระอักเลือดที่อวัยวะภายในแหลกเป็นชิ้นๆ
แต่นั่นยังไม่พอ เงาที่น่ากลัวของผางตงฉีปรากฏขึ้น ในสายตาของชายหนุ่มเตี้ยกำยำอีกครั้ง สายตาของ ชายหนุ่มเตี้ยกำยำนั้นทั้งกลัวทั้งสยองขวัญ ผางตงฉี เหยียบลงเบา ๆ
แก๊ะ!
เสียงกระดูกหักดังขึ้นมา อาการปวดเสียดขึ้นมาจาก น่อง ชายหนุ่มเตี้ยส่งเสียงร้องโหยหวนอย่างน่ากลัว เหมือนเสียงฆ่าหมู แค่รู้สึกถึงกระดูกน่องของตัวเอง ถูก แรงเหยียบนี้ส่งเสียงแตกร้าวปะทุออกมา!
“อ้านจิ้ง! แกเป็นจอมยุทธ์อ้านจิ้ง! ” ชายหนุ่มเตี้ย ตะโกนออกมาด้วยความกลัว สายตาเต็มไปด้วยความ เหลือเชื่อ ตอนที่หลี่ชิวเยี่ยนให้เขามานั้น ตบหน้าอก แล้วรับรองด้วยความมั่นใจ คนที่หักมือไป่กว่างยี่นั้น ความสามารถอย่างมากก็แค่หมิงจิ้งขั้นกลาง
เทียบกับความสามารถหมิงจิ้งขั้นสูงของเขา สามารถ เหยียบมันได้แน่นอน!
แต่คิดไม่ถึง เหยียบได้จริงๆ แต่กลับเป็นเขาเองที่ถูก
เหยียบ อีกอย่างยังเป็นจอมยุทธ์อ้านจิ้ง! ภายในพื้นที่จินหลิงนี้ จอมยุทธ์อ้านจิ้ง เป็นปรมาจารย์ที่อยู่ระดับสูงสุดแล้ว!
ทั่วทั้งจินหลิงมีหลายสิบล้านคน แต่จำนวนจอมยุทธ์ อ้านจิ้งกลับมีไม่ถึงสิบคน! จอมยุทธ์อ้านจิ้งทุกคน ล้วน คู่ควรเป็นปรมาจารย์ทั้งนั้น
ตีหลี่ชวนจนตาย เขาก็คิดไม่ถึง ปรมาจารย์ระดับนี้ ตัวเองจะได้มาเจอ
“ผู้อาวุโสไว้ชีวิตด้วย! ” หลี่ชวนไม่ได้มีความคิดที่จะ ต่อต้านเลยแม้แต่น้อย ขอความเมตตาโดยดี ต้องรู้ว่า ระหว่างจอมยุทธ์แล้ว ทุกระดับความแตกต่าง ความ แตกต่างด้านความสามารถโหดมาก หมิงจิ้งขั้นกลาง หนึ่งคน สามารถสู้กับหมิงจึงขั้นต้นสิบคน
ระหว่างหมิงจิ้งและอ้านจิ้ง ความแตกต่างก็คือฟ้ากับ เหว จำนวนคนไม่สามารถเอาชนะได้ ถึงจะมีหมิงจิ้งขั้น สูงสิบคน ก็อย่าคิดว่าจะทำร้ายจอมยุทธ์อ้านจิ้งได้ แม้แต่น้อย!
คนแก่รูปร่างค่อมงอตรงหน้าคนนี้ ต้องเป็นจอมยุทธ์ อ้านจิ้ง อีกทั้งเป็นไปได้สูง ที่จะเป็นจอมยุทธ์อ้านจิ้งขั้น กลาง !
