บทที่1056 เข้าใจผิด
รพีพงษ์มองนิศมาที่หันหลังไป จากนั้นถึงเริ่มถอดเสื้อผ้าที่เปียกชุ่มบนร่างกายของตัวเองออกมา หลังจากนั้นก็หยิบผ้าเช็ดตัวและเสื้อผ้าสำหรับเปลี่ยนออกจากกระเป๋าของตัวเอง หลังจากเช็ดให้แห้ง และเปลี่ยนใส่เสื้อผ้าที่แห้ง
“ฉันเปลี่ยนเสร็จแล้ว เธอหันกลับมาได้แล้ว”รพีพงษ์เอ่ยปากพูด
นิศมาถึงได้หันกลับมา มองไปรพีพงษ์ที่อยู่ด้านหลัง
“เดี๋ยวฝนหยุดตกฉันก็จะออกไป”รพีพงษ์เอ่ยปากพูด
นิศมาก็ไม่ได้พูดอะไรมาก เนื่องจากถ้าฝนหยุดตกเธอยังให้รพีพงษ์อยู่ในห้องต่อ ถ้าอย่างนั้นก็เห็นได้ชัดว่าความคิดของเธอไม่บริสุทธิ์
เพราะผู้ชายกับผู้หญิงอยู่ในห้องตามลำพัง ข้างนอกฝนยังตกอยู่ บรรยากาศจึงผิดไปจากปกติเล็กน้อย
เดิมทีนิศมาอยากจะหาเรื่องมาพูดคุย แต่ไม่รู้ว่าทำไม และก็พูดไม่ออก มองไปที่รพีพงษ์แวบเดียวก็รู้สึกว่าการเต้นของหัวใจจะเร็วขึ้น
รพีพงษ์ก็ไม่รู้ว่าจะพูดคุยอะไรกับนิศมา รู้สึกเพียงแต่ว่าตัวเองถูกบีบคั้นให้หลบฝนอยู่ในห้องของนิศมา มีความกระอักกระอ่วนเล็กน้อย
“เธอสามารถพักผ่อนได้แล้ว ฉันก็อยู่ที่สักพัก เดี๋ยวฝนหยุดตกแล้วฉันก็จะออกไป”
รพีพงษ์พูดกับนิศมา จากนั้นก็เดินไปที่หน้าต่าง และนั่งบนเก้าอี้ตรงนั้น
นิศมาก็ไม่ได้พูดอะไร หันกลับมานั่งบนเตียง เดิมทีเธออยากนั่งอยู่เป็นเพื่อนกับรพีพงษ์สักพัก แต่ทั้งสองคนก็ไม่รู้ว่าจะพูดคุยอะไรกันดี มีความกระอักกระอ่วน ดังนั้นจึงนอนลงไป หลับตา และแกล้งหลับ
ในขณะเดียวกันความคิดแปลกๆมากมายก็ผุดขึ้นมาในหัวของเธอ ผู้ชายกับผู้หญิงอยู่ในห้องด้วยกันตามลำพังแบบนั้น เป็นไปได้ว่าอาจจะเกิดเรื่องราวต่างๆตามความคิด
รพีพงษ์นั่งรอให้ฝนหยุดตกอยู่ตลอดเวลา แต่คืนนี้ฝนตกนานเป็นพิเศษ ตกลงบนพื้นเปาะแปะตลอด และไม่มีท่าทีว่าจะหยุดตก
ในพริบตาก็เป็นเวลาเที่ยงคืน เดิมทีนิศมาคิดว่ารพีพงษ์อยู่ในห้องจะนอนไม่หลับ แต่พอตกดึกดื่น ความง่วงก็เกิดขึ้น เขาไม่สามารถฝืนทนไว้ได้ ดังนั้นจึงค่อยๆเผลอหลับไป
รพีพงษ์นั่งอยู่ข้างเตียง ก็ทนต่อความง่วงอย่างต่อเนื่องไม่ได้ เพียงแค่ฟุบลงกับโต๊ะ และหลับไป
เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น
ดวงอาทิตย์ขึ้น และเนื่องจากเมื่อคืนนี้ฝนตก ดังนั้นอากาศบนเกาะจึงสดชื่นเป็นพิเศษ
ลูกศิษย์ของวฤนท์ธมทุกคนต่างออกมาจากห้องของตัวเอง และเริ่มต้นชีวิตของวันใหม่
บาวันออกมาจากในห้องของตัวเอง หลังจากบิดขี้เกียจ ยังหาวหนึ่งครั้ง รู้สึกว่าอากาศวันนี้ดีเป็นพิเศษ
แม้ว่าเมื่อคืนฝนจะตก แต่เธอนอนหลับสบายมาก หลังจากที่ตื่นขึ้นมาในตอนเช้าถึงพบว่ากลางคืนฝนตก
ในเวลานี้จู่ๆเธอก็นึกขึ้นได้ว่ารพีพงษ์นอนบนต้นไม้ ฝนตกแล้วบนต้นไม้คงจะนอนไม่ได้ ก็ไม่รู้ว่าเมื่อคืนนี้เขาผ่านมาได้อย่างไร
“เมื่อคืนนี้ให้เขามานอนที่บ้านของฉันเขาก็ไม่นอน ตอนนี้โชคร้ายแล้ว”
บาวันพึมพำกับตัวเอง จากนั้นมองไปทางป่าแวบหนึ่ง แต่ไม่เห็นเงาของรพีพงษ์
เขาดึงศิษย์พี่คนหนึ่งไว้ แล้วเอ่ยปากถามว่า: “ศิษย์พี่ เมื่อคืนนี้ฝนตก พี่รู้มั้ยว่ารพีพงษ์ไปไหนแล้ว?”
