Flash Marriage เธอต้องแต่งงานกับฉัน – ตอนที่ 355

ตอนที่ 355

บทที่ 355 พี่ชอบเธอมากจริงๆเหรอ

เวินจิ้งได้หัวเราะออกมาทันที ภายในใจก็เต็มไปด้วยความรู้สึกที่หวานละมุน

ฉันไปมาแล้วก็ไม่เห็นมีเรื่องอะไร ไม่รบกวนการพักผ่อนคุณแล้ว

หลังจากเวินจิ้งตอบข้อความกลับ ก็เริ่มวางแผนการเรียนของวันนี้

แต่ไม่นานนัก โทรศัพท์จากมู่วี่สิงก็โทรเข้ามา

“เมื่อวานที่ล้ม ขยับไม่ค่อยได้ และไม่มีใครมาดูแล” น้ำเสียงของเขาดูผิดปกติไม่จริงจัง เหมือนจะมีความออดอ้อนอยู่เล็กน้อย

“ล้มได้ยังไง”

“เมื่อวานก็คุณล้มใส่ตัวผมไม่ใช่เหรอ แผลก็เลยปริ”

เวินจิ้ง: ……….

เห็นได้ชัดว่ามู่วี่สิงตั้งใจจะโอบเธอไว้

“งั้นก็ให้หมอมาตรวจดูสิ”

“ตรวจแล้ว จำเป็นต้องมีคนอยู่เป็นเพื่อน”

“ฉันไม่ว่าง”

“เกาเชียนรอคุณอยู่ข้างล่างแล้ว

เวินจิ้ง: …………

เธอเดินออกไปที่ระเบียง ก็มีรถเก๋งคันหนึ่งที่จอดดับเครื่องอยู่หน้าประตูหอพัก

หรือว่านั่นคือ …… จริงๆ

แต่เธอก็อยากจะพบเขามาก …..

“รอแป๊บนะ กินอะไรแล้วยัง” เวินจิ้งถาม

“ยังเลย”

“งั้นเดี๋ยวฉันไปซื้ออะไรให้คุณกิน”

หลังจากที่วางโทรศัพท์ เธอได้ไปที่โรงอาหารเพื่อซื้ออาหารกลางวันกลับมาก่อน แล้วจึงกลับมาขึ้นรถ

โรงพยาบาล

มู่ซือซือได้มาเยี่ยมพี่ชายตั้งแต่เช้า และได้ยินเขาคุยโทรศัพท์ เธอก็รู้สึกขนลุกขนพองขึ้นมาจริงๆ

“พี่ พี่น่ารำคาญ” มู่ซือซือทำหน้าไม่พอใจ

สำหรับเวินจิ้งแล้ว เธอยังคงมีทัศนคติที่ไม่ค่อยดีต่อเขา

ตอนนี้มีบางกำลังแปลกไป และเธอก็ถูกพี่ชายบีบบังคับ

“รำคาญฉัน ก็ไม่ต้องมา” มู่วี่สิงพูดเสียงนุ่ม

“พี่ไม่ได้ถือฉันเป็นน้องสาวแล้ว” มู่ซือซืออิจฉา

“ฉันไม่ได้ถือเธอเป็นน้องสาว แต่ตอนนี้เธออยู่ข้างมู่เหิง”

มู่ซือซือนิ่งเงียบ คำพูดนี้เธอไม่อาจปฏิเสธได้

หลายปีที่ผ่านมานี้มู่เหิงต้องการจะควบคุมเธอตลอด แต่พี่ชายก็ได้ปกป้องเธอมาเสมอ

“พี่กับเวินจิ้งได้หย่ากันแล้ว หย่ากันแล้ว” มู่ซือซือย้ำเตือนความจริงนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า

“แล้วยังไงล่ะ”

“พวกคุณไม่ควรจะติดต่อกันอีก”

“พี่ทนไม่ได้” มู่วี่สิงขมวดคิ้ว ความรู้สึกลึกๆที่อยู่ในดวงตาเขาก็แสดงออกมา

มู่ซือซือรู้สึกได้ว่าอาการของพี่ชายก็เริ่มมีความอ่อนแอขึ้นมาในทันที

เธอเข้าใจเขา ดังนั้นจึงไม่ต้องการให้เขาพยายามทำอย่างนี้อีก

“พี่ พี่ชอบเธอมากจริงๆเหรอ” มู่ซือซือถาม

ในเวลานี้ เวินจิ้งยืนอยู่ข้างนอกประตู และได้ยินเสียงของมู่ซือซือ เธอค่อยๆขมวดคิ้ว

