ในขณะนี้ โทรศัพท์ของโรเบิร์ตดังขึ้นมาอย่างกะทันหัน
เขาหยิบออกมาดู คือโจเซฟเพื่อนคนหนึ่งของตัวเอง และเป็นคนประสานงานกับตระกูลใหญ่เหล่านั้น
ที่แท้เมื่อกี้นี้ โรเบิร์ตถูกรพีพงษ์เตะลงกับพื้น เป็นเวลานานที่ไม่ลุกขึ้นมา เขาก็รู้สึกถึงความไม่ชอบมาพากล แอบส่งข้อความให้โจเซฟ หวังว่าโจเซฟจะสามารถติดต่อกับตระกูลเหล่านั้นให้เรียกคนมาช่วยเขา
เมื่อโรเบิร์ตเห็นหมายเลขนี้ ก็อดทนต่อความเจ็บปวดในร่างกายลุกขึ้นมา และเปิดแฮนด์ฟรีทันที
“โจเซฟ ตระกูลเหล่านั้นจะมาเมื่อไหร่?”
เดิมทีโรเบิร์ตคิดว่า โจเซฟโทรศัพท์มา คาดว่าก็หมายความว่าข่าวดีกำลังจะมา
คนของตระกูลเหล่านั้น น่าจะอยู่ระหว่างทางแล้ว!
แต่ทว่า ในไม่ช้าเสียงที่ดังมาจากในโทรศัพท์ ก็ทำให้เขารู้สึกสิ้นหวังอย่างฉับพลัน
“โรเบิร์ต พวกเขาให้ฉันบอกกับนายว่า กิจการของตระกูลพวกนายพวกเรารับไว้ แต่ว่าเรื่องของนายพวกเขาจะไม่ยุ่ง!”
หลังจากพูดประโยคนี้จบ โจเซฟก็วางสายโทรศัพท์ไป
ในมือของโรเบิร์ตถือโทรศัพท์ไว้ คนทั้งคนก็ตกอยู่ในความมึนงง
ก่อนหน้านี้ก็พูดคุยดีๆกันไว้แล้ว ทำไมจู่ๆคนพวกนี้ ก็เลือกที่จะทิ้งตัวเอง?
เมื่อโรเบิร์ตดึงสติกลับมาได้ ก็รู้สึกอยากจะร้องไห้แต่ไม่มีน้ำตาออกมาจริงๆ
ถ้าอย่างนั้นทุกอย่างที่ตัวเองทำก่อนหน้านั้น ก็ทำไปโดยไม่ได้อะไรกลับคืนมาเหรอ?
“หรือว่าแกยังสามารถโทรหาตระกูลอื่นๆดูก็ได้ ถามดู บางทีพวกเราอาจจะสามารถส่งคนมาช่วยแกก็ได้”
รพีพงษ์ยกนิ้วขึ้น เอ่ยปากพูด
ใช่! บางทียังมีความหวังอื่นอยู่!
โรเบิร์ตไม่มีความลังเลแม้แต่น้อย ก็โทรไปทีละหมายเลข ปรากฏว่าไม่ว่าจะโทรหาใคร ก็ไม่มีใครรับสาย…..
ในขณะตอนที่โรเบิร์ตกำลังไม่พอใจและจิตตก จู่ๆก็มีโทรศัพท์หมายเลขหนึ่งก็จุดประกายความหวังของเขาขึ้นมาใหม่อีกครั้ง
เมื่อเห็นสายที่เรียกเข้าชัดๆ ที่แท้เป็นลูกชายของตัวเอง
เขารับสายอย่างรวดเร็ว เสียงของลูกชายดังมาจากในโทรศัพท์ในทันที สะอื้นสะอื้น
“พ่อ! เกิดเรื่องใหญ่ขึ้นแล้ว! หลังจากที่ตระกูลเหล่านั้นยึดครองกิจการหลายแห่งของพวกเราแล้ว ก็ละทิ้งพวกเราในทันที!”
โรเบิร์ตตกตะลึงอย่างสมบูรณ์ คิดไม่ถึงตัวเองวางแผนของคนอื่น ในเวลาเดียวกันคนอื่นก็กำลังแผนของตัวเอง!
ความจริงทุกอย่างนี้ ทั้งหมดนี้อยู่ในสายตาของรพีพงษ์: “คนที่หักหลังแม้แต่ตระกูล ใครจะมาร่วมมือด้วยความจริงใจ?”
