บทที่ 231 ฉันอยากอยู่กับเธอ
เวินจิ้งตื่นขึ้นมาก็เวลาเที่ยงแล้ว รอบๆดูเหมือนจะถูกรายล้อมไปด้วยกลิ่นอายของมู่วี่สิง ไม่จางหายไป
เขาไปทำงานอีกแล้ว?
เมื่อลงไปที่ห้องนั่งเล่น แม่บ้านได้เตรียมอาหารเที่ยงไว้ให้แล้ว
“เขาออกไปแล้วเหรอ?” เวินจิ้งถาม
เสียงเพิ่งสิ้นสุด ชั้นสองมีร่างที่คุ้นเคยเดินลงมา เป็นลี่หนานเฉิง
เมื่อเห็นเวินจิ้ง สีหน้าของเขาไม่ค่อยดีนัก
“คุณหญิงมู่สบายจริงๆ” ในคำพูดมีการประชดประชันเล็กน้อย
“คุณลี่หมายความว่ายังไง?” เวินจิ้งมองเขาอย่างเฉยเมย
“ไม่ได้หมายความว่าไง” ลี่หนานเฉิงไม่พูดมาก
เขานั่งลงตรงข้าม แม่บ้านได้เตรียมอาหารกลางวันให้เขาอย่างชัดเจน
เวินจิ่งรู้ว่า วันนี้มู่วี่สิงน่าจะไม่ออกจากบ้าน
ตอนนี้ มือถือของเวินจิ้งสั่นเตือน ซูยินส่งข้อความให้เธอ สอบถามที่อยู่ของลี่หนานเฉิง
เวินจิ้ง: เขาอยู่การ์เดนมูเจียวาน
ซูยิน: ให้เขารับสายฉัน
เวินจิ้งเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าที่เศร้าหมองของหนานลี่เฉิง และขมวดคิ้ว
และตอนนี้ มือถือของเขาดังขึ้น
ลี่หนานเฉิงกดวางสายโดยไม่คิด
“ซูยินอาจมีเรื่องสำคัญ” เวินจิ้งเอ่ยปาก
“เรื่องของเธอไม่เกี่ยวกับฉัน” น้ำเสียงของลี่หนานเฉิงเย็นชา
เวินจิ้งตอบกลับช่วยไม่ได้ด้วยอิโมติคอน
มู่วี่สิงไม่ลงมา รู้ว่าตอนเช้าเขายังไม่ได้ทานอะไร เวินจิ้งนำอาหารขึ้นไปให้เขา
มู่วี่สิงกำลังประชุม เธอเงียบไว้ไม่รบกวน
หันหลังให้ประตูหน้าต่าง มู่วี่สิงแต่งตัวด้วยชุดอยู่บ้าน หล่อเหลาและมีเสน่ห์
สายตาของเวินจิ้งตะลึง เหมือนว่ามักถูกมู่วี่สิงดึงดูดโดยไม่รู้ตัว
ผู้ชายสบสายตาเธอ ริมฝีปากบางยกขึ้น
ขาเรียวยาวเดินมาทางนี้ เวินจิ้งถูกกดลงบนโซฟา
เธอเขินอาย ยังไม่ทันได้สติก็ถูกมู่วี่สิงปิดลมหายใจ
“อืม…”
เธอทนไม่ไหว เลยปิดตาลงอย่างเชื่อฟัง แล้วเริ่มโอบคอของเขา
แต่ว่า มีเสียงฝีเท้าดังขึ้นจากที่ไกลและใกล้ เสียงของลี่หนานเฉิงดังมาจากประตูด้านนอก: “เพื่อน…”
เวินจิ้งเบิกตากว้าง รีบผลักมู่วี่สิงออก แต่ก็สายไป
มู่วี่สิงกดเธอไว้ในอ้อมแขนของเขา ลี่หนานเฉิงเปิดประตูเข้ามาพอดี
เมื่อเห็นทั้งสองคนอยู่บนโซฟา เสียงก็หยุดกะทันหัน
“โอเคโอเค พวกนายทำต่อเนื่อง”
“มีธุระก็พูด” มู่วี่สิงลุกขึ้นยืน
กลับมานุ่มนวลและล้ำลึกตามปกติ
แก้มของเวินจิ้งแดงแต่แรกแล้ว ลุกขึ้นมานั่ง เห็นว่าทั้งสองจะคุยธุระ ก็ต้องออกไปข้างนอก
แต่เมื่อนึกขึ้นได้…มู่วี่สิงยังไม่ได้ทานข้าว
เธอหน้าทรุดลง “มู่วี่สิง เติมท้องก่อนดีไหม?”
