Flash Marriage เธอต้องแต่งงานกับฉัน – ตอนที่ 236

ตอนที่ 236

บทที่ 236 เขาหลังให้เธอไม่รู้ไปตลอดชีวิต

เวินจิ้งอึ้ง ใบหน้าของเขาซีดลงทันที

สิ่งที่เวินโม่พูดเธอพยายามทำความเข้าใจ

ความคิดนี้ไม่เคยอยู่ในหัวสมองของเธอ ทั้งตัวของเธอสั่นคลอน

เป็นไปไม่ได้…

“ต้องดูความคิดเห็นของเวินจิ้ง เรื่องนี้ ฉันไม่รู้จะพูดกับเธอยังไงดี”

“ถ้าหากเธอทำใจพูดไม่ได้ ฉันเป็นคนพูดเอง” เวินโม่กุมมือของเจี่ยนอีไว้

เวินจิ้งยืนแข็งอยู่นาน มู่วี่สิงที่อยู่ได้หลังก็ได้ยินเหมือนกันโอบกอดเธอไว้ ถามเสียงเบาว่า “ให้ฉันพาเธอออกไปข้างนอกก่อนไหม?”

เวินจิ้งกลับส่ายหัว ผลักประตูห้องผู้ป่วย

สายตาของเวินโม่และเจี่ยนอีมองมาที่เธอพร้อมกัน

เวินจิ้งเดินเข้าไปทีละก้าว มองสายตาของเจี่ยนอี ที่กลายเป็นคนแปลกหน้า

“แม่ พวกคุณกำลังพูดอะไรกันอยู่?” ในคำพูดมีเสียงสั่นคลอนอย่างอดไม่ได้

เจี่ยนอีเผยสีหน้าความเจ็บปวดออกมา ทันใดนั้นน้ำตาก็หลั่งไหลลงมา

เวินโม่ตบไหล่ของเธอเบาๆ และลุกขึ้นยืน “เวินจิ้ง เธอได้ยินหมดแล้ว?”

“ใช่ค่ะ”

“เวินโม่ คุณออกไปก่อน”

ไม่นาน ในห้องผู้ป่วยก็มีเพียงเวินจิ้งและเจี่ยนอี

“แม่ ไม่ แม่ฉันเป็นใคร?” ความจริงเมื่อครู่เวินจิ้งก็ได้ยินแล้ว

เพียงแต่เธอไม่แน่ใจ ไม่กล้าเชื่อ

หลินเวย?

เป็นแม่ของฉีเซิน

เธอจำได้ตอนที่หลินเวยป่วยหนัก กรุ๊ปเลือดของเธอกับเธอเหมือนกัน ช่วยเธอไว้

ต่อมาหลินเวยใกล้ชิดสนิทสนมกับเธอมาก ดูเหมือนก็มีความใกล้ชิดสนิทสนมกับหลินเวยเช่นเดียวกัน

“เป็นคุณนายฉี เวินจิ้ง ขอโทษ” เจี่ยนอีถอนหายใจอย่างหนัก

เธอเคยคิดว่าจะบอกความจริงกับเวินจิ้งหลายครั้งแล้ว แต่คำพูดติดอยู่ตรงปาก ไม่กล้าพูดออกมา

ไม่อยากต้องจากกันกับเวินจิ้ง ยิ่งไม่อยากหลอกลวงเธอ

“แม่…แม่ของฉันก็คือคุณ ขอโทษ?” เวินจิ้งกุมมือของเจี่ยนอีไว้ ส่ายหัวตลอด

เธอไม่เชื่อ…แม่ที่เลี้ยงดูเธอมาตั้งแต่เด็ก สุดท้ายไม่ใช่คนที่สนิทใกล้ชิดของเธอ

เวินจิ้งสำลัก ความเจ็บปวดในใจกระจายออกไป

“เมื่อเธอรู้ความจริงแล้ว ฉันจะให้หลินเวยมารับเธอ เธอกลับไปอยู่กับเธอ ฉันก็วางใจแล้ว”

“ไม่ แม่ คุณเป็นแม่ของฉัน” เวินจิ้งพูดอย่างโกรธ เธอยังไม่สามารถยอมรับความจริงข้อนี้ได้

ตั้งแต่เล็กจนโต แม้ว่าที่บ้านจะไม่ได้ร่ำรวย แต่ชีวิตแบบนี้เรียบง่ายและมีความสุข เป็นช่วงเวลาที่เธอมีความสุขที่สุด

หรือว่า ตลอดเวลาที่ผ่านมาเป็นเรื่องหลอกลวงทั้งหมดเหรอ?

