ขณะนี้ ในห้องของรพีพงษ์ มีถังไม้ขนาดใหญ่วางอยู่ตรงกลาง จิลลาที่ไร้เสื้อผ้าแช่น้ำอยู่ข้างใน
หญิงสองคนยืนอยู่คนล่ะฝั่ง พวกเขารู้สึกเก้อเขิน เมื่อรพีพงษ์เข้าไปในห้องอย่างกะทันหัน
เช่นเดียวกันเหมือนครั้งที่แล้ว รพีพงษ์เพิ่งดูสิ่งนี้ไม่กี่วินาที จากนั้นก็รีบออกไป แล้วปิดประตูห้องทันที
เพียงแต่ สิ่งที่แตกต่างจากครั้งที่แล้วที่หลิงฉวน คือคราวนี้ระยะห่างระหว่างทั้งสองคนอยู่ใกล้กันมาก และไม่มีหมอกมาบดบัง ทำให้รพีพงษ์มองเห็นเกือบหมด
รพีพงษ์ยืนอยู่ที่ประตูยืนยันซ้ำแล้วซ้ำเล่า ว่าตนเองไม่ได้ไปเข้าห้องผิดจริง ๆ และในขณะนี้ ประตูห้องก็ถูกเปิดออก
ลูกศิษย์หญิงสองคนเม้มปากแล้วยิ้ม และเดินจากไปทันที ตามด้วยจิลลาที่สวมเสื้อผ้าแล้ว ก็เดินออกไปเช่นกัน
“พี่รพีพงษ์” จิลลากล่าว
รพีพงษ์ก้มศีรษะลง “คุณ……คุณไม่เป็นไรแล้ว รีบกลับไปพักผ่อนเถอะ”
“ขอบคุณ พี่รพีพงษ์สำหรับความช่วยเหลือ แต่เมื่อสักครู่…….” จิลลากล่าวเบา ๆ
รพีพงษ์รีบอธิบาย “เมื่อสักครู่ผมไม่เห็นอะไรเลย คุณไม่ต้องคิดมาก รีบกลับไปพักผ่อนเถอะ!”
เมื่อคิดถึงภาพตอนที่เขาและจิลลาพบกันครั้งแรก ก็เหมือนกับสถานการณ์เมื่อสักครู่ รพีพงษ์เองก็รู้บุคลิกที่ดื้อรั้นของอีกฝ่าย เลยไม่ต้องการเข้าไปพัวพันกับเธอมากเกินไป
ใครจะไปรู้ คราวนี้จิลลาเม้มปากแล้วยิ้ม และกล่าวว่า “พี่รพีพงษ์ ฉันไม่ได้พูดอะไรเลย ดูสิคุณประหม่า เมื่อสักครู่ เป็นฉันเองที่ผิด”
“คุณผิดอะไร?”
รพีพงษ์ขยี้หูตนเอง สงสัยว่าตนเองได้ยินผิดหรือเปล่า
หญิงสาวดื้อรั้นขนาดนี้ เปลี่ยนอุปนิสัยไปแล้วหรือ?
จิลลาพยักหน้า “ฉันเพิ่งได้ยินสองคนนั้นบอกว่าหลังจากที่ฉันได้รับบาดเจ็บ ร่างกายของฉันอ่อนแอ พวกเขาตื่นตระหนก ก็เลยหาห้องที่อยู่ใกล้ห้องโถงมากที่สุดเพื่อรักษาฉัน ไม่คิดว่า นี่……จะเป็นห้องของคุณ”
“ที่แท้มันเป็นเช่นนี้นี่เอง ผมคิดว่าตนเองเข้าห้องผิด” รพีพงษ์หัวเราะเยาะตนเอง
จิลลายิ้ม “ดังนั้นในเมื่อคุณไม่รู้อะไรเลย ฉันก็โทษคุณไม่ได้ ยิ่งกว่านั้นฉันได้ยินมาว่าคุณกลั่นยาสำเร็จแล้ว และยาเม็ดเฉียนสิงยังมีชี่ยาด้วย พี่รพีพงษ์ คุณเยี่ยมมาก!”
