บทที่768 ความสำเร็จของมึงยั่วโมโหกู
รพีพงษ์จับเสื้อของอาจารย์โอบนิธิไว้ แล้วกล่าว “อยู่ที่ไหน!”
อาจารย์โอบนิธิยื่นมือไปที่อุโบสถนั้น รพีพงษ์ดึงอาจารย์โอบนิธิขึ้นมาจากพื้น พาเขาเดินไปยังอุโบสถนั้น
ทุกคนล้วนมองเหตุการณ์นี้อย่างตะลึง ไม่คาดคิดว่าพระอรหันต์อย่างอาจารย์โอบนิธิ จะถูกรพีพงษ์ถือไปอย่างถือลูกเจี๊ยบ นี่มันทำลายความคิดของพวกเขาเลยสิ้นเชิง
แต่ไม่มีใครกล้าไม่พอใจ เมื่อกี๊พวกเขาได้เห็นความสามารถของรพีพงษ์แล้ว แม้แต่อาจารย์โอบนิธิก็ไม่ใช่คู่ต่อกรของรพีพงษ์ พวกเขาจะกล้ายั่วโมโหรพีพงษ์ที่กำลังเกรี้ยวกราดได้อย่างไร
รพีพงษ์พาอาจารย์โอบนิธิเดินเข้าไปในอุโบสถ มายังสวนที่ตกแต่งอย่างสวยงาม อาจารย์โอบนิธิชี้ไปยังห้องห้องหนึ่ง แล้วกล่าว “อยู่ที่นั่น”
รพีพงษ์พาเขาเดินเข้าไปด้านใน หลังจากเปิดประตูแล้ว พบว่าเป็นห้องของนักบวชทั่วไป ไม่เห็นอารียาอยู่ด้านใน
“คนอยู่ไหน? ถ้ามึงกล้าล้อเล่นกับกู กูจะหักคอมึงเดี๋ยวนี้” รพีพงษ์กล่าว
“ใจเย็นๆ คุณเดินไปที่เตียงนั้น กดรูปหงส์มังกรนั่น” อาจารย์โอบนิธิกล่าว
รพีพงษ์เดินไปยังข้างเตียง เพราะกลัวอาจารย์โอบนิธิมีเล่ห์กล จึงกล่าว “มึงกด”
อาจารย์โอบนิธิกดปุ่มที่อยู่ข้างเตียงอย่างเชื่อฟัง จากนั้นรพีพงษ์ก็เห็นเตียงขึ้นมา ด้านใน เป็นช่องลงไป
“เมียของคุณอยู่ในนี้ เข้าไปก็จะให้เธอแล้ว” อาจารย์โอบนิธิกล่าว
รพีพงษ์ให้อาจารย์โอบนิธิเดินนำหน้า ทั้งคู่คนหนึ่งนำหน้าคนหนึ่งตามหลังเดินไปตามทางเดิมนั้น
อาจารย์โอบนิธิเดินนำหน้า ด้วยรอยยิ้มที่มีเลศนัย
ไม่นาน ทั้งสองก็เดินมาถึงด้านในสุด รพีพงษ์สังเกตเห็นว่าตรงนี้เหมือนคุก และอารียาถูกขังอยู่ไม่ไกลในรั้วนั้น คนที่ถุกขังอยู่กับอารียา มีผู้หญิงคนอื่นอยู่ด้วย
ขณะนี้อารียาตื่นขึ้นมา ตอนนี้เธอกำลังฟังเรื่องน่าเศร้าที่หญิงคนนั้นเผชิญมา ด้วยความสงสาร
หลังจากที่ได้ยินมีคนมายังคุกใต้ดินแล้ว สีหน้าทุกคนก็แปลกไป ผู้หญิงที่ถูกจับมาก่อนหน้านี้ก็ตกใจ รีบหลบเข้ามุมไปตัวสั่นไม่หยุด
อารียามองไปทางนั้น หลังจากที่เห็นรพีพงษ์เข้ามาแล้ว ตาก็เป็นประกาย เริ่มมีความหวังขึ้นมา
