บทที่721 แยกหลายบุคลิกภาพ
เมื่อจรัสเห็นท่าทีของรพีพงษ์ ก็ยิ้มและพูดทันทีว่า: “ฉันก็คือจรัสไง หรือว่านายมองลักษณะของฉันไม่ออกเลยเหรอ?”
รพีพงษ์มองดูจรัสตั้งแต่หัวจรดเท้า เอ่ยปากว่า: “แม้ว่านายจะมีท่าทางที่เหมือนกับจรัส แต่ฉันมั่นใจได้ว่า นายกับจรัสคนนั้นที่มาหาฉันในตอนบ่าย ไม่ใช่คนเดียวกัน”
จรัสเงียบไปชั่วขณะ จากนั้นก็เริ่มหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง ความกระหายเลือดในดวงตาปกปิดไม่ได้อีกต่อไป ทั้งร่างกายก็ระเบิดความโหดร้ายออกมาอย่างฉับพลัน
“คาดไม่ถึงว่าจะถูกมองออกมาจนได้ ไอ้เชี้ยจรัส ปกติแล้วเสแสร้งเป็นคนดีจอมปลอมนี่มันยากจริงๆ เพียงแค่วินาทีเดียว ฉันก็แทบขยะแขยงจะตายแล้ว”จรัสเอ่ยปาก
รพีพงษ์ขมวดคิ้ว เขามองจากรายละเอียดบางอย่าง รูปลักษณ์ภายนอกของคนคนนี้ที่อยู่ตรงหน้ากับจรัสคนที่มาหาเขาเมื่อตอนบ่ายไม่มีความแตกต่างกัน คนเดียวกันอย่างครบถ้วนสมบูรณ์
แต่ลักษณะอุปนิสัยที่คนคนนี้ที่แสดงออกมาในเวลานี้ แตกต่างจากจรัสคนเมื่อตอนบ่ายนี้อย่างมาก ซึ่งทำให้เขาสับสนเล็กน้อย
“นายไม่ใช่จรัส แล้วเป็นใคร? ทำไมนายถึงเหมือนกับจรัส?”รพีพงษ์เอ่ยปาก
“จรัส”ยิ้มเล็กน้อย เอ่ยปากว่า: “ฉันคือจรัส และก็ไม่ใช่จรัส ฉันและเขาเหมือนกัน เป็นเพราะพวกเราใช้ร่างกายเดียวกัน เพียงแต่บางครั้งเขาก็เป็นคนครอบครองร่างกาย บางครั้งฉันก็เป็นคนครอบครองร่างกาย”
รพีพงษ์นิ่งไปชั่วขณะ จากนั้นในความคิดก็โผล่ออกมาหนึ่งประโยชน์
แยกหลายบุคลิกภาพ
ไม่น่าแปลกใจตอนนั้นที่เข้ามา โกรพให้เขาระวังจรัส เพราะจรัสเป็นโรคจิต ถ้าหากว่าเขาเป็นคนที่แยกหลายบุคลิกภาพจริงๆ ในความหมายทางวิทยาศาสตร์นั่นก็เป็นความป่วยทางจิตจริงๆ
ยอดฝีมืออันดับหนึ่งของอันดับคนโหดเหี้ยม กลับเป็นคนที่แยกหลายบุคลิกภาพ บุคลิกภาพหนึ่งอ่อนโยนและสง่างาม อีกบุคลิกภาพหนึ่งโหดเหี้ยมและบ้าคลั่ง เรื่องแบบนี้ รพีพงษ์เพิ่งเคยเจอเป็นครั้งแรก
“ฉันคิดว่านายควรจะไปหาหมอนะ”รพีพงษ์เอ่ยปาก
“จรัส”ส่งเสียงเย็นชาทันที เอ่ยปากว่า: “ไม่ช้าก็เร็วฉันจะฆ่าเขาอยู่ดี ไอ้เชี้ยนี่ขัดขวางฉันหลายเรื่องมาก แต่ทว่านับวันเขายิ่งควบคุมร่างกายได้แย่ลงเรื่อยๆ ใช้เวลาไม่นาน ฉันก็จะกลายเป็นเจ้าของร่างกายนี้ ถึงตอนนั้น ฉันจะฆ่าทุกคนในคุกนี้เพื่อเฉลิมฉลอง”
“เด็กน้อย นายอยากประลองฝีมือและแลกเปลี่ยนประสบการณ์กับฉันไม่ใช่เหรอ ความแข็งแกร่งของฉันกับผู้ชายคนนั้นเหมือนกัน เพียงแค่นายช่วยฉันเอากุญแจลงมา ฉันก็จะประลองฝีมือแลกเปลี่ยนประสบการณ์กับนาย ที่สำคัญเพื่อขอบคุณนายแล้ว ฉันสามารถไว้ชีวิตนายได้ ว่าไงล่ะ?”
