บทที่ 620 รักษาความสัมพันธ์เป็นแบบไม่รู้กัน
เวินจิ้งสั่นไปทั้งตัว ไม่ได้หันหน้า สักพัก ในที่สุดเธอก็ปลดกระดุมเสื้อด้วยมือที่สั่นเทา
“คุณมู่ ตอนนี้ฉันแค่หวังว่าพวกเราจะรักษา ความสัมพันธ์ของคนแปลกหน้า”
เวินจิ้งมองไม่เห็นอาการของมู่วี่สิงในขณะนี้ แต่เธออยากรอเขาตอบ
เขาเป็นคนรักษาสัญญามาก เธอรู้
เนิ่นนาน เวินจิ้งไม่ได้ยินมู่วี่สิงสักคำ“โอเค”
เธอออกจากห้อง ทันใดนั้นได้ยินเสียงหัวเราะของเขาเบาๆ อบอุ่นมาก “โอเค จิ้งจิ้ง งั้นก็ตามที่เธอต้องการ”
ใจของเธอนั้นหดอย่างมาก พูดเสียงเบา“ขอบคุณ”
มู่วี่สิงคีบบุหรี่ในมือให้ดับ เม้มริมฝีปากไม่ขยับเสียง ค่อยๆพูดทีละคำทีละประโยค “ฉันคิดนะ ไม่นานเธอจะเสียใจคำพูดประโยคนี้ของตัวเอง”
เวินจิ้งเดินออกจากห้องนั้น ทันใดนั้นก็ไปที่ห้องน้ำจัดการเหงื่อของตัวเอง
จนกระทั่งมองไม่เห็นรอยยุ่งเหยิง เธอถึงได้จากไป
พึ่งจะเหยียบออกจากลิฟต์ กลับเห็นหยูจิ่งห้วนออกมาจากลิฟต์อีกตัว
“คุณไม่ใช่ไปประชุมเหรอ? ”น้ำเสียงเวินจิ้งเย็นชา
แต่ในอารมณ์เธอจริงๆนั้น ยังซวยอย่างมาก
แค่สามปีมานี้ เธอชำนาญกับการปกปิดอารมณ์ตัวเองอย่างมาก
“เพราะศาสตราจารย์มู่นั้นขาดการประชุม เปลี่ยนวันแล้ว แปลก เขาพึ่งจะยังอยู่”หยูจิ่งห้วนไม่สามารถลูบคลำหัว
เวินจิ้งหัวเราะประชดประชัน ทันใดนั้นก็นึกถึงความโกรธของมู่วี่สิงตะกี้ หรือเพราะว่าเห็นเธอกับหยูจิ่งห้วนอยู่ด้วยกันเหรอ?
เขากำลังหึงเหรอ?
ความคิดนี้ก็ถูกเวินจิ้งสลัดออกจากหัว เขาจะมาหึงได้อย่างไร เป็นไปไม่ได้
“งั้นดีเลยพวกเราไปกินข้าวกัน ผมหิวแล้ว ”น้ำเสียงของหยูจิ่งห้วนค่อนข้างออดอ้อน
เวินจิ้งไม่ได้มองเขา ในเวลานี้ในสมองเต็มไปด้วยมู่วี่สิง มู่วี่สิง มู่วี่สิง……
หลังจากนั้นครึ่งชั่วโมง หยูจิ่งห้วนขับมาในซอยที่รู้ทางดี
“ที่นี่คือที่ไหน?”