“แกจะรู้อะไร! ตอนนี้ทุกอย่างจบลงแล้ว!”
โรเบิร์ตก็ตกใจทันที ในใจของเขาก็ผู้รู้ดีมาก ตัวเองกำลังจะเผชิญหน้ากับอะไร!
“รพีพงษ์ ทุกอย่างนี้ ก็เป็นแผนชั่วของแกใช่มั้ย!” โรเบิร์ตหัวเราะเสียงดังบ้าคลั่งขึ้นมา และเอ่ยปากพูดว่า
“เด็กของตระกูลลัดดาวัลย์ แกอย่าได้คิดที่จะหลอกลวงฉัน เนื่องจากตระกูลของพวกเราภายใต้นำของฉันก็จะกลายเป็นตระกูลชั้นนำทันที จะจบเห่ได้อย่างไร?”
รพีพงษ์ส่ายหัว เขาคิดไว้นานแล้ว โรเบิร์ตจะเป็นจุดจบแบบนี้ ก็มีแต่คนสมองพิการอย่างโรเบิร์ต ถึงเชื่อที่จะร่วมมือกับบุคคลภายนอกอื่นๆ!
ในยุคสมัยนี้ ทุกคนก็สนใจผลประโยชน์ก่อน จะช่วยเขาด้วยความจริงใจได้อย่างไร? เทียบเท่ากับคนปัญญาอ่อนเพ้อฝัน!
ตัวเองเพียงแค่หาเพื่อนบางคนโดยไม่ได้ตั้งใจ และบอกข่าวซุบซิบที่ “โรเบิร์ตโอนย้ายทรัพย์สิน”ให้กับตระกูลเหล่านี้ พวกเขาก็แตกคอกันเหมือนรังผึ้ง และแบ่งแยกทรัพย์สินที่เป็นภายใต้ชื่อของโรเบิร์ตอย่างรวดเร็ว
นี่ก็ตามแบบอย่าง ขโมยไก่ไม่ได้เสียข้าวสารอีกกำมือ
“รพีพงษ์ แกรอฉันอยู่ที่นี่ ฉันกลับไปดู แกอย่าได้คิดหลอกฉัน”
โรเบิร์ตรีบพุ่งไปที่ประตูทันที เพิ่งคิดจะเตือนรพีพงษ์อย่าให้โรเบิร์ตหนีไปได้
ปรากฏว่าโรเบิร์ตหัวกระแทกไปที่ขอบประตูของห้องผู้ป่วย ต่อจากนั้นก็ล้มลงบนพื้น และก็ไม่มีลมหายใจอีก
ผลอุดมที่นอนอยู่บนเตียงเห็นเหตุการณ์ ก็ส่ายหัวไม่หยุด
ทุกอย่างที่โรเบิร์ตทำ ไม่เพียงแค่ทำลายความวิตกกังวลของเขาเท่านั้น แต่ยังสูญเสียทรัพย์สินของตระกูลณัฐรัชต์ไปไม่น้อย
ความยิ่งใหญ่ของตระกูลณัฐรัชต์ ก็ถูกทำลายไปแบบนี้ ก็ต้องโทษคนโง่อย่างโรเบิร์ต!
รพีพงษ์เดินไปที่ข้างกายของผลอุดม ปลอบใจผลอุดม
“ไม่เป็นไร ตระกูลของพวกคุณยังมีทางรอดอยู่”
“จริงเหรอ? คุณรพี ตระกูลของพวกเรายังมีทางรอดจริงๆเหรอ?”
นลินลุกขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ถามรพีพงษ์อย่างตื่นเต้น รพีพงษ์พยักหน้าเบาๆ
ในเวลานี้นายใหญ่ของตระกูลวอลบิลซีเป่ย กำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้มะฮอกกานี ฟังรายงานของวิลเลียมคุณชายรอง
แม้ว่าครั้งนี้ที่เขาไปจาระวีจะเจอเพียงสองตระกูลในตระกูลใหญ่ไม่กี่ตระกูล แต่ว่าสองตระกูลนี้ก็ถูกเขาพูดให้หวั่นไหว เห็นด้วยที่พวกเราจะกลับมาจาระวี!
