บทที่ 623 เธอเหมือนคุณมาก
“อืม สวยมาก” เวินจิ้งพยักหน้า
“ก็สวยดี แต่หมอมู่ไม่ค่อยสนใจผู้หญิงมาตลอด”หยูจิ่งห้วนแสดงความคิดเห็นตามความจริง แต่มองเวินจิ้งรอบๆ “แต่ฉันคิดว่า … เธอดูเหมือนคุณมาก”
ครั้งนี้เวินจิ้งอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา และพูดอย่างจริงจังว่า “ฉันจะสู้เธอได้ยังไงล่ะ ถึงเธอจะไม่แต่งหน้าก็สวยพอ ถ้าฉันไม่แต่งหน้า นี่ก็เต็มไปด้วยริ้วรอยแล้ว”
หยูจิ่งห้วนโน้มตัวเข้ามาอย่างจริงจัง มองที่มุมตาของเธออย่างระมัดระวังและส่ายหัว”ไม่ได้ขนาดนั้นสักหน่อย ตอนที่ฉันเจอคุณครั้งแรกในโรงพยาบาล ฉันคิดว่าคุณเป็นแค่แพทย์ฝึกงานด้วยซ้ำ”
เวินจิ้งแค่ยิ้ม ไม่พูดอะไรต่อ แล้วหันตัวจะออกไป
มีกระจกอยู่ไม่ไกล สายตาของเธอก็อดไม่ได้ที่จะมองไปที่นั่น หญิงสาวเข้าไปกอดมู่วี่สิงเอง ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ผลักเธอออกไป
เมื่อเธอเก็บสายตาไว้ เสียงกังวลของหยูจิ่งห้วนก็ดังมาจากด้านหลัง แล้วเวินจิ้ง้ก็ถูกชน เธอปิดจมูกโดยไม่รู้ตัวเธอ เจ็บปวดมากจนพูดอะไรไม่ได้ แค่รู้สึกทั้งเจ็บทั้งบวม ของเหลวที่อุ่นเยิ้มไหลออกมาจากต้นจมูก
ก่อนหน้าที่เมื่อร่างกายประสบอุบัติเหตุผ่าตัด เธอไม่ค่อยมีสติโดยตลอด ไม่เคยได้สัมผัสกับความรู้สึกที่เลือดไหลออกจากร่างกายอย่างรวดเร็วมาก่อน
เธอตกตะลึงไปชั่วขณะ ตราบใดที่เธอเงยหน้าขึ้นเบาๆ เลือดก็จะไหลกลับเข้าไปในลำคอทันที แม้แต่กระโปรงก็เต็มไปด้วยเลือด
บริกรที่ชนเธอล้มลง ขอโทษอยู่ตลอด ไวน์ที่เขาถืออยู่ก็ถูกเทออกมาหมด พื้นก็เละเทะมาก
แต่เวินจิ้งไม่มีพลังไปสนใจเขา
หยูจิ่งห้วนรีบเดินเข้ามาและหยิบทิชชู่ไปส่งให้เธอ เวินจิ้งไม่มีมือไปหยิบมันเลย เธอแค่เอามือปิดปากโดยเปล่าประโยชน์ และเห็นได้ชัดว่ามีของเหลวเหนียวไหลลงมาจากนิ้วจนถึงตำแหน่งข้อศอก
“เราไปโรงพยาบาลกันเถอะ”หยูจิ่งห้วนยังพูดไม่จบ ก็มีเสียงดังมาจากข้างหลังอย่างกะทันหัน ราวกับมีอะไรบางอย่างพลิกไป
เขาหันหน้าไป มู่วี่สิงกำลังเทน้ำแข็งทั้งหมดในถังน้ำแข็งที่อยู่ข้างๆลงบนผ้าเช็ดเปียก คว้ามันและวางไว้เหนือกระดูกจมูกของเวินจิ้ง พูดอย่างเคร่งขรึม “จับมันเอง”
เวินจิ้งถูกกระตุ้นด้วยน้ำแข็งและอดไม่ได้ที่จะโดนประคบเย็นๆ
วินาทีถัดมารู้สึกตัวเบาขึ้น ร่างกายก็ถูกยกขึ้นไปเรียบร้อยแล้ว
