Flash Marriage เธอต้องแต่งงานกับฉัน – ตอนที่ 495

ตอนที่ 495

บทที่495 จะไม่ปล่อยคุณห่างจากผมแม้แต่ครึ่งก้าว

เวินจิ้งกัดฟันแล้วจ้องเขา มือก็ยังไม่ยอมปล่อยจากประตูรถ

โจวเซินยกมุมปากขึ้น ยื่นมือมา และเปิดประตูให้เวินจิ้ง

วินาทีต่อมา เวินจิ้งก็ผลักประตูรถออก มู่วี่สิงก็ยืนอยู่ข้างรถ เธอกอดเขาไว้แน่นมาก

ลมหายใจที่คุ้นเคยทำให้ดวงตาเธออบอุ่น

โจวเซินก็ลงมาจากรถ มือทั้งสองข้างล้วงเข้าไปที่กระเป๋าเสื้อมองดูทั้งสองกอดกัน ไม่มีความโกรธบนใบหน้าเขาเลย

“ประธานมู่ ต้องทำให้ตื่นเต้นขนาดนี้เลยหรอครับ?” โจวเซินพูดเยาะเย้ย

มู่วี่สิงจ้องไปที่ดวงตาที่คาดเดาไม่ได้ของเขา “เพราะคุณโจวเอาคนของผมมา ผมเลยต้องทำแบบนี้”

“แต่ผมช่วยคุณเวินไว้นะครับ”

“ไม่จริง” เวินจิ้งตะคอก

“คุณเวินอยู่บ้านผม กินดีอยู่ดี ผมยังพาคุณไปตีกอล์ฟอีกด้วย ไม่พอใจหรอ?” โจวเซินพูดเสียงต่ำ

“ไม่พอใจ”

พูดจบ เวินจิ้งก็หันหลังเดินไป

รอยยิ้มบนใบหน้าของโจวเซินค่อย ๆจางหายไป มองดูเวินจิ้งที่เดินห่างออกไปไกล ด้วยความหงุดหงิดเลยหยิบบุหรี่ออกมาม้วนหนึ่ง

แม้ว่าจะเข้ามาในรถแล้ว เวินจิ้งก็ยังรู้สึกถึงสายตาที่เย็นชาจ้องมาจากด้านหลัง

เธอรู้สึกตัวสั่นขึ้นมาทันที แล้วก็กอดมู่วี่สิงไว้แน่น

สองวันที่อยู่กับโจวเซิน เธอรู้สึกกลัวตลอดเวลา

“เมื่อกี้ตอนอยู่ที่สนามกอล์ฟ……ฉันก็อยู่ที่ชั้นสาม ฉันมองเห็นคุณ……” เวินจิ้งพูดเสียงต่ำ

“ผมรู้ จิ้งจิ้ง ตั้งแต่นี้ต่อไป ผมจะไม่ให้คุณห่างจากผมแม้แต่ครึ่งก้าว” แววตาที่เศร้าหมองของมู่วี่สิง แต่อยู่ต่อหน้าเวินจิ้ง เขาก็ทำเป็นมีความสุข

ในช่วงสามวันนี้ เขาไม่สามารถหลับตาพักผ่อนได้เลย แค่หลับตา เขาก็เห็นภาพเหตุการณ์ที่น่ากลัวที่เกิดขึ้นกับเวินจิ้ง และเขาไม่กล้าคิดภาพต่อ

ค่อย ๆ จับไปที่ใบหน้าเธอ มู่วี่สิงค่อย ๆ จูบอย่างอ่อนโยนไปที่ริมฝีปากเธอ เธอเป็นที่รักของเขา เขากลับเสียเธอไปตั้งสามวัน

เวินจิ้งเงยหน้าขึ้น ความคิดถึงของทั้งสองที่มีต่อกันมันลึกไปถึงกระดูก เธออดไม่ได้ที่จะแนบเข้าไปในร่างกายของมู่วี่สิง ความรู้สึกอบอุ่นที่คุ้นเคยแบบนี้ ยิ่งอยู่ยิ่งเพิ่มมากขึ้น