“เป็นเธอที่ไม่ต้องการฉันเหรอ?” เมื่อสงบลง เวินจิ้งจึงถามอย่างสั่นคลอน

“เหตุผลโดยเฉพาะ หลินเวยจะบอกเธอเอง เวินจิ้ง ไม่ว่ายังไงเธอก็เป็นลูกสาวของฉันเสมอ…” เจี่ยนอีก็อดไม่ได้ร้องไห้ออกมา ยังไงก็เป็นเด็กที่ได้เลี้ยงดูจนเติบใหญ่ เดิมทีควรจะกลับไปอยู่กับหลินเวยตั้งนานแล้ว เพราะความเห็นแก่ตัวของเธอ ที่หลอกลวงเธอมานาน

“คุณคือแม่ของฉัน และจะเป็นควมจริงที่ไม่มีทางเปลี่ยนแปลงไปได้” เวินจิ้งพูดเงียบๆ

เมื่อออกจากห้องผู้ป่วย เวินจิ้งพิงกำแพง ความเย็นของร่างกายแผ่เข้ามา รู้สึกมุกข์ทรมานมาก

ความรู้สึกวิงเวียนหนักหัวสมอง เธอไม่สามารถรองรับได้จึงล้มลงไป

มู่วี่สิงพยุงเธออย่างกระวนกระวาย และอุ้มเธอขึ้นมา

กลางคืน เวินจิ้งตื่นจากอ้อมแขนของมู่วี่สิง สิ่งที่กระทบตาคือห้องนอนที่คุ้นเคย

ใบหน้าที่หล่อเหลาของผู้ชายอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล ความกังวลระหว่างคิ้วของเขาไม่สามารถเก็บซ่อนได้

“ฉัน…”

เธอกลับมาได้ยังไง?

เธออยู่โรงพยาบาลไม่ใช่เหรอ?

คำพูดของเจี่ยนอีราวกับยังดังก้องอยู่ข้างหู

เธอขดนิ้วของเธอทีละน้อย ร่างกายสั่นเล็กน้อย

“แม่ฉันล่ะ?” เธอถาม

“แม่ยังไม่ออกจากโรงพยาบาล พรุ่งนี้เธอก็ออกจากหน่นเฉิงแล้ว” มู่วี่สิงพูดเงียบๆ

นี่เป็นคำพูดที่เธอให้มาบอกกับเวินจิ้ง

ความสับสนปรากฏบนใบหน้าของเวินจิ้ง รีบลุกลงจากเตียง

มู่วี่สิงรีบจับตัวเธอไว้ในอ้อมแขน “เธอยังไม่ได้กินอะไรทั้งวัน ไปกินข้าวก่อน”

“ฉันอยากไปโรงพยาบาล” เวินจิ้งพูดด้วยความโกรธ

“กินข้าวเสร็จ ฉันไปกับเธอ” มู่วี่สิงทำหน้าจริงจัง น้ำเสียงแข็งแกร่ง

เวินจิ้งสู้แรงเขาไม่ไหว ได้เพียงลงไปห้องอาหาร

แต่ว่า ไม่อยากอาหารเลยสักนิด

“มู่วี่สิง คุณสามารถช่วยฉันตรวจสอบเรื่องนี้ให้ชัดเจนไหม?” เป็นเวลานาน เวินจิ้งเงยหน้าขึ้นมองเขา

ผู้ชายขมวดคิ้ว ใบหน้าเคร่งเครียด

ในหัวสมองของเวินจิ้งมีแสงวูบหนึ่ง เธอถามอย่างประหม่า “คุณรู้นานแล้วใช่ไหม”

มู่วี่สิงไม่พูดอะไร คอยแต่เงียบ

เธอวางตะเกียบลง ยิ้มกะทันหัน ที่แท้มีแต่เธอที่ไม่รู้

“คุณรู้ตั้งแต่เมื่อไหร่?”

