บทที่ 616 ขอบคุณสำหรับของขวัญของคุณ
กลับถึงบ้านโจว หลินเวยให้คนใช้เตรียมอาหารเย็นไว้นานแล้ว วันนี้โจวเซิ่งไม่อยู่ แต่ชุดอาหารกลับมีสามชุด
“จิ่งห้วน เธออยู่กินข้าวก่อนนะ”หลินเวยพูดด้วยน้ำใจ
หยูจิ่งห้วนยิ้ม เหล่ตามองเวินจิ้ง เธอไม่ได้มองเขา
“ผมยินดีครับ”
เวินจิ้งดึงมุมปาก นั่งอยู่บนโซฟา ใจลอยไปบ้าง
หยูจิ่งห้วนนั่งอยู่ข้างๆ เขาถาม “ไม่อยากเจอผมเหรอ?”
“ไม่ใช่”
“ไม่อยากให้ผมอยู่กินข้าวรึเปล่า?”
“คุณหยู พวกเราไม่ได้สนิทกัน”เวินจิ้งพูดเสียงเบา
“ผมนึกว่าหลังจากกลับจากยุโรป คุณคงไม่ตีห่างไปจากผม” หยูจิ่งห้วนถอนหายใจต่ำ
ฐานะครอบครัวเขาไม่แย่ แถมยังหล่ออีก หลายปีก่อนจบจากฮาร์วาร์ด ในสายตาผู้หญิง เขามักจะเห็นแต่ความเคารพเลื่อมใสและรักใคร่ชื่นชม
แต่ใจสายตาเวินจิ้ง เขารีบรู้ได้เธอมีแต่ความเย็นชา นอกจากตอนไปเที่ยวยุโรปนั้น เขายากที่จะเห็นเธอยิ้มแย้ม
แต่หลังจากกลับประเทศF เธอเหมือนกับสวมหน้ากากอีกครั้ง
“ใช่เหรอ? คุณหยู จริงๆคุณไม่จำเป็นต้องเสียเวลากับฉัน”เวินจิ้งมองเขา
“ผมไม่รังเกียจ ยังไงผมก็ไม่รีบ เวินจิ้ง พวกเราอนาคตยังอีกไกล ไม่ใช่เหรอ?” หยูจิ่งห้วนพิงที่โซฟา หยิบส้มด้านหน้ามาปลอก ส่งให้ข้างปากเวินจิ้ง
เธอยื่นมือไปรับแบบไม่รู้ตัว ปลายนิ้วของทั้งสองสัมผัสกัน เวินจิ้งสั่นเล็กน้อย
หยูจิ่งห้วนพอใจการปฏิกิริยาของเธอ
กินอาหารเย็นเสร็จ หลินเวยพูดกำชับ“เสี่ยวจิ้ง ลูกไปส่งจิ่งห้วนเด็กคนนี้หน่อย”
เวินจิ้งตอบกลับ มองแม่กลับไปที่ห้องอย่างรวดเร็ว เหมือนจงใจให้พวกเราได้มีเวลาอยู่ตามลำพัง
เธอขมวดคิ้ว สวมชุดคลุมออกไปส่งหยูจิ่งห้วน
“กลับไปพักผ่อนดีๆเถอะ ช่วงเวลาที่อยู่ยุโรปคงเหนื่อยมากแล้ว”เวินจิ้งพูดเสียงเย็นชา
“คุณกำลังเป็นห่วงผมเหรอ?”
