Flash Marriage เธอต้องแต่งงานกับฉัน – ตอนที่ 100

ตอนที่ 100

บทที่ 100 จ่ายราคา

ฉืออี้เหิงโกรธมากสายตาของชายสองคนมองหน้ากัน จู่ ๆฉืออี้เหิง ก็คว้าปกเสื้อของมู่วี่สิง เขายกมือขึ้นต่อสู้

มู่วี่สิงยิ้มเย็นชา เขาเตะฉืออี้เหิงลงไปนอนบนพื้นด้วยท่าทางเดียว เวินจิ้งตื่นตระหนกเข้าไปคว้าเขาเอาไว้ “เรากลับบ้านกันเถอะ”

เธอมองฉืออี้เหิงและพูดด้วยเสียงจริงจัง “ฉืออี้เหิง คำพูดฉันคุณอาจไม่เชื่อ แต่ฉันจะพูด เรื่องฉันและฉินเฟยนั้นฉันไม่ตั้งใจ เรื่องความรู้สึกสำหรับเธอ ฉันปล่อยไปนานแล้ว เธอตั้งครรภ์ ฉันไม่มีเจตนาร้ายอย่างนี้ที่จะทำร้ายเธอ”

ฉืออี้เหิงมองตามหลังพวกเขา สายตาดุร้ายต่อให้เขาตายเขาก็ไม่ปล่อยพวกเขา

ในรถ มู่วี่สิงมีใบหน้าจริงจัง จับมือเวินจิ้งไว้ไม่ห่าง

มือของเธอเย็นและสั่นเทา

“มู่วี่สิงคุณเชื่อฉันเหรอ?” เวินจิ้งถามทันที

“คุณคือภรรยาของฉัน ฉันไม่เคยสงสัยเธอเลย” มู่วี่สิงจับมือเธอ

เวินจิ้งเงยหน้าขึ้นและพูดเบา ๆ ว่า “แต่ ในตอนนั้นฉันเลิกกับฉืออี้เหิงเพราะฉินเฟย คุณไม่คิดเหรอว่า ฉันอาจจะเกลียดเธอมาก?”

“ภรรยาของฉันนั้นใจกว้างมาก” มู่วี่สิงจับใบหน้าของเธอ สายตาเขาร้อนเป็นไฟ

หัวใจของเวินจิ้งรู้สึกอบอุ่นเพราะเขาเชื่อเธอ

เธอกอดเขา “สำหรับพวกเขา ฉันไม่รู้สึกอะไรแล้ว แต่หลายครั้งที่ฉันเห็นฉันยังคงรู้สึกว่าฉันควรจะปฏิบัติตาม ”

“หากเธอไม่ต้องการ หลังจากนี้พวกเขาอาจไม่อยู่ในหนานเฉิง” มู่วี่สิงกล่าวอย่างเฉยเมย

เวินจิ้งคิด จะได้หรือ?

รากฐานของตระกูลฉินนั้นอยู่ในหนานเฉิงและเป็นที่เข้าใจได้ที่จะกลับมาพัฒนาอีกครั้งในตอนนี้ เธอกลัวว่ามันจะอยู่ที่นี่ในอนาคต

“ลืมไปเถอะเราไม่สามารถควบคุมเรื่องของคนอื่นได้” เวินจิ้งส่ายหน้าของเธอ

เรื่องที่ฉินเฟยแท้ง ครอบครัวฉินรู้เรื่องอย่างรวดเร็ว ฉินเจิ้งโกรธมาก

“ฉันต้องการให้พวกเขาชดใช้ด้วยเลือด” ฉินเจิ้งมองด้วยสายตาเย็นชา

“พ่อทุกอย่างเกี่ยวกับตระกูลมู่ยังไม่ถูกค้นพบ แต่สำหรับเวินจิ้ง เราสามารถเริ่มต้นกับแม่ของเธอได้”

“เธอไปจัดการ คนพวกนั้นต้องชดใช้ให้สมกับราคา”

ฉืออี้เหิงยิ้มและพยักหน้า

………….

ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมาข่าวลือเกี่ยวกับจรรยาบรรณทางการแพทย์ของมู่วี่สิงนั้นมาจากโรงพยาบาลอย่างค่อยเป็นค่อยไปและตระกูลฉินกำลังแพร่กระจายข่าวว่ามู่วี่สิงไม่ได้ช่วยชีวิตผู้ป่วยของเขาจากความตาย

เวินจิ้งทำงานในอาคารห้องปฏิบัติการของโรงพยาบาล ในทุกวันใบปลิวมีอยู่ทุกที่เธอฉีกมันออกแล้วก็พบมันอีกครั้ง

เหตุการณ์นี้กระตุ้นความสนใจของคณบดีอย่างรวดเร็วนอกจากนี้ผู้สื่อข่าวรายงานว่ามีเหตุการณ์ดังกล่าวปิดกั้นประตูโรงพยาบาลและต้องการสัมภาษณ์มู่วี่สิง

เขามักจะขับรถออกไปจากลานจอดรถใต้ดิน

เมื่อเห็นว่าเขาสงบสติอารมณ์ เวินจิ้งก็เป็นห่วงมาก “มู่วี่สิง คุณโดนใส่ความ ทำไมไม่ไปแก้ต่าง?”

“เรื่องนี้จะต้องได้รับการจัดการจากโรงพยาบาล” มู่วี่สิงดูเหมือนจะไม่สนใจว่าจะทำอย่างไรหรือจะจัดการอย่างไร

ในความเป็นจริงหลังจากเหตุการณ์นี้ได้รับการเปิดเผยผู้คนจำนวนมากขึ้นในพื้นที่ของมู่วี่สิง หลังจากทั้งหมดการกระทำมู่วี่สิงนั้นไม่ได้ปฏิเสธ และเงื่อนไขของฉินซินนั้นยากต่อการควบคุมความเป็นไปได้ในการรักษา แต่ข้อเท็จจริงทั้งหมดถูกกล่าวหาว่าเป็น จริยธรรมทางการแพทย์ของมู่วี่สิงนั้นไม่ถูกต้อง

“แต่ ฉันมองแล้ว ฉินเฟยจะซื้อกะลาสีหรือไม่ คำพูดเหล่านี้เหมือนกันทุกประการ” เวินจิ้งกล่าวด้วยความโมโห

ฉันเห็นหัวข้อที่บอกว่าชื่อของมู่วี่สิงนั้นถูกซื้อไป แม้แต่โรคเยื่อหุ้มสมองอักเสบก็ไม่สามารถรักษาให้หายขาดได้ เขายังกล่าวอีกว่าเขาเป็นแพทย์ผู้เชี่ยวชาญด้านประสาทวิทยา

เวินจิ้งเบ้ริมฝีปากของเธอและตอบด้วยความโกรธ : คุณเข้าใจอาการผู้ป่วยไหม? หากคุณไม่เข้าใจโปรดอย่าพูดเลอะเทอะและไม่พูดเรื่องไร้สาระกับกลุ่มคนที่มีความบกพร่องทางสมอง

Flash Marriage เธอต้องแต่งงานกับฉัน

Flash Marriage เธอต้องแต่งงานกับฉัน

อ่านนิยาย เรื่อง Flash Marriage เธอต้องแต่งงานกับฉัน ฟรี ได้ที่ novel-fast 


โดยเรื่อง Flash Marriage เธอต้องแต่งงานกับฉัน บางส่วนของนิยาย

บทนำ

เดิมทีคิดว่ามู่วี่สิงเป็นคนธรรมดา หลังแต่งงานจึงรู้ได้ว่า เมื่อก่อนเธอไม่รู้จักผู้ชายคนนี้อย่างรอบคอบสามีของตัวเองไม่เพียงแต่เป็นหมอ ยังมีฐานะที่เป็นผู้เชี่ยวชาญของสถาบันวิจัยทางการแพทย์ และทายาทของตระกูลใหญ่

เรื่องย่อ

“คุณเวิน คุณ25ปีแล้ว?”

“อีกเดือนนึงค่ะ”

“ก่อนหน้านี้คบกับผู้ชายมาแล้วกี่คน?”

“คนเดียวค่ะ”

“พัฒนากันไปถึงไหน?”

“พบครอบครัวกันแล้วค่ะ”

“เคยมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งหรือยัง?”

เวินจิ้งสูดหายใจเข้าลึกๆ ใบหน้าที่ยิ้มแย้มอย่างมีมารยาทในที่สุดก็หายไป พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า“เกี่ยวอะไรกับคุณเหรอ!”

