ณพิชญ์ที่ได้ยินคำพูดของรพีพงษ์ก็ทำตัวไม่ถูกทันที เพราะเขารู้สึกว่าชื่อเสียงคุณชายของเขาในฮัวตูกรุ๊ปนั้นโด่งดังไปทั่วประเทศจีนแล้วเหมือนกัน
“คำพูดของคุณเมื่อครู่นี้ ผมอยากให้คุณพูดซ้ำอีกครั้ง” รพีพงษ์พูด
ณพิชญ์ตอบอย่างเฉยเมย “ผมพูดว่า ประมุกรพีเป็นเจ้าสำนักของกลุ่มสิงโตของเรา แต่ที่ผ่านมาท่านไม่เคยอยู่ที่นี่เลย ท่านบอกว่างานยุ่ง งานยุ่งของท่านก็คืออยู่ที่บ้านกับภรรยาและลูกสินะครับ อีกอย่างผมคิดว่าคนทั้งประเทศจีนก็รู้ว่าท่านมีภรรยาที่สวยมาก จริงด้วยสิ ผมยังได้ยินมาว่าก่อนที่ท่านเจ้าสำนักจะเป็นผู้สืบทอดของตระกูลลัดดาวัลย์ ท่านัยงเคยเป็นลูกเขยในบ้านภรรยามาก่อนไม่ใช่เหรอครับ ผมก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่ามันเป็นเรื่องจริงหรือข่าวลือนะครับ ฮ่า ๆ”
เมื่อทุกคนที่ได้ยินเช่นนี้สีหน้าก็เคร่งเครียดขึ้นมาทันที
ณพิชญ์คนนี้จะเย่อหยิ่งเกินไปแล้ว รพีพงษ์เคยเป็นลูกเขยบ้านใคร แล้วมาพูดที่นี่ทำไม เขาตั้งใจจะเรื่องใช่ไหม?
“ณพิชญ์ พอได้แล้วยัง คุณช่างกล้ามาใส่ร้ายเจ้าสำนักเหรอ!”
ธัชธรรมพูดอย่างเย็นชา หลังจากที่ณพิชญ์เข้าสู่กลุ่มสิงโตก็แสดงท่าทีที่เย่อหยิ่งมาตลอด ไม่เคยให้เกียรติคนอย่างเขาเลยด้วยซ้ำ
“เจ้าสำนักครับ ผมผิดพลาดเองครับที่รับเขาเข้ามา ถ้าท่านไม่ว่าอะไร ผมขอไล่มันออกจากกลุ่มสิงโตเลยนะครับ!” ธัชธรรมพูดกับรพีพงษ์
“เหอะ ก็แค่กลุ่มสิงโตเล็กๆ ที่น่าเบื่อ ผมอยากไปจากที่นี่อย่างเต็มทนแล้ว แต่ก่อนที่จะไป ผมอยากถามประมุกรพีก่อนว่า สิ่งที่ผมพูดไปมันผิดตรงไหนครับ ถ้าผมพูดผิด คุณไม่ต้องไล่ผมไปหรอกนะ ผมจะไปเอง!” ณพิชญ์มองรพีพงษ์ด้วยสายตายั่วยุ
เพราะณพิชญ์สามารถฝึกฝนไปถึงแดนดั่งเทพขั้นกลางตั้งแต่อายุเท่านี้ก็ถือว่าเป็นพรสวรรค์ของเขาอย่างไม่ต้องสงสัยแล้ว
ดังนั้นณพิชญ์จึงคิดว่าเขาจะได้รับการยอมรับจากผู้คนในกลุ่มสิงโต และอย่างน้อยก็ควรได้รับตำแหน่งผู้อาวุโสในนี้
แต่ในขณะนี้ เขาได้แต่ยืนอยู่ด้านล่างเวที เฝ้ามองรพีพงษ์ที่อายุไล่เลี่ยกับเขานั่งอยู่ในที่นั่งของเจ้าสำนัก
ซึ่งความแตกต่างนี้เขารู้สึกรับไม่ได้มาตลอด ดังนั้นหลังจากที่รพีพงษ์พูดเมื่อครู่นี้ เขาจึงตั้งใจหักหน้ารพีพงษ์อย่างจงใจ
“ณพิชญ์! ไม่ต้องรอให้เจ้าสำนักลงมือจัดการแกหรอกนะ เดี๋ยวข้าจะส่งแกออกไปจากที่นี่เอง!” ธัชธรรมพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา
เขาที่อยู่บนโลกนี้มาร้อยกว่าปีแล้ว ยังไม่เคยเจอคนประเภทไหนอีก?
