Flash Marriage เธอต้องแต่งงานกับฉัน – ตอนที่ 665

ตอนที่ 665

บทที่ 665 สิ่งที่ฉันต้องการ สามารถทำได้แล้ว

เวินจิ้งเม้มปาก จ้องมองผู้ชายที่เหมือนปีศาจตรงหน้า

เธอ…..เอาจริงๆไม่กล้า

ยิ้มอย่างประชดประชัน เธอหันหัวกลับ อยากจะห่างไกลๆจากโจวเซิน

แต่ลิฟต์ก็แคบมาก เวินจิ้งชิดกำแพง ยังคงรู้สึกได้ถึงความอันตรายบนตัวโจวเซิน

“อยากไปกินอะไร?” เขาถามเสียงต่ำ

“ฉันไม่ค่อยอยาก” เวินจิ้งพูดอย่างเย็นชา

“ไม่อยากก็ต้องกิน”

“โจวเซิน”เวินจิ้งเงยหน้าไม่พอใจ เพียงแต่ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ผู้ชายนั้นมายืนตรงหน้าเธอแล้ว

ระยะห่างของทั้งสองใกล้มาก เวินจิ้งแน่นไปทั้งตัว อยากจะหนีห่าง

“เวินจิ้ง ฉันปล่อยเธอมาสามปีแล้ว ฉันไม่มีความอดทนแล้ว”

“นอกจากเรื่องแต่งงานกับคุณ เรื่องอื่นฉันสามารถรับปากได้” เวินจิ้งพูดเสียงต่ำ

“ฉันต้องการให้แต่งงานกันฉัน”

เวลานี้ ประตูลิฟต์“ติง”เสียงเปิดออก เวินจิ้งเกือบจะวิ่งออกไป สมองเต็มไปด้วยคำสั่งของโจวเซิน เธอไม่อยากฟัง ไม่อยากฟัง……

แต่กลับรู้ดี โจวเซินบีบซี่โครงอ่อนของเธอ เธอเหมือนไม่มีวิธีอื่นแล้ว

เธอไม่สามารถทำให้โจวเซินเอาเรื่องของหลินเวยออกไป แม่อายุเยอะมากแล้ว ทำไมยังคงอยู่ในคุก

เรื่องนี้จะต้องพลิกผันแน่นอน

ด้านหลัง สายตาของโจวเซินมองไปที่ร่างของเธอ มองดูเวินจิ้งไม่มีแผน ท่าทางสับสน เขาขมวดคิ้ว สายตาเป็นห่วงในพริบตา

ก่อนหน้า เขาพูดเสียงต่ำ“ไม่อยากกินข้าวกับฉัน ฉันไปส่งเธอกลับคฤหาสน์โจวก่อน”

เวินจิ้งอารมณ์ดีขึ้นแล้ว เธอเงยหน้ามองอย่าเฉยเมย“ฉันจองโรงแรมแล้ว”

“เธอต้องทำกับฉันเหมือนไม่คุ้นเคยขนาดนั้นเหรอ?”โจวเซินสายตาหมองหม่นไม่น้อย

“ใช่”

“ไม่สนใจแม่เธอแล้วเหรอ?”

เวินจิ้งเม้มปาก เงยหน้าอย่างรวดเร็ว ริมฝีปากโจวเซินยิ้มอย่างเย็นชา

“ฉันพูดแล้ว นอกจากแต่งงานกับคุณ”

“เรื่องทางนั้นจัดการเกือบหมดแล้ว กลัวว่าเธอจะไม่รู้ ร่างกายของพ่อไม่สามารถบินระยะทางไกลได้ชั่วคราว เขาต้องพักที่นี่อย่างน้อยปีครึ่ง ฉันจะต้องกลับไปเมืองหนานเดี๋ยวนี้ ข้อมูลที่นั่น ฉันจะต้องส่งให้สถานีตำรวจ……”