“ครึ่งเดือนก่อน”

มู่วี่สิงยื่นเอกสารให้เธอหนึ่งฉบับ

เวินจิ้งเห็นการตรวจสอบการเกิดของตัวเอง หลังจากหลินเวยคลอดเธอลงมาก็มอบให้เจี่ยนอีแล้ว

แม้ว่าตอนนี้คนของโรงพยาบาลไม่ได้อยู่ที่หนานเฉิงแล้ว

แต่มู่วี่สิงก็ได้ตรวจสอบพบรายละเอียดบางอย่างอยู่

แต่ไม่ทราบสาเหตุเฉพาะ

ทุกอย่างที่เกี่ยวกับหลินเวย ก็ยังตรวจสอบไม่ได้

หลังจากเธอแต่งเข้าไปตระกูลฉี สามีก็เสียชีวิตไม่นานแล้ว ต่อมาฉีเซินก็เข้ามามีอำนาจ หลินเวยก็ยิ่งตกต่ำลง

อย่างนั้น ทำไมหลินเวยต้องมอบเธอให้เจี่ยนอีเลี้ยงดู

“พรุ่งนี้ไฟล์บินของแม่กี่โมง”

“เก้าโมง”

“งั้นฉันจะไปส่งเธอ คืนนี้ก็ไม่ไปแล้ว” เวินจิ้งพูดอย่างเหนื่อยล้า

แม่รีบไปคงเพราะมีเธอเป็นเหตุ และเธอจำเป็นต้องใช้เวลาเพื่อยอมรับความจริงนี้

“พรุ่งนี้ฉันไปกับเธอ”

“ไม่จำเป็น บริษัทมู่ซื่อกรุ๊ปยุ่งมาก ฉันไปคนเดียวก็พอแล้ว” เวินจิ้งผลักเขาออก

แต่มู่วี่สิงกลับดึงเธอมาไว้ในอ้อมแขน ไม่ยอมให้เธอหลบหนี

“คุณหญิงมู่ เธอคนเดียวฉันไม่วางใจ” มู่วี่สิงขมวดคิ้ว น้ำเสียงเย็นชาเล็กน้อย

“ฉันไม่เป็นไร คุณไม่ต้องเสียเวลางานเพื่อฉันอีกแล้ว” เวินจิ้งพิงในอ้อมแขนของเขา

ช่วงเวลานี้ เธอลำบากมู่วี่สิงมามากแล้ว

“งานไม่สำคัญกว่าคุณหญิงมู่” มู่วี่สิงดวงตาเย็นชาลง

การต่อต้านของเวินจิ้งทำให้เขาไม่พอใจมาก

“ฉันจะไปทบทวนแล้ว”

เวินจิ้งผลักเขาออก แล้วกันเดินขึ้นไปชั้นบน

ความไม่พอใจของเขา มู่วี่สิงรับรู้ได้อย่างชัดเจน

เขารู้ เขาคิดว่ารู้ทุกสิ่งอย่างในชีวิตของเธอกลับไม่บอกเธอ

แต่ว่า เขาหวังตลอดชีวิต

Flash Marriage เธอต้องแต่งงานกับฉัน

Flash Marriage เธอต้องแต่งงานกับฉัน

อ่านนิยาย เรื่อง Flash Marriage เธอต้องแต่งงานกับฉัน ฟรี ได้ที่ novel-fast 


โดยเรื่อง Flash Marriage เธอต้องแต่งงานกับฉัน บางส่วนของนิยาย

บทนำ

เดิมทีคิดว่ามู่วี่สิงเป็นคนธรรมดา หลังแต่งงานจึงรู้ได้ว่า เมื่อก่อนเธอไม่รู้จักผู้ชายคนนี้อย่างรอบคอบสามีของตัวเองไม่เพียงแต่เป็นหมอ ยังมีฐานะที่เป็นผู้เชี่ยวชาญของสถาบันวิจัยทางการแพทย์ และทายาทของตระกูลใหญ่

เรื่องย่อ

“คุณเวิน คุณ25ปีแล้ว?”

“อีกเดือนนึงค่ะ”

“ก่อนหน้านี้คบกับผู้ชายมาแล้วกี่คน?”

“คนเดียวค่ะ”

“พัฒนากันไปถึงไหน?”

“พบครอบครัวกันแล้วค่ะ”

“เคยมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งหรือยัง?”

เวินจิ้งสูดหายใจเข้าลึกๆ ใบหน้าที่ยิ้มแย้มอย่างมีมารยาทในที่สุดก็หายไป พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า“เกี่ยวอะไรกับคุณเหรอ!”

