การพูดคุยระหว่างคนฉลาดเป็นเรื่องสนุกจริง ๆ ธฤตญาณพยักหน้า หยิบขวดเบียร์ขึ้นมาแล้วเคาะลงบนโต๊ะ จากนั้นฝาขวดก็เปิดออกทันที
เตรียมจะเทเหล้าเข้าปาก แต่ถูกรพีพงษ์หยุดไว้เสียก่อน
“คุณกับผมไม่จำเป็นต้องเกรงใจกัน” รพีพงษ์ยิ้มและกล่าว “พวกเราเป็นพี่น้องกัน ถ้าคุณอยากดื่มเหล้าจริง ๆ ผมจะดื่มเป็นเพื่อนคุณ!”
ขณะพูด รพีพงษ์หยิบขวดเหล้าขึ้นมา แล้วถือขวดเหล้าด้วยมือข้างหนึ่ง และปล่อยพลังจิตออกไปอย่างลับ ๆ ทำให้ฝาขวดถูกเปิดออกโดยไม่ขยับร่างกาย
ไตรทศที่นั่งอยู่ด้านข้างเบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ “นี่ นี่มันสุดยอดมาก พี่ใหญ่ คุณทำได้อย่างไร?”
ธฤตญาณก็สนใจเช่นกัน เห็นได้ชัดเจนว่ารพีพงษ์ไม่ได้ลงมือเปิดฝา แต่ฝาขวดเบียร์ที่รัดแน่นนี้เปิดเองได้อย่างไร?
“มันเป็นแค่ทริคเล็ก ๆ น้อย ๆ ไม่ต้องสนใจมาก มาดื่มกันเถอะ”
เมื่อเห็นว่ารพีพงษ์ไม่ได้พูดอะไร ธฤตญาณและไตรทศก็ไม่ถามอะไรต่อ
อย่างไรก็ตามตอนอยู่ที่เมืองริเวอร์ ธฤตญาณรู้ว่ารพีพงษ์ไม่เพียงแค่มีตัวตนภูมิหลังที่ลึกลับเท่านั้น แต่ทักษะฝีมือของเขานั้นตนเองยังใครเทียบไม่ได้
ตอนนี้ดูเหมือนว่า ในตัวรพีพงษ์จะมีสิ่งลึกลับมากขึ้นไปอีก และสิ่งเหล่านี้ ชั่วชีวิตของตนเองอาจไม่สามารถเข้าถึงได้!
ขณะที่ทั้งสามคนกำลังดื่มกิน มีชายฉกรรจ์หลายคนเดินเข้ามาที่ประตูทีละคน คนที่เป็นหัวหน้าเป็นคนหัวโล้นมันเงา
“มาเถอะ พี่น้อง อาหารมื้อก่อนพวกคุณเป็นคนเลี้ยง อาหารมื้อนี้ผมจะเป็นคนเลี้ยงเอง ใครก็อย่ามาแย่งจ่าย!”
จากนั้นชายหัวโล้นก็ตะโกนบอกเจ้าของร้านว่า “บาร์บีคิวเนื้อหนึ่งร้อยไม้ ไข่แกะสิบฟอง(ลูกอัณฑะของแกะ) ไตสิบชิ้น!”
“เฮียยิ่งคุณ สั่งอาหารเสริมพละกำลังมาเยอะขนาดนี้ ดูเหมือนว่าหลังจากกินเสร็จแล้วจะมีกิจกรรมต่อ” ผู้ชายที่มีตาเล็กกว่าธมกรกล่าวด้วยรอยยิ้ม
ชายหัวโล้นยิ้มเล็กน้อย “ไอ้หนู คุณฉลาดที่สุด หลังจากทานบาร์บีคิวเสร็จแล้ว พี่จะพาพวกคุณไปสถานที่ที่ทำให้ทุกคนผ่อนคลาย”
หลังจากนั้น คนเหล่านี้ก็หาที่นั่งแล้วนั่งลง
รพีพงษ์ยิ้ม เมื่อเห็นคนเหล่านี้มีท่าทางที่หยิ่งผยอง
โง่เง่า!
นี่คือคำที่ปรากฏอยู่ในสมองของทั้งสามคนในเวลาเดียวกัน
ดูเหมือนว่าคนเหล่านี้ได้ดื่มมาก่อนแล้ว และมาดื่มต่อที่ร้านนี้
“เฮ้ พวกคุณได้ยินไหมว่า รพีพงษ์กลับมาแล้ว” ชายคนที่ตาเล็กกล่าว
ชายหัวโล้นหรี่ตาลง ดวงตาของเขาแดงก่ำ ดูเหมือนว่าเขาเมาเหล้าแล้ว และเขากล่าวว่า “รพีพงษ์อะไร รพีพงษ์คนไหน?”