นี่เขา….หมายถึงเธอเหรอ

มือก็ได้จับลูกบิดประตูแน่นขึ้นทีละนิ้ว

จริงๆแล้วก็ตั้งตารอคำตอบของมู่วี่สิง

แต่มู่วี่สิงยังคงไม่ได้ให้คำตอบ

ความหวังภายในใจลึกๆของเวินจิ้งก็ค่อยๆจางหายไป สุดท้ายเหลือไว้แค่ความเงียบ

เธอผลักประตูเข้าไป

มู่ซือซือมองไปที่เวินจิ้ง และพูดเบาๆว่า “ฉันจะกลับไปทบทวนหนังสือแล้ว รบกวนเธอดูแลพี่ชายฉันด้วย”

เวินจิ้งขมวดคิ้ว หลังจากมู่ซือซือออกไป ในห้องผู้ป่วยมีเพียงแค่เธอและมู่วี่สิง

“นี่อาหารเย็น” สีหน้าของเวินจิ้งยังคงเพิกเฉย

มู่วี่สิงขมวดคิ้ว ตอบรับแล้ว แต่กลับไม่ขยับ

เวินจิ้งก็ไม่ได้มองเขา ได้แต่นั่งลงบนที่โซฟา

“มานี่” ผู้ชายคนนั้นได้พูดออกไป

เวินจิ้งขมวดคิ้ว และยังคงก้มลงอ่านหนังสือ

แต่ทันใดนั้น เสียงได้ดัง “ปัง” กลับเห็นมู่วี่สิงลงจากเตียง ขาของเขากระแทกที่โต๊ะเล็กๆ กล่องอาหารทั้งหมดก็หล่นลงไปที่พื้น

เวินจิ้ง : ………

เธอรีบไปในทันที พลางทำหน้าบึ้ง

“คุณนี่อยู่ไม่นิ่ง!” เวินจิ้งโกรธ และก้มลงเก็บของ

แต่มือข้างหนึ่งกลับจับข้อมือของเธออย่างใจร้อน มู่วี่สิงนั่งอยู่ข้างเตียงพลางทำดวงตานิ่งขรึม อารมณ์ที่รุนแรงนั้นทำให้เธอดูไม่ออก

เธอถูกเขาลากเข้ามาอยู่ในอ้อมแขน

“ไม่พอใจอะไร” เขาถาม

ตอนเวินเข้ามา ก็มีสีหน้าที่ไม่ดี

“ฉันไม่ได้ไม่พอใจอะไร” เวินจิ้งไม่มองเขา

เธอไม่อยากให้อารมณ์ของตัวเองมีผลเพราะมู่วี่สิง แต่ความจริงก็ยากที่จะทำได้

“ฉันจะไปซื้อข้าวมาให้คุณใหม่” เวินจิ้งปลดมือของเขาออก

แต่มู่วี่สิงยังคงไม่ปล่อยมือ

เธอเงยหน้าขึ้น และจ้องมองเขา

“มู่วี่สิง”

“ผมไม่หิว” เขาพูด

“งั้นฉันจะกลับแล้ว”

“นั่งตรงนี้” มู่วี่สิงนั่งอยู่บนเตียง และเวินจิ้งถูกเขากดไปข้างๆ

มันช่าง …..อึดอัดจริงๆ

ที่นี่เป็นโรงพยาบาล และพยาบาลจะเข้ามาตอนไหนก็ได้……

“ฉันไม่รบกวนการพักผ่อนของคุณแล้ว”

ได้ยินดังนั้น ใบหน้าที่หล่อเหลาของมู่วี่สิงก็ยิ่งนิ่งเงียบกว่าเดิม “ไม่ต้องอยู่ขนาดนั้นเลยเหรอ”

