Flash Marriage เธอต้องแต่งงานกับฉัน – ตอนที่ 451

ตอนที่ 451

บทที่ 451 ไม่อยากแยกจากเธอแม้แต่วินาทีเดียว

ตอนนี้เวินจิ้งก็จะมาช่วยงานมู่วี่สิงเป็นบางเวลา อยู่กันสองต่อสองในห้องทำงาน ก็ถือว่าเป็นการเดทที่นับครั้งได้

เสียงเคาะประตู เกาเชียนเข้ามารายงานเรื่องงาน

“ประธานมู่ พรุ่งนี้เป็นวันประมูลที่ดินเป่ยเจียวาน คุณจะไปด้วยตัวเองไหม?”

“อืม” มู่วี่สิงพยักหน้า คิ้วเข้มขมวดกันขึ้นมา

มองดูเอกสารในมือของเวินจิ้งก็คือชุดการประมูลที่ดิน ที่ดินของเป่ยเจียวานเป็นที่ดินที่ใช้ในทางการแพทย์ ในปัจจุบันหลายบริษัทต้องการใช้ที่ดินนี้ในเขตชานเมืองทางตอนเหนือเพื่อสร้างโรงพยาบาล เพราะยังไงเขตชานเมืองทางตอนเหนือก็เพิ่งได้รับการพัฒนา ศักยภาพที่ไม่มีสิ้นสุด และในปัจจุบันทรัพยากรสาธารณะก็ขาดแคลนมาก

ซึ่งคู่แข่งข้างต้น นอกจากบริษัทมู่ซื่อ ก็ยังมีบริษัทหลินซื่อ และยังมีการลงทุนของตระกูลโจว

บริษัทหลินซื่อเวินจิ้งรู้อยู่แล้ว แต่ตระกูลโจว…เธออดนึกถึงครอบครัวของโจวหย่านไม่ได้

แต่ทำไมตระกูลโจวถึงยื่นมาถึงหนานเฉิงได้

เวินจิ้งไม่ค่อยเข้าใจ และไม่ได้คิดมากไปกว่านี้

ช่วยงานเอกสารของมู่วี่สิงเสร็จ ก็มองดูเวลา แล้วเดินไปหน้าโต๊ะทำงาน

“ประธานมู่ ควรไปทานข้าวได้แล้ว”

สายแล้ว มู่วี่สิงมักทานอาหารไม่ตรงเวลา ทำให้คนเป็นห่วงจริงๆ

“ฉันจะให้เกาเชียนส่งเธอกลับไปก่อน” มู่วี่สิงพูด

เวินจิ้งขมวดคิ้ว แต่ไม่แสดงอาการใดๆ

เกาเชียนเข้ามาดูทั้งสองคน ทันใดนั้นก็ไม่กล้าพูดอะไรสักคำ

มู่วี่สิงเงยหน้าขึ้น สบตาเข้ากับสายตาที่เป็นห่วงของเวินจิ้ง สุดท้ายก็วางปากกาลง

“อืม กินข้าว”

เวินจิ้งถึงจะยิ้มออกมา

“พรุ่งนี้ต้องไปโรงพยาบาลไหม” มู่วี่สิงถามเธอ

เวินจิ้งส่ายหน้า ไป่สือไปเข้าร่วมการประชุมที่ต่างประเทศ ศาสตราจารย์หลายท่านไม่อยู่โรงพยาบาล เธอจึงว่างสามวัน

“ไปเป่ยเจียวานกับฉัน หืม?”

เวินจิ้งนึกถึงการประมูลของวันพรุ่งนี้ “หากฉันไป…เหมือนว่าจะไม่ค่อยเหมาะสมเท่าไหร่”

เธอก็ไม่ได้เป็นพนักงานประจำของบริษัทมู่ซื่อ ควรจะเป็นเพื่อนร่วมงานของเขาที่ไปกับมู่วี่สิง

“ฉันเป็นคนตัดสิน” มู่วี่สิงยื่นคำขาด

“แม่ฉันอาจจะอยู่ด้วย” เวินจิ้งคิดแล้วก็พูด

ตอนนี้บริษัทหลินซื่ออยู่ในความดูแลของหลินเวยทั้งหมด หลิงอี้ไม่อยู่ ก็ต้องเป็นหลินเวยที่ต้องไปแทนในนามของบริษัทหลินซื่อ

