เมืองซีนี่อยู่ใกล้กับเทือกเขาฉินหลิงที่สุด
รพีพงษ์มาถึงที่หน้าประตูอาคารใหญ่หลังหนึ่ง เมื่อกี้นี้เขาได้ดำเนินการติดต่อกับคนของเทือกเขากิสนาแล้ว ให้พวกเขาส่งเฮลิคอปเตอร์มารับตัวเอง
คนของเทือกเขากิสนาได้บอกตำแหน่งที่ตั้งของลานจอดเฮลิคอปเตอร์ที่อยู่ใกล้กับรพีพงษ์ให้รพีพงษ์ และให้รพีพงษ์ไปรอที่นั่นก่อน พวกเขาจะจัดเตรียมเฮลิคอปเตอร์ไปรับรพีพงษ์ทันที
ตำแหน่งที่ตั้งของลานจอดเครื่องบินนี้ ก็อยู่บนยอดตึกด้านหน้าของรพีพงษ์
อาคารนี้เป็นอาคารพาณิชย์ระดับหรูหราหลังหนึ่ง เป็นสถานที่สามารถติดตั้งลานจอดเครื่องบินได้ ก็ต้องไม่ธรรมดา
และที่นี่ก็คืออุตสาหกรรมแห่งหนึ่งที่ไม่อยู่ในสายตาของเทือกเขากิสนา
ในการเข้าออกจากอาคารนี้จำเป็นต้องใช้การ์ดพิเศษ คนนอกอยากจะเข้าไป จำเป็นต้องดำเนินการตรวจสอบที่ซับซ้อนมาก
เพื่อหลีกเลี่ยงปัญหานี้ รพีพงษ์ได้ปลดพลังจิตของตัวเองออกมา ใช้พลังจิตวิญญาณเทพ“บดบัง”เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยหลายคนที่ทางเข้าอาคาร
แบบนี้ก็จะไม่มีใครเห็นรพีพงษ์เดินเข้าไปในอาคาร
สัญญาณเตือนภัยที่ทางเข้าอาคารดังขึ้นมา เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยหลายคนมองไปอย่างรวดเร็ว โดยคิดว่ามีคนต้องการจะบุกเข้าไป แต่ในเวลานี้ที่ทางเข้าอาคาร
มีเพียงพวกเขาเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยไม่กี่คน และไม่เห็นมีคนอื่น
สิ่งนี้ทำให้พวกเขาไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น
“น่าแปลกจริงๆ ทั้งๆที่ไม่มีใคร ทำไมสัญญาณเตือนนี้ถึงได้ดังขึ้นมา? เป็นไปได้ไหมว่าเครื่องจะขัดข้องเหรอ?”เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยคนหนึ่งพึมพำ
รพีพงษ์ยิ้มแล้วมองดูท่าทางตกตะลึงของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยหลายคนนั้น จากนั้นก็เดินเข้าไปข้างใน
ตลอดทางจนถึงด้านบนอาคาร รพีพงษ์สังเกตเห็นว่าประตูที่ปลายบันไดเปิดอยู่ และดูเหมือนว่ามีใครบางคนอยู่ชั้นบน
เขาเดินออกไปนอกประตู แวบแรกก็เห็นลานจอดเครื่องบินชั้นบนนั้น จากนั้นเขาก็กวาดตามองไปรอบๆ พบว่าในมุมหนึ่ง ชายและหญิงกำลังกอดกัน เสื้อผ้าของผู้หญิงไม่เรียบร้อย ผู้กำลังเร่งรีบจะทำให้เสร็จโดยเร็ว และ รีบร้อนอย่างทนไม่ไหว
ดูจากเสื้อผ้าของทั้งสองคนสวมใส่ น่าจะเป็นพนักงานในอาคารนี้ ท่าทางของผู้ชายคนนั้นน่าจะเป็นหัวหน้า ส่วนผู้หญิงน่าจะเป็นเลขาคนหนึ่ง
เมื่อเห็นฉากนี้ รพีพงษ์ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะขึ้นมา ไม่คาดคิดว่าจะมีคนวิ่งมาทำเรื่องแบบนี้ที่สถานที่แบบนี้
พอดีว่าผู้หญิงคนนั้นหันหน้าไปทางรพีพงษ์ ในไม่ช้าเธอก็สังเกตเห็นชั้นบนของอาคารมีคนเพิ่มมาหนึ่งคน ตกใจจนรีบผลักชายคนนั้นออกไป พูดด้วยใบหน้าที่ตื่นตระหนก: “ประธานณยศ มีคนมา”
ผู้ชายที่ถูกเรียกว่าประธานณยศก็รีบจัดแจงเสื้อผ้าของตัวเองอย่างรวดเร็ว จากนั้นหันมองมาทางรพีพงษ์
หลังจากที่พบว่าไม่ใช่คนที่ตัวเองรู้จัก ในใจของเขาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก
เขาจ้องมองรพีพงษ์ตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่าละเอียด เห็นรพีพงษ์ดูไม่เหมือนคนที่ทำงานในอาคารนี้ จึงเอ่ยปากถามว่า: “นายเป็นใคร ใครให้นายขึ้นมา?”