“คุณ……เราไม่ได้มานัดดูตัวกันเหรอครับ?ก็แค่รู้จักกันและกันมากขึ้น คุณจะโมโหอะไรเนี่ย!”ผู้ชายตรงข้ามขมวดคิ้วพร้อมตำหนิเวินจิ้ง

“ฉันขอปฏิเสธที่จะรู้จักคุณ ลาก่อน!”เวินจิ้งหยิบกระเป๋าขึ้นมาแล้วหมุนตัวออกไป

เธอหยุดลงแล้ววางเงิน500หยวนไปอย่างเท่ๆ

ชายคนนั้นรีบดึงเวินจิ้งไว้“หมายความว่าไงอ่ะ?คุณอายใช่ไหม คุณไม่ใช่สาวพรหมจรรย์เหรอ?”

เสียงที่เขาพูดไม่ดังเท่าไหร่แต่เพราะว่าในร้านกาแฟค่อนข้างเงียบ ลูกค้าที่นั่งโต๊ะใกล้ๆกันต่างได้ยินหมด

เวินจิ้งหรี่ตามองแล้วยกเท้าขึ้นมาเหยียบบนเท้าเขาแรงๆ จากนั้นยกกาแฟขึ้นมาสาดใส่หน้าเขาอย่างไม่ลังเล

พอถูกเธอเหยียบใส่ ชายคนนั้นก็ล้มลงไป ดังนั้นกาแฟในมือของเวินจิ้งก็สาดเป็นรูปโค้งใส่ผู้ชายชุดสูทที่กำลังจะออกจากร้าน

เวินจิ้งอึ้งไปแปปนึงกับฉากตรงหน้า

“ขอโทษค่ะ”เธอหยิบทิชชู่จากในกระเป๋าอย่างอึนๆ มองเสื้อเชิ้ตขาวที่โดนสาดใส่ของผู้ชายตรงหน้า พระเจ้า แค่มองก็รู้ว่าชุดราคาแพง

สีหน้าของมู่วี่สิงเย็นชา มองไปที่เวินจิ้งด้วยใบหน้าไร้ความรู้สึกและไม่รับทิชช่าจากเธอ แต่หยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าออกมา ตอนที่เช็ดกาแฟก็แสดงท่าทางไม่พอใจออกมา

เวินจิ้งรู้สึกผิดสักพัก ตอนนี้เอง เท้าของหนุ่มนัดดูตัวที่อยู่ข้างล่างก็รีบคว้าเท้าเธอไว้“ยัยผู้หญิงคนนี้ เหยียบเท้าผม!”

“น่ารำคาญจะตายชัก”เวินจิ้งดึงเท้าออกมา จะวิ่งออกจากร้านกาแฟ

ตอนที่ผลักประตู เธอก็อดไม่ได้ที่จะหันไปมองผู้ชายชุดสูทนั่น รูปร่างหน้าตาเขาหล่อเหลาไร้ที่ติ กรอบหน้าชัดเจน ใบหน้าตรงนั่นเหมือนพระเจ้าค่อยๆวาดลงเพื่อทำให้คนที่เห็นแล้วตกตะลึง

พอเข้าไปในรถ เวินจิ้งที่ยังไม่ทันสตาร์ทรถก็มีโทรศัพท์ดังขึ้นมา“ลูกรัก ดูตัวเป็นยังไงบ้าง?ผู้ชายคนนั้นโอเคใช่ไหม?”

“จบแล้ว”เวินจิ้งตอบไปสองคำ

ตอนนี้เองรถของเธอก็ออกไปไมได้ เวินจิ่งยิ่งรำคาญมากขึ้น

“อะไรกัน?นี่แม่สื่อแนะนำคนที่ปีนึงมีรายได้เป็นล้านๆให้ฉัน ลูกต้องไปมาหาสู่กับเขาดีๆ……จะหยุดไม่ได้นะ!”

เวินจิ้งไม่อยากฟัง เธอวางโทรศัพท์ลงทั้งที่แม่เธอกำลังบ่น

รถขยับออกไปไม่ได้ เวินจิ้งเลยดึงกุญแจออกมาแล้วลงจากรถ“วันนี้ออกจากบ้านไม่ได้ดูปฏิทินแน่ๆ!ถึงได้โชคร้ายสุดๆแบบนี้!”

