Flash Marriage เธอต้องแต่งงานกับฉัน – ตอนที่ 492

ตอนที่ 492

บทที่492 ฉันไม่ต้องการให้คุณช่วย

“คุณนายหลิน คุณมาทำอะไร” มู่เฉิงนั่งลง ด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึม

“ฉันมารับลูกสาวฉัน” พูดจบ หลินเวยก็เดินขึ้นไปทางชั้นสอง

เธอพาคนมาด้วยไม่น้อย ตอนนี้กำลังเผชิญหน้ากับคนของมู่เฉิงหน้าบ้านพัก

“ผมจะส่งเธอไป ให้ห่างจากหลานชายผม คุณก็คงจะพอใจ ไม่ใช่หรอ?” มู่เฉิงพูดอย่างเจ้าเฒ่าเจ้าเล่ห์

สีหน้าหลินเวยดูเคร่งขรึม “ตอนนี้ฉันเปลี่ยนใจแล้ว ในเมื่อเด็กทั้งสองรักกัน ฉันก็จะไม่คัดค้าน”

ยังไม่ทันได้ก้าวขึ้นบันได บอดี้การ์ดก็มาขวางเธอไว้แล้ว

หลินเวยขมวดคิ้ว คนของเธอก็เข้ามาไม่ได้ มู่เฉิงระวังตัวมาก

“มู่เฉิง!” หลินเวยโมโหแล้ว

“อย่าเสียเวลาเลย คุณขึ้นไปตอนนี้ ก็ไม่เจอเวินจิ้งแล้ว”

“คุณ……มู่เฉิง……” หลินเวยหน้าซีด เห็นได้ชัดว่าตัวเองไม่สามารถต่อกรกับบอดี้การ์ดได้ ทันใดนั้นก็โดนล็อคแขนแล้วเอาตัวออกไป

“ครอบครัวเราทั้งสองไม่ควรนับญาติกันแต่แรกแล้ว” มู่เฉิงส่ายหัว

และในเวลานี้ มู่วี่สิงก็มาถึงจนได้ เอาคนลุยเข้ามาในบ้านพัก มู่เฉิงมองหน้าหลานคนนี้ ด้วยสีหน้าที่นิ่งสงบ

ในเมื่อตอนนี้ คนก็ไปแล้ว

“คุณปู่!” อารมณ์ยังคงนิ่งเหมือนปกติ แต่ความจริงมู่วี่สิงโมโหมาก

“มีอะไร พาคนมาเยอะแยะ ทำปู่ตกใจหมดเลย” มู่เฉิงนั่งนิ่งบนโซฟาแล้วดื่มชา

“เวินจิ้งอยู่ไหนครับ?” มู่วี่สิงไม่อ้อมค้อม มองหน้าปู่ มือทั้งสองก็กำหมัดแน่นแล้ว

“หลานถามผิดคนแล้ว ปู่จะรู้ได้ไงว่าเวินจิ้งอยู่ไหน”

สีหน้ามู่วี่สิงดูเคร่งขรึม ผลักบอดี้การ์ดออก แล้วก็ตรงขึ้นไปชั้นสอง

หาทั่วทุกห้องแล้ว ก็ไม่เจอเวินจิ้ง มู่วี่สิงขึ้นไปอีกชั้นหนึ่ง ก็ยังมีบอดี้การ์ดเฝ้าอยู่ และในสายตา เห็นเครื่องบินส่วนตัวกำลังบินขึ้นไปอย่างเร็ว

ใบหน้าที่เคร่งขรึม สั่งเกาเชียนที่อยู่ด้านหลัง “รีบตามไป!”