รพีพงษ์เล็กน้อย แล้วพูดว่า: “งั้นนายก็คงจะคิดมากไปแล้ว ฉันคาดไม่ถึงว่าจรัสจะเป็นคนที่แยกหลายบุคลิกภาพ อยากจะประลองขึ้นมา ฉันอยากจะประลองฝีมือแลกเปลี่ยนประสบการณ์กับนายอีกคนมากกว่า”
ทันใดนั้น“จรัส”ก็บ้าคลั่งขึ้นมา แขนทั้งสองข้างของเขาสั่นอย่างทนไม่ได้โซ่เหล็กด้านบนก็ส่งเสียงกริ๊งๆ
“แกนี่มันไม่รู้จักผิดชอบชั่วดีจริงๆ ไม่ช้าไม่เร็วไอ้หมอนั่นก็จะถูกฉันฆ่าอยู่ดี ฉันต่างหากที่เป็นเจ้าของร่างกายนี้ ต่อให้นายไม่ช่วยฉัน ฉันก็จะคิดหาวิธีอื่นมาอยู่ดี ถึงตอนนั้นฉันจะทำให้แกตายอย่างอนาถาแน่นอน!”“จรัส”กัดฟันพูด
“ตามใจนาย”รพีพงษ์หันหลังกำลังจะจากไป เขารู้ว่าการเถียงกับคนบ้า ไม่มีผลดีอะไร
“จรัส”กำลังจะขวางรพีพงษ์ทันที ในขณะนี้ ทันใดนั้นใบหน้าของเขาก็แสดงความเจ็บปวด และก็สบถอย่างลับๆ: “ไอ้เชี้ย นี่ถึงกับอยากจะแย่งสิทธิ์ควบคุมร่างกายของฉัน ตกลงกันแล้วไม่ใช่เหรอว่ากลางวันเป็นเวลาของแก กลางคืนเป็นของฉัน!”
รพีพงษ์หันกลับมา จ้องมองไปที่จรัสหนึ่งคนสองบทบาทกำลังพยายามต่อสู้กัน แล้วเป็นกลางคืนด้วย ยิ่งแปลกเข้าไปใหญ่
หลังจากนั้นไม่นาน จรัสก็ไม่มีการเคลื่อนไหว ทั้งสองบุคลิกดูเหมือนว่าจะไม่มีใครสู้ใครได้ สุดท้ายจบลงด้วยการเป็นลม และล้มลงไปบนพื้นทันที
รพีพงษ์ส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ เดินไปแบกจรัสขึ้นมา พากลับไปที่เขาอารี
เช้าวันรุ่งขึ้น
จรัสฟื้นขึ้นมาจากอาการหมดสติ พบว่าตัวเองนอนอยู่บนพื้น ด้วยอาการปวดหัว รพีพงษ์กำลังยืนจ้องมองเขาอยู่ไม่ไกล
“ทำไมฉันถึงมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ? ฉันจำได้ว่าหลังจากที่ฉันจากไป ฉันก็เดินไปที่ภูเขาอีกลูก หรือว่าถูกไอ้หมอนั้นฉวยโอกาสแย่งสิทธิ์ครอบครองร่างกายไปเหรอ?”จรัสพึมพำกับตัวเอง
“ตอนนี้นายคือจรัสหรือว่าอีกคนหนึ่ง?”รพีพงษ์จ้องไปที่แล้วถาม
จรัสนิ่งอึ้งไปชั่วขณะ จากนั้นก็คิดอะไรบางอย่างได้ เอ่ยปากถามว่า: “เมื่อคืนนี้ เขามาหานายเหรอ?”