“โจวเซิน” สีหน้าของเวินจิ้งยิ่งขาวซีด ทันใดนั้นก็พูดขัดคำพูดโจวเซิน

เธอกำหมัดแน่น ทั้งตัวอดไม่ได้ที่จะสั่นเทา

“ฉันรับปากนาย”

สิ้นคำพูด ทั้งตัวเวินจิ้งแทบจะไม่มีแรง เธอหันตัวขวางรถแท็กซี่แล้วเข้าไปนั่งอย่างรวดเร็ว เงาร่างผอมค่อยๆหายไปในสายตาโจวเซิน

โจวเซินยืนอยู่กับที่ สีหน้ายังคงตึงแน่น

สักพักถึงเรีนกสติกลับมา ถึงได้ขับรถตามไป

โรงแรมที่เวินจิ้งอยู่นั้นใกล้มาก อยู่ถนนอีกสายของโรงพยาบาล ขึ้นรถแท็กซี่แล้ว เวินจิ้งถึงมีปฏิกิริยา

“คุณผู้หญิง คุณจะไปไหนครับ?”คนขับรถพูดภาษาอังกฤษ เวินจิ้งเรียกได้สติกลับมา ถึงได้ให้เขาจอดรถ เธอมองเห็นที่ตัวเองอยู่แล้ว

เอาการ์ดแล้วไปที่ห้อง เวินจิ้งนอนลง เปิดโทรศัพท์อั้ยเถียนส่งวีแชทมาหาเธอ เวินจิ้งคิด โทรไปหาเธอ

ศูนย์การค้าในตระกูลอั้ยอำนาจไม่น้อย เวินจิ้งถามเธอเกี่ยวกับเรื่องหุ้นส่วนของหลินเวย หวังให้อั้ยเถียนช่วยตรวจสอบ

“เรื่องของเธอส่งมาให้ฉันสบายใจได้ ถ้าโจวเซินจงใจใส่ร้ายจริงๆ เธอต้องแต่งงานกับเขาจริงๆเหรอ?”

“ฉันรับปากเขาแล้ว แต่ช่วงเวลานี้ ฉันต้องคิดหาวิธียับยั้งไม่ให้เรื่องนี้เกิดขึ้น”เวินจิ้งคลึงคิ้วด้วยความเหนื่อยล้า

“ฉันจะให้พ่อฉันตรวจสอบ บริษัทโจวซื่อไม่สะอาดมาตั้งนานแล้ว ฉันรู้สึกว่าพวกเราสามารถลองหาจุดอ่อนของบริษัทโจวซื่อ โจวเซินต้องไม่มีส่วนเกี่ยวข้องแน่นอน”

“อ้อ อั้ยเถียน ขอบคุณมากนะ”เวินจิ้งพูดด้วยความจริงใจ

“เราทั้งสองคน ไม่มีใครต้องเกรงใจใคร ฉันไม่ต้องการให้เธอแต่งงานกับโจวเซินคนเลวนั้น ฉันอยากให้เธอกลับมาคบกับมู่วี่สิง”อั้ยเถียนพึมพำ

เธอได้ยินชื่อมู่วี่สิง เวินจิ้งตกตะลึง

ช่วงเวลานี้ยุ่งมาก เหมือนเธอไม่ได้นึกถึงผู้ชายคนนี้นานแล้ว

เธอไม่รู้ตอนนี้เขาได้กลับเมืองหนานบ้างไหม หรือยังคงอยู่ประเทศF เขาและหลิงเหยาใกล้จะแต่งงานแล้ว ทั้งหมดของเขา เธอไม่อยากรู้แม้แต่นิดเดียว

“อั้ยเถียน ฉันปล่อยเขาไปแล้วจริงๆ” เวินจิ้งพูดอย่างเฉยเมย

คำพูดนี้ เหมือนปล่อยวาง เหมือนหลุดพ้น

สามปีมานี้ เธอรู้ดีว่าตัวเองยังคงเป็นห่วงผู้ชายคนนี้ แค่ไม่กี่เดือนนี้ ในที่สุดเขาถูกออกทีละนิดสุดท้ายเธอกับเขาไม่มีที่สิ้นสุด

