Flash Marriage เธอต้องแต่งงานกับฉัน – ตอนที่ 233

ตอนที่ 233

บทที่ 233 คนเรียนเก่งก็คือคนเรียนเก่ง

“คุณลี่จะไม่ทำร้ายซูยินใช่ไหม?”

“เขาไม่กล้า”

“เรื่องของพวกเขา คุณรู้เหรอ?” เวินจิ้งถามอย่างสงสัย

เธอไม่ชอบสมานรอบแผลของคนอื่น ดังนั้นไม่ได้ถามซูยินมาโดยตลอด

อย่างไรก็ตาม ความสัมพันธ์ของมู่วี่สิงกับพวกเขาแน่นแฟ้นขนาดนี้ คิดว่าควรจะรู้

“ซูยินกับหนานเฉิงเป็นเพื่อนที่ดีที่สุด แต่ว่า ตระกูลลี่ไม่มีทางยอมรับซูยิน”

“ตระกูลี่?”

เวินจิ้งไม่รู้เบื้องหลังของลี่หนานเฉิง แต่เมื่อคิดแล้วก็คงไม่ง่าย

ในวันที่ซูยินออกจากหนานเฉิง เวินจิ้งไปอำลา เพราะมู่วี่สิงต้องประชุมเพียงแค่มาส่งเธอ

ซูยินเดินทางมาตลอดทั้งปี เธอไม่เคยมีที่อยู่เป็นหลักเป็นแหล่ง ช่วงหลายปีมานี้ได้เดินทางไปสถานที่ต่างๆมากมายทั้งในประเทศและต่างประเทศ เคยชินกับชีวิตแบบนี้ตั้งนานแล้ว

“คุณเสี้ยงล่ะ?” นานแล้วที่ไม่ได้เจอเสี้ยงหง เวินจิ้งถาม

“เขาไปดึกหน่อย คิดว่าคงจะไปหาความรักแล้ว” ซูยินยิ้ม

“ข้างกายเขาไม่เคยขาดผู้หญิง” เวินจิ้งขมวดคิ้ว

“ช่วงนี้เหมือนว่าเขาก็ไม่มีข่าวคราวดอกไม้ริมทาง ฉันรู้สึกว่าแปลกมาก”

ถึงเวลาเช็คอินแล้ว ซูยินชะลอฝีเท้า มองออกไปข้างนอกเป็นครั้งคราว

แต่ว่า สุดท้ายคนนั้นก็ไม่มา

เวินจิ้งมองเห็นความผิดหวังในแววตาของเธอ ทำได้เพียงโอบกอดเธอ “เดินทางปลอดภัย”

หลังออกจากสนามบิน เดิมเวินจิ้งจะกลับการ์เด้นเจียวาน แต่เพราะคดีของมหาวิทยาลัยหนานเฉิงใกล้เปิดศาลแล้ว เธอไปที่สถานีตำรวจเพื่อยืนยันปากคำ

สามวันต่อมาเธอก็ต้องไปขึ้นศาลเพื่อเป็นพยาน

เมื่ออกจากสถานีตำรวจ ฉืออี้เหิงก็อยู่ข้างนอก เขาถูกจับกุม

เมื่อเห็นเวินจิ้ง ฉืออี้เหิงเผยสายตาเกลียดชังออกมา

สายตานั้นทำให้เวินจิ้งนิ่งอึ้งอยู่นาน

เมื่อครู่เธอเห็นการสอบสวนคดีทั้งหมดแล้ว ฉินเฟยสารภาพว่าฉืออี้เหิง เป็นหนึ่งในผู้ร้ายที่ล้อมกรอบเธอเมื่อปีที่ผ่านมา

ดังนั้นได้ทายไว้ตั้งนานแล้ว แต่ว่าความจริงข้อนี้ก็ยังทำให้เธอยอมรับไม่ได้ซักพัก

ตอนนั้นเธอได้เลิกรากับฉืออี้เหิงได้ไม่นาน ในเวลานั้นเขา…เกลียดเธอจนถึงต้องล้อมกรอบทำร้ายเธอเหรอ?