พอพูดจบแปปนึง ฝนก็ตกหนักลงมา

เวินจิ้งหลับจาลง เปียกไปทั้งตัว

พอได้สติเธอก็ว่าจะวิ่งไปหลบฝนในร้านกาแฟ แต่พอนึกถึงผู้ชายที่นัดดูตัวท่าทางน่ารังเกียจเมื่อกี้ ก็เลยล้มเลิกไป

ตอนที่แกว่งไปมาซ้ายขวา ก็มีรถปอร์เช่สีดำก็มาจอดข้างๆเธอ หน้าต่างเปิดลงมาก็มีใบหน้าที่ไม่คุ้นเคยและคุ้นเคยนั้นเข้ามา

คือผู้ชายที่โดนเธอสาดกาแฟใส่อย่างไม่ตั้งใจเมื่อกี้

“ขึ้นมา”น้ำเสียงและใบหน้าของเขาเย็นชาเหมือนเดิม

เวินจิ้งยิ้มไปอย่างเขินๆพร้อมส่ายหัว“ไม่เป็นไรค่ะ ลำบากคุณเปล่าๆ”

“ไม่ลำบาก”มู่วี่สิงยังคงเย็นชาใส่

เวินจิ้งยิ่งละอายเข้าไปใหญ่ จากนั้นเห็นว่าด้านหลังมีแท็กซี่อยู่ก็เลยคิดว่าจะไปเรียกรถ

แต่บังเอิญจริงๆ เธอดันเหยียบแอ่งน้ำที่ขังไว้ จนรองเท้าส้นสูงพัง

มู่วี่สิงมองเห็นหญิงสาวล้มลงไปจากกระจกมองหลัง เขาขมวดคิ้วอย่างอดไม่ได้แล้วเปิดรถลงมาอุ้มเวินจิ้งขึ้นไปท่ามกลางสายฝนที่ตกหนัก

 

เวินจิ้งอึ้งไป พอนั่งข้างคนขับปุ๊ปก็เริ่มได้สติ

“ขอบคุณค่ะ”เธอหันไปมองผู้ชายข้างๆ

ใบหน้าที่เย็นชาของมู่วี่สิงกลับยื่นผ้ามา

เวินจิ้งก้มลงเช็ดผมและใบหน้าที่เปียกถึงเห็นว่าเสื้อผ้าของตัวเองเปียกไปหมด

ดีที่เธอสวมชุดคลุมอยู่ ไม่งั้นคงจะน่าอาย

“ที่อยู่”มู่วี่สิงถาม

“ถนนอันหนิง10”

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป รถปอร์เช่สีดำนั่นก็หยุดลงที่ใต้ตึกเก่าๆที่พักแถวนั้น

เดิมทีเวินจิ้งไม่อยากให้เขาเข้ามาที่ข้างใน แต่ว่าเขาไม่ฟังเธอเลย

“ขอบคุณที่มาส่งฉันค่ะ เรื่องวันนี้ต้องขอโทษมากจริงๆ”เวินจิ้งขอโทษเขาอีกรอบ

“เชิ้ตอขงคุณราคาเท่าไหร่คะ เดี๋ยวฉันจ่ายให้ค่ะ”เวินจิ้งพูดด้วยเสียงหวาดหวั่นเล็กน้อย

สายจาของมู่วี่สิงมองไปข้างหน้า พอได้ยินก็ขมวดคิ้ว แล้วก็เห็นเวินจิ้งเปิดกระเป๋าเงิน

เธอทายในใจน่าจะหลักสี่ แต่ว่าราคาจริงๆไม่รู้

“คุณชดใช้ไหวเหรอ?”เสียงทุ้มต่ำของมู่วี่สิงก็ดังขึ้น เชิ้ตของเขาตัดอย่างดี ทั้งโลกนี้มีแค่ตัวเดียว

“ฉันชดใช้ราคาไม่ไหวเหรอคะ?”ใบหน้าของเวินจิ้งดูหดไป

ตอนนี้เองก็มีเสียงของเจี่ยนอีดังๆจากด้านนอกเข้ามา“เวินจิ้ง กลับมาไวขนาดนี้ทำไมเนี่ย ไม่ได้บอกว่าให้อยู่กับเขานานๆหน่อยเหรอ……”

เวินจิ้งลำบากใจเล็กน้อย ชุมชนเล็กๆแบบนี้ ทุกตึกเกือบจะเป็นเพื่อนบ้านกัน เจี่ยนอีตะโกนแบบนี้จนเกือบจะได้ยินไปทั้งชุมชน