“คุณ……เราไม่ได้มานัดดูตัวกันเหรอครับ?ก็แค่รู้จักกันและกันมากขึ้น คุณจะโมโหอะไรเนี่ย!”ผู้ชายตรงข้ามขมวดคิ้วพร้อมตำหนิเวินจิ้ง

“ฉันขอปฏิเสธที่จะรู้จักคุณ ลาก่อน!”เวินจิ้งหยิบกระเป๋าขึ้นมาแล้วหมุนตัวออกไป

เธอหยุดลงแล้ววางเงิน500หยวนไปอย่างเท่ๆ

ชายคนนั้นรีบดึงเวินจิ้งไว้“หมายความว่าไงอ่ะ?คุณอายใช่ไหม คุณไม่ใช่สาวพรหมจรรย์เหรอ?”

เสียงที่เขาพูดไม่ดังเท่าไหร่แต่เพราะว่าในร้านกาแฟค่อนข้างเงียบ ลูกค้าที่นั่งโต๊ะใกล้ๆกันต่างได้ยินหมด

เวินจิ้งหรี่ตามองแล้วยกเท้าขึ้นมาเหยียบบนเท้าเขาแรงๆ จากนั้นยกกาแฟขึ้นมาสาดใส่หน้าเขาอย่างไม่ลังเล

พอถูกเธอเหยียบใส่ ชายคนนั้นก็ล้มลงไป ดังนั้นกาแฟในมือของเวินจิ้งก็สาดเป็นรูปโค้งใส่ผู้ชายชุดสูทที่กำลังจะออกจากร้าน

เวินจิ้งอึ้งไปแปปนึงกับฉากตรงหน้า

“ขอโทษค่ะ”เธอหยิบทิชชู่จากในกระเป๋าอย่างอึนๆ มองเสื้อเชิ้ตขาวที่โดนสาดใส่ของผู้ชายตรงหน้า พระเจ้า แค่มองก็รู้ว่าชุดราคาแพง

สีหน้าของมู่วี่สิงเย็นชา มองไปที่เวินจิ้งด้วยใบหน้าไร้ความรู้สึกและไม่รับทิชช่าจากเธอ แต่หยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าออกมา ตอนที่เช็ดกาแฟก็แสดงท่าทางไม่พอใจออกมา

เวินจิ้งรู้สึกผิดสักพัก ตอนนี้เอง เท้าของหนุ่มนัดดูตัวที่อยู่ข้างล่างก็รีบคว้าเท้าเธอไว้“ยัยผู้หญิงคนนี้ เหยียบเท้าผม!”

“น่ารำคาญจะตายชัก”เวินจิ้งดึงเท้าออกมา จะวิ่งออกจากร้านกาแฟ

ตอนที่ผลักประตู เธอก็อดไม่ได้ที่จะหันไปมองผู้ชายชุดสูทนั่น รูปร่างหน้าตาเขาหล่อเหลาไร้ที่ติ กรอบหน้าชัดเจน ใบหน้าตรงนั่นเหมือนพระเจ้าค่อยๆวาดลงเพื่อทำให้คนที่เห็นแล้วตกตะลึง

พอเข้าไปในรถ เวินจิ้งที่ยังไม่ทันสตาร์ทรถก็มีโทรศัพท์ดังขึ้นมา“ลูกรัก ดูตัวเป็นยังไงบ้าง?ผู้ชายคนนั้นโอเคใช่ไหม?”

“จบแล้ว”เวินจิ้งตอบไปสองคำ

ตอนนี้เองรถของเธอก็ออกไปไมได้ เวินจิ่งยิ่งรำคาญมากขึ้น

“อะไรกัน?นี่แม่สื่อแนะนำคนที่ปีนึงมีรายได้เป็นล้านๆให้ฉัน ลูกต้องไปมาหาสู่กับเขาดีๆ……จะหยุดไม่ได้นะ!”

เวินจิ้งไม่อยากฟัง เธอวางโทรศัพท์ลงทั้งที่แม่เธอกำลังบ่น

รถขยับออกไปไม่ได้ เวินจิ้งเลยดึงกุญแจออกมาแล้วลงจากรถ“วันนี้ออกจากบ้านไม่ได้ดูปฏิทินแน่ๆ!ถึงได้โชคร้ายสุดๆแบบนี้!”