“คุณคิดเยอะไปแล้ว”เวินจิ้งซุบซิบ
“กลับไปเถอะ ลาก่อน”
สิ้นคำพูด เวินจิ้งหมุนตัวกลับ หยูจิ่งห้วนกลับเรียกเธอให้หยุด เอากล่องของขวัญออกมา
“ให้คุณ กลับไปหลังจากเปิดแล้ว บอกผมด้วยนะว่าชอบไม่ชอบ”คำพูดของหยูจิ่งห้วนค่อนข้างแข็ง
เอาของขวัญยัดใส่อ้อมกอดของเวินจิ้ง เหมือนกลัวว่าเธอจะปฏิเสธ เขาหมุนตัวเขาไปในรถเก๋ง
เวินจิ้งเรียกสติกลับมา เห็นแค่รถเก๋งขับจากหน้าเธอจากไปแล้ว
เธอขมวดคิ้ว เอากล่องของขวัญเปิดออก ด้านในเป็นกล่องดนตรีรูปสโนว์ไวท์
ดนตรีอันนุ่มนวลบรรเลงมา ไพเราะน่าฟังมาก
แถมกล่องดนตรีมีชื่อ ชื่อว่าจิ้ง
เอากล่องดนตรีวางไว้บนโต๊ะหนังสือ เวินจิ้งส่งวีแชทไปหาหยูจิ่งห้วน
ขอบคุณสำหรับของขวัญของคุณ ฉันชอบมาก
ในเวลานี้ ประเทศF สาขาโรงพยาบาลหนานเฉิง หยูจิ่งห้วนมองทีละคำทีละประโยควีแชทของเวินจิ้ง มุมปากปกปิดความดีใจอย่างยากลำบาก
มู่วี่สิงมองเขาอยู่บนโซฟาไม่ไกล หน้าตาหนักแน่น
“คุยกับเวินจิ้งอยู่เหรอ?”น้ำเสียงของเขาฟังดูเย็นชา
“อืม ผมซื้อของขวัญที่ยุโรปให้เธอ” หยูจิ่งห้วนพูดแล้วยิ้ม
สีหน้ามู่วี่สิงหนักแน่น วางเอกสาร เขาเดินออกจากห้องทำงาน
หยูจิ่งห้วนเงยหน้ามอง“ไม่ใช่จะประชุมเหรอ?”
“พรุ่งนี้ตอนเช้า”
……
เช้าวันต่อมา เวินจิ้งมาโรงพยาบาลแต่เช้า ผู้อำนวยการแจ้งว่ามีประชุม เธอและหมอแผนกเดียวกันไปที่ห้องทำงาน
ช่วงนี้สาขาโรงพยาบาลหนานเฉิงที่ประเทศFพึ่งจะเสร็จสิ้นลง โรงพยาบาลทั้งสองแห่งตั้งใจที่จะร่วมกันสาธิตการผ่าตัด ในเวลาเดียวกันมีแพทย์ทั้งในและต่างประเทศคอยสังเกตการณ์
เวินจิ้งได้รับเลือกให้เป็นหนึ่งในแพทย์ที่เกี่ยวข้องกับการผ่าตัดครั้งนี้ นอกจากนี้แพทย์อีกคนหนึ่งเป็นแพทย์จากโรงพยาบาลหนานเฉิง แต่ใครจะไปรอประกาศของโรงพยาบาลหนานเฉิง
ตอนบ่าย เวินจิ้งเป็นตัวแทนของโรงพยาบาลเหรินหมินแผนกประสาทไปประชุมที่โรงพยาบาลหนานเฉิง เวยอานก็ไปพร้อมกับเธอ
“คุณหมอเวิน ถ้าการผ่าตัดครั้งนี้สำเร็จ ไม่นานเธอก็ต้องได้เลื่อนตำแหน่งเป็นรองผู้อำนวยการในเร็ว ๆ นี้ใช่ไหม?”
“ไม่เร็วขนาดนั้นหรอก ฉันเข้ามาทำงานไม่นาน ค่อยๆเป็นค่อยๆไป”เวินจิ้งยิ้ม
“แต่ความสามารถการผ่าตัดของคุณเป็นที่หนึ่งของแผนก มีผู้ป่วยหลั่งไหลเข้ามาไม่สิ้นสุด ตอนนี้ผู้อำนวยการโรงพยาบาลมองเธออยู่ หมอเวิน ฉันรู้สึกว่าไม่นานก็ได้เลื่อนขั้น”
“ยังอีกไกล แถมคนเข้าร่วมการผ่าตัดมีแต่ศาสตราจารย์ ฉันรู้สึกตื่นเต้นนิดหน่อยแล้ว”
แต่ ถ้าหมอของโรงพยาบาลหนานเฉิง……..นั้นคือ คงไม่ใช่มู่วี่สิงมั้ง?
ทันใดนั้นเวินจิ้งรีบกำจัดความคิดอย่างรวดเร็ว ตอนนี้มู่วี่สิงมีฐานะทางสังคมสูงกว่าเมื่อสามปีที่แล้ว เขาผ่าตัดและเข้าคลินิกน้อยแล้ว ขยายอาณาเขตของโรงพยาบาลหนานเฉิงมากขึ้น ในเวลาเดียวกันก็เป็นศาสตราจารย์ในโรงเรียน
“คุณหมอเวิน เธอมองใคร……นั้นคือมู่วี่สิงเหรอ…….โอ้พระเจ้า เมื่อคืนฉันพึ่งฝันถึงเขาเลย คิดไม่ถึงจะได้เจอเขาตัวจริงแล้ว!”
