บทที่ 409 เฝ้าผู้ชายของตัวเองให้ดีๆ
โจวหย่านตัวแข็งไปสักพัก และพูดอย่างกลัวว่า”ขอโทษค่ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ … ”
“ฉันส่งคุณกลับ”มู่วี่สิงขมวดคิ้ว
“เร็วขนาดนี้เหรอ”โจวหย่านขมวดคิ้ว เธออยากอยู่กับมู่วี่สิงเป็นนานๆ
แม้ว่าจะรู้ว่า เขาไม่ชอบเธอ…
“อื่ม คุณอยู่ต่อก็ไม่มีอะไรจะทำ”ใบหน้าของมู่วี่สิงเย็นชามาก
“ฉันอยู่เป็นเพื่อนกับซือซือได้”โพล่งพูดออกมา
“เธอต้องเตรียมสอบ คุณต้องการสอบเหรอ”
“ฉัน … ฉันยังไม่ได้เป็นพยาบาลของโรงพยาบาลอย่างทางการเลย ฉันต้องอ่านหนังสือ”โจวหย่านกำลังหาข้ออ้าง
มู่ซือซือมองโจวหย่านที่อารมณ์ตื่นเต้น เธอชอบพี่ชายจริงๆ
แต่เห็นได้ชัดเลยว่า ในสายตาของพี่ชายไม่ได้มีเธอเลย
“กลับไปอ่านที่อพาร์ทเมนต์ของเธอเอง”มู่วี่สิงไม่ได้ให้โอกาสเธอตอบโต้อีก
เขาต้องไปที่บริษัทมู่ซื่อกรุ๊ป เขาส่งโจวหย่านกลับไปที่อพาร์ตเมนต์ของเธอก่อน ตอนกลางคืนทำงานที่บริษัทมู่ซื่อกรุ๊ป
เมื่อเวินจิ้งได้รับโทรศัพท์จากหัวหน้าที่รับผิดชอบแผนกวิจัยและพัฒนา เธอกำลังจะออกจากโรงพยาบาล ผลรายงานของเมื่อวานมีปัญหา ตอนนี้ไม่มีใครว่าง เวินจิ้งก็เลยต้องไปช่วยแก้ที่บริษัทมู่ซื่อกรุ๊ป
เมื่อนึกถึงต้องไปบริษัทมู่ซื่อกรุ๊ป จริงๆแล้วเวินจิ้งไม่อยากไป
แถมผลรายงานของการวิจัยและพัฒนา มู่วี่สิงเป็นคนที่รับเอง
ก็แสดงว่าเธอต้องไปหามู่วี่สิงแก้ไขด้วยเธอเอง
ไปอย่างลีลา เวินจิ้งมาถึงขั้นสูงสุดสักที
“คุณเวิน คุณมาแล้วเหรอครับ”เกาเชียนกำลังรอที่หน้าประตู
เวินจิ้งส่งผลรายงานให้เกาเชียน”ผู้ช่วยเกาคะ นี่ฉันได้แก้ไขเรียบร้อยแล้ว รบกวนคุณช่วยส่งเข้าไปหน่อยค่ะ”
เกาเชียนการแสดงออกอย่างลำบาก”คุณเวินครับ ฉันคิดว่าคุณมู่คงมีความคิดเห็นอยู่บ้าง คุณเอาเข้าไปเองจะดีกว่าครับ”
“งั้นเขาพูดอะไร คุณค่อยบอกฉันแล้วกันค่ะ”ทัศนคติของเวินจิ้งนั้นดื้อมาก
เมื่อนึกถึงเมื่อวานนี้มู่วี่สิงขังเธอไว้ในห้องทำงาน เธอก็ไม่อยากเข้าไปอย่างมาก
ในห้องทำงาน มู่วีสิงดูกล้องของข้างนอกตั้งนานแล้ว
สายตาของตกลงไปบนใบหน้าเล็กๆที่เหี่ยวย่นอยู่ของเวินจิ้ง ริมปากบางๆของเขาก็ค่อยๆปรากฏขึ้น
เมื่อเกาเชียนเข้ามา เขารู้สึกถึงความโกรธที่อยู่รอบๆตัวของเจ้านายอย่างชัดเจน
แต่เขาก็ต้องส่งผลรายงานอย่างกล้าหาญไปให้ “คุณมู่ครับ นี่คือ …ผลรายงานที่คุณเวินแก้ไขเสร็จเรียบร้อยแล้ว”
“อื่ม”
ตอนแรกคิดว่าเจ้านายต้องให้เวินจิ้งเข้ามาเด็ดขาด แต่เขาก็ไม่ได้ทำ หลังอ่านเสร็จก็ให้เกาเชียนออกไปเลย
“ฉันกลับไปได้ยังคะ”เวินจิ้งถาม
“น่าจะกลับได้แล้วครับ คุณมู่ไม่ได้พูดอะไรเพิ่มเติมเลย”