พอพูดจบแปปนึง ฝนก็ตกหนักลงมา

เวินจิ้งหลับจาลง เปียกไปทั้งตัว

พอได้สติเธอก็ว่าจะวิ่งไปหลบฝนในร้านกาแฟ แต่พอนึกถึงผู้ชายที่นัดดูตัวท่าทางน่ารังเกียจเมื่อกี้ ก็เลยล้มเลิกไป

ตอนที่แกว่งไปมาซ้ายขวา ก็มีรถปอร์เช่สีดำก็มาจอดข้างๆเธอ หน้าต่างเปิดลงมาก็มีใบหน้าที่ไม่คุ้นเคยและคุ้นเคยนั้นเข้ามา

คือผู้ชายที่โดนเธอสาดกาแฟใส่อย่างไม่ตั้งใจเมื่อกี้

“ขึ้นมา”น้ำเสียงและใบหน้าของเขาเย็นชาเหมือนเดิม

เวินจิ้งยิ้มไปอย่างเขินๆพร้อมส่ายหัว“ไม่เป็นไรค่ะ ลำบากคุณเปล่าๆ”

“ไม่ลำบาก”มู่วี่สิงยังคงเย็นชาใส่

เวินจิ้งยิ่งละอายเข้าไปใหญ่ จากนั้นเห็นว่าด้านหลังมีแท็กซี่อยู่ก็เลยคิดว่าจะไปเรียกรถ

แต่บังเอิญจริงๆ เธอดันเหยียบแอ่งน้ำที่ขังไว้ จนรองเท้าส้นสูงพัง

มู่วี่สิงมองเห็นหญิงสาวล้มลงไปจากกระจกมองหลัง เขาขมวดคิ้วอย่างอดไม่ได้แล้วเปิดรถลงมาอุ้มเวินจิ้งขึ้นไปท่ามกลางสายฝนที่ตกหนัก

 

เวินจิ้งอึ้งไป พอนั่งข้างคนขับปุ๊ปก็เริ่มได้สติ

“ขอบคุณค่ะ”เธอหันไปมองผู้ชายข้างๆ

ใบหน้าที่เย็นชาของมู่วี่สิงกลับยื่นผ้ามา

เวินจิ้งก้มลงเช็ดผมและใบหน้าที่เปียกถึงเห็นว่าเสื้อผ้าของตัวเองเปียกไปหมด

ดีที่เธอสวมชุดคลุมอยู่ ไม่งั้นคงจะน่าอาย

“ที่อยู่”มู่วี่สิงถาม

“ถนนอันหนิง10”

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป รถปอร์เช่สีดำนั่นก็หยุดลงที่ใต้ตึกเก่าๆที่พักแถวนั้น

เดิมทีเวินจิ้งไม่อยากให้เขาเข้ามาที่ข้างใน แต่ว่าเขาไม่ฟังเธอเลย

“ขอบคุณที่มาส่งฉันค่ะ เรื่องวันนี้ต้องขอโทษมากจริงๆ”เวินจิ้งขอโทษเขาอีกรอบ

“เชิ้ตอขงคุณราคาเท่าไหร่คะ เดี๋ยวฉันจ่ายให้ค่ะ”เวินจิ้งพูดด้วยเสียงหวาดหวั่นเล็กน้อย

สายจาของมู่วี่สิงมองไปข้างหน้า พอได้ยินก็ขมวดคิ้ว แล้วก็เห็นเวินจิ้งเปิดกระเป๋าเงิน

เธอทายในใจน่าจะหลักสี่ แต่ว่าราคาจริงๆไม่รู้

“คุณชดใช้ไหวเหรอ?”เสียงทุ้มต่ำของมู่วี่สิงก็ดังขึ้น เชิ้ตของเขาตัดอย่างดี ทั้งโลกนี้มีแค่ตัวเดียว

“ฉันชดใช้ราคาไม่ไหวเหรอคะ?”ใบหน้าของเวินจิ้งดูหดไป

ตอนนี้เองก็มีเสียงของเจี่ยนอีดังๆจากด้านนอกเข้ามา“เวินจิ้ง กลับมาไวขนาดนี้ทำไมเนี่ย ไม่ได้บอกว่าให้อยู่กับเขานานๆหน่อยเหรอ……”

เวินจิ้งลำบากใจเล็กน้อย ชุมชนเล็กๆแบบนี้ ทุกตึกเกือบจะเป็นเพื่อนบ้านกัน เจี่ยนอีตะโกนแบบนี้จนเกือบจะได้ยินไปทั้งชุมชน