“ขอโทษค่ะ ฉันต้องกลับแล้ว นี่เบอร์ของฉัน ถ้าให้ฉันชดใช้อะไรติดต่อมานะคะ!”เวินจิ้งรีบเขียนเบอร์โทรตัวเองจากนั้นก็ลงรถ

มู่วี่สิงขมวดคิ้ว ที่ปลายนิ้วยังมีกระดาษที่มีไออุ่นของเวินจิ้งอยู่ ด้านบนมีเบอร์โทรอยู่ เขากำกระดาษแน่น

เจี่ยนอีเห็นลูกสาวลงมาจากรถก็ตะลึง แต่ก็ได้สติกลับมา“เวินจิ้ง ทำไมถึงบอกว่านัดดูตัวจบแล้วล่ะ?นี่ไม่ใช่ว่าสำเร็จแล้วเหรอ?”

“ไม่ใช่เขา”เวินจิ้งดึงแม่เข้าบ้าน แต่ว่าดึงไม่ได้

เจี่ยนอีจ้องรถนั่น ในใจก็นับว่ารถนี่น่าจะมีศูนย์กี่ตัว

ที่แท้ก็เป็นคนที่ที่มีรายได้ปีละล้าน รถนี่แค่ดูก็รู้แล้วว่าเกินล้าน!

“ลูกพูดอะไร?อย่าหลอกแม่สิ รีบไปให้เขาลงมาให้แม่ดูหน่อย”

เวินจิ้งนิ่งไป มองมู่วี่สิงแล้วรีบปิดประตูรถ จากนั้นก็ดึงแม่ออกมา

ในรถนั่น มู่วี่สิงมองแม่ลูกที่เดินออกไปไกล สายตาหม่นลงเล็กน้อย

ในแสงสว่างนั่น โทรศัพท์สีขาวก็ตกลงที่เบาะข้างคนขับ

เขาหยิบขึ้นมา โทรศัพท์สั่นเล็กน้อยแล้วก็มีแจ้งเตือนเข้ามาว่า:วันที่1000ที่คุณจากไป

เวินจิ้งกับแม่ที่เพิ่งเข้าบ้าน ออดประตูก็ดัง

เป็นเขา?

เวินจิ้งเปิดประตู ร่างสูงๆของมู่วี่สิงยืนอยู่หน้าประตู

“โทรศัพท์คุณ”น้ำเสียงของมู่วี่สิงมีความไม่พอใจแฝงอยู่

“อ้อ ขอบคุณค่ะ!”เวินจิ้งยิ้ม“เดี๋ยวฉันลงไปส่งคุณ”

พอพูดจบเสียงของเจี่ยนอีก็เข้ามา“เวินจิ้ง ทำไมให้เขายืนอยู่ข้างนอกล่ะ รีบเข้ามานั่งสิ!”

เวินจิ้ง:……

มู่วี่สิงขมวดคิ้ว ขายังไม่ขยับก็พูดอย่างเรียบๆว่า“ผมมีธุระ ไปก่อนนะ”

เวินจิ้งโล่งอกไป วันนี้เธอก็รบกวนชายคนนี้พอแล้วจะให้มีเรื่องอะไรอีกไม่ได้

แต่เจี่ยนอีก็ยังมองมา เวินจิ้งปิดประตูดัง“ปัง”

“แม่ หนูไม่รู้จักเขา”

“ไม่รู้จักเขาแล้วมาส่งลูกได้ไง?”

“เขาใจดี หนูเปียกไปทั้งตัวแบบนี้?”

“แม่ว่าลูกสองคนได้อยู่ ฮิฮิ ผู้ชายคนนี้ไม่เลว เวินจิ้ง ครั้งนี้ลูกสายตาไม่เลวจริงๆ!”

เวินจิ้งกลับเข้าห้อง ปิดประตู


และยังมี  นิยาย อ่านนิยาย นิยาย pdf นิยายวาย อ่านนิยายฟรี นิยายออนไลน์ อีกหลายเรื่องที่รอให้คุณอ่านที่ novel-fast.com

แสดงความคิดเห็น

ใส่ความเห็น

อีเมลของคุณจะไม่แสดงให้คนอื่นเห็น ช่องข้อมูลจำเป็นถูกทำเครื่องหมาย *

ปรับฟอนต์

**ถ้าปรับโหมดมืดอยู่** ให้เปลี่ยนเป็นโหมดสว่าง ก่อนจะปรับสีพื้นหลัง
รีเซ็ท