พลิกชีวิต ผมเป็นคนรวยแล้ว / แมงดา? ผมเป็นสายเปย์ต่างหาก – บทที่518 เบาะแสของอารียา

บทที่518 เบาะแสของอารียา

อาคารTY

หน้าเตียงนอนผู้ป่วยของจารุณี รพีพงษ์กำลังนั่งอยู่ข้างเตียง ปอกแอปเปิลให้จารุณี

ดวงตาทั้งสองข้างของจารุณีมองไปที่รพีพงษ์ แววตาเปล่งประกายสวยงาม จนละสายตาไม่ได้เลย

หลังจากปอกแอปเปิลเสร็จแล้ว รพีพงษ์ก็ยื่นให้จารุณี และพูดด้วยรอยยิ้มว่า: “กินเถอะ”

จารุณีกลืนน้ำลาย และไม่รู้ว่าเป็นแอปเปิลนี้น่าดึงดูดคน หรือรพีพงษ์ที่ดึงดูกันแน่

หลังจากพักฟื้นระยะหนึ่ง อาการของจารุณีดีขึ้นมาก ใบหน้าที่ผอมบางของเธอก่อนหน้านี้ฟื้นฟูขึ้นมามีเลือดฝาดขึ้นเล็กน้อย และคนทั้งคนก็มีความว่องไวมากขึ้น ตามที่หมอบอก ใช้เวลาไม่นาน เธอก็จะสามารถลุกจากเตียงมาเคลื่อนไหวได้

“ฉันอยากกินนาย”จารุณีเลียลิ้นโดยไม่ลังเล แสดงให้เห็นถึงความต้องการที่มีต่อรพีพงษ์

รพีพงษ์มองไปที่จารุณีอย่างสงบ และยัดแอปเปิลเข้าไปในปากของเธอโดยตรง และพูดว่า: “กินเนื้อคนมันผิดกฎหมายนะ”

“โธ่เอ๊ย ใครว่าฉันจะกินเนื้อของนายกันล่ะ ที่ฉันพูดคือกินอันนั้น นายก็รู้”จารุณีส่งสายตาหวานให้กับรพีพงษ์

รพีพงษ์เหลือบมองไปที่จารุณี แล้วพูดว่า: “เธอควรจะนอนพักได้แล้ว ฉันไปก่อนล่ะ”

จารุณีก็พูดอย่างน้อยใจ: “งกจริงๆเลย ฉันไม่พูดแบบนั้นแล้วก็ได้ นายนั่งลงมาดีๆเลย ถ้านายไป ความเร็วในการฟื้นฟูร่างกายของฉันจะช้ามาก นายไม่อยากให้ฉันหายป่วยเร็วๆเหรอ?”

รพีพงษ์มองไปที่จารุณีอย่างเอือมระอา เมื่อคิดว่าเด็กผู้หญิงคนนี้เป็นคนป่วย ตัวเองก็ต้องยอมอ่อนข้อให้กับเธอ ดังนั้นจึงกลับมานั่งอีกครั้ง

ในช่วงเวลานี้ที่เกียวโตค่อนข้างไม่สงบ ตั้งแต่หลังจากที่รพีพงษ์กำจัดจิรเวชและโยษิตาทั้งสองคน กรุ๊ปKINถูกตรวจสอบยึดทรัพย์ แผนการปรับปรุงเมืองเก่าถอนชื่อกรุ๊ปKINออกไป ตระกูลลัดดาวัลย์เข้าควบคุมกิจการภายใต้ชื่อเดิมของกรุ๊ปKIN เรื่องราวต่างๆเป็นที่วิพากษ์วิจารณ์ของผู้คนอย่างครึกครื้นอยู่นาน

แทบจะไม่มีใครสามารถจินตนาการได้ว่า กรุ๊ปKINที่เมื่อวันก่อนยังคงมีชื่อเสียงเจริญรุ่งเรืองอยู่ พริบตาเดียวก็ดับลง และทุกคนสามารถเดาได้ ว่าที่ทำให้ชะตากรรมของกรุ๊ปKINเกิดจุดเปลี่ยน ก็คือตระกูลลัดดาวัลย์

สิ่งนี้ทำให้ผู้คนรู้ถึงอำนาจของตระกูลลัดดาวัลย์อีกครั้ง กรุ๊ปKINที่มีอำนาจ ยังสามารถดับลงได้ในเวลาอันสั้น ซึ่งเพียงพอที่จะพิสูจน์ให้เห็นถึงความน่ากลัวของตระกูลลัดดาวัลย์