ถ้าไม่นับรพีพงษ์แล้ว เขาสามารถยอมรับพรสวรรค์ของณพิชญ์ได้ แต่ถ้าเอาณพิชญ์ไปเทียบกับรพีพงษ์แล้ว มันช่างต่างกันราวฟ้ากับเหวเลยจริงๆ
“ใจเย็นๆ ก่อนครับ ท่านธัชธรรม”
รพีพงษ์พูดขึ้น เขาได้ตัดสินใจแล้ว เพราะตำแหน่งเจ้าสำนักกลุ่มสิงโตนั้นเขาได้รับมากจากธัชธรรม ดังนั้นแน่นอนว่าต้องมีคนที่ไม่ชอบเขาอยู่บ้าง ฉะนั้นวันนี้เขาต้องแสดงให้เหล่ายอดฝีมือในนี้ได้เห็น ไม่อย่างนั้นเขาจะคุมที่นี่ได้ยากอย่างแน่นอน
เพราะท้ายที่สุดแล้วกลุ่มสิงโตก็คือสถานที่สำหรับการควบคุมทวีปโอชวิน ตามการคาดการณ์ของรพีพงษ์นั้น ไม่นานหลังจากนี้เขาจะต้องทำการต่อสู้กับทวีปโอชวินอย่างแน่นอน ถึงเวลานั้นคนของกลุ่มสิงโตก็จะมีส่วนร่วมในการต่อสู้ และมันก็เป็นหน้าที่ของที่นี่ด้วยเช่นกัน
ฉะนั้นถ้าคนที่นี่ยังไม่เชื่อฟังเขา แล้วพวกเขาจะเอาอะไรไปสู้กับทวีปโอชวินได้?
ซึ่งในวันนี้ เขาจะใช้กรณีของณพิชญ์มาเชือดไก่ให้ลิงดู!
รพีพงษ์ตัดสินใจแล้วค่อยๆ เดินลงจากที่นั่ง
สีหน้าของเขาดูนิ่งมาก ไม่มีความหวั่นไหวใดๆ ปรากฏให้เห็นเลย
เมื่อเห็นรพีพงษ์เดินเข้ามาหาเขา ณพิชญ์ในเวลานี้ก็เริ่มรู้สึกกลัวเล็กน้อย แต่เขาก็ยังพูดอย่างปากแข็งว่า “ทำไม ผมพูดผิดตรงไหนเหรอ? คุณไม่ได้ไปอยู่บ้านภรรยามาสามปีจริงเหรอ?”
รพีพงษ์เดินเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าณพิชญ์ ในขณะนี้ สายตาของทุกคนก็ถูกดึงดูดมาที่เขา
เป็นลูกเขยที่เกาะภรรยากินมาสามปี สำหรับเรื่องนี้แล้วเป็นเรื่องน่าอายสำหรับผู้ชายทุกคน ที่มากไปกว่านั้นคือเขายังเป็นเจ้าสำนักแห่งนี้และยังเป็นหัวหน้าครอบครัวตระกูลลัดดาวัลย์อีกด้วย
ดังนั้นสามปีสั้นในฐานะลูกเขย จะต้องเป็นปมด้อยของเขาทั้งชีวิตอย่างแน่นอน
ในขณะที่ทุกคนกำลังคิดว่ารพีพงษ์จะต้องสั่งสอนณพิชญ์ด้วยบทเรียนที่โหดร้ายอย่างแน่นอน แต่รพีพงษ์ในขณะนี้กลับพูดขึ้นว่า “ใช่ คุณพูดถูก!”
“เหอะ ผมบอกแล้วไง ในเมื่อผมพูดความจริง แล้วผมผิดตรงไหน ใช่ไหมครับท่านเจ้าสำนัก!”
ณพิชญ์ยิ้มพูด
ส่วนคนอื่นๆ ของกลุ่มสิงโตต่างก็พากันแปลกใจ ไม่คิดเลยว่าณพิชญ์ยั่วยุขนาดนี้แล้ว แต่รพีพงษ์กลับนิ่งเฉยและไม่ได้แสดงอาการโกรธใดๆ เลย
“แต่ว่า”
รพีพงษ์พูดต่อ “ผมไม่ได้คิดว่าการเป็นลูกเขยแล้วไปอยู่บ้านภรรยาจะน่าอายตรงไหนเลยนะ”
“ช่างมันเถอะครับ ฮ่า ๆ แต่ผมคิดว่านั่นมันผิดวัฒธรรมเลยนะครับ ผู้ชายทั่วไปใครเขาจะทำกันล่ะครับ ว่าไหม” ณพิชญ์ยิ้มพูดต่อ “สมกับเป็นประมุกรพีจริงๆ เลยนะครับ ที่เป็นคนโดดเด่นไม่เหมือนใคร เรื่องแบบนี้ยังคิดว่าไม่น่าอาย ไม่ธรรมดาเลยจริงๆ เลยครับ”
เป็นประโยคที่จงใจประชดกันอย่างเห็นได้ชัด ทุกคนในห้องต่างก็ถอนหายใจดังๆ ถ้าหากเปลี่ยนเป็นพวกเขาคงไม่ปล่อยณพิชญ์ไว้อย่างแน่นอน
แต่รพีพงษ์กลับไม่ได้ทำอะไรเลย “ผมยังมีบ้านภรรยาให้ไปอยู่ด้วย แล้วคุณล่ะ มีไหม?”