เวินจิ้งรีบหันตัวออกไปทันที ไม่อยากอยู่ที่นี่ต่อแม้แต่วินาทีเลย
แต่เมื่อลงมาถึงชั้นที่หนึ่ง เธอก็เห็นคนที่เธอไม่อยากเจอสักหน่อยอีกแล้ว
เมื่อโจวหย่านเวินจิ้งเธอก็โกรธมาก เดินมาขวางทางของเธอ”ทำไมคุณมารบกวนมู่วี่สิงอีก”
“คุณโจว ฉันมาเพราะงานค่ะ”
ถ้าไม่ใช่เพราะโจวหย่านพูดเสียงดังมาก ซึ่งทำให้คนที่เดินผ่านมองมาทางนี้ เธอก็ไม่อยากยุ่งกับผู้หญิงคนนี้เหลือเกิน
“งาน วันหยุดจะมีงานอะไรล่ะ คุณแค่อยากมายุ่งกับว่าที่คู่หมั้นของฉัน”น้ำเสียงของโจวหย่าน ยิ่งโกรธมากขึ้น
ว่าที่คู่หมั้น
เวินจิ้งกำปั้นอย่างแน่น ความอ่อนแอที่อยู่ในสายตาของเธอหายไปอย่างรอดเร็ว
เธอเอนหลังของเธอแล้วมองผู้หญิงที่ต่อหน้าอย่างเย็นชา”คุณโจว ตอนนี้เป็นว่าที่คู่หมั้นของมายุ่งกับฉันเอง”
“คุณ…คุณพูดบ้าอะไรของคุณ”ใบหน้าของโจวหย่านโกรธมาก จึงทำให้เธอยกมือจะตบหน้า
เวินจิ้งจับข้อมือของเธออย่างรอดเร็ว”ฉันไม่มีเวลาและอารมณ์มาเกลี้ยกล่อมคู่หมั้นของคุณ แต่เป็นคุณโจวต่างหาก เฝ้าผู้ชายของคุณให้ดีๆแล้วกัน”
พูดเสร็จ เธอก็ออกไปโดยไม่หันกลับมามองเลย
โจวหย่านโกรธมาก พยายามจะตามเวินจิ้งไป แต่พบว่ามีคนมากมายที่ซุบซิบอยู่รอบตัวเธอ เธอกระทืบเท้าอย่างแรง “มองอะไร ไม่ต้องทำงานหรือไง”
ตอนนี้ทั้งบริษัทมู่ซื่อกรุ๊ปก็รู้ว่าผู้หญิงที่ต่อหน้าเป็นว่าที่นายหญิงมู่ ไม่กล้าที่จะยั่วยุเธออยู่แล้ว
มาถึงขั้นบนสุด เมื่อเกาเชียนเห็นโจวหย่าน เขาปวดหัวมาก
เขารู้ว่าเจ้านายไม่อยากเจอหน้าโจวหย่าน
“คุณโจวครับ คุณมู่กำลังยุ่งอยู่ครับ”เขาพูดอย่างกล้าหาญ
“ฉันจะไม่รบกวนเขา ฉันแค่นั่งอยู่ข้างๆอย่างเงียบๆ”
“ไม่ได้ครับ…”
เมื่อเห็นโจวหย่านจะผลักประตูเข้าไป เกาเชียนห้ามไม่ทัน…
“เรียกรปภ.ขึ้นมา”มู่วี่สิงสั่งอย่างเย็นชา
เมื่อได้ยินคำพูดนี้ โจวหย่านหยุดการเดิน สีหน้าของเธอซีดไปทันที
“คุณไม่อยากเจอฉันถึงขนาดนี้เลยเหรอ”
“เวลาทำงาน ฉันเกลียดที่จะถูกรบกวน” เสียงของมู่วี่สิงเย็นชามาก
รปภ.ขึ้นมาอย่างเร็ว จับโจวหย่านจะพาเธอออกไป
ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความโมโห ผลักรปภ.ออกไป”ฉันเดินเองได้”
โจวหย่านได้รับความรักจากครอบครัวของเธอมาตลอด แต่ตอนนี้เธอรู้สึกเสียใจมาก
“ฉันไม่อยากให้คุณเจอเวินจิ้งอีก”ก่อนออกไป โจวหย่านอดไม่ไหวก็เลยพูดแบบนี้
มู่วี่สิงไม่ได้ตอบ อารมณ์ของโจวหย่านก็ค่อยๆเสียไป
ห้องทำงานกลับมาเงียบเหมือนเดิม เกาเชียนเข้ามารายงาน
“คุณมู่ครับ นี่เป็นข้อมูลของโจวเซิน”
มู่วี่สิงเงยหน้าขึ้น สายตาของเขาตกลงบนใบหน้าที่หล่อเหลาของผู้ชาย และคิ้วของเขาก็ขมวดขึ้น
