Flash Marriage เธอต้องแต่งงานกับฉัน – ตอนที่ 347

ตอนที่ 347

บทที่347 ไม่อยากให้ภรรยาเก่าของผมต้องเสียใจ

“อีกชุดเป็นของผม” มองไปที่แววตาของเวินจิ้ง มู่วี่สิงยิ้มตอบ

เวินจิ้งเขินอาย โอเค

ลุกลงจากเตียง ทั้งสองนั่งที่โต๊ะอาหารต่อหน้า มู่วี่สิงเทซุปให้เธอ และคนซอสให้เข้ากัน เคลื่อนไหวอย่างละเอียดอ่อนและอ่อนโยน

เวิ้นจิ้งตกตะลึงเล็กน้อย มู่วี่สิงได้ทำกับผู้หญิงคนอื่นแบบนี้เหรอ

เมื่อนึกถึง ก็ทำให้ปวดใจ

เธอถามไปอย่างไม่รู้ตัว “คุณปู่ไม่ได้เร่งให้คุณแต่งงานใหม่เหรอ”

เธอจำได้ว่าครั้งแรกที่เธอกลับไปที่บ้านตระกูลมู่กับมู่วี่สิง คุณปู่รู้สึกกังวลมากกับการแต่งงานของมู่วี่สิง

“ช่วงนี้เขาไม่ได้อยู่ที่หนานเฉิง และเคลื่อนไหวไปไหนไม่ได้”

“โอ้”

“อยากแต่งงานกับผมอีกครั้งเหรอ” มู่วี่สิงมีอารมณ์ขัน

เวินจิ้งเลิกคิ้ว “ไม่อยาก”

“ทำไมเหรอ”

“ไม่ทำไม” เวินจิ้งไม่ได้พูดอีก

เมื่อคิดว่ามู่วี่สิงจะต้องแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่น เธอรู้สึกเสียใจมาก

“ถ้าคุณไม่ต้องการ ผมก็จะไม่แต่ง” มู่วี่สิงพูดอย่างจริงจัง

ได้ยินดังนั้น เวินจิ้งเงยหน้าขึ้น ปกปิดความประหลาดใจในสายตาเอาไว้ไม่อยู่

“มันเป็นเรื่องของคุณ ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับฉัน” ขณะที่เธอปกปิดอาการเอาไว้ ก็พูดเบาๆ

“คิดแบบนี้จริงๆเหรอ” มู่วี่สิงมองเธอ สายตาของเขาดูเหมือนจะเข้าใจทุกอย่าง

เวินจิ้งรู้สึกว่าตัวเองอยู่ต่อหน้ามู่วี่สิงนั้น เหมือนจะซ่อนอะไรเอาไว้ไม่อยู่

“แน่นอน ถ้าไม่ล่ะ” เวินจิ้งลดใบหน้าลง

ผู้ชายคนนั้นยิ้มเบาๆ “ผมไม่อยากให้ภรรยาเก่าของผมต้องเสียใจ”

“ฉันไม่เสียใจสักหน่อย” เวินจิ้งปากแข็ง

จนกระทั่งค่ำ เมื่อเห็นว่ามู่วี่สิงยังไม่กลับไปไหน เวินจิ้งมองดูเขา “คุณยังไม่กลับไปเหรอ”

“อยู่คนเดียวที่นี่ไม่กลัวเหรอ” มู่วี่สิงเลิกคิ้ว

ห้องผู้ป่วยนี้เป็นห้องวีไอพี และใหญ่มาก แต่กลับเงียบเชียบ

“ไม่กลัว”

“อืม งั้นผมไปล่ะ” พูดจบ มู่วี่สิงก็แยกออกไปจริงๆ

เวินจิ้งมองไปยังข้างหลังของเขา และย่นหน้าเล็กๆด้วยความกังวล

เมื่อเห็นเขาแยกจากไป ทำไมถึงรู้สึกไม่สบายใจขนาดนี้ ……..