นั่งเข้าไปในรถ เวินจิ้งเงียบลงเยอะมาก ในวันนี้ได้ตรวจสอบเรื่องทั้งหมดแล้ว แต่ก็ยังไม่โล่งใจ

“คุณหญิงครับ จะกลับบ้านตอนนี้เลยไหมครับ?” คนขับถามเธอ

เวินจิ้งเรียกสติกลับมา “ไปถนนอันหนิง”

ครั้งล่าสุดเธอกับคุณแม่ไม่พอใจกันเรื่องที่พูดคุยกันถึงการสอบเข้าปริญญาโท แต่เธอเป็นแม่ของเธอ เวินจิ้งจึงไม่ได้โกรธ

เจี่ยนอีเป็นคนโกรธง่ายหายเร็ว เมื่อเห็นเวินจิ้ง อารมณ์ก็สงบลงมาก

แต่เมื่อนึกถึงความแน่วแน่ของเธอ ก็เป็นห่วง

“ลูกสาว เนื่องจากแกอยากไปเรียน แม่ก็จะไม่คัดค้านแล้ว แต่ว่าเรื่องการมีลูก แกจะต้องตั้งใจ” เจี่ยนอีพึมพำ

เวินจิ้งสีหน้าไม่ปกติ และตอบกลับไป “ฉันรู้แล้ว”

“แกอย่ารับปากเรื่อยเปื่อย”เจี่ยนอีรู้นิสัยของเวินจิ้งดี “ภายในหนึ่งปี ต้องมีความเคลื่อนไหว”

เวินจิ้งรู้สึกศีรษะชาอยู่พักหนึ่ง แม้จะผ่านไปห้าปีสิบปี ก็คาดว่าไม่มีความเคลื่อนไหว

“แม่ ปล่อยให้เป็นไปตามธรรมชาติดีกว่า” เวินจิ้งพูด

“หากไม่ได้ ฉันพาแกไปตรวจที่โรงพยาบาล หากมีโรคอะไร ต้องบอกแม่ ฉันจะหาวิธีรักษาแกให้หาย”

เวินจิ้ง: …

ทานอาหารค่ำเสร็จเวินจิ้งถึงออกไป เจี่ยนอีพูดแต่เรื่องการมีลูกทั้งคืน เวินจิ้งรู้สึกลำบากใจจริงๆ

หากคลอดลูกออกมาจริงๆ ความสัมพันธ์ของเธอกับมู่วี่สิงจะทำยังไง?

หลังจากแต่งงานแล้ว ก็ยังมีปัญหาอื่นอีกมากมาย

ตอนนี้เธอเพิ่งคิดได้

ตอนแรกที่ตัวเองแต่งงาน ดูเหมือนจเร่งรีบเกินไปจริง

เมื่อกลับมาถึงการ์เด้นเจียวาน ในไม่ช้ามู่วี่สิงก็กลับมาแล้ว

เวินจิ้งทบทวนอยู่ที่ห้องหนังสือ แต่สามปีแล้วที่เธอไม่ได้สัมผัสกับความรู้นี้ กลับไม่คุ้นเคยแล้ว

ตอนนี้เมื่อได้ทบทวนรู้สึกยากเล็กน้อย

กัดหัวปากกา เวินจิ้งโน้มตัวลง ดูการเรียนการสอนออนไลน์ซ้ำไปซ้ำมา ก็ยังงง

เมื่อมู่วี่สิงกลับมาถึง มองเห็นภาพตรงหน้า

เวินจิ้งสวมใส่ชุดนอน เกาหัวไปมา อย่างหงุดหงิด

เขาเดินไป หยิบหนังสือในมือของเวินจิ้ง

“ไม่เข้าใจตรงไหน?”

เวินจิ้งสายตาเป็นประกาย มองไปที่มู่วี่สิง

ใช่สิ ข้างกายเธอมีคนเรียนเก่งอยู่ทั้งคน

เธอลืมไปได้ยังไง!

