บทที่913 การแสดงอิทธิฤทธิ์
เรวัตกระอักเลือดออกมาหนึ่งคำ มองไปที่รพีพงษ์อย่างเหลือเชื่อ พร้อมกับความสยดสยองบนใบหน้า การเตะเมื่อกี้นี้ของรพีพงษ์นั้น น่ากลัวจริงๆ เขายังไม่ทันตอบสนองกลับคืนมา ร่างกายก็ฝังเข้าไปในกำแพงแล้ว
“เกิด….เกิดอะไรขึ้น? แกควรจะเชื่อฟังเป็นอย่างดีถึงจะถูก ทำไม…..”
เสียงของเรวัตเล็กลงเรื่อยๆ การเตะของรพีพงษ์อาจทำให้อวัยวะภายในของเขาแตกกระจาย เขาอยากมีชีวิตอยู่ คงต้องรอให้เทพเจ้ามาช่วย
จิรัสย์พวกเขาทั้งสามคนต่างก็ตกใจกับการเตะอย่างกะทันหันของรพีพงษ์ เมื่อเห็นเรวัตถูกเตะเข้ากำแพงไปทันที ทั้งสามคนก็รู้ว่า ความแข็งแกร่งของรพีพงษ์ไม่ธรรมอย่างแน่นอน
“ให้ตายเถอะ เรวัตกลับพายอดฝีมือกลับมา รีบสร้างค่ายกล จัดการคนนี้ก่อน ค่อยจัดการกับเรื่องที่เหลือ”
จิรัสย์ตะโกนเสียงดัง จากนั้นออกจากด้านข้างโต๊ะนั้นอย่างรวดเร็ว บนมือก็ไม่หยุดที่จะจีบมือร่ายมนต์ ดูไปแล้วลึกลับผิดปกติ
ธรณินทร์และนิรวิทย์ทั้งสองคนรีบไปยืนอยู่ข้างหลังของจิรัสย์ จีบมือร่ายมนต์ เหมือนกับจิรัสย์ ในพริบตาเดียว ทั่วร่างกายทั้งสามคนเปล่งแสงสีดำที่มองเห็นได้ด้วยตาเปล่าออกมา ดูไปแล้วแปลกเล็กน้อย
รพีพงษ์จับมุรามาสะด้วยมือข้างเดียว ดึงมันออกมาจากฝัก จากนั้นหรี่ตามองไปที่ทั้งสามคนแวบหนึ่ง แววตามาพร้อมกับความระมัดระวัง
ยอดฝีมือวิชาเวทย์เหล่านี้แตกต่างจากยอดฝีมือเน่ยจิ้งเป็นอย่างมาก การโจมตีของพวกเขามักจะจู่โจมอย่างฉับพลันขณะที่อีกฝ่ายเผลอ ดังนั้นรพีพงษ์จึงไม่กล้าที่จะประมาท
จิรัสย์มองไปที่รพีพงษ์แวบหนึ่ง พูดอย่างเย็นชาว่า: “เด็กน้อย แกเป็นใคร? จุดประสงค์ของการมาที่นี่คืออะไร?”
รพีพงษ์ส่งเสียงเย็นชา เอ่ยปากว่า: “สิ่งนี้ฉันควรจะถามพวกแกมากกว่า ฉันได้รับให้มาร่วมงานเลี้ยงค็อกเทล แต่เกือบจะถูกควบคุมจิตใจ แล้วจุดประสงค์ของพวกแกคืออะไร?”
“ฉันไม่ชอบวิธีการทางไสยศาสตร์ ในเมื่อวันนี้มาเจอเข้า ถ้าอย่างนั้นก็จะทวงความยุติแทนสวรรค์ เพื่อไม่ให้ผู้หญิงเหล่านี้ถูกพวกแกทำลาย”
จิรัสย์หรี่ตาลง พูดอย่างเย็นชาว่า: “ความแข็งแกร่งของแกไม่เลวจริงๆ สามารถรอดพ้นจากวิชาสะกดจิตของพวกเรามาได้ และสามารถเตะคนเข้ากำแพงได้ด้วยการเตะเพียงครั้งเดียว แต่พวกเราสามพี่น้องทะยานไปทั่วสารทิศมาหลายปีขนาดนี้ นักรบยอดฝีมือแดนดั่งเทพอย่างพวกแกก็เคยฆ่ามาแล้ว อย่างแกอยากจัดการพวกเรา แค่คนปัญญาอ่อนเพ้อฝันจริงๆ”
“พวกเรากลายเป็นค่ายผูกวิญญาณแล้ว ต่อให้แกจะความสามารถที่มากมาย ก็อย่าได้คิดเข้าใกล้พวกเราได้แม้แต่ครึ่งก้าว!”