“ตอนนี้จะบอกได้หรือยังว่า ใครเป็นคนส่งแกมา?” หยางไท่ถามเยาะเย้ย
“หลี่ชิวเยี่ยน! คือหลี่ซิวเยี่ยน คุณชายเฉินคือหลี่ซิ วเยี่ยนส่งผมมา คุณชายเฉิน ผมก็แค่ทำตามคำสั่งอยากขอให้คุณชายเฉินปล่อยผมไปสักครั้ง…” หลีชวน ขอร้อง เขาฝึกซ้อมมา 47 ปี เพิ่งจะฝึกถึงหมิงจิ้งขั้นสูง เขาไม่อยากเป็นเพราะความประมาท นำไปสู่การสูญ เสียสิ่งที่ฝึกซ้อมมาทั้งชีวิต
“หลี่ชิวเยี่ยน? ” หยางไท่ขมวดคิ้ว พูดว่า: “เป็นเมีย ของไอ้โง่ไป๋จิ๋วหลิง?”
“ใช่ คุณชายเฉิน ก็คือเธอ! คุณชายเฉิน คุณหัก แขนลูกชายของเธอ…”
“ฉันชื่อหยางไท่ ท่านี้ถึงจะเป็นคุณชายเฉิน” หยาง ไม่พูดขัดจังหวะ เหตุผลที่ฉันต้องถามหลี่ชวนต่อหน้า แค่ทำให้เฉินเฟิงเห็น ทำให้เฉินเฟิงเข้าใจ หลี่ชวนไม่ใช่ คนที่เขาส่งมา แต่เป็นคนอื่น
มองไปในทิศทางที่หยางไท่ชี้ หลี่ชวนมองเห็นใบหน้า ที่เหมือนจะยิ้มแต่ไม่ยิ้ม คนนี้ถึงจะเป็นคนที่เขาตามหา? กล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือ เขาหาเรื่องผิดคนตั้งแต่แรก
แล้ว? !
หลี่ชวนเกือบกระอักเลือดเดิมนั้นออกมา รู้สึกไม่พอใจ ต่อหลี่ชิวเยี่ยนมากขึ้น ถ้าหลี่ซิวเยี่ยนเอารูปถ่ายให้เขา สักรูป ก็คงไม่เกิดความเข้าใจผิดแบบนี้ ขาของเขา ไม่ แน่อาจจะไม่หักก็ได้
ไม่สิ หยางไท่ !
หลี่ชวนตอบสนองทันที ชายหนุ่มนั่งอยู่กับเฉินเฟิงนั้นคือหยางไท่!
เจ้าชายหยางไท่! แห่งหนานจิง
มิน่าล่ะ ตาแก่รูปร่างค่อมงอคนนี้เก่งกาจขนาดนี้ ถ้า เขาทายไม่ผิดละก็ ตาแก่นี้ก็คงจะเป็นจอมยุทธ์อันดับ หนึ่งของตระกูลหยาง ผางตงฉี!
ลึกๆแล้วหลี่ชวนเสียใจมาก เขาเกลียด เกลียดตัวเอง ที่ไม่มีตา
แต่ที่เกลียดที่สุดก็คือหลี่ชิวเยี่ยน ผู้หญิงโง่คนนี้ ไม่ ได้สอบถามรายละเอียดให้ชัดเจน ก็ให้เขาลงมือ
ไม่เห็นหรือยังไงว่าแม้แต่หยางไท่ปรมาจารย์อ้านจิ้ง ขั้นกลาง ก็ไม่กล้าหาเรื่องเฉินเฟิง?
หลี่ชิวเยี่ยนแก กล้าดียังไง?!
“คุณชายเฉิน ผมไม่มีตา หวังว่าคุณชายเฉินจะไว้ ชีวิตสุนัขตัวหนึ่ง! ” หลี่ชวนฝืนลากขาข้างหนึ่งที่หัก ของเขา คุกเข่าตรงหน้าเฉินเฟิง พูดขอร้อง ในความคิด ของเขา ผู้ที่หนุนหลังเฉินเฟิง จะต้องน่ากลัวกว่านี้ แน่นอน ตลอดจนฝึกถึงขั้นหั้วจิ้งก็เป็นไปได้!