น้ำเสียงของเขาเบาและเย็นชามาก

หัวใจของเวินจิ้งก็เริ่มเต้นแรงขึ้น แน่นอน…..เธอต้องการ

ต้องการที่จะเห็นเขา ต้องการอยู่เคียงข้างเขา

“ในเมื่อต้องการ ก็อยู่ข้างผมดีๆ” มู่วี่สิงมองผ่านอาการของเธอ

เวินจิ้งก็ไม่ขยับอีกต่อไป และอ่านหนังสืออย่างเงียบๆ ห้องผู้ป่วยห้องนี้เกือบจะเหมือนโรงแรมระดับห้าดาวเลย สบายจนทำให้เธอรู้สึกง่วงนอนเล็กน้อย

ไม่นานนัก เปลือกตาของเวินจิ้งก็ปิดลง…..

มู่วี่สิงหันกลับมาจ้องมอง ศีรษะของเวินจิ้งเอนไปที่แขนของของเขา ใบหน้าที่ละเมียดละไม ขนตายาวเด้งงอน มันช่างมีเสน่ห์มาก

ปลายนิ้วของเขาปัดแก้มของเธอ และกำลังลูบไล้อยู่สักพักหนึ่ง

สายตาที่แผดเผาและอารมณ์ที่เร่าร้อนก็เกิดขึ้นผ่านดวงตา

ใบหน้าที่หล่อเหลาใกล้เข้ามา และจับหน้าที่แดงก่ำ

ทำตามอำเภอใจอย่างลึกซึ้งซ้ำแล้วซ้ำเล่า

เวินจิ้งดูเหมือนว่าจะได้ชิมลูกอมที่เขาชื่นชอบแล้ว ……

ได้ถูกใครเพลิดเพลินกับผลประโยชน์ได้อย่างสมบูรณ์แบบทั้งหมด

………..

จนกระทั่งถึงค่ำ เวินจิ้งเพิ่งตื่นขึ้นมา และขยี้ตา เธอลุกขึ้นนั่งอย่างหงุดหงิดทันที!

“อึ้อ!” ทำไมเธอถึงหลับไป!

หลับอยู่ข้างมู่วี่สิง!

โคตรอายเลย!

มู่วี่สิงมองดูเธออย่างสบายๆ แววตาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

“ตื่นแล้วเหรอ”

“อึ้อ……”

“มากินอะไรด้วยกันสักหน่อย”

เขาเพิ่งจะสั่งให้เกาเชียนซื้ออาหารที่เวินจิ้งชอบกินที่สุดมา

“ฉันอยากกลับไปมหาวิทยาลัยแล้ว” เวินจิ้งหยิบกระเป๋าขึ้นมา

“กินทุกอย่างให้หมดก่อน” น้ำเสียงของมู่วี่สิงเริ่มแข็ง

“ผมก็หิวแล้ว” มู่วี่สิงพูด

เวินจิ้งมองเขา เมื่อเผชิญหน้ากับมู่วี่สิง ก็อดไม่ได้ที่จะใจอ่อน…..

ช่วยประคองมู่วี่สิงนั่งลงที่โซฟา และเกาเชียนเข้ามาจัดอาหารเย็นให้เขาเรียบร้อย เมื่อเห็นมู่วี่สิง กลับลังเลที่จะพูด

“พูด” มู่วี่สิงขมวดคิ้ว พลางพูดเสียงเย็นชา

เกาเชียนมองไปที่เวินจิ้ง

เธอเข้าใจทันที “พวกคุณคุยกัน ฉันจะออกไปก่อน”

พูดจบ เขาต้องการจะยืนขึ้น แต่กลับถูกมู่วี่สิงจับข้อมือ “นั่งลง”

เกาเชียนได้แต่ฝืนพูด “คุณมู่ เมื่อไม่นานมานี้ยาตัวใหม่ของโพลีได้รับการร้องเรียนบ่อยครั้ง ว่าผู้ป่วยจำนวนหลายคนมีอาการแพ้และป่วยหนักขึ้น ตอนนี้สำนักงานคณะกรรมการอาหารและยาจะเข้ามาตรวจสอบ”

หลังจากที่ได้ยิน สีหน้าของมู่วี่สิงก็นิ่งลง

“เร่งประสานงานตรวจสอบ และรีบนำข้อมูลของผู้ป่วยเช็คออกมา เพื่อดูว่ามีอะไรผิดปกติ”