“ไม่ ………” เธอได้ตะโกนออกมาโดยไม่รู้ตัว

มู่วี่สิงหยุดก้าวเท้า หันหลังกลับ และถามว่า “อะไร”

“คุณอยู่ที่นี่เถอะ” เวินจิ้งกัดฟันพูด

“ผมอยู่ที่นี่เป็นเพื่อนคุณ แล้วคุณจะตอบแทนผมยังไง” มู่วี่สิงเข้าไปใกล้ ก้มตัวลงและมองเธอ

หน้าตาที่หล่อเหลานั้นทำให้เธอหลงใหล

เวินจิ้งกลืนน้ำลายเบาๆ แก้มของเธอก็เปลี่ยนเป็นสีแดง

มู่วี่สิงตั้งใจที่จะยั่วยวนเธอ!

เธอหาเหตุผลตอบกลับ “ฉันได้รับบาดเจ็บที่บ้านตระกูลมู่ คุณจะไม่ควรผิดชอบเหรอ”

“อืม รับผิดชอบยังไง” มู่วี่สิงถามอย่างอดทน

เมื่อคำพูดนี้ออกมา เวินจิ้งได้ว่อกแว่ก

พระเจ้า เธอกำลังพูดอะไรออกไป!

“แน่นอน…….”

ยังไม่ทันพูดจบ จูบที่ร้อนรุ่มครอบคลุมลง และปลายจมูกเต็มไปด้วยกลิ่นที่คุ้นเคย เวินจิ้งเบิกตากว้างด้วยความตะลึง……

เธอถูกเขาบังคับไปที่หัวเตียง ทั้งร่างก็อยู่ในอ้อมแขนของเขา

เมื่อกลับมามีสติ เธอต้องการผลักเขาออกไปทันที

และเป็นการจูบที่ไม่นาน

เวินจิ้งหายใจเข้าลึกๆ แล้วมองดูมู่วี่สิงด้วยความเขินอาย “คุณออกไปจากฉัน”

เขาได้เข้ามาใกล้มาก ไม่รู้ว่าตัวว่าจะมีเสน่ห์ดึงดูด!

“อืม ผมแค่อดไว้ไม่ได้” คนที่ประสบความสำเร็จก็หัวเราะด้วยความสนุก

เวินจิ้งหยิบทิชชูข้างๆ แล้วเช็ดที่ปากอย่างแรง

มู่วี่สิงไม่ได้มองเธออีก แล้วนั่งลงที่โซฟาข้างๆ

“ในเมื่อคุณเกิดเรื่องมันจะไม่เกี่ยวกับผมได้ไง ผมจะอยู่เป็นเพื่อนคุณ” เขาพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งลึก

เวินจิ้งหันหลัง มีอาการโกรธปนโกรธเล็กน้อย

เต็มไปด้วยบรรยากาศที่แปลกๆ แต่ในบรรยากาศอย่างนี้ เวินจิ้งก็ค่อยๆหลับไปแล้ว

มู่วี่สิงมองดูการนอนหลับของเธอ และค่อยๆเผยให้เห็นถึงความเปล่งประกายของดวงตา

ในเวลานี้ หลิงอี้ก็ได้มาถึง

เมื่อเห็นมู่วี่สิง เขาได้หยุดชะงัก

“คุณมู่อยู่ที่นี่ ไม่ค่อยเหมาะเท่าไหร่”

“แล้วคุณเหมาะเหรอไง” มู่วี่สิงหันหน้า และดวงตาเย็นชาเล็กน้อย

“ผมเป็นเพื่อนของเวินจิ้ง และคุณ คืออดีตสามีของเธอ”

“เพื่อน” มู่วี่สิงพลางขยี้คำนี้ และมีรอยยิ้มเย็นชา

“เธอยอมรับไหม”

เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าเวินจิ้งจะเอาหลิงอี้มาเป็นเพื่อน

ได้ยินดังนั้น สีหน้าหลิงอี้ก็ได้เปลี่ยนไป และกำมือแน่นขึ้น

“ผมจะอยู่คืนนี้” มู่วี่สิงพูดพลางยั่วยุ

“ผมก็จะอยู่” หลิงอี้นั่งอีกด้านหนึ่งของโซฟา

การเคลื่อนไหวเช่นนี้ ทำให้เวินจิ้งตกใจตื่นขึ้นมา แต่เธอกลับไม่อยากจะลืมตาขึ้น

แต่ผู้ชายสองคนอยู่ในห้องผู้ป่วยของเธอ เธอจะนอนหลับได้อย่างไร

“เวินจิ้ง คุณอยากให้ใครอยู่เป็นเพื่อน ฮึ้ม” เมื่อว่าเวินจิ้งตื่นขึ้น มู่วี่สิงจึงถาม