“อืม เธอคิดว่าเป่ยเจียวานเป็นยังไง?” มู่วี่สิงถาม

“เป่ยเจียวานมีแนวโน้มในการพัฒนาในอนาคตที่ดีมาก ในเมื่อรัฐบาลได้วางแผนให้ที่นั่นเป็นพื้นที่ใช้สำหรับการแพทย์ ได้รับการสนับสนุนจากรัฐบาล หากได้ที่ดินนั้นมาก็ไม่สูญขาดทุน”

ทิศเหนือของหนานเฉิงเพิ่งได้รับการพัฒนาเมืองใหม่

ในปัจจุบัน มีการแย่งชิงที่ดินนั้นไม่น้อย แสดงให้เห็นถึงศักยภาพของที่ตรงนั้น

แต่เมื่อนึกถึงบริษัทหลินซื่อก็จะแย่งชิงเหมือนกัน ก็กล่าวได้ว่าบริษัทมู่ซื่อก็จะเป็นคู่แข่งกับบริษัทหลินซื่อ

ความสามารถของมู่วี่สิงเธอรู้ดี และวิธีการของหลินเวยในด้านของห้างสรรพสินค้าก็ขึ้นชื่อในเรื่องของความรวดเร็วและความแม่นยำ สำหรับตระกูลโจว เวินจิ้งนั้นไม่รู้อะไรเลย

“หลายปีมานี้บริษัทมู่ซื่อลงทุนกับโรงพยาบาลไม่น้อยเลย แต่เป่ยเจียวานก็เป็นที่ดินที่แห้งแล้งสำหรับบริษัทมู่ซื่อ ถ้าหากสามารถได้มันมา บริษัทมู่ซื่อจะมีพลังมากขึ้น”

“บริษัทหลินซื่อก็จะแย่งชิงเหมือนกัน ความสามารถของบริษัทหลินซื่อ ไม่ได้อยู่ภายใต้บริษัทมู่ซื่อเลย” เวินจิ้งเตือน

คุณปาเป็นคนก่อตั้งบริษัทหลินซื่อเองกับมือ ไม่เคยปฏิเสธ เพียงแต่รากฐานก่อนหน้าของบริษัทหลินซื่อไม่ได้อยู่หนานเฉิง ดังนั้นในด้านชื่อเสียงค่อนข้างอ่อน

แต่ที่ดินในวันพรุ่งนี้จะตกอยู่ในมือของใคร ก็ไม่สามารถรู้ได้

“ฉันจะไม่ออมมือ” มู่วี่สิงยกริมฝีปาก

“ยังไงก็มีการแย่งชิงที่ยุติธรรมในห้างสรรพสินค้า ฉันก็จะไม่ยืนอยู่ฝ่ายใด” เวินจิ้งยืนความเป็นกลาง

ทานข้าวเสร็จมู่วี่สิงก็ส่งเวินจิ้งกลับบ้าน ก่อนลงจากรถ เธอก็เน้นย้ำกับมู่วี่สิง “ไม่ให้ข้ามคืน กลับบ้านเช้าๆ”

“เธอไม่อยู่การ์เด้นมู่เจียวาน ฉันไม่อยากกลับไป”

“คุณทำแบบนี้ไม่ได้” เวินจิ้งรู้สึกหงุดหงิด

มู่วี่สิงยังคงทำหน้าเดิม เมื่อเห็นว่าเวินจิ้งกำลังจะโกรธ สีหน้าจึงอ่อนโยนลงมา “ฉันพูดความจริง จิ้งจิ้ง ฉันไม่อยากแยกจากเธอแม้แต่วินาทีเดียว”

“พรุ่งนี้ก็ได้เจอแล้ว” เวินจิ้งสวมกอดมู่วี่สิง ซึมซับอุณหภูมิร่างกายของเขา

“อืม รอฉัน กลับไปเถอะ” มู่วี่สิงยกริมฝีปาก ก้มศีรษะลงประทับริมฝีปากแดง จูบเวินจิ้งจนอ่อนระทวยถึงจะปล่อย