ลงมาห้องรับแขก มู่เฉิงยังคงนั่งนิ่งดื่มชา

มู่วี่สิงไม่ได้หยุด แต่เดินหน้าเครียดออกไป

แต่มู่เฉิงเรียกเขาไว้

“มู่วี่สิง ถ้าวันนี้หลานไม่ออกจากโรงพยาบาล หลานก็จะไม่มีวันหาเธอเจอ!” มู่เฉิงพูดทิ้งท้าย

มู่วี่สิงไม่ได้หยุดเดิน

ขึ้นรถ ลี่หนานเฉิงมองคนข้าง ๆ ด้วยความกังวล ตั้งแต่ออกมาจากบ้านพัก มู่วี่สิงก็ไม่พูดอะไรสักคำ

“ถึงแม้จะไปต่างประเทศแล้ว แต่ก็ยังสามารถหาเจอได้” ผู้ชายตัวโตอย่างเขาก็ไม่รู้จะปลอบใจคนยังไง

อำนาจตระกูลลี่กระจายไปทั่วโลก แค่กระดิกนิ้ว ไม่มีทางที่จะหาไม่เจอ

“อืม หนานเฉิง ขอบคุณ”

“ถ้าจะขอบคุณฉัน ส่งฉันกลับไปที่บ้านก่อน ชายแก่หาฉันแล้ว” สีหน้าลี่หนานเฉิงดูหงุดหงิด

ช่วงดึก มู่วี่สิงกลับไปที่บริษัทมู่ซื่อกรุ๊ป ด้วยความที่มู่ซือซือเป็นห่วงพี่ชาย เลยให้ส้งวี่ไปเป็นเพื่อนเธอ

“พี่ค่ะ ได้ข่าวเวินจิ้งมั้ยค่ะ?”

“คุณปู่ส่งเธอไปต่างประเทศแล้ว” มู่วี่สิงพูดเสียงเบา หลังพิงไปที่หน้าต่าง ดูท่าทางเขาเศร้ามาก

“คุณปู่ใช้อำนาจเกินไปแล้ว!”

“ซือซือ เธอกลับไปกับส้งวี่เลย พี่ไม่เป็นไร”

มู่ซือซือมองดูพี่ชาย ดูเขาเหนื่อยล้ามาก และเหมือนกับว่าจะไม่คิดที่จะพักเลย

“พี่ กลับบ้านกับหนู” มู่ซือซือจ้องหน้าพี่ชาย ลากเก้าอี้มา

“พี่ยังต้องเคลียงานของบริษัทต่อ”

“พรุ่งนี้ค่อยทำ ตอนนี้พี่ต้องการการพักผ่อน!”

ถ้าพี่ชายไม่กลับไป เธอกลับไปก็ไม่สบายใจอยู่ดี

มู่วี่สิงขมวดคิ้ว จ้องไปที่ส้งวี่ที่ยืนด้านหลังมู่ซือซือ “ส้งวี่ ส่งซือซือกลับบ้านไปก่อน”

“ซือซือก็แค่เป็นห่วงคุณ” ส้งวี่ไม่ขยับตัว

เขารู้นิสัยของมู่ซือซือดี พี่ชายไม่กลับ เธอก็ไม่กลับ

มู่วี่สิงต้านน้องสาวไม่อยู่ ถือว่าแพ้ทางน้องสาว

ในโลกนี้เขายอมผู้หญิงอยู่แค่สองคน คนแรกคือเวินจิ้ง อีกคนก็มู่ซือซือ

มู่วี่สิงไม่ได้กลับไปที่บ้านใหญ่ เพราะว่ามู่เฉิงอยู่ เขากลัวว่าเขาจะควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้และกระตุ้นอารมณ์ปู่ของเขา

ยังไงเขาจะต้องหาให้เจอ

หลังจากส่งมู่ซือซือกลับบ้านแล้ว มู่วี่สิงก็ไปที่การ์เด้นมูเจียวาน

บ้านที่ว่างเปล่า ที่นี่เป็นที่ที่มู่วี่สิงและเวินจิ้งช่วยกันตกแต่งออกแบบ มันเป็นเรือนหอของพวกเขา

แต่ตอนนี้ มีแค่เขา

เปิดไวน์หนึ่งขวด เกาเชียนก็ส่งข้อความมาให้เขา เครื่องบินส่วนตัวของมู่เฉิงเป็นของตระกูลมู่ ตอนนี้ตรวจสอบได้ว่าเครื่องบินลงจอดที่ประเทศB