“สองวันนี้มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นบ้าง บอกผมมาให้หมด” มู่วี่สิงพูดเสียงเบา

“หลังจากที่คนของมู่เฉิงจับตัวฉันมา ฉันก็ถูกเอาตัวขึ้นเครื่องบินมาที่นี่ ตอนนี้ฉันยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าที่นี่คือที่ไหน……” เวินจิ้งนึกขึ้นได้

“ที่นี่คือประเทศB” มู่วี่สิงพูด

เวลานี้อารมณ์ของเวินจิ้งเย็นลงมาก “หลังจากลงจากเครื่องได้ไม่นาน โจวเซินก็เอาตัวฉันไปแล้ว ต่อไปก็ไปที่วิลล่าหลังหนึ่ง”

แววตาของมู่วี่สิงยังคงหม่นหมอง

เวินจิ้งรู้ว่าเขาคิดอะไร แล้วพูดต่อ “โจวเซินไม่ได้ทำอะไรฉัน และฉันก็ไม่มีมือถือที่จะติดต่อใครได้เลย อีกอย่างเขาก็ไม่ให้ฉันออกมา จนวันนี้ที่เขาพาฉันไปตีกอล์ฟ”

พฤติกรรมของโจวเซิน ทำให้เธอรู้สึกแปลกใจตั้งแต่แรก

อีกอย่าง เหมือนว่าเขารู้ตั้งแต่แรกแล้วว่ามู่วี่สิงจะมาที่สนามกอล์ฟ ตั้งใจให้เธอเห็นเขา เพื่อทรมานเธอ

เป็นผู้ชายโรคจิตจริง ๆ

ผ่านไปครึ่งชั่วโมง มู่วี่สิงพาเวินจิ้งมาที่โรงแรม ในห้องสูท ลี่หนานเฉิงรออยู่แล้วอย่างร้อนใจ

เห็นเวินจิ้งที่อยู่ข้างมู่วี่สิง ด้วยความแปลกใจไม่พูดอะไรสักคำ

“หาเจอแล้ว……”

“จิ้งจิ้ง คุณไปพักผ่อนก่อน ผมมีเรื่องที่ต้องคุยกับหนานเฉิง”

เวินจิ้งพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง แต่แล้วก็หยุดเดิน “มือถือของฉัน……”

มือถือของเธอน่าจะตกอยู่บนเกาะ แต่มู่วี่สิงช่วยเธอเอากลับมาแล้ว วางไว้บนโต๊ะ เวินจิ้งรับมา แล้วก็เดินตรงเข้าไปที่ห้อง

มู่วี่สิงมีสีหน้าหม่นหมอง รับบุหรี่จากลี่หนานเฉิง ความแข็งแรงของนิ้วมือสามารถบดขยี้บุหรี่ได้อย่างง่ายดาย

“เรื่องของโจวเซิน สืบไปถึงไหนแล้ว?” เขาถามด้วยเสียงที่ต่ำ

“มีเบาะแสแล้ว แต่ฉันขอเวลาอีกสามวัน” ลี่หนานเฉิงนั่งลง ไม่คิดว่าการตามสืบเรื่องของโจวเซินจะยุ่งยากขนาดนี้

แม้ว่าเขาจะเป็นคนในตระกูลโจว แต่เหมือนว่าอิทธิพลของเขาไม่ได้เกี่ยวข้องกับตระกูลโจวเลย

“อืม หนานเฉิง เป้าหมายของโจวเซินไม่ใช่แค่ฉัน น่าจะเป็นตระกูลมู่” มู่วี่สิงคิด

“งั้นคุณปู่ของนายก็ถูกมันหลอกใช้สิ?” ลี่หนานเฉิงถามอย่างตื่นเต้น

“ฉันไม่รู้ว่าคุณปู่ตกลงอะไรกับมัน ตอนนี้โจวหย่านก็เข้าไปอยู่ในบ้านใหญ่ตระกูลมู่แล้ว” มู่ซือซือเพิ่งบอกฉันเมื่อกี้นี่เอง

