บทที่197 ถึงเป็นใคร
สีหน้าของศศินัดดาก็เปลี่ยนเป็นบึ้งตึง เธอไม่รู้ ความสัมพันธ์ระหว่างรพีพงษ์และจิรายุศ ดังนั้นจึงคิด ว่าเมื่อเธอถูกไล่ออก ตระกูลเขมพงศ์ก็มีเรื่องดีๆเกิดขึ้น ทันที
อารียามองรพีพงษ์อย่างแปลกใจ เธอรู้ความ สัมพันธ์ระหว่างรพีพงษ์และจิรายุศ ถ้าดูตาม สถานการณ์แล้ว จิรายุศไม่มีทางเอาตระกูลเขมพงศ์ไว้ ในสายตา ตอนนี้จิรายุศมาร่วมฉลองวันเกิดให้กับ ไวทยุต น่าจะเป็นเพราะให้เกียรติรพีพงษ์
“พวกแก รีบไปยืนตรงนั้น อย่าขวางทางของท่าน ยุด” ตุลยวัตเดินมา ให้ศศินัดดาพวกเขาหลบไปข้างๆ
ศศินัดดาโมโห แต่ก็ไม่กล้าพูดอะไร ทำได้เพียง พาอารียาพวกเขาไปยืนข้างๆ หลายวันมานี้ที่อยู่ในอำเภอหยก ศศินัดดาก็ได้รู้
ถึงความเก่งกาจของท่านยุดแล้ว รู้ว่าพวกเขาแตะต้อง
ไม่ได้ ดังนั้นถ้าจะให้ดีตอนนี้แอบๆหน่อยดีกว่า
ไม่นาน นอกประตูก็มากลุ่มคนหนึ่งเดินเข้ามา คน เดินนำคือจิรายุศ และมีผู้เฒ่าผมขาวเดินอยู่ข้างๆเขา ผู้เฒ่าสวมใส่เครื่องแต่งกายในราชวงศ์ถัง ซึ่งแลดูมี ความงามซึ่งเป็นอมตะ
ท่านนี้เป็นอาจารย์ผู้เชี่ยวชาญด้านวัตถุโบราณที่มีชื่อเสียงของอำเภอหยก ทัตพงศ์
ในขณะนี้ในมือของทัตพงศ์ได้ถือรูป (ตกปลาใต้
เขาเขาซี) ที่ถูกบจีโยนออกไป ไวทยุตตื่นเต้น ไม่คาดคิดว่าไม่เพียงแค่ท่านยุดมา เท่านั้น อาจารย์ผู้เชี่ยวชาญด้านวัตถุโบราณทัตพงศ์ก็
มาด้วย
เขาเดินทางข้างหน้า ด้วยใบหน้ายินดี แล้วกล่าว “ท่านยุดท่านทัตพงศ์ หากผิดพลาดประการใดต้อง ขออภัย ณ ที่นี้ด้วย ไม่คาดคิดว่าพวกคุณจะมาร่วมงาน ฉลองวันเกิดของฉันด้วย ซึ่งเป็นเกียรติให้กับตระกูล เขมพงศ์ของเราจริงๆ
จิรายุศมองไปที่รอบๆสวน หารพีพงษ์ ถึงแม้ ตระกูลเขมพงศ์จะถือว่าเป็นตระกูลที่ไม่เล็ก แต่เทียบ กับจิรายุศแล้วยังห่างกันไกล ดังนั้นจิรายุศไม่มีทางเอา พวกเขาไว้ในสายตาแน่นอน
เขามาที่นี่ เป็นเพราะทำตามคำสั่งของรพีพงษ์
หลังจากเห็นรพีพงษ์ยืนอยู่ในมุมแล้ว จิรายุศต้อง การจะไปทักทายทันที รพีพงษ์ส่งสายตาให้เขา จิรายุ ศรู้ ก็ไม่ได้เดินเข้าไป
เพราะไม่รู้ความสัมพันธ์ระหว่างรพีพงษ์และไวทยุ ต ดังนั้นจิรายุศจึงกล่าวอย่างเคารพว่า “ร่างกายของ ท่านไวทยุตชั่งแข็งแรงจริงๆ อยู่ได้ถึงร้อยปีไม่น่าจะมี
ปัญหา”
ไวทยุตยิ้ม แล้วกล่าว “ท่านยุดช่างอารมณ์ขัน เหลือเกิน คนแก่อย่างผม จะจากไปวันไหนก็ได้”