เธอมองใบหน้าของมู่วี่สิงที่อยู่ตรงหน้าอย่างลุกลี้ลุกลน เขาเดินไปที่ประตูและพูดอย่างรวดเร็วว่า “ปิดจมูกไว้ อย่าเงยหน้าขึ้น”
เวินจิ้งจับก้อนน้ำแข็งแน่นๆ และวางไว้ที่จมูก ได้ยินเขาถามอีกครั้งว่า “ซ้ายหรือขวา”
หยูจิ่งห้วนซึ่งอยู่ข้างๆอึ้งไป แต่ได้ยินเวินจิ้งตอบเบาๆว่า “ขวา”
มู่วี่สิงขมวดคิ้วและพูดอย่างเย็นชาว่า “ไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้”
เขาไม่ได้สนใจสายตาของคนรอบๆตัว แค่กอดเธอไว้และเดินไปที่ประตูอย่างรวดเร็ว คนขับจอดรถรอที่หน้าประตูแล้ว เปิดประตูของเบาะหลัง
เมื่อกำลังจะค่อยๆวางเธอไปที่เบาะหลัง ลูกวัวของเวินจิ้งก็วางอยู่ข้างประตู พยายามหลายครั้งก็วางเข้าไปไม่ได้
มู่วี่สิงใจร้อนเล็กน้อย เขาถอดรองเท้าส้นสูงออกจากเท้าของเธอ งอเข่าเธอเบาๆแล้วสอดเข้าไป
เขาหันหลังเดินไปอีกด้านของรถ เมื่อเขาเห็นหยูจิ่งห้วนที่กำลังวิ่งออกมา ก็พูดอย่างเย็นชาว่า “ฉันจะไปส่งเธอไปโรงพยาบาล”
ประตูรถถูกปิดอย่างรวดเร็ว มู่วี่สิงนั่งอยู่ข้างเวินจิ้ง เมื่อมองใบหน้าซีดของเธอ เขาผลักมือเธอออกไปและช่วยเธอกดจมูกสองข้างไว้
น้ำแข็งและการกดไม่ได้ทำให้เลือดไหลช้าลง เวินจิ้งก้มหัวลงมองคอเสื้อของเธอ มันเต็มไปด้วยเลือดแล้วเธอได้ยินเสียงต่ำของมู่วี่สิงว่า “ไม่ต้องกลัว เดี๋ยวก็หยุดมันได้แล้ว”
เวลาเหมือนจะหยุดไป
เวินจิ้งมองเขาอยู่ตลอด สายตาทั้งสับสนและทั้งไม่รู้จะทำยังไง
มู่วี่สิงไม่เคยปล่อยมือเธอ เม้มปากอย่างแน่น โดยไม่พูดสักคำเลย
เมคอัพบนใบหน้าของเวินจิ้งพังไปหมดแล้ว แถมเลือดเต็มหน้า ผมก็ผูกปม ท่าทางดูไม่ได้เลย
แต่ดวงตาที่ไร้เดียงสา อาจจะเป็นเพราะความกลัว ก็เหมือนกวางที่หวาดกลัว สดใสมาก ดูแล้วน่าสงสารเหลือเกิน
หัวใจของมู่วี่สิงหวั่นไหว รีบหันหน้าหนีมองไปทางอื่น
หน้าต่างเปิดอยู่ครึ่งหนึ่ง มีฝนเข้ามาเรื่อยๆ นิ้วของเวินจิ้งโดนน้ำแข็งเย็นจนไม่มีความรู้สึกแล้ว ทั้งใบหน้าก็เหมือนหน้ากาก
เธอพูดด้วยเสียงสั่นๆ “ฉันทำเอง”
มู่วี่สิงค่อยๆปล่อยมือและหันไปมองไปข้างนอกรถ โดยไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่
รถขับเร็วมาก ใช้เวลาแค่สิบกว่านาทีก็ถึงโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุดแล้ว และมีแพทย์รออยู่ที่ประตู
มู่วี่สิงพิงหลัง และสติของเขาก็ค่อยๆฟื้นตัวในขณะนี้ เขามองเวินจิ้งผลักประตูรถอยากลำบาก แต่ก็ไม่ได้ช่วยเธอ