เธอรีบชี้หัวข้อให้เขาดู สรุป มู่วี่สิงดูเหมือนไม่ได้ใช้ความคิดเลย

เขียนคำตอบอย่างละเอียดลงไป มู่วี่สิงวิเคราะห์คำตอบอีกครั้ง ตามวิธีของเขาแล้ว คำถามประเภทเดียวกันได้คำตอบแล้ว

คนเรียนเก่งก็คือคนเรียนเก่ง!

เวินจิ้งสายตาเป็นประกาย กอดขาของมู่วี่สิงไว้ “ฮือฮือ มู่วี่สิงทำไมคุณสุดยอดแบบนี้!”

ผู้ชายคนนี้เผยความรักออกมาจากสายตา เชยคางของเวินจิ้งขึ้นมา “ไอคิวสูง ตั้งแต่เกิด ช่วยไม่ได้”

จึจึ น้ำเสียงภาคภูมิใจ ทำให้คนอิจฉาจริงๆ!

“งั้นคนเรียนเก่ง มาเป็นครูให้ฉันหน่อย?” เวินจิ้งน้ำเสียงนุ่มนวล

แต่ว่าปกติแล้วมู่วี่สิงก็ยุ่งมากแล้ว คิดว่าคงแยกเวลาออกมาไม่ได้

คิดว่าเขาจะปฏิเสธ เวินจิ้งได้เตรียมตัวกับความผิดหวัง

แต่มู่วี่สิงพยักหน้า “ฉันจะเป็นครูให้ คุณหญิงมู่คิดว่าจะให้เงินเดือนฉันยังไง?”

เงินเดือน?

เวินจิ้งกัดริมฝีปาก คิดดูแล้วเงินที่ใช้จ่ายตอนนี้ก็เป็นเงินของมู่วี่สิง จะจ่ายเงินเดือนให้เขาได้อย่างไร

“หรือไม่ ฉันทำอาหารให้คุณทุกวัน?” เวินจิ้งถาม

ดูเหมือนว่าเธอจะคิดได้แค่นี้แล้ว

ดวงตาของมู่วี่สิงเผยความไม่พอใจออกมา

ในระหว่างใช้ความคิด มู่วี่สิงอุ้มเธอไปที่โซฟาทันที ร่างที่ยาวของเขากดทับลง ดวงตาสีดำร้อนแรง

มีบางอย่างในใจของเวินจิ้ง โพล่งถามออกมา “หรือว่าคุณต้องการให้ฉันเอาเนื้อเข้าแลก?”

เมื่อพูดจบ แก้มของเธอก็แดงก่ำ

หลังจากแต่งงานกับมู่วี่สิง รู้สึกว่าเธอไม่ค่อยไร้เดียงสาแล้ว

ได้ยินอย่างนี้ มู่วี่สิงพึงพอใจแล้วพูดว่า “ฟังคุณหญิงมู่”

สิ้นคำพูด ริมฝีปากถูกเขาปิดสนิท…

เวินจิ้งต่อสู้อย่างอดหลับอดนอนต่อเนื่อง

มู่วี่สิงก็จัดการกับธุรกิจในห้องหนังสือ โต๊ะของทั้งสองคือตรงข้ามกัน แค่เวินจิ้งเงยหน้าขึ้นมาก็เห็นมู่วี่สิง

ภายใต้แสงที่นุ่มนวล ผู้ชายหล่อเหลาทำให้น่าดึงดูดยิ่งนัก

เขานั่งตรงหน้าเธอ ไม่รู้ว่าตัวเองน่ามองขนาดไหน?

