มองดูเถาวัลย์ในมือของปัณฑาที่ส่องประกายระยิบระยับ เจ้าสำนักขมวดคิ้วเล็กน้อย เหมือนสังเกตเห็นว่ามีบางอย่างผิดปกติ ตะขอสีแดงในมือของเขาปรากฏขึ้น พุ่งไปยังรพีพงษ์
รพีพงษ์ขมวดคิ้ว รวบรวมสมาธิ ปรับมุม แล้วกระโดด เฉียดตะขอ แล้วมุ่งหน้าไปที่เจ้าสำนักอย่างรวดเร็ว
“เจ้าหนุ่ม กล้าริเริ่มเข้ามาใกล้ รนหาที่ตาย!” เจ้าสำนักกล่าวอย่างโมโห ตัวล็อกเหล็กถูกดึงกลับทันที และมืออีกข้างหนึ่ง มีแสงอันดุเดือดรวมตัวอยู่ในมือของเขา มีหุ่นเชิดปรากฏขึ้นจำนวนนับไม่ถ้วน พร้อมด้วยควันดำกระโจนเข้าหารพีพงษ์
มองการโจมตีนี้ รพีพงษ์รู้ว่าเขาหลีกเลี่ยงไม่ได้ ถือกระบี่สยบเซียนในมือแน่น รวมสมาธิลมปราณเข้าสู่ศูนย์กลางอย่างต่อเนื่อง พุ่งตรงไปที่กะโหลกศีรษะ
“ตาย!” เจ้าสำนักตะโกนด้วยน้ำเสียงเย็นชา กะโหลกนับไม่ถ้วนระเบิดขึ้น และควันดำหนึ่งห่อหุ้มรพีพงษ์ไว้
โดนโจมตีจากตัวเอง ถึงแม้ว่าจะแดนเทพขั้นกลางต่างก็ไม่แน่ว่าจะรอดได้ ยิ่งกว่านั้นเจ้าหนุ่มตรงหน้าก็เป็นแค่แดนเทพขั้นแรก
และขณะที่เจ้าสำนักกำลังได้ใจ ในควันดำ รพีพงษ์และปัณฑารีบพุ่งออกมา ทั่วร่างกายเปล่งประกายด้วยบาเรีย(โล่มหัศจรรย์)สีเหลืองอร่าม ร่างกายไม่ได้รับบาดแผลเลยแม้แต่น้อย
“เป็นไปได้อย่างไร!” เจ้าสำนักตกตะลึง การโจมตีของตนแม้แต่เสื้อผ้าของเจ้าหนุ่มก็ไม่สามารถทำอะไรแม้แต่น้อย บาเรีย（เกราะพลังงาน）นี้มีปัญหาแน่!
ยังไม่มีเวลาได้คิด เห็นรพีพงษ์เข้ามาใกล้ๆ เจ้าสำนักก็ดึงตัวล็อกเหล็กกลับ แต่กลับถูกดีดด้วยบาเรียสีเขียวรอบๆรพีพงษ์อีกครั้ง สิ่งนี้ก็ยืนยันแล้วว่า ปัญหาอยู่เหนือบาเรียนี้
“เจ้าเด็กเลว ฉันไม่เชื่อ ว่าโล่ของแกจะสามารถต้านทานการเคลื่อนไหวที่สามของฉันได้!”
พูดจบ เจ้าสำนักทิ้งตัวล็อกเหล็กไป มีดเล่มเล็กในมือของเขา เจาะไปที่แขนของตัวเองโดยตรง
และสิ่งที่ทำให้รพีพงษ์ประหลาดใจก็คือ เลือดที่ไหลออกมาจากบาดแผลผู้ชายคนนี้ไม่แดงเหมือนคนทั่วไป แต่ดูเหมือนมันจะเหนียวหนึบ ลักษณะเป็นของเหลวสีเขียวเข้ม!
“แกฝึกตนวิชาชั่วร้ายถึงระดับนี้จริงๆเหรอ มีคนบริสุทธิ์ตายในมือแกกี่คน! วันนี้ ฉันรพีพงษ์จะล้างแค้นกลับด้วยวิธีชั่วร้ายแบบเดียวกัน!” รพีพงษ์กล่าวอย่างคำราม
เมื่อได้ยินคำที่รพีพงษ์พูด ใบหน้าของเจ้าสำนักแสดงให้เห็นถึงความประหลาดใจ
รพีพงษ์เป็นเจ้านายแห่งกลุ่มสิงโต เป็นผู้ฝึกตนที่แข็งแกร่งที่สุดในโลก เผชิญหน้ากับรพีพงษ์ ถึงแม้ว่าเขาเป็นเจ้าสำนักแห่งสำนักหิมะเย็นโดยธรรมชาติแล้วก็ไม่กล้าเข้าไปยุ่งนักหรอก
แต่พอคิดว่าเด็กคนนี้อยู่แค่แดนเทพขั้นกลาง เจ้าสำนักก็ละทิ้งความคิดนี้
“รุ่นเด็กไร้ยางอาย รพีพงษ์เป็นเจ้าสำนักผู้ยิ่งใหญ่แห่งกลุ่มสิงโต ให้แกมาดูถูกเหยียดหยามกันได้ที่ไหนกัน ตายเสียเถอะ!”
