บทที่ 705 ทุ่มเททุกอย่างเสี่ยง
ดวงตาของเวินจิ้งเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน”มู่วี่สิง มันยากมากเน้อที่ผู้ชายอย่างคุณจะรู้ว่าผู้หญิงมาประจำเดือนก็แสดงว่าไม่ได้ท้องด้วย”
ทำไมเขาไม่รู้ว่า ตอนท้องจะแพ้ท้อง เปลี่ยนรสและขี้นอนด้วย
เขาเองยังเป็นหมอด้วย
เธอมองดวงตาของเขา พยายามอย่างมากที่จะเห็นบางอย่างในดวงตาของเขา แต่เธอก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าอยากเห็นอะไร
“เพราะฉะนั้นคุณยอมรับว่า คุณใช้เหตุผลนี้โกหกคุณปู่ เพื่อให้เขาไปหาหลินยี่ใช่มั้ย”เขามองสายตาของเธอ ราวกับว่าเขาจะหยิกเธอให้ตายในวินาทีถัดไป
เวินจิ้งหลับตาอย่างเงียบๆ ทนความเจ็บปวดอย่างรุนแรงจากคางที่มือเขาบีบอยู่”ฉันบอกคุณปู่ว่าฉันท้อง เขาไม่ได้บอกคุณก่อน แต่ไปหาพี่ชายฉันเหรอ”
“คุณปู่ชอบเด็กๆมาก โดยเฉพาะหลังจากที่น้องสาวฉันเสียชีวิตไป”เสียงของผู้ชายเศร้ามาก “จิ้งจิ้ง คุณปู่พยายามเอาใจคุณตลอด แต่คุณยังจะไปหลอกใช้เขาอีก คุณไม่รู้สึกผิดบ้างเหรอ”
เวินจิ้งแค่รู้สึกตลกเธอ แล้วหัวเราะออกมาจริงๆ”คุณคิดว่าฉันยังแค้นใจกับเรื่องที่มู่เฉิงพยายามจะฆ่าฉันก่อนหน้านี้เหรอ การบาดเจ็บที่ฉันได้รับไม่สามารถลบไปได้ แต่มู่วี่สิง ฉันไม่ได้เป็นคนเจ้าขี่เจ้าแค้นแบบนี้”
ในสายตาของมู่วี่สิง ตอนนี้เธอเป็นคนร้ายเต็มตัวแล้ว
ที่แท้เขาไม่เคยรู้จักเธอเลย
ทันใดนั้นเธอรู้สึกว่าวิธีนี้ของมู่ซีฉลาดมาก สามารถทำให้เธอหายไปได้ แถมยังทำร้ายความสัมพันธ์ของเธอกับมู่วี่สิงอย่างเต็มที่ด้วย
ไม่ว่าจะเป็นที่เขามีต่อเธอ หรือที่เธอมีต่อเขาก็ตาม
เขาแค่มองเธอโดยไม่พูดอะไร ดวงตาของเธอเย็นชาถึงที่สุด
เวินจิ้งค่อยๆเปิดปาก เสียงของเธอค่อนข้างแหบ”ไม่ต้องโกรธขนาดนี้หรอก คุณส่งฉันไปหาพี่ชายฉัน เขาจะไม่ทำร้ายคุณปู่แน่นอน”
มาถึงจุดนี้แล้ว มันไม่สำคัญว่าจะอธิบายหรือไม่
สำหรับลูก เขาเป็นพ่อของลูก มีสิทธิ์ที่จะรู้อยู่แล้ว เธอจะไม่ตัดสิทธิ์ของเขาแน่นอน
เมื่อถึงเวลาที่เหมาะสม เธอจะบอกเขาเอง
แต่มันก็แค่บอกเขาเท่านั้นเอง
…
หลินยี่สอดมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง มองผู้ชายอายุสู้ที่นั่งอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น และยิ้มอย่างเย็นชาว่า “คุณปู่มู่มาที่นี่มีธุระอะไรหรือเปล่า”