เขาเกลียดเธอ เพราะการตายของมู่ซือซือ บางที อาจจะมีเหตุอื่นอีกมากมาย

รู้มาก ก็ยิ่งเจ็บปวดมาก

“จิ้งจิ้ง ขอโทษ” อั้ยเถียนพูดเสียงต่ำ

เธอไม่ควรพูดแบบนี้

เวินจิ้งยิ้ม “ตอนนี้ฉันไม่รู้สึกอะไรแม้แต่นิดเดียว ไม่เป็นไร”

“โอเค เรื่องคุณน้าหลินฉันได้ข่าวจะติดต่อเธอทันที”

วางสายโทรศัพท์ เวินจิ้งหลับตาด้วยความเหนื่อยล้า นอกห้อง ร่างเงาสูงใหญ่ยืนอยู่หน้าประตูนาน

นิ้วเรียวยาวของโจวเซินคีบบุหรี่ หนึ่งมวนแล้วก็หนึ่งมวน จนกระทั่งสูบหมดทั้งกล่อง ถึงได้จากไป

กลับมาถึงโรงพยาบาล โจวเซิ่งนอนหลับพักผ่อนแล้ว หลินเวยนั่งบนโซฟา เห็นโจวเซินมานั้น สีหน้าก็เปลี่ยน

“แม่”

“อย่าเรียกฉันว่าแม่ ฉันไม่มีลูกอย่างเธอ” หลินเวยกดเสียงต่ำ ไม่คิดว่าจะรบกวนการพักผ่อนของโจวเซิ่ง

“คุณกับพ่อผมวันนี้ยังไม่หย่ากัน ผมยังต้องเรียกคุณว่า ‘ แม่’ ” โจวเซินยิ้มด้วยริมฝีปากเย็นชา

หลินเวยขมวดคิ้ว ปิดประตูห้องผู้ป่วยแล้วเดินออก “พวกเรามาคุยกันเถอะ”

โจวเซินยักไหล่สูง ท่าทางปลื้มปีติยินดี

ยามกลางคืน ลมหนาวมากในลอนดอน

“ตอนนี้บริษัทโจวซื่ออยู่ในกำมือคุณ คุณปล่อยโจวเซิ่งเยอะ”

“คุณกำลังขอร้องผมเหรอ?” โจวเซินยิ้มอย่างเย็นชา

“ใช่ ฉันกำลังขอร้องคุณ”หลินเวยสูดหายใจลึก “เป้าหมายคุณคือฉัน ใช่ไหม?”

“คุณอย่าประเมินตัวเองสูงไปแล้ว” โจวเซินหรี่ตาลง

“คุณคิดอย่างไร? ถ้าคุณจะเอาฉันติดคุกจริงๆ งั้นคุณก็ไปแจ้งความฉัน”หลินเวยพูดเสียงต่ำ

โจวเซินยิ้มเล็กน้อย “ถึงอย่างไรคุณก็เป็นแม่ผม ผมไม่ใจดำอำมหิตขนาดนั้น”

“ถ้าคุณไม่ใจดำอำมหิต ก็คงไม่คิดร้ายกับฉันมาสามปี” หลินเวยพูดเสียงเยือกเย็น

เธอไม่เคยคิดว่าโจวเซินจะลงมือกับเธอ หลักฐานทำผิดกฎหมายพวกนั้น ถึงแม้โจวเซินจะจัดการเธอ เธอหนีความผิดไม่ได้

“ฉันต้องการ มันได้มาแล้ว” โจวเซินมองเธอ

“อะไร?”

