บทที่1001 เชื่อในวิทยาศาสตร์
พรมแดนระหว่างประเทศจีนและประเทศรัสเซีย
ในหุบเขาที่ไร้ผู้คนอยู่ มีลมหนาวพัดผ่านไปมา เห็นได้ชัดว่ารกร้างและอ้างว้าง
เสียงลมรุนแรงดังขึ้นอยู่ในที่นี้ ในพริบตาเดียว ร่างของคนคนหนึ่ง ก็ปรากฏขึ้นในหุบเขา
ผู้มาเยือนคือธัชธรรม หลังจากที่ออกจากมอสโก เขาก็มาถึงที่เปร์คิงอีกครั้ง ค้นหาช่องทางนั้นที่ผู้ลึกลับจะมาถึงบนพื้นโลกได้
หลังจากที่เขาเดินเข้าไปในหุบเขา บนมือก็จีบมือร่ายมนต์ที่ซับซ้อนออกมา จากนั้นปลดปล่อยพลังจิตออกมา ปกคลุมไปทั่วทั้งหุบเขา
แม้ว่าจิตวิญญาณเทพของเขาจะไม่ได้ตื่นภวังค์ แต่ในฐานะของผู้แข็งแกร่งที่อีกครึ่งก้าวจะก้าวสู่แดนเทพ ธัชธรรมก็สามารถปลดปล่อยพลังจิตวิญญาณเทพออกมาได้ และสำรวจตรวจสอบสภาพแวดล้อมโดยรอบได้ง่ายดาย
การสำรวจตรวจสอบแบบนี้แม้ว่าไม่สามารถแทรกซึมเข้าไปได้ทุกที่เหมือนกับพลังจิต แต่ก็ยังตรวจพบความผิดปกติในสภาพแวดล้อมโดยรอบได้ง่ายดายมาก
หลังจากนั้นไม่กี่วินาที ธัชธรรมเดินไปยังพื้นที่โล่งเปล่าแห่งหนึ่ง มือข้างหนึ่งก็สัมผัสด้านหน้า ในอากาศส่วนนั้นกลับปรากฏระลอกคลื่นออกมา เห็นได้ชัดว่าค่อนข้างแปลก
“ค้นหาอยู่ตั้งนาน ในที่สุดก็หาจนเจอ ดูเหมือนว่าจะเป็นเพียงแค่ทางเดินเล็กๆ ให้คนคนหนึ่งผ่านไป ก็ถึงขีดจำกัดแล้ว หากมีใครต้องการออกมาจากช่องทางนี้ คงจะต้องเป็นหลังจากสองสามปี”ธัชธรรมพึมพำ
หลังจากนั้นเขาก็หยิบสิ่งของที่เหมือนยันต์ออกมาจากเสื้อผ้าของตัวเองไม่กี่แผ่น หลังจากที่สร้างตราประทับที่ซับซ้อนแล้ว ยันต์เหล่านั้นก็บินขึ้นไปในอากาศ และปลดปล่อยพลังแปลกประหลาดออกมา
เดิมทีในอากาศที่ดูไปแล้วปกติดีมากก็ปรากฏคลื่นความผันผวนออกมา ต่อจากนั้นกระแสวังวนสีดำก็ปรากฏขึ้น
ยันต์เหล่านั้นกระจายไปรอบๆกระแสวังวน จากนั้นเชื่อมต่อเป็นรูปทรงที่ซับซ้อน ผนึกกระแสวังวนนั้นขึ้นมาโดยทันที
หลังจากที่ทำสิ่งเหล่านี้เสร็จ ธัชธรรมก็รู้สึกโล่งใจเช่นกัน มีการเตรียมการเหล่านี้ ต่อให้คนในทวีปโอชวินต้องการใช้ช่องทางนี้ ธัชธรรมก็จะสามารถรับรู้ได้เป็นอันดับแรก
ยิ่งไปกว่านั้นยังมีพลังที่ทรงพลังในยันต์ที่ผนึกเหล่านี้ เกิดมีคนใช้ช่องทางนี้ พลังของยันต์จะระเบิดออกมาในทันที ทำให้ช่องทางนั้นไม่เสถียร
ต่อให้พลังของยันต์แบบนี้ไม่สามารถจัดการกับคนที่ผ่านช่องทางนี้ได้ ช่องทางไม่เสถียร ก็เพียงพอที่จะสร้างความหวาดกลัวให้คนที่จะผ่านมาไม่กล้าผ่านมาแล้ว
ช่องทางที่ไม่เสถียร คือสามารถฆ่าคนที่อยู่ในนั้นได้อย่างง่ายดาย
หลังจากที่เสร็จสิ้นการปิดผนึกธัชธรรมหยิบเครื่องส่งรับส่งวิทยุออกจากเสื้อผ้าของตัวเอง กดปุ่มก่อนหน้านี้ที่จารุวิทย์สอนให้เขา หลังจากกดสองครั้ง พูดกับด้านในว่า: “ที่ของฉันจัดการเรียบร้อยแล้ว พวกคุณสามารถเข้าประจำตำแหน่งได้แล้ว”