แต่คุณปู่น่าจะคิดไม่ถึงว่า โจวเซินจะชิงตัวเวินจิ้ง

นี่ก็เป็นโอกาสที่ทำให้มู่วี่สิงหาเวินจิ้งจนเจอ

“คุณปู่นายสุดยอดเกินไปแล้ว แต่ดีแล้วที่นายไม่ต้องกลับไปที่บ้านใหญ่ ไม่อย่างนั้น ฉันกำจัดผู้หญิงคนนั้นเอง เธอทำงานที่โรงพยาบาลไม่ใช่หรอ ฉันให้คนไปลงมือ”

“คนของโจวเซินเฝ้าปกป้องเธอที่โรงพยาบาล นายลงมือยาก”

“ไม่งั้น คุณหญิงโจวล่ะ?”

“คุณหญิงโจวมัวแต่หมกมุ่นอยู่กับโจวเฉิน”

ลี่หนานเฉิงสำลัก แล้วไม่พูดอะไร

“ฉันจะหาข้อมูลของโจวเซินให้ได้ ฉันไม่เชื่อว่าฉันจะหาไม่เจอ!”

“อืม”

ห้องสูทกลับมาเงียบเหมือนเดิม มู่วี่สิงนวดคิ้วของเขาอย่างเมื่อยล้า แล้วเดินเข้าห้องไป

เวินจิ้งนอนอยู่บนเตียง หลับไปแล้ว

เมื่อคืนเธอไม่ได้นอนทั้งคืน วันนี้ยังต้องเผชิญหน้ากับโจวเซิน เมื่อได้สัมผัสเตียงที่นุ่มสบายก็ผล็อยหลับไปเลย

อีกอย่าง เธอรู้ว่าตอนนี้มู่วี่สิงจะอยู่ข้างกายเธอ

ขาที่เรียวยาวของชายหนุ่มเดินก้าวเข้าไปใกล้ โน้มตัวลง ใบหน้านุ่มนวลที่กำลังหลับสบายอยู่ในสายตาเขา

ดูเหมือนว่าจะฝันถึงอะไรที่ไม่พอใจ คิ้วค่อย ๆ ขมวดขึ้นมา

“มู่วี่สิง……” เธอกระซิบเบา ๆ

มือที่ใหญ่ของชายหนุ่มจับไปที่มือเล็ก ๆ ของเธอไว้แน่น เอามาจูบทีหนึ่ง น้ำเสียงอ่อนโยนมาก “ไม่เป็นไรนะ ผมอยู่นี่แล้ว”

ราวกับว่าได้ยินเสียงของมู่วี่สิง เวินจิ้งพูดพึมพำ มือของเธอโอบไปกอดที่เอวของมู่วี่สิง หัวก็ซุกไปที่หน้าอกของเขา

สบายมาก

แต่มู่วี่สิงรู้สึกไม่สบายตัวแล้ว ริมฝีปากเล็ก ๆ ของเวินจิ้งวางอยู่ที่น่องของเขา เปิดออกเล็กน้อย ให้อากาศเข้ามา ทำให้เขาจั๊กจี้

ให้ตายเถอะ

คอตึง สายตาเขาก็ลุกเป็นไฟ

แต่ว่า ไม่อยากรบกวนเวลานอนของเธอ

เขานั่งลง พิงไปที่หัวเตียง เวินจิ้งเหมือนปลาหมึกที่เกาะอยู่บนตัวเขา ความตึงเครียดในช่วงหลายวันนี้ ตอนนี้มันได้คลายลงแล้ว

“จิ้งจิ้ง ผมรักคุณ”

