Flash Marriage เธอต้องแต่งงานกับฉัน – ตอนที่ 598

ตอนที่ 598

บทที่ 598 ไม่อยากเจอเขาอีกตลอดไป

เมื่อมาถึงโรงแรมซียี่ เวินจิ้งก็เดินลากเท้ามานั่งรอที่ห้องโถงของโรงแรม เวลาเดินผ่านไปทุกวินาที จนกระทั่งเป็นช่วงเวลากลางคืน

เลยเวลาสี่ทุ่มไปสักพัก เวินจิ้งถึงได้เริ่มก้าวเท้า แต่ยังไม่ทันได้เดินเข้าไปในลิฟต์ เจียงฉีก็กำลังเดินมาทางเธอพอดี ทั้งสองจึงเอ่ยทักทายกัน

“เวินจิ้ง? ดึกขนาดนี้มาทำอะไรเหรอ?” เจียงฉีเป็นแพทย์จากเมื่องหนานเฉิง แพทย์คนอื่นๆและนักวิชาการหลายๆคนต่างก็พักอยู่ที่นี่หมด

เวินจิ้งขมวดคิ้ว ฝีเท้าหยุดชะงัก ไม่อยากบอกเจียงฉีเลยว่าตัวเองมาหามู่วี่สิง

“มีธุระส่วนตัวนิดหน่อยน่ะ” เวินจิ้งพูดเรียบๆ

ถึงเวินจิ้งจะไม่ได้พูดออกมา แต่เจียงฉีก็พอจะเดาออก น้ำเสียงของเขาเลยเข้มขึ้นหลายเท่า “มาหามู่วี่สิงเหรอ?”

เวินจิ้งตอบอืม จากนั้นก็เตรียมก้าวเดินเข้าไปในลิฟต์

เจียงฉีกลับเดินตามเธอเข้ามา เหมือนมีเรื่องอะไรจะพูดแต่ก็ไม่พูด

“เจียงฉี มีอะไรเหรอ?” เวินจิ้งช้อนตาขึ้นไปมอง

“ตอนนี้มู่วี่สิงกำลังมีความสุขกับหลิงเหยา เวินจิ้ง คุณอย่าไปรบกวนพวกเขาเลย” ผ่านไปพักใหญ่ เจียงฉีถึงได้พูดประโยคนี้ออกมา

แต่คำพูดประโยคนี้กลับทำให้เวินจิ้งหน้าซีดเผือด

ร่างกายของเธอสั่นเทิ้มเบาๆ กัดริมฝีปากเอาไว้แน่น

“ฉันมาหามู่วี่สิงเพราะเรื่องงาน เจียงฉี” น้ำเสียงของเวินจิ้งสั่นนิดๆ

“ทางที่ดีก็ควรจะเป็นอย่างนี้ เวินจิ้ง ผมเห็นคุณเป็นเพื่อนหรอกนะถึงอยากจะเตือนเอาไว้ ผมไม่อยากให้คุณเสียใจ”

“งั้นเหรอ?” สีหน้าของเวินจิ้งยังคงเรียบนิ่งเหมือนเดิม

เธอไม่คิดว่าคนอื่นจะสามารถเข้ามาก้าวก่ายความคิดของเธอได้

“มู่วี่สิงแต่งงานกับโจวหย่านแล้วไม่ใช่เหรอ?” จู่ๆเวินจิ้งก็ถามขึ้นมา

จริงๆแล้วคำพูดนี้มันอัดอั้นอยู่ในใจมานานแล้ว หลังจากที่เธอออกมาจากเมืองหนานเฉิง โจวเซิ่งกับเลี่ยวหยงก็กำลังจัดการเรื่องหย่ากันพอดี โจวหย่านยังไงก็ต้องไปอยู่ฝั่งเลี่ยวหยงอยู่แล้ว ด้านโจวเซินก็ไม่เคยพูดถึงเรื่องของโจวหย่านให้เธอฟังเลยสักครั้ง

เธอนึกว่ามู่วี่สิงอยู่กับโจวหย่านมาตลอด แต่ตอนนี้ข้างกายเขากลับเป็นหลิงเหยา

“โจวหย่าน?” เมื่อพูดถึงชื่อนี้ เจียงฉีก็ขมวดคิ้ว “เธอเสียชีวิตได้สามปีแล้วนะ”

“ว่าไงนะ?” เวินจิ้งสะเทือนไปทั้งร่าง ผ่านไปนานสติก็ไม่กลับมาสักที

เป็นแบบนี้ไปได้ยังไง…..