ในสัปดาห์ต่อมา โจวหย่านไม่ได้มาบริษัทมู่ซื่อกรุ๊ปอีกเลย ก็ไม่ได้ปรากฏตัวต่อหน้ามู่วี่สิงอีก
แต่สำหรับรายละเอียดของงานแต่งงาน เธอจะส่งอีเมลให้เขา
มู่วี่สิงส่งไปให้เกาเชียนโดยตรง แต่เกาเชียนก็ไม่รู้จะจัดการยังไง …
คนที่จะแต่งงานไม่ใช่เขาสักหน่อย …
……
โรงพยาบาลมหาวิทยาลัยหลินไห่
ช่วงนี้เวินจิ้งเกือบอยู่ที่นี้ทุกวัน ไป๋สือมีการผ่าตัดจำนวนมากในช่วงเวลานี้และยังมีวันเปิดรักษาประจำด้วย
มู่วี่สิงจะเริ่มมาทำงานที่โรงพยาบาลตั้งแต่อาทิตย์หน้า เพราะอย่างนี้ ทุกวันก็มีพยาบาลที่ฝึกหัดที่มากมายพูดถึงและคาดหวังอยู่ ยังไม่ได้เริ่มงานอย่างเป็นทางการ ชื่อเสียงของมู่วี่สิงแพร่กระจายไปทั่วโรงพยาบาลแล้ว
“รอให้มู่วี่สิงมา ก็จะไม่ได้ยุ่งแบบนี้แล้ว”ตอนนี้เป็นกลางคืนแล้ว ไป๋สือถอดหน้ากากออก ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยสีฟ้าอ่อน
ในช่วงเวลานี้มีหมอลาออกจากโรงพยาบาล เพราะฉะนั้นงานเยอะมาก ทำงานข้ามคืนก็เป็นเรื่องธรรมดา
“ก็ยังโอเคค่ะ”เวินจิ้งบีบคอ คงเป็นเพราะมันเป็นงานที่เธอชอบ การยุ่งงานทำให้เธอรู้สึกมีความหมาย
กลับมาถึงหอพัก เวินจิ้งนอนจนถึงบ่ายวันรุ่งขึ้น
หลังแต่งตัวเสร็จ หลิงเหยาก็กลับมาพอดี ในมือกำลังถือถุงช็อปปิ้งที่สวยมากอยู่หลายใบ
“เวินจิ้ง พอดีเลย คืนนี้เราไปงานเต้นรำกันเถอะนะ”
หลิงเหยาส่งกระเป๋าช้อปปิ้งใบหนึ่งในนั้นมาให้
เวินจิ้งขมวดคิ้ว งานเต้นรำเหรอ
เธอเต้นไม่เป็นนี่…
รู้ความคิดของเวินจิ้ง หลิงเหยายิ้ม”โอ้ คุณก็ถือว่าไปเป็นเพื่อนกับฉันนะ ไม่จำเป็นต้องเต้นเป็น สามารถรู้จักหนุ่มหล่อตั้งเยอะนะ รีบๆลืมมู่วี่สิงไป แล้วเริ่มต้นชีวิตใหม่กัน.. ”
เมื่อได้ยินคำพูดของหลิงเหยา เวินจิ้งก็รู้สึกว่าเธอดูเหมือนจะพูดถูก เธอก็เลยรับปากโดยไม่รู้ตัว
หนึ่งชั่วโมงผ่านไป เวินจิ้งสวมชุดเดรสสีขาวและเดินออกจากรถด้วยรองเท้าส้นสูงกลวง
การแต่งตัวหรูหราชุดนี้ หลิงเหยาเป็นคนที่จัดให้
เวินจิ้งไม่ค่อยชินกับรองเท้าส้นสูง จับจับมือของหลิงเหยาไว้อย่างแน่น
รองเท้าของเธอสูงกว่าของเวินจิ้งอีก ชุดคอวีใหญ่สีแดงเข้มของเธอทำให้สวยสง่ามาก ผมยาวแผ่ออกมา เรียบร้อยและมีเกียรติ
เวินจิ้งก็สงบสดใส ต่างกับหลิงเหยามาก เพราะฉะนั้นเมื่อเข้าไปในห้องต้องจับตาคนมากมายอยู่แล้ว มีผู้ชายหลายคนเข้ามาชวนคุยด้วย
![เขาสั่งให้ข้าเป็นราชินี [ส่วนที่ 1]](https://i1.wp.com/novel-fast.net/wp-content/uploads/2023/02/25843.jpg?resize=151,215 "เขาสั่งให้ข้าเป็นราชินี [ส่วนที่ 1]")