รพีพงษ์พยักหน้า
จรัสถอนหายใจอย่างจนใจ แล้วพูดว่า: “ดูเหมือนว่าสถานการณ์ยิ่งอยู่จะเลวร้ายขึ้นเรื่อยๆ ฉันคิดว่าฉันต้องรีบทำลายมันให้เร็วที่สุด ไม่อย่างนั้นถูกเขาควบคุมร่างกาย คุกที่ห้าทั้งหมด คงจะเริ่มเปิดฉากกลิ่นคาวเลือดอันคละคลุ้งอีก”
รพีพงษ์กล่าวด้วยรอยยิ้ม: “บางทีนายอาจจะมั่นใจเกินไป ไม่แน่ด้วยความแข็งแกร่งของนาย อาจทำสิ่งนี้ไม่ได้”
จรัสไม่ได้โกรธ แต่ถอนหายใจ: “ผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดในคุกที่ห้า ก็แค่เน่ยจิ้งขั้นกลางชั้นสูงสุด เช่นเดียวกันกับนายที่เอาชนะยอดฝีมือทั้งหมดของอันดับคนโหดเหี้ยมได้ ถือได้ว่ายอดเยี่ยมมากแล้ว แต่สุดท้ายมันก็เป็นได้แค่เน่ยจิ้งขั้นกลาง”
“พูดตรงๆแบบไม่ปิดบัง ความแข็งแกร่งตอนนี้ของฉันบรรลุถึงแดนเครึ่งปรมาจารย์ แม้ว่าจะเป็นเน่ยจิ้งขั้นกลางที่ทรงพลังที่สุด ก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของฉัน”
เมื่อได้ยินคำพูดของจรัส หัวใจของรพีพงษ์ก็สั่นไหว คาดไม่ถึงว่าความแข็งแกร่งของเขาจะบรรลุถึงแดนเครึ่งปรมาจารย์แล้ว แม้ว่าจะห่างจากปรมาจารย์ที่แท้จริงไปบ้าง แต่มันก็ทรงพลังมากอยู่แล้ว
ถ้าเป็นแบบนี้ งั้นเขาก็มีสิทธิ์พอที่จะพูดคำพูดเมื่อกี้นี้ได้
เพียงแต่ว่ารพีพงษ์ตอนนี้แม้จะยังคงอยู่ที่เน่ยจิ้งขั้นกลาง แต่ว่าช่วงก่อนหน้านั้นพลังวิเศษเสนของเขา เนื่องจากการต่อสู้หลายครั้งที่ผ่านมาก้าวหน้าไปถึงแดนชั้นสูงแล้ว
พลังวิเศษเสนหลอมรวมกับเน่ยจิ้ง พลังที่ระเบิดออกมานั้น ห่างไกลเกินระดับของเน่ยจิ้งขั้นกลาง รพีพงษ์มีความรู้สึกว่า ตอนนี้เขามีคุณสมบัติเพียงพอที่จะต่อสู้กับปรมาจารย์ ปัญหาเดียวคือเวลาเขาเวลาที่สามารถระเบิดพลังอานุภาพการต่อสู้ระดับปรมาจารย์นั้นสั้นเกินไป
“งั้นนายจะทำยังไงต่อไปล่ะ?”รพีพงษ์เอ่ยปากถาม
บนใบหน้าของจรัสปรากฏความทอดถอนใจ แล้วพูดว่า: “ย้อนกลับไปตอนนั้นฉันหมกมุ่นอยู่กับการแสวงหาอำนาจ หมกมุ่นจนถึงขั้นลืมกินลืมนอน ต่อมาเพื่อพิสูจน์ความแข็งแกร่งของตัวเอง ได้ทำร้ายฆ่าผู้บริสุทธิ์จำนวนมากมาย ตอนนั้นปีศาจตนนี้เกิดขึ้นในใจฉัน ค่อยๆพัฒนา ถึงได้กลายเป็นภาพลักษณ์ที่ไม่ใช่ผีไม่ใช่คนแบบนี้”
“ถ้าเขาเข้ายึดสิทธิ์การควบคุมร่างกายได้ งั้นฉันก็จะกลายเป็นบ่อเกิดแห่งความหายนะทุกกระเบียดนิ้ว แทนที่จะเป็นแบบนั้น มันจะดีกว่านี้ถ้าใช้โอกาสจากช่วงเวลานี้ฆ่าตัวตาย”
“ไม่รู้ว่านายสามารถยื่นมือมาช่วยฉันได้มั้ย ฟาดฝ่ามือมาให้ฉันหนึ่งฝ่ามือ เพื่อปลดปล่อยฉัน?”จรัสมองไปทางรพีพงษ์
บนใบหน้ารพีพงษ์กระตุกรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ขึ้นที่มุมปาก แล้วพูดว่า: “ช่วยนายไม่ใช่ว่าไม่ได้”
“ไม่ว่ายังไงนายก็อยากตายอยู่แล้ว ทำไมนายไม่เรียกนายอีกคนออกมา ปล่อยให้เขามาต่อสู้กับฉัน ฉันสามารถรับประกันกับนายได้ว่า เขาจะตายในเงื้อมมือของฉันในที่สุด”
“นายคิดว่าอย่างไรล่ะ?