ของเหลวสีเขียวเข้มไหลออกจากแขนของเจ้าสำนัก ทันใดนั้นค่ายกลก่อตัวขึ้นกลางอากาศ หลังจากนั้น ควันดำจำนวนมากโผล่ออกมาจากค่ายกล หลั่งเข้าไปในร่างกายของเจ้าสำนัก
รพีพงษ์เห็นฉากนี้ ขมวดคิ้ว แม้เขาไม่รู้ว่านี่คืออะไร แต่กลยุทธ์นี้ทำให้รพีพงษ์รู้สึกถึงความอันตรายอย่างยิ่ง ไม่ว่าอย่างไร ต้องเป็นผู้ลงมือก่อน ก่อนที่ผู้เฒ่าคนนี้จะลงมือ และจัดการเขา!
คิดแล้ว รพีพงษ์เพิ่มความเร็วจนถึงขีดสุด กระบี่สยบเซียนในมือของเขาได้รวบรวมพลังลมปราณที่ใช้ได้เกือบทั้งหมด กระบี่เล่มนี้ ตัดสินผลแพ้ชนะ!
“ฟู่……”
กระบี่สยบเซียนแทงทะลุเข้าไปตรงหน้าอกของเจ้าสำนัก ของเหลวสีเขียวเข้มไหลลงกระบี่สยบเซียน
สาวกมองดูฉากนี้ ทุกคนต่างตกตะลึงอย่างมาก คิดไม่ถึงว่า สุดท้ายผลจะเป็นเช่นนี้!
และฝั่งรพีพงษ์ ตอนที่หมัดสุดท้ายของเจ้าสำนักเข้าใกล้พอดีกับการป้องกันสุดท้ายของเถาวัลย์ ในขณะนี้เถาวัลย์ได้กลายเป็นขี้เถ้า โล่ก็หายไป แต่โชคดีที่ดาบนี้แทงทะลุหน้าอกของเจ้าสำนักจากด้านหน้า ทุกอย่างได้รับการตัดสินแล้ว!
“เหอะๆ เจ้าหนุ่ม แกคิดว่าทุกอย่างจะจบแค่นี้เหรอ?”
จู่ๆก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น รพีพงษ์ตระหนักถึงอันตรายทันที ดึงกระบี่สยบเซียนออกมา พาปัณฑาหนีออกไปไกลกว่า 10 เมตรอย่างรวดเร็ว ดวงตาของเขาจับจ้องอยู่ที่เจ้าสำนัก
ในสายตาทุกคน เห็นบาดแผลบนหน้าอกของเจ้าสำนักฟื้นฟูทันที ไม่เหลือแม้แต่รอยแผล ความสามารถในการฟื้นฟูที่ทรงพลังเช่นนี้ ทำให้คนตกตะลึงอย่างมาก
เจ้าสำนักเงยหน้าขึ้น ดวงตากลายเป็นสีแดง ใบหน้าทั้งสองด้านถูกปกคลุมไปด้วยสิ่งที่คล้ายเกล็ด จนกระทั่งบนหน้าผากก็มีเขาเล็กๆงอกขึ้นมา คล้ายปีศาจในตำนานมาก!
รพีพงษ์เลียลิ้นแตะฟันบน โยนปัณฑาไปให้ไกล ทั้งสองมือถือกระบี่สยบเซียน และตะโกนเสียงดัง: “ให้ทุกคนออกไป ผู้เฒ่าคนนี้ฝึกฝนวิชาชั่วร้ายถึงขั้นมีพลังมหาศาล พวกคุณอยู่ที่นี่จะตกอยู่ในอันตราย ฉันจะขวางเขาไว้เอง!”