“ก็รพีพงษ์ ประมุขตระกูลลัดดาวัลย์ในเกียวโต เฮียยิ่งคุณ หรือว่าคุณจะไม่รู้จักเขา” ชายคนที่ตาเล็กกล่าว
“แม่ง ผมคิดว่าเป็นใคร ที่แท้ก็คือไอ้หมอนั้นเอง ไม่รู้ว่าทำไมไอ้หมอนั้นถึงได้โชคดีได้เป็นประมุขตระกูลลัดดาวัลย์” ชายหัวโล้นกล่าวเสียงดัง
“พูดเบา ๆ หน่อย คุณไม่รู้หรือว่า ตอนนี้ประมุขรพีของตระกูลลัดดาวัลย์เป็นไอดอลของหนุ่ม ๆ ชาวจีน และเป็นชายในฝันของสาว ๆ แม้กระทั่งแฟนของผมที่เพิ่งคบหากัน วันนี้เธอรู้ข่าวว่าคุณชายรพีกลับมา เธอก็ไปรออยู่ที่ประตูบ้านตระกูลลัดดาวัลย์ หลังจากกลับมาเธอก็บอกกับผมว่า คุณชายรพีของตระกูลลัดดาวัลย์โบกมือให้เธอด้วย มันทำให้ผมรู้สึกโกรธมาก” ชายตาเล็กกล่าวพลางดื่มเบียร์
“ประมุขรพี ดูเหมือนว่าในประเทศจีนคุณจะมีเสน่ห์ไม่น้อยเลย ตอนนี้มันส่งผลต่อความรู้สึกของคู่รักหนุ่มสาวแล้ว” ธฤตญาณกล่าวด้วยรอยยิ้มที่เคร่งขรึม
รพีพงษ์กางมือออก “นี่มันไม่ใช่ความผิดของผม”
ขณะที่พูด รพีพงษ์หยิบผ้าเช็ดปากขึ้นมาเช็ดปาก
“ไปเถอะ พวกเราควรจะกลับแล้ว”
พวกรพีพงษ์สามคนลุกขึ้นและเดินไปที่ประตู
ระหว่างทางไปประตู พวกเขาบังเอิญผ่านโต๊ะของชายหัวโล้น
หลังจากได้ยินสิ่งที่ชายตาเล็กกล่าว ชายหัวโล้นที่เมาก็ลุกขึ้นยืนและกล่าวเสียงดังว่า “แม่งฉิบหาย ไอ้เหี้ยรพีพงษ์ จากลูกเขยแต่งเข้าไร้ประโยชน์ของเมืองริเวอร์ สามารถกลายเป็นประมุขของตระกูลลัดดาวัลย์ได้ ผมยิ่งคุณก็สามารถสร้างเขตอิทธิพลของตนเองในเกียวโตได้เช่นกัน!”
เมื่อพูดจบ เขาหยิบขวดเบียร์ขึ้นมาอย่างภาคภูมิใจ แล้วเทเบียร์เข้าปากทันที
เนื่องจากแรงกระตุ้น ทำให้เกิดฟองมากมายหลังจากที่เทเบียร์เข้าปาก
เห็นได้ชัดว่าชายหัวโล้นคอไม่แข็งเหมือนที่โม้ เขาไม่สามารถกลั้นไว้ได้ ทำให้เบียร์ในปากทั้งหมดพ่นออกมา
“อาหารชูกำลัง” ที่เพิ่งวางบนโต๊ะทั้งหมดเต็มไปด้วยน้ำลายของชายหัวโล้น
ไม่เพียงเท่านั้น เบียร์ที่พ่นออกมาจากปากยังกระเด็นไปโดนพวกรพีพงษ์ที่เพิ่งผ่านไปด้วย
ไตรทศขมวดคิ้ว และเดินไปข้างหน้าเพื่อจะหาเรื่องพวกเขา
แต่รพีพงษ์ก้าวไปข้างหน้า และขวางเขาไว้ทันที
“เรื่องเล็กน้อยเท่านั้น อีกสักครู่โยนเสื้อคลุมนี้ทิ้งไป แล้วเปลี่ยนเป็นตัวใหม่ก็สิ้นเรื่อง ไม่ต้องไปถือสาพวกเขา”
รพีพงษ์กล่าวเบา ๆ หมัดที่กำแน่นของไตรทศก็ค่อย ๆ คลายออก จากนั้นเขาก็จ้องไปที่ชายหัวโล้น แล้วก็เดินออกไปข้างนอก
ธฤตญาณนิ่งเหมือนรพีพงษ์ พวกเขาอยู่ในระดับนี้แล้ว พวกเขาจะไปถือสาชายหัวโล้นได้อย่างไร
ขณะที่รพีพงษ์รู้สึกว่าเรื่องดังกล่าวสงบลงแล้ว ทันใดนั้น ชายหัวโล้นที่อยู่ข้างหลังก็ตะโกนเสียงดัง “เฮ้ แม่งฉิบหาย จ้องกูแล้วก็เดินจากไป แกช่างผยองนัก!”