ผู้มีอำนาจอิทธิพลทั้งหมดในเกียวโตรู้ดีถึงช่องว่างระหว่างพวกเขาและกรุ๊ปKIN กรุ๊ปKINก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของตระกูลลัดดาวัลย์ พวกเขาก็ยิ่งไม่มีทางที่จะเป็นคู่ต่อสู้ของตระกูลลัดดาวัลย์ได้เป็นธรรมดา ดังนั้นชื่อเสียงของตระกูลลัดดาวัลย์ในเกียวโต จึงดังมากกว่าเดิม นอกจากนี้ตระกูลลัดดาวัลย์ยังมีแนวโน้มที่จะครอบงำเกียวโต

หอการค้าสมน.ก็เป็นเพราะมีความสัมพันธ์กับตระกูลลัดดาวัลย์ สถานการณ์ก็ดีขึ้นไปด้วย และรวมถึงความร่วมมือในแผนการฟื้นฟูเมืองเก่า ก็ทำให้หอการค้าสมน.มีอำนาจกว่ามากที่ผ่านมา

และในฐานะตัวเอกที่ทำให้เกิดสิ่งเหล่านี้เพียงคนเดียว ชื่อรพีพงษ์นี้ ก็โด่งดังในเกียวโตเช่นกัน ข่าวลือเหล่านั้นที่ผ่านมาของรพีพงษ์ การใส่ร้าย ถูกลบล้างออกไปทั้งหมด ตอนนี้ทุกคนรู้แล้ว ว่าความลึกลับของรพีพงษ์ เป็นสิ่งที่พวกเขาไม่อาจคาดเดาได้

“รพีพงษ์ นายกำลังคิดอะไรอยู่?”จารุณีกะพริบดวงตาโตสองข้าง มองไปที่รพีพงษ์ที่นั่งอยู่ด้านข้างของเตียง และถาม

รพีพงษ์ยิ้มให้จารุณีเล็กน้อย แล้วพูดว่า: “ไม่มีอะไร แต่เหม่อลอยเท่านั้นเอง”

เมื่อได้ยินคำพูดของรพีพงษ์ ในใจของจารุณีก็รู้แล้วว่ารพีพงษ์กำลังคิดอะไรอยู่ นอกจากคนคนนั้นแล้ว จะมีใครที่ทำให้รพีพงษ์แสดงสีหน้าแบบนี้ออกมาได้อีก

แม้ว่าในใจจะผิดหวัง แต่ว่าจารุณีก็ไม่ได้พูดอะไร เนื่องจากว่าเธอเคยรับปากกับรพีพงษ์แล้ว หลังจากนี้จะไม่ให้ความสนใจกับรพีพงษ์อีก แต่จะให้ความสนใจกับลูกชายของรพีพงษ์

ตอนนี้คิดๆดูเงื่อนไขนี้ของตัวเองแล้วโง่มากจริงๆ ตอนนี้ตัวของอารียาอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้ ลูกชายของรพีพงษ์ก็ไม่รู้ว่าจะเกิดเมื่อไหร่ สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ ถ้าเกิดเป็นลูกสาวคนล่ะ นั้นก็เท่ากับว่าเงื่อนไขที่เธอพูดออกมานี้เปล่าประโยชน์

“เฮ้อ น่าโมโหจริงๆ ฉันในสถานการณ์นั้น เหมือนกับเป็นคนโง่”จารุณีตะโกนอย่างไม่มีเหตุผล

สีหน้าของรพีพงษ์แปลกใจ สงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นกับจารุณี แล้วถาม: “ทำไม? ทำไมเธอถึงเหมือนกับคนโง่ล่ะ?”

จารุณีรู้สึกว่ารพีพงษ์กำลังหัวเราะเยาะเธอ และก็ยิ่งโกรธมากขึ้น

“ไม่ต้องยุ่ง เป็นเพราะนายทั้งนั้น ฉันถึงได้กลายเป็นคนโง่”จารุณีพูดด้วยความโกรธ

เมื่อทั้งสองคนทะเลาะกัน โทรศัพท์รพีพงษ์ก็ได้รับข้อความ มีรูปถ่ายที่ส่งมาพร้อมกับข้อความ บนรูปถ่ายเป็นด้านข้างของใบหน้าของหญิงสาวคนหนึ่ง หลังจากที่เห็นรูปถ่ายใบนี้ รพีพงษ์ก็ลุกขึ้นมาทันที

รพีพงษ์แน่ใจได้เลยว่า ด้านข้างของใบหน้าในรูปถ่ายนี้ คืออารียาร้อยเปอร์เซ็นต์!