“ไว้ชีวิตด้วย?” เฉินเฟิงยิ้มประชด พูดว่า: “ตอนนี้รู้จัก ร้องขอชีวิตแล้วเหรอ? ถ้าความสามารถฉันสู้แกไม่ได้ ครั้งนี้คุกเข่ากับพื้นก็คงเป็นฉันสินะ”
“ให้คนที่หนุนหลังแกมาที่นี่ พวกเขามา ฉันก็จะปล่อย
แกไป” เฉินเฟิงพูดเบาๆ เขาไม่ได้กลัวการแก้แค้นของหลี่ชิวเยี่ยนเลยสักนิด แต่เขากลับเกรงว่าจะยุ่งยาก ดัง นั้นบางเรื่อง แก้ปัญหาครั้งเดียวไปเลยก็ดี
“ครับ คุณชายเฉิน ฉันจะโทรไปเดี๋ยวนี้” หลี่ชวน เหมือนกับว่าจับโดนฟางช่วยชีวิต รีบหยิบมือถือออกมา เวลานี้ ในห้องผู้ป่วย หลี่ชิวเยี่ยนกำลังป้อนโจ๊กให้กับ ไป่กว่างยี่
สีหน้าของหลี่ชิวเยี่ยนในเวลานี้เต็มไปด้วยความมั่นใจ ไปกว่างยี่พูดว่า นักเลงอาเหาของเฉินเฟิงคนนั้นเกือบจะ แพ้ให้กับคู่สงจอมยุทธ์หมิงจิ้งขั้นต้น ดังนั้นความ สามารถของอาเหานั้น ให้ตายยังไงก็เป็นแค่หมิงจิ้งขั้น กลาง
แต่หลี่ชวนกลับเป็นหมิงจิ้งขั้นสูง!
เป็นหนึ่งในสามปรมาจารย์ที่ครอบครัวของเธอมีอยู่ ในจินหลิง เพียงแค่ไม่ปรากฏอ้านจิ้ง จอมยุทธ์หมิงจิ้ง ขั้นสูง ก็สามารถกร่านไปได้!
“แม่ ลุงหลี่ยังทำไม่สำเร็จอีกเหรอ?” ไป๋กว่างยี่ร้อนใจ เล็กน้อย เพราะกลัวว่าเรื่องทั้งหมดจะผุดออกมา ไปจิ๋ว หลิงและหลี่ชิวเยี่ยนคงไม่แก้แค้นให้เขาแน่ เขาตั้งใจ ปิดบังเรื่องไม่ยุติธรรมบางส่วน ซึ่งรวมถึงความสามารถ ของเฉินเฟิง
ดังนั้นเขาจึงกังวลมากเช่นกัน กลัวว่าแม้หลี่ชวนจะ ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเฉินเฟิง
“ลูก อย่าร้อนใจไป เฉินเฟิงนั่น เต็มที่แล้วก็แค่หมิงจิ้ง ขั้นกลาง ลุงหลี่ของลูกรับมือได้แน่นอน ลูกรอฟังข่าวดี จากลุงหลี่ของลูกเถอะ สิ่งที่คุณควรคิดตอนนี้คือ อีก เดี๋ยวลุงหลี่ของลูกจะพาไอ้นั่นมา ลูกจะทรมานไอ้นั่นยัง ไง ถึงจะระบายอารมณ์ได้” หลี่ชิวเยี่ยนพูดอย่างโหด เหี้ยม หากไปกว่างยี่ไม่ได้ระบายอารมณ์เหี้ยมโหดนี้ละ ก็ จะต้องฝังความแค้นไว้ในใจแน่ ไม่สบายใจไปตลอด ชีวิต
ได้ยินหลี่ซิวเยี่ยนรับรองเช่นนี้ ในที่สุดหินที่แขวนอยู่ ในหัวใจของไป๋กว่างยี่ก็ถูกวางลง
“แม่ ผมอยากให้ไอ้คนนั้นคุกเข่าให้ผมก่อน โขกหัว รับผิด จากนั้นผมจะเอากระดูกของเขา ทุบมันทีละชิ้น! ผมจะให้มัน ตาย! ทั้ง! เป็น! ” ไป่กว่างยี่พูดพร้อมกับ จินตนาการอย่างอำมหิต