ในเวลานี้ เวินจิ้งอยากจะแกล้งทำเป็นหลับก็ไม่ได้แล้ว

กระพริบตาปริบๆ เธอมองไปที่ชายหนุ่มรูปงามสองคนที่อยู่ต่อหน้าเธอ และรู้สึกเสียวซ่าอยู่พักหนึ่ง

“พวกคุณกลับไปเถอะ” เธอพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งลึก

“อืม พักผ่อนให้เต็มที่” มู่วี่สิงยืนขึ้นก่อน แล้วไม่ได้อยู่ต่อ

ใบหน้าหล่อของหลิงอี้ตึงเครียด และยังคงไม่ไหน

“ฉันง่วงแล้ว หลิงอี้ คุณจะไปได้ยัง” เห็นเขายังไม่ได้กลับไป น้ำเสียงของเวินจิ้งยิ่งนิ่งลึก

“คุณแค่ไม่อยากเจอผม”

“ใช่” เวินจิ้งพูดโดยไม่คิด

เธอไม่ต้องการติดกับหลิงอี้สักนิดเดียว

ในที่สุดห้องผู้ป่วยก็เงียบลง แต่เวินจิ้งกลับนอนไม่หลับ

ในหัวเต็มไปด้วยรอบจูบของมู่วี่สิง จนทำให้เธอคิดถึง

นอกประตู มู่วี่สิงยืนพิงกำแพง และมองหลิงอี้เดินออกมา

“ทำไมคุณถึงยังคิดถึงเวินอยู่อีก” หลิงอี้ลดตาลง

“เรื่องของผม คุณอี้เป็นห่วงมากรึไงกัน”

“ที่ผมเป็นห่วงก็คือเวินจิ้ง”

“เธออยากให้คุณเป็นห่วงเหรอไง” มู่วี่สิงพูดเย้ยหยัน

“ผมจะรอเธอ”

ผู้ชายทั้งสองคน ยืนอยู่หน้าห้องผู้ป่วยทั้งเช้า

จนกระทั่งวันที่สองของเช้าวันรุ่งขึ้น มู่วี่สิงไม่ได้เข้าไปอีก หลิงอี้ออกไปซื้ออาหารเช้ากลับมา แต่กลับเห็นว่าในห้องผู้ป่วยนั้นว่างเปล่า

เมื่อสอบถามพยาบาลถึงได้รู้ว่า เวินจิ้งเพิ่งออกจากโรงพยาบาลแล้ว

หลิงเหยาเห็นเวินจิ้งกลับมา รู้สึกประหลาดใจมาก

“จะต้องอยู่โรงพยาบาลหลายวันไม่ใช่เหรอ”

“เมื่อเช้าตรวจดูอาการไม่เป็นอะไรแล้ว จึงขออนุญาตออกโรงพยาบาลได้”

ความเหนื่อยล้าบนใบหน้าของเธอไม่สามารถปกปิดได้ และรอยคล้ำใต้ตาของเธอนั้นคล้ำมาก

หลิงเหยาถามด้วยความกังวลว่า “เมื่อคืนเธอไม่ได้นอนเลยเหรอเนี่ย อยู่โรงพยาบาลยังไม่ชินใช่ไหม”

“ก็โอเคแหละ” เธอหาวและเธอก็พร้อมจะไปเรียน

“เธอเป็นอย่างนี้จะไปเรียนได้ไง นอนพักสักนิดก่อนเถอะ เดี๋ยวฉันจะช่วยไปลากับศาสตราจารย์ให้” หลิงเหยาพลางขวางเธอ

เวินจิ้งได้โบกมือ “ฉันไม่ง่วง ซื้อกาแฟสักแก้วก็โอเคแล้ว”

………..