เวยอานร้องด้วยเสียงตกใจทันใดนั้นดึงสติของเวินจิ้งกลับมา เงยหน้ามองอย่างตกตะลึง เธอมองเห็นเงาสูงยาว
เงาหลายคนสวมชุดขาวไม่ไกล แต่มู่วี่สิงแต่งตัวเสื้อเชิ้ตสีขาวและกางเกงขายาว ดูสะดุดตามาก
เขาออกมาจากด้านในลิฟต์ โรงพยาบาลหนานเฉิงพึ่งจะเปิดเป็นทางการไม่นาน ดังนั้นผู้ป่วยยังคงไม่เยอะ คนบนระเบียงกระจายบางตา ดังนั้นสายตาของทั้งสองคนสบตากันอย่างง่ายดาย
เวยอานอดไม่ได้ที่จะวิ่งไป อยากไปขอลายเซ็นมู่วี่สิง เขามักจะยิ้มอย่างอ่อนโยน ไม่ได้ปฏิเสธ
เวินจิ้งมองลง เดินเข้าในห้องประชุมก่อนแล้ว มีผู้ช่วยมาวางป้ายชื่อไว้แล้ว แต่คนข้างๆเธอ คือมู่วี่สิง
ทันใดนั้นหน้าตาดูตื่นเต้น
ไม่นาน เวยอานก็วิ่งเข้ามา ยิ้มกับลายเซ็นของมู่วี่สิง
“คิดไม่ถึงคุณหมอมู่จะไม่ถือตัวเลย ไม่แปลกที่จะมีผู้หญิงมากมายมาชอบเขา”
“เธอชอบเขาเหรอ?”เวินจิ้งถาม
“แน่นอน เขาเป็นหมอที่หล่อมีความสามารถในสายตาฉัน เพียงหนึ่งเดียว! ฉันฝันเห็นคุณหมอมู่มาหลายปี ในที่สุดก็เป็นจริงแล้ว ”
เวินจิ้งส่ายหัวอย่างจนปัญญา เวยอานอายุน้อยกว่าเธอห้าปี ในสายตาเวินจิ้ง เธอยังเป็นเด็กสาว
มู่วี่สิงหล่อ ไม่มีอะไรผิดปกติกับสาวน้อยที่ชอบเขามาก
“ฉันได้ยินมาว่าคุณหมอมู่ไม่ได้โสดแล้ว แฟนของเขาต้องเป็นคนเก่งอย่างแน่นอน”
ได้ยิน เวินจิ้งหน้าซีด
นึกถึงหลิงเหยา จู่ๆเธอก็หัวเราะกับตัวเอง
แต่การยิ้มแย้มครั้งนี้ มู่วี่สิงก็เห็นเช่นกัน
เห็นมู่วี่สิงเข้ามา เวินจิ้งรีบเก็บอาการทั้งหมด
การประชุมเริ่มขึ้น เวินจิ้งมองเอกสารต่อหน้า ในที่สุดก็รู้ว่าเธอได้ร่วมผ่าตัดพร้อมกับใคร
หยูจิ่งห้วน
ใจเต้นตุ๊บตับ ไม่ใช่มู่วี่สิง ทำให้เธอถอนหายใจอย่างผ่อนคลาย
วันนี้หยูจิ่งห้วนไม่ได้มาเพราะไปดูงาน ดังนั้นเวินจิ้งยังคงต้องสื่อสารกับเขาเป็นการส่วนตัวเกี่ยวกับเรื่องต่างๆก่อนการผ่าตัด การผ่าตัดนี้หลังจากนี้ครึ่งเดือน หลังจากทั้งสองโรงพยาบาลได้ลงนามในข้อตกลง เวินจิ้งกับเวยอานก็กลับโรงพยาบาลเหรินหมิน
เวยอานแอบมองมู่วี่สิงอยู่ตลอด เวินจิ้งจนปัญญา
“พวกเราควรกลับได้แล้ว”เธอเตือน
“โอเค วันที่ผ่าตัดนั้นจะยังคงได้เห็นคุณหมอมู่ไหมนะ?”
ครั้งนี้ มู่วี่สิงเดินผ่านสองคนแล้วพูด “แน่นอน เห็น”
สายตาของมู่วี่สิง กลับมองที่เวินจิ้งตลอด