“ท่านไวทยุต ครอบครัวคุณชั่งฟุ่มเฟือยเหลือเกิน เอาภาพจิตรกรรมของแท้ของTang Yinทิ้งไว้นอก ประตู หรือของล้ำค่าแบบนี้พวกคุณไม่มีที่วางแล้ว ดัง นั้นจึงทิ้งไว้ข้างนอก?”ทัศพงศ์ยิ้มพลางกล่าว
บจีรีบวิ่งเข้ามาใกล้ๆกับจิรายุศและทัตพงศ์ หัวเราะพลางกล่าว “ท่านอาจารย์ทัตพงศ์อย่าพูดตลก หน่อยเลย รูปนี้เป็นของปลอม ของจริงอยู่ที่ท่านไวทยุ ตูน มีไอไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงคนหนึ่งเอารูปนี้มาหลอกท่าน ไวทยุต แต่ไม่สำเร็จเพราะท่านไวทยุตมีของจริงอยู่ แล้ว ดังนั้นจึงโยนรูปภาพปลอมนี่ออกไป”
“พูดถูกแล้ว ของแท้นั้นผมได้ไปตลาดโบราณ สวรรค์ซื้อกลับมาเมื่อสองสามวันก่อน พูดๆไปก็เหมือน ได้ของดีแต่ถูกมา รูป (ตกปลาใต้เขาเขาซี) ของTang Yin ถูกผมซื้อมาในราคาสามแสน ถือว่าโชคดีเอามากๆ เลยล่ะ” ไวทยุตกล่าวอย่างมั่นใจ
“เอารูปนั้นของฉันออกมา ให้ท่านทัตพงศ์ดูหน่อย”
หลังจากทัตพงศ์ได้ยินคำพูดของไวทยุต แล้ว ขมวดคิ้วขึ้นมาทันที แล้วรีบเพ่งไปที่รูปในมือของตน เมื่อกี้เขาได้ดูอย่างละเอียดแล้ว รูปนี้เป็นจิตรกรรม ของTang Yiทจริงๆ ถึงแม้เขาจะเป็นแค่อาจารย์ เชี่ยวชาญวัตถุโบราณของอำเภอเท่านั้น แต่จิตรกรรม ของTang Yin เขาก็แยกออกชัดเจน
ไวทยุตให้คนเอารูปนั้นถือออกมา แล้วส่งไปยังทัต พงศ์
“ท่านทัตพงศ์ ขอท่านได้โปรดดูให้หน่อย จากที่ ผมดูมา รูปนี้จึงจะเป็นจิตรกรรมจริงของTang Yin รูป ที่อยู่ในมือท่านนั้น ไม่แน่ว่าซื้อมาจากข้างทางที่ไหน ก็ได้นะ ไม่มีค่าใดๆ” ไวทยุตกล่าว
ทัตพงศ์เอารูปนั้นของไวทยุตมา แล้วดูอย่าง ละเอียด จากนั้นก็แสดงรอยยิ้มอันดูถูกออกมา แล้ว กล่าว “ท่านไวทยุต คุณอย่ามาเล่นตลกกับผมอีกเลย การผลิตของรูปนี้ดูออกอย่างชัดเจนว่าใช้เครื่องเลียน แบบออกมา บางรอยเส้นมีการขาดตอนอย่างชัดเจน และน้ำหนักมือก็อ่อนยิ่งนัก นี่จะเป็นจิตรกรรม ของTang Yinได้อย่างไร”
เมื่อเขาพูดคำนี้ออกมา ไวทยุตก็ตาโต พวกคน ของตระกูลเขมพงศ์นั้นก็รู้สึกแปลกใจเป็นอย่างมาก ไม่คิดว่าทัตพงศ์จะบอกว่ารูปที่ไวทยุตซื้อกลับมานั้น
เป็นของปลอม
“ท่านทัตพงศ์ ท่านลองดูให้ละเอียดอีกสักครั้ง ดู ผิดไปบ้างไหม รูปนี้เป็นรูปที่ออกมาจากมือของ Tang Yinเลยนะ ผมใช้เวลานานในการดู มั่นใจมากๆด้วย” ไวทยุตกล่าวอย่างซีเรียส
ในขณะนี้ทัตพงศ์ก็ตบไปที่หัวทันที แล้วกล่าว “รูป นี้ของคุณซื้อจากไอ้เด็กคนหนึ่งที่ชื่อกุศะในตลาด โบราณสวรรค์ใช่ไหม?”