“ของกินเล่นข้างถนนที่มีชื่อเสียงในประเทศ F เกี๊ยวทอดและเกี๊ยวน้ำของที่นี่ขึ้นชื่อมาก ”
“เธอเหมือนคุ้นเคยที่นี่?”เวินจิ้งแปลกใจ
ตามที่เธอดู หยูจิ่งห้วนคงจะเป็นคุณชายชีวิตอยู่ดีกินดี ไม่น่าจะมาที่แบบนี้บ่อยๆ
“อืม เมื่อก่อนผมต้มอยู่ที่นี่อยู่สองเดือน ”หยูจิ่งห้วนหรี่ตา “คนนะ มีชีวิตอยู่บนโลกนี้ต้องสันทันในการหาความสุขเล็กๆเหล่านี้ ถ้าพวกเราไปที่บาร์ของอิตาลี ไอศกรีมของซิซิเลีย”
ไฟเหลืองส้มสว่าง เวินจิ้งมองด้านข้างเขา ในเวลานั้นทำให้มองเขาด้วยสายตาที่ทึ่ง
แต่เขายังคงคิดว่ายังไม่ใช่ ลงจากรถก็สั่งเกี๊ยวทอดหนึ่งจานและเกี๊ยวน้ำ
เจ้าของร้านเอาอาหารมาให้ เกี๊ยวถูกทอดจนเหลืองทอง กลิ่นหอมของเกี๊ยวน้ำ เวินจิ้งกลืนน้ำลาย แต่หยูจิ่งห้วนมองสายตาเธอ พูดเสียงทรงพลัง “เริ่มกิน! ”
ก่อนหน้าครึ่งชั่วโมง เวินจิ้งออกมาจากโรงพยาบาลอย่างขวัญหาย คิดไม่ถึงว่าความอยากของตัวเองจะดีอยู่ กินเกี๊ยวทอดสองจานเต็มๆและเกี๊ยวน้ำหนึ่งถ้วย
น้ำในเกี๊ยวทอดนั้นสดอร่อย กินเสร็จเหมือนทั้งกระเพาะนั้นอบอุ่น
หยูจิ่งห้วนมองเวินจิ้งยิ้มอย่างพึงพอใจ
“เวินจิ้ง ผมรอการผ่าตัดร่วมกับคุณในสัปดาห์หน้าอย่างมาก”ส่งเวินจิ้งกลับบ้าน ก่อนลงรถ เขาพูดข้างๆเธอ
เวินจิ้งยิ้มออกมาอย่างเย็นชา “ฉันก็เฝ้ารอเหมือนกัน ”
หยูจิ่งห้วนถือเป็นแพทย์ที่มีชื่อเสียงในวงการแพทย์ เธอชอบพูดเรียนกับคนเก่งอย่างนี้
หลังจากหนึ่งสัปดาห์ ในที่สุดวันที่ทุกคนรอคอยก็มาถึง
เวินจิ้งใช้เวลาไม่สั้นในการเตรียมผ่าตัดครั้งนี้ แถมสังเกตการณ์ยังเป็นหมอใหญ่ในวงการแพทย์ เธอยากที่จะปกปิดความตื่นเต้นในใจ
การผ่าตัดครั้งนี้จัดขึ้นที่โรงพยาบาลหนานเฉิง เวินจิ้งมาถึงนั้น ก็เห็นมู่วี่สิงและหลิงเหยาโดนคนล้อมรอบแต่ไกล ช่างน่ารำคาญตา
วันนี้มู่วี่สิงใส่เสื้อคลุมยาวสีขาว กาลเวลาไม่เคยทิ้งร่องรอยให้กับเขา เขาเหมือนกับสามปีก่อน แทบจะไม่เปลี่ยน
แถมคนนี้ เวินจิ้งรู้สึกได้เขาไม่ใช่มู่วี่สิงแบบเมื่อก่อน
มาถึงชั้นที่สิบเจ็ด หยูจิ่งห้วนเตรียมตัวเรียบร้อยแล้ว เห็นเวินจิ้ง เขาก็เข้ามาทักทาย
ช่วงนี้ทั้งสองคนยุ่งมาก หลังข้าวเย็นมื้อนั้นก็ไม่ได้เจอหน้าอีก
“เวินจิ้ง คุณรู้สึกไหมว่าใจผมเต้น? เร็วเหมือนจะออกมาแล้ว ”
“ฉันก็ตื่นเต้น ”เวินจิ้งยิ้ม
“การผ่าตัดครั้งนี้ผู้อาวุโสไม่น้อยมาดู ห้ามทำผิดพลาดเด็ดขาด ”เผชิญหน้ากับการผ่าตัดนั้น หยูจิ่งห้วนเคร่งขรึมมาก
“อืม ต้องผ่านไปได้ด้วยดี ”เวินจิ้งบอกตัวเองอีกครั้ง
หลังจากเดินเข้าไปในห้องผ่าตัด เมื่อเห็นสายตาทุกทิศทุกทางจับจ้องนั้น เธอยังอดไม่ได้ที่จะสั่น
โดยเฉพาะตำแหน่งของตัวเอง ผู้ชายคนนั้นก่อกวนจิตใจเธออยู่บ่อยๆ
“คุณมั่นใจเหรอว่าเวินจิ้งจะทำการผ่าตัดครั้งนี้สำเร็จ? ”หลิงเหยาพูดเสียงต่ำถามเธอ
จากที่เธอดู เวินจิ้งยังไกลที่จะไปถึงประสบการณ์ครั้งนี้
“จิ่งห้วนทำได้ เธอก็ทำไม”มู่วี่สิงพูดด้วยใบหน้าที่ไร้อารมณ์
“ฉันเชื่อความสามารถหยูจิ่งห้วน แต่เวินจิ้ง…..”