ได้ยินดังนั้น ปัณฑามองไปที่สาวกที่ทำอะไรไม่ถูกเหล่านี้ของเจ้าสำนัก จากนั้นก็มองไปยังรพีพงษ์และกล่าว : “รพีพงษ์ คนเหล่านี้วุ่นวายกันไปหมดแล้ว เราสองคนหนีออกไปได้ ขอแค่คุณฟื้นฟูกำลัง เราค่อยกลับมาทำร้ายสิ่งชั่วร้ายนี้ได้อีก”
รพีพงษ์ส่ายหัว คนใช้วิชาชั่วร้าย ฆ่าคนจนติดเป็นนิสัย ตนเองพาปัณฑาไปกลับว่าไม่ได้เป็นปัญหาใหญ่นัก
แต่เหล่าสาวกเหล่านี้ไม่เหมือนกันน่ะสิ!
ผู้ฝึกฝนเหล่านี้ส่วนใหญ่ต่างก็อยู่ภายใต้แดนดั่งเทพ อยู่ต่อหน้าเจ้าสำนักจอมคลั่งนี้ ไม่สามารถต่อต้านได้เลย ถ้าหากปล่อยทิ้งไว้เฉยๆ จะต้องเกิดการสังหารหมู่แน่!
“ไม่ได้ บาเรียป้องกันของเจ้าสำนักฉันมีวิธีทำลาย คุณกับสาวกเหล่านี้ไปกันก่อน ถึงแม้ว่าพวกเขาจะทำผิด แต่ก็ไม่ควรจะตายที่นี่”
เมื่อได้ยินแล้ว ปัณฑาใช้ลิ้นเลียฟันบน รู้ว่าตนไม่สามารถขวางรพีพงษ์ได้ หันหัวไปที่ประตูสำนักและวิ่งไป
เจ้าสำนักมองดูฝูงชนที่วุ่นวายด้านล่าง ยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ มองดูแขนทั้งสองข้างมีเกล็ดงอกขึ้นมา สัมผัสถึงพลังอันมากมายในร่างกาย พึงพอใจมาก
“เหอะๆ สมกับที่เป็น พลังเทพสังหาร! พลังแบบนี้ ขอเพียงแค่ฝึกตนจนถึงระดับถัดไป ฉันก็สามารถจัดการเจ้านายหลินได้แล้ว! เมื่อถึงวาระนั้น โลกทั้งใบก็จะอยู่ในกระเป๋าของฉัน
ได้ยินถ้อยคำของเจ้าสำนัก เหล่าสาวกต่างพากันหวั่นไหวในใจ แม้แต่ห้านักกระบี่ก็ตื่นกลัวอย่างยิ่ง
รพีพงษ์ขมวดคิ้ว ดูบาเรียป้องกันที่ครอบคลุมสำนักหิมะเย็นทั้งหมดบนเหนือศีรษะ อุดมไปด้วยพลังเทพ กระโดดขึ้นไปบนอากาศ กลืนยาเม็ดหนึ่ง มังกรทองเก้าตัวรวมตัวเป็นมังกรยักษ์ทันทีพุ่งเข้าหาบาเรียป้องกัน
ก่อนหน้านี้เป็นเพราะบาเรียที่ถูกโจมตีเข้าที่หน้าอกแล้วคลายออกชั่วขณะหนึ่ง ในตอนนี้ก็เปราะบางไม่น้อยเลย ถูกการโจมตีของรพีพงษ์ ก็กลายเป็นเศษเล็กเศษน้อยในทันที
เห็นบาเรียหายไป เหล่าสาวกต่างหนีออกไปนอกสำนัก ปัณฑาก็ถอนตัวออกจากสำนักหิมะเย็น ตั้งใจจะมุ่งหน้าไปยังกลุ่มสิงโตสำนักเทพยาเซียนเพื่อขอกำลังทหาร
เห็นบาเรียถูกทำลาย เหล่าสาวกหลบหนีไป เจ้าสำนักโกรธทันที วิญญาณชั่วร้ายที่ไม่มีที่สิ้นสุดพุ่งออกมาจากมือใหญ่
ที่ประตูสำนัก สาวกจำนวนมากมองเห็นอีกก้าวเดียวก็จะออกจากสำนักหิมะเย็นได้แล้ว ทันใดนั้นก็ถูกวิญญาณร้ายจากข้างหลังล็อกไว้แน่น และถูกลากกลับมา
มองเห็นฉากนี้ สาวกหลายคนว้าวุ่น ประตูสำนักเกิดความวุ่นวาย จนกระทั่งมีคนเริ่มพังกำแพงต้องห้ามรอบประตู
เจ้าสำนักมองไปที่ห้านักกระบี่รวมถึงสาวกคนอื่นๆที่ถูกจับตรงหน้า สายตาเย็นชา และกล่าวว่า: “เลี้ยงพวกแกมาตั้งกี่ปี ถึงเวลาที่ทำเพื่อฉันบ้างแล้ว!”