ในใจของนายใหญ่ก็ตื่นเต้นมาก บอกทุกอย่างกับพ่อ
“พอได้แล้ว ครั้งนายทำได้ดีมาก ดูเหมือนว่าตำแหน่งนี้ของฉัน จะส่งมอบให้นายไม่ช้าก็เร็ว!”
เมื่อวิลเลียมได้ยินคำพูดเหล่านี้ก็รีบพูดถ่อมตัวว่า
“พ่อ พ่ออย่าได้พูดแบบนี้ ยังมีพี่ใหญ่อยู่!”
แม้ว่าปากเขาจะพูดแบบนี้ แต่ในใจกลับเต็มไปด้วยความตื่นเต้น
เนื่องจากครั้งนี้เขาไปที่จาระวี ทำภารกิจได้สำเร็จลุล่วงไปด้วยดี ซึ่งส่งผลกระทบต่อสถานะของพี่ชายของเขาเป็นอย่างมาก
ยิ่งไปกว่านั้นนายใหญ่ของตระกูลวอลบิล เดิมทีก็โปรดปรานวิลเลียมอยู่มากกว่าแล้ว ดังนั้นตำแหน่งของนายใหญ่ มีความเป็นไปได้ที่จะส่งมอบให้วิลเลียม
วิลเลียมมองไปที่พี่ใหญ่อย่างได้ใจ และอดไม่ได้ที่จะคิดในใจ
“ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไปความร่วมมือกับฝั่งชายแดนก็ส่งมอบให้นายทั้งหมด วิลเลียม”
นายใหญ่ตระกูลวอลบิลเอ่ยปากพูด
“ขอบคุณพ่อ!”
เมื่อได้ยินคำพูดนี้เสียงของวิลเลียมก็เริ่มสั่นเทาขึ้นมา เนื่องจากพวกเขาอยู่ชายแดน มีกิจการมากมายนับไม่ถ้วน ขนาดพืชสมุนไพรของพวกเขาก็อยู่ที่ฝั่งนั่นก็ติดอันดับมานานแล้ว
“พ่อ ผมก็อยากเข้าร่วม!”
คนที่พูดก็คือน้องสาวของวิลเลียม อะลาน่า
ถ้าหากบอกว่าลูกชายที่นายใหญ่ตระกูลวอลบิลโปรดปรานมากที่สุดคือวิลเลียม ถ้าอย่างนั้นลูกสาวที่โปรดปรานมากที่สุดก็คืออะลาน่า
เมื่อนายใหญ่ตระกูลวอลบิลได้ยินคำนี้ก็ขมวดคิ้ว พูดว่า
“ลูกอย่าก่อกวน เรื่องแบบนี้มอบหมายให้พี่ชายของลูกก็พอแล้ว”
“ใช่ น้องสาว เธอไปเรียนรู้ว่าควรวิธีการเพาะปลูกสมุนไพรอย่างไรกับพี่ใหญ่เถอะ!” วิลเลียมก็เอ่ยปากพูด
ต่อจากนั้นวิลเลียมก็แสยะยิ้ม โค้งคำนับให้นายใหญ่ตระกูลวอลบิล: “พ่อถ้าอย่างนั้นผมไปก่อนแล้ว!”
นายใหญ่ตระกูลวอลบิลพยักหน้าทันที
“ถ้าอย่างนั้นลูกไปก่อนเถอะ”
รอวิลเลียมเดินไปไกลแล้ว พี่ใหญ่ถึงเดินเข้ามา พูดด้วยสีหน้าที่ไม่มีความสุข
“พ่อ ถึงอย่างไรก็ตามผมก็เป็นลูกชายคนโตของพ่อ ท่านต่อหน้าสาธารณชน พูดแบบนี้ คงจะยากที่จะได้รับความนับถือจากผู้คน”พี่ใหญ่พูดโน้มน้าว: “ยิ่งไปกว่านั้น น้องรองอาศัยว่าตนเองเป็นคนโปรดจึงหยิ่งยโส กระทำผิดอย่างเหิมเกริมอยู่ข้างนอก หรือว่าท่านไม่กลัวว่าเขาจะพองขนเกินไปหรือไง?”
นายใหญ่ของตระกูลวอลบิลไม่ชอบพี่ใหญ่ของวิลเลียมมากมาโดยตลอด เพราะรู้สึกว่าเขาใจอ่อนมากเกินไป ไม่โหดเหี้ยมเท่าวิลเลียม
ที่สำคัญเขาเคยผ่านประสบการณ์อุปสรรคมามากมาย ก็เข้าใจดีสิ่งที่เรียกว่าเมตตา เพียงแต่ความโหดร้ายต่อตระกูลของพวกเขา
ผู้ที่กระทำการใหญ่ต้องไม่ความเมตตา!
