เรื่องของหญิงสาวในชุดแดง ทำให้รพีพงษ์ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไร แต่ผลสรุปโดยรวมของข้อมูลต่างๆออกมา ทำให้รพีพงษ์รู้สึกว่าตัวเองอาจจะแค่ฝันแปลกประหลาดไป
ทำไมตัวเองถึงได้ฝันแบบนั้น รพีพงษ์ก็ไม่รู้ แต่ว่าในใจของเขาคาดเดาว่าอาจเป็นเพราะใต้ต้นไม้ที่เขานอนเมื่อคืนนี้ มีความเป็นไปได้ที่จะฝังศพของหญิงสาวอยู่
เพราะเขาเคยสัมผัสกับผู้คนจากโลกอื่นมาก่อน เรื่องราวผีสางเทพเทวดาแบบนี้สำหรับรพีพงษ์แล้ว ก็ปฏิเสธไม่ได้ทั้งหมด
เรื่องราวเหลือเชื่อแบบนี้มีอยู่จริงหรือไม่ เขาก็ไม่รู้ แต่ว่าเขาเข้าใจเหตุผลอย่างหนึ่ง เชื่อว่ามีอยู่ แต่ก็ไม่เชื่อว่าไม่มี
หญิงสาวในชุดแดงเมื่อวานนี้คนนั้น อาจเป็นเพราะถูกฝังไว้ที่ใต้ต้นไม้นี้จริงๆ หรือว่าสถานที่อื่นๆ พอดีเมื่อคืนนี้ดวงจันทร์เต็มดวง ดังนั้นตัวเองถึงไปโดนเข้า
แน่นอนว่า นี่เป็นเพียงการคาดเดาของรพีพงษ์ เรื่องที่ว่าจะมีผีจริงๆหรือไม่มี ยังพูดได้ไม่ชัดเจนจริงๆ
นอกจากนี้ยังเป็นไปได้ว่าสภาพแวดล้อมในภูเขานี้ทำให้ตัวของเขาเองมีความฝันเช่นนี้
ไม่ได้คิดมากกับเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อคืนอีกต่อไป รพีพงษ์ก็เก็บข้าวของของตัวเองเรียบร้อย และรีบออกเดินทางไปภูเขากับฐปนีย์พวกเขาทั้งสามต่อไป
เวลาผ่านไปเกือบครึ่งวันกว่า รพีพงษ์มองเห็นบนยอดเขาในระยะไกล เขียนตัวหนังสือสองตัวที่ภาคภูมิกว้างโอ่อ่า
“บ้อเก๊ก!”
เขาหันหน้ามองไปที่ฐปนีย์พวกเขาทั้งสามคนแวบหนึ่ง เอ่ยปากถามว่า: “บ้อเก๊กสองคำนี้ เป็นชื่อสำนักของพวกเธอเหรอ?”
ฐปนีย์พูดด้วยใบหน้าที่ภาคภูมิใจ: “ถูกต้อง สำนักของพวกเรา ก็คือสำนักบ้อเก๊ก ในเวลาเดียวกันนี่ก็เป็นชื่อของอาจารย์พวกเรา เขาชื่อว่าจีรภัทร สำนักบ้อเก๊กตั้งชื่อตามชื่อของเขาด้วย”
“ถ้าไม่ใช่เพราะท่านผู้อาวุโสเขาอยู่ในส่วนลึกของเทือกเขาฉินหลิง ไม่เคยออกไปมาก่อน ไม่อย่างนั้น ชื่อเสียงของสำนักบ้อเก๊กของพวกเรา ก็โด่งดังไปทั่วโลกแล้ว”
รพีพงษ์ยิ้มเล็กน้อย คิดในใจว่าไม่ใช่ว่าอาจารย์ของเธอไม่อยากออกไป แต่เป็นเพราะเขาไม่สามารถออกไปได้
แต่ว่าจีรภัทรเป็นผู้มาจากทวีปโอชวิน ไม่ว่าจะเป็นความรู้หรือความแข็งแกร่ง ก็สูงกว่าคนของวงการบู๊แห่งหัวเซี่ยมาก ดังนั้นถ้าหากไม่มีข้อตกลงกับธัชธรรม ไม่แน่สำนักบ้อเก๊กนี้อาจจะมีชื่อเสียงไปทั่วโลกจริงๆ
“ฉันจะบอกนายให้ ด้านหน้าก็สำนักของสำนักบ้อเก๊กของพวกเราแล้ว เดี๋ยวถึงแล้วนายช่วยทำตัวดีๆด้วย อาจารย์ของพวกเราไม่ใช่ว่านายอยากพบก็ได้พบ ต่อให้คุณสมบัติของนายไม่เลว ก็ต้องอยู่ให้บนภูเขาให้ครบเจ็ดเจ็ดสี่สิบเก้าวันแล้วถึงจะสามารถพบอาจารย์ของพวกเราได้ เข้าใจมั้ย?”ฐปนีย์เขม็งตาใส่รพีพงษ์แล้วเอ่ยปากพูด