“ไม่ต้องไปสนใจ” รพีพงษ์กล่าวอย่างเย็นชา
ทั้งสามเปิดประตู และเดินออกไปจากร้าน
“พี่ใหญ่ คนแบบนี้พอเหล้าเข้าปาก ก็คิดว่าโลกใบนี้เป็นของตนเอง ทำไมคุณถึงไม่ให้บทเรียนเขาล่ะ” ไตรทศขมวดคิ้วและกล่าว
รพีพงษ์ยิ้มและกล่าวว่า “คุณอยู่กับธฤตญาณก็นานแล้ว ทำไมถึงนิสัยที่รุนแรงของคุณยังเปลี่ยนไม่ได้สักที ทำไมคุณถึงไปถือสาคนเหล่านี้อีก”
ไตรทศยักไหล่ “เมื่อเจอเรื่องที่ไม่เป็นธรรมก็ต้องจัดการ”
พูดจบ ทั้งสามก็เดินไปข้างหน้าพร้อมกัน
ไม่คิดเลยว่า ประตูกระจกที่อยู่ข้างหลังพวกเขาถูกผลักออก และชายหัวโล้นที่ชื่อยิ่งคุณก็รีบวิ่งออกมาพร้อมกับขวดเบียร์ในมือ
“แม่งฉิบหาย กูคุยกับมึงไม่ได้ยินเหรอ!”
ข้างหลังเขา มีพรรคพวกอยู่อีกหลายคน แต่ละคนถือขวดเบียร์อยู่ในมือเช่นกัน
“นี่คุณกำลังคุยกับพวกเราหรือ?”
ธฤตญาณกล่าวด้วยเสียงที่เคร่งขรึม และเขายืนขวางอยู่ข้างหน้าของรพีพงษ์
รพีพงษ์ยิ้ม ธฤตญาณเป็นคนที่ทำงานสุขุม เมื่อเขาทำสิ่งนี้ เขารู้โดยธรรมชาติว่าตอนนี้เขาไม่ใช่ไอ้หนูในเมืองริเวอร์อีกต่อไป แต่กลายเป็นคนที่ยืนอยู่บนจุดสูงสุดของประเทศจีนแล้ว การรับมือกับพวกกระจอกเหล่านี้เป็นเรื่องง่าย ตนเองไม่จำเป็นต้องลงมือเอง
“ใช่! ผมถามคุณว่า เมื่อสักครู่ทำไมคุณถึงมองหน้าผม?” ชายหัวโล้นชี้ไปที่ธฤตญาณและคนอื่น ๆ ขณะที่ถือขวดเบียร์อยู่ในมือ
“แม่ง ถ้าคุณไม่มองหน้าผมแล้วจะรู้ได้ยังไงว่าผมมองหน้าคุณ นอกจากนี้ คุณเพิ่งพ่นเหล้าจนทำให้เสื้อผ้าของผมเปื้อน ผมไม่ได้ให้คุณชดใช้ แล้วคุณยังมาเอะอะโวยวายอยู่ที่นี่อีก?” ไตรทศกล่าวเสียงดัง “ฉิบหาย อย่าคิดว่าคุณดื่มเหล้าไปไม่กี่ขวดก็คิดว่าตนเองเก่งแล้ว”
“แม่ง คุณว่าอะไรน่ะ!”
ชายหัวโล้นเดินไปข้างหน้าด้วยความโกรธ แล้วมายืนอยู่ข้างหน้าไตรทศและคนอื่น ๆ
ไตรทศและธฤตญาณยืนอยู่ข้างหน้าเขา ทั้งคู่ผ่านอุปสรรคมามากมาย จึงทำให้พวกเขาไม่รู้สึกกลัว!
“ผมจะบอกพวกคุณ รพีพงษ์สามารถประสบความสำเร็จในเกียวโตได้ และผมยิ่งคุณก็ทำได้เช่นกัน วันนี้ผมจะจัดการคุณก่อน!” ชายหัวโล้นกล่าวอย่างโกรธเคือง
“คุณคิดว่าตัวเองเป็นตัวอะไร แค่คนอย่างคุณสามารถเปรียบเทียบกับประมุขรพีได้อย่างไร?” ไตรทศกล่าวอย่างดูถูก
ไม่คิดเลยว่า รอยยิ้มที่ดูถูกนี้จะทำให้ชายหัวโล้นโกรธเป็นอย่างมาก “แม่งฉิบหาย เมื่อก่อนรพีพงษ์เป็นแค่คนไร้ประโยชน์ คนแบบนี้คู่ควรเป็นประมุขของตระกูลลัดดาวัลย์หรือ? ผมจะบอกพวกคุณว่า เรื่องวันนี้ไม่จบง่าย ๆ พวกคุณจงคุกเข่าลงแล้วเลียพื้นรองเท้าของผมให้สะอาด แล้วเรียกผมว่าพี่ใหญ่ ผมอาจจะปล่อยพวกคุณไป มิเช่นนั้น…”
“มิเช่นนั้น แล้วจะทำไม?” ดวงตาของไตรทศมีแววสังหาร