แต่ตำแหน่งที่ชัดเจน ยังเช็คไม่ได้

นึกถึงคำพูดของมู่เฉิง……นายไม่มีวันหาเธอเจอ มู่วี่สิงก็บีบแก้วไวน์จนแตก

แก้วบาดมือเขาจนเลือดออก แต่เขาก็ไม่รู้สึกอะไรเลย

ฝืนหลับตาลง เขารีบตรงไปที่สนามบิน

เวลานี้ ที่ประเทศB

เพิ่งลงจากเครื่อง อากาศที่หนาวเย็นทำให้เวินจิ้งจามหลายครั้ง

ถูกจับแล้วเอาตัวเข้าไปบนรถ เธอมองบอดี้การ์ดสองคนทั้งสองข้าง “ปล่อยฉัน……”

แต่ก็ไม่มีใครตอบเธอ บอดี้การ์ดทั้งสองคนที่นั่งข้างเธอนิ่งเหมือนรูปปั้น

เมื่อรถขับไปถึงทางด่วน เวินจิ้งเห็นเพียงตึกที่ไม่คุ้นตา และไม่รู้ว่าที่นี่คือประเทศอะไร

มู่เฉิงโอนย้ายการเรียนให้เธอ ตอนอยู่บนเครื่องบินเธอได้รับข้อความเกี่ยวกับการโอนย้ายจากมหาวิทยาลัยหลินไห่ แต่ก็ไม่รู้ว่า มู่เฉิงจัดให้เธอไปเรียนที่ไหน

ถ้าเธอได้เข้าเรียนจริง ๆ มู่วี่สิงก็ต้องตามหาเธอจากการเคลื่อนไหวนี้ได้

เธอหนีไม่ได้ ได้แต่รอให้เขาหาเธอจนเจอ

ทันใดนั้น รถก็เหยียบเบรกกะทันหัน เวินจิ้งยังไม่ทันได้ตั้งตัว บอดี้การ์ดทั้งสองก็โดนลากออกจากรถแล้ว ต่อมาเธอก็โดนล็อคแขนแล้วลากออกมา พาไปขึ้นรถอีกคัน

หันไปมอง เหมือนเห็นใบหน้าที่คุ้นเคย

โจวเซิน

เวินจิ้งตาเบิกโต ประตูรถด้านหลังกำลังจะปิด เธอก็รีบเปิดประตูลงจากรถ

แต่ก็ช้าไปแล้ว ประตูรถถูกล็อคไว้แล้ว

โจวเซินมองดูอาการร้อนรนของเวินจิ้งอย่างนิ่งเฉย

“คุณคิดจะทำอะไร!” เวินจิ้งจ้องไปที่ผู้ชายตรงหน้า

เธอไม่เชื่อ ว่าเขาจะมาช่วยเธอ

“ผมช่วยคุณอยู่นี่ไง ไม่ใช่หรอ?” โจวเซินพูดเสียงต่ำ

“ฉันไม่ต้องการให้คุณช่วย” เวินจิ้งพูดอย่างเย็นชา

“เป็นผู้หญิง บางทีก็ต้องฝึกอ่อนโยนหน่อย” โจวเซินยื่นมือออกมาแล้วโอบเอวเล็ก ๆ ของเวินจิ้งได้อย่างง่ายดาย

เวลานี้ เธอก็เข้ามาอยู่ในอ้อมกอดเขา

ความรู้สึกที่ไม่คุ้นเคยทำให้เธอต่อต้านอย่างหนัก แล้วยกมือขึ้นตบไปที่หน้าของชายที่อยู่ตรงหน้า

โจวเซินตาไวเอามือจับไปที่ข้อมือของเธอไว้ก่อน ดวงตาสีดำจ้องเธออย่างดุดัน

“คุณผู้หญิง เล็บแหลมคมจริง ๆ ”

เวินจิ้งยิ้มอย่างเย็นชา “คุณปล่อยฉันนะ!”