เมื่อกลับถึงตระกูลหลิน หลินเวยยังไม่นอน กำลังดูข่าวการเงิน

“พรุ่งนี้ไม่ต้องไปมหาลัย?” หลินเวยถามอย่างเป็นห่วง

“ไม่ต้อง สองสามวันนี้ไม่มีเรียน”

“งั้นก็อยู่บ้านพักผ่อนดีๆ ช่วงนี้แม่อาจยุ่งมาก” หลินเวยถอนหายใจ

ช่วงนี้หลิงอี้ไม่อยู่ เรื่องต่างๆ ของบริษัทหลินซื่อทวีคูณขึ้น เธอรู้สึกสับสนเล็กน้อย

เวินจิ้งหยุดฝีเท้า สังเกตเห็นว่าหลินเวยไม่พูด เธอจึงนั่งลงข้างกายเธอ

“แม่”

“เสี่ยวจิ้ง เธอก็รู้ว่าหลิงอี้เจ้าเด็กนั่นรับช่วงจากบริษัทหลิงซื่อแล้ว แม่หวังว่าเธอจะสามารถช่วยแบ่งเบาภาระของบริษัทหลินซื่อบ้าง”

เวินจิ้งขมวดคิ้ว คนของบริษัทหลินซื่อผอม นอกจากหลินเวยก็มีเพียงเวินจิ้งที่สามารถช่วยแบ่งเบาภาระได้

“ฉัน…” เวินจิ้งเงียบ

เธอรู้ว่าหลินเวยก็ค่อยๆ แก่ตัวลง แม้ว่าบริษัทหลินซื่อจะกำลังเฟื่องฟู แต่ความจริงตั้งแต่หลังจากหลินเจิ้งจากไป ผู้ถือหุ้นหลายคนก็แอบต้องการดึงหลินเวยลง และกลืนกินบริษัทหลินซื่อ

ความอันตรายบางส่วนที่ซ่อนไว้ค่อยๆ ปรากฏ

“แค่กแค่ก” หลินเวยพิงโซฟา สีหน้าค่อยๆ ขาวซีด อดไม่ได้ที่จะไอออกมา

เวินจิ้งพยุงหลินเวยอย่างประหม่า คนใช้รีบเอายามาให้อย่างรวดเร็ว

“แม่ ก่อนหน้านั้นคุณเคยคออักเสบ ไม่เคยไปหาหมอเลยเหรอ?” เวินจิ้งพูดด้วยความเป็นห่วง

“ช่วงนี้ยุ่งมาก ไม่มีเวลา” หลินเวยส่ายหน้า

“พรุ่งนี้ฉันจะไปโรงพยาบาลกับคุณด้วย” เวินจิ้งพูดอย่างจริงจัง

“พรุ่งนี้มีการประมูล ฉันไม่ไปไม่ได้”

“แม่ สุขภาพสำคัญ”

“หากพรุ่งนี้ฉันไปโรงพยาบาล เสี่ยวจิ้งเธอต้องไปร่วมงานการประมูลแทนฉัน” หลินเวยพูดกะทันหัน

เวินจิ้งหยุดชะงัก แต่เธอก็ตอบตกลงกับมู่วี่สิงแล้วว่าพรุ่งนี้จะไปกับเขาด้วย แต่ตอนนี้หลินเวยป่วย เวินจิ้งขมวดคิ้ว ทนดูแม่ไปทำงานทั้งที่ยังป่วยไม่ได้

“แม่ แต่ว่าฉันไม่เป็นอะไรเลย” เวินจิ้งขมวดคิ้ว กลัวว่าตัวเองจะทำเรื่องวุ่นวายกันไปหมด

“พรุ่งนี้ฉันจะให้ผู้อำนวยการหซู่หนานไปกับเธอด้วย” เป็นการประมูลเพื่อใช้เป็นพื้นที่ทางการแพทย์ของเป่ยเจียวาน บริษัทหลินซื่อจะพัฒนาตลาดของหนานเฉิง จำเป็นต้องได้ที่ดินนั้นมา”