“งั้นเหรอ? ถ้าอย่างนั้นฉันก็อยากจะประลองดูว่าพวกแกจะมีความแข็งแกร่งแค่ไหน?”
ในขณะที่รพีพงษ์พูดอยู่ มุรามาสะเปล่งแสงออกมาอย่างฉับพลัน ดูไปแล้วสามารถปลดปล่อยพลังที่ไม่มีที่สิ้นสุดได้ตลอดเวลา
จิรัสย์เห็นว่ารพีพงษ์สามารถทำให้ร่างของกระบี่เปล่งแสงได้ ในใจก็ตกใจ เดาได้ว่ารพีพงษ์ก็น่าเป็นยอดฝีมือแดนดั่งเทพคนหนึ่ง
เขาไม่กล้าละเลย จีบมือร่ายมนต์ในทันที ตะโกนเสียงดัง: “รวบรวม!”
ต่อจากนั้น แสงสีดำทั่วตัวทั้งสามคนหลอมรวมเข้ามาทางรพีพงษ์ในชั่วพริบตา จากนั้นบนพื้น ลวดลายที่คล้ายกับเวทมนตร์คาถาสะกดก็ปรากฏขึ้น ล้อมรอบรพีพงษ์เข้าไป
รพีพงษ์ชักมุรามาสะในมือออกมา ฟันไปที่บนลวดลาย บนพื้นปรากฏหลุมขึ้นมาหนึ่งบ่อ แต่ลวดลายกลับไม่ได้รับความเสียหายแม้แต่น้อย
จิรัสย์หัวเราะเยาะรพีพงษ์ แล้วพูดว่า: “เด็กน้อย ค่ายผูกวิญญาณของพวกเรามุ่งเป้าไปที่จิตวิญญาณของมนุษย์ แกใช้พลังทางกายภาพ ไม่สามารถทำลายกลยุทธ์ของพวกเราทั้งสามคนได้ แต่ยังมีบางอย่างที่เป็นไปได้ น่าเสียดายที่แกรอแต่ให้พวกเราออกท่วงท่ามาโดยตลอด ตอนนี้ก่อตัวเป็นรูปร่างแล้ว แกไม่มีโอกาสชนะแล้ว!”
เมื่อเขาได้ยินเช่นนี้ รพีพงษ์ก็กำลังจะพุ่งเข้าหาพวกเขาทั้งสามคน แต่ทันทีที่เขาเคลื่อนไหว เวทมนตร์คาถาสะกดบนพื้นก็เปล่งแสงออกมา ต่อจากนั้น ในหัวของรพีพงษ์ก็รู้สึกปวดแปลบขึ้นมาอย่างฉับพลัน
จากนั้นพลังสีดำก็โผล่ออกมาจากเวทมนตร์คาถาสะกดห่อหุ้มร่างกายของรพีพงษ์ไว้ พันรอบลำคอของเขาในทันที
แม้ว่ารพีพงษ์จะไม่รู้สึกว่ามีอะไรที่พันรอบลำคอของตัวเอง แต่กลับเกิดความรู้สึกที่หายใจไม่ออก
ความรู้สึกแบบนี้ก็เหมือนราวกับว่าทำให้ในหัวสมองของตัวเองเกิดภาพลวงตา หัวสมองจะคิดว่ามีคนกำลังบีบตัวเองอยู่ ร่างกายก็จะตอบสนองเองตามธรรมชาติ ถ้าหัวสมองคิดว่าตัวเองตายไปแล้ว ต่อให้ร่างกายไม่ได้บาดเจ็บ คนก็จะมีอาการสมองตายเกิดขึ้น
ถ้าหากจิรัสย์พวกเขาทั้งสามคนจัดการกับยอดฝีมือแดนดั่งเทพคนอื่น พบกับอำนาจจิตที่อ่อน อาจถูกสิ่งที่เรียกว่าค่ายผูกวิญญาณของพวกเขาฆ่าตายแบบนี้จริงๆ แต่รพีพงษ์เป็นคนที่มีพลังจิต จิตวิญญาณ ในหัวสมองเขาให้ความระวังกับจิตใจของตัวเองอยู่เสมอ แล้วจะปล่อยให้วิธีการแบบนี้คุกคามชีวิตตัวเองได้อย่างไร
เมื่อรพีพงษ์มองผ่านจากข้างใน แวบเดียวก็มองเห็นว่าพลังสีดำปรากฏขึ้นในหัวสมองของเขา จิตวิญญาณในสมองของเขาลืมตาขึ้น และยื่นมือตรงออกไป คว้าพลังนั้นไว้ จากนั้นสะบัดเบาๆ คลื่นพลังนั้นก็สลายไป
