บทที่ 354 ในใจคุณ ฉันมีความสำคัญรึเปล่า
“ทำไม”
“มาโรงพยาบาล ผมจะบอกคุณ”
เวินจิ้ง : …………
“ฉันยังมีเรื่องต้องทำ”
“งั้นวางก่อนนะ”
พูดจบ มู่วี่สิงก็วางสายโทรศัพท์ไปแล้วจริงๆ
ในเวลานี้เวินจิ้งถึงได้รู้สึกว่า หลายครั้งที่คุยโทรศัพท์กับมู่วี่สิง เขามักจะรอให้เธอวางสายก่อน
ในขณะนี้หัวใจของเธอเต็มไปด้วยความรู้สึกหดหู่
เมื่อย้อนกลับไปนึกถึงคำพูดของมู่วี่สิงที่เพิ่งจะพูดไป จะเปลี่ยนคนในกลุ่มเหรอ
นั่นก็หมายความว่าเธอจะมาในสัปดาห์หน้า ก็จะไม่ได้เข้าร่วมการวิจัยและพัฒนากับคนกลุ่มนี้อีก
ถึงแม้ว่าตอนนี้จะเป็นเพียงช่วงเริ่มต้นของการวิจัยและพัฒนา แต่ถ้าเป็นแบบนี้ก็จะมีผลกระทบกับความก้าวหน้าของการวิจัยและพัฒนา
เดินออกมาจากห้องทดลองอย่างใจลอย เวินจิ้งจะบอกเรื่องนี้กับหลิงเหยา
“เธออยู่ในห้องทดลองเกิดอะไรขึ้นรึเปล่า มู่วี่สิงทำแบบนี้ต้องมีเหตุผลอะไรแน่ๆ” หลิงเหยาพูด
“เพื่อนร่วมงานในห้องทดลองเกลียดฉันมาก” เวินจิ้งพูดเบาๆ แต่เธอก็ไม่ใส่ใจ
“งั้นก็ใช่แล้วล่ะ เดาว่ามู่วี่สิงไม่ต้องการให้เธอได้รับความไม่เป็นธรรม น่าปลื้มจริงๆเลย….”
เวินจิ้งขมวดคิ้ว “เขาไม่ใช่แบบนั้นซะหน่อย”
“เธอกล้าพูดว่าเขาไม่ได้จะทำเพื่อเธอ”
เวินจิ้งนิ่งเงียบ ขณะเดียวกันก็อยากจะรู้เหตุผลจริงๆ
เธอไม่ได้ต้องการให้เธอเพียงคนเดียวไปมีผลกระทบต่องานวิจัยและพัฒนา
“เดี๋ยวฉันไปโรงพยาบาลอีกรอบ”
“อ๋าอ๋า ไปเอาใจใครล่ะ คืนนี้ฉันก็คงต้องล็อคประตูแล้ว”
“อย่า เดี๋ยวฉันรีบกลับมา”
“ฉันไม่เชื่อหรอก”
“รอฉันด้วย—–“
ครึ่งชั่วโมงต่อมา เวินจิ้งมาถึงโรงพยาบาล และมุ่งไปที่ห้องผู้ป่วยพิเศษที่มู่วี่สิงอยู่
ใกล้จะดึกแล้ว ทางเดินระเบียงไม่มีใครสักคน ความเงียบทำให้ได้ยินเพียงฝีเท้าของตัวเองเท่านั้น
ยืนอยู่หน้าประตู เวินจิ้งหยุดนิ่ง
สักพักหนึ่ง เสียงของมู่วี่สิงก็ดังขึ้น “เข้ามา”
เวินจิ้งกัดริมฝีปากของเธอ แล้วผลักประตูเข้าไป
มู่วี่สิงไม่ได้อยู่บนเตียง แต่นั่งอยู่บนโซฟา สายตามองไปยังโน๊ตบุ๊คเพื่อทำงาน
“ไหนบอกว่ามีธุระจะไม่มาไง” มู่วี่สิงยังคงไม่มองไปที่เธอ
“ทำไมต้องเปลี่ยนคน”
“ก็ทำงานไม่ดี” มู่วี่สิงพูดอย่างรวบรัด
“คุณคิดดีแล้วเหรอ”
“คุณสงสัยในการตัดสินใจของผมเหรอ” มู่วี่สิงเงยหน้าขึ้น มองด้วยสายตาที่คมชัด
“เปล่า เพียงแต่ทำแบบนี้จะไม่เป็นการเพิ่มต้นทุนของการวิจัยและพัฒนาเหรอ”
“บริษัทมู่ซื่อกรุ๊ปจัดการได้ทุกอย่าง”
“ฉันรู้แล้ว”
ระหว่างทาง เวินจิ้งคิดถึงคำพูดมากมาย แต่สุดท้ายแล้วก็เหมือนจะไม่ได้ถามอะไรออกไปเลย