ไม่ใช่ว่าเธอแต่งงานกับมู่วี่สิงแล้วหรอกเหรอ? แต่สุขภาพของโจวหย่านในช่วงนั้นก็ไม่ค่อยดีจริงๆ

แต่แล้วทำไมมู่วี่สิงยังแต่งงานกับเธอล่ะ

คำถามนับไม่ถ้วนหลั่งไหลเข้ามาในสมอง แต่ไม่ทันไร ลิฟต์ก็มาจอดตรงชั้นบนสุดแล้ว

“เวินจิ้ง ผมรู้ว่าคุณเป็นคนฉลาด ตอนนี้ชีวิตของทุกคนกำลังดี และหลิงเหยาก็กำลังมีความสุขมาก” เวินจิ้งขบริมฝีปาก เข้าใจความหมายที่เจียงฉีจะสื่อในทันที

แต่ว่าสามปีก่อน เธอสัมผัสได้ว่าเจียงฉีชอบหลิงเหยามาก แล้วตอนนี้……

ในหัวของเวินจิ้งวุ่นวายไปหมด หลังจากที่เดินออกมาจากลิฟต์ เจียงฉีก็ไม่ได้เดินตามมาแล้ว เธอจึงรู้สึกเริ่มเย็นไปทั่วทั้งร่างขึ้นมาชั่วขณะ

เรื่องที่โจวหย่านจากโลกนี้ไปแล้ว คนในตระกูลโจวไม่เคยพูดถึงเลยสักครั้ง เธอจึงไม่เคยรับรู้ข่าวคราวเลยสักนิด

เมื่อสลัดความคิดยุ่งเหยิงในหัวทิ้งไป เธอก็สงบลง จากนั้นก็ยกมือขึ้นไปเคาะประตู

ประตูเปิดออกด้วยระบบอัตโนมัติ มองไปแค่แวบเดียวเวินจิ้งก็เห็นชายหนุ่มนั่งรออยู่บนโซฟา

เธอจึงส่งเสียงพูดขึ้นมาว่า “ศาสตราจารย์มู่ ฉันไม่ค่อยสะดวกที่จะเข้าไป รบกวนคุณเซ็นเอกสารแล้วเอาออกมาให้ฉันด้วย”

เวินจิ้งยืนอยู่หน้าประตู เธอตั้งใจไว้แล้วว่าจะไม่เข้าไป

สีหน้าของมู่วี่สิงยังคงเรียบนิ่งเหมือนเดิม เมื่อได้ยินที่เธอพูด ก็เงยหน้าขึ้นไปมอง ริมฝีปากบางกระตุกขึ้นมานิดๆจนไม่เห็นเป็นรอยยิ้ม จากนั้นก็พูดด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยคำชี้ขาด “ถือเข้ามา”

“ฉันไม่สะดวก” เวินจิ้งยืนกราน

มู่วี่สิงไม่ได้พูดอะไรอีก ทำงานในมือต่อไป เมินเวินจิ้งไว้ซะอย่างนั้น

เจตนาชัดมาก ว่าถ้าเวินจิ้งไม่ถือเข้ามา เขาก็จะไม่เซ็นให้

บรรยากาศยังคงไม่มีใครยอมใคร เวินจิ้งวางแผนไว้ว่าจะกลับ เธอยอมให้ผอ.ไม่พอใจยังจะดีกว่าถูกมู่วี่สิงปั่นประสาทแบบนี้ เมื่อคิดได้แบบนี้ เธอก็หมุนตัวเตรียมที่จะกลับ

แต่ในครรลองสายตา กลับเห็นหลิงเหยาในชุดกระโปรงสีขาวกำลังเดินมาทางเธอ เมื่อเห็นเวินจิ้ง ใบหน้าที่เดิมทีมีรอยยิ้มก็พลันเปลี่ยนเป็นแข็งกร้าว

“เวินจิ้ง ทำไมไม่ไปผุดไปเกิดสักที!” ในน้ำเสียงของหลิงเหยาไม่สามารถปกปิดความเกลียดชังเอาไว้ได้เลย