“รับทราบครับ เรื่องนี้ได้เข้าถึงสื่อหลายช่องทางแล้ว และฝ่ายประชาสัมพันธ์กำลังรับมือกับเหตุฉุกเฉินอยู่”

“อืม ห้ามเรื่องแพร่ออกไปข้างนอก”

เวินจิ้งได้ยินก็หวาดกลัวอยู่สักพัก เพิ่งเปิดตัวยาตัวใหม่ออกสู่ตลาด ผลตอบรับดีในตอนแรก แต่ถ้ามีอะไรผิดพลาดขึ้นมา ก็จะสามารถทำลายชื่อเสียงได้หมด

ถึงแม้ว่าบริษัทมู่ซื่อกรุ๊ปจะเป็นบริษัทที่มีขนาดใหญ่ แต่ก่อนหน้านี้ก็มีการจำหน่ายตัวยาหลายตัวที่ได้ขายออกไป ตอนนี้มียาจำนวนไม่มากที่จะสามารถวางขายในตลอดได้ โพลีก็เป็นหนึ่งในยาที่ขายดีที่สุด

หากเกิดปัญหาอะไรขึ้น สำหรับบริษัทมู่ซื่อกรุ๊ปแล้วก็เกรงว่าจะถูกโจมตี

แต่เธอเคยมีส่วนร่วมในการวิจัยและพัฒนายาของบริษัทมู่ซื่อกรุ๊ป ทุกขั้นตอนมีความเข้มงวดมาก ผ่านมาหลายปี ตัวยาจำนวนมากมีอัตราการเกิดเหตุที่ต่ำมาก

นอกเสียจากว่าจะมีใครบางคนจงใจใส่ร้าย

แต่ก็ไม่ใช่เป็นไปไม่ได้ เพราะช่วงนี้บริษัทมู่ซื่อกรุ๊ปเป็นจุดสนใจของคนอื่นๆ และ เป้าสายตาของสาธารณชน

Flash Marriage เธอต้องแต่งงานกับฉัน

Flash Marriage เธอต้องแต่งงานกับฉัน

อ่านนิยาย เรื่อง Flash Marriage เธอต้องแต่งงานกับฉัน ฟรี ได้ที่ novel-fast 


โดยเรื่อง Flash Marriage เธอต้องแต่งงานกับฉัน บางส่วนของนิยาย

บทนำ

เดิมทีคิดว่ามู่วี่สิงเป็นคนธรรมดา หลังแต่งงานจึงรู้ได้ว่า เมื่อก่อนเธอไม่รู้จักผู้ชายคนนี้อย่างรอบคอบสามีของตัวเองไม่เพียงแต่เป็นหมอ ยังมีฐานะที่เป็นผู้เชี่ยวชาญของสถาบันวิจัยทางการแพทย์ และทายาทของตระกูลใหญ่

เรื่องย่อ

“คุณเวิน คุณ25ปีแล้ว?”

“อีกเดือนนึงค่ะ”

“ก่อนหน้านี้คบกับผู้ชายมาแล้วกี่คน?”

“คนเดียวค่ะ”

“พัฒนากันไปถึงไหน?”

“พบครอบครัวกันแล้วค่ะ”

“เคยมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งหรือยัง?”

เวินจิ้งสูดหายใจเข้าลึกๆ ใบหน้าที่ยิ้มแย้มอย่างมีมารยาทในที่สุดก็หายไป พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า“เกี่ยวอะไรกับคุณเหรอ!”

“คุณ……เราไม่ได้มานัดดูตัวกันเหรอครับ?ก็แค่รู้จักกันและกันมากขึ้น คุณจะโมโหอะไรเนี่ย!”ผู้ชายตรงข้ามขมวดคิ้วพร้อมตำหนิเวินจิ้ง

“ฉันขอปฏิเสธที่จะรู้จักคุณ ลาก่อน!”เวินจิ้งหยิบกระเป๋าขึ้นมาแล้วหมุนตัวออกไป

เธอหยุดลงแล้ววางเงิน500หยวนไปอย่างเท่ๆ

ชายคนนั้นรีบดึงเวินจิ้งไว้“หมายความว่าไงอ่ะ?คุณอายใช่ไหม คุณไม่ใช่สาวพรหมจรรย์เหรอ?”