เวินจิ้งมองเขาอย่างว้าวุ่นใจ และเป็นทุกข์เล็กน้อย

เดิมคือดูหัวข้อ และได้กลายเป็นท่าทางของมู่วี่สิง

ทันใดนั้น สายตาของมู่วี่สิงได้มองมา เวินจิ้งสบตาเข้ากับเขา

“แอบดูฉันอยู่เหรอ?” มู่วี่สิงเลิกคิ้ว

“คุณก็อยู่ตรงหน้าฉัน เป็นการมองแบบโจ่งแจ้ง!” เวินจิ้งโต้

“ทบทวนดีๆ ไม่อนุญาตให้มองแล้ว” มู่วี่สิงมอง ใบหน้าจริงจัง

“งั้นคุณก็ย้ายที่ ฉันไม่อยากฟุ้งซ่านเมื่อเงยหน้าขี้นมา” เวินจิ้งพึมพำ

มู่วี่สิงขมวดคิ้ว จากนั้นก็นั่งลงข้างๆเธอ แต่ก็มีช่องว่างระหว่างทั้งสองคน

ในที่สุดเวินจิ้งก็มีสมาธิมากขึ้น แต่ไม่นานก็พบปัญหา

เธอมองมู่วี่สิง

ผู้ชายยกริมฝีปากบาง ยกคางหาเธอ

“อะไร?”

“จูบฉัน”

เวินจิ้ง: …

มู่วี่สิงมองคนจำศีล เมื่อพูดคำนี้ออกมา เวินจิ้งหัวเราะออกมาทันที

“ไม่อนุญาตให้ทำเป็นเล่น”

สูดลมหายใจ เวินจิ้งหอมแก้มขอฝมู่วี่สิง

แต่กลับถูกเขากอดคอไว้อย่างไม่พึงพอใจ และนั่งไปตรงหน้าของเขา แล้วหยุดอยู่ที่โต๊ะจูบอย่างลึกซึ้ง

Flash Marriage เธอต้องแต่งงานกับฉัน

Flash Marriage เธอต้องแต่งงานกับฉัน

อ่านนิยาย เรื่อง Flash Marriage เธอต้องแต่งงานกับฉัน ฟรี ได้ที่ novel-fast 


โดยเรื่อง Flash Marriage เธอต้องแต่งงานกับฉัน บางส่วนของนิยาย

บทนำ

เดิมทีคิดว่ามู่วี่สิงเป็นคนธรรมดา หลังแต่งงานจึงรู้ได้ว่า เมื่อก่อนเธอไม่รู้จักผู้ชายคนนี้อย่างรอบคอบสามีของตัวเองไม่เพียงแต่เป็นหมอ ยังมีฐานะที่เป็นผู้เชี่ยวชาญของสถาบันวิจัยทางการแพทย์ และทายาทของตระกูลใหญ่

เรื่องย่อ

“คุณเวิน คุณ25ปีแล้ว?”

“อีกเดือนนึงค่ะ”

“ก่อนหน้านี้คบกับผู้ชายมาแล้วกี่คน?”

“คนเดียวค่ะ”

“พัฒนากันไปถึงไหน?”

“พบครอบครัวกันแล้วค่ะ”

“เคยมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งหรือยัง?”

เวินจิ้งสูดหายใจเข้าลึกๆ ใบหน้าที่ยิ้มแย้มอย่างมีมารยาทในที่สุดก็หายไป พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า“เกี่ยวอะไรกับคุณเหรอ!”

“คุณ……เราไม่ได้มานัดดูตัวกันเหรอครับ?ก็แค่รู้จักกันและกันมากขึ้น คุณจะโมโหอะไรเนี่ย!”ผู้ชายตรงข้ามขมวดคิ้วพร้อมตำหนิเวินจิ้ง

“ฉันขอปฏิเสธที่จะรู้จักคุณ ลาก่อน!”เวินจิ้งหยิบกระเป๋าขึ้นมาแล้วหมุนตัวออกไป

เธอหยุดลงแล้ววางเงิน500หยวนไปอย่างเท่ๆ

ชายคนนั้นรีบดึงเวินจิ้งไว้“หมายความว่าไงอ่ะ?คุณอายใช่ไหม คุณไม่ใช่สาวพรหมจรรย์เหรอ?”