“ฉันก็ไม่ได้อยากมาหรอกนะ” เวินจิ้งพูดเสียงเรียบ

“ปากว่าตาขยิบล่ะสิไม่ว่า แกคงยังไม่ได้ชอบมู่วี่สิงอยู่หรอกใช่ไหม?” หลิงเหยาขวางทางเอาไว้

“มู่วี่สิงในตอนนี้ ไม่มีอะไรให้ฉันชอบเลยสักนิด”

“คนแพ้ก็ชอบก่อกวนไปทั่วนั่นแหละ ใครจะไปรู้ว่าในใจแกคิดยังไง” หลิงเหยาพูดเหน็บแนม

และในตอนนี้เอง ที่เสียงของมู่วี่สิงดังขึ้นมาจากด้านหลัง

“หลิงเหยา”

“วี่สิง คุณยังไม่ได้กินข้าวเลย เราไปหาอะไรกินกันไหม” หลิงเหยาไม่มองเวินจิ้งอีกต่อไป เดินเลยไปหามู่วี่สิง

“รอแป๊บหนึ่ง”

“ได้ค่ะ” หลิงเหยาเดินตามมู่วี่สิงเข้าไปในห้องด้วยรอยยิ้ม

เวินจิ้งไม่ได้หันไปมอง แต่ในใจกลับรู้สึกเจ็บปวดเอามากๆ

ไม่รู้ว่าตัวเองเดินออกมาตอนไหน เวินจิ้งรู้สึกได้แค่ว่าเรี่ยวแรงบนร่างกายถูกดูดไปหมด หัวเริ่มหนักขาเริ่มอ่อน เธอพิงผนังลิฟต์เอาไว้ กัดริมฝีปากแน่นเพื่อไม่ให้น้ำตาหลั่งไหลออกมา

เธอไม่อยากเจอมู่วี่สิงอีกแล้ว ไม่อยากเจอเขาอีกตลอดไป

ความรู้สึกเจ็บปวดเหมือนใจจะขาดแบบนี้ เธอเคยสัมผัสมันมาแล้วมาสามปีก่อน มันเจ็บลึกถึงเพียงนี้เลยล่ะ

เมื่อเดินออกมาจากโรงแรม เวินจิ้งก็เดินเหม่อตลอดทาง จนกระทั่งเดินชนเข้ากับอ้อมกอดของใครบางคน เธอจึงเงยหน้าขึ้นไปมองอย่างเลื่อนลอย สายตาเธอสบเข้ากับสายตาเย็นชาแต่ก็ดูเจ็บปวดของโจวเซิน

“คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?” เธอพูดเสียงเบา

“คำถามนี้ผมควรเป็นคนถามคุณมากกว่า”

“ฉันมาหามู่วี่สิง” เวินจิ้งไม่ได้ปิดบัง ไหนๆแล้วการที่เธอจะไปไหนมาไหนก็ไม่เคยจะปิดโจวเซินได้เลยสักครั้ง

“ตามคำขอของผอ.?” โจวเซินหรี่ตาลง

“อืม” เมื่อมาอยู่ต่อหน้าโจวเซิน เวินจิ้งก็ปรับอารมณ์ตัวเองได้อย่างรวดเร็ว

“ผมจะจัดการให้เอง ต่อไปนี้ไม่ต้องมาเจอมู่วี่สิงแล้วนะ”

“อืม” เวินจิ้งยังคงนิ่งอยู่อย่างนั้น

แต่ว่า กรอบตากลับเริ่มแดงก่ำอย่างอดไม่ได้ วินาทีถัดมา โจวเซินก็ดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอดทันที แรงกอดของเขาแน่นมาก จนเวินจิ้งไม่มีสติมาผลักเขาออกมา

“เวินจิ้ง เมื่อไหร่คุณจะชินกับการพึ่งพาผมสักที” น้ำเสียงของเขาแฝงไปด้วยความเสียใจ

เวินจิ้งขมวดคิ้ว คิดว่าตัวเองฟังผิดไป โจวเซินจะมามีน้ำเสียงแบบนี้ได้ยังไง

“โจวเซิน คุณปล่อยฉันก่อน เรากลับกันเถอะ” เวินจิ้งถอนหายใจ ออกแรงผลักเขาออก

แต่ว่าในเวลานี้ โจวเซินกลับไม่ยอมปล่อยมือเลย

บริเวณไม่ไกล มู่วี่สิงเดินออกมาจากลิฟต์พร้อมหลิงเหยา สายตาของทั้งสองต่างทอดมองไปยังร่างสองร่างที่กำลังยืนกอดกันอยู่หน้าโรงแรม