เพราะห้องทดลองของบริษัทมู่ซื่อกรุ๊ปยังคงซ่อมแซมอยู่ สถานที่ของห้องทอดลองและพัฒนายาได้เปลี่ยนสถานที่ไปที่ตึกทดลองของมหาวิทยาลัยหลินไห่ชั่วคราว อีกทั้งอาคารนี้ถูกสร้างโดยบริษัทมู่ซื่อกรุ๊ป ในช่วงนี้จะมีบุคลากรด้านการวิจัยและพัฒนาของบริษัทมู่ซื่อกรุ๊ปจะมาทำงานที่นี่ทุกวัน

เวินจิ้งมาช่วยศาสตราจารย์ไป๋ตรวจสอบห้องทดลอง เมื่อเห็นเพื่อนร่วมงานที่คุ้นเคย แต่ก็ไม่มีใครสนใจเธอ

เวินจิ้งรู้สึกเก้อเขินเล็กน้อย

ตอนนี้อยู่มหาวิทยาลัยหลินไห่ ดังนั้นจะต้องบันทึกการใช้ห้องทดลองทุกวัน

Amy ได้ถูกไล่ออกแล้ว ตอนนี้หลู่ชิงเพื่อนร่วมงานอีกคนหนึ่งกำลังรับผิดชอบโครงการวิจัยและพัฒนา

เมื่อเห็นเวินจิ้ง เธอทำสีหน้าไม่ดี

แต่เวินจิ้งต้องถามเธอเกี่ยวกับการวิจัยและพัฒนา

หลู่ชิงพูดเบาๆ “เธออยากรู้อะไร ก็ไปถามคุณมู่ได้เลยไม่ใช่เหรอ”

“คุณมู่ไม่ได้อยู่ที่นี่ ไม่ใช่เหรอ” เวินจิ้งขมวดคิ้ว

“พวกเราจะไปรายงานกับคุณมู่”

เห็นได้ชัดว่า หลู่ชิงไม่ต้องการยุ่งกับเธอ

แต่ศาสตราจารย์ไป๋ยังคงรอให้เธอกลับไปรายงาน

Flash Marriage เธอต้องแต่งงานกับฉัน

Flash Marriage เธอต้องแต่งงานกับฉัน

อ่านนิยาย เรื่อง Flash Marriage เธอต้องแต่งงานกับฉัน ฟรี ได้ที่ novel-fast 


โดยเรื่อง Flash Marriage เธอต้องแต่งงานกับฉัน บางส่วนของนิยาย

บทนำ

เดิมทีคิดว่ามู่วี่สิงเป็นคนธรรมดา หลังแต่งงานจึงรู้ได้ว่า เมื่อก่อนเธอไม่รู้จักผู้ชายคนนี้อย่างรอบคอบสามีของตัวเองไม่เพียงแต่เป็นหมอ ยังมีฐานะที่เป็นผู้เชี่ยวชาญของสถาบันวิจัยทางการแพทย์ และทายาทของตระกูลใหญ่

เรื่องย่อ

“คุณเวิน คุณ25ปีแล้ว?”

“อีกเดือนนึงค่ะ”

“ก่อนหน้านี้คบกับผู้ชายมาแล้วกี่คน?”

“คนเดียวค่ะ”

“พัฒนากันไปถึงไหน?”

“พบครอบครัวกันแล้วค่ะ”

“เคยมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งหรือยัง?”

เวินจิ้งสูดหายใจเข้าลึกๆ ใบหน้าที่ยิ้มแย้มอย่างมีมารยาทในที่สุดก็หายไป พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า“เกี่ยวอะไรกับคุณเหรอ!”

“คุณ……เราไม่ได้มานัดดูตัวกันเหรอครับ?ก็แค่รู้จักกันและกันมากขึ้น คุณจะโมโหอะไรเนี่ย!”ผู้ชายตรงข้ามขมวดคิ้วพร้อมตำหนิเวินจิ้ง

“ฉันขอปฏิเสธที่จะรู้จักคุณ ลาก่อน!”เวินจิ้งหยิบกระเป๋าขึ้นมาแล้วหมุนตัวออกไป

เธอหยุดลงแล้ววางเงิน500หยวนไปอย่างเท่ๆ

ชายคนนั้นรีบดึงเวินจิ้งไว้“หมายความว่าไงอ่ะ?คุณอายใช่ไหม คุณไม่ใช่สาวพรหมจรรย์เหรอ?”