เวินจิ้งเม้มริมฝีปาก พยักหน้าช้าๆ

ก็กล่าวได้ว่า พรุ่งนี้เธอกับมู่วี่สิงจะอยู่ตำแหน่งตรงข้ามกัน

พาคุณแม่กลับเข้าไปในห้อง เวินจิ้งรับเอกสารบางส่วนในการประมูลของวันพรุ่งนี้ หลินเวยเน้นย้ำกับเธอว่าคืนนี้ต้องจำไว้ให้ชัดเจน

แต่ในความเป็นจริง ตอนที่อยู่ที่บริษัทมู่ซื่อในวันนี้เธอก็เข้าใจได้เกือบหมดแล้ว

และการประมูลขั้นต่ำของบริษัทมู่ซื่อ เธอก็รู้ด้วย

ตอนนี้เอกสารทั้งหมดของบริษัทหลินเวยก็อยู่ตรงหน้าของเธอ การประมูลต้องต่ำกว่าของบริษัทมู่ซื่อ แต่เมื่อรู้บรรทัดล่างของฝั่งบริษัทมู่ซื่อแล้ว เธอจึงสามารถขึ้นราคา และนำที่ดินมาได้

แต่แบบนี้ ไม่ยุติธรรม

เวินจิ้งกุมศีรษะอย่างหงุดหงิด พรุ่งนี้ไม่ค่อยกล้าไปแล้ว

ในเวลานี้ มือถือก็ดังขึ้น เป็นสายจากมู่วี่สิง

สาวแรกเวินจิ้งไม่รับสาย สายที่สองถึงจะรับ

เธอไม่ค่อยสบายใจ ได้แต่เงียบ

“ใครทำให้เธอโกรธ? หืม?” น้ำเสียงที่อ่อนโยนของมู่วี่สิงดังขึ้น

เวลาที่เวินจิ้งไม่พูด ส่วนใหญ่ก็เพราะโกรธ

“ไม่มีใครทำให้ฉันโกรธ ฉันโกรธตัวเอง” เวินจิ้งรู้สึกหงุดหงิด น้ำเสียงค่อนข้างรีบร้อน

“บอกฉันมา ว่าเกิดอะไรขึ้น” มู่วี่สิงขมวดคิ้ว

Flash Marriage เธอต้องแต่งงานกับฉัน

Flash Marriage เธอต้องแต่งงานกับฉัน

อ่านนิยาย เรื่อง Flash Marriage เธอต้องแต่งงานกับฉัน ฟรี ได้ที่ novel-fast 


โดยเรื่อง Flash Marriage เธอต้องแต่งงานกับฉัน บางส่วนของนิยาย

บทนำ

เดิมทีคิดว่ามู่วี่สิงเป็นคนธรรมดา หลังแต่งงานจึงรู้ได้ว่า เมื่อก่อนเธอไม่รู้จักผู้ชายคนนี้อย่างรอบคอบสามีของตัวเองไม่เพียงแต่เป็นหมอ ยังมีฐานะที่เป็นผู้เชี่ยวชาญของสถาบันวิจัยทางการแพทย์ และทายาทของตระกูลใหญ่

เรื่องย่อ

“คุณเวิน คุณ25ปีแล้ว?”

“อีกเดือนนึงค่ะ”

“ก่อนหน้านี้คบกับผู้ชายมาแล้วกี่คน?”

“คนเดียวค่ะ”

“พัฒนากันไปถึงไหน?”

“พบครอบครัวกันแล้วค่ะ”

“เคยมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งหรือยัง?”

เวินจิ้งสูดหายใจเข้าลึกๆ ใบหน้าที่ยิ้มแย้มอย่างมีมารยาทในที่สุดก็หายไป พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า“เกี่ยวอะไรกับคุณเหรอ!”

“คุณ……เราไม่ได้มานัดดูตัวกันเหรอครับ?ก็แค่รู้จักกันและกันมากขึ้น คุณจะโมโหอะไรเนี่ย!”ผู้ชายตรงข้ามขมวดคิ้วพร้อมตำหนิเวินจิ้ง

“ฉันขอปฏิเสธที่จะรู้จักคุณ ลาก่อน!”เวินจิ้งหยิบกระเป๋าขึ้นมาแล้วหมุนตัวออกไป

เธอหยุดลงแล้ววางเงิน500หยวนไปอย่างเท่ๆ

ชายคนนั้นรีบดึงเวินจิ้งไว้“หมายความว่าไงอ่ะ?คุณอายใช่ไหม คุณไม่ใช่สาวพรหมจรรย์เหรอ?”