หลังจากที่รพีพงษ์เห็นอารียาสบายดีแล้วนั้น ก็รู้สึกผ่อนคลายขึ้นมา จากนั้นก็เดินไปที่เธอ
ในขณะเดียวกันนี้เอง อาจารย์โอบนิธิที่เดินด้านหน้าได้กดปุ่มที่ซ่อนไว้ข้างกำแพง เอามือรพีพงษ์ออก แล้วรีบลอยไปด้านหน้า
ควันมากมายถูกพ่นออกมาไปยังหน้าของรพีพงษ์ รพีพงษ์รีบโบกมือสะบัด แต่ควันนั้นได้ถูกรพีพงษ์สูดเข้าไปเต็มร่างกาย
เขาไม่คาดคิดว่าอาจารย์โอบนิธิได้ทำปุ่มกดไว้ในที่แบบนี้ เมื่อกี๊เห็นอารียาก็สบายใจขึ้น นี่เป็นจุดเริ่มต้น
ผ่านไปสักพัก รพีพงษ์รู้สึกเริ่มปวดหัว ร่างกายอ่อนแรง ไม่มีแรงใดๆ ล้มลงกับพื้น
อาจารย์โอบนิธิหัวเราะเสียงดัง ไม่ใส่ใจลักษณะของพระอรหันต์ของตัวเองอีกต่อไป เขาในขณะนี้เหมือนกับโจรห้าร้อย น่าเกรงขามยิ่งนัก
“ไอ้เด็กน้อย ไม่คาดคิดล่ะสิ ว่าฉันจะติดตั้งปุ่มกดไว้ในห้องลับ ปุ่มกดนี้ ฉันทำเพื่อกันไว้ ไม่คาดคิดว่าได้ใช้มันจริงๆ” อาจารย์โอบนิธิยิ้มพลางกล่าวต่อรพีพงษ์
รพีพงษ์จ้องอาจารย์โอบนิธิย่างไม่ละสายตา กัดฟันแล้วกล่าว “รนหาที่ตาย!”
อาจารย์โอบนิธิกูแคลน กล่าว “ไอเด็กน้อย ที่แกได้รับ เป็นยาพิษชนิดหนึ่ง ยาพิษนี้ไม่มีสีไม่มีกลิ่น เพียงแค่ดมเข้าไปนิดหน่อย แม้จะเป็นยอดฝีมือแดนปรมาจารย์ ก็จะเสียพลังไป ยาพิษนี้มีฤทธิ์เพียงครึ่งวัน ไม่กระทบต่อร่างกายใดๆ แต่นี่ก็พอจะมีเวลาที่จัให้ฉันฆ่าแกได้แล้ว”
“ตอนนั้นฉันถูกแดนปรมาจารย์สามคนไล่ฆ่า พึ่งมัน ถึงได้หลบหนีมาได้ ยาพิษแบบนี้ ถือว่าเป็นมือปราบเน่ยจิ้งเลยล่ะ เพียงแค่ได้สูดดมเข้าไปในร่างกาย ยาพิษก็จะไหลเวียนอยู่ในร่างกายอย่างรวดเร็ว”
“ดังนั้นตอนนี้ถ้าแกคิดจะฆ่าฉัน เป็นไปไม่ได้แล้วล่ะ”
รพีพงษ์ไม่สงสัยในคำพูดของเขาแม้แต่น้อย เพราะตอนนี้เขาใช้แรงไม่ได้ แล้วยังรู้สึกว่าเน่ยจิ้งในร่างกายของตนเองกำลังลดลงอย่างรวดเร็ว
แต่ในร่างกายของรพีพงษ์ไม่เพียงแค่มีเน่ยจิ้งเท่านั้น ในร่างของเขา ยังมีพลังสิเศษเสนอยู่ด้วย แล้วพลังวิเศษเสนม่ได้รับผลกระทบจากยาพิษนี้แต่อย่างใด