“เวินจิ้งรับปากแล้ว ว่าจะแต่งงานกับผม” โจวเซินยิ้มด้วยสายตาลึกซึ้ง

เพียงแต่หลินเวยกลับสั่นไปทั้งตัว ทันใดนั้นก็ส่ายหัว “ฉันไม่อนุญาต”

เธอรู้ตั้งแต่แรกลูกสาวไม่ได้ชอบโจวเซิน ถึงขนาดขับไล่เขา จะไปรับปากเรื่องแต่งงานได้อย่างไร!

“เรื่องนี้คุณจะมาพูดตัดสินไม่ได้ เรื่องที่คุณทำผิดกฎหมาย เวินจิ้งก็รู้นานแล้ว เธอก็ไม่สนใจไยดีคุณ” โจวเซินพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น

“คุณใช้อำนาจคุกคามเธอ”หลินเวยสีหน้าขาวซีด จนกระทั่งตาแดงไปหมด

เธอกำนิ้วแน่นเล็กน้อย อดไม่ได้ที่จะสั่นไปทั้งตัว

เธอไม่สามารถให้ลูกสาวเดือดร้อน ไม่สามารถเด็ดขาด

Flash Marriage เธอต้องแต่งงานกับฉัน

Flash Marriage เธอต้องแต่งงานกับฉัน

อ่านนิยาย เรื่อง Flash Marriage เธอต้องแต่งงานกับฉัน ฟรี ได้ที่ novel-fast 


โดยเรื่อง Flash Marriage เธอต้องแต่งงานกับฉัน บางส่วนของนิยาย

บทนำ

เดิมทีคิดว่ามู่วี่สิงเป็นคนธรรมดา หลังแต่งงานจึงรู้ได้ว่า เมื่อก่อนเธอไม่รู้จักผู้ชายคนนี้อย่างรอบคอบสามีของตัวเองไม่เพียงแต่เป็นหมอ ยังมีฐานะที่เป็นผู้เชี่ยวชาญของสถาบันวิจัยทางการแพทย์ และทายาทของตระกูลใหญ่

เรื่องย่อ

“คุณเวิน คุณ25ปีแล้ว?”

“อีกเดือนนึงค่ะ”

“ก่อนหน้านี้คบกับผู้ชายมาแล้วกี่คน?”

“คนเดียวค่ะ”

“พัฒนากันไปถึงไหน?”

“พบครอบครัวกันแล้วค่ะ”

“เคยมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งหรือยัง?”

เวินจิ้งสูดหายใจเข้าลึกๆ ใบหน้าที่ยิ้มแย้มอย่างมีมารยาทในที่สุดก็หายไป พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า“เกี่ยวอะไรกับคุณเหรอ!”

“คุณ……เราไม่ได้มานัดดูตัวกันเหรอครับ?ก็แค่รู้จักกันและกันมากขึ้น คุณจะโมโหอะไรเนี่ย!”ผู้ชายตรงข้ามขมวดคิ้วพร้อมตำหนิเวินจิ้ง

“ฉันขอปฏิเสธที่จะรู้จักคุณ ลาก่อน!”เวินจิ้งหยิบกระเป๋าขึ้นมาแล้วหมุนตัวออกไป

เธอหยุดลงแล้ววางเงิน500หยวนไปอย่างเท่ๆ

ชายคนนั้นรีบดึงเวินจิ้งไว้“หมายความว่าไงอ่ะ?คุณอายใช่ไหม คุณไม่ใช่สาวพรหมจรรย์เหรอ?”

เสียงที่เขาพูดไม่ดังเท่าไหร่แต่เพราะว่าในร้านกาแฟค่อนข้างเงียบ ลูกค้าที่นั่งโต๊ะใกล้ๆกันต่างได้ยินหมด

เวินจิ้งหรี่ตามองแล้วยกเท้าขึ้นมาเหยียบบนเท้าเขาแรงๆ จากนั้นยกกาแฟขึ้นมาสาดใส่หน้าเขาอย่างไม่ลังเล

พอถูกเธอเหยียบใส่ ชายคนนั้นก็ล้มลงไป ดังนั้นกาแฟในมือของเวินจิ้งก็สาดเป็นรูปโค้งใส่ผู้ชายชุดสูทที่กำลังจะออกจากร้าน