“นั่นเป็นเพราะก้าวแรกที่คุณทำได้ดี ผมแค่ทำต่อจากคุณเพื่อให้เสร็จเท่านั้น พูดถึงเรื่องนี้ คุณก็มีความดีความชอบอยู่ครึ่งหนึ่ง” รพีพงษ์กล่าวด้วยรอยยิ้ม
หลังจากจิลลาได้ยินประโยคนี้ กล่าวด้วยเสียงราบเรียบว่า “พี่รพีพงษ์ ฉันรู้ว่าคุณกำลังปลอบโยนฉัน ขั้นตอนสุดท้ายของยาชั้นเลิศเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด ความสามารถของฉันห่างไกลจากคุณมาก แต่ขอให้คุณวางใจเถอะ ต่อไปฉันจะพยายามและตั้งใจเรียนกับศิษย์อาปยุตอย่างแน่นอน”
“งั้นก็ดี” รพีพงษ์พยักหน้า ในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา ดูเหมือนว่าสาวน้อยคนนี้จะเปลี่ยนไปมาก
“เอาล่ะ นี่ก็ดึกแล้ว คุณควรพักผ่อนเช่นกัน”
จิลลาจากไปพร้อมกับรอยยิ้ม ก่อนเดินจากไป เขาหันกลับมาและกล่าวอย่างขี้เล่นว่า “พี่รพีพงษ์ คุณไม่ต้องกังวล เรื่องคืนนี้ฉันกับศิษย์พี่ทั้งสองคนจะไม่แพร่งพรายออกไป นี่เป็นความลับระหว่างเรา”
หลังจากพูดจบ ก็เดินจากไป
รพีพงษ์เกาศีรษะอย่างจำใจ ความลับเล็ก ๆ น้อย ๆ ทำให้ผู้หญิงคนนี้มีความสุข ดูเหมือนว่าตนเองจะมีช่องว่างระหว่างวัยกับคนหนุ่มสาวสมัยนี้
ตอนเที่ยงของวันถัดไป รพีพงษ์ลุกขึ้นจากเตียง
เมื่อคืนที่ผ่านมาไม่มีอะไรเกิดขึ้น ดูเหมือนว่าการตัดสินของตนเองจะถูกต้อง สุดท้ายชายคนนั้นก็ออกจากสำนักเทพยาเซียนไปพร้อมกับฐปนีย์
หลังจากทำธุระส่วนตัวเสร็จ รพีพงษ์จุดไม้จันทน์แล้วก็นั่งลงที่โต๊ะ ตอนนี้จิตใจของรพีพงษ์คิดอย่างรวดเร็ว โดยมุ่งความสนใจไปที่ผู้หญิงที่ชื่อฐปนีย์
จู่ ๆ ความคิดหนึ่งก็ปรากฏขึ้นในสมอง
วันนั้น ตอนที่เขาอยู่ในเมืองเล็ก ๆ รพีพงษ์ไปที่บ้านของพรต ตอนสุดท้ายพรตกล่าวว่าตนเองถูกคนซื้อตัว และคนที่ซื้อเป็นผู้หญิง!
เมื่อคิดถึงตรงนี้ ก็รู้สึกมีแรงบันดาลใจอย่างมาก
“หรือว่า คนที่ซื้อตัวพรต ก็คือฐปนีย์?”
รพีพงษ์บ่นพึมพำ แล้วก็จำคำพูดที่พรตพูดในวันนั้นได้ ฐปนีย์วางแผนให้เขามาขวางทางตนเอง และพยายามฆ่าตนเอง
ตามที่กล่าวมา ตนเองกับเธอคงเคยมีความแค้นอะไรมาก่อน มิเช่นนั้นเธอจะวางแผนให้คนอื่นมาจัดการตนเองได้อย่างไร
“สาวน้อยคนนี้ ผมจะไปมีความแค้นอะไรกับเธอได้?”
รพีพงษ์สงสัยว่า บางทีฐปนีย์คนนี้อาจเป็นลูกสาวของครอบครัวใครครอบครัวหนึ่ง
เนื่องจากตนเองได้ทำลายล้างตระกูลมากมายในเมือง บางทีอาจจะเป็นลูกสาวของผู้นำตระกูลมาเพื่อแก้แค้นตนเองก็ได้
มิน่าล่ะคิ้วของเธอดูคุ้นเคยนัก
รพีพงษ์อยู่ในอารมณ์ที่ซับซ้อน ตนเองไม่จำเป็นต้องกังวลเรื่องฐปนีย์ เพราะตนเองสามารถบดขยี้เธอได้โดยไม่ต้องใช้เทคนิคลับ แต่สำหรับชายแปลกหน้าเมื่อคืนนี้ ดูมีพลังและร้ายกาจมากจริง ๆ
ตนเองอยู่ในระดับแดนเทพครึ่งก้าว แต่ดูเหมือนว่าผู้ชายคนนั้นจะสูงกว่าตนเอง
“อยากจะถอดหน้ากากของเขาออก และดูว่าเขาเป็นใคร!”
รพีพงษ์ถอนหายใจเบา ๆ
หลังจากที่เขาสงบสติอารมณ์แล้ว รพีพงษ์ก็ไม่คิดอะไรมากในตอนนี้ เวลาตอนบ่ายมีลูกศิษย์ของสำนักเทพยาเซียนมากมายมารอที่จะตนเองเล่าเรื่องเกี่ยวกับป่าหมอกให้พวกเขาฟัง
ตอนบ่าย ห้องโถงกลับมาครึกครื้นอีกครั้ง
จิรภัทรและผู้อาวุโสนั่งอยู่ด้านบน และเหล่าลูกศิษย์ที่นั่งอยู่ด้านล่างต่างก็ตั้งหน้าตั้งตารอ
“พี่รพีพงษ์มาแล้ว!”