หลิงเหยาเหลือบมองมู่วี่สิง แม้ว่าเขาจะแสดงออกมาด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง แต่อันที่จริงเขาเก็บซ่อนอารมณ์เก่งจะตายไป

ขณะเดินทางกลับบ้าน เวินจิ้งเอนพิงเบาะอย่างรู้สึกอ่อนล้า แม้ว่าสามปีมานี้โจวเซินจะดูแลใส่ใจเธอมาตลอด แต่ไม่เคยทำอะไรเกินขอบเขตเลยสักครั้ง แต่ว่าช่วงนี้ เพราะการปรากฏตัวของมู่วี่สิง เขาก็เหมือนจะซ่อนความรู้สึกในใจเอาไว้ไม่ได้อีกต่อไป

เวินจิ้งต่อต้านเขาอยู่ตลอด เธอคิดว่าหลังจากที่หลินเวยกลับมา เธอจะพูดเรื่องย้ายออกจากคฤหาสน์โจว

เมื่อกลับมาถึงคฤหาสน์ เวินจิ้งก็ตั้งใจว่าจะตรงกลับห้องเลย แต่โจวเซินกลับเรียกเธอเอาไว้ “คุณยังมีไข้อ่อนๆอยู่เลย กินยาแล้วค่อยนอนนะ พรุ่งนี้ผมจะพาคุณไปไหว้น้าเจี่ยน”

เวินจิ้งพยักหน้าช้าๆ ไม่ได้พูดอะไรอีก รับเอาน้ำอุ่นกับยามากินอย่างนิ่งๆ รู้สึกแย่เอามากๆ เธอกลับเข้าไปนอนในห้องอย่างรวดเร็ว แต่ในฝันก็มีแต่ภาพสนิทสนมของมู่วี่สิงกับหลิงเหยา พวกเขาอาศัยอยู่ด้วยกันในบ้านหลังหนึ่ง พวกเขาทำเรื่องที่เธอและมู่วี่สิงเคยทำร่วมกันมาก่อนทั้งหมด เธอคิดว่า มู่วี่สิงจะมีเธอแค่คนเดียว แต่ความเป็นจริงมันไม่ใช่อย่างนั้น…….

Flash Marriage เธอต้องแต่งงานกับฉัน

Flash Marriage เธอต้องแต่งงานกับฉัน

อ่านนิยาย เรื่อง Flash Marriage เธอต้องแต่งงานกับฉัน ฟรี ได้ที่ novel-fast 


โดยเรื่อง Flash Marriage เธอต้องแต่งงานกับฉัน บางส่วนของนิยาย

บทนำ

เดิมทีคิดว่ามู่วี่สิงเป็นคนธรรมดา หลังแต่งงานจึงรู้ได้ว่า เมื่อก่อนเธอไม่รู้จักผู้ชายคนนี้อย่างรอบคอบสามีของตัวเองไม่เพียงแต่เป็นหมอ ยังมีฐานะที่เป็นผู้เชี่ยวชาญของสถาบันวิจัยทางการแพทย์ และทายาทของตระกูลใหญ่

เรื่องย่อ

“คุณเวิน คุณ25ปีแล้ว?”

“อีกเดือนนึงค่ะ”

“ก่อนหน้านี้คบกับผู้ชายมาแล้วกี่คน?”

“คนเดียวค่ะ”

“พัฒนากันไปถึงไหน?”

“พบครอบครัวกันแล้วค่ะ”

“เคยมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งหรือยัง?”

เวินจิ้งสูดหายใจเข้าลึกๆ ใบหน้าที่ยิ้มแย้มอย่างมีมารยาทในที่สุดก็หายไป พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า“เกี่ยวอะไรกับคุณเหรอ!”