เสียงที่เขาพูดไม่ดังเท่าไหร่แต่เพราะว่าในร้านกาแฟค่อนข้างเงียบ ลูกค้าที่นั่งโต๊ะใกล้ๆกันต่างได้ยินหมด

เวินจิ้งหรี่ตามองแล้วยกเท้าขึ้นมาเหยียบบนเท้าเขาแรงๆ จากนั้นยกกาแฟขึ้นมาสาดใส่หน้าเขาอย่างไม่ลังเล

พอถูกเธอเหยียบใส่ ชายคนนั้นก็ล้มลงไป ดังนั้นกาแฟในมือของเวินจิ้งก็สาดเป็นรูปโค้งใส่ผู้ชายชุดสูทที่กำลังจะออกจากร้าน

เวินจิ้งอึ้งไปแปปนึงกับฉากตรงหน้า

“ขอโทษค่ะ”เธอหยิบทิชชู่จากในกระเป๋าอย่างอึนๆ มองเสื้อเชิ้ตขาวที่โดนสาดใส่ของผู้ชายตรงหน้า พระเจ้า แค่มองก็รู้ว่าชุดราคาแพง

สีหน้าของมู่วี่สิงเย็นชา มองไปที่เวินจิ้งด้วยใบหน้าไร้ความรู้สึกและไม่รับทิชช่าจากเธอ แต่หยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าออกมา ตอนที่เช็ดกาแฟก็แสดงท่าทางไม่พอใจออกมา

เวินจิ้งรู้สึกผิดสักพัก ตอนนี้เอง เท้าของหนุ่มนัดดูตัวที่อยู่ข้างล่างก็รีบคว้าเท้าเธอไว้“ยัยผู้หญิงคนนี้ เหยียบเท้าผม!”

“น่ารำคาญจะตายชัก”เวินจิ้งดึงเท้าออกมา จะวิ่งออกจากร้านกาแฟ

ตอนที่ผลักประตู เธอก็อดไม่ได้ที่จะหันไปมองผู้ชายชุดสูทนั่น รูปร่างหน้าตาเขาหล่อเหลาไร้ที่ติ กรอบหน้าชัดเจน ใบหน้าตรงนั่นเหมือนพระเจ้าค่อยๆวาดลงเพื่อทำให้คนที่เห็นแล้วตกตะลึง

พอเข้าไปในรถ เวินจิ้งที่ยังไม่ทันสตาร์ทรถก็มีโทรศัพท์ดังขึ้นมา“ลูกรัก ดูตัวเป็นยังไงบ้าง?ผู้ชายคนนั้นโอเคใช่ไหม?”

“จบแล้ว”เวินจิ้งตอบไปสองคำ

ตอนนี้เองรถของเธอก็ออกไปไมได้ เวินจิ่งยิ่งรำคาญมากขึ้น

“อะไรกัน?นี่แม่สื่อแนะนำคนที่ปีนึงมีรายได้เป็นล้านๆให้ฉัน ลูกต้องไปมาหาสู่กับเขาดีๆ……จะหยุดไม่ได้นะ!”

เวินจิ้งไม่อยากฟัง เธอวางโทรศัพท์ลงทั้งที่แม่เธอกำลังบ่น

รถขยับออกไปไม่ได้ เวินจิ้งเลยดึงกุญแจออกมาแล้วลงจากรถ“วันนี้ออกจากบ้านไม่ได้ดูปฏิทินแน่ๆ!ถึงได้โชคร้ายสุดๆแบบนี้!”