คำพูดอ่อนโยนของเขา พัดผ่านที่ข้างหูของเธอ

เวินจิ้งได้ยินไม่ชัด ส่ายหัวไปมา แล้วก็หลับต่อ

วันต่อมา ตอนที่เวินจิ้งตื่นขึ้นมา ยังคงหนุนนอนที่ตักของเขา

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกแล้ว……

ด้วยความอาย เธอรีบลุกขึ้นนั่ง มู่วี่สิงก็ตื่นแล้ว ตาที่เพิ่งเปิดออกมีความงัวเงีย

มือของเขากอดไปที่เอวของเธอ เวินจิ้งถูกเขาดึงไปแนบที่อกอีกครั้ง

“ทำไมเมื่อคืนคุณไม่ปลุกฉัน……คุณนอนแบบนี้ทั้งคืนเลยหรอ?” เวินจิ้งถามอย่างไม่พอใจ

และเห็นขอบตาที่คล้ำของมู่วี่สิง ก็ถึงกับอึ้ง

ไม่ใช่ว่า ผู้ชายคนนี้ไม่ได้นอนเลยนะ……

“อืม มีปัญหาอะไรมั้ย?” มู่วี่สิงขมวดคิ้ว

แค่ได้กอดเธอก็พอแล้ว

“มีแน่นอน คุณไม่ได้นอนเลย คุณรีบนอนลงไปเลย ฉันจะกล่อมคุณนอนเอง!” เวินจิ้งชักสีหน้าแล้วพูด

มู่วี่สิงยิ้มมุมปาก จับไปที่เนื้อตรงแก้มของเธอ “ผมไปเอาอาหารเช้าให้คุณ”

เวินจิ้งกลับกอดเขาไว้แน่น ไม่ให้เขาขยับไปไหน “ไม่ได้ คุณมานอนเดี๋ยวนี้เลยนะ!”

Flash Marriage เธอต้องแต่งงานกับฉัน

Flash Marriage เธอต้องแต่งงานกับฉัน

อ่านนิยาย เรื่อง Flash Marriage เธอต้องแต่งงานกับฉัน ฟรี ได้ที่ novel-fast 


โดยเรื่อง Flash Marriage เธอต้องแต่งงานกับฉัน บางส่วนของนิยาย

บทนำ

เดิมทีคิดว่ามู่วี่สิงเป็นคนธรรมดา หลังแต่งงานจึงรู้ได้ว่า เมื่อก่อนเธอไม่รู้จักผู้ชายคนนี้อย่างรอบคอบสามีของตัวเองไม่เพียงแต่เป็นหมอ ยังมีฐานะที่เป็นผู้เชี่ยวชาญของสถาบันวิจัยทางการแพทย์ และทายาทของตระกูลใหญ่

เรื่องย่อ

“คุณเวิน คุณ25ปีแล้ว?”

“อีกเดือนนึงค่ะ”

“ก่อนหน้านี้คบกับผู้ชายมาแล้วกี่คน?”

“คนเดียวค่ะ”

“พัฒนากันไปถึงไหน?”

“พบครอบครัวกันแล้วค่ะ”

“เคยมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งหรือยัง?”

เวินจิ้งสูดหายใจเข้าลึกๆ ใบหน้าที่ยิ้มแย้มอย่างมีมารยาทในที่สุดก็หายไป พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า“เกี่ยวอะไรกับคุณเหรอ!”

“คุณ……เราไม่ได้มานัดดูตัวกันเหรอครับ?ก็แค่รู้จักกันและกันมากขึ้น คุณจะโมโหอะไรเนี่ย!”ผู้ชายตรงข้ามขมวดคิ้วพร้อมตำหนิเวินจิ้ง

“ฉันขอปฏิเสธที่จะรู้จักคุณ ลาก่อน!”เวินจิ้งหยิบกระเป๋าขึ้นมาแล้วหมุนตัวออกไป

เธอหยุดลงแล้ววางเงิน500หยวนไปอย่างเท่ๆ

ชายคนนั้นรีบดึงเวินจิ้งไว้“หมายความว่าไงอ่ะ?คุณอายใช่ไหม คุณไม่ใช่สาวพรหมจรรย์เหรอ?”