เวินจิ้งอึ้งไปแปปนึงกับฉากตรงหน้า

“ขอโทษค่ะ”เธอหยิบทิชชู่จากในกระเป๋าอย่างอึนๆ มองเสื้อเชิ้ตขาวที่โดนสาดใส่ของผู้ชายตรงหน้า พระเจ้า แค่มองก็รู้ว่าชุดราคาแพง

สีหน้าของมู่วี่สิงเย็นชา มองไปที่เวินจิ้งด้วยใบหน้าไร้ความรู้สึกและไม่รับทิชช่าจากเธอ แต่หยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าออกมา ตอนที่เช็ดกาแฟก็แสดงท่าทางไม่พอใจออกมา

เวินจิ้งรู้สึกผิดสักพัก ตอนนี้เอง เท้าของหนุ่มนัดดูตัวที่อยู่ข้างล่างก็รีบคว้าเท้าเธอไว้“ยัยผู้หญิงคนนี้ เหยียบเท้าผม!”

“น่ารำคาญจะตายชัก”เวินจิ้งดึงเท้าออกมา จะวิ่งออกจากร้านกาแฟ

ตอนที่ผลักประตู เธอก็อดไม่ได้ที่จะหันไปมองผู้ชายชุดสูทนั่น รูปร่างหน้าตาเขาหล่อเหลาไร้ที่ติ กรอบหน้าชัดเจน ใบหน้าตรงนั่นเหมือนพระเจ้าค่อยๆวาดลงเพื่อทำให้คนที่เห็นแล้วตกตะลึง

พอเข้าไปในรถ เวินจิ้งที่ยังไม่ทันสตาร์ทรถก็มีโทรศัพท์ดังขึ้นมา“ลูกรัก ดูตัวเป็นยังไงบ้าง?ผู้ชายคนนั้นโอเคใช่ไหม?”

“จบแล้ว”เวินจิ้งตอบไปสองคำ

ตอนนี้เองรถของเธอก็ออกไปไมได้ เวินจิ่งยิ่งรำคาญมากขึ้น

“อะไรกัน?นี่แม่สื่อแนะนำคนที่ปีนึงมีรายได้เป็นล้านๆให้ฉัน ลูกต้องไปมาหาสู่กับเขาดีๆ……จะหยุดไม่ได้นะ!”

เวินจิ้งไม่อยากฟัง เธอวางโทรศัพท์ลงทั้งที่แม่เธอกำลังบ่น

รถขยับออกไปไม่ได้ เวินจิ้งเลยดึงกุญแจออกมาแล้วลงจากรถ“วันนี้ออกจากบ้านไม่ได้ดูปฏิทินแน่ๆ!ถึงได้โชคร้ายสุดๆแบบนี้!”

พอพูดจบแปปนึง ฝนก็ตกหนักลงมา

เวินจิ้งหลับจาลง เปียกไปทั้งตัว

พอได้สติเธอก็ว่าจะวิ่งไปหลบฝนในร้านกาแฟ แต่พอนึกถึงผู้ชายที่นัดดูตัวท่าทางน่ารังเกียจเมื่อกี้ ก็เลยล้มเลิกไป

ตอนที่แกว่งไปมาซ้ายขวา ก็มีรถปอร์เช่สีดำก็มาจอดข้างๆเธอ หน้าต่างเปิดลงมาก็มีใบหน้าที่ไม่คุ้นเคยและคุ้นเคยนั้นเข้ามา

คือผู้ชายที่โดนเธอสาดกาแฟใส่อย่างไม่ตั้งใจเมื่อกี้

“ขึ้นมา”น้ำเสียงและใบหน้าของเขาเย็นชาเหมือนเดิม

เวินจิ้งยิ้มไปอย่างเขินๆพร้อมส่ายหัว“ไม่เป็นไรค่ะ ลำบากคุณเปล่าๆ”