สายตาของไวทยุตประกายขึ้นมาทันใด รีบพยัก หน้า เขาคิดว่าเมื่อกี้ทัตพงศ์ดูผิดไป ในใจเริ่มมีความ หวังขึ้นมา
“ถูกต้อง เขานั่นแหละ ไม่รู้คุณค่าของมัน เอาแต่ บอกว่าเป็นของปลอม ผมเลยซื้อมาได้ในราคาสาม แสน ท่านทัตพงศ์รู้ว่าจอตรกรรมของจริงนี้อยู่ที่ เขา?”ไวทยุตกล่าว
ทัตพงศ์หัวเราะอย่างดัง แล้วกล่าว “ท่านไวทยุต สายตาของคุณนี่ไม่โอเคเลยนะ รูปนี้ของคุณเป็นของ ปลอมจริงๆ ไอ้เด็กกุศะนั่นผมรู้จัก ขายรูปปลอมโดย เฉพาะ เฉกเช่นรูปนี้ของคุณ ในหนึ่งวันเขาสามารถ ผลิตออกมาได้เป็นร้อยๆใบ รูปล่ะสามร้อยผมยังว่า แพง แล้วเขาก็พูดแล้วว่าเป็นของปลอม คุณยังจ่ายให้ สามแสนอีก นี่คุณไม่ใช่ซื้อของดีในราคาถูก แต่ เป็นการหลอกลวงผู้บริโภคนะ ดูๆแล้วท่านไวทยุตน่า จะไม่มีอะไรทำจริงๆ หรือที่ทำแบบนี้เพื่อสร้างบุญสร้าง กุศลหรอ อยากจะช่วยไอ้เด็กกุศะนั่น?”
ไวทยุตแข็งเป็นหิน ทัตพงศ์พูดถึงขนาดนี้แล้ว ถ้า เขายังหาข้ออ้างบอกว่ารูปนี้ของเขาเป็นของจริงอีกล่ะ ก็ไม่มีความหมายใดๆอีกต่อไป ไม่ว่าจะยังไง ความ เชี่ยวชาญต่อวัตถุโบราณของเขา ก็เทียบไม่ได้กับทัต พงศ์
ยิ่งกว่านั้นตอนแรกกุศะก็บอกแล้วว่าเป็นของ ปลอม เป็นเขาเองที่อยากให้สามแสน ไม่งั้นถ้ากุศะพบว่ารูปนี้เป็นของจริงแล้วต่อไปจะมาหาเรื่องเขาได้
ตอนนี้คิดๆดูแล้ว สมงสมองเขาไปหมดแล้วจริงๆ จ่ายสามแสนเพื่อซื้อภาพปลอมในราคาสามร้อยหยวน แล้วยังจะให้เงินเค้ามากขนาดนั้นอีก เกิดเป็นความ อับอายขายขี้หน้าขึ้นมาทันที
ทุกคนของตระกูลเขมพงศ์ต่างเงียบสงัด รู้สึกว่า ไวทยุตทำแบบนี้ มันค่อนข้างบ้าจริงๆ “รูปนี้จึงจะเป็นจิตรกรรมของTang Yinอย่าง แท้จริง รูปนี้ถ้าเอาออกไปขาย เกรงว่าจะขายได้ใน
ราคาหลักร้อยล้านนะ”ทัตพงศ์ดูรูปนั้นที่ศศินัดดานำมา
อีกครั้ง แล้วรู้สึกหดหู่
สีหน้าของไวทยุตบึ้งตึง ภาพนี้ความจริงแล้วศศิ นัดดาให้เขาเป็นของขวัญ แต่ตอนนั้นเขาได้ไล่ศศิ นัดดาออกจากตระกูลเขมพงศ์แล้ว รูปนี้ก็ถูกบจีโยน ออกไปแล้ว รูปนี้ไม่เกี่ยวข้องใดๆกับเขาอีกต่อไป
บจีก็เสียใจ ไม่คิดว่ารูปที่ศศินัดดาเอามานั้นจะ เป็นของจริง ตอนนั้นเธอได้โยนของราคาร้อยล้านออก ไป ตอนนี้คิดๆดูแล้ว ในใจก็เกิดกลัวขึ้นมา
เธอหันไปมองรอบๆ แล้วเดินไปข้างหน้าของทัต พงศ์ ยื่นมือไปหยิบรูปนั้นที่ไวทยุตซื้อมาแล้วโยนออก ไป ยิ้มพลางก่าว “ท่านทัตพงศ์เข้าใจผิดแล้ว ภาพนี้ถึง จะเป็นภาพที่ท่านไวทยุตของพวกเราซื้อกลับมาต่าง หาก ภาพนั้นเป็นของปลอมจริงๆ ก่อนหน้านี้ฉันโยน ผิด”
ไวทยุตมองไปที่บจีอย่างตกใจ ไม่คาดคิดว่าเธอ จะทำแบบนี้
ศศินัดดาเห็นดังนี้ ก็รีบขึ้นมาทันทีวิ่งไปที่บจีนั้น แล้วด่า “บจี แกไอ้หน้าด้าน นั่นมันรูปของฉัน แกเอามา คืนฉันนะ!”
บจีชักตาไปที่ศศินัดดา แล้วกล่าว “อะไรเป็นของ แก นี่เป็นของท่านไวทยุต เกี่ยวข้องอะไรกับแก?”
ฉันมีหนังสือรับรอง ไม่เชื่อพวกแกดู!”