คิดจะหันหลังกลับไปแล้ว ขณะนั้น เสียงของมู่วี่สิงได้ดังขึ้นมา “คุณมาที่นี่ เพียงแค่จะมาถามเรื่องนี้งั้นเหรอ ฮื้ม”
“ใช่”
“คุณไม่ดีใจเหรอ” มู่วี่สิงหรี่ตาลง
เขามองท่าทีของเวินจิ้งออก เธอไม่เคยปกปิดมันได้เลย
“เปล่า” เวินจิ้งพูดอย่างเบาๆ
ไม่ได้หยุดก้าวเท้า เวินจิ้งยิ่งอยากออกไป
วินาทีต่อมา มีเสียงแปลกๆบางอย่างดังขึ้นข้างหลัง เธอจึงหันกลับไป
กลับเห็นมู่วี่สิงเหมือนจะต้องการลุกขึ้นยืน แต่กลับล้มลงอีกครั้ง
เวินจิ้งเกือบจะรีบเข้าไปพยุงเขาในทันที แขนยาวของผู้ชายคนนั้นยกขึ้น แล้วรีบคว้าเธอเข้ามาอยู่ในอ้อมแขนอย่างมั่งคง
เขายืนได้ไม่มั่นคง ร่างก็ล้มลงไปยังโซฟาที่อยู่ด้านหลังอย่างไม่รู้ตัว และเวินจิ้งที่จะเข้าไปช่วยเขาก็ถูกเขาโอบจนล้มลงไปบนโซฟา
ร่างของทั้งสองเกือบจะติดเข้าด้วยกัน
ลมหายใจที่คุ้นเคยวนเวียนอยู่รอบๆ เวินจิ้งเงยหน้าขึ้น มือก็กดลงที่หน้าอกของมู่วี่สิงอย่างไม่รู้ตัว
แต่มือของเขากลับจับเธอไว้เร็วยิ่งกว่า
เวินจิ้งสั่นเทา หน้าอันหล่อเหลาของมู่วี่สิงเข้ามาใกล้ชิด และเขาก็กำลังเข้าใกล้
ริมฝีปากได้ประกบกันในทันที
ดวงตาของเวินจิ้งเบิกกว้าง ทั่วทั้งร่างก็ได้แข็งทื่อ
ทันใดนั้น ก็มีเสียงฝีเท้าดังขึ้นนอกประตู ประตูก็ถูกเปิดออกทันที
จากนั้นเธอก็ต่อต้านขึ้นมา และรีบผลักมู่วี่สิงออกไป
แต่ก็สายไปแล้ว พยาบาลก็เข้ามาแล้ว
เมื่อเห็นทั้งสองกอดกันบนโซฟา แก้มของเธอก็เป็นสีแดง และพูดออกมาจนติดๆขัดๆ “ขอ….ขอโทษค่ะ ฉันคิดว่ามีอะไรเกิดขึ้นกับผู้ป่วย……..”
“ผมไม่เป็นอะไร” มู่วี่สิงพูดพลางยิ้มเบาๆ แล้วพูดสั่ง “ออกไป”
ไม่นานนัก ห้องผู้ป่วยก็กลับมาสู้ความเงียบสงบ เวินจิ้งรีบผลักมู่วี่สิงออกไปทันที
“คุณทำอะไรเนี่ย!” เธอมองเขาอย่างโกรธเคือง
“ฉันแค่จะตามคุณไป ไม่คิดว่าจะพาคุณล้ม” ผู้ชายคนนั้นพูดอย่างจริงจัง แต่เวินจิ้งฟังออกว่าคำพูดนั้นดูขี้โกง
แก้มของเธอนั้นร้อนผ่าว ราวกับถูกไฟแผดเผา
“คุณพูดเหลวไหล! ฉันจะกลับแล้ว” เวินจิ้งลุกขึ้นยืน และไม่กล้าที่จะมองไปมู่วี่สิง
แต่มู่วี่สิงกลับบีบคางของเธอ และได้จับแขนเอาไว้ในอ้อมแขนของเขาอีกครั้ง
เธอกับเขาจึงต้องสบตากัน
“บอกผม เพราะอะไรคุณถึงมาที่นี่ ฮื้ม” เขาทำเสียงต่ำอย่างสงสัย
เวินจิ้งต้องการที่จะหลบสายตาของเขา
แต่ถึงอย่างไรก็เลี่ยงไม่ได้
“ฉันไม่ต้องการให้คุณมาเปลี่ยนแปลงสมาชิกในกลุ่มของการวิจัยและพัฒนาเพราะฉัน” เวินจิ้งบ่นพึมพำ
สายตาของมู่วี่สิงดูมีรอยยิ้มที่ลึกล้ำ
“คุณคิดว่าตัวคุณเองสำคัญมากรึไง” เขาหยอกล้อ