เสียงที่เขาพูดไม่ดังเท่าไหร่แต่เพราะว่าในร้านกาแฟค่อนข้างเงียบ ลูกค้าที่นั่งโต๊ะใกล้ๆกันต่างได้ยินหมด

เวินจิ้งหรี่ตามองแล้วยกเท้าขึ้นมาเหยียบบนเท้าเขาแรงๆ จากนั้นยกกาแฟขึ้นมาสาดใส่หน้าเขาอย่างไม่ลังเล

พอถูกเธอเหยียบใส่ ชายคนนั้นก็ล้มลงไป ดังนั้นกาแฟในมือของเวินจิ้งก็สาดเป็นรูปโค้งใส่ผู้ชายชุดสูทที่กำลังจะออกจากร้าน

เวินจิ้งอึ้งไปแปปนึงกับฉากตรงหน้า

“ขอโทษค่ะ”เธอหยิบทิชชู่จากในกระเป๋าอย่างอึนๆ มองเสื้อเชิ้ตขาวที่โดนสาดใส่ของผู้ชายตรงหน้า พระเจ้า แค่มองก็รู้ว่าชุดราคาแพง

สีหน้าของมู่วี่สิงเย็นชา มองไปที่เวินจิ้งด้วยใบหน้าไร้ความรู้สึกและไม่รับทิชช่าจากเธอ แต่หยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าออกมา ตอนที่เช็ดกาแฟก็แสดงท่าทางไม่พอใจออกมา

เวินจิ้งรู้สึกผิดสักพัก ตอนนี้เอง เท้าของหนุ่มนัดดูตัวที่อยู่ข้างล่างก็รีบคว้าเท้าเธอไว้“ยัยผู้หญิงคนนี้ เหยียบเท้าผม!”

“น่ารำคาญจะตายชัก”เวินจิ้งดึงเท้าออกมา จะวิ่งออกจากร้านกาแฟ

ตอนที่ผลักประตู เธอก็อดไม่ได้ที่จะหันไปมองผู้ชายชุดสูทนั่น รูปร่างหน้าตาเขาหล่อเหลาไร้ที่ติ กรอบหน้าชัดเจน ใบหน้าตรงนั่นเหมือนพระเจ้าค่อยๆวาดลงเพื่อทำให้คนที่เห็นแล้วตกตะลึง

พอเข้าไปในรถ เวินจิ้งที่ยังไม่ทันสตาร์ทรถก็มีโทรศัพท์ดังขึ้นมา“ลูกรัก ดูตัวเป็นยังไงบ้าง?ผู้ชายคนนั้นโอเคใช่ไหม?”

“จบแล้ว”เวินจิ้งตอบไปสองคำ

ตอนนี้เองรถของเธอก็ออกไปไมได้ เวินจิ่งยิ่งรำคาญมากขึ้น

“อะไรกัน?นี่แม่สื่อแนะนำคนที่ปีนึงมีรายได้เป็นล้านๆให้ฉัน ลูกต้องไปมาหาสู่กับเขาดีๆ……จะหยุดไม่ได้นะ!”

เวินจิ้งไม่อยากฟัง เธอวางโทรศัพท์ลงทั้งที่แม่เธอกำลังบ่น

รถขยับออกไปไม่ได้ เวินจิ้งเลยดึงกุญแจออกมาแล้วลงจากรถ“วันนี้ออกจากบ้านไม่ได้ดูปฏิทินแน่ๆ!ถึงได้โชคร้ายสุดๆแบบนี้!”