เสียงที่เขาพูดไม่ดังเท่าไหร่แต่เพราะว่าในร้านกาแฟค่อนข้างเงียบ ลูกค้าที่นั่งโต๊ะใกล้ๆกันต่างได้ยินหมด

เวินจิ้งหรี่ตามองแล้วยกเท้าขึ้นมาเหยียบบนเท้าเขาแรงๆ จากนั้นยกกาแฟขึ้นมาสาดใส่หน้าเขาอย่างไม่ลังเล

พอถูกเธอเหยียบใส่ ชายคนนั้นก็ล้มลงไป ดังนั้นกาแฟในมือของเวินจิ้งก็สาดเป็นรูปโค้งใส่ผู้ชายชุดสูทที่กำลังจะออกจากร้าน

เวินจิ้งอึ้งไปแปปนึงกับฉากตรงหน้า

“ขอโทษค่ะ”เธอหยิบทิชชู่จากในกระเป๋าอย่างอึนๆ มองเสื้อเชิ้ตขาวที่โดนสาดใส่ของผู้ชายตรงหน้า พระเจ้า แค่มองก็รู้ว่าชุดราคาแพง

สีหน้าของมู่วี่สิงเย็นชา มองไปที่เวินจิ้งด้วยใบหน้าไร้ความรู้สึกและไม่รับทิชช่าจากเธอ แต่หยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าออกมา ตอนที่เช็ดกาแฟก็แสดงท่าทางไม่พอใจออกมา

เวินจิ้งรู้สึกผิดสักพัก ตอนนี้เอง เท้าของหนุ่มนัดดูตัวที่อยู่ข้างล่างก็รีบคว้าเท้าเธอไว้“ยัยผู้หญิงคนนี้ เหยียบเท้าผม!”

“น่ารำคาญจะตายชัก”เวินจิ้งดึงเท้าออกมา จะวิ่งออกจากร้านกาแฟ

ตอนที่ผลักประตู เธอก็อดไม่ได้ที่จะหันไปมองผู้ชายชุดสูทนั่น รูปร่างหน้าตาเขาหล่อเหลาไร้ที่ติ กรอบหน้าชัดเจน ใบหน้าตรงนั่นเหมือนพระเจ้าค่อยๆวาดลงเพื่อทำให้คนที่เห็นแล้วตกตะลึง

พอเข้าไปในรถ เวินจิ้งที่ยังไม่ทันสตาร์ทรถก็มีโทรศัพท์ดังขึ้นมา“ลูกรัก ดูตัวเป็นยังไงบ้าง?ผู้ชายคนนั้นโอเคใช่ไหม?”

“จบแล้ว”เวินจิ้งตอบไปสองคำ

ตอนนี้เองรถของเธอก็ออกไปไมได้ เวินจิ่งยิ่งรำคาญมากขึ้น

“อะไรกัน?นี่แม่สื่อแนะนำคนที่ปีนึงมีรายได้เป็นล้านๆให้ฉัน ลูกต้องไปมาหาสู่กับเขาดีๆ……จะหยุดไม่ได้นะ!”

เวินจิ้งไม่อยากฟัง เธอวางโทรศัพท์ลงทั้งที่แม่เธอกำลังบ่น

รถขยับออกไปไม่ได้ เวินจิ้งเลยดึงกุญแจออกมาแล้วลงจากรถ“วันนี้ออกจากบ้านไม่ได้ดูปฏิทินแน่ๆ!ถึงได้โชคร้ายสุดๆแบบนี้!”

พอพูดจบแปปนึง ฝนก็ตกหนักลงมา

เวินจิ้งหลับจาลง เปียกไปทั้งตัว

พอได้สติเธอก็ว่าจะวิ่งไปหลบฝนในร้านกาแฟ แต่พอนึกถึงผู้ชายที่นัดดูตัวท่าทางน่ารังเกียจเมื่อกี้ ก็เลยล้มเลิกไป

ตอนที่แกว่งไปมาซ้ายขวา ก็มีรถปอร์เช่สีดำก็มาจอดข้างๆเธอ หน้าต่างเปิดลงมาก็มีใบหน้าที่ไม่คุ้นเคยและคุ้นเคยนั้นเข้ามา