พอพูดจบแปปนึง ฝนก็ตกหนักลงมา

เวินจิ้งหลับจาลง เปียกไปทั้งตัว

พอได้สติเธอก็ว่าจะวิ่งไปหลบฝนในร้านกาแฟ แต่พอนึกถึงผู้ชายที่นัดดูตัวท่าทางน่ารังเกียจเมื่อกี้ ก็เลยล้มเลิกไป

ตอนที่แกว่งไปมาซ้ายขวา ก็มีรถปอร์เช่สีดำก็มาจอดข้างๆเธอ หน้าต่างเปิดลงมาก็มีใบหน้าที่ไม่คุ้นเคยและคุ้นเคยนั้นเข้ามา

คือผู้ชายที่โดนเธอสาดกาแฟใส่อย่างไม่ตั้งใจเมื่อกี้

“ขึ้นมา”น้ำเสียงและใบหน้าของเขาเย็นชาเหมือนเดิม

เวินจิ้งยิ้มไปอย่างเขินๆพร้อมส่ายหัว“ไม่เป็นไรค่ะ ลำบากคุณเปล่าๆ”

“ไม่ลำบาก”มู่วี่สิงยังคงเย็นชาใส่

เวินจิ้งยิ่งละอายเข้าไปใหญ่ จากนั้นเห็นว่าด้านหลังมีแท็กซี่อยู่ก็เลยคิดว่าจะไปเรียกรถ

แต่บังเอิญจริงๆ เธอดันเหยียบแอ่งน้ำที่ขังไว้ จนรองเท้าส้นสูงพัง

มู่วี่สิงมองเห็นหญิงสาวล้มลงไปจากกระจกมองหลัง เขาขมวดคิ้วอย่างอดไม่ได้แล้วเปิดรถลงมาอุ้มเวินจิ้งขึ้นไปท่ามกลางสายฝนที่ตกหนัก

 

เวินจิ้งอึ้งไป พอนั่งข้างคนขับปุ๊ปก็เริ่มได้สติ

“ขอบคุณค่ะ”เธอหันไปมองผู้ชายข้างๆ

ใบหน้าที่เย็นชาของมู่วี่สิงกลับยื่นผ้ามา

เวินจิ้งก้มลงเช็ดผมและใบหน้าที่เปียกถึงเห็นว่าเสื้อผ้าของตัวเองเปียกไปหมด

ดีที่เธอสวมชุดคลุมอยู่ ไม่งั้นคงจะน่าอาย

“ที่อยู่”มู่วี่สิงถาม

“ถนนอันหนิง10”

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป รถปอร์เช่สีดำนั่นก็หยุดลงที่ใต้ตึกเก่าๆที่พักแถวนั้น

เดิมทีเวินจิ้งไม่อยากให้เขาเข้ามาที่ข้างใน แต่ว่าเขาไม่ฟังเธอเลย

“ขอบคุณที่มาส่งฉันค่ะ เรื่องวันนี้ต้องขอโทษมากจริงๆ”เวินจิ้งขอโทษเขาอีกรอบ

“เชิ้ตอขงคุณราคาเท่าไหร่คะ เดี๋ยวฉันจ่ายให้ค่ะ”เวินจิ้งพูดด้วยเสียงหวาดหวั่นเล็กน้อย

สายจาของมู่วี่สิงมองไปข้างหน้า พอได้ยินก็ขมวดคิ้ว แล้วก็เห็นเวินจิ้งเปิดกระเป๋าเงิน

เธอทายในใจน่าจะหลักสี่ แต่ว่าราคาจริงๆไม่รู้

“คุณชดใช้ไหวเหรอ?”เสียงทุ้มต่ำของมู่วี่สิงก็ดังขึ้น เชิ้ตของเขาตัดอย่างดี ทั้งโลกนี้มีแค่ตัวเดียว

“ฉันชดใช้ราคาไม่ไหวเหรอคะ?”ใบหน้าของเวินจิ้งดูหดไป

ตอนนี้เองก็มีเสียงของเจี่ยนอีดังๆจากด้านนอกเข้ามา“เวินจิ้ง กลับมาไวขนาดนี้ทำไมเนี่ย ไม่ได้บอกว่าให้อยู่กับเขานานๆหน่อยเหรอ……”

เวินจิ้งลำบากใจเล็กน้อย ชุมชนเล็กๆแบบนี้ ทุกตึกเกือบจะเป็นเพื่อนบ้านกัน เจี่ยนอีตะโกนแบบนี้จนเกือบจะได้ยินไปทั้งชุมชน

“ขอโทษค่ะ ฉันต้องกลับแล้ว นี่เบอร์ของฉัน ถ้าให้ฉันชดใช้อะไรติดต่อมานะคะ!”เวินจิ้งรีบเขียนเบอร์โทรตัวเองจากนั้นก็ลงรถ

มู่วี่สิงขมวดคิ้ว ที่ปลายนิ้วยังมีกระดาษที่มีไออุ่นของเวินจิ้งอยู่ ด้านบนมีเบอร์โทรอยู่ เขากำกระดาษแน่น

เจี่ยนอีเห็นลูกสาวลงมาจากรถก็ตะลึง แต่ก็ได้สติกลับมา“เวินจิ้ง ทำไมถึงบอกว่านัดดูตัวจบแล้วล่ะ?นี่ไม่ใช่ว่าสำเร็จแล้วเหรอ?”