ศิษย์พี่คนนั้นส่ายหน้า แล้วพูดว่า: “อาจจะไปหาที่หลบฝน”
“เขาจะไปหลบฝนที่ไหนได้?”บาวันเอ่ยปากถามด้วยความสงสัย
ศิษย์พี่คนนั้นยิ้มแล้วพูดว่า: “ที่อื่นฉันไม่รู้ แต่ว่าที่ของศิษย์พี่ศิษย์น้องของพวกเราคงจะเป็นไปไม่ได้ หมอนี่มาถึงก็มีเรื่องกับศิษย์พี่ใหญ่ คงจะไม่มีใครให้เขาหลบฝนอย่างแน่นอน”
ใบหน้าของบาวันเต็มไปด้วยความสงสัย คิดในใจว่าบริเวณใกล้ๆนี้ก็ไม่มีถ้ำอยู่ รพีพงษ์จะไปหลบฝนที่ไหนได้?
ในขณะที่เธอกำลังคิดว่ารพีพงษ์จะไปที่ไหน ประตูห้องของนิศมาก็เปิดออก
บาวันรีบเดินไปที่นั่นทันที อยากจะถามนิศมาว่าเห็นรพีพงษ์หรือเปล่า
แต่สิ่งที่ทำให้เธอคาดไม่ถึงคือ คนที่เดินออกมาจากห้องของนิศมา คือรพีพงษ์!
บาวันเบิกตากว้างทันที ใบหน้าเต็มไปด้วยความตื่นตกใจ ต่อจากนั้นก็รีบเอ่ยปากพูดว่า: “นายนายนายนาย นายทำไมถึงมาอยู่ในห้องของศิษย์พี่นิศมาได้?”
“ฉันมาหลบฝนที่ของเธอ”รพีพงษ์เอ่ยปากพูด
“ศิษย์พี่นิศมาล่ะ?”บาวันถามต่อ
“เธอยังไม่ตื่น อาจจะเป็นเพราะเมื่อคืนนี้นอนดึกเกินไป”รพีพงษ์เอ่ยปากพูด
ด้วยประโยคง่ายๆธรรมดาแบบนี้ บาวันกลับคิดได้หลากหลายความหมาย
บนใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ เหมือนราวกับว่าเด็กได้สัมผัสกับสิ่งที่ไม่ตรงกับวัยของเธอ
“โอ้พระเจ้าช่วย พวกพี่ก็เร็วเกินไปแล้ว! ศิษย์พี่นิศมาก็หลอกลวงคนเก่งเกินไปแล้วจริงๆ เธอบอกว่าจะไม่แย่งนายกับฉันไม่ใช่เหรอ? ปรากฏว่าเวลาแค่คืนเดียว เธอก็เอานายอยู่แล้ว ที่สำคัญฟังจากคำพูดของนาย เมื่อคืนนี้พวกนายยังดุเดือดมากด้วย”บาวันพูดด้วยน้ำเสียงที่ตื่นเต้น
ใบหน้าของรพีพงษ์เต็มไปด้วยความเซ็ง เอ่ยปากพูดว่า: “เธอเข้าใจผิดแล้ว เมื่อคืนนี้ฉันแค่ไปหลบฝนในของหล่อนเท่านั้นเอง จินตนาการของเธอช่างล้ำลึกเหลือเกินหรือเปล่า”
“นายคิดว่าฉันเป็นเด็กสามขวบเหรอ พวกนายชายหญิงอยู่ในบ้านด้วยกันตามลำพัง นายจะบอกว่าไม่ได้ทำอะไร ผีถึงจะเชื่อ!”บาวันรีบโต้ตอบทันที
จากนั้นเธอรีบหันออกไป และตะโกนเสียงดังว่า: “พวกพี่รีบมาเร็วๆ เกิดเรื่องใหญ่แล้ว!”
“เมื่อคืนนี้รพีพงษ์ค้างที่ห้องของศิษย์พี่นิศมา! ที่สำคัญตอนนี้ศิษย์พี่นิศมายังไม่ตื่นนอน รพีพงษ์บอกว่าเมื่อคืนนี้นอนดึกเกินไป ก็ไม่รู้ว่าพวกเขาทั้งสองคนทำอะไรถึงได้นอนดึกแบบนี้!”