ทัตพงศ์เห็นดังนี้ ก็รีบเดินเข้าไปดู
“อะไรหนังสือรับรอง นั่นแกปลอมขึ้นมา ศศินัดดา แกหยุดไร้สาระได้ล่ะ หรือแกได้ยินว่าภาพนี้ขายได้ใน ราคาหลักร้อยล้าน ก็เอารูปนี้เป็นของตนแล้วหรอ? บจี
กล่าว
“รูปนี้เป็นของเธอจริงๆ ในหนังสือรับรองนี้เป็นราย เซ็นของปรมัตถ์ท่านปรมัตถ์ อันนี้ปลอมแปลงไม่ได้ แน่นอน ทำไมคุณเป็นแบบนี้ หนังสือรับรองอยู่ในมือ ของเธอ ทำไมคุณถึงพูดว่าเป็นของท่านไวทยุต?” ทัต พงศ์ขมวดคิ้วแล้วกล่าว
บจีอับอาย ยังไงเธอก็ไม่คาดคิดว่าทัตพงศ์จะดู หนังสือรับรองของศศินัดดาออก
ใบหน้าของไวทยุตเริ่มดูไม่ดี บจีทำเช่นนี้ ทำให้ สถานะของตระกูลเขมพงศ์ที่มีต่อจิรายุศและทัตพงศ์ นั้นลดลงอย่างไม่ต้องพูดถึง
“บจี แกหยุดพูดจากมั่วๆแถวนี้ได้แล้ว ภาพนี้ศศิ นัดดาเป็นคนเอามา คืนให้เธอ”ไวทยุตกล่าวอย่างนิ่ง ส่งบ
บจีไม่เต็มใจ นี่เป็นภาพราคาหลักร้อยกว่าล้านเลย นะ แม้แบ่งให้เธอเพียงเล็กน้อย ก็เพียงพอที่จะให้ ครอบครัวเธอมีชีวิตอย่างสุขสบายตลอดไปแล้ว
“ท่านไวทยุต ตอนนั้นศศินัดดาก็พูดด้วยตัวเอง แล้ว นี่เป็นของขวัญที่เธอให้กับคุณ ของที่ให้ไปแล้วจะ เอากลับได้ไง แล้วเธอเป็นลูกสาวของคุณ มอบภาพนี้ ให้ก็เหมาะสมแล้วนี่”บจีกล่าว
“เหอะเหอะ เมื่อกี๊ตอนที่แกบีบให้ท่านไวทยุตไล่ ฉันและครอบครัวออกไป ไม่ได้พูดแบบนี้หนิ ตอนนี้ เห็นประโยชน์ ก็รีบหาข้ออ้างขึ้นมา แกคิดว่าครอบครัว เราโง่หรอไง?”
“พวกเราไม่มีความสัมพันธ์ใดๆ กับตระกูลเขมพงศ์ ของพวกเธออีกต่อไป ภาพนี้ให้พวกแก แต่เสียดายที่ ถูกพวกแกโยทิ้งไป ดังนั้นพวกแกไม่คู่ควรกับภาพวาด นี้”
รพีพงษ์ยืนขึ้นมา แล้วกล่าว
ไวทยุตเสียใจ รพีพงษ์พูดไม่ผิด เขาได้ไล่ศศิ นัดดาทั้งครอบครัวออกจากตระกูลเขมพงศ์แล้ว ตอนนี้ ศศินัดดาไม่มีความสัมพันธ์ใดๆกับเขาอีกแล้ว ภาพนั้น ก็รับไว้ไม่ได้อีกแล้ว
บจีเห็นคนที่พูดคือรพีพงษ์ ก็มองอย่างเหยียด หยามทันที “ไอ้สวะอย่างแก แกมีสิทธิ์พูดด้วยหรอ แก รีบไสหัวไปซะ มิเช่นนั้นฉันจะให้ยามของตระกูลเขม พงศ์ของเรามาลากตัวแกออกไป!”
ตอนนี้จิรายุศทนไม่ไหวแล้ว ตอนที่บจีตะโกนใส่ ศศินัดดานั้น เขาอยากที่จะสั่งสอนบจีขึ้นมาในทันที เพราะยังไงศศินัดดาก็คือแม่ยายของรพีพงษ์ แต่ก็ได้ อดทนไว้
ตอนนี้เห็นบจีแม้แต่รพีพงษ์ก็เริ่มด่าแล้ว เขาอดทน ไม่ได้แล้วจริงๆ แล้วเดินไปที่ด้านหน้าของบจี แล้วตบ
เธอสองฉาด
“แม่งเอ้ย ถึงเป็นใคร ก็ตะโกนใส่คุณรพี จึงไม่ อยากมีชีวิตอยู่แล้วหรอ?”