“ผมเหรอ?” ณพิชญ์เสียงแหบแห้งทันที เนื่องจากอายุของเขามากกว่ารพีพงษ์หลายปี แต่จวบจนวันนี้เขายังไม่มีแฟนเป็นตัวเป็นตนเลย
หลังจากที่เขามาถึงกลุ่มสิงโต เป้าหมายแรกของเขาก็คือหงส์ แต่หงส์กลับเย็นชาต่อเขามาตลอด
และหลังจากที่เห็นฝีมือของรพีพงษ์แล้ว ณพิชญ์ที่อยู่ในสายตาของหงส์ก็ธรรมดายิบย่อยไปเลย
“ไม่ว่าจะยังไง เรื่องนี้มันก็คือความจริงๆ และมันก็ไม่อาจเปลี่ยนแปลงได้!” ณพิชญ์พูด
รพีพงษ์ยิ้มจางๆ แล้วพูดต่อ “หรือว่า การเป็นลูกเขยที่ไปอยู่บ้านภรรยามันผิดกฎหมาย? ในเมื่อไม่ผิดกฎหมายแล้วทำไมจะไปอยู่ไม่ได้?”
สี่ตำลึงปาดพันชั่ง แม้จะเป็นบทสนทนาสั้นๆ แต่ทุกคนในกลุ่มสิงโตต่างก็ดูออกว่ารพีพงษ์นั้นเป็นคนใจกว้างแค่ไหน และณพิชญ์นั้นเป็นคนที่ใจแคบมากกว่าใคร
รพีพงษ์มองณพิชญ์ที่เริ่มแสดงสีหน้าตึงเครียดและพูดต่อ “เมื่อกี้คุณบอกว่าช่วงนี้ผมใช้เวลาส่วนใหญ่กับภรรยาและลูกผมใช่ไหม?”
“ผมพูดผิดเหรอ?” ณพิชญ์ถามย้อน
รพีพงษ์พูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นอีกครั้ง “ถ้าเป็นอย่างที่คุณพูดจริงๆ ผมสามารถอยู่กับครอบครัวได้ มันคงจะเป็นเรื่องดีต่อผมที่สุดอย่างหาไม่ได้อีก”
“แล้วคุณไปทำอะไรล่ะ?” ณพิชญ์ถามอย่างสงสัย
รพีพงษ์มองไปที่ณพิชญ์ และทุกคนในห้องก็ตั้งหน้าตั้งตารอคำตอบด้วยเช่นกัน
ซึ่งเป็นความจริง หลังจากที่รพีพงษ์ได้รับตำแหน่งเจ้าสำนัก เขาไม่เคยอยู่ที่กลุ่มสิงโตเลย ดังนั้นจึงเลี่ยงไม่ได้ที่จะทำให้ผู้คนสงสัยว่าเขาทำอะไรในช่วงที่เขาหายตัวไป
“อยากรู้ใช่ไหม?” รพีพงษ์ถาม
ณพิชญ์พยักหน้าตอบ
“แต่ คุณไม่มีโอกาสแล้วล่ะ”
รพีพงษ์หันไปพูดกับทุกคนในห้องอย่างเสียงดังว่า “ณพิชญ์ในฐานะสมาชิกของกลุ่มสิงโต เขาไม่ได้ปฏิบัติตามกฎของสำนัก จงใจใส่ร้ายเจ้าสำนัก หงส์! ตามกฎแล้วเราต้องทำยังไงกับเขา!”
หงส์ขมวดคิ้วและลุกขึ้นพูดว่า “ตามกฎแล้ว เขาควรถูกไล่ออกจากสำนักค่ะ”
“ตามนั้น”
รพีพงษ์หันกลับไปพูดกับณพิชญ์ “ตอนนี้คุณไม่ใช่สมาชิกกลุ่มสิงโตของเราแล้ว ดังนั้นเรื่องของผมคุณไม่มีสิทธิ์รับรู้!”
“คุณ!”