เธอดิ้นสู้ แต่ยิ่งดิ้นเท่าไหร่ โจวเซินก็ยิ่งจับแขนเธอแรงขึ้นเท่านั้น

“ยังไงผมก็ไม่ปล่อย คุณอยู่ในมือผม เวินจิ้ง ผมเตือนคุณให้นะ คุณอย่าดื้อเชื่อฟังคำพูดผม” โจวเซินพูดอย่างเย็นชา

เวินจิ้งหน้าซีด มองไปที่โจวเซินด้วยความกลัว ท่าทางที่เย็นชาของเขาทำคนตกใจมาก

หลุดพ้นจากการกระทำของมู่เฉิง แต่ก็มาเจอแบบนี้ นี่มันหนีเสือปะจระเข้จริง ๆ

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป โจวเซินพาเธอมาถึงวิลล่าหลังหนึ่ง ตกแต่งเป็นแนวยุโรปย้อนยุค มองไปทางไหนก็หรูหราสวยงามไปหมด

เขาจับข้อมือเธอไว้ แล้วดึงลากเธอเข้าไป

“โจวเซิน คุณต้องการทำอะไรกันแน่!” เวินจิ้งจ้องไปที่ด้านหลังของเขา

“คุณเป็นผู้หญิงของมู่วี่สิง คุณว่าผมจะทำอะไรล่ะ?” โจวเซินยกมุมปากขึ้นแล้วยิ้มอย่างเย็นชา

เวินจิ้งรู้สึกขนลุกไปทั้งตัว

Flash Marriage เธอต้องแต่งงานกับฉัน

Flash Marriage เธอต้องแต่งงานกับฉัน

อ่านนิยาย เรื่อง Flash Marriage เธอต้องแต่งงานกับฉัน ฟรี ได้ที่ novel-fast 


โดยเรื่อง Flash Marriage เธอต้องแต่งงานกับฉัน บางส่วนของนิยาย

บทนำ

เดิมทีคิดว่ามู่วี่สิงเป็นคนธรรมดา หลังแต่งงานจึงรู้ได้ว่า เมื่อก่อนเธอไม่รู้จักผู้ชายคนนี้อย่างรอบคอบสามีของตัวเองไม่เพียงแต่เป็นหมอ ยังมีฐานะที่เป็นผู้เชี่ยวชาญของสถาบันวิจัยทางการแพทย์ และทายาทของตระกูลใหญ่

เรื่องย่อ

“คุณเวิน คุณ25ปีแล้ว?”

“อีกเดือนนึงค่ะ”

“ก่อนหน้านี้คบกับผู้ชายมาแล้วกี่คน?”

“คนเดียวค่ะ”

“พัฒนากันไปถึงไหน?”

“พบครอบครัวกันแล้วค่ะ”

“เคยมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งหรือยัง?”

เวินจิ้งสูดหายใจเข้าลึกๆ ใบหน้าที่ยิ้มแย้มอย่างมีมารยาทในที่สุดก็หายไป พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า“เกี่ยวอะไรกับคุณเหรอ!”

“คุณ……เราไม่ได้มานัดดูตัวกันเหรอครับ?ก็แค่รู้จักกันและกันมากขึ้น คุณจะโมโหอะไรเนี่ย!”ผู้ชายตรงข้ามขมวดคิ้วพร้อมตำหนิเวินจิ้ง

“ฉันขอปฏิเสธที่จะรู้จักคุณ ลาก่อน!”เวินจิ้งหยิบกระเป๋าขึ้นมาแล้วหมุนตัวออกไป

เธอหยุดลงแล้ววางเงิน500หยวนไปอย่างเท่ๆ

ชายคนนั้นรีบดึงเวินจิ้งไว้“หมายความว่าไงอ่ะ?คุณอายใช่ไหม คุณไม่ใช่สาวพรหมจรรย์เหรอ?”