“ผู้หญิงก็ยุ่งยากอย่างนี้” ลี่หนานเฉิงโยนคำพูดเย็นชาออกมาอีกครั้ง
เวินจิ้งขมวดคิ้ว ดูเหมือนเธอ…ไม่ได้ทำผิดกับเขานะ
“นายกลับไปก่อน” มู่วี่สิงสีหน้าทรุดลง ขับไล่ลี่หนานเฉิงโดยตรง
“เพื่อน นาย…”
“ออกไป!”
ความสงบในห้องหนังสือกลับมาอย่างรวดเร็ว ลี่หนานเฉิงปิดประตูเสียงดัง เวินจิ้งตกใจหมด
“เหมือนว่าลี่มักไม่พอใจฉัน” เวินจิ้งขมวดคิ้ว
“ไม่ต้องสนใจเขา”
เวินจิ้งบิดคิ้ว ถูดต่อต้านอย่างไร้สาเหตุ มักไม่พอใจ
และตอนนี้เหมือนว่าลี่หนานเฉิงและซูยินกำลังมีปัญหากัน กลัวว่าคงจะไม่สามารถถามอะไรจากปากซูยินได้
“วันนี้คุณไม่ไปบริษัทมู่ซื่อกรุ๊ปเหรอ?” นั่งลงข้างมู่วี่สิง เวินจิ่งถามเขา
“เธออยากให้ฉันไป? หืม?” มู่วี่สิงเงยตาขึ้น
“คงไม่ใช่เพราะฉันคุณถึงไม่ไปหรอกนะ?”
“คงไม่ใช่เพราะฉันคุณถึงไม่ไปหรอกนะ?” เวินจิ้งโพล่งออกมา
แต่เธอก็สลัดความคิดนี้ออกอย่างรวดเร็ว เธอคงไม่คิดว่าตัวเองจะสำคัญขนาดนั้น
ความเศร้าหมองในดวงตาของผู้ชายส่องประกายมา เขาจับอารมณ์สงบเสียใจได้อย่างชัดเจน
คางถูกบีบทันที เวินจิ้งต้องเงยหน้าขึ้นมอง
ใบหน้าที่หล่อเหล่าของผู้ชายอยู่ใกล้แค่เอื้อม หัวใจของเธอเต้นรัวเล็กน้อย
อันที่จริงก็รอคำตอบจากมู่วี่สิง
“เธอว่าไงล่ะ คุณหญิงมู่?”
“ฉันจะรู้ได้ยังไง” เวินจิ้งเลี่ยงสายตาที่ร้อนแรงของเขา
“อืม ฉันอยากอยู่กับเธอ” มู่วี่สิงไม่ได้ปฏิเสธ
เวินจิ้งรู้สึกเขินอาย ไม่สามารถปิดบังรอยยิ้มบนใบหน้าได้ เงยหน้าขึ้น เริ่มจูบมู่วี่สิง
ก้นบึ้งในหัวใจหวานเหมือนน้ำผึ้ง แพร่กระจายไปทั่ว
ช่วงบ่าย มู่วี่สิงจัดการธุรกิจในห้องหนังสือ เวินจิ้งไม่ได้รบกวน ทบทวนในห้องนอนของตัวเอง
เธอให้ความสนใจกับข่าวของบริษัทการผลิตยาเทียนอีมาโดยตลอด แต่สถานการณ์ยังไม่ดีนัก และราคาหุ้นก็ร่วงลงสู่จุดต่ำสุดโดยไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ
ในช่วงเย็น เธอได้รับสาย กรณีตรวจสอบการเสียชีวิตของฉือซิน จำเป็นต้องไปสถานีตำรวจเพื่อออกแถลงการณ์
มู่วี่สิงต้องไปบริษัท รวดส่งเธอไปที่สถานีตำรวจก่อน
ก่อนที่ฉือซินจะเสียชีวิตติดต่อใครไว้ไม่มาก และเวินจิ้งเป็นหนึ่งในนั้น ฉือซินได้อธิบายเรื่องทั้งหมดในสิ่งที่เธอรู้ก่อนจะเสียชีวิต เธอออกจากสถานีตำรวจ
ฉืออี้เหิงกำลังเดินมา
เวินจิ้งขมวดคิ้ว และหยุดฝีเท้า
“ฉืออี้เหิง” เธอเรียกเขาไว้
ฉืออี้เหิฝหรี่สายตามองอย่างไม่แยแส “มีธุระ?”
“ทำไมคุณต้องทำแบบนี้?”