มองสีหน้าที่แน่นตึงของมู่วี่สิงนั่น หลิงเหยาไม่ควรพูดอีก
แต่รู้สึกเสียใจมาก
การผ่าตัดเริ่ม เวินจิ้งและหยูจิ่งห้วนร่วมมือกันอย่างเงียบๆ ก่อนผ่าตัดทั้งสองไม่ได้พูดกันมาก แต่ความคุ้นเคยของหลินอี้ที่มีพรสวรรค์และความสามารถอย่างมาก ดังนั้นหลังจากการผ่าตัดจบไปครึ่งหนึ่ง ได้รับคำชื่นชมอย่างมาก
ก็แค่ครึ่งหนึ่งของการผ่าตัด แต่ไม่ได้ราบรื่นขนาดนั้น
เธอได้ยินเสียงหลิงเหยาผ่านเข้ามา“เวินจิ้งรู้ไหมว่าตัวเองทำอะไร? มันเร็วเกินไปที่จะเย็บบาดแผลในเวลานี้”
คำพูดของหลิงเหยาทำให้เธอมือสั้นเล็กน้อย แค่ แม้เวลาเพียงครึ่งวินาที เกิดการติดเชื้อแบคทีเรีย
ในเวลานี้หยูจิ่งห้วนเข้ามาทำความสะอาดบาดแผล มันสายเกินไปแล้ว เวินจิ้งเม้มริมฝีปากด้วยความรำคาญ หายใจเข้าลึก เธอสั่งให้ตัวเองต้องใจเย็นลง
แค่คนป่วยอาการแย่ลง ข้อผิดพลาดเพียงเล็กน้อยของการผ่าตัดครั้งนี้ ดูเหมือนจะเป็นการผิดพลาดครั้งยิ่งใหญ่
เวลานี้ เสียงประตูผลักเข้ามาอย่างแรง มู่วี่สิงเปลี่ยนเป็นชุดผ่าตัด ใส่ถุงมือแล้วเดินก้าวเข้ามา
“ไม่สามารถใช้น้ำยาฆ่าเชื้อธรรมดาได้แล้ว”เขาพูดเสียงเย็นชา พูดจบ นำยาสารละลายด้านข้าง
หยูจิ่งห้วนเดินเข้ามาอย่างเร็ว ร่วมมือกับมู่วี่สิง
เวินจิ้งจึงประหลาดใจที่พบ อาการติดเชื้อของผู้ป่วยค่อยๆบรรเทาลง การผ่าตัดดำเนินการต่อ
มู่วี่สิงไม่ได้ช่วย แค่ยืนอยู่ข้างๆเวินจิ้ง
แต่เวินจิ้งไม่กล้าที่จะฟุ้งซ่านมากเกินไป ลงมืออย่างละเอียดและใจจดใจจ่อ ในที่สุดเวลาหนึ่งชั่วโมง การผ่าตัดก็เสร็จสิ้น
ครั้งนี้ รอบๆยังคงปรบมือให้อย่างร้อนแรง แต่เวินจิ้งรู้ เสียงพวกนี้ ส่วนมากให้หยูจิ่งห้วนและมู่วี่สิง