เสียงที่เขาพูดไม่ดังเท่าไหร่แต่เพราะว่าในร้านกาแฟค่อนข้างเงียบ ลูกค้าที่นั่งโต๊ะใกล้ๆกันต่างได้ยินหมด

เวินจิ้งหรี่ตามองแล้วยกเท้าขึ้นมาเหยียบบนเท้าเขาแรงๆ จากนั้นยกกาแฟขึ้นมาสาดใส่หน้าเขาอย่างไม่ลังเล

พอถูกเธอเหยียบใส่ ชายคนนั้นก็ล้มลงไป ดังนั้นกาแฟในมือของเวินจิ้งก็สาดเป็นรูปโค้งใส่ผู้ชายชุดสูทที่กำลังจะออกจากร้าน

เวินจิ้งอึ้งไปแปปนึงกับฉากตรงหน้า

“ขอโทษค่ะ”เธอหยิบทิชชู่จากในกระเป๋าอย่างอึนๆ มองเสื้อเชิ้ตขาวที่โดนสาดใส่ของผู้ชายตรงหน้า พระเจ้า แค่มองก็รู้ว่าชุดราคาแพง

สีหน้าของมู่วี่สิงเย็นชา มองไปที่เวินจิ้งด้วยใบหน้าไร้ความรู้สึกและไม่รับทิชช่าจากเธอ แต่หยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าออกมา ตอนที่เช็ดกาแฟก็แสดงท่าทางไม่พอใจออกมา

เวินจิ้งรู้สึกผิดสักพัก ตอนนี้เอง เท้าของหนุ่มนัดดูตัวที่อยู่ข้างล่างก็รีบคว้าเท้าเธอไว้“ยัยผู้หญิงคนนี้ เหยียบเท้าผม!”

“น่ารำคาญจะตายชัก”เวินจิ้งดึงเท้าออกมา จะวิ่งออกจากร้านกาแฟ

ตอนที่ผลักประตู เธอก็อดไม่ได้ที่จะหันไปมองผู้ชายชุดสูทนั่น รูปร่างหน้าตาเขาหล่อเหลาไร้ที่ติ กรอบหน้าชัดเจน ใบหน้าตรงนั่นเหมือนพระเจ้าค่อยๆวาดลงเพื่อทำให้คนที่เห็นแล้วตกตะลึง

พอเข้าไปในรถ เวินจิ้งที่ยังไม่ทันสตาร์ทรถก็มีโทรศัพท์ดังขึ้นมา“ลูกรัก ดูตัวเป็นยังไงบ้าง?ผู้ชายคนนั้นโอเคใช่ไหม?”

“จบแล้ว”เวินจิ้งตอบไปสองคำ

ตอนนี้เองรถของเธอก็ออกไปไมได้ เวินจิ่งยิ่งรำคาญมากขึ้น

“อะไรกัน?นี่แม่สื่อแนะนำคนที่ปีนึงมีรายได้เป็นล้านๆให้ฉัน ลูกต้องไปมาหาสู่กับเขาดีๆ……จะหยุดไม่ได้นะ!”

เวินจิ้งไม่อยากฟัง เธอวางโทรศัพท์ลงทั้งที่แม่เธอกำลังบ่น

รถขยับออกไปไม่ได้ เวินจิ้งเลยดึงกุญแจออกมาแล้วลงจากรถ“วันนี้ออกจากบ้านไม่ได้ดูปฏิทินแน่ๆ!ถึงได้โชคร้ายสุดๆแบบนี้!”

พอพูดจบแปปนึง ฝนก็ตกหนักลงมา

เวินจิ้งหลับจาลง เปียกไปทั้งตัว

พอได้สติเธอก็ว่าจะวิ่งไปหลบฝนในร้านกาแฟ แต่พอนึกถึงผู้ชายที่นัดดูตัวท่าทางน่ารังเกียจเมื่อกี้ ก็เลยล้มเลิกไป

ตอนที่แกว่งไปมาซ้ายขวา ก็มีรถปอร์เช่สีดำก็มาจอดข้างๆเธอ หน้าต่างเปิดลงมาก็มีใบหน้าที่ไม่คุ้นเคยและคุ้นเคยนั้นเข้ามา