เสียงที่เขาพูดไม่ดังเท่าไหร่แต่เพราะว่าในร้านกาแฟค่อนข้างเงียบ ลูกค้าที่นั่งโต๊ะใกล้ๆกันต่างได้ยินหมด

เวินจิ้งหรี่ตามองแล้วยกเท้าขึ้นมาเหยียบบนเท้าเขาแรงๆ จากนั้นยกกาแฟขึ้นมาสาดใส่หน้าเขาอย่างไม่ลังเล

พอถูกเธอเหยียบใส่ ชายคนนั้นก็ล้มลงไป ดังนั้นกาแฟในมือของเวินจิ้งก็สาดเป็นรูปโค้งใส่ผู้ชายชุดสูทที่กำลังจะออกจากร้าน

เวินจิ้งอึ้งไปแปปนึงกับฉากตรงหน้า

“ขอโทษค่ะ”เธอหยิบทิชชู่จากในกระเป๋าอย่างอึนๆ มองเสื้อเชิ้ตขาวที่โดนสาดใส่ของผู้ชายตรงหน้า พระเจ้า แค่มองก็รู้ว่าชุดราคาแพง

สีหน้าของมู่วี่สิงเย็นชา มองไปที่เวินจิ้งด้วยใบหน้าไร้ความรู้สึกและไม่รับทิชช่าจากเธอ แต่หยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าออกมา ตอนที่เช็ดกาแฟก็แสดงท่าทางไม่พอใจออกมา

เวินจิ้งรู้สึกผิดสักพัก ตอนนี้เอง เท้าของหนุ่มนัดดูตัวที่อยู่ข้างล่างก็รีบคว้าเท้าเธอไว้“ยัยผู้หญิงคนนี้ เหยียบเท้าผม!”

“น่ารำคาญจะตายชัก”เวินจิ้งดึงเท้าออกมา จะวิ่งออกจากร้านกาแฟ

ตอนที่ผลักประตู เธอก็อดไม่ได้ที่จะหันไปมองผู้ชายชุดสูทนั่น รูปร่างหน้าตาเขาหล่อเหลาไร้ที่ติ กรอบหน้าชัดเจน ใบหน้าตรงนั่นเหมือนพระเจ้าค่อยๆวาดลงเพื่อทำให้คนที่เห็นแล้วตกตะลึง

พอเข้าไปในรถ เวินจิ้งที่ยังไม่ทันสตาร์ทรถก็มีโทรศัพท์ดังขึ้นมา“ลูกรัก ดูตัวเป็นยังไงบ้าง?ผู้ชายคนนั้นโอเคใช่ไหม?”

“จบแล้ว”เวินจิ้งตอบไปสองคำ

ตอนนี้เองรถของเธอก็ออกไปไมได้ เวินจิ่งยิ่งรำคาญมากขึ้น

“อะไรกัน?นี่แม่สื่อแนะนำคนที่ปีนึงมีรายได้เป็นล้านๆให้ฉัน ลูกต้องไปมาหาสู่กับเขาดีๆ……จะหยุดไม่ได้นะ!”

เวินจิ้งไม่อยากฟัง เธอวางโทรศัพท์ลงทั้งที่แม่เธอกำลังบ่น

รถขยับออกไปไม่ได้ เวินจิ้งเลยดึงกุญแจออกมาแล้วลงจากรถ“วันนี้ออกจากบ้านไม่ได้ดูปฏิทินแน่ๆ!ถึงได้โชคร้ายสุดๆแบบนี้!”

พอพูดจบแปปนึง ฝนก็ตกหนักลงมา

เวินจิ้งหลับจาลง เปียกไปทั้งตัว

พอได้สติเธอก็ว่าจะวิ่งไปหลบฝนในร้านกาแฟ แต่พอนึกถึงผู้ชายที่นัดดูตัวท่าทางน่ารังเกียจเมื่อกี้ ก็เลยล้มเลิกไป

ตอนที่แกว่งไปมาซ้ายขวา ก็มีรถปอร์เช่สีดำก็มาจอดข้างๆเธอ หน้าต่างเปิดลงมาก็มีใบหน้าที่ไม่คุ้นเคยและคุ้นเคยนั้นเข้ามา