“ไม่ลำบาก”มู่วี่สิงยังคงเย็นชาใส่

เวินจิ้งยิ่งละอายเข้าไปใหญ่ จากนั้นเห็นว่าด้านหลังมีแท็กซี่อยู่ก็เลยคิดว่าจะไปเรียกรถ

แต่บังเอิญจริงๆ เธอดันเหยียบแอ่งน้ำที่ขังไว้ จนรองเท้าส้นสูงพัง

มู่วี่สิงมองเห็นหญิงสาวล้มลงไปจากกระจกมองหลัง เขาขมวดคิ้วอย่างอดไม่ได้แล้วเปิดรถลงมาอุ้มเวินจิ้งขึ้นไปท่ามกลางสายฝนที่ตกหนัก

 

เวินจิ้งอึ้งไป พอนั่งข้างคนขับปุ๊ปก็เริ่มได้สติ

“ขอบคุณค่ะ”เธอหันไปมองผู้ชายข้างๆ

ใบหน้าที่เย็นชาของมู่วี่สิงกลับยื่นผ้ามา

เวินจิ้งก้มลงเช็ดผมและใบหน้าที่เปียกถึงเห็นว่าเสื้อผ้าของตัวเองเปียกไปหมด

ดีที่เธอสวมชุดคลุมอยู่ ไม่งั้นคงจะน่าอาย

“ที่อยู่”มู่วี่สิงถาม

“ถนนอันหนิง10”

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป รถปอร์เช่สีดำนั่นก็หยุดลงที่ใต้ตึกเก่าๆที่พักแถวนั้น

เดิมทีเวินจิ้งไม่อยากให้เขาเข้ามาที่ข้างใน แต่ว่าเขาไม่ฟังเธอเลย

“ขอบคุณที่มาส่งฉันค่ะ เรื่องวันนี้ต้องขอโทษมากจริงๆ”เวินจิ้งขอโทษเขาอีกรอบ

“เชิ้ตอขงคุณราคาเท่าไหร่คะ เดี๋ยวฉันจ่ายให้ค่ะ”เวินจิ้งพูดด้วยเสียงหวาดหวั่นเล็กน้อย

สายจาของมู่วี่สิงมองไปข้างหน้า พอได้ยินก็ขมวดคิ้ว แล้วก็เห็นเวินจิ้งเปิดกระเป๋าเงิน

เธอทายในใจน่าจะหลักสี่ แต่ว่าราคาจริงๆไม่รู้

“คุณชดใช้ไหวเหรอ?”เสียงทุ้มต่ำของมู่วี่สิงก็ดังขึ้น เชิ้ตของเขาตัดอย่างดี ทั้งโลกนี้มีแค่ตัวเดียว

“ฉันชดใช้ราคาไม่ไหวเหรอคะ?”ใบหน้าของเวินจิ้งดูหดไป

ตอนนี้เองก็มีเสียงของเจี่ยนอีดังๆจากด้านนอกเข้ามา“เวินจิ้ง กลับมาไวขนาดนี้ทำไมเนี่ย ไม่ได้บอกว่าให้อยู่กับเขานานๆหน่อยเหรอ……”

เวินจิ้งลำบากใจเล็กน้อย ชุมชนเล็กๆแบบนี้ ทุกตึกเกือบจะเป็นเพื่อนบ้านกัน เจี่ยนอีตะโกนแบบนี้จนเกือบจะได้ยินไปทั้งชุมชน

“ขอโทษค่ะ ฉันต้องกลับแล้ว นี่เบอร์ของฉัน ถ้าให้ฉันชดใช้อะไรติดต่อมานะคะ!”เวินจิ้งรีบเขียนเบอร์โทรตัวเองจากนั้นก็ลงรถ

มู่วี่สิงขมวดคิ้ว ที่ปลายนิ้วยังมีกระดาษที่มีไออุ่นของเวินจิ้งอยู่ ด้านบนมีเบอร์โทรอยู่ เขากำกระดาษแน่น

เจี่ยนอีเห็นลูกสาวลงมาจากรถก็ตะลึง แต่ก็ได้สติกลับมา“เวินจิ้ง ทำไมถึงบอกว่านัดดูตัวจบแล้วล่ะ?นี่ไม่ใช่ว่าสำเร็จแล้วเหรอ?”