“คุณ……เราไม่ได้มานัดดูตัวกันเหรอครับ?ก็แค่รู้จักกันและกันมากขึ้น คุณจะโมโหอะไรเนี่ย!”ผู้ชายตรงข้ามขมวดคิ้วพร้อมตำหนิเวินจิ้ง

“ฉันขอปฏิเสธที่จะรู้จักคุณ ลาก่อน!”เวินจิ้งหยิบกระเป๋าขึ้นมาแล้วหมุนตัวออกไป

เธอหยุดลงแล้ววางเงิน500หยวนไปอย่างเท่ๆ

ชายคนนั้นรีบดึงเวินจิ้งไว้“หมายความว่าไงอ่ะ?คุณอายใช่ไหม คุณไม่ใช่สาวพรหมจรรย์เหรอ?”

เสียงที่เขาพูดไม่ดังเท่าไหร่แต่เพราะว่าในร้านกาแฟค่อนข้างเงียบ ลูกค้าที่นั่งโต๊ะใกล้ๆกันต่างได้ยินหมด

เวินจิ้งหรี่ตามองแล้วยกเท้าขึ้นมาเหยียบบนเท้าเขาแรงๆ จากนั้นยกกาแฟขึ้นมาสาดใส่หน้าเขาอย่างไม่ลังเล

พอถูกเธอเหยียบใส่ ชายคนนั้นก็ล้มลงไป ดังนั้นกาแฟในมือของเวินจิ้งก็สาดเป็นรูปโค้งใส่ผู้ชายชุดสูทที่กำลังจะออกจากร้าน

เวินจิ้งอึ้งไปแปปนึงกับฉากตรงหน้า

“ขอโทษค่ะ”เธอหยิบทิชชู่จากในกระเป๋าอย่างอึนๆ มองเสื้อเชิ้ตขาวที่โดนสาดใส่ของผู้ชายตรงหน้า พระเจ้า แค่มองก็รู้ว่าชุดราคาแพง

สีหน้าของมู่วี่สิงเย็นชา มองไปที่เวินจิ้งด้วยใบหน้าไร้ความรู้สึกและไม่รับทิชช่าจากเธอ แต่หยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าออกมา ตอนที่เช็ดกาแฟก็แสดงท่าทางไม่พอใจออกมา

เวินจิ้งรู้สึกผิดสักพัก ตอนนี้เอง เท้าของหนุ่มนัดดูตัวที่อยู่ข้างล่างก็รีบคว้าเท้าเธอไว้“ยัยผู้หญิงคนนี้ เหยียบเท้าผม!”

“น่ารำคาญจะตายชัก”เวินจิ้งดึงเท้าออกมา จะวิ่งออกจากร้านกาแฟ

ตอนที่ผลักประตู เธอก็อดไม่ได้ที่จะหันไปมองผู้ชายชุดสูทนั่น รูปร่างหน้าตาเขาหล่อเหลาไร้ที่ติ กรอบหน้าชัดเจน ใบหน้าตรงนั่นเหมือนพระเจ้าค่อยๆวาดลงเพื่อทำให้คนที่เห็นแล้วตกตะลึง

พอเข้าไปในรถ เวินจิ้งที่ยังไม่ทันสตาร์ทรถก็มีโทรศัพท์ดังขึ้นมา“ลูกรัก ดูตัวเป็นยังไงบ้าง?ผู้ชายคนนั้นโอเคใช่ไหม?”

“จบแล้ว”เวินจิ้งตอบไปสองคำ

ตอนนี้เองรถของเธอก็ออกไปไมได้ เวินจิ่งยิ่งรำคาญมากขึ้น

“อะไรกัน?นี่แม่สื่อแนะนำคนที่ปีนึงมีรายได้เป็นล้านๆให้ฉัน ลูกต้องไปมาหาสู่กับเขาดีๆ……จะหยุดไม่ได้นะ!”

เวินจิ้งไม่อยากฟัง เธอวางโทรศัพท์ลงทั้งที่แม่เธอกำลังบ่น

รถขยับออกไปไม่ได้ เวินจิ้งเลยดึงกุญแจออกมาแล้วลงจากรถ“วันนี้ออกจากบ้านไม่ได้ดูปฏิทินแน่ๆ!ถึงได้โชคร้ายสุดๆแบบนี้!”