คือผู้ชายที่โดนเธอสาดกาแฟใส่อย่างไม่ตั้งใจเมื่อกี้

“ขึ้นมา”น้ำเสียงและใบหน้าของเขาเย็นชาเหมือนเดิม

เวินจิ้งยิ้มไปอย่างเขินๆพร้อมส่ายหัว“ไม่เป็นไรค่ะ ลำบากคุณเปล่าๆ”

“ไม่ลำบาก”มู่วี่สิงยังคงเย็นชาใส่

เวินจิ้งยิ่งละอายเข้าไปใหญ่ จากนั้นเห็นว่าด้านหลังมีแท็กซี่อยู่ก็เลยคิดว่าจะไปเรียกรถ

แต่บังเอิญจริงๆ เธอดันเหยียบแอ่งน้ำที่ขังไว้ จนรองเท้าส้นสูงพัง

มู่วี่สิงมองเห็นหญิงสาวล้มลงไปจากกระจกมองหลัง เขาขมวดคิ้วอย่างอดไม่ได้แล้วเปิดรถลงมาอุ้มเวินจิ้งขึ้นไปท่ามกลางสายฝนที่ตกหนัก

 

เวินจิ้งอึ้งไป พอนั่งข้างคนขับปุ๊ปก็เริ่มได้สติ

“ขอบคุณค่ะ”เธอหันไปมองผู้ชายข้างๆ

ใบหน้าที่เย็นชาของมู่วี่สิงกลับยื่นผ้ามา

เวินจิ้งก้มลงเช็ดผมและใบหน้าที่เปียกถึงเห็นว่าเสื้อผ้าของตัวเองเปียกไปหมด

ดีที่เธอสวมชุดคลุมอยู่ ไม่งั้นคงจะน่าอาย

“ที่อยู่”มู่วี่สิงถาม

“ถนนอันหนิง10”

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป รถปอร์เช่สีดำนั่นก็หยุดลงที่ใต้ตึกเก่าๆที่พักแถวนั้น

เดิมทีเวินจิ้งไม่อยากให้เขาเข้ามาที่ข้างใน แต่ว่าเขาไม่ฟังเธอเลย

“ขอบคุณที่มาส่งฉันค่ะ เรื่องวันนี้ต้องขอโทษมากจริงๆ”เวินจิ้งขอโทษเขาอีกรอบ

“เชิ้ตอขงคุณราคาเท่าไหร่คะ เดี๋ยวฉันจ่ายให้ค่ะ”เวินจิ้งพูดด้วยเสียงหวาดหวั่นเล็กน้อย

สายจาของมู่วี่สิงมองไปข้างหน้า พอได้ยินก็ขมวดคิ้ว แล้วก็เห็นเวินจิ้งเปิดกระเป๋าเงิน

เธอทายในใจน่าจะหลักสี่ แต่ว่าราคาจริงๆไม่รู้

“คุณชดใช้ไหวเหรอ?”เสียงทุ้มต่ำของมู่วี่สิงก็ดังขึ้น เชิ้ตของเขาตัดอย่างดี ทั้งโลกนี้มีแค่ตัวเดียว

“ฉันชดใช้ราคาไม่ไหวเหรอคะ?”ใบหน้าของเวินจิ้งดูหดไป

ตอนนี้เองก็มีเสียงของเจี่ยนอีดังๆจากด้านนอกเข้ามา“เวินจิ้ง กลับมาไวขนาดนี้ทำไมเนี่ย ไม่ได้บอกว่าให้อยู่กับเขานานๆหน่อยเหรอ……”

เวินจิ้งลำบากใจเล็กน้อย ชุมชนเล็กๆแบบนี้ ทุกตึกเกือบจะเป็นเพื่อนบ้านกัน เจี่ยนอีตะโกนแบบนี้จนเกือบจะได้ยินไปทั้งชุมชน

“ขอโทษค่ะ ฉันต้องกลับแล้ว นี่เบอร์ของฉัน ถ้าให้ฉันชดใช้อะไรติดต่อมานะคะ!”เวินจิ้งรีบเขียนเบอร์โทรตัวเองจากนั้นก็ลงรถ

มู่วี่สิงขมวดคิ้ว ที่ปลายนิ้วยังมีกระดาษที่มีไออุ่นของเวินจิ้งอยู่ ด้านบนมีเบอร์โทรอยู่ เขากำกระดาษแน่น

เจี่ยนอีเห็นลูกสาวลงมาจากรถก็ตะลึง แต่ก็ได้สติกลับมา“เวินจิ้ง ทำไมถึงบอกว่านัดดูตัวจบแล้วล่ะ?นี่ไม่ใช่ว่าสำเร็จแล้วเหรอ?”