รพีพงษ์คิดไม่ถึงว่าบาวันจะตะโกนเสียงดังบอกเรื่องนี้ออกไป รู้สึกเพียงว่าปวดหัวอย่างฉับพลัน หลังจากที่บาวันตะโกนแบบนี้ไป ไม่ว่าเขาจะแก้ต่างอย่างไรก็ฟังไม่ขึ้น
หลังจากที่ศิษย์พี่ศิษย์น้องที่ตื่นขึ้นมาได้ยินคำพูดของบาวัน ก็วิ่งไปทางด้านนี้ทันที หลังจากนั้นไม่นาน ทุกคนก็มารวมตัวกันที่หน้าประตูห้องของนิศมา
“จริงหรือเท็จ เมื่อคืนนี้รพีพงษ์นอนที่ห้องของศิษย์น้องนิศมาเหรอ?”
“ไม่ใช่มั้ง เทพธิดาของฉัน ก็ถูกคนอื่นขืนใจแบบนี้ สวรรค์ จากนี้ไปฉันจะใช้ชีวิตอยู่ได้อย่างไร!”
“โอ้พระเจ้าช่วย พวกเขาก้าวหน้าเร็วเกินไปหรือเปล่า พวกเราที่ใช้ชีวิตอยู่บนเกาะมานานเกินไป ดังนั้นจึงตามช่วงเวลาจังหวะยุคสมัยไม่ทันเหรอ?”
……
รพีพงษ์มองดูคนเหล่านี้ที่รวมตัวกันอยู่หน้าบ้านอย่างหมดคำพูด และไม่รู้จะอธิบายอย่างไรให้พวกเขาฟังไปชั่วขณะ
ในเวลานี้นิศมาก็เดินออกจากห้องไปด้วยเช่นกัน เธอขยี้ตาที่ง่วงนอนของตัวเอง เห็นว่าทุกคนเฝ้าอยู่ที่ประตูห้องของเธอ ใบหน้าเต็มไปด้วยความสงสัย
บาวันวิ่งตรงไปตรงหน้านิศมา และพูดอย่างไม่พอใจว่า: “ศิษย์พี่ ทำไมพี่เจ้าเล่ห์ขนาดนี้ ไหนพี่บอกว่าไม่สนใจรพีพงษ์ไง? ปรากฏว่าในตอนนี้แม้แต่ความสัมพันธ์แบบนี้ก็เกิดขึ้นแล้ว พี่น่าขยะแขยงมาก!”
นิศมาถึงกับมึนงง เอ่ยปากถามว่า: “เธอพูดจาเหลวไหลอะไร ฉันกับเขาเกิดความสัมพันธ์อะไรขึ้น?”
“เมื่อคืนนี้รพีพงษ์นอนในห้องของพี่ พี่ว่าพวกพี่ยังสามารถเกิดความสัมพันธ์อะไรขึ้นได้อีก?”บาวันพูดด้วยความโกรธ
ทันใดนั้นใบหน้าของนิศมาก็เขินอาย รีบพูดอธิบายว่า: “เมื่อคืนนี้ฝนตก รพีพงษ์ไม่มีที่หลบฝน ฉันแค่ให้เขาเข้ามาหลบฝน”
“ฉันจะมีความสัมพันธ์แบบนั้นกับเขาได้อย่างไร เธอคิดว่าฉันเป็นคนแบบไหนกัน”
บาวันดูไม่เชื่อ แล้วพูดว่า: “ศิษย์พี่ พี่อย่าหลอกฉัน พี่พูดความจริง พี่ชอบรพีพงษ์ใช่มั้ย? ถ้าหากพี่ยอมรับ เห็นแก่ความเป็นพี่น้องของพวกเรา ฉันก็ยกผู้ชายคนนี้ให้กับพี่”
นิศมาหมดคำพูด คิดในใจมียัยเด็กบาวันคนนี้อยู่ ต่อให้ไม่มีเรื่องก็สามารถพูดให้กลายเป็นจริงได้
ในเวลานี้นฤชัยเดินออกมาจากกลุ่มคน สีหน้าของเขาอิจฉาและไม่พอใจ เดินถึงตรงหน้านิศมาและรพีพงษ์
เขามองไปที่รพีพงษ์แวบหนึ่ง จากนั้นพูดกับนิศมาว่า: “ไอ้หมอนี่มันมีอะไรดีกันแน่? แค่อาจารย์ชื่นชมเขาไม่กี่ประโยคเท่านั้นเอง หรือว่าฉันที่ความแข็งแดนดั่งเทพขั้นกลาง ยังเทียบกับคำชื่นชมไม่กี่ประโยคของอาจารย์ไม่ได้เหรอ?”
