หลังจจากที่ฮารุฮิ กันตะได้ยินคำพูดของฝนสุดาแล้วนั้น ก็แสดงรอยยิ้มเหยียดหยามออกมา รู้สึกว่านี่เรื่องตลกที่สุดที่เคยได้ยินมา
“น้องสาว แกพูดแบบนี้ ดูถูกพี่แกเกินไปแล้วนะ ช่วงนี้ฉันเรียนนินจากับปรมาจารย์มานะ และแกไม่เห็นอันธพาลที่ล้อมอยู่รอบๆนี้หรอ? ฉันจะจัดการมัน ง่ายนิดเดียว” ฮารุฮิ กันตะกล่าว
ฝนสุดาบึนปาก ถ้าคนพวกนี้จัดการกับรพีพงษ์ได้ งั้นพวกเขาก็ดูถูกรพีพงษ์เกินไปแล้ว
รพีพงษ์ดูออกว่าฮารุฮิ กันตะเป็นพวกไม่ถึงจุดหมายจะไม่ยอมเลิกรา วันนี้ให้เขาเจ็บปวดสักหน่อย ไม่งั้นเขาไม่มีทางออกไปง่ายๆแน่
เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลารพีพงษ์ยืนขึ้น ยิ้มพลางมองไปที่ฝนสุดา แล้วถาม “ถ้าผมต่อยพี่คุณ คุณไม่หาเรื่องผมใช่มั้ย?”
ฝนสุดาเหลือบไปมองฮารุฮิ กันตะ กล่าว “ฉันดีใจล่ะสิไม่ว่า ทำไมต้องหาเรื่องคุณ ไอ้เชี้ยนี่จะให้ฉันแต่งกับปีศาจ ฉันไม่ลงมือเองก็ถือว่าดีขนาดไหนแล้ว”
ได้ยินฝนสุดาพูดแบบนี้ รพีพงษ์ก็พยักหน้า แล้วกล่าว “งั้นก็ง่ายล่ะ”
จากนั้น เขาหันไปมองฮารุฮิ กันตะ แล้วกล่าว “เอาตรงๆ แกให้คนของแก ลุมเข้ามาพร้อมกัน แกเป็นพี่ชายของฝนสุดา ฉันไม่ฆ่าแก หลังจากที่พวกแกโดนต่อยแล้วก็รีบกลับไปซะ อย่ามาหาเรื่องกันอีก”
ฮารุฮิ กันตะได้ยินคำพูดของรพีพงษ์ราวกับว่ายังไม่ทันต่อยก็ชนะแล้ว ก็รู้สึกไม่โอเคขึ้นมา คิดว่าคนนี้อวดเก่งกว่าที่เขาคิดไว้เสียอีก ถ้าวันนี้ไม่สั่งสอนเขาอย่างรุนแรงล่ะก็ จะต้องเสียหน้าตระกูลฮารุฮิอย่างมาก
เขาถอดเสื้อคลุมของตัวเองออก ให้เห็นกล้ามเนื้อบนแขน จากนั้นก็พูดกับคนข้างๆ คนพวกนั้นรีบหลีกไปด้านข้าง ทั้งฟลอร์มีพื้นที่ว่าง เพื่อเป็นสถานที่ต่อสู้
“เด็กน้อย ในเมื่อแกรนหาที่ตาย อย่าให้ว่าฉันไม่เตือนก็แล้วกัน ถ้าถูกตีตาย ฉันไม่รับผิดชอบหรอกนะ” ฮารุฮิ กันตะพูดต่อ จากนั้นก้เดินไปที่ฟลอร์
รพีพงษ์ยิ้ม และเดินไปที่นั่นเช่นกัน
ฝนสุดาเห็นดังนี้ ก็รีบกล่าว “อย่าเอาเขาจนตายนะ เพราะยังไงเขาก็เป็นพี่ชายฉัน แค่สั่งสอนก็พอแล้ว”
รพีพงษ์หันหน้าไป ยิ้มพลางกล่าว “สบายใจได้ ผมรู้”
ทุกคนในผับเห็นฮารุฮิ กันตะจะต่อสู้กับรพีพงษ์ที่ฟลอร์ ก็รู้สึกตกใจขึ้นมา
เพราะพวกเขาไม่รู้ฝีมือของรพีพงษ์ ดังนั้นจึงรู้สึกว่าที่รพีพงษ์ท้าทายฮารุฮิ กันตะนั้น เป็นการรนหาที่ตายชัดๆ
“เด็กน้อยกล้ามากนะ แม้แต่คุณชายของตระกูลฮารุฮิก็ยังกล้าหาเรื่อง แกไม่กลัวตายหรือไง?
“กล้าท้าทายตระกูลฮารุฮิของเมืองโตเกียว นี่เป็นครั้งแรกล่ะสิ ไม่กลัวคุณชายฮารุฮิ กันตะก็แล้วไป แต่ไม่เห็นพวกอันธพาลมี่มากับคุณชายด้วยหรือไง?
“ไม่ว่าจะยังไง วันนี้ก็มีอะไรให้ดูแล้ว พวกแกว่าไอ้นี่จะถูกคุณชายฮารุฮิ กันตะจัดการยังไง?”
……
ฮารุฮิ กันตะขยับตัว ยืดไม้ยืดมือ แล้วกล่าว “ฉันอยากรู้เหมือนกันว่าเรียนมาแล้วเป็นไง วันนี้ฉันเอาแกเป็นคู่ซ้อมล่ะกัน”
“แกแน่ใจจะไม่ให้พวกนั้นเข้ามาพร้อมแกใช่มั้ย?” รพีพงษ์มองไปยังพวกอันธพาลเหล่านั้น
ฮารุฮิ กันตะดูแคลน กล่าว “หยุดขี้โม้ได้ล่ะ ผ่านด่านฉันไปให้ได้ก่อนแล้วค่อยว่ากัน!”