“ไม่ใช่เขา”เวินจิ้งดึงแม่เข้าบ้าน แต่ว่าดึงไม่ได้

เจี่ยนอีจ้องรถนั่น ในใจก็นับว่ารถนี่น่าจะมีศูนย์กี่ตัว

ที่แท้ก็เป็นคนที่ที่มีรายได้ปีละล้าน รถนี่แค่ดูก็รู้แล้วว่าเกินล้าน!

“ลูกพูดอะไร?อย่าหลอกแม่สิ รีบไปให้เขาลงมาให้แม่ดูหน่อย”

เวินจิ้งนิ่งไป มองมู่วี่สิงแล้วรีบปิดประตูรถ จากนั้นก็ดึงแม่ออกมา

ในรถนั่น มู่วี่สิงมองแม่ลูกที่เดินออกไปไกล สายตาหม่นลงเล็กน้อย

ในแสงสว่างนั่น โทรศัพท์สีขาวก็ตกลงที่เบาะข้างคนขับ

เขาหยิบขึ้นมา โทรศัพท์สั่นเล็กน้อยแล้วก็มีแจ้งเตือนเข้ามาว่า:วันที่1000ที่คุณจากไป

เวินจิ้งกับแม่ที่เพิ่งเข้าบ้าน ออดประตูก็ดัง

เป็นเขา?

เวินจิ้งเปิดประตู ร่างสูงๆของมู่วี่สิงยืนอยู่หน้าประตู

“โทรศัพท์คุณ”น้ำเสียงของมู่วี่สิงมีความไม่พอใจแฝงอยู่

“อ้อ ขอบคุณค่ะ!”เวินจิ้งยิ้ม“เดี๋ยวฉันลงไปส่งคุณ”

พอพูดจบเสียงของเจี่ยนอีก็เข้ามา“เวินจิ้ง ทำไมให้เขายืนอยู่ข้างนอกล่ะ รีบเข้ามานั่งสิ!”

เวินจิ้ง:……

มู่วี่สิงขมวดคิ้ว ขายังไม่ขยับก็พูดอย่างเรียบๆว่า“ผมมีธุระ ไปก่อนนะ”

เวินจิ้งโล่งอกไป วันนี้เธอก็รบกวนชายคนนี้พอแล้วจะให้มีเรื่องอะไรอีกไม่ได้

แต่เจี่ยนอีก็ยังมองมา เวินจิ้งปิดประตูดัง“ปัง”

“แม่ หนูไม่รู้จักเขา”

“ไม่รู้จักเขาแล้วมาส่งลูกได้ไง?”

“เขาใจดี หนูเปียกไปทั้งตัวแบบนี้?”

“แม่ว่าลูกสองคนได้อยู่ ฮิฮิ ผู้ชายคนนี้ไม่เลว เวินจิ้ง ครั้งนี้ลูกสายตาไม่เลวจริงๆ!”

เวินจิ้งกลับเข้าห้อง ปิดประตู


และยังมี  นิยาย อ่านนิยาย นิยาย pdf นิยายวาย อ่านนิยายฟรี นิยายออนไลน์ อีกหลายเรื่องที่รอให้คุณอ่านที่ novel-fast.com

แสดงความคิดเห็น

ใส่ความเห็น

อีเมลของคุณจะไม่แสดงให้คนอื่นเห็น ช่องข้อมูลจำเป็นถูกทำเครื่องหมาย *

ปรับฟอนต์

**ถ้าปรับโหมดมืดอยู่** ให้เปลี่ยนเป็นโหมดสว่าง ก่อนจะปรับสีพื้นหลัง
รีเซ็ท