เสียงที่เขาพูดไม่ดังเท่าไหร่แต่เพราะว่าในร้านกาแฟค่อนข้างเงียบ ลูกค้าที่นั่งโต๊ะใกล้ๆกันต่างได้ยินหมด

เวินจิ้งหรี่ตามองแล้วยกเท้าขึ้นมาเหยียบบนเท้าเขาแรงๆ จากนั้นยกกาแฟขึ้นมาสาดใส่หน้าเขาอย่างไม่ลังเล

พอถูกเธอเหยียบใส่ ชายคนนั้นก็ล้มลงไป ดังนั้นกาแฟในมือของเวินจิ้งก็สาดเป็นรูปโค้งใส่ผู้ชายชุดสูทที่กำลังจะออกจากร้าน

เวินจิ้งอึ้งไปแปปนึงกับฉากตรงหน้า

“ขอโทษค่ะ”เธอหยิบทิชชู่จากในกระเป๋าอย่างอึนๆ มองเสื้อเชิ้ตขาวที่โดนสาดใส่ของผู้ชายตรงหน้า พระเจ้า แค่มองก็รู้ว่าชุดราคาแพง

สีหน้าของมู่วี่สิงเย็นชา มองไปที่เวินจิ้งด้วยใบหน้าไร้ความรู้สึกและไม่รับทิชช่าจากเธอ แต่หยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าออกมา ตอนที่เช็ดกาแฟก็แสดงท่าทางไม่พอใจออกมา

เวินจิ้งรู้สึกผิดสักพัก ตอนนี้เอง เท้าของหนุ่มนัดดูตัวที่อยู่ข้างล่างก็รีบคว้าเท้าเธอไว้“ยัยผู้หญิงคนนี้ เหยียบเท้าผม!”

“น่ารำคาญจะตายชัก”เวินจิ้งดึงเท้าออกมา จะวิ่งออกจากร้านกาแฟ

ตอนที่ผลักประตู เธอก็อดไม่ได้ที่จะหันไปมองผู้ชายชุดสูทนั่น รูปร่างหน้าตาเขาหล่อเหลาไร้ที่ติ กรอบหน้าชัดเจน ใบหน้าตรงนั่นเหมือนพระเจ้าค่อยๆวาดลงเพื่อทำให้คนที่เห็นแล้วตกตะลึง

พอเข้าไปในรถ เวินจิ้งที่ยังไม่ทันสตาร์ทรถก็มีโทรศัพท์ดังขึ้นมา“ลูกรัก ดูตัวเป็นยังไงบ้าง?ผู้ชายคนนั้นโอเคใช่ไหม?”

“จบแล้ว”เวินจิ้งตอบไปสองคำ

ตอนนี้เองรถของเธอก็ออกไปไมได้ เวินจิ่งยิ่งรำคาญมากขึ้น

“อะไรกัน?นี่แม่สื่อแนะนำคนที่ปีนึงมีรายได้เป็นล้านๆให้ฉัน ลูกต้องไปมาหาสู่กับเขาดีๆ……จะหยุดไม่ได้นะ!”

เวินจิ้งไม่อยากฟัง เธอวางโทรศัพท์ลงทั้งที่แม่เธอกำลังบ่น

รถขยับออกไปไม่ได้ เวินจิ้งเลยดึงกุญแจออกมาแล้วลงจากรถ“วันนี้ออกจากบ้านไม่ได้ดูปฏิทินแน่ๆ!ถึงได้โชคร้ายสุดๆแบบนี้!”

พอพูดจบแปปนึง ฝนก็ตกหนักลงมา

เวินจิ้งหลับจาลง เปียกไปทั้งตัว

พอได้สติเธอก็ว่าจะวิ่งไปหลบฝนในร้านกาแฟ แต่พอนึกถึงผู้ชายที่นัดดูตัวท่าทางน่ารังเกียจเมื่อกี้ ก็เลยล้มเลิกไป

ตอนที่แกว่งไปมาซ้ายขวา ก็มีรถปอร์เช่สีดำก็มาจอดข้างๆเธอ หน้าต่างเปิดลงมาก็มีใบหน้าที่ไม่คุ้นเคยและคุ้นเคยนั้นเข้ามา