รพีพงษ์ขมวดคิ้วทันที แล้วพูดว่า: “ฉันไม่ได้มาไหว้บูชาอาจารย์ ดังนั้นเงื่อนไขของเธอไม่มีประโยชน์สำหรับฉัน ถึงสำนักของพวกเธอ ฉันก็จะพบอาจารย์ของพวกเธอ”
ทันใดนั้นฐปนีย์ก็พูดด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจ: “นายคิดว่านายเป็นใคร ทำไมพวกเราต้องทำลายกฎเกณฑ์เพื่อนายด้วย ถ้านายไม่ต้องการปฏิบัติตามกฎเกณฑ์นี้ ตอนนี้ก็สามารถออกไปได้ ไม่มีใครบังคับให้นายไปที่สำนักของพวกเรา ”
หลังจากพูดแล้ว ฐปนีย์ก็ยังคงเดินไปด้านหน้า
รพีพงษ์ไม่สนใจคำพูดของเธอ และยังคงเดินตามพวกเขาไปด้านหน้า
อย่างไรก็ตามตอนนี้ก็รู้อยู่แล้วสำนักของสำนักบ้อเก๊กอยู่ที่ไหน ฐปนีย์พวกเขาทั้งสามคนสำหรับรพีพงษ์แล้ว ไม่มีประโยชน์อะไรแล้ว
เดี๋ยวถึงในสำนักของพวกเขา ต่อให้ฐปนีย์พวกเขาทั้งสามคนไม่ให้จีรภัทรออกมาเจอเขา เขาก็มีวิธีมากมายนับไม่ถ้วนที่จะบีบคั้นให้จีรภัทรออกมา
ชายหนุ่มคนนั้นที่ผ่านการทดสอบมีตามมาด้วยเห็นว่าท่าทางของรพีพงษ์จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่มีความสัมพันธ์ใดๆที่ดีกับฐปนีย์ อดไม่ได้ที่จะรู้สึกกังวลเล็กน้อย
เขาก็เพิ่งจะมาที่นี่ ถ้าหากเพราะรพีพงษ์ ทำให้คนในสำนักบ้อเก๊กเกิดความรู้สึกไม่ดีต่อเขา ถ้าอย่างนั้นในอนาคตเขาในสำนักบ้อเก๊กก็ถือได้ว่าจบเห่แน่ๆ
ดังนั้นเขาจึงรีบเดินไปที่ข้างๆรพีพงษ์ พูดโน้มน้าวว่า: “พี่ ผมรู้สึกว่าพี่น่าจะอ่อนข้อเถอะ เนื่องจากได้มาถึงที่สำนักของพวกเขาแล้ว ที่นี่เป็นถิ่นของคนอื่นทั้งหมด ถ้าพี่ยังพูดจาแบบเมื่อกี้นี้ ถึงเวลาคนที่จะโชคร้ายก็คือตัวของพี่เอง”
“ที่สำคัญพวกเราเป็นผู้มาใหม่ ต่อให้อาจารย์จะลงมือ คงจะช่วยพวกเขาอย่างแน่นอน พวกเราจะไม่ได้รับผลประโยชน์อะไรทั้งนั้น ”
รพีพงษ์ยิ้มเล็กน้อย แล้วพูดว่า: “อาจารย์ของพวกเขาจะลงมือฉันก็ไม่หวาดกลัวอะไรทั้งนั้น นับประสาอะไรกับพวกเขา นายก็ไม่ต้องเป็นกังวลแทนฉันแล้ว ”
เมื่อชายหนุ่มเห็นว่ารพีพงษ์ไม่เพียงแต่ดื้อรั้น ที่สำคัญยังหลงตัวเองขนาดนี้ กล้าพูดว่าตัวเองไม่กลัวอาจารย์ของพวกเขา สิ่งนี้คือกำลังพูดจาโอ้อวด และในใจรู้สึกว่าเขาไม่มีเหตุผล ดังนั้นก็หยุดพูดโน้มน้าวรพีพงษ์
หลังจากนั้นไม่นาน คนทั้งกลุ่มก็มาถึงที่หน้าสำนักของสำนักบ้อเก๊ก มองไปทางด้านหน้า เป็นบันไดยาว ที่ปลายทางสุดของบันได จะเห็นดาดฟ้ากว้างใหญ่ที่คนสร้างขึ้นมา บนดาดฟ้า เป็นการก่อสร้างแบบย้อนยุคมาก
แม้ว่าที่นี่จะอยู่ลึกเข้าไปในภูเขา แต่การวางแผนในสำนักของสำนักบ้อเก๊กกลับเป็นระเบียนเรียบร้อย และมีกลิ่นควันตลบอบอวลไปทั่ว