สุดท้ายเป็นพยาบาลที่มีประสบการณ์อุ้มเธอลงบนเตียงฉุกเฉิน และผลักเธอเข้าไปในโรงพยาบาล
ข้างนอกห้องฉุกเฉิน พยาบาลเอาแบบฟอร์มมาให้กรอกอย่างรวดเร็ว “เป็นญาติไหมคะ กรุณาเขียนชื่อที่นี่ด้วยค่ะ”
แสงไฟในโรงพยาบาลซีดมาก ร่างของมู่วี่สิงสูงยาว พิงอยู่กำแพงสีขาวอย่างหิมะ ใบหน้าของเขาขุ่นมัวเรื่อยๆ
เขาไม่ได้รับกระดาษมา แค่ถอยหลังไปครึ่งก้าวโดยไม่ได้ตั้งใจและพูดกับพยาบาลว่า “ฉันไม่ใช่ญาติ”
มีคนอยู่ในห้องฉุกเฉินโผล่หัวออกมาพอดี และพูดว่า “รีบเตรียมตัว คนไข้จะต้องได้รับการผ่าตัดเล็กๆ”
นางพยาบาลเงยหน้าขึ้นมองผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า “คุณสามารถติดต่อญาติคนไข้ได้ไหมคะ”
มู่วี่สิงส่ายหัวอย่างเย็นชา
นางพยาบาลรู้สึกลำบากใจเล็กน้อย ในขณะนี้มีร่างหนึ่งเดินมาอย่างรีบ หลินเวยและโจวเซิ่ง กำลังเดินมาทางนี้
กรามของมู่วี่สิงยกขึ้นเล็กน้อยและพูดเบาๆว่า “มาแล้ว”
ประตูห้องฉุกเฉินถูกเปิดออกอย่างรวดเร็ว พยาบาลผลักเวินจิ้งออก เธอนอนอยู่บนเตียงแบบนี้ หลับตาอยู่ ใบหน้าของเธอซีดราวกับสีของผ้าปูที่นอนเลย
มู่วี่สิงยืดตัวขึ้นเล็กน้อย เม้มปากบางๆเป็นเส้นตรง
หลินเวยเดินเข้ามาหาเขาและพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชามาก “ถ้าลูกสาวของฉันเป็นอะไรไป ฉันจะไม่ปล่อยคุณแน่นอน”
ไม่รอให้มู่วี่สิงอธิบาย หลินเวยก็เดินไปที่ด้านข้างของเวินจิ้งอย่างรวดเร็ว พูดด้วยเสียงต่ำว่า “ลูกแม่ เสี่ยวจิ้ง ตอนนี้ไปทำการผ่าตัดเล็กๆ เดี๋ยวก็จะหายแล้วนะ”
เวินจิ้งลืมตาขึ้น แต่ก็ได้พบกับดวงตาที่เย็นชาของมู่วี่สิงทันที
เธอค่อยๆหันหน้าไปมองแม่ของเธอและยิ้มเบาๆ “คุณแม่ ฉันไปโดนคนอื่นเองค่ะ”
สีหน้าของหลินเวยรีบเปลี่ยนไปทันที เธอไม่คิดว่าเวินจิ้งยังปกป้องมู่วี่สิงอยู่ในขณะนี้
แต่เธอไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นจริงๆ แต่บอดี้การ์ดที่คอยปกป้องเวินจิ้งแจ้งว่าเวินจิ้งเกิดอุบัติเหตุไปโรงพยาบาลแล้ว เพราะฉะนั้นเธอจึงรีบไปทันที
เมื่อเห็นมู่วี่สิง เธอก็คิดว่าเขาทำร้ายเวินจิ้ง
ประตูห้องผ่าตัดปิดไปอย่างรวดเร็ว หลินเวยไม่ได้มองมู่วี่สิงอีกเลย โจวเซิ่งยืนอยู่ไม่ไกลและสูบบุหรี่อย่างเย็นชา
ใบหน้าของมู่วี่สิงเย็นชาเหมือนเดิม ไม่นานก็ออกไป
สายตาของหลินเวยตกลงอยู่ที่เขา มืดมัวเบาๆ