“รับทราบ!”มีเสียงดังมาจากเครื่องส่งรับวิทยุ
ต่อจากนั้น กองบัญชาการของเปร์คิง ในห้องที่เต็มไปด้วยจอคอมพิวเตอร์ หลายคนผ่านชิปที่พกพาอยู่ในเครื่องรับส่งวิทยุ ระบุตำแหน่งของธัชธรรมได้อย่างแม่นยำ
จากนั้นบนหน้าจอคอมพิวเตอร์ก็แสดงให้เห็นท่าทางตอนนี้ของธัชธรรม และรวมถึงสภาพแวดล้อมของเขา
หลังจากปฏิบัติการบางอย่าง เครื่องยิงขีปนาวุธในฐานทัพเปร์คิงก็เริ่มเคลื่อนไวหมุน ไปยังทิศทางที่ธัชธรรมอยู่
จากนี้ไปตราบเท่าที่มีการเคลื่อนไหวใดๆที่ฝั่งของช่องทาง เครื่องยิงขีปนาวุธนี้จะเปิดใช้งานเมื่อใดก็ได้ เพื่อปล่อยขีปนาวุธ และทำลายช่องทางนี้ได้อย่างสิ้นเชิง
มีการเตรียมการเหล่านี้ ประเทศจีนก็ไม่ต้องกังวลผู้คนของทวีปโอชวินที่บุกรุกเข้ามา
“ขีปนาวุธเตรียมพร้อมเรียบร้อยแล้ว ท่านธัชธรรมสามารถกลับมาได้แล้ว”
เสียงมาจากเครื่องส่งรับวิทยุอีกครั้ง ธัชธรรมยิ้มแล้วมองไปเครื่องส่งรับวิทยุในมือแวบหนึ่ง บนใบหน้าปรากฏรอยยิ้มออกมา
ดูเหมือนตัวเองจะตามยุคสมัยไม่ทันแล้วจริงๆ สังคมยุคสมัยใหม่ ห่างออกไปหลายพันไมล์ ก็สามารถสนทนาได้ตลอดเวลา สิ่งนี้อยู่ในยุคสมัยของเขา ก็เป็นเรื่องที่ไม่กล้าที่จะคิดด้วยซ้ำ
“ดูเหมือนว่ายังต้องเชื่อในวิทยาศาสตร์”
โดยที่ไม่คิดเรื่องนี้อีกต่อไป ธัชธรรมกระโดดขึ้นไปบนเนินเขาหลายสิบเมตร และหายไปในสถานที่แห่งนี้
……
เทือกเขาคุนหลุน สำนักงานใหญ่ของกลุ่มสิงโต
รพีพงษ์เดินตรงไปยังอาคารด้านในของภูเขา หลังจากนั้นไม่นาน ก็มาถึงที่หน้าประตูห้องแห่งหนึ่ง
เขาเอื้อมมือไปเคาะประตูห้อง มีเสียงผู้หญิงที่อ่อนโยนดังมาจากข้างใน
“เชิญเข้ามา”
รพีพงษ์ผลักประตูเข้ามา เห็นคนหนึ่งที่แต่งตัวสวยงามกำลังนั่งอยู่ สง่างามมีราศี แค่แววตาเดียว หญิงสาวที่สวยงามก็สามารถที่จะดึงดูดวิญญาณของผู้ชายจำนวนมากได้
เขาตะลึงไปชั่วขณะ คิดว่าตัวเองเข้าห้องมาผิด ยังตั้งใจหันกลับมาดูหมายเลขห้องนี้เป็นพิเศษ หลังจากตรวจสอบหลายครั้ง ถึงได้รู้ว่าตัวเองไม่ได้เข้ามาผิด
“สวัสดีครับ ผมมาหาหงส์ ผมจำได้ว่าเมื่อก่อนที่นี่เป็นห้องทำงานของเธอ ไม่ทราบว่าตอนนี้เธออยู่ไหนเหรอ?”รพีพงษ์จ้องไปที่สาวสวยในห้องคนนั้นแล้วถาม
หงส์ที่ที่นั่งอยู่ที่หน้าโต๊ะเห็นคนที่ผลักประตูเข้ามาคือรพีพงษ์ ก็เต็มไปด้วยความประหลาดใจ แต่หลังจากที่ได้ยินคำพูดของรพีพงษ์ ความประหลาดในใจของหล่อนก็กลายเป็นความโกรธทันที
หล่อนตบกระแทกโต๊ะในทันที และตะโกนใส่ว่า: “ไอ้ตาบ้า ฉันก็แค่เปลี่ยนเสื้อผ้า แต่งหน้าแต่งตา! นายก็จำฉันไม่ได้เลยเหรอ?!”