คือผู้ชายที่โดนเธอสาดกาแฟใส่อย่างไม่ตั้งใจเมื่อกี้

“ขึ้นมา”น้ำเสียงและใบหน้าของเขาเย็นชาเหมือนเดิม

เวินจิ้งยิ้มไปอย่างเขินๆพร้อมส่ายหัว“ไม่เป็นไรค่ะ ลำบากคุณเปล่าๆ”

“ไม่ลำบาก”มู่วี่สิงยังคงเย็นชาใส่

เวินจิ้งยิ่งละอายเข้าไปใหญ่ จากนั้นเห็นว่าด้านหลังมีแท็กซี่อยู่ก็เลยคิดว่าจะไปเรียกรถ

แต่บังเอิญจริงๆ เธอดันเหยียบแอ่งน้ำที่ขังไว้ จนรองเท้าส้นสูงพัง

มู่วี่สิงมองเห็นหญิงสาวล้มลงไปจากกระจกมองหลัง เขาขมวดคิ้วอย่างอดไม่ได้แล้วเปิดรถลงมาอุ้มเวินจิ้งขึ้นไปท่ามกลางสายฝนที่ตกหนัก

 

เวินจิ้งอึ้งไป พอนั่งข้างคนขับปุ๊ปก็เริ่มได้สติ

“ขอบคุณค่ะ”เธอหันไปมองผู้ชายข้างๆ

ใบหน้าที่เย็นชาของมู่วี่สิงกลับยื่นผ้ามา

เวินจิ้งก้มลงเช็ดผมและใบหน้าที่เปียกถึงเห็นว่าเสื้อผ้าของตัวเองเปียกไปหมด

ดีที่เธอสวมชุดคลุมอยู่ ไม่งั้นคงจะน่าอาย

“ที่อยู่”มู่วี่สิงถาม

“ถนนอันหนิง10”

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป รถปอร์เช่สีดำนั่นก็หยุดลงที่ใต้ตึกเก่าๆที่พักแถวนั้น

เดิมทีเวินจิ้งไม่อยากให้เขาเข้ามาที่ข้างใน แต่ว่าเขาไม่ฟังเธอเลย

“ขอบคุณที่มาส่งฉันค่ะ เรื่องวันนี้ต้องขอโทษมากจริงๆ”เวินจิ้งขอโทษเขาอีกรอบ

“เชิ้ตอขงคุณราคาเท่าไหร่คะ เดี๋ยวฉันจ่ายให้ค่ะ”เวินจิ้งพูดด้วยเสียงหวาดหวั่นเล็กน้อย

สายจาของมู่วี่สิงมองไปข้างหน้า พอได้ยินก็ขมวดคิ้ว แล้วก็เห็นเวินจิ้งเปิดกระเป๋าเงิน

เธอทายในใจน่าจะหลักสี่ แต่ว่าราคาจริงๆไม่รู้

“คุณชดใช้ไหวเหรอ?”เสียงทุ้มต่ำของมู่วี่สิงก็ดังขึ้น เชิ้ตของเขาตัดอย่างดี ทั้งโลกนี้มีแค่ตัวเดียว

“ฉันชดใช้ราคาไม่ไหวเหรอคะ?”ใบหน้าของเวินจิ้งดูหดไป

ตอนนี้เองก็มีเสียงของเจี่ยนอีดังๆจากด้านนอกเข้ามา“เวินจิ้ง กลับมาไวขนาดนี้ทำไมเนี่ย ไม่ได้บอกว่าให้อยู่กับเขานานๆหน่อยเหรอ……”

เวินจิ้งลำบากใจเล็กน้อย ชุมชนเล็กๆแบบนี้ ทุกตึกเกือบจะเป็นเพื่อนบ้านกัน เจี่ยนอีตะโกนแบบนี้จนเกือบจะได้ยินไปทั้งชุมชน

“ขอโทษค่ะ ฉันต้องกลับแล้ว นี่เบอร์ของฉัน ถ้าให้ฉันชดใช้อะไรติดต่อมานะคะ!”เวินจิ้งรีบเขียนเบอร์โทรตัวเองจากนั้นก็ลงรถ

มู่วี่สิงขมวดคิ้ว ที่ปลายนิ้วยังมีกระดาษที่มีไออุ่นของเวินจิ้งอยู่ ด้านบนมีเบอร์โทรอยู่ เขากำกระดาษแน่น

เจี่ยนอีเห็นลูกสาวลงมาจากรถก็ตะลึง แต่ก็ได้สติกลับมา“เวินจิ้ง ทำไมถึงบอกว่านัดดูตัวจบแล้วล่ะ?นี่ไม่ใช่ว่าสำเร็จแล้วเหรอ?”