ด้านล่างของรูปถ่าย มีหนึ่งประโยค:มหาวิทยาลัยฟูตันที่เมืองเซี่ยงไฮ้

รพีพงษ์จ้องมองไปที่พื้นหลังของภาพถ่ายอย่างละเอียด และพบว่ามันเป็นสิ่งก่อสร้างที่เป็นสัญลักษณ์ของมหาวิทยาลัยฟูตันจริงๆ

คาดไม่ถึงว่าอารียาจะไปที่เมืองเซี่ยงไฮ้ ที่สำคัญยังปรากฏตัวที่ในมหาวิทยาลัยฟูตัน!

ทันใดนั้นความหวังก็ผุดขึ้นมาในใจของรพีพงษ์ ตามหามานานขนาดนี้ ในที่สุดก็มีเบาะแสของอารียา ที่สำคัญดูท่าทางของอารียาแล้ว เหมือนว่าจะไม่ได้รับบาดเจ็บแต่อย่างใด และก็ดูมีความสุขมาก

หลังจากตื่นเต้นแล้ว ในใจรพีพงษ์เกิดความสงสัยขึ้นมา เธอไม่เข้าใจว่าทำไมหลังจากที่อารียาหายตัวไป ทำไมไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรเลย ที่สำคัญดูไปแล้วยังมีความสุขขนาดนี้

หรือว่าอารียาจะไม่ได้รับอุบัติเหตุ ไม่ควรรีบกลับมาหาตัวเองเหรอ? แม้จะไม่กลับมา อย่างน้อยก็ต้องติดต่อตัวเอง เธอก็ต้องรู้ว่าตัวเองเป็นห่วง จากที่รพีพงษ์รู้จักอารียา เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น เธอไม่มีทางที่จะมีความสุขมากมายขนาดนี้ในมหาวิทยาลัยได้

ต้องเกิดเรื่องอะไรบางอย่างที่รพีพงษ์ไม่รู้แน่ๆ หรือว่า คนในรูปถ่ายเป็นแค่คนที่มีรูปร่างหน้าตาคล้ายกับอารียา ความจริงแล้วเธอไม่ใช่อารียา

ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไร ตอนนี้รพีพงษ์ก็ถือว่ามองเห็นความหวัง คนในรูปถ่ายคืออารียาหรือเปล่า รอรพีพงษ์เจอตัว ก็สามารถทำให้มันชัดเจน

จารุณีที่มองดูความตื่นเต้นของรพีพงษ์ จากสงสัยกลายเป็นเด็ดเดี่ยว แปลกใจเล็กน้อย จึงถามว่า: “นายเป็นอะไร?”

รพีพงษ์ยิ้มและมองไปที่จารุณี แล้วพูดว่า: “พบเบาะแสของพี่สะใภ้เธอแล้ว แต่ว่าก็ยังไม่แน่ใจว่าใช่หล่อนหรือเปล่า ฉันรู้สึกว่ามีความเป็นไปได้สูงว่าไม่ผิด ฉันจะจองตั๋วเดี๋ยวนี้ รีบไปดูให้แน่ชัด เธอพักรักษาตัวดีๆ รอฉันกลับมา มอบของขวัญให้เธอ”

หลังจากพูดจบ รพีพงษ์หันหลังออกจากห้องพักผู้ป่วยไป

จารุณีมองไปที่ด้านหลังของรพีพงษ์ที่จากไป บนใบหน้าก็แสดงออกมาถึงความผิดหวัง ไม่รู้ว่าทำไม “พี่สะใภ้”สองคำนี้ ทำให้ร่างกายของเธอเกิดไม่มีเรี่ยวแรง

หลังจากที่ออกมาจากอาคารTY รพีพงษ์ก็นั่งรถไปคฤหาสน์ใหญ่ตระกูลลัดดาวัลย์ เขาหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา ตั้งใจจะโทรไปหาท่านคทา ในขณะนี้ โทรศัพท์มือถือของเขาก็ดังขึ้นมา เป็นผดุงสิทธิ์ที่โทรมา

รพีพงษ์รับสาย เสียงของผดุงสิทธิ์ก็ดังขึ้น: “คุณรพี ไม่รู้ว่าคุณคิดได้หรือยัง ช่วงนี้สาขาของพวกเราต้องการศาสตราจารย์ที่เข้าใจเรื่องราวทางประวัติศาสตร์ ผมรู้สึกว่าคุณเป็นคนคัดเลือกที่เหมาะสมที่สุด โอกาสแบบนี้ มีไม่มากจริงๆ ถ้าหากว่าได้ ผมยังว่าหวังว่าคุณจะสามารถมาเป็นศาสตราจารย์รับเชิญที่พวกเราได้”

รพีพงษ์ยิ้มมุมปากเล็กน้อย เมื่อนึกถึงสถานที่ที่อารียาปรากฏตัวขึ้น พูดกับคนในโทรศัพท์ว่า: “ก็ได้ ผมจะรีบไปที่เมืองเซี่ยงไฮ้ให้เร็วที่สุด”