รพีพงษ์ ยิ้มให้เขาเล็กน้อย แล้วพูดว่า: “ขอโทษด้วย ฉันมาที่นี่เพื่อรอคนมารับฉัน คาดไม่ถึงจะเจอกับเรื่องของพวกคุณ แต่ว่าพวกคุณอย่าได้ถือสา ฉันไม่รบกวนพวกคุณ พวกคุณ ทำต่อไปได้”
ประธานณยศก็มองไปที่รพีพงษ์ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจ ด่าว่า: “แกอยู่ที่นี่ฉันแม่งจะทำต่อไปยังไง ฉันว่าแกจงใจมาก่อกวนใช่มั้ย?”
รพีพงษ์ยักไหล่ แล้วพูดว่า: “ฉันรอคนมารับฉันจริงๆ”
“แกหลอกใคร? ใครจะวิ่งมารับแกชั้นบนอาคารนี้? ฉันว่าแกจงใจมาก่อกวนใช่มั้ย?”ประธานณยศพูดอย่างโกรธ ๆ
ในตอนนี้ผู้หญิงคนนั้นได้ใส่เสื้อผ้าของตัวเองเรียบร้อยแล้ว จากนั้นควงแขนของประธานณยศด้วยใบหน้าที่คับแค้นใจ แล้วพูดว่า: “ประธานณยศ คนคนนี้มองดูก็เหมือนยาจก เมื่อกี้นี้คนอื่นเขาอารมณ์ดีขนาดนี้ ก็ถูกเขาขัดจังหวะแบบนี้ น่าโมโหจริงๆ”
ประธานณยศปลอบใจผู้หญิงคนนั้นทันทีว่า: “ที่รัก คุณอย่าใจร้อน ฉันจะสั่งสอนยาจกคนนี้แทนคุณเดี๋ยวนี้ ว่างไม่มีอะไรทำกลับวิ่งมาชั้นบนของอาคาร หาเรื่องจริงๆ”
หลังจากพูดจบ เขาก็มองไปที่รพีพงษ์อีกครั้ง และพูดอย่างเย็นชาว่า: “ดูจากที่แกสวมใส่แล้ว น่าจะไม่ใช่พนักงานของที่นี่ใช่มั้ย? แต่ในเมื่อแกสามารถเข้ามาในอาคารได้ แสดงว่าแกก็ทำงานอยู่ที่นี่ ดังนั้นฉันเดาไม่ผิด แกน่าจะเป็นพนักงานทำความสะอาดของอาคารใช่มั้ย?”
“ฉันจะบอกแกให้ ฉันรู้จักกับผู้จัดการของพวกแก ตอนนี้แกรีบขอโทษพวกฉันซะ จากนั้นก็รีบไสหัวออกไป ไม่อย่างนั้น ตอนนี้ฉันก็จะโทรหาผู้จัดการของพวกแกให้เขาไล่แกออก”
รพีพงษ์อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ คาดไม่ถึงตัวเองก็แค่มารอขึ้นเฮลิคอปเตอร์ที่นี่ กลับยังเจอกับเหตุการณ์แบบนี้
อย่างไรก็ตามเขาไม่ได้ตั้งใจจะถือสาทั้งสองคนนี้ คำนวณเวลาดูแล้ว เวลาที่เทือกเขากิสนาส่งคนมาน่าจะมาเร็วๆนี้แล้ว ตอนนี้เขาแค่อยากจะรีบไปที่เทือกเขากิสนา
เขาไม่สนใจประธานณยศ และเดินตรงไปที่ลานจอดเครื่องบิน
เมื่อประธานณยศเห็นว่าผู้ชายคนนี้ไม่สนใจเขา ในใจก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟอย่างฉับพลัน ก้าวไปข้างหน้าและตะโกนว่า: “แกไม่ได้ยินสิ่งที่ฉันพูดเหรอ? หรือว่าแกอยากถูกไล่ออกจริงๆเหรอ?”