มู่เฉิงพูดอย่างเย็นชาว่า”ฉันแค่หวังว่าคุณจะพาน้องสาวไปได้เท่านั้นเอง”
ดวงตาของหลินยี่สว่างขึ้น แต่น้ำเสียงยังเกียจคร้านเหมือนเดิม”แล้ว … คนล่ะ”
“แค่คุณยอมไปมอบตัว น้องสาวของคุณจะต้องไม่เป็นอะไรแน่นอน” ออร่าของมู่เฉิงสง่าผ่าเผยมาก
ดวงตาของหลินยี่เย็นชาและเยาะเย้ยมากขึ้น”งั้นมู่วี่สิงให้คุณมาตายเหรอ”
“ชีวิตของฉันไม่สำคัญ”ทัศนคติของมู่เฉิงก็เย็นเฉยเหมือนเดิม
รอยยิ้มของหลินยี่กระหายเลือดมาก”น้องสาวของฉันเกือบตายในมือของคุณ คุณสมควรตายจริงๆ”
มู่เฉิงไม่ได้เงยหน้าขึ้น ใจเย็นตลอดเวลา เมื่อเขามาที่นี่ เขาก็ทุ่มเททุกอย่างมาเสี่ยงแล้ว
เที่ยบความโหดร้าย ไม่มีใครสู้เขาได้
…
เวินจิ้งมองดูการกระทำของผู้ชายอย่างประหลาดใจ เธออดไม่ได้ที่จะกรีดร้องออกมา”มู่วี่สิง คุณบ้าไปแล้วเหรอ คุณปล่อยฉัน”
กุญแจมือสีเงินเย็นเฉียบล็อคข้อมือของเธอ เธอจะได้ยินเสียงที่เจ็บหูทันใดที่เธอขยับ
มู่วี่สิงตึงของเขากลับ ใบหน้าที่หล่อๆไม่มีการแสดงออกใดๆ มืดมนจนหยดน้ำหมึกออกได้เลย
สายตาที่มองเธอก็เฉยเมยอย่างไม่มีอารมณ์ใดๆ”ก่อนที่ฉันจะกลับมา เธอก็อยู่ที่นี่แล้วกัน จิ้งจิ้ง เพื่อมือของเธอ ไม่ต้องดิ้นรนเลยนะ กุญแจมือได้รับการออกแบบมาเป็นพิเศษ ไม่มีกุญแจอันไหนที่จะสามารถเปิดมันได้หรอก”
เธอมองเขาอย่างหวาดกลัว”คุณจะไปไหน มู่วี่สิง คุณควรพาฉันไปแลกกับคุณปู่ของคุณนะ”
เธอกัดปากและพูดอย่างเคร่งขรึม”คุณไม่กลัวว่าพี่ชายฉันจะทำร้ายคุณปู่ของคุณเหรอ”
ถ้าพี่ชายเธอรู้สถานการณ์ในปัจจุบันของเธอ เขาอาจโกรธจนทำร้ายมู่เฉิงก็ได้
ผู้ชายก้มหน้าลงเพราะประโยคนี้ เมื่อเวินจิ้งคิดว่าเขาจะเปลี่ยนใจ เขาก็พูดอย่างเย็นชาว่า”จิ้งจิ้ง คุณอยากไปกับหลินยี่ ไม่ต้องคิดเลย ชีวิตชาตินี้ของคุณเป็นของฉัน ต้องอยู่กับฉัน ถ้าต้องตาย ก็ต้องนอนอยู่ข้างๆ!ฉัน”
เขาจะทำอะไร ใช่ทุกวิธีทำไม่สนใจอะไรก็แค่เพื่อจะได้เธองั้นเหรอ
นี่คือความรักสำหรับเขาเหรอ
ตกลงเขารู้ไหมว่าความรักคืออะไร
เธอจ้องดวงตาของเขาอย่างเย็นชา ดิ้นรนอย่างหยุดนิ่ง”มู่วี่สิง ถ้าคุณกล้าทำร้ายพี่ชายของฉัน แม้ฉันต้องแบบเผาตัวเองเป็นเถ้าถ่าน ฉันก็ไม่นอนข้างๆคุณเด็ดขาด”
ปากที่เย็นเฉียบก็จูบลงอย่างกะทันหัน เสียงของผู้ชายก็มีอุณหภูมิเท่ากัน”จิ้งจิ้ง คุณจะไม่ตายหรอก”
เขาจะปล่อยให้เธอตายได้ยังไง ไม่หรอก