คือผู้ชายที่โดนเธอสาดกาแฟใส่อย่างไม่ตั้งใจเมื่อกี้

“ขึ้นมา”น้ำเสียงและใบหน้าของเขาเย็นชาเหมือนเดิม

เวินจิ้งยิ้มไปอย่างเขินๆพร้อมส่ายหัว“ไม่เป็นไรค่ะ ลำบากคุณเปล่าๆ”

“ไม่ลำบาก”มู่วี่สิงยังคงเย็นชาใส่

เวินจิ้งยิ่งละอายเข้าไปใหญ่ จากนั้นเห็นว่าด้านหลังมีแท็กซี่อยู่ก็เลยคิดว่าจะไปเรียกรถ

แต่บังเอิญจริงๆ เธอดันเหยียบแอ่งน้ำที่ขังไว้ จนรองเท้าส้นสูงพัง

มู่วี่สิงมองเห็นหญิงสาวล้มลงไปจากกระจกมองหลัง เขาขมวดคิ้วอย่างอดไม่ได้แล้วเปิดรถลงมาอุ้มเวินจิ้งขึ้นไปท่ามกลางสายฝนที่ตกหนัก

 

เวินจิ้งอึ้งไป พอนั่งข้างคนขับปุ๊ปก็เริ่มได้สติ

“ขอบคุณค่ะ”เธอหันไปมองผู้ชายข้างๆ

ใบหน้าที่เย็นชาของมู่วี่สิงกลับยื่นผ้ามา

เวินจิ้งก้มลงเช็ดผมและใบหน้าที่เปียกถึงเห็นว่าเสื้อผ้าของตัวเองเปียกไปหมด

ดีที่เธอสวมชุดคลุมอยู่ ไม่งั้นคงจะน่าอาย

“ที่อยู่”มู่วี่สิงถาม

“ถนนอันหนิง10”

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป รถปอร์เช่สีดำนั่นก็หยุดลงที่ใต้ตึกเก่าๆที่พักแถวนั้น

เดิมทีเวินจิ้งไม่อยากให้เขาเข้ามาที่ข้างใน แต่ว่าเขาไม่ฟังเธอเลย

“ขอบคุณที่มาส่งฉันค่ะ เรื่องวันนี้ต้องขอโทษมากจริงๆ”เวินจิ้งขอโทษเขาอีกรอบ

“เชิ้ตอขงคุณราคาเท่าไหร่คะ เดี๋ยวฉันจ่ายให้ค่ะ”เวินจิ้งพูดด้วยเสียงหวาดหวั่นเล็กน้อย

สายจาของมู่วี่สิงมองไปข้างหน้า พอได้ยินก็ขมวดคิ้ว แล้วก็เห็นเวินจิ้งเปิดกระเป๋าเงิน

เธอทายในใจน่าจะหลักสี่ แต่ว่าราคาจริงๆไม่รู้

“คุณชดใช้ไหวเหรอ?”เสียงทุ้มต่ำของมู่วี่สิงก็ดังขึ้น เชิ้ตของเขาตัดอย่างดี ทั้งโลกนี้มีแค่ตัวเดียว

“ฉันชดใช้ราคาไม่ไหวเหรอคะ?”ใบหน้าของเวินจิ้งดูหดไป

ตอนนี้เองก็มีเสียงของเจี่ยนอีดังๆจากด้านนอกเข้ามา“เวินจิ้ง กลับมาไวขนาดนี้ทำไมเนี่ย ไม่ได้บอกว่าให้อยู่กับเขานานๆหน่อยเหรอ……”

เวินจิ้งลำบากใจเล็กน้อย ชุมชนเล็กๆแบบนี้ ทุกตึกเกือบจะเป็นเพื่อนบ้านกัน เจี่ยนอีตะโกนแบบนี้จนเกือบจะได้ยินไปทั้งชุมชน

“ขอโทษค่ะ ฉันต้องกลับแล้ว นี่เบอร์ของฉัน ถ้าให้ฉันชดใช้อะไรติดต่อมานะคะ!”เวินจิ้งรีบเขียนเบอร์โทรตัวเองจากนั้นก็ลงรถ

มู่วี่สิงขมวดคิ้ว ที่ปลายนิ้วยังมีกระดาษที่มีไออุ่นของเวินจิ้งอยู่ ด้านบนมีเบอร์โทรอยู่ เขากำกระดาษแน่น

เจี่ยนอีเห็นลูกสาวลงมาจากรถก็ตะลึง แต่ก็ได้สติกลับมา“เวินจิ้ง ทำไมถึงบอกว่านัดดูตัวจบแล้วล่ะ?นี่ไม่ใช่ว่าสำเร็จแล้วเหรอ?”