“ขอโทษค่ะ ฉันต้องกลับแล้ว นี่เบอร์ของฉัน ถ้าให้ฉันชดใช้อะไรติดต่อมานะคะ!”เวินจิ้งรีบเขียนเบอร์โทรตัวเองจากนั้นก็ลงรถ

มู่วี่สิงขมวดคิ้ว ที่ปลายนิ้วยังมีกระดาษที่มีไออุ่นของเวินจิ้งอยู่ ด้านบนมีเบอร์โทรอยู่ เขากำกระดาษแน่น

เจี่ยนอีเห็นลูกสาวลงมาจากรถก็ตะลึง แต่ก็ได้สติกลับมา“เวินจิ้ง ทำไมถึงบอกว่านัดดูตัวจบแล้วล่ะ?นี่ไม่ใช่ว่าสำเร็จแล้วเหรอ?”

“ไม่ใช่เขา”เวินจิ้งดึงแม่เข้าบ้าน แต่ว่าดึงไม่ได้

เจี่ยนอีจ้องรถนั่น ในใจก็นับว่ารถนี่น่าจะมีศูนย์กี่ตัว

ที่แท้ก็เป็นคนที่ที่มีรายได้ปีละล้าน รถนี่แค่ดูก็รู้แล้วว่าเกินล้าน!

“ลูกพูดอะไร?อย่าหลอกแม่สิ รีบไปให้เขาลงมาให้แม่ดูหน่อย”

เวินจิ้งนิ่งไป มองมู่วี่สิงแล้วรีบปิดประตูรถ จากนั้นก็ดึงแม่ออกมา

ในรถนั่น มู่วี่สิงมองแม่ลูกที่เดินออกไปไกล สายตาหม่นลงเล็กน้อย

ในแสงสว่างนั่น โทรศัพท์สีขาวก็ตกลงที่เบาะข้างคนขับ

เขาหยิบขึ้นมา โทรศัพท์สั่นเล็กน้อยแล้วก็มีแจ้งเตือนเข้ามาว่า:วันที่1000ที่คุณจากไป

เวินจิ้งกับแม่ที่เพิ่งเข้าบ้าน ออดประตูก็ดัง

เป็นเขา?

เวินจิ้งเปิดประตู ร่างสูงๆของมู่วี่สิงยืนอยู่หน้าประตู

“โทรศัพท์คุณ”น้ำเสียงของมู่วี่สิงมีความไม่พอใจแฝงอยู่

“อ้อ ขอบคุณค่ะ!”เวินจิ้งยิ้ม“เดี๋ยวฉันลงไปส่งคุณ”

พอพูดจบเสียงของเจี่ยนอีก็เข้ามา“เวินจิ้ง ทำไมให้เขายืนอยู่ข้างนอกล่ะ รีบเข้ามานั่งสิ!”

เวินจิ้ง:……

มู่วี่สิงขมวดคิ้ว ขายังไม่ขยับก็พูดอย่างเรียบๆว่า“ผมมีธุระ ไปก่อนนะ”

เวินจิ้งโล่งอกไป วันนี้เธอก็รบกวนชายคนนี้พอแล้วจะให้มีเรื่องอะไรอีกไม่ได้

แต่เจี่ยนอีก็ยังมองมา เวินจิ้งปิดประตูดัง“ปัง”

“แม่ หนูไม่รู้จักเขา”

“ไม่รู้จักเขาแล้วมาส่งลูกได้ไง?”

“เขาใจดี หนูเปียกไปทั้งตัวแบบนี้?”

“แม่ว่าลูกสองคนได้อยู่ ฮิฮิ ผู้ชายคนนี้ไม่เลว เวินจิ้ง ครั้งนี้ลูกสายตาไม่เลวจริงๆ!”

เวินจิ้งกลับเข้าห้อง ปิดประตู


และยังมี  นิยาย อ่านนิยาย นิยาย pdf นิยายวาย อ่านนิยายฟรี นิยายออนไลน์ อีกหลายเรื่องที่รอให้คุณอ่านที่ novel-fast.com

แสดงความคิดเห็น

ใส่ความเห็น

อีเมลของคุณจะไม่แสดงให้คนอื่นเห็น ช่องข้อมูลจำเป็นถูกทำเครื่องหมาย *

ปรับฟอนต์

**ถ้าปรับโหมดมืดอยู่** ให้เปลี่ยนเป็นโหมดสว่าง ก่อนจะปรับสีพื้นหลัง
รีเซ็ท