คือผู้ชายที่โดนเธอสาดกาแฟใส่อย่างไม่ตั้งใจเมื่อกี้

“ขึ้นมา”น้ำเสียงและใบหน้าของเขาเย็นชาเหมือนเดิม

เวินจิ้งยิ้มไปอย่างเขินๆพร้อมส่ายหัว“ไม่เป็นไรค่ะ ลำบากคุณเปล่าๆ”

“ไม่ลำบาก”มู่วี่สิงยังคงเย็นชาใส่

เวินจิ้งยิ่งละอายเข้าไปใหญ่ จากนั้นเห็นว่าด้านหลังมีแท็กซี่อยู่ก็เลยคิดว่าจะไปเรียกรถ

แต่บังเอิญจริงๆ เธอดันเหยียบแอ่งน้ำที่ขังไว้ จนรองเท้าส้นสูงพัง

มู่วี่สิงมองเห็นหญิงสาวล้มลงไปจากกระจกมองหลัง เขาขมวดคิ้วอย่างอดไม่ได้แล้วเปิดรถลงมาอุ้มเวินจิ้งขึ้นไปท่ามกลางสายฝนที่ตกหนัก

 

เวินจิ้งอึ้งไป พอนั่งข้างคนขับปุ๊ปก็เริ่มได้สติ

“ขอบคุณค่ะ”เธอหันไปมองผู้ชายข้างๆ

ใบหน้าที่เย็นชาของมู่วี่สิงกลับยื่นผ้ามา

เวินจิ้งก้มลงเช็ดผมและใบหน้าที่เปียกถึงเห็นว่าเสื้อผ้าของตัวเองเปียกไปหมด

ดีที่เธอสวมชุดคลุมอยู่ ไม่งั้นคงจะน่าอาย

“ที่อยู่”มู่วี่สิงถาม

“ถนนอันหนิง10”

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป รถปอร์เช่สีดำนั่นก็หยุดลงที่ใต้ตึกเก่าๆที่พักแถวนั้น

เดิมทีเวินจิ้งไม่อยากให้เขาเข้ามาที่ข้างใน แต่ว่าเขาไม่ฟังเธอเลย

“ขอบคุณที่มาส่งฉันค่ะ เรื่องวันนี้ต้องขอโทษมากจริงๆ”เวินจิ้งขอโทษเขาอีกรอบ

“เชิ้ตอขงคุณราคาเท่าไหร่คะ เดี๋ยวฉันจ่ายให้ค่ะ”เวินจิ้งพูดด้วยเสียงหวาดหวั่นเล็กน้อย

สายจาของมู่วี่สิงมองไปข้างหน้า พอได้ยินก็ขมวดคิ้ว แล้วก็เห็นเวินจิ้งเปิดกระเป๋าเงิน

เธอทายในใจน่าจะหลักสี่ แต่ว่าราคาจริงๆไม่รู้

“คุณชดใช้ไหวเหรอ?”เสียงทุ้มต่ำของมู่วี่สิงก็ดังขึ้น เชิ้ตของเขาตัดอย่างดี ทั้งโลกนี้มีแค่ตัวเดียว

“ฉันชดใช้ราคาไม่ไหวเหรอคะ?”ใบหน้าของเวินจิ้งดูหดไป

ตอนนี้เองก็มีเสียงของเจี่ยนอีดังๆจากด้านนอกเข้ามา“เวินจิ้ง กลับมาไวขนาดนี้ทำไมเนี่ย ไม่ได้บอกว่าให้อยู่กับเขานานๆหน่อยเหรอ……”

เวินจิ้งลำบากใจเล็กน้อย ชุมชนเล็กๆแบบนี้ ทุกตึกเกือบจะเป็นเพื่อนบ้านกัน เจี่ยนอีตะโกนแบบนี้จนเกือบจะได้ยินไปทั้งชุมชน

“ขอโทษค่ะ ฉันต้องกลับแล้ว นี่เบอร์ของฉัน ถ้าให้ฉันชดใช้อะไรติดต่อมานะคะ!”เวินจิ้งรีบเขียนเบอร์โทรตัวเองจากนั้นก็ลงรถ

มู่วี่สิงขมวดคิ้ว ที่ปลายนิ้วยังมีกระดาษที่มีไออุ่นของเวินจิ้งอยู่ ด้านบนมีเบอร์โทรอยู่ เขากำกระดาษแน่น

เจี่ยนอีเห็นลูกสาวลงมาจากรถก็ตะลึง แต่ก็ได้สติกลับมา“เวินจิ้ง ทำไมถึงบอกว่านัดดูตัวจบแล้วล่ะ?นี่ไม่ใช่ว่าสำเร็จแล้วเหรอ?”