จากนั้นมีแสงที่แผ่ออกมาจากบนตัวของจิตวิญญาณ ตรงเข้าไปแยกพลังสีดำทั้งหมดที่จะเข้าสู่ในสมองของรพีพงษ์อยู่ภายนอก
ถ้าเป็นแบบนี้ สิ่งที่เรียกว่าค่ายผูกวิญญาณ ก็จะสูญเสียผลกระทบต่อรพีพงษ์ไปโดยสิ้นเชิง
ในใจรพีพงษ์ก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย จิตวิญญาณในหัวสมองของตัวเองกลับแข็งแกร่งขนาดนี้ ตามที่จิรัสย์บอก ค่ายผูกวิญญาณของพวกเขาก็เคยฆ่ายอดฝีมือแดนดั่งเทพมาก่อน คาดไม่ถึงว่าจะอ่อนขนาดนี้เมื่ออยู่ต่อหน้าจิตวิญญาณของรพีพงษ์
ตัวเขาเองเริ่มสงสัยว่า ไม้เทพแดงไม่ได้ให้พลังจิตกับเขา แต่ทำให้เขามีกลยุทธ์อัศจรรย์บางอย่างที่คนธรรมดาไม่มี
จิรัสย์พวกเขาทั้งสามคนคิดว่ารพีพงษ์อยู่ภายใต้การควบคุมของพวกเขาแล้ว บนใบหน้าต่างก็แสยะยิ้ม คิดในใจว่านักรบเหล่านี้จองหองเกินไปแล้ว มักให้เวลาให้การจัดตั้งค่ายกลกับพวกเขาตลอด
แต่ในวินาทีต่อมา พวกเขาก็เห็นรพีพงษ์เดินถือกระบี่มาทางพวกเขา
“เกิดอะไรขึ้น รีบควบคุมเขา!”
จิรัสย์ตะโกน ทั้งสามคนก็จีบมือร่ายมนต์พร้อมกัน พลังที่อยู่เหนือเวทมนตร์คาถาสะกดครอบคลุมไปบนตัวของรพีพงษ์อย่างไม่หยุด แต่ดูเหมือนจะไม่มีผลต่อรพีพงษ์
รพีพงษ์เก็บมุรามาสะกลับเข้าไปในฝัก กลยุทธ์ของทั้งสามคนไม่มีผลกับตัวเอง ถ้าอย่างนั้นพวกเขาอยู่ตรงหน้ารพีพงษ์ก็ไม่ต่างอะไรจากคนธรรมดา ไม่จำเป็นต้องใช้มุรามาสะมาจัดการพวกเขา
เมื่อเห็นว่าค่อยผูกวิญญาณไม่มีผล เหงื่อเย็นๆก็ไหลออกมาที่หน้าผากของจิรัสย์พวกเขาทั้งสามคน
“ทำไม….ทำไมล่ะ? ค่ายผูกวิญญาณทำไมไม่มีผลกับเขา? ต่อให้เขาจะมีอำนาจจิตที่แข็งแกร่ง แต่ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่มีปฏิกิริยาใดๆเลย?”
รพีพงษ์มาถึงตรงหน้าจิรัสย์ กระตุกยิ้มมุมปากให้เขา และเอ่ยปากพูดว่า: “ฉันไม่เคยบอกว่านอกจากศิลปะการต่อสู้แล้ว ก็ไม่มีกลยุทธ์อื่น”
หลังจากพูดจบ เขาก็ตบลงไปที่บนหน้าของจิรัสย์ทันที จิรัสย์ล้มลงกับพื้นโดยที่ต้านทานไม่ได้
ธรณินทร์และนิรวิทย์ทั้งสองคนเห็นสิ่งนี้ หันกลับมากำลังจะวิ่งหนี รพีพงษ์เตะออกไปสองทีอย่างรวดเร็ว ให้พวกเขาล้มลงเหมือนสุนัขกินอุจจาระ
พวกเขาทั้งสามล้มลงไป ค่ายผูกวิญญาณก็สลายไปในทันที จิรัสย์มองไปที่รพีพงษ์ด้วยความหวาดกลัว อยากจะให้วิชาสะกดจิตมาถ่วงเวลา
อย่างไรก็ตามทันทีที่เขาใช้วิชาสะกดจิต เขาก็รู้สึกได้ถึงพลังที่มองไม่เห็นได้บุกเข้ามาในสมองของเขา ต่อจากนั้น จิรัสย์ก็ร้องโอดโอย ใบหน้าเปลี่ยนเป็นซีดเซียวในทันที คลานอาเจียนฟองขาวออก