รพีพงษ์หันหน้ามองไปที่เขาแวบหนึ่ง เอ่ยปากพูดว่า: “ฉันบอกแล้ว ฉันแค่มาที่นี่เพื่อรอคนมารับฉัน ที่สำคัญพวกคุณสองคนมาทำเรื่องบัดสีบัดเถลิงกันที่นี่ ทำไมฉันต้องขอโทษพวกคุณด้วย?”
เมื่อประธานณยศได้ยิน ก็มีความใจร้อนอยากพุ่งไปต่อยตีรพีพงษ์ทันที
ในเวลานี้ผู้หญิงคนนั้นดึงตัวประธานณยศไว้ เอ่ยปากพูดว่า: “ประธานณยศ ช่างมันเถอะ อย่าไปถือสาคนอย่างเขาเลย ดูท่าทางของเขา สมองน่าจะมีปัญหา ไม่แน่เขาอาจจะมากระโดดตึกที่นี่ ถึงเวลาอย่ามาโทษพวกเรา ”
ประธานณยศถึงได้ไม่พุ่งไปหาเรื่องรพีพงษ์
เขาตะโกนใส่รพีพงษ์ และพูดว่า: “คนสมองมีปัญหาจริงๆ ใครจะมารับแกในสถานที่แบบนี้ หรือว่ายาจกอย่างแกยังหวังว่าเฮลิคอปเตอร์จะมารับแกเหรอ?”
ทันทีที่เขาพูดจบ เสียงของเครื่องบินก็ดังขึ้นใกล้ชั้นบนของอาคาร ต่อจากนั้น เฮลิคอปเตอร์ก็ปรากฏขึ้นชั้นบนและลงจอดบนพื้นลานจอดเครื่องบิน
ประธานณยศและผู้หญิงคนนั้นมองดูอย่างเหม่อลอย อย่างไรก็ตามพวกเขาก็คาดไม่ถึง จะมีเฮลิคอปเตอร์บินมาจริงๆ
ลานจอดเครื่องบินด้านบนของอาคารพวกเขาไม่ได้ใช้งานมาเป็นเวลานานมากแล้ว โดยทั่วไปไม่เคยมีใครเห็นเฮลิคอปเตอร์มาจอดที่นี่ คาดไม่ถึงปรากฏขึ้นมาไม่ง่ายครั้งหนึ่ง ก็ถูกพวกเขาทั้งสองคนพบเข้า
รพีพงษ์หันหน้ามองไปที่ประธานณยศและผู้หญิงคนนั้นแล้วยิ้ม จากนั้นก็หันหลังไปที่เฮลิคอปเตอร์
ประธานณยศและผู้หญิงคนนั้นมองไปที่รพีพงษ์ที่จากไปด้วยใบหน้าที่ตกตะลึง และก็ไม่ตอบสนองเป็นเวลานาน
“คาด คาดไม่ถึงจะมีคนมารับเขาที่นี่จริงๆด้วย นี่ก็เหลือเชื่อเกินไปแล้ว? ตกลงว่าเขาเป็นใครกันแน่ ต้องมีภูมิหลังแบบไหน ถึงสามารถทำให้เฮลิคอปเตอร์มารับได้?”หญิงสาวพึมพำกับตัวเอง
ประธานณยศขมวดคิ้วในเวลานี้ ในหัวของเขาก็นึกขึ้นมาได้อย่างกะทันหัน ลานจอดเครื่องบินชั้นบนอาคารนี้ ดูเหมือนจะสร้างขึ้นมาเพื่อเจ้าของของอาคารนี้โดยเฉพาะ
มีข่าวลือว่าเจ้าของอาคารนี้เป็นคนรวยอันดับต้นๆของโลก และมีอุตสาหกรรมของตัวเองอยู่ทั่วโลก แม้ว่าโดยทั่วไปแล้วลานจอดเครื่องบินจะไม่ได้ใช้งาน แต่เวลาที่จะใช้ก็ต้องมี ดังนั้นลานจอดเครื่องบินถึงได้ถูกสร้างขึ้นที่ชั้นบนอาคาร
ผู้ชายเมื่อกี้นี้ คงจะไม่ใช่เจ้าของของอาคารนี่นะ?!