“ไม่ใช่เขา”เวินจิ้งดึงแม่เข้าบ้าน แต่ว่าดึงไม่ได้

เจี่ยนอีจ้องรถนั่น ในใจก็นับว่ารถนี่น่าจะมีศูนย์กี่ตัว

ที่แท้ก็เป็นคนที่ที่มีรายได้ปีละล้าน รถนี่แค่ดูก็รู้แล้วว่าเกินล้าน!

“ลูกพูดอะไร?อย่าหลอกแม่สิ รีบไปให้เขาลงมาให้แม่ดูหน่อย”

เวินจิ้งนิ่งไป มองมู่วี่สิงแล้วรีบปิดประตูรถ จากนั้นก็ดึงแม่ออกมา

ในรถนั่น มู่วี่สิงมองแม่ลูกที่เดินออกไปไกล สายตาหม่นลงเล็กน้อย

ในแสงสว่างนั่น โทรศัพท์สีขาวก็ตกลงที่เบาะข้างคนขับ

เขาหยิบขึ้นมา โทรศัพท์สั่นเล็กน้อยแล้วก็มีแจ้งเตือนเข้ามาว่า:วันที่1000ที่คุณจากไป

เวินจิ้งกับแม่ที่เพิ่งเข้าบ้าน ออดประตูก็ดัง

เป็นเขา?

เวินจิ้งเปิดประตู ร่างสูงๆของมู่วี่สิงยืนอยู่หน้าประตู

“โทรศัพท์คุณ”น้ำเสียงของมู่วี่สิงมีความไม่พอใจแฝงอยู่

“อ้อ ขอบคุณค่ะ!”เวินจิ้งยิ้ม“เดี๋ยวฉันลงไปส่งคุณ”

พอพูดจบเสียงของเจี่ยนอีก็เข้ามา“เวินจิ้ง ทำไมให้เขายืนอยู่ข้างนอกล่ะ รีบเข้ามานั่งสิ!”

เวินจิ้ง:……

มู่วี่สิงขมวดคิ้ว ขายังไม่ขยับก็พูดอย่างเรียบๆว่า“ผมมีธุระ ไปก่อนนะ”

เวินจิ้งโล่งอกไป วันนี้เธอก็รบกวนชายคนนี้พอแล้วจะให้มีเรื่องอะไรอีกไม่ได้

แต่เจี่ยนอีก็ยังมองมา เวินจิ้งปิดประตูดัง“ปัง”

“แม่ หนูไม่รู้จักเขา”

“ไม่รู้จักเขาแล้วมาส่งลูกได้ไง?”

“เขาใจดี หนูเปียกไปทั้งตัวแบบนี้?”

“แม่ว่าลูกสองคนได้อยู่ ฮิฮิ ผู้ชายคนนี้ไม่เลว เวินจิ้ง ครั้งนี้ลูกสายตาไม่เลวจริงๆ!”

เวินจิ้งกลับเข้าห้อง ปิดประตู


และยังมี  นิยาย อ่านนิยาย นิยาย pdf นิยายวาย อ่านนิยายฟรี นิยายออนไลน์ อีกหลายเรื่องที่รอให้คุณอ่านที่ novel-fast.com

แสดงความคิดเห็น

ใส่ความเห็น

อีเมลของคุณจะไม่แสดงให้คนอื่นเห็น ช่องข้อมูลจำเป็นถูกทำเครื่องหมาย *

ปรับฟอนต์

**ถ้าปรับโหมดมืดอยู่** ให้เปลี่ยนเป็นโหมดสว่าง ก่อนจะปรับสีพื้นหลัง
รีเซ็ท