ดาเรียสได้ถอนหายใจ และคิดว่าไม่จำเป็นต้องอยู่ที่นี่ต่อแล้ว เพราะดาเรียสมาที่นี่ในตอนแรกเพียงเพื่อหาประสบการณ์และต้องการที่พัก แต่หลังจากพบว่าที่นี่ไม่มีมอนเตอร์หรือสิ่งอื่นๆ ที่จะเพิ่มเลเวลให้กับดาเรียสแล้วเขาจึงไม่จำเป็นต้องอยู่ที่นี่ต่อไป
ตอนนี่ดาเรียสได้เอาม้วนเทเลพอร์ตเพื่อวาร์ปกลับไปที่บ้านของแชงค์ส ดาเรียสเปิดตู้เสื้อผ้าดูและพบเสื้อคลุมสีฟ้าที่มีขนาดพอดีกับร่างกายของเขา
ดาเรียสสวมมันทันทีและเพื่อให้มันคลุมใบหน้าของเขาและเพื่อให้แน่ใจว่าจะไม่มีคนจำได้ แต่ถึงอย่างอย่างดาเรียสก็ทำได้เพียงแค่นี้ และดาเรียสตัดสินใจว่ามันคงไม่เป็นอะไรมากนั้นสำหรับสิ่งต่อไปที่เขาจะทำ
ดาเรียสยิ้มกว้างและบลิงค์หายไป ได้เวลาเริ่มแผนที่ 3 แล้ว
**
***
***
**
ทิศตะวันตกเฉียงใต้ 35 กิโลเมตร มีสันเขาที่สามารถมองเห็นหุบเขาเล็กๆ และหุบเขานี้เป็นเส้นทางการเดินทางของพ่อค้าและบางครั้งก็ถูกใช้เพื่อลักลอบขนของเข้า-ออกจากเมืองที่อยู่ใกล้ๆ
เหนือหุบเขามีชาย 21 คน แต่งกายด้วยหนังสัตว์และมันมีกลิ่นเหม็นยิ่งกว่าสัตว์ที่ตายแล้ว พวกเขาใช้ดาบ จวานสนิม และกำลังหัวเราะและกินอะไรบางอย่างอยู่รอบกองไฟ
ถัดจากพวกเขาคือกองสมบัติ ของรถบรรทุก 7 คัน ที่มีตั้งแต่เครื่องประดับ อัญมณีไปจนถึงอาหาร นอกจากกองสมบัติแล้วยังมีคนอีก 7 คน ทั้งชายและหญิง ถูกมัดรวมกัน พวกเขาได้แต่นั่งมองกลุ่มชายที่กำลังนั่งรอบกองไฟและกินอย่างเต็มที่ ในขณะที่พวกเขาถูกมัดและอดอาหาร แต่ก็ยังโชคดีที่ยังไม่ตาย
คนที่อยู่รอบกองไฟคือ กลุ่มโจรไดอาโต หนึ่งใน 3 กลุ่มโจรที่มีขนาดใหญ่ที่สุด ที่อยู่รอบๆ หมู่บ้านโพเรเลีย กลุ่มโจรกำลังนั่งกินอาหารและปล้นของจากพ่อค้าที่ผ่านมาทางนี้
พวกเขาจะได้พบกับพวกพ่อค้าที่มีสมบัติดีๆ ในทุกๆ เดือน และเนื่องจากสมบัติบางอย่างก็ได้รับการป้องกันอย่างดี ทำให้โจรที่มีอยู่ 50 กว่าคน ตอนนี้เหลือเพียง 21 คน
ในขณะที่พวกโจรกำลังมีความสุข พวกเขาก็ไม่ได้สังเกตร่างที่คลุมเคลือที่ปรากฏขึ้นข้างๆ ค่ายพักของพวกเขา ร่างที่คลุมเครือนั่งลงและฟื้นฟูมานาในขณะที่ฟังบทสนทนาของพวกโจร
เขาใช้เวลาในการประเมินสถานการณ์ที่มีคนอยู่ 28 คน และไม่สนใจพวกตัวประกัน การนำพวกตัวประกันมาอยู่ภายใต้การปกครองของเขา นั้นดูเหมือนจะเป็นปัญหามากกว่าชาวบ้านในหมู่บ้านโพเรเลีย เนื่องจากความอ่อนแอ
เมื่อมานาของดาเรียสเพิ่มถึง 250 MP ดาเรียสก็บลิงค์ไปอยู่ท่ามกลางกลุ่มโจร โจรทั้งกลุ่มต้องใช้เวลากว่า 10 วินาที ถึงจะรู้ถึงตัวตนของดาเรียส และทั้งหมดก็เงียบลงอย่างกระทันหัน และแทนที่ด้วยความตกใจและความหวาดกลัว
ดาเรียสนั่งลงอย่างเงียบๆ ในร่างที่สวมเสื้อคลุมที่ไม่สามารถมองเห็นตัวตนของดาเรียสได้
“กลุ่มโจรไดอาโต นำโดยไดอาโตอดีตทหารรับจ้างภายใต้สังกัดกิลด์ และร่วมด้วยอีก 2 คนก็คือ เควิน ทหารที่ปลดประจำการมาอย่างไร้เกียรติและศักดิ์ศรี และฮอร์เก้”
ดาเรียสมองไปรอบๆ ขณะที่พูด
“ตอนแรกกลุ่มโจรมีมากกว่า 50 นี่หน่า แต่ดูเหมือนตอนนี้จำนวนจะลดลงมากกว่าครึ่งหนึ่งเลยนะ คงเจอการต่อสู้หนักๆ มาละสิ คงจะเจอกับผู้คุ้มกันอย่างน้อยน่าจะซัก 20 คนใช่ไหม ?”
ดวงตาของดาเรียสจับจ้องไปที่คนทั้ง 3 ที่เป็นผู้นำของกลุ่มโจร
“ด้วยผู้นำทั้ง 3 คุณคือผู้อยู่สูงสุดของกลุ่ม ไดอาโต”
ตาของดาเรียสจับจ้องไปที่กริชทับทิมที่อยู่ด้านหข้าของไดอาโต
ยิ่งดาเรียสพูดมาก โจรที่อยู่รอบกองไฟยิ่งรู้สึกหวั่นกลัวจากการพูดของดาเรียสที่เหมือนรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับพวกขเา ในที่สุดไดอาโตก็ตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นและพยายามปกปิดความหวาดกลัวของเขา
“แกเป็นใคร ต้องการอะไร”
ดาเรียสยิ้มแต่ไม่มีใครมองเห็นใบหน้าของดาเรียส แต่ดาเดรียสได้ยกนิ้วชี้ขึ้นแสดงถึง หนึ่ง และพูดว่า
“สำหรับฉัน ฉันไม่ได้สนใจใครเป็นพิเศษ แต่ฉันต้องการให้พวกนายทำบางสิ่งบางอย่าง “
ดาเรียสเสกเหรียญทองขึ้นมา มันส่องแสงประกายจากกองไฟ
“ทำลายหมู่บ้านโพเรเลีย และสังหารทุกคนที่นั่นซะ”