“ไม่ใช่เขา”เวินจิ้งดึงแม่เข้าบ้าน แต่ว่าดึงไม่ได้

เจี่ยนอีจ้องรถนั่น ในใจก็นับว่ารถนี่น่าจะมีศูนย์กี่ตัว

ที่แท้ก็เป็นคนที่ที่มีรายได้ปีละล้าน รถนี่แค่ดูก็รู้แล้วว่าเกินล้าน!

“ลูกพูดอะไร?อย่าหลอกแม่สิ รีบไปให้เขาลงมาให้แม่ดูหน่อย”

เวินจิ้งนิ่งไป มองมู่วี่สิงแล้วรีบปิดประตูรถ จากนั้นก็ดึงแม่ออกมา

ในรถนั่น มู่วี่สิงมองแม่ลูกที่เดินออกไปไกล สายตาหม่นลงเล็กน้อย

ในแสงสว่างนั่น โทรศัพท์สีขาวก็ตกลงที่เบาะข้างคนขับ

เขาหยิบขึ้นมา โทรศัพท์สั่นเล็กน้อยแล้วก็มีแจ้งเตือนเข้ามาว่า:วันที่1000ที่คุณจากไป

เวินจิ้งกับแม่ที่เพิ่งเข้าบ้าน ออดประตูก็ดัง

เป็นเขา?

เวินจิ้งเปิดประตู ร่างสูงๆของมู่วี่สิงยืนอยู่หน้าประตู

“โทรศัพท์คุณ”น้ำเสียงของมู่วี่สิงมีความไม่พอใจแฝงอยู่

“อ้อ ขอบคุณค่ะ!”เวินจิ้งยิ้ม“เดี๋ยวฉันลงไปส่งคุณ”

พอพูดจบเสียงของเจี่ยนอีก็เข้ามา“เวินจิ้ง ทำไมให้เขายืนอยู่ข้างนอกล่ะ รีบเข้ามานั่งสิ!”

เวินจิ้ง:……

มู่วี่สิงขมวดคิ้ว ขายังไม่ขยับก็พูดอย่างเรียบๆว่า“ผมมีธุระ ไปก่อนนะ”

เวินจิ้งโล่งอกไป วันนี้เธอก็รบกวนชายคนนี้พอแล้วจะให้มีเรื่องอะไรอีกไม่ได้

แต่เจี่ยนอีก็ยังมองมา เวินจิ้งปิดประตูดัง“ปัง”

“แม่ หนูไม่รู้จักเขา”

“ไม่รู้จักเขาแล้วมาส่งลูกได้ไง?”

“เขาใจดี หนูเปียกไปทั้งตัวแบบนี้?”

“แม่ว่าลูกสองคนได้อยู่ ฮิฮิ ผู้ชายคนนี้ไม่เลว เวินจิ้ง ครั้งนี้ลูกสายตาไม่เลวจริงๆ!”

เวินจิ้งกลับเข้าห้อง ปิดประตู


และยังมี  นิยาย อ่านนิยาย นิยาย pdf นิยายวาย อ่านนิยายฟรี นิยายออนไลน์ อีกหลายเรื่องที่รอให้คุณอ่านที่ novel-fast.com

แสดงความคิดเห็น

ใส่ความเห็น

อีเมลของคุณจะไม่แสดงให้คนอื่นเห็น ช่องข้อมูลจำเป็นถูกทำเครื่องหมาย *

ปรับฟอนต์

**ถ้าปรับโหมดมืดอยู่** ให้เปลี่ยนเป็นโหมดสว่าง ก่อนจะปรับสีพื้นหลัง
รีเซ็ท