คิดๆดูแล้วจีรภัทรอยู่ที่นี่มาเป็นเวลาหลายร้อยปีแล้ว ต่อให้ทุกปีเขารับลูกศิษย์แค่คนเดียว ผ่านไปเป็นเวลานานขนาดนี้ สำนักบ้อเก๊กนี้ก็มีผู้คนหลายร้อยคนแล้ว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงในบางครั้งโชคดี เจอกับคนมีความสามารถที่คุณสมบัติดีมากกว่า ต่อให้สำนักบ้อเก๊กนี้จะมีลูกศิษย์สองร้อยคน รพีพงษ์ก็ไม่รู้สึกแปลกใจ
ดังนั้นพวกเขาสามารถสร้างสถานที่นี้ให้กลายเป็นแบบนี้ได้ ก็ไม่มีอะไรน่าแปลก
เมื่อเดินไปตามขั้นบันไดไปด้านหน้า คนกลุ่มหนึ่งมาถึงตำแหน่งที่ราบเรียบ รพีพงษ์เห็นว่าที่นี่บ้านมากมาย ซึ่งทั้งหมดได้รับการสร้างอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย ที่สำคัญต้นไม้บริเวณๆเขียวชะอมสวยงดงามก็ทำได้ดีมาก
ในขณะนี้อยู่ห่างออกไปไม่ไกลนัก จะเห็นว่ามีคนจำนวนมากกำลังฝึกชกมวย พวกเขามีทั้งชายและหญิง แต่ส่วนใหญ่เป็นเพศชาย และเพศหญิงมีเพียงไม่กี่คน
หลังจากที่ฐปนีย์และคนอื่นๆมาถึงที่นี่ ฐปนีย์ก็ตะโกนใส่คนเหล่านั้นทันทีว่า: “ศิษย์พี่ชายศิษย์พี่สาวทุกคน!พวกเรากลับมาแล้ว!”
ทุกคนที่ฝึกชกมวยที่นั่นก็หยุดลงมาทันที และมองมาทางพวกเขา
ในไม่ช้า คนเหล่านั้นก็วิ่งมาถึงตรงหน้าฐปนีย์พวกเขาทั้งสามคน หนึ่งในนั้นเอ่ยปากพูดว่า: “ศิษย์น้องฐปนีย์ ผลเก็บเกี่ยวในครั้งนี้ไม่เลวนะ คาดไม่ถึงพากลับมาได้สองคน”
ฐปนีย์เหลือบมองไปที่รพีพงษ์แวบหนึ่ง แล้วพูดว่า: “ชายหนุ่มคนนี้พวกเราคัดเลือกกลับมา คนที่อายุยี่สิบกว่า คือคนที่หน้าด้านไร้ยางอายตามพวกเรากลับมา ไม่นับเขา”
ทุกคนต่างสงสัยเล็กน้อย หันหน้ามองไปที่รพีพงษ์ เริ่มมองดูเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า
“ดูท่าทางอายุมากไปเล็กน้อยจริงๆ ดูเหมือนว่าคุณสมบัติก็ไม่น่าจะดีมาก ศิษย์น้อง ทำไมพวกเธอต้องพาเขากลับมาด้วย?”
ฐปนีย์ส่งเสียงเย็นชา พูดว่า: “ฉันก็บอกแล้วไง เขาหน้าด้านไร้ยางอายตามกลับมา”
รพีพงษ์ยิ้มเล็กน้อย แล้วพูดกับลูกศิษย์เหล่านั้นว่า: “ทุกคน ฉันมาพบอาจารย์ของพวกคุณ รบกวนช่วยแจ้งให้ด้วย”
เมื่อฐปนีย์ได้คำพูดของรพีพงษ์ หันหน้าเขม็งตาใส่เขาทันที เอ่ยปากพูดว่า: “นายฟังสิ่งที่ฉันบอกกับนายไม่เข้าใจเหรอ? ฉันบอกกับนายแล้วว่า อยู่ในภูเขาครบสี่สิบเก้าวัน นายถึงจะมีสิทธิ์พบอาจารย์”
เมื่อรพีพงษ์เห็นฐปนีย์ทำแบบนี้ ก็ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ ในเมื่อพวกเขาไม่แจ้งให้ตัวเอง ถ้าอย่างนั้นตัวเองก็ทำได้เพียงตะโกนเรียกจีรภัทรออกมา
เขาหมุนเวียนพลังวิเศษเสนทันที จากนั้นรวมพลังของตัวเองเข้าน้ำเสียง ตะโกนว่า: “จีรภัทร ออกมาพบกับฉันเร็วๆ!