พอพูดจบแปปนึง ฝนก็ตกหนักลงมา

เวินจิ้งหลับจาลง เปียกไปทั้งตัว

พอได้สติเธอก็ว่าจะวิ่งไปหลบฝนในร้านกาแฟ แต่พอนึกถึงผู้ชายที่นัดดูตัวท่าทางน่ารังเกียจเมื่อกี้ ก็เลยล้มเลิกไป

ตอนที่แกว่งไปมาซ้ายขวา ก็มีรถปอร์เช่สีดำก็มาจอดข้างๆเธอ หน้าต่างเปิดลงมาก็มีใบหน้าที่ไม่คุ้นเคยและคุ้นเคยนั้นเข้ามา

คือผู้ชายที่โดนเธอสาดกาแฟใส่อย่างไม่ตั้งใจเมื่อกี้

“ขึ้นมา”น้ำเสียงและใบหน้าของเขาเย็นชาเหมือนเดิม

เวินจิ้งยิ้มไปอย่างเขินๆพร้อมส่ายหัว“ไม่เป็นไรค่ะ ลำบากคุณเปล่าๆ”

“ไม่ลำบาก”มู่วี่สิงยังคงเย็นชาใส่

เวินจิ้งยิ่งละอายเข้าไปใหญ่ จากนั้นเห็นว่าด้านหลังมีแท็กซี่อยู่ก็เลยคิดว่าจะไปเรียกรถ

แต่บังเอิญจริงๆ เธอดันเหยียบแอ่งน้ำที่ขังไว้ จนรองเท้าส้นสูงพัง

มู่วี่สิงมองเห็นหญิงสาวล้มลงไปจากกระจกมองหลัง เขาขมวดคิ้วอย่างอดไม่ได้แล้วเปิดรถลงมาอุ้มเวินจิ้งขึ้นไปท่ามกลางสายฝนที่ตกหนัก

 

เวินจิ้งอึ้งไป พอนั่งข้างคนขับปุ๊ปก็เริ่มได้สติ

“ขอบคุณค่ะ”เธอหันไปมองผู้ชายข้างๆ

ใบหน้าที่เย็นชาของมู่วี่สิงกลับยื่นผ้ามา

เวินจิ้งก้มลงเช็ดผมและใบหน้าที่เปียกถึงเห็นว่าเสื้อผ้าของตัวเองเปียกไปหมด

ดีที่เธอสวมชุดคลุมอยู่ ไม่งั้นคงจะน่าอาย

“ที่อยู่”มู่วี่สิงถาม

“ถนนอันหนิง10”

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป รถปอร์เช่สีดำนั่นก็หยุดลงที่ใต้ตึกเก่าๆที่พักแถวนั้น

เดิมทีเวินจิ้งไม่อยากให้เขาเข้ามาที่ข้างใน แต่ว่าเขาไม่ฟังเธอเลย

“ขอบคุณที่มาส่งฉันค่ะ เรื่องวันนี้ต้องขอโทษมากจริงๆ”เวินจิ้งขอโทษเขาอีกรอบ

“เชิ้ตอขงคุณราคาเท่าไหร่คะ เดี๋ยวฉันจ่ายให้ค่ะ”เวินจิ้งพูดด้วยเสียงหวาดหวั่นเล็กน้อย

สายจาของมู่วี่สิงมองไปข้างหน้า พอได้ยินก็ขมวดคิ้ว แล้วก็เห็นเวินจิ้งเปิดกระเป๋าเงิน

เธอทายในใจน่าจะหลักสี่ แต่ว่าราคาจริงๆไม่รู้

“คุณชดใช้ไหวเหรอ?”เสียงทุ้มต่ำของมู่วี่สิงก็ดังขึ้น เชิ้ตของเขาตัดอย่างดี ทั้งโลกนี้มีแค่ตัวเดียว

“ฉันชดใช้ราคาไม่ไหวเหรอคะ?”ใบหน้าของเวินจิ้งดูหดไป

ตอนนี้เองก็มีเสียงของเจี่ยนอีดังๆจากด้านนอกเข้ามา“เวินจิ้ง กลับมาไวขนาดนี้ทำไมเนี่ย ไม่ได้บอกว่าให้อยู่กับเขานานๆหน่อยเหรอ……”

เวินจิ้งลำบากใจเล็กน้อย ชุมชนเล็กๆแบบนี้ ทุกตึกเกือบจะเป็นเพื่อนบ้านกัน เจี่ยนอีตะโกนแบบนี้จนเกือบจะได้ยินไปทั้งชุมชน

“ขอโทษค่ะ ฉันต้องกลับแล้ว นี่เบอร์ของฉัน ถ้าให้ฉันชดใช้อะไรติดต่อมานะคะ!”เวินจิ้งรีบเขียนเบอร์โทรตัวเองจากนั้นก็ลงรถ

มู่วี่สิงขมวดคิ้ว ที่ปลายนิ้วยังมีกระดาษที่มีไออุ่นของเวินจิ้งอยู่ ด้านบนมีเบอร์โทรอยู่ เขากำกระดาษแน่น

เจี่ยนอีเห็นลูกสาวลงมาจากรถก็ตะลึง แต่ก็ได้สติกลับมา“เวินจิ้ง ทำไมถึงบอกว่านัดดูตัวจบแล้วล่ะ?นี่ไม่ใช่ว่าสำเร็จแล้วเหรอ?”