แต่ลูกคนโตคนนี้ของเขา จนกระทั่งถึงวันนี้ ก็ยังต่อต้านตระกูลพวกเขากับกองกำลังชายแดนเหล่านั้น ที่ดำเนินการติดต่อค้าขายอย่างใกล้ชิดอยู่
ในช่วงหลายปีที่อยู่ในซีเป่ย ถ้าหากตระกูลของพวกเขาไม่มีการสนับสนุนจากการซื้อขายเหล่านี้ ถ้าอย่างนั้นก็ไม่มีทางที่จะอยู่ในอันดับปัจจุบันแบบนี้ นับประสาอะไรกับการที่อยากจะกลับไปที่จาระวี!
“ฉันยังไม่ได้แก่ขนาดนั้นนะ? ลูกคนโต แกกำลังสอนฉันทำเรื่องต่างๆเหรอ?”
นายใหญ่ตระกูลวอลบิลกระแทกลงไปที่เท้าแขนของเก้าอี้อย่างรุนแรง และตะโกนด้วยความโกรธ
“พี่ใหญ่ พี่พูดอะไรนะ?”
อะลาน่ารีบเดินเข้ามา เริ่มที่จะปลอบใจนายใหญ่ตระกูลวอลบิล และเอ่ยปากพูดว่า
“พ่อค่ะ พี่ใหญ่ไม่ได้หมายความอย่างนั้น”
ในเวลาเดียวกันยังใช้สายตาส่งสัญญาณให้พี่ใหญ่ยอมรับผิด พี่ใหญ่ก็รู้ตัวว่าคำพูดเมื่อกี้นี้เขาโง่มากแค่ไหน รีบเอ่ยปากพูดว่า
“พ่อ ผมรู้ตัวว่าผิดไปแล้ว”
แต่ว่านายใหญ่ตระกูลวอลบิลไม่ได้ที่จะมองความตั้งใจของเขาตรงๆ เพียงแค่พูดกับอะลาน่าว่า
“ในอีกไม่กี่วันข้างหน้าคุณชายสามของตระกูลเชาวกรกุล จะมาขอแต่งงานกับพวกเรา นั่นเป็นคนมีความสามารถที่หาได้ยาก”
อะลาน่าเม้มริมฝีปากเล็กที่ใสประกายสวย: “แต่ว่าหนูไม่อยากแต่งงานกับเขา”
“การแต่งงานเป็นเรื่องสำคัญ ลูกไม่สามารถเอาแต่ใจได้”
ภรรยาของนายใหญ่รีบพูด เรื่องเกี่ยวกับที่คุณชายของตระกูลเชาวกรกุลจะมา พ่อของลูกเคยบอกไปนานแล้ว
สำหรับลูกสาวตระกูลใหญ่อย่างพวกเขา จะตัดสินใจเรื่องความรักด้วยตัวเองได้อย่างไร โดยทั่วไปแล้วจะถือว่าเป็นข้อต่อรองการซื้อขายเท่านั้นเอง
เบื้องหลังของการแต่งงาน ก็อาจเกี่ยวข้องกับความเจริญรุ่งเรืองและความล่มจมของตระกูลในอนาคต และมันก็ไม่ได้ที่จะขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของพวกเขา
ตระกูลเชาวกรกุลของซีเป่ยก็ถือได้ว่าเป็นตระกูลใหญ่ ต่อให้อะลาน่าจะแต่งงานไป คุณภาพชีวิตจะไม่ลดลงแม้แต่น้อย
แม่ของอะลาน่าก็แต่งงานเข้ามาในตระกูลวอลบิลแบบนี้ ในเวลาก็ไม่มีทางที่จะช่วยอะลาน่าเป็นธรรมดา
“แม่ พวกท่านทำแบบนี้กับหนูได้อย่างไร?”
ดวงตาของอะลาน่าแดงก่ำ ร้องไห้ขึ้นมา วิ่งออกไป เหลือเพียงคำพูดที่โหดร้าย
“หนูยอมตายดีกว่า ไม่ทางที่จะแต่งงานกับเขาอย่างแน่นอน!”