“ไม่ใช่เขา”เวินจิ้งดึงแม่เข้าบ้าน แต่ว่าดึงไม่ได้

เจี่ยนอีจ้องรถนั่น ในใจก็นับว่ารถนี่น่าจะมีศูนย์กี่ตัว

ที่แท้ก็เป็นคนที่ที่มีรายได้ปีละล้าน รถนี่แค่ดูก็รู้แล้วว่าเกินล้าน!

“ลูกพูดอะไร?อย่าหลอกแม่สิ รีบไปให้เขาลงมาให้แม่ดูหน่อย”

เวินจิ้งนิ่งไป มองมู่วี่สิงแล้วรีบปิดประตูรถ จากนั้นก็ดึงแม่ออกมา

ในรถนั่น มู่วี่สิงมองแม่ลูกที่เดินออกไปไกล สายตาหม่นลงเล็กน้อย

ในแสงสว่างนั่น โทรศัพท์สีขาวก็ตกลงที่เบาะข้างคนขับ

เขาหยิบขึ้นมา โทรศัพท์สั่นเล็กน้อยแล้วก็มีแจ้งเตือนเข้ามาว่า:วันที่1000ที่คุณจากไป

เวินจิ้งกับแม่ที่เพิ่งเข้าบ้าน ออดประตูก็ดัง

เป็นเขา?

เวินจิ้งเปิดประตู ร่างสูงๆของมู่วี่สิงยืนอยู่หน้าประตู

“โทรศัพท์คุณ”น้ำเสียงของมู่วี่สิงมีความไม่พอใจแฝงอยู่

“อ้อ ขอบคุณค่ะ!”เวินจิ้งยิ้ม“เดี๋ยวฉันลงไปส่งคุณ”

พอพูดจบเสียงของเจี่ยนอีก็เข้ามา“เวินจิ้ง ทำไมให้เขายืนอยู่ข้างนอกล่ะ รีบเข้ามานั่งสิ!”

เวินจิ้ง:……

มู่วี่สิงขมวดคิ้ว ขายังไม่ขยับก็พูดอย่างเรียบๆว่า“ผมมีธุระ ไปก่อนนะ”

เวินจิ้งโล่งอกไป วันนี้เธอก็รบกวนชายคนนี้พอแล้วจะให้มีเรื่องอะไรอีกไม่ได้

แต่เจี่ยนอีก็ยังมองมา เวินจิ้งปิดประตูดัง“ปัง”

“แม่ หนูไม่รู้จักเขา”

“ไม่รู้จักเขาแล้วมาส่งลูกได้ไง?”

“เขาใจดี หนูเปียกไปทั้งตัวแบบนี้?”

“แม่ว่าลูกสองคนได้อยู่ ฮิฮิ ผู้ชายคนนี้ไม่เลว เวินจิ้ง ครั้งนี้ลูกสายตาไม่เลวจริงๆ!”

เวินจิ้งกลับเข้าห้อง ปิดประตู


และยังมี  นิยาย อ่านนิยาย นิยาย pdf นิยายวาย อ่านนิยายฟรี นิยายออนไลน์ อีกหลายเรื่องที่รอให้คุณอ่านที่ novel-fast.com

แสดงความคิดเห็น

ใส่ความเห็น

อีเมลของคุณจะไม่แสดงให้คนอื่นเห็น ช่องข้อมูลจำเป็นถูกทำเครื่องหมาย *

ปรับฟอนต์

**ถ้าปรับโหมดมืดอยู่** ให้เปลี่ยนเป็นโหมดสว่าง ก่อนจะปรับสีพื้นหลัง
รีเซ็ท