“ไม่ใช่เขา”เวินจิ้งดึงแม่เข้าบ้าน แต่ว่าดึงไม่ได้

เจี่ยนอีจ้องรถนั่น ในใจก็นับว่ารถนี่น่าจะมีศูนย์กี่ตัว

ที่แท้ก็เป็นคนที่ที่มีรายได้ปีละล้าน รถนี่แค่ดูก็รู้แล้วว่าเกินล้าน!

“ลูกพูดอะไร?อย่าหลอกแม่สิ รีบไปให้เขาลงมาให้แม่ดูหน่อย”

เวินจิ้งนิ่งไป มองมู่วี่สิงแล้วรีบปิดประตูรถ จากนั้นก็ดึงแม่ออกมา

ในรถนั่น มู่วี่สิงมองแม่ลูกที่เดินออกไปไกล สายตาหม่นลงเล็กน้อย

ในแสงสว่างนั่น โทรศัพท์สีขาวก็ตกลงที่เบาะข้างคนขับ

เขาหยิบขึ้นมา โทรศัพท์สั่นเล็กน้อยแล้วก็มีแจ้งเตือนเข้ามาว่า:วันที่1000ที่คุณจากไป

เวินจิ้งกับแม่ที่เพิ่งเข้าบ้าน ออดประตูก็ดัง

เป็นเขา?

เวินจิ้งเปิดประตู ร่างสูงๆของมู่วี่สิงยืนอยู่หน้าประตู

“โทรศัพท์คุณ”น้ำเสียงของมู่วี่สิงมีความไม่พอใจแฝงอยู่

“อ้อ ขอบคุณค่ะ!”เวินจิ้งยิ้ม“เดี๋ยวฉันลงไปส่งคุณ”

พอพูดจบเสียงของเจี่ยนอีก็เข้ามา“เวินจิ้ง ทำไมให้เขายืนอยู่ข้างนอกล่ะ รีบเข้ามานั่งสิ!”

เวินจิ้ง:……

มู่วี่สิงขมวดคิ้ว ขายังไม่ขยับก็พูดอย่างเรียบๆว่า“ผมมีธุระ ไปก่อนนะ”

เวินจิ้งโล่งอกไป วันนี้เธอก็รบกวนชายคนนี้พอแล้วจะให้มีเรื่องอะไรอีกไม่ได้

แต่เจี่ยนอีก็ยังมองมา เวินจิ้งปิดประตูดัง“ปัง”

“แม่ หนูไม่รู้จักเขา”

“ไม่รู้จักเขาแล้วมาส่งลูกได้ไง?”

“เขาใจดี หนูเปียกไปทั้งตัวแบบนี้?”

“แม่ว่าลูกสองคนได้อยู่ ฮิฮิ ผู้ชายคนนี้ไม่เลว เวินจิ้ง ครั้งนี้ลูกสายตาไม่เลวจริงๆ!”

เวินจิ้งกลับเข้าห้อง ปิดประตู


และยังมี  นิยาย อ่านนิยาย นิยาย pdf นิยายวาย อ่านนิยายฟรี นิยายออนไลน์ อีกหลายเรื่องที่รอให้คุณอ่านที่ novel-fast.com

แสดงความคิดเห็น

ใส่ความเห็น

อีเมลของคุณจะไม่แสดงให้คนอื่นเห็น ช่องข้อมูลจำเป็นถูกทำเครื่องหมาย *

ปรับฟอนต์

**ถ้าปรับโหมดมืดอยู่** ให้เปลี่ยนเป็นโหมดสว่าง ก่อนจะปรับสีพื้นหลัง
รีเซ็ท