พอพูดจบแปปนึง ฝนก็ตกหนักลงมา

เวินจิ้งหลับจาลง เปียกไปทั้งตัว

พอได้สติเธอก็ว่าจะวิ่งไปหลบฝนในร้านกาแฟ แต่พอนึกถึงผู้ชายที่นัดดูตัวท่าทางน่ารังเกียจเมื่อกี้ ก็เลยล้มเลิกไป

ตอนที่แกว่งไปมาซ้ายขวา ก็มีรถปอร์เช่สีดำก็มาจอดข้างๆเธอ หน้าต่างเปิดลงมาก็มีใบหน้าที่ไม่คุ้นเคยและคุ้นเคยนั้นเข้ามา

คือผู้ชายที่โดนเธอสาดกาแฟใส่อย่างไม่ตั้งใจเมื่อกี้

“ขึ้นมา”น้ำเสียงและใบหน้าของเขาเย็นชาเหมือนเดิม

เวินจิ้งยิ้มไปอย่างเขินๆพร้อมส่ายหัว“ไม่เป็นไรค่ะ ลำบากคุณเปล่าๆ”

“ไม่ลำบาก”มู่วี่สิงยังคงเย็นชาใส่

เวินจิ้งยิ่งละอายเข้าไปใหญ่ จากนั้นเห็นว่าด้านหลังมีแท็กซี่อยู่ก็เลยคิดว่าจะไปเรียกรถ

แต่บังเอิญจริงๆ เธอดันเหยียบแอ่งน้ำที่ขังไว้ จนรองเท้าส้นสูงพัง

มู่วี่สิงมองเห็นหญิงสาวล้มลงไปจากกระจกมองหลัง เขาขมวดคิ้วอย่างอดไม่ได้แล้วเปิดรถลงมาอุ้มเวินจิ้งขึ้นไปท่ามกลางสายฝนที่ตกหนัก

 

เวินจิ้งอึ้งไป พอนั่งข้างคนขับปุ๊ปก็เริ่มได้สติ

“ขอบคุณค่ะ”เธอหันไปมองผู้ชายข้างๆ

ใบหน้าที่เย็นชาของมู่วี่สิงกลับยื่นผ้ามา

เวินจิ้งก้มลงเช็ดผมและใบหน้าที่เปียกถึงเห็นว่าเสื้อผ้าของตัวเองเปียกไปหมด

ดีที่เธอสวมชุดคลุมอยู่ ไม่งั้นคงจะน่าอาย

“ที่อยู่”มู่วี่สิงถาม

“ถนนอันหนิง10”

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป รถปอร์เช่สีดำนั่นก็หยุดลงที่ใต้ตึกเก่าๆที่พักแถวนั้น

เดิมทีเวินจิ้งไม่อยากให้เขาเข้ามาที่ข้างใน แต่ว่าเขาไม่ฟังเธอเลย

“ขอบคุณที่มาส่งฉันค่ะ เรื่องวันนี้ต้องขอโทษมากจริงๆ”เวินจิ้งขอโทษเขาอีกรอบ

“เชิ้ตอขงคุณราคาเท่าไหร่คะ เดี๋ยวฉันจ่ายให้ค่ะ”เวินจิ้งพูดด้วยเสียงหวาดหวั่นเล็กน้อย

สายจาของมู่วี่สิงมองไปข้างหน้า พอได้ยินก็ขมวดคิ้ว แล้วก็เห็นเวินจิ้งเปิดกระเป๋าเงิน

เธอทายในใจน่าจะหลักสี่ แต่ว่าราคาจริงๆไม่รู้

“คุณชดใช้ไหวเหรอ?”เสียงทุ้มต่ำของมู่วี่สิงก็ดังขึ้น เชิ้ตของเขาตัดอย่างดี ทั้งโลกนี้มีแค่ตัวเดียว

“ฉันชดใช้ราคาไม่ไหวเหรอคะ?”ใบหน้าของเวินจิ้งดูหดไป

ตอนนี้เองก็มีเสียงของเจี่ยนอีดังๆจากด้านนอกเข้ามา“เวินจิ้ง กลับมาไวขนาดนี้ทำไมเนี่ย ไม่ได้บอกว่าให้อยู่กับเขานานๆหน่อยเหรอ……”

เวินจิ้งลำบากใจเล็กน้อย ชุมชนเล็กๆแบบนี้ ทุกตึกเกือบจะเป็นเพื่อนบ้านกัน เจี่ยนอีตะโกนแบบนี้จนเกือบจะได้ยินไปทั้งชุมชน

“ขอโทษค่ะ ฉันต้องกลับแล้ว นี่เบอร์ของฉัน ถ้าให้ฉันชดใช้อะไรติดต่อมานะคะ!”เวินจิ้งรีบเขียนเบอร์โทรตัวเองจากนั้นก็ลงรถ