“มู่ซี”
เสียงที่เย็นชาก็ดังขึ้น มู่วี่สิงมองเวินจิ้งอยู่ตลอด
ผ่านไปไม่กี่วินาที ประตูห้องนอนก็เปิดออก มู่ซีก็ค่อยๆเดินเข้าไปที่หน้าพวกเขา และถามอย่างเสียงต่ำว่า “พี่วี่สิง มีอะไรเหรอคะ”
“เฝ้าเวินจิ้งไว้”เขาสั่งอย่างเฉยเมย”อย่าให้เธอทำร้ายตัวเอง ห้ามให้เธอหนีไปได้ ถึงเวลากินข้าวก็เอาอาหารขึ้นมาให้เธอ ก่อนที่ฉันจะกลับมา ห้ามให้ใครเข้ามาเจอเธอ”
เวินจิ้งรู้สึกว่าอาการวิงเวียนหัวมากขึ้นเรื่อยๆ เธอคิดไม่ถึงว่าเรื่องจะกลายเป็นแบบนี้
มู่ซีดูท่าทางค่อนข้างลำบาก “พี่วี่สิง… คุณจะไปทำอะไรเหรอคะ”
“คุณไม่ต้องยุ่งเรื่องของฉัน”มู่วี่สิงไม่เคยมองเธอเลย”ถ้าฉันกลับมาเห็นเวินจิ้งเกิดอะไรขึ้น ทั้งชีวิตของคุณจะพังไปทุกอย่าง”
มู่ซีตกใจจนหน้าซีดทันที รีบพยักหน้าตอบทันที”ฉันจะดูแลเธออย่างดี … ”
มู่วี่สิงมองเวินจิ้งอย่างลึกซึ้ง เขาก็รีบหันตัวออกไป
เธอมองด้านหลังของเขา ใช้เสียงเต็มไปด้วยความหนาวเย็นพูดว่า”มู่วี่สิง ฉันหวังว่าจะไม่ต้องเจอคูณอีก”
ร่างยาวของผู้ชายก็แข็งทื่อไปสักพัก
ไม่ต้องเจอเขาอีกเหรอ
ทำไม อยากให้ว่าเขาตายเหรอ
มู่วี่สิงโค้งงอปากอย่างเย็นชา และความเย็นก็มาถึงตา
แต่ก็แค่แป๊บเดียวเอง ไม่นานเขาก็หายไปที่ประตูแล้ว
เหลือแต่เธอและมู่ซีอยู่ในห้องนอน
รอยเลือดค่อยๆปรากฏบนข้อมือของเวินจิ้งเนื่องจากการขยับอย่างหนักของเธอ มู่ซีทนไม่ได้ที่จะพูดว่า”พี่สะใภ้คะ อย่าทำแบบนี้เลย มือของคุณจะต้องเจ็บแน่ๆ”
“กลัวว่ามือของฉันได้รับความเจ็บปวด มู่วี่สิงจะไล่คุณออกจากบ้านตระกูลมู่เหรอ”ดวงตาของเวินจิ้งเย็นชาดูเหมือนสงบ แต่เต็มไปด้วยความหนาวเย็น
เธอยิ้มไป ความแรงในมือของเธอก็เพิ่มขึ้น กุญแจมือที่เย็นเฉียบก็ทำให้ผิวขาวของเธอมีรอยเลือดขึ้นมา
เธอเห็นดวงตาของมู่ซีเบิกกว้างและถามอย่างเย็นชาว่า”คุณกับมู่เฉิงหลอกใช่ฉันด้วยกัน คิดแผนนี้ไว้นานแล้วใช่ไหม ให้ฉันอยู่ที่นี่ แล้วค่อยหาทางแก้แค้นฉัน”
มู่ซีอยู่ห่างจากเวินจิ้งประมาณสามเมตร เธอไม่กล้าเข้าใกล้เธอ เพราะผู้หญิงที่ถูกกุญแจมือขังอยู่ ในเวลานี้ก็เหมือนสัตว์ที่ถูกขังไว้ ไม่สนใจร่างกายของตัวเองเลย ถึงจะต้องรับความเจ็บปวดก็จะออกจาก กุญแจมือให้ได้
แต่กุญแจมือแบบนั้น เธอใช่พลังที่ดุร้ายแบบนี้จะเปิดได้ยังไงล่ะ ยิ่งเธอใช้แรงหนักแค่ไหน เธอก็ยิ่งเจ็บตัวเท่านั้นเอง