“ไม่ใช่เขา”เวินจิ้งดึงแม่เข้าบ้าน แต่ว่าดึงไม่ได้

เจี่ยนอีจ้องรถนั่น ในใจก็นับว่ารถนี่น่าจะมีศูนย์กี่ตัว

ที่แท้ก็เป็นคนที่ที่มีรายได้ปีละล้าน รถนี่แค่ดูก็รู้แล้วว่าเกินล้าน!

“ลูกพูดอะไร?อย่าหลอกแม่สิ รีบไปให้เขาลงมาให้แม่ดูหน่อย”

เวินจิ้งนิ่งไป มองมู่วี่สิงแล้วรีบปิดประตูรถ จากนั้นก็ดึงแม่ออกมา

ในรถนั่น มู่วี่สิงมองแม่ลูกที่เดินออกไปไกล สายตาหม่นลงเล็กน้อย

ในแสงสว่างนั่น โทรศัพท์สีขาวก็ตกลงที่เบาะข้างคนขับ

เขาหยิบขึ้นมา โทรศัพท์สั่นเล็กน้อยแล้วก็มีแจ้งเตือนเข้ามาว่า:วันที่1000ที่คุณจากไป

เวินจิ้งกับแม่ที่เพิ่งเข้าบ้าน ออดประตูก็ดัง

เป็นเขา?

เวินจิ้งเปิดประตู ร่างสูงๆของมู่วี่สิงยืนอยู่หน้าประตู

“โทรศัพท์คุณ”น้ำเสียงของมู่วี่สิงมีความไม่พอใจแฝงอยู่

“อ้อ ขอบคุณค่ะ!”เวินจิ้งยิ้ม“เดี๋ยวฉันลงไปส่งคุณ”

พอพูดจบเสียงของเจี่ยนอีก็เข้ามา“เวินจิ้ง ทำไมให้เขายืนอยู่ข้างนอกล่ะ รีบเข้ามานั่งสิ!”

เวินจิ้ง:……

มู่วี่สิงขมวดคิ้ว ขายังไม่ขยับก็พูดอย่างเรียบๆว่า“ผมมีธุระ ไปก่อนนะ”

เวินจิ้งโล่งอกไป วันนี้เธอก็รบกวนชายคนนี้พอแล้วจะให้มีเรื่องอะไรอีกไม่ได้

แต่เจี่ยนอีก็ยังมองมา เวินจิ้งปิดประตูดัง“ปัง”

“แม่ หนูไม่รู้จักเขา”

“ไม่รู้จักเขาแล้วมาส่งลูกได้ไง?”

“เขาใจดี หนูเปียกไปทั้งตัวแบบนี้?”

“แม่ว่าลูกสองคนได้อยู่ ฮิฮิ ผู้ชายคนนี้ไม่เลว เวินจิ้ง ครั้งนี้ลูกสายตาไม่เลวจริงๆ!”

เวินจิ้งกลับเข้าห้อง ปิดประตู


และยังมี  นิยาย อ่านนิยาย นิยาย pdf นิยายวาย อ่านนิยายฟรี นิยายออนไลน์ อีกหลายเรื่องที่รอให้คุณอ่านที่ novel-fast.com

แสดงความคิดเห็น

ใส่ความเห็น

อีเมลของคุณจะไม่แสดงให้คนอื่นเห็น ช่องข้อมูลจำเป็นถูกทำเครื่องหมาย *

ปรับฟอนต์

**ถ้าปรับโหมดมืดอยู่** ให้เปลี่ยนเป็นโหมดสว่าง ก่อนจะปรับสีพื้นหลัง
รีเซ็ท