มู่วี่สิงขมวดคิ้ว ที่ปลายนิ้วยังมีกระดาษที่มีไออุ่นของเวินจิ้งอยู่ ด้านบนมีเบอร์โทรอยู่ เขากำกระดาษแน่น

เจี่ยนอีเห็นลูกสาวลงมาจากรถก็ตะลึง แต่ก็ได้สติกลับมา“เวินจิ้ง ทำไมถึงบอกว่านัดดูตัวจบแล้วล่ะ?นี่ไม่ใช่ว่าสำเร็จแล้วเหรอ?”

“ไม่ใช่เขา”เวินจิ้งดึงแม่เข้าบ้าน แต่ว่าดึงไม่ได้

เจี่ยนอีจ้องรถนั่น ในใจก็นับว่ารถนี่น่าจะมีศูนย์กี่ตัว

ที่แท้ก็เป็นคนที่ที่มีรายได้ปีละล้าน รถนี่แค่ดูก็รู้แล้วว่าเกินล้าน!

“ลูกพูดอะไร?อย่าหลอกแม่สิ รีบไปให้เขาลงมาให้แม่ดูหน่อย”

เวินจิ้งนิ่งไป มองมู่วี่สิงแล้วรีบปิดประตูรถ จากนั้นก็ดึงแม่ออกมา

ในรถนั่น มู่วี่สิงมองแม่ลูกที่เดินออกไปไกล สายตาหม่นลงเล็กน้อย

ในแสงสว่างนั่น โทรศัพท์สีขาวก็ตกลงที่เบาะข้างคนขับ

เขาหยิบขึ้นมา โทรศัพท์สั่นเล็กน้อยแล้วก็มีแจ้งเตือนเข้ามาว่า:วันที่1000ที่คุณจากไป

เวินจิ้งกับแม่ที่เพิ่งเข้าบ้าน ออดประตูก็ดัง

เป็นเขา?

เวินจิ้งเปิดประตู ร่างสูงๆของมู่วี่สิงยืนอยู่หน้าประตู

“โทรศัพท์คุณ”น้ำเสียงของมู่วี่สิงมีความไม่พอใจแฝงอยู่

“อ้อ ขอบคุณค่ะ!”เวินจิ้งยิ้ม“เดี๋ยวฉันลงไปส่งคุณ”

พอพูดจบเสียงของเจี่ยนอีก็เข้ามา“เวินจิ้ง ทำไมให้เขายืนอยู่ข้างนอกล่ะ รีบเข้ามานั่งสิ!”

เวินจิ้ง:……

มู่วี่สิงขมวดคิ้ว ขายังไม่ขยับก็พูดอย่างเรียบๆว่า“ผมมีธุระ ไปก่อนนะ”

เวินจิ้งโล่งอกไป วันนี้เธอก็รบกวนชายคนนี้พอแล้วจะให้มีเรื่องอะไรอีกไม่ได้

แต่เจี่ยนอีก็ยังมองมา เวินจิ้งปิดประตูดัง“ปัง”

“แม่ หนูไม่รู้จักเขา”

“ไม่รู้จักเขาแล้วมาส่งลูกได้ไง?”

“เขาใจดี หนูเปียกไปทั้งตัวแบบนี้?”

“แม่ว่าลูกสองคนได้อยู่ ฮิฮิ ผู้ชายคนนี้ไม่เลว เวินจิ้ง ครั้งนี้ลูกสายตาไม่เลวจริงๆ!”

เวินจิ้งกลับเข้าห้อง ปิดประตู


และยังมี  นิยาย อ่านนิยาย นิยาย pdf นิยายวาย อ่านนิยายฟรี นิยายออนไลน์ อีกหลายเรื่องที่รอให้คุณอ่านที่ novel-fast.com

แสดงความคิดเห็น

ใส่ความเห็น

อีเมลของคุณจะไม่แสดงให้คนอื่นเห็น ช่องข้อมูลจำเป็นถูกทำเครื่องหมาย *

ปรับฟอนต์

**ถ้าปรับโหมดมืดอยู่** ให้เปลี่ยนเป็นโหมดสว่าง ก่อนจะปรับสีพื้นหลัง
รีเซ็ท