โรงพยาบาล
รพีพงษ์ออกจากห้องผู้ป่วยแล้ว นั่งอยู่ในรถของนลิน ขับไปที่ด้านหนึ่งของตระกูลกุลตระกูลใหญ่ นลินที่กำลังขับรถอยู่มองไปที่รพีพงษ์เป็นครั้งเป็นคราว ในใจวิตกกังวล
การสนทนาระหว่างรพีพงษ์กับพ่อก่อนหน้านี้ เธอได้ยินอย่างชัดเจน
ตอนนี้หลังจากที่ตระกูลณัฐรัชต์อยู่ในสงครามใหญ่ เต็มไปด้วยความสูญเสีย ต้องการที่จะคืนชีพมาใหม่ เป็นเรื่องที่ยากมาก
แต่บางทีสิ่งที่เขาพูด มีโอกาสนี้
แววตาของนลินก็เปล่งประกาย ถามรพีพงษ์ว่า
“คุณรพี ตระกูลของพวกเรายังมีความหวังอยู่จริงๆเหรอ?”
“คุณคิดว่าไง?” รพีพงษ์หลับตาเพื่อพักผ่อน ฝึกฝนราณทิพย์ของตัวเองไม่หยุด
ในความคิดของเขา เพียงตระกูลณัฐรัชต์เล็กๆตระกูลหนึ่ง ถ้าหากตัวเองต้องการ สามารถที่จะสร้างหลายตระกูลที่มีขนาดเท่ากันได้ตลอด!
เมื่อได้ยินรพีพงษ์พูดแบบนี้ ก็เงียบลงมา
อำนาจอิทธิพลของตระกูลณัฐรัชต์ ครอบครองเพียงฝ่ายเดียว แข็งแกร่งจนไร้ศัตรู แล้วจะมีใครนึกว่า เพียงแต่ภายในไม่กี่วัน ตระกูลของพวกเขาจะกลายเป็นแบบนี้?
“ฟื้นคืนชีพตระกูลณัฐรัชต์ สำหรับคุณ น่าจะไม่ยาก สิ่งที่ฉันกลัวคือ พวกคนที่แบ่งแยกกิจการของตระกูลณัฐรัชต์ที่ตามทีหลัง เพราะจะกลัวตระกูลณัฐรัชต์แก้แค้น และขัดขวางการกระทำ…..”นลินกัดริมฝีปาก: “อย่างไรก็ตาม พลังมังกรก็ไม่อาจสยบคนพาลได้ หากเกิดเหตุการณ์ไม่คาดคิดขึ้น พลังของคุณเหลือบ่ากว่าแรง”
รพีพงษ์ยิ้มอย่างดูถูก ยังคงหลับตา และพูดอย่างใจเย็น
แค่ฝูงมด ไม่มีอะไรต้องกลัว“!”
รพีพงษ์หายใจเข้าลึกๆ ต่อจากนั้นเปิดโทรศัพท์ และส่งข้อความ
สิ่งนี้คือส่งให้พ่อบ้านของตัวเอง ให้เขาเปิดราคาในตลาดหุ้น โดยซื้อหุ้นของตระกูลกุลและตระกูลเชาวกรกุลเป็นจำนวนมาก
ในเวลาเดียวกันเขาก็โทรหาท่าวิทย์ ให้เขาส่งลูกน้องไป และออกแรงกดดันทั้งสองตระกูลอย่างต่อเนื่อง
ตระกูลณัฐรัชต์จะล้มไม่ได้ สาเหตุของตระกูลใหญ่เหล่านั้นในจาระวี สามารถอยู่มาได้หลายปี ก็คงจะมีเหตุผลอย่างแน่นอน
พวกเขายังคงรักษาข้อกัดซึ่งกันและกันไว้ และช่วยเหลือความสมดุลอันละเอียดอ่อนซึ่งกันและกัน
ถ้าหากมีเรื่องร้ายแรงเกิดขึ้นกับตระกูลณัฐรัชต์ ถ้าอย่างนั้นความสมดุลนี้คงจะถูกทำลายอย่างแน่นอน
![เขาสั่งให้ข้าเป็นราชินี [ส่วนที่ 1]](https://i1.wp.com/novel-fast.net/wp-content/uploads/2023/02/42701.jpg?resize=151,215 "เขาสั่งให้ข้าเป็นราชินี [ส่วนที่ 1]")