“ฉันทำอะไร?” ฉืออี้เหิงเผยท่าทีงุนงง
เวินจิ้งเม้มปาก มองคนตรงหน้า อยากจะกระชากหน้ากากของเขาออกมาจริงๆ!
“แม้แต่แม่ของคุณเองคุณยังใช้ประโยชน์ เพียงเพราะต้องการปราบปรามบริษัทการผลิตยาเทียนอี?” เวินจิ้งถามเสียงลงต่ำ
หลังจากได้ยินสิ่งที่พูด สีหน้าของฉืออี้เหิงยังคงเหมือนเดิม “เวินจิ้ง เธอควรระวังคำพูดหน่อย ฉันแจ้งความบริษัทผลิตยาเทียนอีเพราะอันตรายต่อผู้คน สำหรับแม่ของฉัน เธอเสียชีวิตอย่างบริสุทธิ์ ฉันไม่ควรตรวจสอบให้แน่ชัดหรือไง?”
“ความจริงคืออะไรในใจของคุณรู้ชัดเจนดี” เวินจิ้งเปิดโปงเขา
ฉืออี้เหิงกระตุกริมฝีปากอย่างเย็นชา “ความจริงก็คือบริษัทผลิตยาเทียนอีพัฒนามีสารอันตราย และได้ฆ่าแม่ของฉัน”
“ตอนนี้เรื่องอยูระหว่างการตรวจสอบ คุณฉือย่าเพิ่งด่วนสรุป” เวินจิ้งใบหน้าบูดบึ้ง
“เวินจิ้ง เธอคิดว่าบริษัทผลิตยาเทียนอีสามารถพลิกกลับมาได้? อย่าไร้เดียงสา บางที เธอลองพิจารณาดูว่าอยากมาป๋อทงไหม?”
“ไม่มีทาง” เวินจิ้งปฏิเสธโดยไม่คิด
“ฉืออี้เหิง กรรมจะตามสนองคุณไม่ช้าก็เร็ว” เวินจิ้งพูดด้วยความโกรธ
จ้องมองแผ่นหลังของเวินจิ้ง ฉืออี้เหิงก็ใบหน้าเย็นชา
กรรมตามสนอง?
กรรมตามสนองเขาตั้งนานแล้ว
ไม่มีทางหนี
เมื่อกลับมาถึงการ์เด้นมูเจียวาน เจี่ยนอีมาถึงก่อนครึ่งชั่วโมงแล้ว เวินจิ้งกลับไม่รู้
ครั้งนี้ในบ้านไม่มีคน เธอตกใจมาก
จนเมื่อได้มาเจอกับเวินจิ้งถึงจะสงบลง “ดึกป่านนี้ พวกเธอยุ่งอะไรอยู่?”
“คุณแม่ ฉันเพิ่งไปบันทึกคำสารภาพมา ทำไมถึงอยู่ที่นี่ได้?”
“มือถือของแกโทรไม่ติด ฉันเลยเป็นห่วง อีกอย่าง แกจะสอบจริงๆใช่ไหม?” เจี่ยนอีสีหน้าเย็น เวินจิ้งขมวดคิ้ว ไม่พูดอะไร
เธอรู้ว่าคุณแม่ต่อต้าน แต่เธอได้ตัดสินใจนานแล้ว
“ยังเป็นนางสาว สิ่งสำคัญที่สุดในตอนนี้คือมีลูกกับคุณหมอมู่ก่อน คลอดลงออกมา แกค่อยไปสอบก็ยังไม่สาย” เจี่ยนอีพูดสอน
“แม่ ฉันกับคุณหมอมู่ไม่มีความคิดที่จะมีลูกด้วยกัน แม่ไม่ต้องห่วง ปล่อยให้เป็นไปตามธรรมชาติเถอะ”
“จะเป็นไปได้ยังไง ตอนนี้แม่แกยังมีกำลังช่วยแกเลี้ยงลูก ไม่กี่ปีผ่านไป ฉันก็แก่แล้ว เลี้ยงไม่ไหวแล้ว”
“แม่ ฉันได้ตัดสินใจแล้ว หวังว่าแม่จะเคารพการตัดสินใจของฉัน” น้ำเสียงของเวินจิ้งแข็งกว่าเล็กน้อย
เจี่ยนอีอึ้ง สิ่งที่ได้คิดไวว่าจะพูดออกมากลับต้องกลืนมันลงไป
“ฉันก็เพื่อให้แกได้ดี” นาน กว่าจะพูดคำนี้ออกมา
เวินจิ้งจ้องมอง ในใจมีห้ารสชาติ