รพีพงษ์ตกใจกับเสียงโกรธของสาวสวยคนนี้ จากนั้นก็รีบจ้องมองหล่อนอย่างละเอียดถี่ถ้วน พบว่าคนคนนี้คือหงส์จริงๆ
เพราะเมื่อกี้นี้ไม่ได้มองดูดีๆ รวมทั้งหงส์ในตอนนี้กับที่ผ่านนั้นแตกต่างกันมาก ดังนั้นเขาถึงไม่สามารถจำได้ตั้งแต่แรก
“ขอ….ขอโทษ ท่าทางในตอนนี้ของเธอกับสไตล์ก่อนหน้านี้แตกต่างกันมาก ฉันก็จำไม่ได้ตั้งแต่แรก”
ถ้าหากสไตล์ก่อนหน้านี้ของหงส์คือไม่สนใจภาพลักษณ์ เป็นคนเจ้าอารมณ์ เหมือนกับเสือ ถ้าอย่างนั้นหล่อนในตอนนี้ก็เป็นสไตล์มากมายหลายลักษณ์ และเต็มไปด้วยความมีเสน่ห์ของผู้หญิง
ที่สำคัญเสียงที่หล่อนเรียกให้เข้ามาในเวลานั้นค่อนข้างอ่อนโยน เมื่อเทียบกับหงส์ในอดีตแล้ว เป็นคนสองคนโดยสิ้นเชิง
ถ้าไม่ใช่ว่า“แม่เสือสาว”เมื่อกี้นี้ของหงส์กลับคืนมาอีก รพีพงษ์อาจจะยังจำหล่อนไม่ได้อย่างแน่นอน
หงส์มองไปที่รพีพงษ์ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจ ตั้งแต่หลังจากที่หล่อนแยกกันกลับมากับรพีพงษ์ หล่อนก็เริ่มเหมือนกับหญิงสาวคนอื่น แต่งตัวให้กับตัวเอง
เริ่มตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา หงส์กลายเป็นทิวทัศน์ที่สวยงามในสำนักงานใหญ่ของกลุ่มสิงโต ทุกๆวันจะมีผู้คนนับไม่ถ้วนมาแอบมองใบหน้าของหงส์ จำนวนคนที่ไล่ตามจีบหงส์ก็เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว และไม่สามารถเข้าคิวได้
และสาเหตุที่หล่อนเกิดการเปลี่ยนไปนั้น ก็เป็นเพราะ…..ไอ้บ้าบางคนที่ตาไม่มีแวว
“หรือว่าฉันก็จะใส่เสื้อผ้าสวยๆไม่ได้เหรอ? ฉันก็ไม่สามารถแต่งหน้าได้เลยเหรอ?”หงส์เอ่ยปากถามด้วยท่าทางที่โกรธ
รพีพงษ์ยิ้มอย่างกระอักกระอ่วน แล้วพูดว่า: “แน่นอนว่าได้ ก่อนหน้านี้ฉันไม่ได้มองดูอย่างละเอียดถี่ถ้วน เธอก็อย่าไปใส่ใจเลย”
“นายกลับมาทำไมเหรอ? มาเอาหยกโยงจิตเหรอ?”หงส์ถามด้วยท่าทางไม่สบอารมณ์
เรื่องราวที่รพีพงษ์อยู่ที่มอสโก กลุ่มสิงโตยังไม่ได้รับข่าวสารใดๆ ธัชธรรมก็ไม่ได้ส่งข่าวกลับมา ดังนั้นไม่มีใครรู้เรื่องที่รพีพงษ์ผลงานที่รุ่งโรจน์ของรพีพงษ์ และเรื่องที่เขาได้เข้ามารับเป็นเจ้านายของกลุ่มสิงโต
รพีพงษ์มองไปที่หงส์แวบหนึ่ง เอ่ยปากถามว่า: “ข้อที่หนึ่งเพื่อมาเอาหยกโยงจิต”
“อีกข้อหนึ่ง….ถือโอกาสกลับมาประกาศเรื่องที่ฉันได้เข้ามาเป็นเจ้านายของกลุ่มสิงโต”