สีหน้าของณพิชญ์กลายเป็นความโกรธทันที
แต่เขารู้ดี แม้เขาจะมีฝีมือที่อยู่ในแดนดั่งเทพขั้นกลาง แต่แค่มังกร พยัคฆ์ หงส์ เต่า สี่คนนี้ก็สามารถจัดการเขาได้อย่างราบคาบแล้ว
ลูกผู้ชายย่อมไม่ก้มหัวให้ใคร
ณพิชญ์คิดในใจและพูดกับตัวเองว่า “ได้สิ ไปก็ไป ไหน ๆ อยู่ที่นี่มันก็น่าเบื่อเต็มทนแล้ว กลับไปอยู่ในเมืองใช้ชีวิตสะดวกสบายยังดีกว่าอยู่ที่นี่อีก!”
จากนั้นณพิชญ์หันหลังแล้วเตรียมเดินจากไป
“ช้าก่อน!”
ในขณะนี้รพีพงษ์ก็หยุดเขาไว้
ณพิชญ์หันกลับมาแล้วพูดกับรพีพงษ์ว่า “ประมุกรพี ไม่ทราบว่ามีธุระอะไรกับผมอีก? ผมไม่ใช่สมาชิกของกลุ่มสิงโตแล้ว อันที่จริงผมไม่จำเป็นต้องฟังคำสั่งคุณก็ได้นะ!”
“คุณคิดว่าผมจะปล่อยคุณไปง่ายๆ แบบนี้เหรอ?” รพีพงษ์ถามกลับ
“ทำไม คุณต้องการอะไรอีก?” ณพิชญ์ถาม
ทุกคนมองไปที่รพีพงษ์และต่างก็คาดเดาในใจว่ารพีพงษ์กำลังคิดจะทำอะไรอยู่
“ถึงคุณจะไม่ใช่สมาชิกของกลุ่มสิงโตแล้ว แต่ผมเชื่อว่าคุณอยู่ที่นี่มาหลายเดือน คุณต้องรู้เรื่องวงในของกลุ่มสิงโตของเราไม่มากก็น้อย แล้วถ้าหากผมปล่อยคุณออกไปพร้อมกับความลับของเรา ไม่มีใครรับประกันได้ว่าคุณจะไม่บอกความลับของเราให้กับใครฟัง” รพีพงษ์พูด
จากนั้นค่อยๆ เดินเข้าไปหาณพิชญ์
“คุณ……คุณจะทำอะไร?” ณพิชญ์ในขณะนี้สามารถมองเห็นความโกรธจากสายตาของรพีพงษ์ได้
และทุกคนในห้องโถงก็สามารถสัมผัสถึกความเยือกเย็นจากตัวของรพีพงษ์
วันนี้เขาตั้งใจจะเชือดไก่ให้ลิงดู ดังนั้นจึงปลดปล่อยพลังจิตวิญญาณออกมาอย่างไม่ลังเล ลมหายใจเย็นยะเยือกบนร่างกายของเขาทำให้ทุกคนตื่นตกใจ
ธัชธรรมที่อยู่บนเวทีก็ยิ่งตกใจไปใหญ่ กลิ่นอายแห่งการสังหารนี้ตัวเขาเองยังไม่สามารถทำได้ แต่ในตอนนี้กลับเกิดขึ้นบนตัวของรพีพงษ์แล้ว
ในกลุ่มสิงโตแห่งนี้เกรงว่าจะมีแค่ธีรพัฒน์คนเดียวเท่านั้นที่สามารถทำเหมือนเขาได้
“คุณไม่ได้ยินที่ผมพูดไปใช่ไหม?”
รพีพงษ์ยืนอยู่ตรงหน้าและพูดด้วยเสียงที่ทุ้มต่ำ
แรงกดดันมหาศาลทำให้เสียงของณพิชญ์ถึงกับสั่นคลอน
เขาในตอนนี้ถึงตระหนักขึ้นได้ว่า การที่รพีพงษ์สามารถเป็นเจ้าสำนักของที่นี่ได้ ต้องเป็นเพราะความสามารถและความแข็งแกร่งของเขาที่อยู่เหนือกว่าคนอื่นเท่านั้น!
“ผม……ผมได้ยินแล้วครับ คุณ……คุณไม่ต้องกังวลนะครับ ผม……จะไม่เล่าเรื่องที่นี่ให้ใครฟังเลยครับ” ณพิชญ์ตอบ
จากนั้นรอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นนัยน์ตาของรพีพงษ์ และเขาก็ส่ายหัวพูดต่อ
“อันที่จริงผมเชื่อคำพูดของคุณตายมากกว่าคนเป็นนะ เพราะคนตายไม่สามารถโกหกเหมือนคนเป็นได้”