ชุติเดชที่ตาแหลมพูดก่อน แล้วทุกคนก็มองมา หน้าของจิลลาแดงเล็กน้อย
รพีพงษ์ในเวลานี้ ราวกับซูเปอร์สตาร์ ที่กำลังดื่มด่ำกับสายตาเลื่อมใสศรัทธาของทุกคน
“รพีพงษ์ ผมไม่รู้จะทำยังไงกับคนกลุ่มนี้จริง ๆ ยังไงพวกเขาก็จะให้คุณเล่าเรื่องเกี่ยวกับป่าหมอกฟังให้ได้” จิรภัทรยิ้มอย่างขมขื่น
รพีพงษ์มองดูผู้คนรอบ ๆ และพูดอย่างเป็นกันเองว่า “ไม่เป็นไร พอดีผมก็อยากจะแบ่งปันเรื่องนี้ด้วย”
“พี่รพีพงษ์ คุณรีบเล่าเถอะ ผมรอแทบไม่ไหวแล้ว!”
ชุติเดชพูดนำก่อน
รพีพงษ์พยักหน้า และเริ่มเล่าตั้งแต่เริ่มเข้าสู่ป่าหมอก ไปจนถึงเห็นแรดโบราณในหุบเขาหลิงซี
เมื่อได้ยินงูเหลือมยักษ์ คางคกพ่นพิษ และแรดโบราณยักษ์ในตอนท้าย ทุกคนก็ตกตะลึง
พวกเขาไม่เคยคิดมาก่อนว่า ในโลกนี้ยังมีสัตว์ประหลาดมากมายเช่นนี้ แล้วก็อยู่ห่างจากตนเองไม่ไกล
รพีพงษ์พูดเหมือนง่าย ๆ แต่คนเหล่านี้รู้ดีว่าสองวันของการต่อสู้อย่างต่อเนื่อง ถ้าเปลี่ยนเป็นตนเองคงทำไม่ได้
ไม่ต้องพูดถึง คู่ต่อสู้คนสุดท้าย คือแรดโบราณที่มีพลังแดนเทพ!
ความเลื่อมใสศรัทธาจากฝูงชนเพิ่มขึ้นอีก
“พี่รพีพงษ์ คุณช่างน่าทึ่งจริง ๆ แม้แต่สัตว์เซียนที่มีพลังแดนเทพก็สามารถเอาชนะพวกมันได้” ชุติเดชอุทาน
รพีพงษ์ยิ้มเล็กน้อย “ผมจะสามารถเอาชนะสัตว์เซียนที่พลังแดนเทพได้อย่างไร”
“งั้น……งั้นคุณทำอย่างไร?”
จิลลาและคนอื่น ๆมองไปที่รพีพงษ์ด้วยความสงสัย
ถ้ารพีพงษ์ไม่สามารถต้านทานได้ จุดจบของเขาควรจะเหมือนบรรพบุรุษของตนเอง แต่ตอนนี้ รพีพงษ์ยังนั่งอยู่ดีมีสุขอยู่ที่นี่ และพูดคุยกันอย่างสนุกสนานกับตนเอง
“อาศัยมันทั้งหมด!”
ขณะที่กำลังพูด ก็ชูกระบี่สยบเซียนที่อยู่ในมือ
เมื่อเห็นกระบี่ศักดิ์สิทธิ์โบราณในมือของรพีพงษ์ ชุติเดชก็อุทานว่า “ใช่! พี่รพีพงษ์มีอาวุธศักดิ์สิทธิ์อยู่ในมือ สัตว์เซียนก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของพี่รพีพงษ์!”
“ถูกต้อง มิเช่นนั้น พี่รพีพงษ์จะเอายาผงหลิงซีมาได้อย่างไร?”
คนที่เหลือก็กล่าวตาม
จิรภัทรที่นั่งอยู่ในตำแหน่งสูง ดูเหมือนจะเห็นบางอย่างแปลก ๆ จากรอยยิ้มของรพีพงษ์
เมื่อฝูงชนแยกย้ายกันไป รพีพงษ์ที่ยืนอยู่กลางห้องโถง หันไปกล่าวกับจิรภัทรว่า “เจ้าจิรภัทร โปรดตามผมไปที่ห้อง ผมมีเรื่องจะบอกคุณ”
จิรภัทรไม่ได้พูดอะไร ทั้งสองคนเดินมุ่งหน้าไปทางห้องพักของรพีพงษ์พร้อมกัน