เวินจิ้งมองไปยังผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า เธอก็รู้สึกได้ว่าตัวเองไม่เคยมีความสำคัญ
ถึงอย่างไร การกระทำของมู่วี่สิงก็ทำให้เธอสงสัย
บางทีในใจเธอยังคงมีความคาดหวังอยู่
“ในใจคุณ ฉันมีความสำคัญรึเปล่า” เวินจิ้งถามกลับ
“สำคัญ” เขาตอบโดยไม่ลังเล
สีหน้าของเธออึ้งเล็กน้อย ในหัวค่อยๆคิดถึงเรื่องการจูบที่เพิ่งเกิดขึ้น แต่ไหนแต่ไรมาเขามักจะเอาแต่ใจมาตลอด แต่วันนี้กลับมีความอ่อนโยน ทำให้เธอถูกดึงดูด
“ถ้าอย่างนั้นอย่าถอนทีมวิจัยชุดเดิม” เวินจิ้งพูด
“ถอนออกไปแล้ว” มู่วี่สิงไม่พอใจ
“ทำไมเร็วขนาดนั้น”
“ใครที่รับเธอไม่ได้ ผมก็ไม่เอามาไว้ในสาย” น้ำเสียงของมู่วี่สิงเยือกเย็นมาก
ข่าวลือที่เกี่ยวกับเวินจิ้งได้แพร่กระจายไปในบริษัทมู่ซื่อกรุ๊ปอยู่สักพักแล้ว และก็ถึงเวลาที่จะต้องรักษาคนเหล่านี้
“ฉันไม่ใช่คนของคุณอีกแล้ว”
“ผมก็แค่ไม่โอเค”
เวินจิ้ง : ……….
“ฉันจะออกจากทีม ……”
ยังพูดไม่ทันจบ มู่วี่สิงก็พูดขัดจังหวะเธอขึ้นมา “เวินจิ้ง ผมไม่สามารถปล่อยให้คุณได้รับความไม่เป็นธรรมได้”
…………
กลับมาถึงมหาวิทยาลัยก็เป็นเวลารุ่งเช้าแล้ว มู่วี่สิงสั่งให้เกาเชียนมาส่งเธอ
ก่อนจะลงจากรถ เวินจิ้งมองไปยังเกาเชียนที่อยู่ที่นั่งคนขับ “หลินต๋าที่เป็นเพื่อนร่วมงานในทีมวิจัยและพัฒนา มู่วี่สิงได้ให้พวกเขาไปรับผิดชอบงานวิจัยในโครงการอื่นแล้วเหรอ”
“คุณเวิน ผู้รับผิดชอบหลินต๋าที่เป็นเพื่อนร่วมงานวิจัยและพัฒนาได้ลาออกแล้ว”
ลาออกแล้ว……
“ขอบคุณมาก”
เมื่อเวินจิ้งกลับไปถึงหอพัก หลิงเหยายังคงคุยโทรศัพท์อยู่
ได้ยินความเคลื่อนไหว เธอ “ผับ” เพื่อเปิดไฟ
“อ๋าอ๋า มู่วี่สิงยอมให้เธอกลับมาแล้วเหรอ” หลิงเหยามองดูเธอ
“ฉันง่วงแล้ว” เวินจิ้งไม่อยากจะคุยอะไรในตอนนี้
เธอสับสนมาก และพยายามที่จะไม่ใส่ใจเรื่องเกี่ยวกับมู่วี่สิง
แต่มันก็ยากที่จะทำได้
เขาถอนทีมวิจัยเพื่อเธอ เขา……ทำไมเขาถึงทำอย่างนี้!
“เวินจิ้ง!
เสียงของหลิงเหยายังคงดังอยู่
ตอนนี้เพิ่งจะเห็นว่าอารมณ์ของเวินจิ้งผิดปกติ
“มู่วี่สิงรังแกเธอเหรอ” เธอเข้ามาใกล้
“เปล่า ฉันง่วงแล้วจริงๆ” เวินจิ้งปิดตาลง
หลับสักตื่นก็ดีขึ้นแล้ว จะได้ไม่ต้องคิดอะไรให้วุ่นวาย!
“โอเค ราตรีสวัสดิ์”
ในวันหยุด นาฬิกาปลุกของเวินจิ้งมักจะดังขึ้นเป็นประจำ แต่วันนี้เธอนอนจนเกือบจะถึงเที่ยงแล้ว
ได้เกาผมและเธอก็ลุกขึ้นนั่ง หลิงเหยาไม่อยู่แล้ว
โทรศัพท์ที่อยู่ข้างๆได้สั่นขึ้น เธอหยิบมันขึ้นมา มีข้อความอยู่หลายข้อความ ซึ่งทั้งหมดส่งมาจากมู่วี่สิง
“ตอนบ่ายมาอยู่กับผม”
คำห้าคำนี้ เขาส่งซ้ำอยู่หลายรอบ……