เขาไม่พูดพร่ำทำเพลง พุ่งไปที่รพีพงษ์โดยตรง
“ว้าว คุณชายฮารุฮิ กันตะออกโรงเองแล้ว หล่อจัง”
“อยากลูบไล้กล้ามของเขาจัง คุณชายฮาฮุริ กันตะยิ่งใหญ่ขนาดนี้ ไอ้น่ารังเกียจนั่นจะเป็นคู่ต่อกรของเขาได้ไง”
ผู้หญิงรอบๆเริ่มบ้าผู้ชายขึ้นมา
“เด็กน้อย เตรียมตัวตายได้เลย!”
ฮารุฮิ กันตะชกไปที่รพีพงษ์ ดูพลังมหาศาล
รพีพงษ์เห็นหมัดนี้ของฮารุฮิ กันตะ ก็อดไม่ได้ที่จะส่ายหัว ฝีมือระดับนี้ ในสายตาเขา ก็เป็นแค่เด็กน้อยชกต่อยก็เท่านั้น
ในตอนที่ฮารุฮิ กันตะพุ่งไปที่เขานั้น รพีพงษ์ก็ลอยขึ้น เตะไปที่ท้องเขาในทันใด
ฮารุฮิ กันตะตาโตขึ้น หมัดของเขาไม่ได้ชกลงไปที่รพีพงษ์ จากนั้น เขาก็ลอยไปด้านหลัง ชนเข้ากับโต๊ะที่อยู่ไม่ไกล
ทั้งผับเงียบสงัด
คุณชายตระกูลฮารุฮิที่มาบารมีเมื่อกี๊ ถูกรพีพงษ์ถีบบินไปแล้ว?
ทุกคนดูเหตุการณ์อย่างไม่คาดคิด ไม่รู้ว่าควรพูดอะไรดี
ฮารุฮิ กันตะอดทนกับความเจ็บปวดแล้วยืนขึ้นมา เขาก็ไม่คาดคิดว่าตัวเองจะถูกรพีพงษ์ถีบเอาง่ายๆแบบนี้ เทียบกับพลังก่อนหน้านี้ที่เขาแสดงออกมา มันเหมือนกับตบเขาแรงๆหลายฉาดจริงๆ
เขาไม่เข้าใจว่าทำไมรพีพงษ์เก่งกาจขนาดนี้ แต่นี่ไม่ใช่เวลาที่จะมาคิดเรื่องนี้ ถ้าวันนี้จัดการเด็กคนนี้ไม่ได้ อนาคตเขาต้องถูกคนหัวเราะเยาะแน่นอน
“พวกแกยืนดูอะไรอยู่ เข้ามาสิ กดมันไว้!” ฮารุฮิ กันตะตะคอกไปที่เหล่าอันธพาลพวกนั้น
อันธพาลพวกนั้นรีบพุ่งเข้าไปที่ฟลอร์นั้น ไม่นานก็ล้อมรพีพงษ์ไว้
แต่ทว่าเหล่าอันธพาลพวกนี้ฝีมือธรรมดา แม้จะหลายคน สำหรับรพีพงษ์แล้ว ไม่ต่างอะไรกันมาก ก็แค่ต้องออกหลายหมัดแค่นั้น
ไม่นาน อันธพาลพวกนั้นของตระกูลฮารุฮิก็ถูกต่อยล้มลงกับพื้น ร้องโอดครวญขึ้นมา
ฮารุฮิ กันตะเห็นเหตุการณ์ดังนี้ คิดไม่ถึงว่าอันธพาลที่ตัวเองฝึกฝนมา จะล้มเร็วขนาดนี้
คนรอบข้างที่ดูการต่อสู้ก็อ้าปากค้าง คิดไม่ถึงว่าโลกนี้จะมีคนที่ร้ายกาจขนาดนี้
ที่ประเทศญี่ปุ่นไม่มีศิลปะการต่อสู้ที่ลึกซึ้งขนาดนี้ ดังนั้นฝีมือที่คนทั่วไปรู้ ก็เป็นพวกที่สืบทอดมานานอย่างนินจา ในชีวิตทั่วไป ยากที่จะเห็นคนเก่งกาจขนาดนี้
ฝนสุดาเห็นคนของฮารุฮิ กันตะถูกต่อยจนล้มไป ก็ดีใจ วิ่งไปด้านหน้าของฮารุฮิ กันตะ แล้วกล่าวอย่างมีความสุขว่า “ฉันเตือนพี่แล้วว่าพี่ไม่ชนะเขาหรอก สุดท้ายพี่ไม่ฟัง ไงล่ะตอนนี้เสียใจแล้วล่ะสิ”
ฮารุฮิ กันตะ กำลังมองน้องสาวที่กำลังหัวเราะเยาะตัวเองอยู่ ด้วยความโกรธแค้น เขากล่าว “สะใจให้น้อยๆหน่อย วันนี้ฉันเพิ่งจะเจอปรมาจารย์ฝีมือดีมา ปรมาจารย์ท่านนี้ตอบรับที่จะช่วยตระกูลฮารุฮิแล้ว ไอ้นี่ฝีมือไม่ธรรมดาจริง แต่หน้าเทียบกับปรมาจารย์แล้ว ก็แค่คนไร้ความสามารถ”
“แกกล้าให้ฉันเรียกปรมาจารย์ท่านนั้นมาป่ะล่ะต่อกรกับเขาเกินสองหมัด ถึงเวลานั้นแกก็จะรู้ว่าอะไรคือยอดฝีมือที่แท้จริง!”