ตอนแรกที่เขาอยู่ในกล่องลึกลับนั้นได้เห็นวิธีการการหมุนเวียนของพลังวิเศษเสนในการขับยาพิษออก แม้ไม่รู้ว่าจะใช้ได้ไหม แต่ก็ต้องลองดู
เขาเสแสร้งว่าตัวเองขยับไม่ได้แล้ว จากนั้นพลังวิเศษเสนในร่างกายก็เริ่มไหลเวียน หลังจากที่พบว่าพลังวิเศษเสนไม่ได้รับผลกระทบใดๆจากครั้งนี้ เขาก็สบายใจขึ้น
จากนั้นก็ใช้การไหลเวียนของพลังวิเศษเสน ยาพิษที่อยู่ในร่างกายของรพีพงษ์ค่อยๆถูกขับออกจากร่างกายอย่างช้าๆ ความรู้สึกไร้ซึ่งเรี่ยวแรงก็เริ่มหายไป
อาจารย์โอบนิธิไม่รู้เลยว่ายาพิษแบบนี้ไม่มีผลใดๆกับรพีพงษ์ เพราะเขาไม่รู้ว่าในโลกนี้ยังมีพลังวิเศษเสนอยู่ด้วย
เขามองรพีพงษ์อย่างดูแคลน จากนั้นก้เดินไปที่กงนั้น เปิดประตู ยิ้มพลางกล่าว “ฉันไม่คิดว่าฝีมือของแกจะเก่งกาจขนาดนี้ แต่เสียดาย ยังไงแกก็ต้องอยู่ในกำมือฉันอยู่ดี แล้วแกยังทำให้ฉันบาดเจ็บ เพื่อเป็นการลงโทษแก ฉันจะเอาเมียของแกต่อหน้าแก ให้แกได้รับรู้ว่าอะไรคือสิ้นหวัง คิดๆแล้วตื่นเต้น”
อารียาเริ่มลนลาน ตอนแรกเธอคิดว่าการที่รพีพงษ์ปรากฏตัวนั้น เธอจะได้รับการช่วยเหลือ แต่ไม่คาดคิดว่าเรื่องราวจะกลายเป็นแบบนี้
รพีพงษ์สูดหายใจลึกๆ หลังจากได้ยินคำพูดของอาจารย์โอบนิธิแล้ว ก็ยิ่งโกรธเพิ่มขึ้นไปอีก คนเลวแบบนี้ ต้องฆ่ามันโดยตรง
“ความสำเร็จของมึงยั่วโมโหกู วันนี้ กูจะให้มึงรู้ว่าอะไรคือความตื่นเต้น” รพีพงษ์ค่อยๆยืนขึ้นจากพื้น
เดิมทีอาจารย์โอบนิธิจะไปจับอารียาออกมา แต่หลังจากที่เห็นรพีพงษ์ยืนขึ้นมาแล้ว ก็หน้าซีด รีบจับอารียามาข่มขู่รพีพงษ์ทันที
แต่ทว่าความเร็วของเขาเทียบกับรพีพงษ์ไม่ได้ ในขณะที่เขายื่นมือจะไปจับอารียานั้น รพีพงษ์ก็ได้ไปถึงข้างกายเขา จากนั้นก็บีบข้อมือ พลังวิเสษเสนทำงาน มือข้างนั้นของอาจารย์โอบนิธิ หักเป็นสองท่อน
รพีพงษ์ไม่ปล่อยมือ ถีบไปที่ขาอ่อนของอาจารย์โอบนิธิ หลังจากที่หักขาเขาแล้ว เขาก็ลืมลงกับพื้น จ้องไปที่เขาแล้วกล่าว “ในเมื่อมึงอยากทำเรื่องแบบนี้ งั้นกูก็จะให้มึงรู้ว่าการที่มึงไม่มีชีวิตหนะมันเป็นยังไง!”
เมื่อพูดจบ รพีพงษ์ก็ยกขาขึ้นมา ถีบไปยังเป้าของอาจารย์โอบนิธิโดยตรง