“ไม่ใช่เขา”เวินจิ้งดึงแม่เข้าบ้าน แต่ว่าดึงไม่ได้

เจี่ยนอีจ้องรถนั่น ในใจก็นับว่ารถนี่น่าจะมีศูนย์กี่ตัว

ที่แท้ก็เป็นคนที่ที่มีรายได้ปีละล้าน รถนี่แค่ดูก็รู้แล้วว่าเกินล้าน!

“ลูกพูดอะไร?อย่าหลอกแม่สิ รีบไปให้เขาลงมาให้แม่ดูหน่อย”

เวินจิ้งนิ่งไป มองมู่วี่สิงแล้วรีบปิดประตูรถ จากนั้นก็ดึงแม่ออกมา

ในรถนั่น มู่วี่สิงมองแม่ลูกที่เดินออกไปไกล สายตาหม่นลงเล็กน้อย

ในแสงสว่างนั่น โทรศัพท์สีขาวก็ตกลงที่เบาะข้างคนขับ

เขาหยิบขึ้นมา โทรศัพท์สั่นเล็กน้อยแล้วก็มีแจ้งเตือนเข้ามาว่า:วันที่1000ที่คุณจากไป

เวินจิ้งกับแม่ที่เพิ่งเข้าบ้าน ออดประตูก็ดัง

เป็นเขา?

เวินจิ้งเปิดประตู ร่างสูงๆของมู่วี่สิงยืนอยู่หน้าประตู

“โทรศัพท์คุณ”น้ำเสียงของมู่วี่สิงมีความไม่พอใจแฝงอยู่

“อ้อ ขอบคุณค่ะ!”เวินจิ้งยิ้ม“เดี๋ยวฉันลงไปส่งคุณ”

พอพูดจบเสียงของเจี่ยนอีก็เข้ามา“เวินจิ้ง ทำไมให้เขายืนอยู่ข้างนอกล่ะ รีบเข้ามานั่งสิ!”

เวินจิ้ง:……

มู่วี่สิงขมวดคิ้ว ขายังไม่ขยับก็พูดอย่างเรียบๆว่า“ผมมีธุระ ไปก่อนนะ”

เวินจิ้งโล่งอกไป วันนี้เธอก็รบกวนชายคนนี้พอแล้วจะให้มีเรื่องอะไรอีกไม่ได้

แต่เจี่ยนอีก็ยังมองมา เวินจิ้งปิดประตูดัง“ปัง”

“แม่ หนูไม่รู้จักเขา”

“ไม่รู้จักเขาแล้วมาส่งลูกได้ไง?”

“เขาใจดี หนูเปียกไปทั้งตัวแบบนี้?”

“แม่ว่าลูกสองคนได้อยู่ ฮิฮิ ผู้ชายคนนี้ไม่เลว เวินจิ้ง ครั้งนี้ลูกสายตาไม่เลวจริงๆ!”

เวินจิ้งกลับเข้าห้อง ปิดประตู


และยังมี  นิยาย อ่านนิยาย นิยาย pdf นิยายวาย อ่านนิยายฟรี นิยายออนไลน์ อีกหลายเรื่องที่รอให้คุณอ่านที่ novel-fast.com

แสดงความคิดเห็น

ใส่ความเห็น

อีเมลของคุณจะไม่แสดงให้คนอื่นเห็น ช่องข้อมูลจำเป็นถูกทำเครื่องหมาย *

ปรับฟอนต์

**ถ้าปรับโหมดมืดอยู่** ให้เปลี่ยนเป็นโหมดสว่าง ก่อนจะปรับสีพื้นหลัง
รีเซ็ท